Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

Η ΤΑΥΤΙΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΛΗΨΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ...

Η λεηλασία του νεοφιλελεύθερου προτάγματος γίνεται πλέον αντιληπτή από το σύνολο της κοινωνίας.

Με πρόσχημα το δημόσιο χρέος και την τρόικα το κράτος παραδίδει στα χέρια των ιδιωτών (κεφάλαιο) τα δημόσια αγαθά της υγείας, της εργασίας, της ενέργειας, της ύδρευσης, των μετακινήσεων, της επικοινωνίας, των ελεύθερων χώρων κλπ ενώ ταυτόχρονα υποχωρεί μεθοδευμένα από τομείς που αποτελούσαν μέχρι πρότινος αποκλειστική αρμοδιότητα του όπως η ασφάλεια, η παιδεία και η ασφάλιση. Η βίαιη ανατροπή του κοινωνικού ρόλου του κράτους έχει σαν συνέπεια να δημιουργεί αισθήματα ανασφάλειας, άγχους, φόβου και αγωνίας στους υπηκόους του για το παρόν και το μέλλον τους. Ενώ δημιουργεί μια «νέα» Βολονταριστική ηθική στην κοινωνία όπου οι νεόπτωχοι, οι άνεργοι, οι μετανάστες, οι αποκλεισμένοι γενικότερα αντιμετωπίζονται ως αυθύπαρκτα προβλήματα και όχι ως συμπτώματα κοινωνικής παθογένειας.

Το κράτος χρησιμοποιεί τα αισθήματα ανασφάλειας και την αναμενόμενη έξαρση της εγκληματικότητας που δημιουργεί η πολιτική του, για να δικαιολογήσει πρακτικές αυταρχικής επιτήρησης και βίαιης πρόληψης προκειμένου να επιτευχθεί (και καλά) η πολυπόθητη κοινωνική ασφάλεια (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι την επιτυγχάνει).

Φυσικό είναι όταν οι ελάχιστοι και ισχνοί θεσμοί αλληλεγγύης, καταργούνται τότε να παρουσιάζεται ένα κενό στην κοινωνία το οποίο το κάθε κράτος σπεύδει να καλύψει με την διεύρυνση του ποινικού κώδικα. Το κοινωνικό κράτος αντικαθίσταται δηλαδή από το ποινικό κράτος. Έτσι η ποινικότητα αποτελεί την μοναδική ρυθμιστική αρχή των κοινωνικών προβλημάτων που επισκιάζει την πολιτική ως παράγοντα κοινωνικής δημιουργίας και αναδεικνύει την ασφάλεια ως την νέα πηγή «νομιμοποίησης» του κράτους.

Από την άλλη το ίδιο το κράτος χρησιμοποιώντας τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του, δηλαδή τα ΜΜΕ, έχει εθίσει τον κόσμο στην τηλεοπτική- ηλεκτρονική παρακολούθηση μέσω των «παιχνιδιών» τύπου BIG BROATHER, NEXT TOP MONDEL, SEF, κλπ με συνέπεια ο μέσος υπήκοος να μην δυσανασχετεί με την ύπαρξη μιας κάμερας έξω από την οικία του η οποία καταγράφει κάθε του κίνηση. Εξάλλου δεν είναι τυχαία η ύπαρξη ενός reality παιχνιδιού σε κάθε κανάλι τον τελευταίο χρόνο.

Ενώ, οι αντεγκληματικοί θεσμοί, της Δικαιοσύνης, της Αστυνομίας, και του Σωφρονιστικού συστήματος, έχουν απαξιωθεί από το σύνολο της κοινωνίας λόγω της αδυναμίας τους να παράσχουν την απαιτούμενη ασφάλεια, την ίδια στιγμή, αυτή η απαξίωση «στρώνει τον δρόμο» έτσι ώστε η κρατική χρήση των νέων τεχνολογιών, να γίνεται αποδεκτή ή και επιθυμητή από το πλήθος του κόσμου παραχωρώντας όλο και περισσότερες ελευθερίες με αντάλλαγμα την ασφάλεια του.

Οι νέες τεχνολογίες {όπως οι κάμερες στους δρόμους, το c4i, η ηλεκτρονική και η δορυφορική παρακολούθηση, η χρήση βιομετρικών στοιχείων ( η χρήση και η καταγραφή του DNA για την διελεύκανση εγκλημάτων και φόνων μας επιβάλλεται ως αναγκαία και θεμιτή πραχτική καθημερινά μέσω της τηλεόρασης και των αμερικάνικων αστυνομικών τηλεοπτικών σειρών ), τα ηλεκτρονικά βραχιόλια (όπου στην ουσία δεν επιτηρείται μόνο ο κατάδικος αλλά και όσοι συναναστρέφεται και όσοι τυχαία υπάρχουν δίπλα του! Μετατρέπεται δηλαδή μέσω του ηλεκτρονικού βραχιολιού η
προσωπική ποινή και επιτήρηση σε κοινωνική), η ηλεκτρονική καταγραφή των κοινωνικών δραστηριοτήτων} αποτελούν τα νέα εργαλεία άσκησης της επιτήρησης και πρόληψης πραγματικών, μελλοντικών ή φανταστικών κινδύνων.

Πείθοντας την κοινωνία ότι οι νέες τεχνολογίες χρησιμοποιούνται για την ασφάλεια της στην ουσία το κράτος πανόπτης αφαιρεί και μειώνει τις όποιες ελευθερίες των υπηκόων του ενώ ο διευρυμένος και υπερβολικός κοινωνικός έλεγχος έχει σαν αποτέλεσμα αφενός ο ιδιωτικός χώρος να γίνεται χώρος κρατικού ελέγχου και αφετέρου να χάνονται οι εννοιολογικές διαφορές και οι διακρίσεις των όρων «πρόληψη» και «καταστολή».

Στο βιβλίο του Θεόδωρου Π. Παπαθεοδώρου (καθηγητής αντεγκληματικής πολιτικής στο πανεπιστήμιο Πελοποννήσου) ΕΠΙΤΗΡΟΥΜΕΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ αφού περιγράφονται οι συνθήκες και οι όροι της φυλακής καταδεικνύει πως οι πρακτικές της φυλακής μεταφέρονται στον δημόσιο χώρο καθιστώντας μας στην ουσία όλους ένοχους μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου.

Όλα τα παραπάνω συμβάλλουν ώστε να μετατρέπεται ο κίνδυνος της ανασφάλειας σε κεντρικό διακύβευμα της πολιτικής όπου η κοινωνία αποδέχεται τον διευρυμένο κοινωνικό έλεγχο και την υπερβολική επιτήρηση της χωρίς όμως να απολαμβάνει τα διακηρυγμένα αποτελέσματα.

Μεταγράφω το κείμενο του οπισθόφυλλου του βιβλίου του Θ.Π.Π. από τις εκδόσεις Βιβλιόραμα.

Η ηλεκτρονική παρακολούθηση των πολιτών στην κοινωνία της διακινδύνευσης

Η ηλεκτρονική παρακολούθηση των δημόσιων και ιδιωτικών χώρων ως νέα μέθοδος πρόληψης, η χρήση βιομετρικών στοιχείων για την ενίσχυση της ασφάλειας, η ηλεκτρονική καταγραφή των κοινωνικών δραστηριοτήτων των πολιτών για λόγους αποτροπής της διακινδύνευσης, η τηλεματική επιτήρηση των εργαζομένων για τον έλεγχο της παραγωγικότητας τους ή η ηλεκτρονική επιτήρηση των παραβατικών ατόμων ως καταστολή συνθέτουν το νέο πλαίσιο του διευρυμένου κοινωνικού ελέγχου με έντονες αποχρώσεις ποινικότητας.

Το πρόβλημα δεν είναι η εξέλιξη της τεχνολογίας, αλλά η χρήση της, σε έναν κόσμο που αλλάζει ταχύτατα και με παγκοσμιοποιητικές διαδράσεις.

Σήμερα, οι ευρωπαϊκές κοινωνίες καλούνται να επαναπροσδιορίσουν τους όρους εκχώρησης των δικαιωμάτων και των ελευθεριών του πολίτη, να αναστοχαστούν το αξιακό σύστημα ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού, αλλά και να συνειδητοποιήσουν τους κινδύνους που εγκυμονεί για το μέλλον η συνεχώς εξελισσόμενη τεχνολογία της επιτήρησης, η ανεξέλεγκτη εργαλειοποίηση της ασφάλειας, το μονοπώλιο του ορισμού της διακινδύνευσης και η υπερτροφική θωράκιση του ποινικού κράτους.

Πρόκειται στην ουσία για έναν προβληματισμό σχετικά με τη σταδιακή θέση “υπό επιτήρηση” της ίδιας της Δημοκρατίας.

ΠΑΡΑΘΕΤΩ ΑΡΘΡΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ ΜΕ ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΣΤΙΣ ΚΑΜΕΡΕΣ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗΣ ΣΤΟ DNA STO C4I

Μεγάλες στιγμές! [28/12/2010]
ανθρώπινη διάσταση», εξακολουθεί ο... ποιητής. Ναι, με το C4Ι, τα αερόστατα παρακολούθησης

Υπό παρακολούθηση το Παρίσι [22/12/2010]
με τις περισσότερες κάμερες παρακολούθησης στον κόσμο. Όπως αναφέρει η εφημερίδα Le Figaro, οι κάμερες... στο Παρίσι, ενώ άλλο ένα σημαντικό στοιχείο του σχεδίου είναι ότι το σύστημα παρακολούθησης... παρακολούθησης με τεχνολογικά μέσα θα συμβάλει στην μείωση της εγκληματικότητας στην μητροπολιτική

«Πράσινες» ή «γαλάζιες», οι κάμερες παρακολουθούν! [07/12/2010]
στο περιτύλιγμα που θα έχουν οι κάμερες παρακολούθησης και γι' αυτό, ίσως, η σημερινή Ανεξάρτητη... και καθημερινή παρακολούθηση και καταγραφή όλων των κινήσεων όλων των πολιτών δεν γίνεται...Αλλαξαν περιτύλιγμα οι κάμερες, που θα εγκατασταθούν σε δημόσιους χώρους και θα παρακολουθούν όλες

ΣΥΝ: Οι κάμερες θα παρακολουθούν πολίτες, δεν θα προστατεύουν δικαιώματα [04/12/2010]
Η λειτουργία συστημάτων παρακολούθησης στους δημόσιους χώρους, προσβάλλει το δικαίωμα του συνέρχεσθαι όπως αυτό ορίζεται από το Σύνταγμα, αναφέρει ο ΣΥΝ σε ανακοίνωσή του και χαρακτηρίζει τους λόγους που επικαλείται η κυβέρνηση, όπως η εθνική άμυνα και η δημόσια ασφάλεια, για την τοποθέτησή

Σε 20 νοσοκομεία εφαρμόστηκε η ολοήμερη λειτουργία [01/12/2010]
παρακολούθησης της ολοήμερης λειτουργίας προκειμένου να καταστεί δυνατή η άμεση επίλυση τυχόν προβλημάτων

Ψάχνουν εικόνες από τις κάμερες [12/01/2010]
Στις θολές εικόνες από όσες κάμερες διαθέτουν καταγραφικά, γύρω από τη Βουλή και κυρίως.... Το ιδιαίτερο αστυνομικό ενδιαφέρον για το καταγεγραμμένο υλικό από κάμερες και η σύγκρισή... συνθέσεις εικόνων από κάμερες, οι αρμόδιοι αξιωματικοί προσδιόρισαν τρία άτομα, τα οποία σχετίζουν

«Πράσινες» ή «γαλάζιες», οι κάμερες παρακολουθούν! [07/12/2010]
Αλλαξαν περιτύλιγμα οι κάμερες, που θα εγκατασταθούν σε δημόσιους χώρους και θα παρακολουθούν όλες... από το υπουργείο Δικαιοσύνης πληροφόρηση, είναι ότι οι καλές αυτές κάμερες, οι «πράσινες... τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, που από τότε είχαν δείξει ότι αρέσκονται στο να φυτεύουν κάμερες παντού

Σχεδιάγραμμα με τις κάμερες κυκλοφορίας είχε ο Λ. Φούντας [14/03/2010]

Καταγεγραμμένες σε σχεδιάγραμμα είχε όλες τις κάμερες διαχείρισης κυκλοφορίας ο 35χρονος βιολόγος... που αποκρυπτογραφήθηκε από την Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία το Σάββατο. Το σχεδιάγραμμα περιλαμβάνει όλες τις κάμερες
διαχείρισης κυκλοφορίας στην Αθήνα. Οι σημειώσεις αφορούν στην ακτίνα που καλύπτουν οι κάμερες καθώς

Εποπτεία στις κάμερες και ασυδοσία στο DNA [28/03/2010]
έλληνες πολίτες. Αντίθετα, οι νέες ρυθμίσεις για τις κάμερες θα συμπεριληφθούν σύντομα σε νομοσχέδιο... πού θα τοποθετούνται οι κάμερες και για ποιο λόγο είναι αυτό αναγκαίο. Η ΕΛ.ΑΣ., που θα ορισθεί... και καταγράφει όλο το 24ωρο, ό,τι συμβαίνει στο κέντρο. Οι κάμερες μπορούν ωστόσο να χρησιμοποιούνται

Θέλουν κάμερες για προστασία [30/12/2009]
Το ενδεχόμενο να εγκατασταθούν κάμερες στα ταξί για την προστασία των οδηγών από επιθέσεις εξετάζει το υπουργείο Υποδομών, το οποίο θα περιμένει όμως τη γνωμοδότηση της Αρχής Προστασίας Δεδομένων... που αντιμετωπίζει. Οπως όμως συμβαίνει και με τις κάμερες, το θέμα έχει πολλές τεχνικές πλευρές

ΕΕΔΑ: Αντισυνταγματικές οι κάμερες και οι έλεγχοι DNA [01/03/2010]

Αντισυνταγματικές κρίνει τις διατάξεις του νόμου 3782 σχετικά με την "παρακολούθηση" των δημοσίων χώρων από κάμερες καθώς και την ανάλυση γενετικού υλικού για ύποπτους αξιόποινων πράξεων, η Εθνική... εκατομμύρια κάμερες η εγκληματικότητα δεν έχει μειωθεί σημαντικά. Σχετικά με την ρύθμιση του νόμου

Διπλό «όχι» για DNA και κάμερες [02/03/2010]
προεργασίας και διαβούλευσης, όπως αρμόζει σ' ένα δημοκρατικό κράτος». * Για τις κάμερες κρίνεται... ότι το μέτρο έχει αποδειχθεί αναποτελεσματικό. Στη Βρετανία, με πάνω από 4 εκατ. κάμερες

Νέο καθεστώς για κάμερες και «κουκούλες» [28/11/2010]
, οι κάμερες θα παραμείνουν, θα αλλάξουν θέση και ίσως αυξηθούν στο μέλλον, αν οι ανάγκες άμυνας, κρατικής... ενδείξεις τέλεσης των αξιόποινων πράξεων. Σήμερα τις κάμερες μπορεί να διαχειρίζεται ελεύθερα και ανέλεγκτα

Ιταλία: Κάμερες και φοροαμνηστία έφεραν στα ταμεία 5 δισ. ευρώ [24/01/2010]
να αποφύγουν την τσιμπίδα της εφορίας. Ο Τρεμόντι έφθασε να βάλει κάμερες στα σύνορα, οι οποίες..

ΣτΕ: Καμιά δικαιολογία για κρυφές κάμερες [22/04/2010]

Η εισβολή στην ιδιωτική σφαίρα του ατόμου με κρυφές κάμερες παραβιάζει το Σύνταγμα και δεν μπορεί να δικαιολογηθεί στο όνομα του δικαιώματος της πληροφόρησης, έκρινε η ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας βάζοντας τέλος στο καθεστώς της τηλεοπτικής ασυδοσίας. Το ΣτΕ, με αφορμή πρόστιμα ύψους
76%

Οι κάμερες «έδωσαν» δύο ταραξίες του ΟΑΚΑ [22/04/2010]
» και «εξύβριση». Οπως ανακοινώθηκε από την Αστυνομία, τους δύο νεαρούς «έδωσαν» οι κάμερες ασφαλείας
76%

«Ιερές» κάμερες... [18/06/2010]
ή για κακό τοποθέτησαν κάμερες στους διαδρόμους, για να ελέγχονται όσοι κυκλοφορούν στους ορόφους
76%

Κάμερες και ΕΣΥ στο αυριανό υπουργικό συμβούλιο [02/12/2010]
Οι κάμερες στους δρόμους και οι αλλαγές στο σύστημα υγείας θα συζητηθούν στην αυριανή συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, υπό την προεδρία του πρωθυπουργού. Το υπουργικό συμβούλιο θα εξετάσει: Το σχέδιο νόμου για την Εθνική Σχολή Δικαστικών Λειτουργών (εισηγητής ο Χαρ. Καστανίδης), το σχέδιο
76%

Συνεδριάζει το υπουργικό συμβούλιο για κάμερες και ΕΣΥ [03/12/2010]
Οι αλλαγές στην Υγεία και οι κάμερες στους δρόμους είναι τα βασικά θέματα στη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου που ξεκίνησε λίγο μεά τις 3 το μεσημέρι υπό την προεδρία του Γ. Παπανδρέου. Συγκεκριμένα στη συνεδρίαση πρόκειται να συζητηθούν: - Tο σχέδιο Νόμου για τις διαρθρωτικές αλλαγές

Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

ΤΟ ΙΔΕΟΛΟΓΗΜΑ ΤΗΣ ΠΟΛΥ-ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑΣ

Η προσπάθεια αναδιοργάνωσης των κρατών από τα πάνω, συνοδεύεται αναγκαστικά

Α) από την προσπάθεια απενεχοποίησης των κυρίαρχων για τις μέχρι πρότινος πολιτικές κοινωνικές και οικονομικές δομές στις οποίες και στήριζαν την κυριαρχία τους.

Β) από την ταυτόχρονη διαδικασία αποδιοργάνωσης των δομών και των σχέσεων που προϋπήρχαν σε τοπικό επίπεδο και

Γ) την επανενοποίηση της κυριαρχίας τους σε παγκόσμιο επίπεδο.

Οι διαδικασίες αυτές έχουν δρομολογηθεί την τελευταία 20ετία και κυρίως από την πτώση των καθεστώτων του ανατολικού μπλοκ όπου σήμερα μπορούμε ανεπιφύλαχτα να παρατηρήσουμε τις πολύ-επίπεδες επιπτώσεις της πτώσης αυτής και κυρίως το κύμα μετανάστευσης που δημιουργήθηκε στις χώρες αυτές όπως και σε άλλες πχ Αφγανιστάν, Ιράκ, Μέση Ανατολή και Αφρική όπου άφησε ελεύθερο το πολιτικό και κοινωνικό πεδίο στις εγχώριες εθνικές ελίτ έτσι ώστε να συνδιαμορφώσουν την βάση για την εγκαθίδρυση της νέας νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας τους, με τις υπερεθνικές ελίτ σε τοπικό επίπεδο.


Οι επιπτώσεις όμως δεν περιορίζονται στην χώρα καταγωγής των μεταναστών αλλά επιδρούν και στις χώρες υποδοχής τους όπου εκτός από την έκδηλη ρατσιστική αντιμετώπιση και την οικονομική εκμετάλλευση που υφίστανται από τους εγχώριους, παρατηρούνται παρόμοιες συνθήκες αποδιοργάνωσης και αναδιοργάνωσης των σχέσεων και των δομών των κρατών υποδοχής. Η αλληλεπίδραση αυτή δεν έχει την ίδια ένταση σε όλα τα κράτη υποδοχής από την μια και από την άλλη ίσως ήταν αναμενόμενη και κατά συνέπεια αξιοποιήσιμη από τα ανώτερα κλιμάκια της εξουσίας τα οποία χρησιμοποιώντας τους μετανάστες επιταχύνουν την αναδιάρθρωση των κοινωνικών δομών στον βαθμό που επιθυμούν προκειμένου να συντηρήσουν την εξουσία τους.


Εκτός από τους πόλεμους που χρησιμοποιούν οι κυρίαρχοι για να αποδιοργανώσουν μια κοινωνία και να την αναδιοργανώσουν υπάρχουν και άλλες εξίσου απάνθρωπες πρακτικές όπως η ανταλλαγή πληθυσμών (εθνοκάθαρση) και η μετανάστευση. Και οι τρεις πρακτικές αυτές εντάσσονται στο πλαίσιο της βίαιης αναδιοργάνωσης των κοινωνιών. Στην Ελλάδα έχουμε βιώσει και τις τρεις περιπτώσεις και τα τελευταία χρόνια η μετανάστευση αποτέλεσε το «μήλον της Έριδος» για τα κόμματα εξουσίας, με αποκορύφωμα τον νόμο για την Ιθαγένεια και «αιχμή του δόρατος» τις προγραμματικές δηλώσεις των υποψήφιων δημάρχων και περιφερειαρχών στις δημοτικές εκλογές του Νοεμβρίου για την δημιουργία Μουσουλμανικών τζαμιών στα αστικά κέντρα της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης.


Εκτός από την εκ του πονηρού αυτό-αναγόρευση τους σε προοδευτικούς, μας προτρέπουν επίσης να μην φοβόμαστε τους μετανάστες και χρησιμοποιώντας το μοντέλο της δημοκρατικής πολύ-πολιτισμικότητας ως ιδεολογικό πλαίσιο επιχειρούν να δικαιολογήσουν τις πρακτικές τους.

Όντως δεν υπάρχει τόσο σοβαρός λόγος να φοβόμαστε τους μετανάστες από την μια, αλλά, από την άλλη η πολύ-πολιτισμικότητα όπως την προβάλουν και την προωθούν στηρίζεται σε ένα βίαιο μοντέλο υποχρεωτικής και ασύνδετης συνύπαρξης ή ανοχής των ανθρώπινων ομάδων. Και όπως ακριβώς η κατάργηση των συνόρων που ευαγγελίζονται και που στην ουσία τα κράτη την χρησιμοποιούν για να ασκήσουν ακόμα πιο ασφυκτικό έλεγχο πάνω στους ιθαγενείς τους έτσι ακριβώς και το ιδεολόγημα της πολύ-πολιτισμικότητας χρησιμοποιείται από τα κράτη για να αναδιαρθρώσουν τις σχέσεις κυριαρχίας τους και να ομογενοποιήσουν τον ετερόκλητο πληθυσμό των μεταναστών.


