Οι επιπτώσεις από την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού= ( ελιτίστικος εταιρικός ανταγωνισμός) είναι σαρωτικές τόσο στην πολιτική και την οικονομία όσο στον πολιτισμό, στο περιβάλλον και στην συνείδηση του καθενός ξεχωριστά.
Πιο συγκεκριμένα:
Στην πολιτική: η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο με ότι αυτή συνεπάγεται… δηλαδή… την όλο και μεγαλύτερη συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια όλο και λιγότερων ανθρώπων έχει μετατρέψει τους πολίτες σε υπηκόους και οπαδούς χωρίς την αίσθηση, το μεράκι και το πάθος με το οποίο προσέγγιζαν τα δημόσια προβλήματα και τα μετουσίωναν σε προσωπικές τους υποθέσεις αναζητώντας διεξόδους από αυτά με συλλογικές διαδικασίες.
Στην οικονομία: Οι μεγάλοι βιομήχανοι και ιδιοκτήτες καπιταλιστές που διοικούσαν και κινούσαν τα νήματα σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο, έχουν σήμερα αντικατασταθεί από μια πολυεθνική εταιρική πυραμοειδή γραφειοκρατία με μετόχους που ενδιαφέρονται μόνο για την μεγιστοποίηση του προσωπικού τους κέρδους χωρίς καμία άλλη λειτουργικότητα (η κυριότερη επίπτωση από τον «εκδημοκρατισμό» του χρηματιστηρίου και χωρίς να σημαίνει ότι αυτοί που κατέχουν το κεφάλαιο δεν κατέχουν ακόμα και την ισχύ). Η εγκαθίδρυση του οικονομικού μοντέλου που στηρίζεται στην αέναη παραγωγή και κατανάλωση δημιουργεί την ανάγκη για ακόμα πιο γρήγορη εκβιομηχάνιση στις ανεπτυγμένες και υπό ανάπτυξη χώρες με αποτέλεσμα να προκαλούνται σοβαρές καταστροφές…
…Στο περιβάλλον: το οποίο το αντιμετωπίζουμε ως κυρίαρχοι και από το οποίο απομυζούμε μέχρι εξαντλήσεως κάθε φυσική πηγή πλούτου, ρυπαίνοντας τις θάλασσες και τα ποτάμια (δες τον κόκκινο τοξικό Δούναβη) εξοντώνοντας κάθε μορφή ζωής που μπορεί να μας αποφέρει κέρδος ή απόλαυση αποψιλώνοντας τα δάση για να φτιαχτούν σπίτια, δρόμοι, καλλιέργειες και να εγκαταστήσουν κάθε λογής ΑΠΕ…
…Στην συνείδηση του καθενός: Το πρόταγμα του καπιταλισμού για προσωπικό πλουτισμό ενεργοποιεί τα άτομα τα οποία προσβλέπουν μέσω αυτού στην απόκτηση κοινωνικού κύρους και διάκρισης(άσχετα ότι δεν τα κατέχουν). Η ενεργοποίηση του ατόμου όμως γίνεται μέσα στο πλαίσιο του ανταγωνισμού και της αντιπαλότητας. Τα περισσότερα άτομα αντιλαμβάνονται ανταγωνιστικά και αντίπαλα τα άλλα μέλη της κοινωνίας. Αυτή η αντιπαλότητα δεν περιορίζεται μόνο στο επίπεδο της οικονομίας αλλά καθορίζει την συνολική οργάνωση της κοινωνίας και μεταφέρεται ακόμα και στις…