Μάλιστα η πολύ-πολιτισμικότητα χρησιμοποιήθηκε σαν άλλοθι για να νομιμοποιήσουν τις στρατιωτικές επεμβάσεις στην Κύπρο, στο Κόσσοβο, στην Βοσνία κ.α. χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα στην «αρμονική συνύπαρξη» των διαφορετικών λαοτήτων. Απεναντίας η θρησκευτική διχόνοια, ο εθνικισμός και η αντιπαλότητα συνεπικουρούμενες από τους κοινωνικούς ανταγωνισμούς, οξύνθηκαν χαράσσοντας ρήγματα και αντιπαραθέσεις ανυπέρβλητες ανάμεσα στις διαφορετικές ανθρώπινες ομάδες. Και αυτό συμβαίνει για τον απλούστατο λόγο ότι με τον όρο πολιτισμό (έννοια αμφίσημη) εννοούμε τις ανθρώπινες δημιουργίες σε ένα συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο και πάντα σε συνάρτηση με τον (ιστορικό) χρόνο. Αν αποκοπούν οι άνθρωποι από τον συγκεκριμένο χώρο και μεταβούν βίαια σε ένα άλλο κράτος που έχει διαμορφώσει διαφορετικές δομές και σχέσεις τότε οι ιδιαιτερότητες των μεταναστών παίρνουν παγκόσμια χαρακτηριστικά όπως η εξαθλίωση, η παραβατικότητα, η εκμετάλλευση και η υποταγή τούς στο κυρίαρχο μοντέλο των κρατών υποδοχής στοχοθετώντας η πρώτη γενιά τις δράσεις της αποκλειστικά για την επιβίωση και την παραμονή στο κράτος υποδοχής ενώ η δεύτερη και η τρίτη γενιά αφομοιώνεται πλήρως κρατώντας κάποια επιδερμικά χαρακτηριστικά του πολιτισμού τους που μόνο ως φολκλορικά μπορούν να χαρακτηριστούν.


Η αρμονική συνύπαρξη των λαών μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα σε ένα πλαίσιο δημιουργίας και ελευθερίας όπου η σύνθεση και η όσμωση των λαών σε κοινότητες απαιτούν: χρόνο, να υπάρχει η ανάλογη βούληση και κυρίως να πρυτανεύει η αίσθηση της αλληλεγγύης προς το έτερο, η αδελφοσύνη δηλαδή. Απεναντίας μέσα στο καπιταλιστικό πλαίσιο του οικονομικού ανταγωνισμού, του καταναλωτισμού και της εμπορευματοποίησης των πάντων όπου το κράτος αποφασίζει και διατάσσει η πολύ-πολιτισμικότητα μπορεί να αποτελέσει το πλαίσιο μέσα στο οποίο ρίχνονται ατάκτως και ασύνδετα διαφορετικές ψηφίδες ενός άμορφου, άχρωμου και άχρηστου ψηφιδωτού που αποκαλούμε νεοελληνικό πολιτισμό και που μας επιβλήθηκε από τα πάνω.


Ο πολιτισμός ως εγγενή και συνεκτικό στοιχείο των ανθρώπινων κοινωνιών όταν αποκοπεί από τον χώρο και τους ανθρώπους που τον δημιούργησαν δεν καταστρέφεται αλλά για να μπορέσει να επιβιώσει και να αναπαραχθεί θα πρέπει να υπάρξει ένα νέο και γόνιμο έδαφος όπου θα καλλιεργηθούν αυτόβουλα οι «πολιτιστικοί σπόροι» που κουβαλάνε μαζί τους οι πρόσφυγες. Και μόνο όμως η βίαιη μετακίνηση τους αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα που αφαιρεί τον παράγοντα της βούλησης. Πόσο μάλλον δε όταν τους υποδεικνύουν το τόπο που θα θρησκεύονται και τους χώρους όπου θα διαμένουν και θα σχετίζονται μεταξύ τους σε ένα ολότελα εχθρικό τόπο όπου ανθεί η εκμετάλλευση και ο ρατσισμός. Έτσι στην πραγματικότητα αυτό που επιδιώκεται με το ιδεολόγημα της πολύ-πολιτισμικότητας είναι η υποταγή και η αφομοίωση των μεταναστών που μπορεί και να «Ελληνοποιηθούν» αν κοινωνήσουν τις πολιτιστικές σχέσεις εκμετάλλευσης – κατανάλωσης και ανταγωνισμού!

Οι φυλετικές και θρησκευτικές αναταράξεις θα συνεχίζονται επί μακρόν αναδεικνύοντας το κράτος και τους μηχανισμούς ελέγχου- καταστολής αναγκαίους για την επίτευξη της κοινωνικής σταθερότητας. Και αυτό είναι το ζητούμενο έτσι ώστε ο νεοελληνικός πολιτισμός να σταθεροποιηθεί και να διευρύνει το πλαίσιο κυριαρχίας του σε ετερόκλητες ομάδες ανθρώπων.

Μπορεί βέβαια κάποιος να αναρωτηθεί γιατί αυτή η άρνηση της πολύ-πολιτισμικότητας!


Γιατί οι στόχοι τα προτάγματα και οι ιδέες των κινημάτων χειραφέτησης όπως τα δικαιώματα, η άμεση δημοκρατία δες Opegon, η κατάργηση των συνόρων, η οικολογία, η δημιουργική και αυτόβουλη όσμωση των ανθρώπων έχουν ιδεολογικοποιηθεί από τα κράτη και μέσω του θεάματος και των ΜΜΕ αλλάζουν το νόημα τους και επιτυγχάνουν την χειραγώγηση του κόσμου και την απαξίωση των κινημάτων χειραφέτησης.

Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Από τα συνδικάτα των κλάδων στο συνδικάτο της ζωής

Η πολυήμερη απεργία της πανελλήνιας Ναυτεργατικής Ομοσπονδίας στης οποίας την επίσημη ιστοσελίδα φιγουράρει η Δωρεά Λάτση (http://www.pno.gr/frameset.htm) είναι μια απεργία η οποία, προς το παρόν, έχει μια οικουμενική κάλυψη μέχρι τώρα από το σύνολο των παρατάξεων που την αποτελούν. Αυτό σημαίνει ότι η κατάσταση στον κλάδο της "Ναυτικής Οικογένειας" όπως συνηθίζουν να την αποκαλούν επαγγελματίες συνδικαλιστές και εφοπληστές είναι τραγική.

Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι δεν είναι ίδιο πράγμα να είσαι πλοίαρχος με το να είσαι λαδάς ή καμαρότος, η κατάσταση θυμίζει δουλεία. Αν ξεναγηθεί στον Από τον Άγιο Σπυρίδωνα του Πειραιά και μέχρι την παλιά Τρούμπα, αν κανείς και μιλήσει με όλους τους άνεργους που συχνάζουν στην Ακτή Μιαούλη, αν μιλήσει μ’ αυτούς που σέρνονται από βουλευτικά σε βουλευτικά γραφεία με μια υπόσχεση στον κρόταφο και μ’ αυτούς που σέρνονται με τα πόδια από τις συνοικίες του Πειραιά στα σωματεία τους για να βρουν μια δουλειά «ό,τι να ναι», θα καταλάβει.

Φτηνά κακοπληρωμένα πληρώματα, έτοιμα για όλα, κυρίως από την Ασία, στην «ποντοπόρο ναυτιλία μας» είναι αυτά που κατά την παλιότερη επίσημη διάλεκτο της ΠΝΟ την «αφελληνίζουν». Και πράγματι η ανεργία χτυπάει "κόκκινο" στον κλάδο αυτό, ενώ με διάφορες εφαρμογές ευρωπαϊκών οδηγιών (άρσεις σχετικών προστατευτικών νόμων για την εισαγωγή νέων εταιριών, αλλαγές σε ζητήματα που αφορούν τις συνθέσεις των πληρωμάτων) πάει προς το χειρότερο. Από την άλλη στις ήδη υπάρχουσες συνθήκες (παράνομα αλλά ποιος μιλάει;) παραβιάζεται όσο μπορεί η οργανικότητα των πληρωμάτων με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν από το λιγοστό προσωπικό τόσο τα πληρώματα όσο και οι επιβάτες στα επιβατηγά πλοία.

Η παραβίαση του ωραρίου, το πρεσάρισμα στην ακτοπλοΐα ειδικά τους θερινούς μήνες κάνουν αβίωτη τη ζωή του ναυτεργάτη. Τέλος εκκρεμεί η νέα συλλογική σύμβαση εργασίας, ενώ η ναυτική εκπαίδευση είναι πανθομολογούμενα στην πιο άθλια ώρα της. Ποιο είναι το όπλο; Ο αποκλεισμό; των λιμανιών;

Οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ, απεργούν, αντίστοιχα κι αυτοί, κάποιες μέρες κι αυτοί με όπλο (κυρίως) την μη αποκομιδή των απορριμμάτων. Κι αυτή η "οικογένεια" με πολύ σοβαρά προβλήματα που κι εκεί πρέπει να ξεχωρίσει κανείς διάφορους εργοδηγούς και υπευθύνους και προϊσταμένους που λειτουργούν ως εργοδότες, τις μαφίες από το τεχνικό προσωπικό που κάνουν τις ιδιωτικές δουλειές τους με τις δημοτικές υποδομές, τις μαφίες των νεκροταφείων κλπ. Και οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ, δεν είναι όλοι το ίδιο. Και το χειρότερο, πριν και μετά την εφαρμογή του Καλλικράτη, απολύονται χιλιάδες συμβασιούχοι που μέχρι τώρα στήριζαν την εργασία τους στην απειλή της προσφυγής για τις πάγιες και διαρκείς ανάγκες.

Χθες οι λιμενεργάτες, προχθές οι δάσκαλοι, αντιπροχθές η Ζώνη και πάει λέγοντας. Κι αύριο άλλοι που θα τους τσακίσει μόνους τους το κράτος και η αδηφάγος αγορά. Χωρίς στήριξη ο κάθε κλάδος παλεύει με τις συνταγές των καθοδηγητών κομμάτων και παρατάξεων, μόνος του.
Έτσι, δυο απεργίες, τρεις απεργίες, χίλιες δεκατρείς απεργίες, έρχονται σε όσους πιστεύουν ότι η κοινωνία πρέπει να αλλάζει, ως μια αισιόδοξη νότα στην στεγνή έρημο του "δεν γίνεται τίποτε". Τα πράγματα όμως, όπως και σε κάθε απεργία δεν είναι καθόλου έτσι. Κι αυτό γιατί το ξεχωριστό επαγγελματικό συμφέρον που έχουν προωθήσει κυρίως οι κομματικοί μηχανισμοί και τα φερέφωνά τους, οι συνδικαλιστικές παρατάξεις και που επιγραμματικά –εν τέλει- εφαρμόζει ο Ν.1268, έχει διαλύσει κάθε έννοια κοινού καλού και σκοπού.


Οι ναυτεργάτες ενάντια στους αγρότες και στους επαγγελματίες, αυτοί ενάντια στους νταλικέρηδες, οι τελευταίοι ενάντια στους επαγγελματίες και στους καταναλωτές ή στους οδηγούς.

Οι εργαζόμενοι στους Δήμους ενάντια στην κοινωνία ολόκληρη και παντού ξεχωρίζει ο επαγγελματίας, σύμβολο της ελληνικής οικονομίας που διαρκώς χάνει την αίγλη του ως ο κοινός θιγόμενος.

Οι γιατροί ενάντια στο κοινό καλό με τις απεργίες και τις επισχέσεις (ακόμα χειρότερα), οι δάσκαλοι ενάντια στην κοινωνία που δεν έχει αφήσει τα παιδιά της.

Ένα τοπίο κοινωνικής αποσύνθεσης που δεν φαίνεται να τελειώνει κάπου.

Κι εδώ παντού και πάντα, οι κομματικές γραμμές που ενώνουν τεχνητά όλη αυτή την αποσύνθεση, καθώς και τα ΜΜΕ που εφευρίσκουν ένα κοινό εχθρό κάθε φορά συνεχίζεται ασταμάτητα και τέλος η κυβέρνηση που ως σύμβολο κοινωνικής ενότητας και σταθερότητας εκμεταλλεύεται αυτήν την ασυνεννοησία και τσακίζει κάθε δίκαιο αγώνα.

Έτσι, το αποτέλεσμα της απεργίας παύει –ραγδαία- να αναδεικνύει τα προβλήματα των απεργών και τους υποδεικνύει ως κοινωνικό πρόβλημα.

Απέναντι σ’ αυτό, φωνές της υπέρβασης του ξεχωριστού κλαδικού συμφέροντος που όλο και πιο συχνά ακούμε από μικρές εργασιακές πρωτοβουλίες, από ελάχιστα πρωτοβάθμια σωματεία από μερικές προσπάθειες και απόπειρες τοπικών συνελεύσεων, οφείλουν να βρίσκονται δίπλα και να δίνουν μια άλλη διάσταση στον αγώνα. Αντισυντεχνιακός-με κοινωνικές αναφορές, δημοκρατικός-με συμμετοχή από τη βάση. Όλα αυτά που τους αφήσαμε να κομματιάσουν μαζί με τις ζωές μας να ξαναβρούμε και να τα ενώσουμε.
ΓΚ

Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

ΚΟΙΝΟΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ- ΑΥΤΟΝΟΜΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ

Οι επιπτώσεις από την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού= ( ελιτίστικος εταιρικός ανταγωνισμός) είναι σαρωτικές τόσο στην πολιτική και την οικονομία όσο στον πολιτισμό, στο περιβάλλον και στην συνείδηση του καθενός ξεχωριστά.

Πιο συγκεκριμένα:

Στην πολιτική: η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο με ότι αυτή συνεπάγεται… δηλαδή… την όλο και μεγαλύτερη συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια όλο και λιγότερων ανθρώπων έχει μετατρέψει τους πολίτες σε υπηκόους και οπαδούς χωρίς την αίσθηση, το μεράκι και το πάθος με το οποίο προσέγγιζαν τα δημόσια προβλήματα και τα μετουσίωναν σε προσωπικές τους υποθέσεις αναζητώντας διεξόδους από αυτά με συλλογικές διαδικασίες.

Στην οικονομία: Οι μεγάλοι βιομήχανοι και ιδιοκτήτες καπιταλιστές που διοικούσαν και κινούσαν τα νήματα σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο, έχουν σήμερα αντικατασταθεί από μια πολυεθνική εταιρική πυραμοειδή γραφειοκρατία με μετόχους που ενδιαφέρονται μόνο για την μεγιστοποίηση του προσωπικού τους κέρδους χωρίς καμία άλλη λειτουργικότητα (η κυριότερη επίπτωση από τον «εκδημοκρατισμό» του χρηματιστηρίου και χωρίς να σημαίνει ότι αυτοί που κατέχουν το κεφάλαιο δεν κατέχουν ακόμα και την ισχύ). Η εγκαθίδρυση του οικονομικού μοντέλου που στηρίζεται στην αέναη παραγωγή και κατανάλωση δημιουργεί την ανάγκη για ακόμα πιο γρήγορη εκβιομηχάνιση στις ανεπτυγμένες και υπό ανάπτυξη χώρες με αποτέλεσμα να προκαλούνται σοβαρές καταστροφές…

…Στο περιβάλλον: το οποίο το αντιμετωπίζουμε ως κυρίαρχοι και από το οποίο απομυζούμε μέχρι εξαντλήσεως κάθε φυσική πηγή πλούτου, ρυπαίνοντας τις θάλασσες και τα ποτάμια (δες τον κόκκινο τοξικό Δούναβη) εξοντώνοντας κάθε μορφή ζωής που μπορεί να μας αποφέρει κέρδος ή απόλαυση αποψιλώνοντας τα δάση για να φτιαχτούν σπίτια, δρόμοι, καλλιέργειες και να εγκαταστήσουν κάθε λογής ΑΠΕ…

…Στην συνείδηση του καθενός: Το πρόταγμα του καπιταλισμού για προσωπικό πλουτισμό ενεργοποιεί τα άτομα τα οποία προσβλέπουν μέσω αυτού στην απόκτηση κοινωνικού κύρους και διάκρισης(άσχετα ότι δεν τα κατέχουν). Η ενεργοποίηση του ατόμου όμως γίνεται μέσα στο πλαίσιο του ανταγωνισμού και της αντιπαλότητας. Τα περισσότερα άτομα αντιλαμβάνονται ανταγωνιστικά και αντίπαλα τα άλλα μέλη της κοινωνίας. Αυτή η αντιπαλότητα δεν περιορίζεται μόνο στο επίπεδο της οικονομίας αλλά καθορίζει την συνολική οργάνωση της κοινωνίας και μεταφέρεται ακόμα και στις…

…Τέχνες : όπου μέχρι τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και λίγο μετά υπήρξαν κινήματα, ΝΤΑΝΤΑ, ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΜΟΣ, ΕΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ κλπ, τα οποία, μέσω της αμφισβήτησης της κοινωνικής πραγματικότητας ως σταθερής, αιώνιας και φυσικής ενεργοποιούσαν την πνευματική και επαναστατική δραστηριότητα των θεατών και τους «ανάγκαζαν» να πάρουν αποφάσεις μετατρέποντας τα συναισθήματα τους σε συνείδηση και κριτική σκέψη ως προς την «φύση» του ανθρώπου ως ιστορικού κοινωνικού και ψυχικού όντος. Όχι μέσω του συναισθήματος να επιδιώκουν την ταύτιση και την «κάθαρση» των θεατών προκειμένου να εκτονωθούν και να συνεχίσουν την επόμενη ημέρα να αναπαράγουν την ίδια καθημερινότητα όπως συμβαίνει στην εποχή της μαζικής κουλτούρας. Σαφώς και υπάρχουν φωτεινές προσωπικότητες στον χώρο της τέχνης μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο αλλά πάντοτε διέπρεψαν και διακρίθηκαν σαν άτομα … και όχι για τα κινήματα- ρεύματα που δημιούργησαν…

Απεναντίας η θεσμική ιμπεριαλιστική αυτοκρατορία της παγκοσμιοποίησης: προσπαθεί να επιβάλλει ακόμα και με τα όπλα τον δυτικό τρόπο ζωής σε ολόκληρο τον πλανήτη καταστρέφοντας με αυτή την πρακτική τον παραδοσιακό τρόπο ζωής.

Δημιουργώντας μια σειρά από διεθνής οργανισμούς όπως ΔΝΤ, Παγκόσμιοι Οργανισμοί Εμπορίου και Εργασίας, Φαρμάκων, ΕΕ, G20, G8 κλπ επιταχύνουν την επέκταση του «μαζικού πολιτισμού» σε ολόκληρη την γη. Έτσι φτάσαμε στο σημείο όπου τρώμε τα ίδια άνοστα φαγητά, ακούμε την ίδια τυποποιημένη μουσική, διασκεδάζουμε με τον ίδιο τρόπο, μας αρέσει ο ίδιος τύπος εραστή, έχουμε τα ίδια πρότυπα και όνειρα που έχουν στον δυτικό πολιτισμό, χρησιμοποιούμε τις ίδιες τεχνολογίες και κυρίως σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο και αναπνέουμε τον ίδιο μολυσμένο αέρα, αναπαράγοντας τα ίδια κοινότυπα λόγια χωρίς νόημα και περιεχόμενο. Χάσαμε το μεράκι, την αισθητική, και την αίσθηση ότι όλοι και όλα είναι συνδεδεμένα και αλληλοεξαρτώμενα μεταξύ τους, με αποτέλεσμα να καταστρέψουμε την βιοποικιλότητα, να εκτοπίσουμε την ετερότητα και να, μην επιτρέπουμε στον «άλλο» να συνυπάρχει μαζί μας, γιατί τον φοβόμαστε.


Εθελοτυφλούμε διαχωρίζοντας την οικολογική καταστροφή την πολυεπίπεδη κρίση και την ευημερία πολλών κρατών από τους πολλούς, ληστρικής φύσεως, πολέμους, χαμηλής έντασης, που γίνονται σε ολόκληρη την γη, (πχ, στην Αφρική, στην Ασία, στην Μέση Ανατολή, στην νοτιανατολική Ευρώπη και στην Λατινική Αμερική) για τους φυσικούς πόρους και τις σχέσεις υποτέλειας που δημιουργεί αυτή η απάνθρωπη και ανορθολογική επιδίωξη για χωρίς τέλος ανάπτυξη και περισσότερο πλούτο, ενώ η φτώχεια και η εξαθλίωση, που επιβάλλουν στον εγχώριο πληθυσμό δημιουργεί εκρηκτικές κοινωνικές καταστάσεις, (ψυχικές ταραχές και στρεβλώσεις στην νοηματοδότηση της ίδιας τους της ζωής,) με συνέπεια τα ξεσπάσματα της εγκληματικότητας, της βίας, των αντιποίνων και των εξεγέρσεων των λαών που τα καπιταλιστικά κράτη βαπτίζουν ως τρομοκρατία προκειμένου να συνεχίσουν την ληστρική πολιτική τους καλλιεργώντας και αναπαράγοντας ταυτόχρονα τα εθνικιστικά μίση και τον διαχωρισμό των λαοτήτων σε πολιτισμένους και μη.


Έτσι από το 2001 και μετά, το υστερικό και εξουσιαστικό δίπολο: τρομοκρατία- αντιτρομοκρατία, χρησιμοποιείται προσχηματικά από τις δυτικές κυβερνήσεις για να δικαιολογήσουν αφενός τα ληστρικά ιμπεριαλιστικά τους σχέδια και την επιβολή της μαζικής, καταναλωτικής κουλτούρας που επιδεινώνει ακόμα περισσότερο το οικολογικό, το οικονομικό, το κοινωνικό και το ψυχικό πρόβλημα και αφετέρου την παραληρηματική αντεπίθεση της κρατικής «αντιτρομοκρατίας» ενάντια στην κοινωνία, στα ανθρώπινα και εργασιακά δικαιώματα, στην ετερότητα, στα όνειρα της νεολαίας και τον ψυχικό κόσμο των προσώπων με συνέπεια το ίδιο το νεοφιλελεύθερο ζήτημα να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα στις συνειδήσεις των ανθρώπων και να προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τα κοινωνικά προβλήματα αποσπασματικά και αυτόνομα μην έχοντας εμπειρία από συλλογικές διαδικασίες… Λες και όλα αυτά δεν σχετίζονται με την μονοδιάστατη καπιταλιστική πολιτική.


Μέσα λοιπόν σε αυτόν τον ορυμαγδό των ταξικών, εξουσιαστικών και περιβαλλοντικών επιθέσεων που αναμένονται να κλιμακωθούν και ενώ η ύφεση κτυπάει την πόρτα μας αναρωτιέμαι

1ον αν ο κόσμος θέλει να τα αλλάξει όλα αυτά και να ζήσει με άλλο τρόπο

2ον αν μπορεί και έχει διάθεση να θέσει υπό αμφισβήτηση τον εαυτό του και την παρούσα οργάνωση της κοινωνίας

3ον αν και κατά πόσο η αναζήτηση και η εύρεση δρόμων που θα μας βγάλουν από το τέλμα στο οποίο μας έχουν σύρει οι ειδήμονες της πολιτικής, της οικονομίας, του περιβάλλοντος και του πολιτισμού είναι υπόθεση δικιά μας ή παραμένει δικιά τους αρμοδιότητα;

4ον κατά πόσο τα άτομα μιας κοινωνίας μπορούν να δημιουργήσουν από μόνα τους συλλογικές λύσεις.

5ον και τι είδους λύσεις θα είναι αυτές; από την στιγμή που δεν εκπαιδεύονται να αμφισβητούν, να αναζητάνε και να εφευρίσκουν συλλογικές λύσεις!


Οι προβληματικές αυτές με ταλανίζουν όλο και περισσότερο τον τελευταίο καιρό και δεν κρύβω το γεγονός ότι πολλές φορές απογοητεύομαι! Μάλιστα στην συζήτηση που διοργάνωσε την Τετάρτη 27/10/2010 στην ταβέρνα «Απόλαυση» η «Εναλλακτική Δημοτική Κίνηση» με προσκεκλημένο τον Κ. Χατζημιχάλη αρκετοί αναρωτήθηκαν πως μπορεί να γίνει πράξη η βιώσιμη ανάπτυξη. Το σίγουρο είναι πως κανείς δεν κατέχει το μαγικό ραβδάκι όπως πολλές φορές επεσήμανε ο προσκεκλημένος του συνδυασμού: Εναλλακτική Δημοτική Κίνηση

Το βέβαιο είναι ότι σήμερα οι έννοιες της πράσινης και βιώσιμης ανάπτυξης έχουν ταυτιστεί με τους νόμους της ελεύθερης αγοράς και τίποτα λιγότερο.


Ο κόσμος παρά το γεγονός ότι χρεώνει τους λογής-λογής ειδήμονες αναποτελεσματικότητα, αδιαφορία, διαφθορά, πελατειακές σχέσεις και όλες τις στρεβλώσεις που έχουν δημιουργήσει στην Ελληνική επικράτεια, συνεχίζει να τους αναζητά όπως το μωρό την πιπίλα του! Ενώ την ίδια στιγμή οι ειδήμονες, αδυνατώντας να «λύσουν» τα προβλήματα ως «γνώστες» επιδιώκουν και αναζητάνε την συμμετοχή και την ενεργοποίηση της κοινωνίας. Αυτή η αμφίσημη και αντιφατική συμπεριφορά των ειδημόνων, που από την μια διεκδικούν την εξουσία και την αποκλειστική διαχείριση των προβλημάτων μας και από την άλλη με περίσσιο λαϊκισμό προτρέπουν την κοινωνία να αυτό-οργανωθεί και να συνεταιρισθεί, έχει κατ’ ουσία απαξιώσει τους ίδιους τους θεσμούς που υποτίθεται ότι υπερασπίζουν και ταυτόχρονα την έννοια του συνεταιριζεσθαι. Οι αντιφάσεις αυτές είναι ανυπέρβλητες και τα ερωτήματα που απορρέουν από αυτές είναι δύσκολο να απαντηθούν

Σήμερα μπορεί :

1ο ο οποιοσδήποτε να επικαλεστεί την ενεργοποίηση μιας κοινωνίας που διακατέχεται από το ασίγαστο κυνηγητό του πλουτισμού και της δύναμης;

2ο Μπορεί μια κοινωνία να συνεργαστεί όταν τα μέλη της αναγνωρίζουν τους γύρω τους ως αντίπαλα και ανταγωνιστικά άτομα;

3ο Μπορεί μια κοινωνία να ενεργοποιηθεί όταν αυτά που την συνέχουν (φαντασιακό) είναι έξω από την ίδια; Όπως το κράτος η οικονομία η μοίρα η ιστορία το περιβάλλον κλπ Όταν δεν αναγνωρίζουν τα μέλη μιας κοινωνίας τους εαυτούς τους ως δημιουργούς της ιστορίας τους, μπορούν να κινητοποιηθούν για να χαράξουν τον δρόμο τους; Η μόνη σχέση που μπορούν να αναπαράγουν στην διάρκεια της ζωής τους εκτός από την αντιπαλότητα είναι μια πρόσκαιρη καιροσκοπική διαβούλευση μέχρι να επιτευχθούν οι σημασίες που τους προσδίδει το καπιταλιστικό φαντασιακό.

4ο όταν ο μόνος αληθινός λόγος είναι αυτός της εξουσίας πως μπορούμε να αντί-πληροφορήσουμε την κοινωνία και να ακουστεί ο εναλλακτικός λόγος;

Λύσεις και απαντήσεις δεν υπάρχουν ! Η δημιουργία συμμετοχικών και συνεταιριστικών θεσμών χωρίς γραφειοκρατία και ιεραρχία από την βάση της κοινωνίας είναι ίσως η μόνη διέξοδος από αυτήν την πολυεπίπεδη κρίση. Το δεν ξέρουμε που πάμε και το ανακαλύπτουμε συλλογικά με αυτό-έλεγχο και κριτική σκέψη είναι το πρόταγμα που αναδύει σιγά-σιγά…

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

Σύμφωνα με το μνημόνιο απαγορεύονται οι προσλήψεις και η ανανέωση των συμβάσεων που έχουν υπογράψει οι Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης. 13500 συμβασιούχοι των οποίων η σύμβαση λήγει τους επόμενους 5-6 μήνες θα πεταχτούν στους δρόμους.
Οι περισσότεροι από αυτούς εργάζονται στον τομέα της καθαριότητας και μπορούμε εύκολα να φανταστούμε τι θα σημαίνει αυτό για την χώρα της Νάξου και τα απομακρυσμένα χωριά και νησιά… η αριστερά τι θα κάνει; Θα προσλάβει μόνιμους υπαλλήλους;;; γιατί από ότι ξέρω είναι ενάντια στον θεσμό των συμβασιούχων!!!
Αν σε αυτή την επιταγή του μνημονίου συνυπολογίσουμε και την μείωση των κονδυλίων- χορηγήσεων από το κράτος προς τους ΟΤΑ τότε τα χρέη των ΟΤΑ θα ξεπεράσουν τα 3 δις μέχρι το 2013 σύμφωνα με τις ΠΟΕ ΟΤΑ που έχουν κηρύξει και απεργία στις 7/10/2010 σαν ένδειξη διαμαρτυρίας ενάντια στο Μνημόνιο - Καλλικράτη.
Ήδη μέχρι 31/8/10 είχαν περικοπεί 515.οοο.οοο ευρώ από κονδύλια που αφορούσαν έργα και λειτουργικές δαπάνες, εκ των οποίων 315.000.000 από τους Κεντρικούς Αυτοτελείς Πόρους (ΚΑΠ) και 200.000.000 από τη Συλλογική Απόφαση Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΣΑΤΑ).

Η λογική του μνημονίου είναι παρούσα και στον χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης με αποτέλεσμα οι νέοι Καλλικρατικοί δήμοι να μην μπορούν να επιτελέσουν το έργο τους και θα οδηγηθούν με μαθηματική ακρίβεια -στην καλύτερη των περιπτώσεων- στις συμπράξεις των Δήμων με τους ιδιώτες ή στην χρεωκοπία και την πτώχευση με τις ανάλογες φοροεπιδρομές.

Το μνημόνιο όμως υποχρεώνει τις νέες Καλλικρατικές διοικητικές περιφέρειες σε περίπτωση πτώχευσης ή χρεοκοπίας να διαπραγματεύονται απευθείας με την Ευρωπαϊκή Ένωση παρακάμπτοντας το ελληνικό κράτος προκειμένου να βρεθούν πόροι για την εύρυθμη λειτουργία τους (μέσα στο γνωστό πλαίσιο του ανταγωνισμού που θα υπάρχει μεταξύ τους οι σχέσεις διαφθοράς θα ανθίσουν ακόμα περισσότερο).
Ενώ ξεκάθαρα και απροκάλυπτα υποχρεώνει την τοπική αυτοδιοίκηση (και συγκεκριμένα στη σελίδα 1349),τα τρία έτη 2011, 2012 και 2013 να περικόπτει 500.000.000 ευρώ ανά έτος από τον Καλλικράτη.
Αν συνυπολογίσουμε και τις αυξημένες αρμοδιότητες σε παιδεία, υγεία, πολεοδομία περιβάλλον κλπ κατανοούμε ότι και ο πιο εύρωστος οικονομικά δήμος οδηγείται στην χρεωκοπία και στην πτώχευση με την αντίστοιχη ιδιωτικοποίηση των δημόσιων αυτών αγαθών.


Και εγώ αναρωτιέμαι γιατί η αριστερά νομιμοποιεί τον Καλλικράτη διεκδικώντας τους θώκους των περιφερειαρχών και των δημάρχων; Για να βρεθούν οι αριστεροί που πιθανόν θα απορροφήσουν την δυσαρέσκεια του κόσμου στην δυσάρεστη θέση να κηρύττουν πτωχεύσεις, χρεωκοπίες και απολύσεις; Για να αναγκαστούν οι αριστεροί να ιδιωτικοποιήσουν τα δημόσια αγαθά της παιδείας και της υγείας;;;
Με ποια λογική «κατεβαίνει» στις επικείμενες Δημοτικές εκλογές η αριστερά, αφού όλοι γνωρίζουν ότι ο ρόλος αντιπρόσωπων των ΟΤΑ είναι προδιαγεγραμμένος και δυσάρεστος;;;
Η όποια δικαιολογία έχουν στις εθνικές εκλογές ότι δηλαδή θα αλλάξουν τους θεσμούς της ελεύθερης αγοράς αν εκλεγούν και πάρουν τα ηνία της κυβέρνησης, στις δημοτικές εκλογές, δεν ισχύει αυτή η δικαιολογία γιατί ο Καλλικράτης δεν μπορεί να αλλάξει μέσω των αυτοδιοικητικών εκλογών και θέσεων. Δεν θεσμίζουν οι δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες!!! απλά ακολουθούν και εφαρμόζουν τον κώδικα του μνημονίου στην προκειμένη περίπτωση…

Γιατί λοιπόν η αριστερά νομιμοποιεί τον νέο ολοκληρωτικό θεσμό; Προφανώς θα έχει κάποιους λόγους που εγώ δεν μπορώ να κατανοήσω!
Και φυσικά απορρίπτω τον λαϊκισμό περί δήθεν απορρόφησης της δυσαρέσκειας ή το τι να κάνουμε; να τους αφήσουμε μόνους;;;.

Αν διαμαρτυρόταν με αποχή από τις εκλογές της 7ης Νοεμβρίου τότε κανείς δεν θα μπορούσε να καπηλευτεί τον εκλογικό νόμο και τα αποτελέσματα του γιατί η αποχή θα ξεπερνούσε κατά τα πολύ όσους θα ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ ΝΔ και ΛΑΟΣ… και σε εθνικό και σε παγκόσμιο επίπεδο κανείς δεν θα μπορούσε να μιλήσει για συναίνεση του κόσμου!!!
Με την εφαρμογή της Νέας Αυτοδιοικητικής Μεταρρύθμισης, αλλά και τους καταναγκασμούς του μνημονίου, ο σχεδιασμός ο οποίος ξεκίνησε με τον Καποδίστρια, οδηγεί σε εξαφάνιση τους όποιους αυτοδιοικητικούς θεσμούς και δυνατότητες υπήρχαν στη χώρα μας Και δυστυχώς η αριστερά δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Δυστυχώς έχει συμβάλλει στην νομιμοποίηση αυτού του τερατουργήματος.

Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

Ο ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ

Ο φασισμός δεν προέρχεται από την κατάλυση της δημοκρατίας όπως πολλοί πιστεύουν αλλά αποτελεί την παραμόρφωση του κοινοβουλευτισμού σε περιόδους κρίσεως.


Καλή πολιτική χρονιά λοιπόν και ευτυχισμένο το 1967 γιατί όντως «τόση δημοκρατία έχουμε να δούμε από την χούντα». Το αποφασίζουμε και διατάσσουμε είναι πλέον στην καθημερινή διάταξη της κυβέρνησης Τσολάκογλου. Σε όποιο υπουργείο και αν στρέψεις το βλέμμα σου, όποιο νομοσχέδιο και αν διαβάσεις, αναγνωρίζεις την κατάφορη παραβίαση ή και παράκαμψη του συντάγματος από τους ίδιους τους υποτιθέμενους θεματοφύλακες του.


Ο κυνισμός της εξουσίας έχει ξεπεράσει πλέον κάθε όριο ενώ η προπαγάνδα της έχει πείσει μεγάλος κομμάτι της κοινωνίας ότι όντως «τα φάγαμε όλοι μαζί» άρα όλοι εμείς θα τα πληρώσουμε, αλλιώς το έθνος κινδυνεύει να χαθεί.
Έτσι με πρόσχημα το έλλειμμα και με άρμα την σοσιαλιστική κυβέρνηση εξαπέλυσαν ολομέτωπη ταξική επίθεση σε όλα όσα είχαν κατακτήσει οι εργαζόμενοι με τους αγώνες τους τον περασμένο αιώνα. Οι συνέπειες από την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού είναι πλέον ορατές και στους πιο θερμόαιμους υποστηρικτές του. Μια επέλαση που χρειάζεται όμως και το ανάλογο θεσμικό πλαίσιο για να μπορέσει να εφαρμοστεί και να αποδώσει τα αναμενόμενα.


Ο Καλλικράτης είναι ένα από τα θεσμικά πλαίσια που ο νεοφιλελευθερισμός εγκαθιδρύει προκειμένου να αποκόψει και να εκτοπίσει τις κοινότητες από τα κέντρα λήψης αποφάσεων, να ελέγξει ακόμα περισσότερο το πολιτικό σκηνικό εξαλείφοντας οριστικά τις όποιες εκλογικές δυνατότητες είχαν οι αυτόνομες ομάδες και τέλος να αποσαθρώσει ότι έχει απομείνει από την τοπική αυτοδιοίκηση και να στρώσει το έδαφος στους λογής-λογής επενδυτές βάζοντας ενέχυρο το φυσικό και αστικό περιβάλλον.


Οι υποχρεώσεις της κεντρικής εξουσίας για ελεύθερη πρόσβαση και δωρεάν παροχή στην παιδεία και στην υγεία αποκεντρώνονται και μετατίθενται στους νέους Καλλικρατικούς υπέρ-δημάρχους χωρίς βέβαια τα ανάλογα κονδύλια, την υλικοτεχνική υποδομή και το ειδικευμένο προσωπικό με αποτέλεσμα να απειλείται ακόμα και η κουτσουρεμένη σημερινή λειτουργία αυτών των δημόσιων αγαθών. Ακόμα και η ΚΕΔΚΕ αντέδρασε αρχικά στον Καλλικράτη.


Στο ίδιο μήκος κύματος είναι και το νομοσχέδιο του υπουργού Επικρατείας Χ. Παμπούκη που στην ουσία απαλλάσσει τον Καλλικράτη από τα νομικά και θεσμικά εμπόδια που μπορούν να χρησιμοποιήσουν όσοι διαφωνούν και θίγονται από τις επιθέσεις του κεφαλαίου που προωθούνται από την ΕΕ, τους εμίρηδες και άλλα τέτοια διεθνή κοράκια μέσω του Μνημονίου. Το νομοσχέδιο για την ««Επιτάχυνση και διαφάνεια υλοποίησης Στρατηγικών Επενδύσεων» κυριολεκτικά προσφέρει γη και θάλασσα ή ακόμα και «γη στην θάλασσα» για να μπορέσουν να γίνουν απρόσκοπτα οι στρατηγικές επενδύσεις παρακάμπτοντας ακόμα και την βουλή.


Έτσι τυπικά και ουσιαστικά, ο Χ. Παμπούκης αυτό-αναγορεύεται σε υπέρ-υπουργό που μπορεί και παρακάμπτει το κοινοβούλιο και αν εκείνος το κρίνει σκόπιμο παρακάμπτει ακόμα και τους αρμόδιους υπουργούς. Στο ίδιο νομοσχέδιο εκτός από τις φόρους που χαρίζει σε αυτά τα ρεμάλια αναφέρεται ότι:

«Στα δημόσια έργα υπάρχει το περιθώριο να μη γίνει η ανάθεση με δημόσιο ανοικτό διαγωνισμό, ενώ με υπουργικές αποφάσεις και με προεδρικά διατάγματα θα αλλάζουν οι πολεοδομικοί όροι, θα παραχωρείται αιγιαλός, θα απαλλοτριώνονται εκτάσεις -ακόμη και δασικές-, θα εγκρίνονται προσχώσεις, υποθαλάσσιοι αγωγοί ή τεχνητοί ύφαλοι».

Τεχνητοί ύφαλοι… όπως… στο Ντουμπάι! Η συνέχεια είναι αυτονόητη…

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΙΣ ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟ(Β)ΕΣ

«…ήταν απόφασή μας, η νέα διοικητική διάρθρωση της χώρας να αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του Προγράμματος Σταθερότητας, Ανάπτυξης και Ανασυγκρότησης, που έχουμε καταθέσει και στην Ευρωπαϊκή Ένωση»
από το κείμενο της εισήγησης του Καλλικράτη στην βουλή


ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΘΕΙ ΚΡΙΣΗ


Οι τοπικές εκλογές γίνονται σε μια κρίσιμη ιστορική περίοδο κάτω από τη σκιά της πιο λυσσαλέας επίθεσης ενάντια στις εργατικές και κοινωνικές κατακτήσεις από την μεταπολίτευση και μετά. Μειώσεις μισθών, περικοπές επιδομάτων, αύξηση του ηλικιακού ορίου συνταξιοδότησης, κατάργηση των αποζημιώσεων και αύξηση του ορίου απολύσεων, παρατεταμένες αυξήσεις στους άμεσους και έμμεσους φόρους, και ανεργία που αγγίζει το 1.000.000 εργαζόμενους. Επίσης, έχουν βάλει χέρι στις συντάξεις με γενναίες μειώσεις έτσι ώστε η σύνταξη μετατρέπεται ουσιαστικά σε προνοιακό βοήθημα, παράλληλα με την διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης.


Από την άλλη, το κράτος χαρίζει στις τράπεζες πάνω από 50 δις, προσφέρει στις εταιρείες και τους μεγαλοεπιχειρηματίες φορο-αμνηστία και ελαφρύνσεις με επιδοτούμενες ασφαλιστικές εισφορές, αλλά ακόμα και την δυνατότητα να πληρώνουν χαμηλότερα μεροκάματα από αυτά που προβλέπονται στις συλλογικές συμβάσεις, καταργώντας τες έτσι στην πράξη. Για το τελευταίο, συμφώνησε μάλιστα και ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ.


Ο δε Γιωργάκης ο Β΄ έχει πάρει σβάρνα τα εξωτερικά και εκποιεί τη δημόσια περιουσία –βουνά, θάλασσες, νησιά, ΔΕΚΟ, ολυμπιακές εγκαταστάσεις, το Ελληνικό- είτε απευθείας είτε μέσα από τα περιβόητα ΣΔΙΤ (Σύμπραξη Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα). Παρουσιάζουν τη χώρα σα να βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, χτυπημένη από κάποια φυσική καταστροφή και αποσιωπούν τις μυστικές συμφωνίες με την Goldman Sachs που μαζί παραποίησαν τα στοιχεία προκειμένου να ενταχτεί η Ελλάδα στην ΟΝΕ. Ούτε αναφέρουν το τζογάρισμα με τα αποθεματικά των ταμείων, τις φούσκες του χρηματοπιστωτικού συστήματος, ή την μείωση της φορολογίας στους πλούσιους με ανεκδιήγητα νομοθετήματα.


Αν δεν υπήρχε κρίση θα την είχαν επινοήσει. Η αναγέννηση του καπιταλισμού επιτάσσει ανθρωποθυσίες και θέλουν να μας πείσουν να συμμετάσχουμε εθελοντικά γιατί γίνονται, λέει, για το καλό μας!


Κάτω από την επικυριαρχία του Δ.Ν.Τ και της Ε.Ε οδεύουμε σταθερά προς την διάλυση της κοινωνίας στον ελλαδικό χώρο όπως την ξέραμε μέχρι τώρα, με την κρίση της εργασίας να παίρνει εφιαλτικές διαστάσεις, ενώ ταυτόχρονα ξαναθεμελιώνονται οι βάσεις για την κερδοφορία του κεφαλαίου.


Η διεθνής οικονομική κρίση, κρίση υπερσυσσώρευσης, έχει εντείνει τις ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις και αλλάζει τις ισορροπίες, κάτι που αποτυπώνεται στις έντονες οικονομικές και νομισματικές διενέξεις, και εκδηλώνεται με πολέμους τοπικού, προς το παρόν, χαρακτήρα.


Ο ελληνικός καπιταλισμός συμμετέχει σε αυτούς τους ανταγωνισμούς που λαμβάνουν χώρα ακόμα και μέσα στην Ε.Ε., με την Γερμανία να σέρνει πρώτη τον χορό. Οι ντόπιοι κεφαλαιοκράτες δεν έχουν κανένα σκοπό να απεμπολήσουν ούτε τα προνόμιά τους, ούτε και τον πρωταγωνιστικό τους ρόλο στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων.


Εωσότου κατασταλάξει ο κουρνιαχτός από τους οικονομικούς πολέμους που μαίνονται, θα επιβάλουν ένα κατοχικό καθεστώς στη χώρα βαφτίζοντας το ταξικό τους συμφέρον εθνικό, αυτοί που στην αυγή της κρίσης μετέφεραν τα κεφάλαιά τους σε off shore εταιρείες.


ΜΕ ΜΑΣΤΙΓΙΟ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΚΑΡΟΤΟ


Το κράτος έχει αναλάβει το «ιερό» καθήκον να επιβάλει τη συναίνεση και την καθυπόταξη των υπηκόων στα νέα μέτρα που θα οδηγήσουν στην εξαθλίωση μεγάλα τμήματα του πληθυσμού αλλά και στην βίαιη προλεταριοποίηση των μικρομεσαίων στρωμάτων και των φτωχών αγροτών. Μέσα από την καταιγιστική προπαγάνδα και την τρομοκρατία των μμε, αξιοποιώντας και τις εξωνημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, καθώς και με την άγρια καταστολή, επιδιώκουν την πειθάρχηση και την υποταγή στο μνημόνιο.


Η κρίση που ζούμε σήμερα είναι πολύπλευρη και πολυσύνθετη. Το σύγχρονο μοντέλο ανάπτυξης βασίστηκε στην κατανάλωση και στην αέναη παραγωγή ώστε να επιτυγχάνεται η ανεξέλεγκτη οικονομική μεγέθυνση, εξάντλησε τους φυσικούς πόρους και οδήγησε σε ένα ντόμινο φυσικών καταστροφών, όπως το φαινόμενο του θερμοκηπίου, που απειλούν όχι μόνο την βιωσιμότητα της ανθρωπότητας αλλά και ολόκληρου του πλανήτη.


Το μοντέλο της ευδαιμονίας του δυτικού τρόπου ζωής, του εργάτη-καταναλωτή, κλυδωνίζεται. Η κρίση γίνεται πολιτισμική και ανθρωπολογική, αφού αμφισβητείται και υπονομεύεται το φαντασιακό ενός ολόκληρου συστήματος στο οποίο οι περισσότεροι είχαν πραγματικά πιστέψει.


Μέσα σε αυτή την συγκυρία, η αστική δημοκρατία και οι νεοφασίστες πασόκοι διαχειριστές της εδώ στην Ελλάδα, έχουν αφήσει κατά μέρος τα προσχήματα. Ένα ολοκληρωτικό καθεστώς σκιάζει όλη την κοινωνία. Στρατιές αστυνομικών σε όλες τις μεγάλες πόλεις εφαρμόζουν το δόγμα της μηδενικής ανοχής στους απειθείς. Οι ειδικές δυνάμεις του στρατού εκπαιδεύονται για την καταστολή διαδηλώσεων με τον φόβο επικείμενων ευρύτατων κοινωνικών ταραχών. Περνάνε τροπολογίες στη βουλή εν μια νυκτί για να μπορούν να ποινικοποιηθούν και να διωχθούν η συνδικαλιστική δράση και η συμμετοχή σε διαδηλώσεις με τον αντιτρομοκρατικό, ενώ με βάση ανώνυμες μαρτυρίες μπορεί κανείς να βρεθεί στη φυλακή.


Ζούμε σε μια εποχή λογοκρισίας και σκόπιμης αποσιώπησης γεγονότων, όπως για παράδειγμα τα μμε αποκρύπτουν συστηματικά ότι τα στελέχη της κυβέρνησης τρώνε αυθόρμητο κράξιμο καθημερινά σε όποιον δημόσιο χώρο κι αν βρεθούν.


Ταυτόχρονα, η συκοφάντηση και η λάσπη ενάντια στους απεργούς φορτηγατζήδες, στους λιμενεργάτες, στους ναυτεργάτες, στους αγρότες, στους συμβασιούχους, στους διαδηλωτές, στους αγωνιστές του αντιεξουσιαστικού κινήματος, είναι συνεχής και αδιάλειπτη.


Τα σκάνδαλα εξωραΐζονται. Ο ένας νίπτει τας χείρας του άλλου κι όλοι μαζί συμφωνούν κρυφογελώντας αυτάρεσκα «όλοι μαζί τα φάγαμε». Αυτός είναι ο πραγματικός υπόκοσμος της εξουσίας: τα κομματικά ανδρείκελα, οι αλληλοεμπλεκόμενοι εργολάβοι, οι δικαστικοί, οι κατασκευαστές, οι διευθυντές και τα στελέχη δημόσιων υπηρεσιών, οι μεγαλοπαπάδες, συνθέτουν τον άθλιο εσμό που παρασιτεί εις βάρος της κοινωνίας.


Όλοι αυτοί και το σύστημα με το οποίο αλληλοτρέφονται ζητούν τη νομιμοποίηση και την επικύρωση μέσα από τις επερχόμενες δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Τώρα έχουν να επιδείξουν το νέο τους αρχιτεκτόνημα, τον Καλλικράτη, που έρχεται να αποτελειώσει ότι ξεκίνησε ο Καποδίστριας. Ο μέγας άθλος του τελευταίου ήταν η διάλυση της οικονομικής και διοικητικής αυτοτέλειας των μικρών κοινοτήτων, κάτι που έδωσε τη χαριστική βολή στην εγκατάλειψη και την ερήμωση της υπαίθρου. [Αυτό, βέβαια, συνέβη συνεπικουρούμενο από την ούτως ή άλλως προδιαγεγραμμένη συρρίκνωση του αγροτικού πληθυσμού με την υιοθέτηση της νέας Κοινής Αγροτικής Πολιτικής και των συμφωνιών της GATT παλαιότερα.]


Οι υποχρεωτικές συνενώσεις τόνωσαν το φαινόμενο της εσωτερικής μετανάστευσης στις έδρες των δήμων. Εδώ στη Νάξο, ο πληθυσμός της πόλης έχει σχεδόν υπερδιπλασιαστεί, ενώ στα περισσότερα χωριά κατοικούν ελάχιστοι νέοι άνθρωποι χωρίς καμιά προοπτική…


Ο ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟΣ ΚΟΜΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ


Οι πραγματικοί λόγοι της αναμόρφωσης της τοπικής αυτοδιοίκησης με τον Καποδίστρια ήταν πρωτίστως οικονομικοί και αφορούσαν την απορροφητικότητα των ευρωπαϊκών κονδυλίων. Το ζητούμενο ήταν η καλύτερη οργανωτική δομή, οι σαφείς και διαχωρισμένες αρμοδιότητες των διάφορων υπηρεσιών της νομαρχιακής και περιφερειακής διοίκησης, ώστε να αξιοποιηθούν τα χρήματα και να παύσει το χάος των χιλιάδων μικρών κοινοτήτων οι οποίες, πολλές φορές, σήκωναν το δικό τους μπαϊράκι.


Οι νέοι καποδιστριακοί δήμοι και οι νομαρχίες πλαισιώθηκαν από μια πλειάδα ειδικών, -μηχανικών, γεωπόνων, οικονομολόγων –τεχνοκράτες που επιφορτίστηκαν το έργο της οργάνωσης των δομών των δήμων με βάση τις επιταγές της κομισιόν και της ελεύθερης αγοράς.


Τα αποτελέσματα καταστροφικά: Η περίφημη απορροφητικότητα παρέμεινε σε χαμηλά ποσοστά γιατί ο συντονισμός μεταξύ των διάφορων υπηρεσιών ήταν ανύπαρκτος, γιατί οι δοσοληψίες και οι πολιτικές σκοπιμότητες κυριάρχησαν, ενώ τα περισσότερα έργα που έγιναν αφορούσαν έργα μεγάλης οικονομικής κλίμακας, δηλαδή μεταφορές και υποδομές που ευνοούν την ανάπτυξη της τουριστικής βιομηχανίας.


Χαρακτηριστικά, η απορροφητικότητα για την προστασία του περιβάλλοντος ήταν 1%, για την υγεία και την κοινωνική προστασία 3%, για την γεωργία 4%. Άλλωστε αυτού του είδους οι επενδύσεις λογίζονται ως μη αποδοτικές άρα και ασύμφορες.


Η εξαφάνιση των μικρών κοινοτήτων δεν κατάργησε μόνο την ψευδαίσθηση της συμμετοχής στα κοινά. Συνέβαλλε, κυρίως, σε κείνα τα χρόνια του μεγαλοϊδεατισμού της ολυμπιάδας, στην άλωση της υπαίθρου από τους εργολάβους και τις κατασκευαστικές εταιρείες.


Εδώ στις Κυκλάδες ειδικά, το τσιμέντο φύτρωσε παντού, τα καρτέλ της παραθεριστικής κατοικίας και οι ντόπιοι συνεργάτες τους φρόντισαν στοργικά αυτή τη νέα μονοκαλλιέργεια.


Το πρόσφατο σκάνδαλο με την πολεοδομία της Σύρου όπου εμπλέκονται στελέχη του δήμου Μυκόνου, ή το άλλο με την πολεοδομία της Νάξου με τα σπίτια στη Στελίδα που ενώνονται με υπόγειες υδατοδεξαμενές ώστε τρεις ή τέσσερεις βίλες να παρουσιάζονται στα χαρτιά σαν ένα κτίσμα(!!!) (ακόμα και οι πέτρες βοούν για το ευρύτατα διαδεδομένο φαινόμενο πάνω στο νησί), το σκάνδαλο με τις κατοικίες-εμπορικά κέντρα στη Σαντορίνη….καταδεικνύουν πως οι δημόσιες υπηρεσίες και οι παράγοντες των ΟΤΑ στην ουσία πρακτορεύουν τα συμφέροντα των μεγαλοεργολάβων. Είναι προφανές ότι το πρόβλημα είναι συστημικό και όχι θέμα δυο-τριών διεφθαρμένων υπαλλήλων.


Όμως οι καποδιστριακοί δήμοι διακρίθηκαν και στα εργασιακά. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλές φορές και στο παρελθόν οι δήμοι αποτέλεσαν προπύργια για αντιδραστικές αλλαγές όπως η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και η αντικατάστασή τους από τοπικά σύμφωνα απασχόλησης.


Στη Νάξο, ο μόνιμος συνεργάτης του δήμου και δια βίου εργολάβος καθαριότητας αποκομίζει τεράστια κέρδη εκμεταλλευόμενος την τεχνική υποδομή που του παρέχει δωρεάν ο δήμος διατηρώντας περίπου 50 υπαλλήλους με εποχικές οχτάμηνες συμβάσεις. Με αυτό τον τρόπο ο δήμος Νάξου γλιτώνει το κόστος της μόνιμης απασχόλησης μαζί με όλα τα επιδόματα και τα ασφαλιστικά δικαιώματα που απορρέουν από αυτήν.


Παράλληλα, ένας διόλου ευκαταφρόνητος αριθμός από εργάτες, -που μεγαλώνει δραματικά αν συνυπολογίσει κανείς και τις οικογένειές τους-, παραμένουν όμηροι και εξαρτημένοι από τις πελατειακές σχέσεις και τις εξυπηρετήσεις του κάθε δημάρχου. Οι περισσότεροι συμβασιούχοι που σήμερα βρίσκονται στον αέρα δούλευαν στους ΟΤΑ.


ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ: Η ΤΑΦΟΠΛΑΚΑ ΤΗΣ ΤΟΠΙΚΗΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ


Στην πραγματικότητα ο Καλλικράτης είναι το τελευταίο βήμα στην διαδικασία των διαρθρωτικών αλλαγών στο επίπεδο της τοπικής αυτοδιοίκησης. Η ψήφιση και η εφαρμογή του Νέου Κώδικα Δήμων και Κοινοτήτων πριν λίγα χρόνια, οι Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα, τα προγράμματα ΘΗΣΕΑΣ, το ΕΣΠΑ, όλα συντελούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην μετατροπή των ΟΤΑ σε τοπικά κυβερνεία, έμπλεα από την αγοραία λογική της επιχειρηματικότητας.


Ο Καλλικράτης και η δημιουργία νέων ισχυρών διοικητικών κέντρων διαμορφώνουν το κατάλληλο θεσμικό πλαίσιο ώστε να μπορούν να εφαρμοστούν απρόσκοπτα επενδύσεις για οικονομίες κλίμακας με την άμεση ενεργοποίηση ντόπιων και πολυεθνικών κεφαλαίων.


Δεν μπορούμε να μιλάμε πλέον για τοπική αυτοδιοίκηση αλλά για αποκεντρωμένη κρατική διοίκηση. Η «λαϊκή συμμετοχή» και η ανεξαρτησία των τοπικών κοινοτήτων, οι άξονες δηλαδή πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε ο μύθος της τοπικής αυτοδιοίκησης, πάνε περίπατο. Οι καποδιστριακοί δήμοι μειώνονται κατά το ένα τρίτο και φτάνουν στους 330, οι νομαρχίες και τα επαρχεία καταργούνται και τη θέση τους παίρνουν 13 περιφέρειες και 7 κρατικές διευθύνσεις.


Τα χωριά έως 500 κατοίκους εκπροσωπούνται από έναν δημοτικό σύμβουλο επιλεγμένο από την πλειοψηφούσα αρχή, ανεξάρτητα με το ποιον έχει ψηφίσει ο κόσμος του χωριού. Τα χωριά από 500 μέχρι 1000 κατοίκους από τρεις συμβούλους και αυτά με πάνω από 1000 κατοίκους από πέντε. Κι αν αυτό δεν λογίζεται σαν περιφρόνηση ακόμα και των εκλογών, οι οποίες σύμφωνα με τους θιασώτες της δημοκρατίας εκφράζουν την λαϊκή θέληση, τότε πώς λέγεται;


ΟΙ ΑΥΞΗΜΕΝΕΣ ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΔΗΜΩΝ-ΚΥΒΕΡΝΕΙΩΝ


Το κράτος προχωράει στην ανακατανομή αρμοδιοτήτων προς τους νέους διευρυμένους δήμους και τις περιφέρειες χωρίς την αντίστοιχη ανακατανομή στους κρατικούς πόρους. Πώς θα γίνει λοιπόν η αυτοχρηματοδότηση των δήμων αν όχι με την κατακόρυφη αύξηση των δημοτικών φόρων και την επινόηση καινούργιων, με τις περικοπές και την μείωση στον αριθμό των εργαζόμενων, αλλά και με την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας;


Ενδεικτικά, οι νέοι δήμοι θα διαχειρίζονται θέματα υγείας, πρόνοιας και παιδείας με δυνατότητα μάλιστα πρόσληψης εκπαιδευτικών υπό ελαστικό καθεστώς εργασίας μέσω των προγραμμάτων δια βίου μάθησης. Στο θέμα της υγείας και πρόνοιας (προγράμματα «Βοήθεια στο σπίτι», ΚΑΠΗ, παιδικοί σταθμοί κλπ) είναι δεδομένη η υποβάθμιση λόγω της μείωσης δαπανών από τη μια και την επικράτηση της λογικής της ανταποδοτικότητας από την άλλη. Η αγοραία λογική του κέρδους εισβάλλει και στις κοινωνικές παροχές και θα οδηγήσει στην ιδιωτικοποίηση μεγάλου μέρους των κοινωνικών υπηρεσιών.


Και πιο συγκεκριμένα στους δήμους μεταφέρονται:


Πολεοδομικές αρμοδιότητες: η έκδοση οικοδομικών αδειών, ο έλεγχος μελετών, αλλά και κάθε συναφούς χαρακτήρα αρμοδιότητες και πράξεις εφαρμογής.


Τα αποτελέσματα είναι ορατά ειδικά στις Κυκλάδες όπου οι παράνομες κατατμήσεις, πολεοδομήσεις και οι μεζονέτες σε παρθένες περιοχές είναι ο κανόνας.


Υπηρεσίες και πολιτικές για την Πρόνοια: η έκδοση πιστοποιητικών οικονομικής αδυναμίας, η χορήγηση κάρτας αναπηρίας, η καταβολή επιδομάτων, η χορήγηση άδειας ίδρυσης και λειτουργίας ιδρυμάτων παιδικής πρόνοιας σε ιδιώτες, καθώς και σε συλλόγους ή σωματεία, η χορήγηση άδειας ίδρυσης και λειτουργίας ιδιωτικών παιδικών ή βρεφονηπιακών σταθμών.


Τομέας Υγείας και Δημόσιας Υγιεινής: οι δήμοι αναλαμβάνουν εποπτικές και άλλες αρμοδιότητες, όπως τη διοργάνωση διενέργειας εμβολιασμών, την υλοποίηση προγραμμάτων δημόσιας υγιεινής κλπ.


Να υποθέσουμε ότι θα ξαναεγκαινιάσουν το νοσοκομείο της Νάξου ή τουλάχιστον θα κάνουν κανένα σέρβις της προκοπής στο καΐκι που μας πηγαίνει στη Σύρο;


Τομέας Παιδείας: το σχολείο γίνεται αποκλειστικά υπόθεση του Δήμου. Αναλαμβάνουν αρμοδιότητες για ανέγερση σχολείων και την κατανομή πιστώσεων στις Σχολικές Επιτροπές για την επισκευή και συντήρηση των σχολικών κτιρίων, την μεταφορά μαθητών από τον τόπο διαμονής στο σχολείο φοίτησης. Εντός των διοικητικών τους ορίων, μπορούν να αποφασίζουν την διακοπή μαθημάτων λόγω έκτακτων συνθηκών. Αποκτούν επίσης την δυνατότητα ίδρυσης, λειτουργίας και εποπτείας κέντρου δια βίου μάθησης, όπως σχολές γονέων και κέντρα κατάρτισης.


Τώρα σωθήκαμε! Εδώ στη Νάξο, διευθυντές σχολείων ζητάνε από γονείς ή συλλόγους γονέων να τους δώσουν 100, 200, 300 ευρώ για να ασπρίσουν το σχολείο ή να αλλάξουν τα σπασμένα τζάμια, όταν τα παγκάρια του δήμου, όπως όλοι διαλαλούν, είναι γεμάτα!


Τομέας Εμπορίου: αναλαμβάνουν τη δυνατότητα έκδοσης αποφάσεων για την ίδρυση, τη διάλυση και τον καθορισμό του τρόπου λειτουργίας των λαϊκών αγορών, την συγκρότηση επιτροπών για τον έλεγχο των παραγωγών και επαγγελματιών των λαϊκών αγορών, για την χορήγηση αδειών εκμετάλλευσης περιπτέρων και άλλα.


Η δημοτική αστυνομία έχει αναλάβει μέρος του Τομέα Εμπορίου καταδιώκοντας μαζί με μέλη του Εμπορικού Συλλόγου (που έχουν διατελέσει και υποψήφιοι στη Νάξο για δημοτικά αξιώματα) τους φτωχοδιάβολους που βγάζουν ένα μεροκάματο.


Τομέας Τοπικής Ανάπτυξης: οι Δήμοι αποκτούν την δυνατότητα για την μελέτη και την εκτέλεση έργων τεχνικής υποδομής τοπικής σημασίας που αφορούν την γεωργία, την κτηνοτροφία και αλιεία, και ιδίως αυτών που σχετίζονται με την αγροτική οδοποιία
.
Το μόνο ενδιαφέρον που έχουν δείξει μέχρι τώρα για τον πρωτογενή τομέα και τα τοπικά προϊόντα είναι η μάσα. Γνωρίζουμε από έγκυρες πληροφορίες ότι τοπικοί άρχοντες προμηθεύονται τα παράνομα κεφαλοτύρια του νησιού τα οποία καταναλώνουν μετά μανίας και ας υπονομεύουν τους παραγωγούς με κάθε τρόπο.


Αναλαμβάνουν επίσης την εποπτεία στους Τοπικούς Οργανισμούς Εγγείων Βελτιώσεων για την κατασκευή φραγμάτων, λιμνοδεξαμενών, γεωτρήσεων, για αποξηραντικά έργα, αναδασώσεις κλπ


Τομέας Μεταφορών: αναλαμβάνουν όσες αρμοδιότητες εμπίπτουν με τις αστικές τοπικού επιπέδου αρμοδιότητες, όπως τα σχετικά με τις γραμμές των λεωφορείων.


Και η χρηματοδότηση…


Η χρηματοδότηση των Κεντρικών Αυτοτελών Πόρων(πάγιο αίτημα της ΚΕΔΚΕ) γίνεται με ένα σύστημα φόρων.Ο νέος ΚΑΠ περιλαμβάνει, τον Φόρο Εισοδήματος Φυσικών και Νομικών Προσώπων, τον Φόρο Προστιθέμενης Αξίας και τον Φόρο Ακίνητης Περιουσίας


Μεγάλο πλιάτσικο όμως θα στηθεί και πάλι στον τομέα του περιβάλλοντος, με τους πολυεθνικούς κολοσσούς της ενέργειας να καραδοκούν. Ο νέος νόμος για την προώθηση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας ευνοεί τα σχέδια για υπερμεγέθεις εγκαταστάσεις βιομηχανικών αιολικών ζωνών που θα ισοπεδώσουν τα βουνά και θα αποικιοποιήσουν τις θάλασσες. Οι υποψήφιοι επενδυτές εφεξής θα συνδιαλέγονται απευθείας με τον περιφερειάρχη και τον υπερδήμαρχο αφού τους παραχωρείται η υλοποίηση προγραμμάτων αξιοποίησης των ΑΠΕ. Εύκολα και αναίμακτα, οι επιχειρηματίες θα παρακάμπτουν τυχόν ενστάσεις και τις όποιες αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών..


Ωστόσο, ακόμα και η διαχείριση των υδάτινων πόρων μπαίνει σε επικίνδυνη τροχιά αφού εκχωρείται στους δήμους ο έλεγχος της διαχείρισης υπόγειων και επιφανειακών αρδευτικών υδάτων και η εκτέλεση εργασιών για την ανεύρεση υπόγειων νερών. Θα μπορούν πλέον ανενδοίαστα να εκμεταλλευτούν το νερό με τους όρους της αγοράς, όπως κάνει η ΕΥΔΑΠ στην Αττική, και θα ενταθεί αυτό που συμβαίνει ακόμα και σήμερα με την άτυπη εκμετάλλευση των γεωτρήσεων από ιδιώτες και του φράγματος της Φανερωμένης εδώ στη Νάξο.


Καλλικράτης λοιπόν, σημαίνει δήμοι - παραρτήματα της κρατικής εξουσίας, που απροσχημάτιστα και με αυξημένες αρμοδιότητες θα ενεργούν σαν αυτοτελείς επιχειρηματικές μονάδες χωρίς έλεγχο από την βάση. Ο δήμαρχος θα μετατραπεί σε κυβερνήτη και θα χαθεί ακόμα και η ελάχιστη αμεσότητα που μέχρι τώρα έδινε την δυνατότητα στους κατοίκους ενός τόπου να εκφράσουν την δυσαρέσκεια ή τα αιτήματά τους. Ίσως να μην είναι πολύ μακριά η ώρα που θα διαδηλώνουμε έξω από τα δημαρχεία φωνάζοντας κι εδώ στην επαρχία «Να καεί, να καεί το μπουρδέλο η βουλή»!!


ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ: ΚΟΝΤΑ ΒΡΟΝΤΑ


Μνημόνιο και Καλλικράτης πάνε μαζί γιατί μεγάλο μέρος του πεδίου δράσης του ντόπιου και του πολυεθνικού κεφαλαίου θα λάβει χώρα στην περιφέρεια. Οι ευέλικτοι όσο και συγκεντρωτικοί οργανισμοί δημοτικής και περιφερειακής διοίκησης ευνοούν τις συνεργασίες με επενδυτικούς ομίλους, ενώ το καθεστώς επισφάλειας και οι αλλαγές στο ασφαλιστικό χαμηλώνουν το κόστος εργασίας και αυξάνουν την κερδοφορία των επιχειρηματιών. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι πλείστοι κρατικοί παράγοντες, αλλά και μερίδα του τύπου, λιβανίζουν το νέο αρχιτεκτόνημα σαν το «μελλοντικό μοντέλο ανάπτυξης της χώρας».


Η εμπειρία από αντίστοιχες μεταρρυθμίσεις τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική δεν δικαιολογεί την αισιόδοξη προπαγάνδα των κρατούντων. Πρόσφατα, η γαλλική πόλη Σαιντ Ετιέν χρεοκόπησε. Μεγάλες πόλεις όπως το Ντιτρόιτ και το Λος Άντζελες στις Ενωμένες Πολιτείες βρίσκονται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και περικόπτουν δαπάνες από τα νοσοκομεία και την συντήρηση των δρόμων ενώ αναζητούν εναγωνίως πακέτα σωτηρίας. Στα δικά μας τώρα, ο δήμος Πειραιά έχει κηρύξει παύση πληρωμών για κάποιους εργαζόμενους ενώ και στην Αλεξανδρούπολη συμβαίνει κάτι αντίστοιχο.


Το υπουργείο εσωτερικών προσβλέπει στον Καλλικράτη για την εξοικονόμηση πόρων μέσα από τις μαζικές απολύσεις και την εφαρμογή «ευέλικτων προγραμμάτων εργασίας».


Οι επικείμενες εκλογές λοιπόν, έχουν μια ιδιαίτερη σημασία μιας και το περιεχόμενό τους είναι περισσότερο πολιτικό από ποτέ. Ο Καλλικράτης, τα σημαινόμενα και οι πολιτικές που θα εξυπηρετήσει θα διαμορφώσουν ένα νέο πλαίσιο που θα αλλάξει την σχέση των κατοίκων με τον φυσικό τους χώρο και τις τοπικές κοινωνίες.


Ειδικά για την ορεινή Νάξο με την πλούσια αγροτοκτηνοτροφική παράδοση, η υποβάθμιση των χωριών στη νέα εποχή, μαζί με τις αντιξοότητες που ήδη υπάρχουν, θα οδηγήσουν πολλές φτωχές αγροτικές οικογένειες στον οικονομικό και παραγωγικό αφανισμό και τους τόπους σε πλήρη εγκατάλειψη.


Οι τοπικοί μας άρχοντες θα αποκτήσουν μια νέα διάσταση πέρα από εκείνη του φοροεισπράκτορα αφού θα παίρνουν μέρος του ΦΠΑ και του ΦΑΠ. Η αλαζονεία και μικρο-μεγαλοϊδεατισμός τους θα γιγαντωθεί, αφού θα ηγούνται πλέον σε σχηματισμούς και μηχανισμούς που δύσκολα θα ελέγχονται.


ΑΠΟΧΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΤΩΠΑ


Τα παλαιά μας βάσανα θα πολλαπλασιαστούν αφού αυτός ο συρφετός παραγόντων, κομματαρχών, δευτεροκλασάτων ή/και αποτυχημένων κομματικών στελεχών και συνδικαλιστών, όλοι αυτοί οι λιμοκοντόροι της εξουσίας θα μας κατσικωθούν για τα καλά στο σβέρκο. Και από κοντά τους το γλοιώδες πλήθος των ευρωλιγούρηδων τεχνοκρατών, των σοβαροφανών επιστημόνων που δουλεύουν «μόνο για το καλό του τόπου και την ουδετερότητα της επιστήμης» ενώ στην πραγματικότητα είναι πάντα εκεί που τους χρειάζονται οι αρχές.


Η αποχή λοιπόν έχει ακόμη μεγαλύτερη αξία, όχι γιατί θα καταγραφεί σαν λαϊκή δυσαρέσκεια, αλλά επειδή σαν συνειδητή πράξη περιφρονεί έμπρακτα την λογική της αντιπροσώπευσης, δηλαδή τον θεμέλιο λίθο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας-ολιγαρχίας και καταγγέλλει το νέο μοντέλο ανάπτυξης που έρχεται με τον Καλλικράτη. Ωστόσο, αυτή η στάση παραμένει ανολοκλήρωτη και μισή αν δεν συνδέεται με την ανάπτυξη ολομέτωπου αγώνα ενάντια στο μνημόνιο και στον Καλλικράτη, τόσο στα αστικά κέντρα όσο και στην επαρχία.


Οι κινητοποιήσεις των τοπικών κοινωνιών ενάντια στα αιολικά πάρκα στην Κέρκυρα και στο Αποπηγάδι Χανίων, στην εξόρυξη χρυσού στην Χαλκιδική, ενάντια στις νέες χωματερές στα Γιάννενα, στη Λευκίμμη, στη Νάξο και αλλού, οι αγώνες των αγροτών, πρέπει να γίνουν καθημερινότητα σε κάθε τόπο που επιχειρείται η λεηλασία του.


Η συμμετοχή σε συλλογικούς τοπικούς αγώνες βάσης για την επίλυση ζωτικών προβλημάτων -στην δουλειά, στο σχολείο, στην γειτονιά όπως και οι δράσεις για την διάσωση των ελεύθερων χώρων-, αποτελεί την άμεση απάντηση στα ολοκληρωτικά σχέδια εκμετάλλευσης και καθυπόταξης.


Η αυτοοργάνωση και η δημιουργία δικτύων κοινωνικής αλληλεγγύης είναι η εφικτή αντίσταση ενάντια στην ολοκληρωτική επίθεση που έχει εξαπολύσει το κράτος και το κεφάλαιο ενάντια στα χαμηλά κοινωνικά στρώματα. Στον αντίποδα της εξατομίκευσης που οδηγεί στον κοινωνικό κανιβαλισμό…


ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ


ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ


Αυτόνομη Πρωτοβουλία Νάξου



--

Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

Το παθητικό κάπνισμα... και η πειθαρχία

Πριν λίγα χρόνια ο αντιεξουσιαστής πρωθυπουργός μας, διακήρυττε σε όλους τους τόνους και προς όλους τους «ναυτιλλόμενους» ότι θα νομιμοποιούσε το κάπνισμα της κάνναβης διεκδικώντας με αυτή την «διακηρυγμένη υπόσχεση» τους πλέον πρωτοποριακούς και επαναστατικούς τίτλους της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής σκηνής. Θα νομιμοποιούσε- εκ των υστέρων, όπως συνηθίζουν οι πολιτικοί και οι νομοθέτες - μια κοινωνική συνήθεια που είναι ευρέως διαδεδομένη και μεταδίδεται όλο και περισσότερο ανάμεσα στα μέλη της ελληνικής κοινωνίας.

Όμως η διακηρυγμένη «νομιμοποίηση» της κάνναβης, μετατράπηκε σε απαγόρευση του καπνίσματος σε όλους τους κλειστούς δημόσιους χώρους με πρόσχημα βέβαια την υγεία μας και στηριζόμενη στον αυθαίρετο και ανυπόστατο επιστημονικά όρο του παθητικού καπνιστή. Γελοίες μπούρδες που όσο της αναλύουμε όμως θα κατανοήσουμε ότι δεν είναι και τόσο αστείες.

Η αντικαπνιστική εκστρατεία έχει ξεκινήσει εδώ και πολλούς αιώνες. Στο εξαιρετικά ενδιαφέρον πρόσφατο βιβλίο του συγγραφέα Christopher Snowdon, με τίτλο Velvet Glove-Iron Fist (μτφρ. Βελούδινο γάντι - Σιδερένια γροθιά) (εκδ. Little Dice 2009) παρουσιάζεται το ταξίδι της συνήθειας του καπνίσματος από την Κούβα του 15ου αιώνα μέχρι την Καλιφόρνια τού σήμερα με ενδιάμεσους σταθμούς όπως η Γαλλία της Eπανάστασης, η βικτωριανή Αγγλία, η ναζιστική Γερμανία. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Ισπανία του 1493 καταδικάστηκε από την Ιερά Εξέταση ο πρώτος Ευρωπαίος καπνιστής, στην Αγγλία το 1604 υπήρξε πολύ μεγάλη αύξηση στον φόρο του καπνού –όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα–, το 1676 στον Καναδά απαγορεύτηκε το κάπνισμα στους δρόμους, στις ΗΠΑ το 1899 ο αντικαπνιστικός ακτιβισμός κορυφώνεται και ζητεί την απαγόρευση του καπνίσματος…

ενώ στη ναζιστική Γερμανία το κάπνισμα θεωρείται αισχρή εβραϊκή συνήθεια που αλλοτριώνει την άρια φυλή, αδυνατίζοντας το σπέρμα της και με την εφεύρεση του όρου του «παθητικού καπνιστή», ξεκινάει η πρώτη συστηματική κρατική αντικαπνιστική εκστρατεία για ένα υγιές έθνος με απώτερο σκοπό, να δαιμονοποιήσει όσους διαφέρουν από τα πρότυπα της άριας φυλής να διαλύσουν ακόμα περισσότερο την κοινωνική συνοχή και να επικρατήσει η καχυποψία, η αντιπαλότητα, ο φόβος και ο διαχωρισμός, ανάμεσα στους πολίτες της. Διαίρει και βασίλευε… ο γνωστός δρόμος για την εξουσία

Αντίθετα, το κάπνισμα υπήρξε αγαπημένη συνήθεια του συμμαχικού στρατού κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μάλιστα αμέσως μετά τον πόλεμο οι μη καπνιστές θεωρήθηκαν περίεργοι. Ακόμη και η διάσημη Αγκάθα Κρίστι έπρεπε να απολογηθεί δημόσια γιατί δεν μπορούσε να καπνίσει.

Η σύγχρονη αντικαπνιστική εκστρατεία έχοντας εξαπλωθεί σε κάθε γωνιά του δυτικού κόσμου έρχεται και στην χώρα μας για να επισφραγίσει την ολοκλήρωση της ιδεολογικής δαιμονοποίησης μιας ευρείας κοινωνικής συνήθειας. Γιατί όμως όλος αυτός ο σαματάς; μπορεί να ρωτήσει κάποιος εξάλλου το κάπνισμα δεν κάνει καλό!

Ο ΦΟΥΚΩ γράφει στο «Επιτήρηση και Τιμωρία: η Γέννηση της Φυλακής» ότι: η εποχή του καπιταλισμού είναι η εποχή που τα σώματα τίθενται στο επίκεντρο. Μελετώνται, ταξινομούνται, υποβάλλονται σε κατεργασία ακόμα και μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Το σώμα ήταν ο αντικειμενικός στόχος της εξουσίας που το υποβάλλει σε κατεργασία, σε πλάσιμο, στο σώμα που υπακούει πάντα και που δεν πρόκειται για κάποιο μαζικό χειρισμό του σώματος αλλά για άσκηση πάνω του ενός λεπτού καταναγκασμού για μια απειροελάχιστη άσκηση της εξουσίας πάνω στις κινήσεις, στις χειρονομίες, στις ταχύτητες, και τις στάσεις… Η επινόηση αυτής της πολιτικής ανατομίας δεν είναι μια νέα ανακάλυψη αλλά σχεδόν πάντα επιβλήθηκε για να ανταποκριθεί σε ορισμένες απαιτήσεις των περιστάσεων: άλλοτε μιας βιομηχανικής καινοτομίας (για την οργάνωση, από τον 16ο ως τον 19ο αιώνα, ενός συνόλου από διαδικασίες για αστυνόμευση, έλεγχο, επιτήρηση, διαπαιδαγώγηση των ατόμων, κάνοντάς τους συγχρόνως "πειθαρχικούς και ωφέλιμους"), άλλοτε της υποτροπής μιας επιδημίας (θυμηθείτε το φιάσκο της γρίπης των χοίρων) …
Μάλλον, ίσως, για μια νεότερη τεχνολογία ή ( δικιά μου σημείωση) σήμερα για την επιβολή των συνθηκών φτώχειας και εξαθλίωσης στο μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας προκειμένου να σωθεί το έθνος και οι τραπεζίτες.

Επιτήρηση, ασκήσεις, γυμνάσια, επισημάνσεις, κοινωνική τάξη και θέση, ταξινομήσεις, εξετάσεις, καταχωρίσεις - μια ολόκληρη μέθοδος για υποταγή των σωμάτων, για χαλιναγώγηση της ανθρώπινης πολλαπλότητας και για χειραγώγηση των δυνάμεών τους, ανακηρύχθηκε, κατά τους κλασικούς αιώνες, στα νοσοκομεία, στο στρατό, στα σχολεία, στα λύκεια και στα εργαστήρια: η πειθαρχία.

Μικροπονηριές που διαθέτουν μεγάλη δύναμη διάδοσης, εκλεπτυσμένες τακτοποιήσεις φαινομενικά αθώες, μηχανισμοί… που επιδιώκουν ευτελείς καταναγκασμούς… Η ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΗΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑΣ… Χωρίς αμφιβολία ο 18ος αι. επινόησε τις ελευθερίες• τους έδωσε όμως ένα υπόβαθρο βαθύ και στερεό - την πειθαρχημένη κοινωνία στην οποία εξακολουθούμε να υπαγόμαστε. Η φυλακή θα πρέπει να ανατοποθετηθεί μέσα στον σχηματισμό αυτής της κοινωνίας της επιτήρησης. [...]

Σήμερα, η εκστρατεία εναντίον του καπνίσματος έχει λάβει τέτοιες διαστάσεις, ώστε να είναι αδύνατη η διατύπωση αντίθετης άποψης, σχετικά με τις συνέπειές του. Το λεγόμενο «παθητικό κάπνισμα» αποτέλεσε, ιστορικά, την πιο αποφασιστική ιδέα της αντικαπνιστικής εκστρατείας. Αφού γίνεται αποδεκτό ότι το κάπνισμα βλάπτει και το διπλανό μη καπνιστή, νομιμοποιείται η πολιτεία να προστατεύσει το «θύμα», διώκοντας τον «θύτη» να βάζει μεγάλους φόρους χωρίς διαμαρτυρίες και αντιδράσεις και να δημιουργεί ένα ακόμα πόλο διαχωρισμού της κοινωνίας θεσμοθετώντας την επιτήρηση των καπνιστών από τους μαινόμενους αντικαπνιστές όπου η απαγόρευση δεν λειτουργεί. 1142 η ρουφιανιά σε ολόκληρο το μεγαλείο της. Η θεσμοθέτηση της αντιπαράθεσης στο εσωτερικό της κοινωνίας έχει τώρα και τηλεφωνική γραμμή ενώ την ίδια στιγμή η μαύρη καπιταλιστική ανάπτυξη στηρίζεται στα ναρκωτικά, στην πορνεία και στο λαθρεμπόριο τσιγάρων. Σε περιόδους ύφεσης η αναζήτηση φθηνών προϊόντων είναι σίγουρη για τα εξαθλιωμένα λαϊκά στρώματα. Ως γνωστό το λαθρεμπόριο τσιγάρων ξεκινάει από τις ίδιες τις καπνοβιομηχανίες που έχοντας στήσει ένα δαιδαλώδες δίκτυο μπορούν και διαχειρίζονται προς όφελος τους την ακρίβεια των τσιγάρων σε αντίθεση με τους περιπτεράδες που κλείνει ο ένας μετά τον άλλο.

Εξάλλου η απαγόρευση δεν σημαίνει αναγκαστικά και εξάλειψη απεναντίας δεν υπάρχει μεγαλύτερη πρόκληση για ένα έφηβο να δοκιμάσει κάτι που του απαγορεύουν οι «σοφοί» ενήλικες. Όπως ακριβώς και το μήλο του παραδείσου…

Αλλά τι είναι και πώς μετριέται το «παθητικό κάπνισμα»; Πώς ποσοτικοποιείται; Δεν υπάρχει τρόπος. Γι' αυτό και η ιατρική κατέφυγε στο γνωστό τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιεί τη στατιστική. Βρέθηκε π.χ. από επιδημιολογικές μελέτες, ότι οι μη καπνιστές, σύντροφοι καπνιστών, διατρέχουν 30% αυξημένο κίνδυνο για καρκίνο του πνεύμονα. Ο αδαής πανικοβάλλεται, θεωρώντας ότι 30 στους 100 συντρόφους καπνιστών θα πάθουν καρκίνο. Φυσικά δεν πρόκειται περί αυτού. Πρόκειται για αύξηση της πιθανότητας. Και πόση είναι αυτή η πιθανότητα; Μόνον 6 στους 100.000 μη καπνιστές παθαίνουν καρκίνο στον πνεύμονα. Επομένως, η αύξηση κατά 30% αντιστοιχεί σε 1,8 ακόμα περιπτώσεις στις 100.000 ή 0,9 στις 50.000. Με άλλα λόγια, σε κάθε 55.000 μη καπνιστές, συντρόφους καπνιστών, μόνο 1 θα πάθει καρκίνο στον πνεύμονα εξαιτίας (;) του καπνιστή συντρόφου.

Η πιθανότητα να πεθάνει, ο ίδιος άνθρωπος, σε τροχαίο είναι, στην Ελλάδα, 10 φορές μεγαλύτερη, αλλά δεν απαγορεύουμε γι' αυτό την κυκλοφορία των αυτοκινήτων. Με την ίδια λογική, άλλωστε, δεν θα έπρεπε να πωλούνται γλυκά σε παχύσαρκους ή διαβητικούς να απαγορεύεται η κατανάλωση αλκοόλ, ζωικού λίπους και όλων των μεταλλαγμένων προϊόντων, να απαγορεύονται οι άθλιες συνθήκες εργασίας που επιβάλλουν στους εργαζόμενους οι μεγαλοεργοδότες, αμισθί περίπου, να μην αναπνέουμε την κοινά ομολογουμένως μολυσμένη ατμόσφαιρα και να μην τρώμε τα γεμάτα τοξικά και χημικά λιπάσματα γεωργικά προϊόντα κλπ. ενώ οι κεραίες κινητής τηλεφωνίας θα έπρεπε να απαγορευτούν και οι υπολογιστές να λειτουργούν 30-45 λεπτά την ημέρα!

Τα δακρυγόνα και τα χημικά που ρίχνουν στους εκάστοτε διαδηλωτές οι δυνάμεις καταστολής ευθύνονται για τον πρόσφατο θάνατο ενός απεργού φορτηγατζή την προηγούμενη Δευτέρα! αυτά δεν είναι απαγορευμένα και επικίνδυνα για την υγεία μας; Δεν συμβάλλουν στην επιδείνωση της υγείας μας ενώ πρόκειται για άλλη μια κρατική δολοφονία; Άσχετα ότι την έκαναν γαργάρα την «είδηση» αυτή. Ο στρατός και οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι δεν σκοτώνουν;

Η ποιότητα του νερού, του φαγητού και του περιβάλλοντος σε συνδυασμό με τις εργασιακές συνθήκες αποτελούν την κύρια πηγή αρρώστιας της κοινωνίας μας και μεγεθύνουν το άγχος που καταγράφετε ως τον νούμερο ένα παράγοντα για την καταστροφή της υγείας μας. Το κάπνισμα απλώς επιδεινώνει την κατάντια αυτή αλλά αν ιεραρχήσουμε την συμβολή του τόσο στον καρκίνο όσο και στο γενικότερο πλαίσιο της υγείας μας, είναι ουραγός. Είναι ένα από τα πολλά ρίσκα που παίρνουμε στην ζωή μας αλλά όχι το πιο σημαντικό!!!

Οι Εργασίες που υποστηρίζουν ότι το παθητικό κάπνισμα δεν βλάπτει είτε δεν πραγματοποιούνται είτε δεν δημοσιεύονται. Επιπλέον, η έρευνα για τη βελτίωση της ποιότητας των τσιγάρων έχει σταματήσει, στερώντας τα εκατομμύρια των καπνιστών από τη δυνατότητα να χρησιμοποιούν ένα ασφαλέστερο προϊόν. Παρόλα αυτά έχουν επιστρατευθεί ένα σωρό επιστήμονες για να μας πείσουν ότι το πιθανόν είναι και βέβαιο. Γιατί άλλο να λες και να γράφεις ότι το τσιγάρο ΜΠΟΡΕΙ να σκοτώσει και να προκαλέσει καρκίνο του πνεύμονα και άλλο πράγμα να μετατρέπεις το ΜΠΟΡΕΙ σε σιγουριά και βεβαιότητα. Η χρήση του όρου του «παθητικού καπνιστή» είναι τόσο γελοία που δεν χρειάζεται περισσότερη ενασχόληση.

Η αντικαπνιστική εκστρατεία αποτελεί, ένα ακόμη εκλεπτυσμένο εγχείρημα υποταγής του σώματος και της συνείδησης μας και επιβεβαιώνει τις φωνές που αποκαλύπτουν ότι η υγεία έχει μετατραπεί από δημόσιο αγαθό σε πολιτικό όπλο ελέγχου και πειθαρχίας των μαζών μέσω της δημιουργίας αφενός πελατειακών σχέσεων και αφετέρου, αποκλεισμών, διαχωρισμών, στιγματισμών και ελεγκτικών μηχανισμών.

Το ότι δεν αναφέρθηκα σε δικαιώματα και άλλες τέτοιες νεοφιλελεύθερες μπαρούφες είναι για τον απλούστατο λόγο ότι αυτά δεν υπάρχουν στον καπιταλισμό.

Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΝΑΞΟΥ ΓΙΑ ΜΠΑΖΩΜΑ ΣΤΙΣ ΠΟΤΑΜΙΔΕΣ ΣΤΟ ΠΥΡΓΑΚΙ

Νάξος, 26-9-2010

Το Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου στις 9 η ώρα το πρωί, έγινε από άγνωστους επιχωμάτωση (κοινώς μπάζωμα) σε μέρος του υγρότοπου στις Ποταμίδες στο Πυργάκι. Το μπάζωμα έγινε στη δεξιά πλευρά του χωματόδρομου προς τη μεριά της παραλίας, σε περιοχή που έχει χαρακτηριστεί Natura και έχει αποτελέσει πεδίο παρατήρησης και μελέτης της Ορνιθολογικής Εταιρείας αφού συγκεντρώνει πολλά και διαφορετικά υδρόβια πουλιά.

Ευτυχώς κάτοικοι της περιοχής και ευαισθητοποιημένοι παραθεριστές αντιλήφτηκαν την καταστροφή και χάρη στην παρέμβασή τους αποτράπηκε η εκφόρτωση και άλλων φορτηγών με μπάζα –δυστυχώς δεν πρόλαβαν να εμποδίσουν το ένα που άδειασε εκεί.

Βέβαια δεν είναι η πρώτη φορά που έγινε μπάζωμα στο συγκεκριμένο σημείο. Στην αρχή του καλοκαιριού ένα ακόμα φορτηγό άδειασε πάλι το φορτίο του. Αλλά και στην ευρύτερη περιοχή – Καστράκι, Μικρή Βίγλα, Αλυκό, Πυργάκι, Αγιασό- έχουμε τέτοια φαινόμενα, σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις έγιναν καταγγελίες και από την Περιβαλλοντική Κίνηση.

Είναι γεγονός ότι τα μπαζώματα στις Αλυκές, όπως αυτή του Προκόπη, και σε υγρότοπους της Νάξου έχουν πάρει εφιαλτικές διαστάσεις τα τελευταία χρόνια, και γίνονται με την ουσιαστική συναίνεση των αρχών. Η πολιτική των τοπικών αρχών να εξυπηρετούν τα μικροσυμφέροντα των μικροϊδιοκτητών και των επιχειρηματιών χωρίς κανένα κριτήριο προστασίας της φύσης αποσκοπεί στη διατήρηση της εκλογικής τους πελατείας.

Η κατάσταση έχει φτάσει πια στο απροχώρητο. Οι αρχές δηλώνουν διαρκώς αναρμόδιες με διάφορες προφάσεις (όπως π.χ. ότι δεν έχει χαραχτεί αιγιαλός κλπ), ρίχνουν η μια τις ευθύνες στην άλλη, και τελικά οι αποκαταστάσεις των περιοχών δεν γίνονται ποτέ και η καταστροφή συνεχίζεται.

Στη συγκεκριμένη μάλιστα περίπτωση οι καταστροφείς ισχυρίζονται ότι έχουν πάρει άδεια από τον δήμο! Λες και η φύση και οι βιότοποι είναι τσιφλίκι του κάθε δήμου και μπορεί να τις μπαζώνει χωρίς να είναι υπόλογος σε κανένα!

Φτάνει πια! Όσο πιο γρήγορα καταλάβουμε ότι η φύση και το περιβάλλον είναι το πολυτιμότερο αγαθό και αναγκαία συνθήκη για τη ζωή μας, τόσο το καλύτερο για όλους μας.

Το Δ.Σ. της
ΠΕ.ΚΙ.Ν.

Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

ΤΟ ΠΑΖΛ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ.

του Δημήτρη Κωνσταντίνου

Μέσα στη δίνη των καιρών αναπτύχθηκε μια πρωτοβουλία αριστερών οικονομολόγων και πανεπιστημιακών (βλ. http://www.nomoneynodebt.gr) που υποστηρίζουν αυτό που γράφτηκε στη στήλη αυτή πριν από δύο μήνες (Βαβυλωνία #66): την παύση πληρωμών του χρέους και την έξοδο από το Ευρώ. Το δίπτυχο της λύσης αυτής είναι ικανό να μας γλιτώσει από τη μέγγενη της σπειροειδούς ύφεσης και είναι από τη φύση του ρεφορμιστικό, όσο και αναγκαίο. Ωστόσο, ρεφορμισμός και επανάσταση πρέπει να πηγαίνουν χέρι-χέρι, να επιδιώκονται ταυτόχρονα, σ' αντίθεση με την αντίθετη ρητορεία επίδοξων επαναστατών και πραγματιστών. Όποιος διακηρύττει ή αγωνίζεται μόνο για την επανάσταση είναι καταδικασμένος στην κοινωνική απομόνωση, απλώς και μόνο επειδή δεν δίνει άμεσες λύσεις στα καθημερινά προβλήματα του παρόντος μας, επικαλούμενος την επανάσταση που θα τα λύσει όλα. Όποιος, από την άλλη, περιορίζεται μόνο σε αποσπασματικές λύσεις των επίκαιρων προβλημάτων και δεν στοχεύει στην ολική ανατροπή, ξεχνάει ότι απέναντί του, στον καθρέφτη, έχει ένα σύστημα σαν τη Λερναία Ύδρα που θα γεννά προβλήματα διαρκώς. Με τη λογική αυτή, είναι αναγκαίο να βρούμε λύσεις για να επιβιώσουμε κάτω από τις υπάρχουσες συνθήκες, αλλά είναι απαραίτητο να δούμε και λίγο πιο μακριά στο μέλλον: πώς θα οργανώσουμε ριζικά διαφορετικά τον τρόπο που παράγουμε και καταναλώνουμε, έτσι ώστε να ξεφορτωθούμε ένα παράλογο σύστημα που αναπαράγει κρίσεις όπως ο άνθρωπος παιδιά.



Όσο περνάει ο καιρός, λοιπόν, γίνεται όλο και πιο φανερό ότι στο πεδίο της οικονομίας θα γεννηθούν οι ευκαιρίες ανατροπής τα επόμενα χρόνια και στο πεδίο της θ' απαιτηθεί να εκφέρουμε συγκροτημένη εναλλακτική πρόταση και να την κάνουμε πράξη, σε πρώτη φάση έστω και με τη μορφή αντιεξουσιαστικών μικροοικονομιών. Με σκοπό να καλυφτεί το έλλειμμα αντιπρότασης στο συγκεκριμένο πεδίο, δημιουργήθηκε μια ομάδα εργασίας για να εκπονήσει ένα αποτελεσματικό οικονομικό πρόταγμα με αντιεξουσιαστικά χαρακτηριστικά, το οποίο, περνώντας μέσα από το κόσκινο των κινημάτων και της πρακτικής, ίσως καταφέρει τελικά να μπολιάσει τις συνειδήσεις μας και να πραγματωθεί.



Η πιο συνηθισμένη κριτική απέναντι σε τέτοιου είδους προσπάθειες είναι αυτή του ουτοπισμού. Είναι προφανές, όμως, ότι στην περίπτωσή μας δεν σκοπεύουμε απλώς να σχεδιάσουμε μια ουτοπία που θα καταλήξει σε δυστοπία, αλλά ουσιαστικά να διερευνήσουμε και να λύσουμε τα υπαρκτά προβλήματα που έχουν αντιμετωπίσει ιστορικά οι άνθρωποι, όποτε τόλμησαν να υλοποιήσουν ένα ριζοσπαστικό οικονομικό μοντέλο. Να ανακαλύψουμε τι δεν σχεδιάστηκε και τι δεν λειτούργησε σωστά στις μέχρι τώρα προσπάθειες, και να το διορθώσουμε.



Η ομάδα εργασίας λειτουργεί με αντι-ιεραρχικές, αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις και στην πρώτη συνάντησή μας συμφωνήσαμε ομόφωνα για το χρονοδιάγραμμα των εργασιών. Αν θέλουμε να συνθέσουμε μια ολοκληρωμένη και πειστική πρόταση χωρίς ελλείψεις και αμφιλεγόμενα σημεία, θα πρέπει να έχουμε ικανή πίστωση χρόνου. Λαμβάνοντας υπόψη, όμως, και την πίεση του χρόνου λόγω των ιδιαίτερων οικονομικών συνθηκών, σκοπεύουμε σε ένα χρόνο από τώρα να είμαστε σε θέση να παρουσιάσουμε το βασικό κορμό μιας ολοκληρωμένης πρότασης. Στη συνέχεια, όσο προχωρούν οι μελέτες μας και αυξάνονται τα κοινωνικά ερεθίσματα, θα εμπλουτίζουμε και θα ολοκληρώνουμε το παζλ του οικονομικού προτάγματος.



Οι εργασίες μας χωρίζονται γενικά σε δύο στάδια: (1) θεωρητική μελέτη και (2) σύνθεση προτάγματος. Το πρώτο στάδιο είναι ερευνητικό και περιλαμβάνει τη μελέτη της γνώσης που μας έχει παραδοθεί πάνω στο αντικείμενο από ριζοσπάστες διανοούμενους, όπως οι Π. Κροπότκιν, Σ. Γκεζέλ, Κ. Καστοριάδης, Μ. Μπούκτσιν, Μ. Άλμπερτ, Τ. Φωτόπουλος, Σ. Λατούς. Στο πλαίσιο αυτό, και για να αποκτήσουμε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα, έχουμε προγραμματίσει να παρακολουθήσουμε παρουσιάσεις που αφορούν (α) στις οικονομικές προτάσεις από τους θεωρητικούς της Αυτονομίας, (β) στην οικονομία του Δώρου μέσα από μια σύγχρονη οπτική και (γ) στη σχέση πόλης-τριτογενούς τομέα. Προφανώς, στην πορεία των εργασιών και ανάλογα με τα διλήμματα που θα αντιμετωπίζουμε, θα ανατρέχουμε στη μελέτη της κατάλληλης βιβλιογραφίας ή/και θα οργανώνουμε τις παρουσιάσεις που απαιτούνται, ανάλογα με τις περιστάσεις.



Όσον αφορά στη μελέτη των ιστορικών παραδειγμάτων, στα οποία εφαρμόστηκαν εναλλακτικά μοντέλα οικονομίας, θεωρούμε ότι, εξαιτίας του αριθμού τους, μια εκτεταμένη πρωτογενής έρευνα στην πρώτη φάση σύνθεσης του κορμού της πρότασης θα ήταν ανέφικτη, δεδομένου και του χρονοδιαγράμματός μας. Είναι κοινώς αποδεκτό ότι οι θεωρητικοί που εκπόνησαν ολοκληρωμένες προτάσεις (Κροπότκιν, Καστοριάδης, Φωτόπουλος, Άλμπερτ, κλπ) μελέτησαν εκτενώς τέτοιες ιστορικές εφαρμογές και στα βιβλία τους υπάρχουν πάμπολλες και λεπτομερείς αναφορές. Φυσικά, αυτό δεν υποβαθμίζει τη σημασία που έχουν για μας οι προσπάθειες αυτές και τα διδάγματα που μπορούμε να αποκομίσουμε, γι' αυτό θα προχωρήσουμε στη μελέτη ορισμένων εξ αυτών, εκείνων που θεωρούμε πιο ολοκληρωμένα και σύγχρονα. Στην πρώτη συνέλευση, η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από το μοντέλο των Ζαπατίστας, της επαναστατημένης Ισπανίας του '36, των Κιμπούτς και των κατειλημμένων εργοστασίων της Αργεντινής. Επιπρόσθετα, θα έχουμε την ευκαιρία να ενημερωθούμε από ανθρώπους που συμμετέχουν σε αυτοδιαχειριζόμενες συμμετοχικές επιχειρήσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, για να γνωρίσουμε από κοντά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν και τις λύσεις που υιοθετούν.



Το δεύτερο στάδιο είναι το δημιουργικό κομμάτι και περιλαμβάνει τη σύνθεση του προτάγματος της αντιεξουσιαστικής οικονομίας. Ο λόγος που διαχωρίζουμε το πεδίο της οικονομίας από την κοινωνία ως μάγμα πεδίων δράσης του ανθρώπου είναι καθαρά εργαλειακός. Στην αντίθετη περίπτωση θα χανόμασταν στον ωκεανό της κοινωνικής πραγματικότητας και θα αναλαμβάναμε ένα αέναο έργο θεωρητικής και πρακτικής επεξεργασίας που είναι δουλειά της κοινωνίας μέσα στην αχρονικότητά της και όχι οποιασδήποτε ομάδας εργασίας. Η αντιεξουσιαστική οικονομία είναι η αρχή, και η οριοθέτηση επιμέρους αντικειμενικών σκοπών, όπως η οικονομία, δίνει τη δυνατότητα να πραγματοποιούμε τα επιμέρους βήματα στο δρόμο προς την ολική ανατροπή. Το οικονομικό πρόταγμα θα θεμελιώνεται πάνω σε συγκεκριμένους πολιτικούς άξονες, στους οποίους θα καταλήξουμε, και με τους οποίους θα συνδιαλέγεται. Μια ολοκληρωμένη πρόταση αμεσοδημοκρατικής πολιτικής οργάνωσης, όμως, αποτελεί έναν άλλον επιμέρους αντικειμενικό σκοπό που εκκρεμεί.



Πιο συγκεκριμένα, το οικονομικό πρόταγμα θα έχει σπονδυλωτή μορφή, με την έννοια ότι θα αποτελείται από ξεχωριστά, αυτοτελή μέρη, τα οποία όμως προφανώς θα έχουν εσωτερική συνοχή και θα κινούνται στον ίδιο άξονα. Το στοιχείο που συνδέει όλα τα επιμέρους τμήματα του προτάγματος είναι οι πολιτικές αξίες, η πίστη στις οποίες δημιούργησε την ανάγκη για την εκπόνηση ενός αντιεξουσιαστικού οικονομικού προτάγματος και τις οποίες θα πρέπει να εξυπηρετεί και να προάγει το πρόταγμα αυτό στο σύνολό του. Οι αξίες αυτές είναι (α) η αλληλεγγύηαντί του ανταγωνισμού και της απάθειας, (β) η πολυμορφία αντί της ομοιογένειας και του κομφορμισμού, (γ) η δικαιοσύνη αντί της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, (δ) η περιβαλλοντική αρμονία και το ανθρώπινο μέτρο αντί της αυτοκαταστροφικότητας και της μεγαλομανίας, και (στ) η αυτοδυναμία ως «στήριξη πρωταρχικά στους δικούς μας πόρους και ικανότητα αυτόνομου καθορισμού των στόχων και αυτόνομης λήψης των αποφάσεων» (Cocoyoc '74), αντί της εξάρτησης και της ετερονομίας. Με πυξίδα τις αξίες αυτές και όσο προχωρούν οι εργασίες μας, θα συμπληρώνουμε το παζλ καταλήγοντας πάνω στα επιμέρους ζητήματα: (α) πολιτικοί άξονες, (β) ιδιοκτησία, (γ) συμβούλια-λήψη αποφάσεων, (δ) καταμερισμός εργασιών, (ε) αμοιβές και μέσα συναλλαγών, (στ) βραχυπρόθεσμος και μακροπρόθεσμος οικονομικός σχεδιασμός, (ζ) μετάβαση.



Προφανώς, η προσπάθειά μας δεν έχει το χαρακτήρα του απόρρητου, αντιθέτως η πρόοδος των εργασιών μας θα παρουσιάζεται όπου και όποτε θεωρούμε σωστό (π.χ. μέσα από αυτή τη στήλη της Βαβυλωνίας, στους κύκλους αυτομόρφωσης του Νοσότρος ή/και σε άλλες εκδηλώσεις ελεύθερων κοινωνικών χώρων), έτσι ώστε να μην απομονωθούμε στο δικό μας μικρόκοσμο, αλλά να τελούμε διαρκώς υπό την επίδραση των εξωτερικών ερεθισμάτων.



Τα αποτελέσματα της ομάδας εργασίας δεν είναι εξασφαλισμένα. Όλες οι πιθανότητες είναι ανοιχτές, αλλά έχουμε στα χέρια μας ένα σπουδαίο όπλο: τη σύνθεση της ομάδας. Για το λόγο αυτό, τα πρώτα σημάδια από τη συνέλευση της ομάδας εργασίας είναι πολύ ενθαρρυντικά. Οι άνθρωποι που πλαισιώνουν το όλο εγχείρημα μοιράζονται έναν υψηλό βαθμό ενθουσιασμού, έχουν τεράστια κινηματική εμπειρία και καλύπτουν τα επιστημονικά πεδία της πολιτικής οικονομίας, της κοινωνιολογίας, της πολιτικής επιστήμης, της πληροφορικής, της ψυχολογίας και της νομικής επιστήμης. Το πιο σπουδαίο, όμως, είναι ότι στη σύνθεσή μας περιλαμβάνονται άνθρωποι της τέχνης αλλά και της χειρονακτικής δημιουργίας, οι οποίοι θα προσδώσουν στο πρόταγμά μας το στοιχείο της φαντασίας και το βιωματικό χαρακτήρα που λείπουν από πολλές στείρες θεωρητικές κατασκευές του γραφείου.



Είναι γνωστό ότι αρκετοί θεωρητικοί ως τις μέρες μας έχουν εκπονήσει αξιόλογες ολοκληρωμένες οικονομικές προτάσεις, αλλά όλοι τους μοιράζονται δύο κοινά χαρακτηριστικά: Δεν έχουν καμία επαφή με τα κινήματα και κατ' επέκταση με την κοινωνία, ενώ για λόγους εγωκεντρισμού και εμπάθειας αρνούνται να δουν τα σημεία αλληλοσυμπλήρωσης των θεωριών τους. Αυτά τα δύο στοιχεία είναι η δική μας δύναμη. Συγκροτήσαμε μια αντι-ιεραρχική Ομάδα εργασίας, που έχει την ικανότητα της σύνθεσης χωρίς εγωκεντρισμούς και εμπάθειες, και επιπλέον είμαστε περήφανοι γιατί διαθέτουμε την κινηματική εκείνη δύναμη που πηγάζει από τα σπλάχνα της κοινωνίας.



http://zbabylonia.blogspot.com/

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

Από την Αγωνιστική Πρωτοβουλία ΟΤΑ:

Xιλιάδες κόσμου στην Θεσσαλονίκη, διαδήλωσαν μαζικά ενάντια στις πολιτικές της φτώχειας, της ανεργίας και της καταστολής!

Με πρωτοφανή αστυνομοκρατία, ο Παπανδρέου, ανήγγειλε τα νέα μέτρα ενίσχυσης του κεφαλαίου, και ζήτησε από το λαό και τη νεολαία, να σκύψει το κεφάλι. Και επειδή αυτό που τους τρομαζει είναι η οργή του λαού, όταν μετουσιώνεται σε συλλογική δράση και βγαίνει στον δρόμο μαζικά, να διεκδικήσει το δίκιο, γέμισαν την πόλη με ΜΑΤ, ασφαλίτες με πολιτικά. Παράλληλα με τις πορείες, στα στενά, στις γωνίες, στους δρόμους. Δούλεψαν πολύ για να τρομοκρατήσουν τον κόσμο για να αδειάσει η πόλη και να τα πουν μεταξύ τους, να δείξουν ότι ο κόσμος δέχεται ότι είναι συνυπεύθυνος. Αλλά η πόλη ήταν γεμάτη!

Δεν πέρασε η τρομοκρατία τους!

Χιλιάδες εργαζόμενοι, άνεργοι, νεολαίοι, συνταξιούχοι βγήκαν στους δρόμους, παρά τις συντονισμένες προσπάθειες τρομοκράτησης του κόσμου και διαδήλωσαν την αντίθεσή τους στην άγρια εξελισσόμενη επίθεση στην ζωή τους. Η μαζική συμμετοχή του κόσμου, που νοιώθει σαν μέγγενη τα μέτρα κατάργησης των δικαιωμάτων του, κατάργησης της δυνατότητας να ανταπεξέλθει στις βασικές του ανάγκες, κατάργησης του δικαιώματος της νεολαίας στη μόρφωση και στη δουλειά, κατάργησης της ασφάλισης και της περίθαλψης, ήταν η αρχή για το νέο γύρο κινητοποιήσεων. Η συμμετοχή και στις τρεις συγκεντρώσεις ήταν μαζικότατη.

Η Αγωνιστική Πρωτοβουλία ΟΤΑ, συμμετείχε στην ανεξάρτητη ταξική συγκέντρωση, που ξεκίνησε από την Καμάρα, συσπειρώνοντας χιλιάδες κόσμου, στα μπλοκ των πρωτοβάθμιων σωματείων, της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, και αντί-εξουσιαστικών οργανώσεων, σε μια γραμμή απόρριψης των εργατοπατέρων και του ταξικού συμβιβασμού, με συνθήματα που προωθούν τη γραμμή της λαϊκής οργάνωσης και της κοινής δράσης για την ανατροπή του μνημονίου, των αντιλαϊκών μέτρων, του Καλλικράτη, του κοινωνικού Μεσαίωνα που επιβάλλει ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός.

Σε όλη την πορεία, από το ξεκίνημα ακόμη , δεξιά και αριστερά στα πεζοδρόμια υπήρχαν διμοιρίες των ΜΑΤ. Ο κόσμος περιφρουρημένα και δυναμικά έφτασε στη ΔΕΘ όπου παρά τα δακρυγόνα, δεν υποχώρησε μπροστά στις δυνάμεις καταστολής.

Ο κόσμος παρέμεινε στον χώρο μπροστά στην ΔΕΘ για αρκετή ώρα και διαλύθηκε συντεταγμένα. Ο νέος γύρος κινητοποιήσεων μόλις ξεκίνησε!

Σάββατο 28 Αυγούστου 2010

Κ. Καστοριάδης - Η επαναστατική δύναμη της Οικολογίας

Μια συνέντευξη με τον Κορνήλιο Καστοριάδη

[Η συνέντευξη αυτή δόθηκε το 1993 στο γαλλικό περιοδικό «Πράσινος Πλανήτης» και μεταφράστηκε από τα αγγλικά από το «Terminal 119 – για την κοινωνική και ατομική αυτονομία» στα τέλη Μαρτίου του 2006. Όλες οι υποσημειώσεις ανήκουν στον ανώνυμο μεταφραστή που απέδωσε το κείμενο στα αγγλικά και μεταφράζονται αυτούσιες. Η πρώτη εμφάνισή της συνέντευξης στα ελληνικά, με τίτλο «Η παγκόσμια ανισορροπία και η επαναστατική δύναμη της οικολογίας», έγινε το 1993 από τον Κ. Σπαντιδάκη για το περιοδικό «Κοινωνία και Φύση» (Σεπτέμβριος-Δεκέμβριος)]




Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ:

Pascale Egre : Τι είναι για σας η Οικολογία;

Κορνήλιος Καστοριάδης: Η οικολογία αποτελεί την κατανόηση του βασικού γεγονότος ότι η κοινωνική ζωή δεν μπορεί να μη λαμβάνει υπόψη με ένα κεντρικό τρόπο το περιβάλλον μέσα στο οποίο ξεδιπλώνεται αυτή η κοινωνική ζωή. Όλως περιέργως, αυτή η κατανόηση μοιάζει να έχει υπάρξει σε μεγαλύτερο βαθμό προηγουμένως, σε άγριες ή παραδοσιακές κοινωνίες. Ακόμη και μια γενιά πριν, στην Ελλάδα, υπήρχαν αγρότες που ανακύκλωναν σχεδόν τα πάντα. Στη Γαλλία, η διατήρηση των ρέοντων υδάτων, των δασών και πάει λέγοντας έχει αποτελέσει ένα ανανεούμενο ενδιαφέρον για αιώνες. Χωρίς καμιά «επιστημονική γνώση», οι άνθρωποι είχαν μια απλοϊκή αλλά σαφή επίγνωση της ζωτικής τους εξάρτησης από το περιβάλλον [δες επίσης και την ταινία (του Akira Kurosawa) Dersu Uzala]. Αυτό άλλαξε ριζικά με τον καπιταλισμό και τη σύγχρονη τεχνοκρατία[2], που είναι βασισμένα στην αέναη και ραγδαία αύξηση της παραγωγής και της κατανάλωσης και τα οποία συνεπάγονται ήδη κάποια προφανή σήμερα καταστροφικά αποτελέσματα για την οικόσφαιρα της Γης. Αν σας φαίνονται βαρετές οι επιστημονικές συζητήσεις, απλώς ρίξτε μια ματιά στις παραλίες ή στον αέρα των μεγαλουπόλεων. Οπότε, δεν μπορούμε πλέον να πιστεύουμε σε μια πολιτική, που να αξίζει το όνομά της, από την οποία θα έλλειπε ένα σοβαρό ενδιαφέρον για την οικολογία

P.E.: Μπορεί η οικολογία να γίνει επιστημονική;

Κ.Κ.: Η οικολογία είναι βασικά πολιτική. Δεν είναι «επιστημονική». Η επιστήμη είναι ανίκανη, ως επιστήμη, να θέσει τα όρια ή τους σκοπούς της [finalites]. Αν η επιστήμη ερωτηθεί για το πιο ικανό ή το πιο οικονομικό μέσο εξολόθρευσης του πληθυσμού της Γης, είναι ικανή (θα έπρεπε να είναι ικανή!) να σας παράσχει μια επιστημονική απάντηση. Ως επιστήμη, δεν έχει απολύτως τίποτα να πει σε σχέση με το αν αυτό το σχέδιο είναι «καλό» ή «κακό». Κάποιος μπορεί, κάποιος πρέπει, σίγουρα, να θέσει σε κίνηση τις πηγές της επιστημονικής έρευνας για να εξερευνήσει τον αντίκτυπο που μια τέτοια και μια τέτοια ενέργεια, εντός της σφαίρας της παραγωγής, μπορούν να έχουν πάνω στο περιβάλλον ή, κάποιες φορές, το μέσο αποφυγής κάποιου ανεπιθύμητου παράπλευρου αποτελέσματος. Σε τελευταία ανάλυση, όμως, η απάντηση μπορεί να είναι μόνο πολιτική.
Το να πούμε, όπως λέχθηκε απ’ όσους υπέγραψαν την «Έκκληση της Χαϊλδεβέργης» (την οποία, από την πλευρά μου, μάλλον θα ονόμαζα Έκκληση της Νυρεμβέργης), ότι η επιστήμη και μόνο η επιστήμη μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματα, είναι αποκαρδιωτικό. Ερχόμενη από τόσο πολλούς κατόχους του βραβείου Νόμπελ, εκφράζει μια βασική αγραμματοσύνη, μια αποτυχία να στοχαστούν πάνω στην ίδια τους τη δραστηριότητα, και την πλήρη ιστορική αμνησία[3]. Δηλώσεις σαν κι αυτήν γίνονται όταν, όπως και λίγα χρόνια πριν, οι βασικοί εφευρέτες και κατασκευαστές των πυρηνικών βομβών διακήρυσσαν δημοσίως μια βαθειά μεταμέλεια, χτυπώντας τα στήθη τους, φωνάζοντας για την ενοχή τους κοκ. Μπορώ να αναφέρω τους Οπενχάϊμερ και Ζαχάροφ, για να μην πούμε άλλους. Είναι ακριβώς η ανάπτυξη της τεχνοεπιστήμης και το γεγονός ότι οι επιστήμονες δεν είχαν ποτέ, και δε θα έχουν ποτέ, οτιδήποτε να πούνε σε σχέση με τη χρήση της ή ακόμη και τον καπιταλιστικό της προσανατολισμό που δημιούργησε το περιβαλλοντικό πρόβλημα και την παρούσα βαρύτητα του προβλήματος. Και αυτό που παρατηρούμε σήμερα είναι το τεράστιο περιθώριο της αβεβαιότητας που περιέχεται στα στοιχεία και τις εξελικτικές προοπτικές για το περιβάλλον της Γης. Αυτό το περιθώριο, προφανώς, έχει δύο πλευρές. Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι οι πιο σκοτεινές προοπτικές είναι και οι πιο πιθανές.
Το αληθινό ζήτημα, ωστόσο, δεν είναι αυτό αλλά η πλήρης εξαφάνιση της σωφροσύνης, της φ ρ ο ν ή σ ε ω ς. Δεδομένου ότι κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά ότι το φαινόμενο του θερμοκηπίου θα οδηγήσει ή όχι σε μια άνοδο της στάθμης της θάλασσας, ούτε και πόσα χρόνια θα πάρει μέχρι η τρύπα του όζοντος να καλύψει όλη την ατμόσφαιρα, η μόνη συμπεριφορά που μπορούμε να υιοθετήσουμε είναι αυτή του diligens pater familias, του ευσυνείδητου ή συνεπούς πατέρα της οικογένειας που λέει στον εαυτό του «Αφού το ρίσκο είναι τεράστιο και ακόμη και οι πιθανότητες είναι αβέβαιες, θα προχωρήσω με τη μεγαλύτερη επιφύλαξη [σωφροσύνη] και όχι σα να ήταν όλο το ζήτημα επουσιώδες».
Τώρα, αυτού που γινόμαστε μάρτυρες προς το παρόν, για παράδειγμα κατά τη διάρκεια του Καρναβαλιού του Ρίο (που του έχει δοθεί η ταμπέλα της «Διάσκεψης»), είναι η πλήρης ανευθυνότητα. Αυτή η πλήρης ανευθυνότητα μπορεί να ιδωθεί στην αποφασιστικότητα του Προέδρου George Herbert Walker Bush και των φιλελεύθερων {με την ευρωκεντρική έννοια των συντηρητικών οπαδών της «ελεύθερης αγοράς»}, οι οποίοι επικαλούνται ακριβώς την αντίθετη πλευρά του επιχειρήματος της αβεβαιότητας (καθώς τίποτα δεν έχει «αποδειχθεί», ας συνεχίσουμε όπως και πριν . . . ). Μπορεί να ιδωθεί στην τερατώδη συμμαχία μεταξύ των δεξιών Αμερικάνων Προτεσταντών και της Καθολικής Εκκλησίας να εναντιωθούν σε οποιαδήποτε βοήθεια ελέγχου των γεννήσεων στις χώρες του Τρίτου Κόσμου, όταν η σύνδεση ανάμεσα στη δημογραφική έκρηξη και τα περιβαλλοντικά προβλήματα είναι έκδηλη. Την ίδια στιγμή — το μέγεθος της υποκρισίας — κάποιοι ισχυρίζονται ότι ενδιαφέρονται για το βιοτικό επίπεδο αυτών των πληθυσμών. Για να βελτιώσει όμως κάποιος το βιοτικό επίπεδο εκεί θα έπρεπε να επιταχύνει την καταστροφική παραγωγή και κατανάλωση των μη ανανεώσιμων πηγών.

P.E.: Κατά τη διάρκεια της Διάσκεψης του Ρίο, δύο συμβάσεις, με κάποια ιστορική σημασία το καθένα υιοθετήθηκαν: η σύμβαση για την κλιματική αλλαγή και η άλλη για τη βιο-ποικιλότητα. Αποτελούν κι αυτές κομμάτι του «Καρναβαλιού»;

Κ.Κ.: Ναι, καθώς δεν προτείνουν συγκεκριμένα μέτρα και δε συνοδεύονται από συγκεκριμένες κυρώσεις. Είναι οι τιμές που αποδίδει το Κακό στην Αρετή. Και μια λέξη για τη βιο-ποικιλότητα. Κάποιος/-α θα έπρεπε να θυμάται ότι από όσους υπέγραψαν την Έκκληση της Νυρεμβέργης κανείς δεν ξέρει πόσα ζωντανά είδη μπορούν να βρεθούν σήμερα στη Γη. Οι υπολογισμοί γίνονται μέσα στην κλίμακα των 10 και των 30 εκατομμυρίων ειδών, αλλά ακόμη και η κλίμακα των 100 εκατομμυρίων έχει τεθεί στο τραπέζι. Τώρα, από αυτά τα είδη, γνωρίζουμε μόνο ένα μέσο ποσοστό. Αυτό που γνωρίζουμε, ωστόσο, με σχετική βεβαιότητα είναι ο αριθμός των ζωντανών ειδών που εξαφανίζονται κάθε χρόνο, συγκεκριμένα μέσω της καταστροφής των τροπικών δασών. Σήμερα, ο E. O. Wilson υπολογίζει ότι, τα επόμενα τριάντα χρόνια, θα έχουμε εξολοθρεύσει περίπου το 20% των υπαρχόντων ειδών — ή, για να χρησιμοποιήσουμε το χαμηλότερο συνολικό υπολογισμό, γύρω στα 70,000 είδη το χρόνο, διακόσια είδη την ημέρα! Ανεξάρτητα από οποιαδήποτε άλλη σκέψη, η καταστροφή ενός μόνο είδους μπορεί να οδηγήσει στην κατάρρευση της ισορροπίας, συνεπώς την καταστροφή, ενός ολόκληρου οικό-τοπου[4].

P.E.: Διαβάζοντας κάποια από τα άρθρα σας, κάποιος θα μπορούσε να έχει την εντύπωση ότι η οικολογία αποτελεί μόνο την κορυφή του παγόβουνου που καλύπτει μια επανα-διαπραγμάτευση όχι μόνο της επιστήμης αλλά και του οικονομικού-πολιτικού συστήματος. Είστε ένας επαναστάτης;

Κ.Κ.: Η επανάσταση δε σημαίνει χείμαρρους αίματος, την κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων κοκ. Η επανάσταση σημαίνει τον ριζικό μετασχηματισμό των θεσμών της κοινωνίας. Με αυτή την έννοια, φυσικά είμαι επαναστάτης. Αλλά για να υπάρξει μια επανάσταση με αυτή την έννοια, προφανείς αλλαγές πρέπει να λάβουν χώρα στην ψυχο-κοινωνική οργάνωση του δυτικού ανθρώπου, στη στάση που έχει για τη ζωή, εν συντομία, στο φαντασιακό του. Η ιδέα ότι ο μόνος σκοπός στη ζωή μας είναι να παράγουμε και να καταναλώνουμε περισσότερο — μια ιδέα που είναι και παράλογη και εξευτελιστική — πρέπει να εγκαταλειφθεί. Το καπιταλιστικό φαντασιακό της ψευτο-ορθολογικής ψευδο-κυριαρχίας, της άνευ ορίων επέκτασης, πρέπει να εγκαταλειφθεί. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να γίνει μόνο από όλους τους άνδρες και τις γυναίκες. Ένα άτομο, ή μια οργάνωση μόνο, μπορούν – στην καλύτερη περίπτωση – να προετοιμάσουν, να ασκήσουν κριτική, να διεγείρουν, να σκιαγραφήσουν πιθανές κατευθύνσεις.


P.E.: Ποιο παραλληλισμό θα μπορούσαμε να κάνουμε ανάμεσα στην υποχώρηση του μαρξισμού και στη ραγδαία ανάπτυξη της πολιτικής οικολογίας;

Κ.Κ.: Η σχέση τους είναι προφανώς περίπλοκη. Πρώτα απ’ όλα, πρέπει κανείς να παρατηρήσει ότι ο Μαρξ μετέχει πλήρως του καπιταλιστικού φαντασιακού: σύμφωνα με αυτόν, όπως και με την κυρίαρχη ιδεολογία της εποχής του, τα πάντα εξαρτώνται από την αύξηση των παραγωγικών δυνάμεων. Όταν η παραγωγή φθάνει σε ένα αρκετά υψηλό επίπεδο είναι κανείς σε θέση να μιλήσει για μια αληθινά ελεύθερη κοινωνία, για μια κοινωνία ισότητας και πάει λέγοντας. Δεν βρίσκει κανείς στον Μαρξ καμία κριτική της καπιταλιστικής τεχνικής, είτε όσον αφορά την μέθοδο παραγωγής είτε όσον αφορά τον τύπο και τη φύση των προϊόντων που παράγονται. Για αυτόν, η καπιταλιστική τεχνική και τα προϊόντα της αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της διαδικασίας της ανθρώπινης προόδου. Ούτε ασκεί κριτική στην εργασιακή διαδικασία του εργοστασίου. Επικρίνει, βεβαίως, μερικά «υπερβολικά» στοιχεία αλλά, υπό αυτήν τη μορφή, αυτή η οργάνωση φαίνεται για αυτόν να αποτελεί μια πραγμάτωση της ορθολογικότητας, χωρίς την προσθήκη εισαγωγικών. Το βασικό κομμάτι της κριτικής του έχει να κάνει με την χρήση αυτής της τεχνικής και αυτής της οργάνωσης: πως, δηλαδή, από αυτές επωφελείται μόνο το κεφάλαιο και όχι η ανθρωπότητα ως σύνολο. Δεν εντοπίζει την ανάγκη να γίνει μια εσωτερική κριτική στην τεχνική και την οργάνωση της καπιταλιστικής παραγωγής.
Το ότι ο Μαρξ «ξεχνάει» αυτά τα πράγματα είναι περίεργο, λόγω του ότι στην εποχή του αυτή η σκέψη απασχολεί πολλούς συγγραφείς. Ας θυμηθούμε, για να αναφερθούμε σε ένα γνωστό παράδειγμα, τους Άθλιους του Βικτόρ Ουγκό. Όταν, με σκοπό να σώσει τον Μάριο, ο Γιάννης Αγιάννης τον κουβαλάει μέσα από τους υπονόμους του Παρισιού, ο Ουγκό παραδίδεται σε μία από τις πολυαγαπημένες παρεκβάσεις του. Βασισμένος, χωρίς αμφιβολία, στους υπολογισμούς των μεγάλων χημικών της εποχής, πιθανόν του Justus Liebig, λέει πως από το Παρίσι καταλήγει στην θάλασσα κάθε χρόνο, μέσω των υπονόμων του, χρηματικό ποσό ίσο με 500 εκατομμύρια χρυσά φράγκα. Αυτό το αντιπαραβάλλει στη συμπεριφορά των κινέζων αγροτών, οι οποίοι λιπαίνουν το χώμα με τα δικά τους περιττώματα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μας λέει ουσιαστικά ότι το έδαφος της Κίνας είναι τόσο εύφορο όσο ήταν και την πρώτη μέρα της Δημιουργίας. Γνωρίζει πως οι παραδοσιακές οικονομίες ήταν οικονομίες ανακύκλωσης, ενώ η σημερινή είναι μια οικονομία σπατάλης.
Ο Μαρξ όλα αυτά τα παραβλέπει ή τα περιθωριοποιεί. Και αυτό επρόκειτο να παραμείνει, μέχρι το τέλος, η τοποθέτηση του μαρξιστικού κινήματος. Αρχίζοντας από το τέλος της δεκαετίας του 50’, αρκετοί παράγοντες θα ενώνονταν προκειμένου να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Καταρχάς, μετά το εικοστό συνέδριο του ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος, την ουγγρική επανάσταση το ίδιο έτος (1956), την Πολωνία, την Πράγα και πάει λέγοντας, η μαρξιστική ιδεολογία χάνει την γοητεία της. Κατόπιν άρχισε η κριτική της καπιταλιστικής τεχνικής. Σε αυτό αναφέρομαι σε ένα από τα κείμενά μου του 1957, «Το περιεχόμενο του Σοσιαλισμού»[5], όπου ανέπτυξα μια εκ βάθρων κριτική στον Μαρξ, για το ότι παραμελεί εντελώς την κριτική στην καπιταλιστική τεχνολογία, ειδικότερα σε ότι αφορά το στάδιο της παραγωγής, ότι συμμερίζεται εντελώς, εν προκειμένω, την κυρίαρχη αντίληψη της εποχής του. Κατά την ίδια χρονική περίοδο, οι άνθρωποι άρχιζαν να ανακαλύπτουν τον όλεθρο που ο καπιταλισμός επέφερε στο περιβάλλον. Ένα από τα πρώτα βιβλία που άσκησαν μεγάλη επιρροή ήταν το «Silent Spring»[6] (Η σιωπηλή Άνοιξη) της Rachel Carson, το οποίο περιέγραψε τις καταστροφές που τα εντομοκτόνα επέφεραν στο περιβάλλον: τα εντομοκτόνα καταστρέφουν τα παράσιτα των φυτών αλλά και, συγχρόνως, έντομα - επομένως και τα πουλιά που τρέφονται από αυτά. Αυτό είναι ένα σαφές παράδειγμα μιας κυκλικής οικολογικής ισορροπίας και της ολοσχερούς καταστροφής της μέσω της καταστροφής ενός μόνο από τα συστατικά της στοιχεία.
Μια οικολογική συνείδηση άρχισε κατόπιν να διαμορφώνεται. Αναπτύχθηκε ακόμα γρηγορότερα, καθώς νέοι άνθρωποι, δυσαρεστημένοι με το καθεστώς των πλούσιων χωρών, δεν μπορούσαν πια να εντάξουν τις κριτικές τους μέσα στα παραδοσιακά μαρξιστικά κανάλια που καταντούσαν σχεδόν γελοία. Κριτικές που στηρίζονταν επάνω στη συνεχή μεγέθυνση της φτώχειας δεν ανταποκρίνονταν πια στην πραγματικότητα? δεν θα μπορούσε κανείς πλέον να κατηγορήσει τον καπιταλισμό πως οδηγεί τους εργάτες στη λιμοκτονία από τη στιγμή που η κάθε οικογένεια της εργατικής τάξης είχε από ένα - και μερικές φορές δύο - αυτοκίνητα. Συγχρόνως, υπήρξε μια συγχώνευση των καθιερωμένων οικολογικών ζητημάτων με τα αντιπυρηνικά ζητήματα.

P.E.: Αποτελεί, τότε, η οικολογία τη νέα «τελευταία μεγάλη ιδεολογία»;

Κ.Κ.: Όχι, δεν θα έλεγα αυτό. Και εν πάσει περιπτώσει, η οικολογία δεν πρόκειται να γίνει ιδεολογία υπό την παραδοσιακή έννοια του όρου. Αλλά η αναγκαιότητα να ληφθεί το περιβάλλον καθώς και η ισορροπία μεταξύ της ανθρωπότητας και των πόρων του πλανήτη σοβαρά υπόψη, είναι προφανής για οποιαδήποτε αληθινή και σοβαρή πολιτική. Η φρενήρης πορεία της αυτονομημένης τεχνο-επιστήμης και η τεράστια δημογραφική έκρηξη που θα συνεχίσει να γίνεται αισθητή για τουλάχιστον μισό αιώνα μας το επιβάλλουν. Η προσπάθεια να ληφθούν αυτά υπόψη πρέπει να διαμορφωθεί μέσα σε ένα τέτοιο πολιτικό πρόταγμα, που δε θα εξαντλείται αποκλειστικά στην οικολογία αλλά θα την υπερβαίνει. Και εάν δεν υπάρξει ένα νέο κίνημα, καμία επανα-αφύπνιση του δημοκρατικού προτάγματος, η οικολογία θα μπορούσε εύκολα να ενσωματωθεί σε μια νέο-φασιστική ιδεολογία. Ενόψει μιας παγκόσμιας οικολογικής καταστροφής, παραδείγματος χάριν, κάποιος/κάποια μπορεί πολύ εύκολα να δει αυταρχικά καθεστώτα να επιβάλλουν δρακόντειους περιορισμούς σε έναν πανικόβλητο και απαθή πληθυσμό.
Η παρεμβολή της οικολογικής συνιστώσας σε ένα ριζοσπαστικό δημοκρατικό πρόταγμα είναι απολύτως αναγκαία. Και είναι τόσο επιτακτική, ώστε η επαναξιολόγηση της παρούσας κοινωνίας, οι αξίες και οι προσανατολισμοί, που υπονοείται από ένα τέτοιο πρόταγμα, είναι αδιαχώριστη από την κριτική του φανταστικού «της ανάπτυξης» με το οποίο ζούμε[7].

P.E.: Είναι τα γαλλικά οικολογικά κινήματα φορείς ενός τέτοιου προτάγματος;

K.K.: Πιστεύω πως μεταξύ των Πρασίνων (les Verts) όπως επίσης και μεταξύ των μελών της Generation Ecologie, η πολιτική συνιστώσα είναι ανεπαρκής[8]. Δεν ασχολούνται καθόλου με τις ανθρωπολογικές δομές της σύγχρονης κοινωνίας, με τις πολιτικές και θεσμικές δομές, με το τι σημαίνει πραγματική δημοκρατία, με τα ερωτήματα που θα προέκυπταν από την παλινόρθωση και τη λειτουργία της και πάει λέγοντας. Τα κινήματα ασχολούνται, ως επί το πλείστο, με ζητήματα που έχουν να κάνουν με το περιβάλλον και σχεδόν αδιαφορούν για τα καυτά κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Είναι κατανοητό το γιατί δεν επιθυμούν να χαρακτηρίζονται «ούτε δεξιοί ούτε αριστεροί». Αλλά αυτό το «ζήτημα τιμής», το να μην παίρνεις θέση για τα καυτά πολιτικά ερωτήματα της εποχής, είναι μια στάση αρκετά εκτεθειμένη σε κριτική. Τα κινήματα αυτά τείνουν έτσι να μετατραπούν σε λόμπυ.
Ακόμα και όταν εκφράζουν ένα ενδιαφέρον για την πολιτική διάσταση, αυτό μου φαίνεται και πάλι ανεπαρκές. Αυτό έγινε στη Γερμανία, όπου οι Πράσινοι εφάρμοσαν έναν νόμο ανακλητότητας των εκπροσώπων τους. Η εναλλαγή και η ανακλητότητα αποτελούν κεντρικές ιδέες των πολιτικών μου συλλογισμών. Διαχωρισμένοι, όμως, από τα υπόλοιπα, δεν διατηρούν πια κανένα νόημα. Έτσι συνέβη και στη Γερμανία, όπου, αφού εισήχθησαν στο κοινοβουλευτικό σύστημα έχασαν κάθε νόημα. Ο λόγος ήταν πως ο χαρακτήρας του κοινοβουλευτικού συστήματος είναι να εκλέγει «εκπροσώπους» για πέντε χρόνια με στόχο να ξεφορτωθεί τα πολιτικά ερωτήματα, να αφήνει αυτά τα ερωτήματα στους «εκπροσώπους», έτσι ώστε να μην ασχολούμαστε με αυτά. Αυτό, όμως, είναι το αντίθετο του δημοκρατικού προτάγματος.


Π.Ε.: Αυτή η καθαρά πολιτική συνιστώσα ενός προτάγματος ριζικής αλλαγής περιλαμβάνει επίσης τις σχέσεις Βορά-Νότου;

Κ.Κ.: Φυσικά, είναι ένας εφιάλτης το να βλέπεις καλοταϊσμένους ανθρώπους να κοιτάζουν τους Σομαλούς ετοιμοθάνατους απ’ την πείνα και έπειτα να γυρίζουν ξανά στον ποδοσφαιρικό τους αγώνα. Αλλά είναι επίσης, από τη ρεαλιστικότερη σκοπιά, μια τρομερά βραχυπρόθεσμη στάση. Οι άνθρωποι κλείνουν τα μάτια τους και αφήνουν αυτούς τους ανθρώπους να συνεχίζουν να λιμοκτονούν. Αλλά μακροπρόθεσμα, αυτοί δεν θα αφήσουν τους εαυτούς τους να συνεχίσουν να πεθαίνουν της πείνας. Η λαθραία μετανάστευση αυξάνεται καθώς οι δημογραφικές πιέσεις μεγαλώνουν, και αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι δεν έχουμε δει τίποτα ακόμη. Οι Τσικάνος περνάνε τα σύνορα Μεξικού-Αμερικής ουσιαστικά χωρίς κανένα εμπόδιο, και σύντομα δεν θα είναι μόνο οι Μεξικάνοι. Σήμερα, στην περίπτωση της Ευρώπης, διέρχονται, μεταξύ άλλων περιοχών από τα στενά του Γιβραλτάρ. Και αυτοί δεν είναι Μαροκινοί: είναι άνθρωποι που έρχονται από όλες τις γωνίες της Αφρικής, ακόμη και από την Αιθιοπία ή την ακτή του Ελεφαντοστού, οι οποίοι υπομένουν αφάνταστες ταλαιπωρίες ούτως ώστε να φτάσουν στη Ταγγέρη και να καταφέρουν να πληρώσουν τους λαθρέμπορους. Όμως αύριο, δεν θα υπάρχει πλέον Γιβραλτάρ. Υπάρχουν ίσως 40,000 χιλιόμετρα Μεσογειακής ακτής, αυτό που ο Γουίνστον Τσόρτσιλ αποκάλεσε «η αχίλλειος πτέρνα της Ευρώπης». Ήδη, φυγάδες από το Ιράκ περνάνε μέσα από τη Τουρκία και λαθραία εισέρχονται στην Ελλάδα. Ύστερα, υπάρχει όλο το Ανατολικό σύνορο των Δώδεκα. Θα υψώσουν πάλι ένα νέο Τείχος του Βερολίνου 3.000 ή 4.000 χιλιόμετρα μακρύ με σκοπό να εμποδίσει τους πεινασμένους Ανατολικούς από το να εισέλθουν στο πλούσιο ήμισυ της Ευρώπης; Γνωρίζουμε ότι μια τεράστια οικονομική και κοινωνική ανισορροπία υπάρχει μεταξύ της πλούσιας Δύσης και του υπόλοιπου κόσμου. Αυτή η ανισορροπία δεν ελαττώνεται: αυξάνεται. Το μόνο πράγμα που η «πολιτισμένη» Δύση εξάγει σε αυτές τις χώρες, αντί για πολιτισμό, είναι πραξικοπηματικές τεχνικές, όπλα και τηλεοράσεις που επιδεικνύουν καταναλωτικά πρότυπα τα οποία είναι ανέφικτα γι’ αυτούς τους φτωχούς πληθυσμούς. Αυτή η ανισορροπία δεν θα κατορθώσει να συνεχιστεί, εκτός αν η Ευρώπη γίνει ένα αστυνομοκρατούμενο φρούριο.


P.Ε.: Τι γνώμη έχετε για το βιβλίο του Luc Ferry[9], το οποίο εξηγεί ότι οι Πράσινοι (les Verts) είναι οι φορείς μιας συνολικής θέασης του κόσμου η οποία αμφισβητεί τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση;

Κ.Κ.: Το βιβλίο του Luc Ferry διαλέγει τον λάθος εχθρό και εν τέλει γίνεται μια πράξη αντιπερισπασμού. Τη στιγμή που το σπίτι έχει πιάσει φωτιά, όταν ο πλανήτης κινδυνεύει, ο Ferry τα βάζει με τον εύκολο στόχο: κάποιους περιθωριακούς ιδεολόγους οι οποίοι δεν είναι ούτε αντιπροσωπευτικοί αλλά ούτε και αληθινή απειλή και δε λέει ούτε μία λέξη, ή μετά βίας μία, γύρω από τα αληθινά προβλήματα. Την ίδια στιγμή, αντιπαρατίθεται σε μια «νατουραλιστική» ιδεολογία, μια εντελώς επιφανειακά «ουμανιστική» ή «ανθρωποκεντρική» ιδεολογία. Ο άνθρωπος είναι ριζωμένος σε κάτι άλλο έξω από τον εαυτό του, το γεγονός ότι δεν είναι ένα «φυσικό» ον δε σημαίνει ότι αιωρείται στο κενό. Είναι ανώφελο το να επανερχόμαστε, συνέχεια, στο πεπερασμένο του ανθρωπίνου όντος όταν μιλάμε για τη φιλοσοφία της γνώσης και να ξεχνάμε αυτό το περιορισμένο όταν μιλάμε για την πρακτική φιλοσοφία.

P.Ε.: Υπάρχει φιλόσοφος, θεμελιωτής της οικολογίας;

Κ.Κ.: Δεν βλέπω κανένα φιλόσοφο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ο θεμελιωτής της οικολογίας. Σίγουρα υπάρχει, μεταξύ των Άγγλων, Γερμανών και Γάλλων Ρομαντικών, μία «Αγάπη της φύσης». Αλλά η οικολογία δεν είναι «η αγάπη της φύσης». Είναι η αναγκαιότητα του αυτό-περιορισμού (δηλαδή, η αληθινή ελευθερία ) του ανθρωπίνου είδους σε σχέση με τον πλανήτη πάνω στον οποίο, από τύχη, υπάρχει και τον οποίο έχει βαλθεί να καταστρέψει. Από την άλλη πλευρά, σίγουρα κάποιος μπορεί να βρει σε διάφορες φιλοσοφίες αυτή την υπεροψία, αυτή την ύβρη, όπως έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες, την υπερβολική οίηση ή την προπετή υπερβολή, οι οποίες ενθρονίζουν τον άνθρωπο στη θέση του «άρχοντα και κυρίου της φύσης» — ένας ισχυρισμός που είναι στην πραγματικότητα εντελώς γελοίος. Δεν είμαστε καν άρχοντες αυτού που εμείς θα κάνουμε, ξεχωριστά, αύριο ή σε μερικές βδομάδες. Όμως, η Ύβρις πάντα προκαλεί τη Νέμεση, την τιμωρία, και αυτό είναι που διακινδυνεύουμε να συμβεί σε εμάς.

P.E.: Θα ήταν ωφέλιμη μια επανεμφάνιση της αίσθησης του μέτρου και της αρμονίας της αρχαίας φιλοσοφίας;

Κ.Κ.: Μια επανεμφάνιση της φιλοσοφίας στο σύνολό της θα ήταν ωφέλιμη, λόγω του ότι διανύουμε μια από τις λιγότερο φιλοσοφικές περιόδους, για να μη πούμε αντιφιλοσοφικές περιόδους, στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η αρχαία Ελληνική συμπεριφορά, εν τούτοις, δεν ήταν μια συμπεριφορά βασισμένη στο μέτρο και την αρμονία. Ξεκινάει από την αναγνώριση των αόρατων ορίων της δράσης μας, από την ουσιαστική θνητότητά μας και από την ανάγκη για αυτό-περιορισμό.

P.E.: Θα μπορούσε κάποιος να θεωρήσει την ανύψωση του ενδιαφέροντος για το περιβάλλον σαν ένα χαρακτηριστικό της επιστροφής του «θρησκευτικού», κάτω από τη μορφή μίας πίστης στη φύση;

Κ.Κ.: Πρώτα απ’ όλα, δε νομίζω ότι, παρά τα όσα λέει ο κόσμος, ότι θα υπάρξει μια επιστροφή του θρησκευτικού στις Δυτικές χώρες. Ακολούθως, η οικολογία, ορθώς θεωρούμενη (και απ’ αυτή την άποψη, αυτό είναι η γενική περίπτωση), δεν κάνει τη φύση θεότητα και ούτε και τον άνθρωπο βέβαια. Η μόνη σχέση που μπορώ να δω είναι πολύ έμμεση. Έχει να κάνει με το τι διέπραξε η θρησκεία για να κρατάει στο χέρι σχεδόν όλες τις κοινωνίες. Ζούμε στην πρώτη κοινωνία, από καταβολής της ιστορίας της ανθρωπότητας, όπου η θρησκεία δεν καταλαμβάνει το κέντρο της κοινωνικής ζωής. Γιατί αυτή η τεράστια θέση της θρησκείας μέχρι πρότινος; Επειδή υπενθύμιζε στον άνθρωπο ότι δεν είναι ο άρχοντας του κόσμου, ότι υπήρχε κάτι άλλο εκτός από αυτόν, το οποίο το «προσωποποιούσε» με τον έναν ή τον άλλον τρόπο: το ονόμαζε ταμπού, τοτέμ, θεούς του Ολύμπου — ή Μ ο ί ρ α — Ιεχωβά κτλ. Η θρησκεία παρουσίαζε την Άβυσσο και την ίδια στιγμή την κάλυπτε δίνοντας της ένα πρόσωπο: είναι ο Θεός, ο Θεός είναι αγάπη κτλ. Και αυτή με αυτό τον τρόπο ακόμη έδινε νόημα στη ζωή και στο θάνατο του ανθρώπου. Βέβαια, πρόβαλε πάνω στις θεϊκές δυνάμεις ή πάνω στο μονοθεϊστικό Θεό κάποιες ουσιαστικές ανθρωπομορφικές και ανθρωποκεντρικές ιδιότητες και έτσι ακριβώς έδινε νόημα στο υπάρχον. Η Άβυσσος έγινε, κατά κάποιο τρόπο, οικεία και ομοιογενής με εμάς. Συγχρόνως, όμως, υπενθύμιζε στον άνθρωπο τον περιορισμό του: του υπενθύμιζε ότι το Ον είναι ανεξερεύνητο και αδάμαστο. Τώρα, μια οικολογία ενσωματωμένη σε ένα πολιτικό πρόταγμα της αυτονομίας πρέπει να υποδεικνύει αυτόν τον περιορισμό του ανθρώπου όπως επίσης και να του υπενθυμίζει ότι το Ον δεν έχει νόημα, ότι είμαστε εμείς αυτοί οι οποίοι δημιουργούμε το νόημα ιδίω κινδύνω (και με τη μορφή των διάφορων θρησκειών…)[10]. Υπάρχει συνεπώς, υπό μία έννοια, εγγύτητα, αλλά υπό μια άλλη έννοια, αμείωτη αντίθεση.

P.E.: Συνεπώς, περισσότερο από την άμυνα της φύσης επιθυμείτε την υπεράσπιση του ανθρώπου;

Κ.Κ.: Η υπεράσπιση του ανθρώπου εναντίον του εαυτού του, αυτό είναι το ζήτημα. Ο κυριότερος κίνδυνος για τον άνθρωπο είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Καμιά φυσική καταστροφή δεν είναι ισάξια με τις καταστροφές, τις σφαγές, τα ολοκαυτώματα που δημιουργήθηκαν από τον άνθρωπο ενάντια στον άνθρωπο. Σήμερα, ο άνθρωπος είναι ακόμη ή περισσότερο από ποτέ εχθρός του ανθρώπου, όχι μόνο επειδή συνεχίζει πιο πολύ από ποτέ να παραδίδεται σε μια σφαγή των ομοίων του, αλλά ακόμη επειδή πριονίζει το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται: το περιβάλλον. Την επίγνωση αυτού του γεγονότος θα έπρεπε κάποιος πρέπει να προσπαθήσει να αφυπνίσει ξανά σε μια εποχή όπου η θρησκεία, για πολύ καλούς λόγους, δεν μπορεί να παίξει πλέον αυτό το ρόλο. Πρέπει να υπενθυμίσουμε στους ανθρώπους τα όρια τους, όχι μόνο τα ατομικά αλλά και τα κοινωνικά. Δεν είναι μόνο ότι ο καθένας μας υπόκειται στο φυσικό νόμο και ότι μια μέρα θα πεθάνει. Είναι ότι όλοι εμείς μαζί δεν μπορούμε να κάνουμε ακριβώς τίποτα: οφείλουμε να αυτό-περιοριζόμαστε. Η Αυτονομία — η αληθινή ελευθερία — είναι ο αυτό-περιορισμός που είναι αναγκαίος όχι μόνο στους κανόνες της ενδοκοινωνικής συμπεριφοράς αλλά επίσης και στους κανόνες που υιοθετούμε στη συμπεριφορά μας προς το περιβάλλον.

P.E.: Αισιοδοξείτε γύρω από αυτή την αφύπνιση της επίγνωσης των ανθρώπινων ορίων;

Κ.Κ.: Υπάρχει, στους ανθρώπους, μια δημιουργική δύναμη, μια δυνατότητα να μεταβάλλουν αυτό που είναι, η οποία εκ φύσεως και εξ’ ορισμού είναι απροσδιόριστη και απρόβλεπτη. Αλλά κάτι τέτοιο δεν είναι καθαυτό θετικό ή αρνητικό και το να μιλάμε για αισιοδοξία ή απαισιοδοξία σε αυτό το επίπεδο είναι απλώς επιπόλαιο. Ο άνθρωπος, ως δημιουργός δύναμη, είναι «άνθρωπος» όταν χτίζει τον Παρθενώνα ή τον καθεδρικό ναό της Παναγίας των Παρισίων, όπως επίσης και όταν στήνει το Άουσβιτς ή το Γκούλαγκ. Η συζήτηση γύρω από την αξία αυτών που δημιουργεί ξεκινάει ύστερα (και είναι προφανώς η πιο σημαντική). Σήμερα, υπάρχει αυτό το αγωνιώδες ερώτημα σχετικά με το ότι η σημερινή κοινωνία ολισθαίνει σε ένα όλο και πιο κενό είδος επανάληψης. Κατόπιν, αν υποθέσουμε ότι αυτή η επανάληψη μπορεί να δώσει μια κατεύθυνση αναγέννησης της ιστορικής δημιουργίας, η διερώτηση θα αναφέρεται στη φύση και την αξία αυτής της δημιουργίας. Δε μπορούμε ούτε να αγνοήσουμε και να αποσιωπήσουμε αυτά τα ερωτήματα ούτε και να απαντήσουμε εκ των προτέρων σε αυτά. Αυτό είναι η ιστορία.

--------------------------------------------------------------------------------
[1] Εκδόθηκε για πρώτη φορά στο La Planete Verte (Paris: Bureau des eleves des sciences politiques, 1993), σελ 21-25. Η συνέντευξη δόθηκε στον Pascale Egre. [Μια πρώτη μετάφραση, αμφιβόλου ποιότητας, εμφανίστηκε με τον τίτλο «World Imbalance and the Revolutionary Force of Ecology» στο περιοδικό Society and Nature, 5 (Ιανουάριος 1994): 81-90. Μεταφράζοντας ξανά αυτό το άρθρο, χρησιμοποιήσαμε ένα φωτοαντίγραφο του Καστοριάδη όπου ο ίδιος είχε διορθώσει με το χέρι το κείμενο της συνέντευξης. —T/E]

[2] Είναι περίεργο το να βρίσκεις τον όρο «τεχνοκρατία» να χρησιμοποιείται εδώ, δεδομένης της πολλαπλής άρνησης του Καστοριάδη – που ξεκινά τουλάχιστον από το 1957 – στο ότι μπορεί να είναι δυνατή μια τεχνοκρατία (πχ η εξουσίαση από τους τεχνικούς). Έλεγε συγκεκριμένα στο δεύτερο μέρος από το «Περιεχόμενο του Σοσιαλισμού»: «Ο σύγχρονος καπιταλισμός είναι γραφειοκρατικός καπιταλισμός. Δεν είναι — και δεν μπορεί να γίνει — ένας τεχνοκρατικός καπιταλισμός. Η ιδέα της τεχνοκρατίας αποτελεί μια κενή γενίκευση των επιφανειακών κοινωνιολόγων, ή ένα όνειρο ζωής των ίδιων των τεχνικών που έρχονται αντιμέτωποι με τη δική τους ανικανότητα και με τον παραλογισμό του παρόντος συστήματος». (PSW 2, σελ. 111-12; CR, σελ. 67 ή «Το περιεχόμενο του σοσιαλισμού», σελ. 50). Είναι ασαφές, ωστόσο, το αν η χρήση της λέξης αποτελεί μια παραδρομή της γλώσσας από την πλευρά του ομιλητή ή μια λάθος μεταβίβαση της συνέντευξης σε χαρτί [πχ τεχνοεπιστήμης (βλέπε παρακάτω), τεχνοκρατία] από την πλευρά του εκδότη. Η λέξη «τεχνοκρατία» γίνεται ακόμη πιο προβληματική όταν διαβάζουμε, παρακάτω, «ότι οι επιστήμονες ποτέ δεν είχαν και ποτέ δε θα έχουν τίποτα να πουν σε σχέση με τη χρήση της [τεχνο-επιστήμης] ή ακόμη και τον καπιταλιστικό της προσανατολισμό» —T/E. Να σημειώσουμε κι εμείς συμπληρωματικά ότι στη μετάφραση του κειμένου στο Κοινωνία και Φύση στο συγκεκριμένο σημείο υπάρχει η λέξη «τεχνολογία» και όχι «τεχνοκρατία».

[3] Προτάσσοντας μια «επιστημονική οικολογία», που θα αντιτίθεται στις «παράλογες προκαταλήψεις», η Έκκληση της Χαϊλδεβέργης «δημοσιεύτηκε το 1992 στη Διάσκεψη για τη Γη στο Ρίο ντε Τζανέϊρο. Με το τέλος της διάσκεψης του 1992, 425 επιστήμονες και άλλοι πνευματικοί ηγέτες υπέγραψαν την Έκκληση. . . . Σήμερα, περισσότεροι από 4,000 από 106 χώρες έχουν υπογράψει, συμπεριλαμβανόμενων των 72 κατόχων του βραβείου Νόμπελ» σύμφωνα με το Scientific and Environmental Policy Project http://www.sepp.org/heidelberg_appeal.html. —T/E

[4] Ο Καστοριάδης παραθέτει τον E. O. Wilson σε μεγάλη συχνότητα στο κείμενό του «Dead End? » (1988), στη σελίδα 254 του PPA. —T/E

[5] Βλέπε στο "On the Content of Socialism II" στο PSW 2, την αποσπασματική του μορφή στο CR. T/E

[6] Rachel Carson, «Silent Spring» (Βοστόνη: Houghton Mifflin, 1962). —T/E

[7] Βλέπε το «Σκέψεις πάνω στην Ανάπτυξη και την Ορθολογικότητα» (1977), στα αγγλικά στο PPA. —T/E. Στα ελληνικά το κείμενο βρίσκεται στους «Χώρους του Ανθρώπου».

[8] Οι Les Verts (Οι Πράσινοι) ιδρύθηκαν το 1984 από τον Antoine Waechter ως οι διάδοχοι διάφορων πολιτικών-οικολογικών σχηματισμών που υπήρχαν πριν τη γαλλική υποψηφιότητα του Rene Dumont το 1974 για την προεδρεία. Η Generation Ecologie αποτελεί το πολιτικό σκέλος, που ιδρύθηκε το 1990, του Brice Lalonde, έναν από τους ηγέτες των φοιτητών στη Σορβόνη κατά το Μάη του 68’, δημιουργού το 1971 των Les Amis de la Terre (Φίλων της Γης). Αυτός ήταν και ο υπεύθυνος της προεδρικής καμπάνιας του Dumont το 1974, ο οποίος επίσης έθεσε υποψηφιότητα για τη γαλλική προεδρεία του 1981 με ένα οικολογικό ψηφοδέλτιο και έπειτα διετέλεσε και Υπουργός Περιβάλλοντος του 1988 υπό την προεδρεία του Γάλλου Σοσιαλιστή Φρανσουά Μιτεράν. Το 1992, ένα χρόνο προτού διεξαχθεί η παρούσα συνέντευξη, η Generation Ecologie εξέλεξε 108 υποψηφίους στις δημοτικές εκλογές ενώ και οι αντίπαλοι Verts πέτυχαν τις δικές τους νίκες. Οι συζητήσεις για μια συγχώνευση των δύο ομάδων βούλιαξαν και τελικά η ομάδα του Lalonde υποστήριξε το νέο-γκωλιστή υποψήφιο για προεδρία, και εν τέλει πρόεδρο, Ζακ Σιράκ τόσο στις εκλογές του 1995 όσο και του 2002. Καθώς απομακρύνθηκαν από τη στάση του Waechter περί του «Ούτε με τη Δεξιά, Ούτε με την Αριστερά» (δες την επόμενη παράγραφο της παρούσας συνέντευξης), οι Πράσινοι (les Verts) συμμετείχαν στην «πλουραλιστική Αριστερή» κυβέρνηση του σοσιαλιστή πρωθυπουργού Λιονέλ Ζοσπέν μετά την απόφαση του Σιράκ το 97’ να προκηρύξει βιαστικά εκλογές που είχαν ως αποτέλεσμα το να χάσει τη νομοθετική του πλειοψηφία. Ο Waechter πλέον ηγείται ενός πολιτικού-οικολογικού κόμματος, του Mouvement ecologiste independant, αυτό-χαρακτηριζόμενο ως «100% οικολογικό». Οι πιο πρόσφατες αναφορές δείχνουν σημάδια μιας πιθανής επαναπροσέγγισης με τους Πράσινους (Les Verts). Ας σημειωθεί ότι αυτά δεν ήταν τα μοναδικά οικολογικά-πολιτικά κόμματα που ζητούσαν ψήφο στις γαλλικές εκλογές. Οκτώ πολιτικές-οικολογικές ομάδες και πολλοί άλλοι σχηματισμοί βρίσκονταν μέσα στο μεγάλο αριθμό των πολιτικών οργανώσεων που, όλες μαζί, ηγήθηκαν οι 8,000 υποψήφιοι στις εκλογές του 2002 για 555 θέσεις στην Εθνική Συνέλευση. Σε μια συνεχιζόμενη εκλογική συμμαχία με τους ηττημένους Σοσιαλιστές, οι Πράσινοι ήταν ικανοί να διατηρήσουν μόνο τρεις θέσεις εκείνη τη χρονιά. —T/E

[9] Luc Ferry, The New Ecological Order (1992), μτφ. Carol Volk (Σικάγο: University of Chicago Press, 1995). —T/E

[10] Πάνω σε αυτά τα θέματα, βλέπε "Η θέσμιση της Κοινωνίας και της θρησκείας" (1982), τώρα στο Θρυμματισμένο Κόσμο (World in Fragments). —T/E

(πηγή: ηλεκτρ. περιοδικό "Terminal 119, http://www.terminal119.gr/)
[ Μάρτιος / 2006]



eyploia.aigaio-net.g