…Τέχνες : όπου μέχρι τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και λίγο μετά υπήρξαν κινήματα, ΝΤΑΝΤΑ, ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΜΟΣ, ΕΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ κλπ, τα οποία, μέσω της αμφισβήτησης της κοινωνικής πραγματικότητας ως σταθερής, αιώνιας και φυσικής ενεργοποιούσαν την πνευματική και επαναστατική δραστηριότητα των θεατών και τους «ανάγκαζαν» να πάρουν αποφάσεις μετατρέποντας τα συναισθήματα τους σε συνείδηση και κριτική σκέψη ως προς την «φύση» του ανθρώπου ως ιστορικού κοινωνικού και ψυχικού όντος. Όχι μέσω του συναισθήματος να επιδιώκουν την ταύτιση και την «κάθαρση» των θεατών προκειμένου να εκτονωθούν και να συνεχίσουν την επόμενη ημέρα να αναπαράγουν την ίδια καθημερινότητα όπως συμβαίνει στην εποχή της μαζικής κουλτούρας. Σαφώς και υπάρχουν φωτεινές προσωπικότητες στον χώρο της τέχνης μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο αλλά πάντοτε διέπρεψαν και διακρίθηκαν σαν άτομα … και όχι για τα κινήματα- ρεύματα που δημιούργησαν…
Απεναντίας η θεσμική ιμπεριαλιστική αυτοκρατορία της παγκοσμιοποίησης: προσπαθεί να επιβάλλει ακόμα και με τα όπλα τον δυτικό τρόπο ζωής σε ολόκληρο τον πλανήτη καταστρέφοντας με αυτή την πρακτική τον παραδοσιακό τρόπο ζωής.
Δημιουργώντας μια σειρά από διεθνής οργανισμούς όπως ΔΝΤ, Παγκόσμιοι Οργανισμοί Εμπορίου και Εργασίας, Φαρμάκων, ΕΕ, G20, G8 κλπ επιταχύνουν την επέκταση του «μαζικού πολιτισμού» σε ολόκληρη την γη. Έτσι φτάσαμε στο σημείο όπου τρώμε τα ίδια άνοστα φαγητά, ακούμε την ίδια τυποποιημένη μουσική, διασκεδάζουμε με τον ίδιο τρόπο, μας αρέσει ο ίδιος τύπος εραστή, έχουμε τα ίδια πρότυπα και όνειρα που έχουν στον δυτικό πολιτισμό, χρησιμοποιούμε τις ίδιες τεχνολογίες και κυρίως σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο και αναπνέουμε τον ίδιο μολυσμένο αέρα, αναπαράγοντας τα ίδια κοινότυπα λόγια χωρίς νόημα και περιεχόμενο. Χάσαμε το μεράκι, την αισθητική, και την αίσθηση ότι όλοι και όλα είναι συνδεδεμένα και αλληλοεξαρτώμενα μεταξύ τους, με αποτέλεσμα να καταστρέψουμε την βιοποικιλότητα, να εκτοπίσουμε την ετερότητα και να, μην επιτρέπουμε στον «άλλο» να συνυπάρχει μαζί μας, γιατί τον φοβόμαστε.
Εθελοτυφλούμε διαχωρίζοντας την οικολογική καταστροφή την πολυεπίπεδη κρίση και την ευημερία πολλών κρατών από τους πολλούς, ληστρικής φύσεως, πολέμους, χαμηλής έντασης, που γίνονται σε ολόκληρη την γη, (πχ, στην Αφρική, στην Ασία, στην Μέση Ανατολή, στην νοτιανατολική Ευρώπη και στην Λατινική Αμερική) για τους φυσικούς πόρους και τις σχέσεις υποτέλειας που δημιουργεί αυτή η απάνθρωπη και ανορθολογική επιδίωξη για χωρίς τέλος ανάπτυξη και περισσότερο πλούτο, ενώ η φτώχεια και η εξαθλίωση, που επιβάλλουν στον εγχώριο πληθυσμό δημιουργεί εκρηκτικές κοινωνικές καταστάσεις, (ψυχικές ταραχές και στρεβλώσεις στην νοηματοδότηση της ίδιας τους της ζωής,) με συνέπεια τα ξεσπάσματα της εγκληματικότητας, της βίας, των αντιποίνων και των εξεγέρσεων των λαών που τα καπιταλιστικά κράτη βαπτίζουν ως τρομοκρατία προκειμένου να συνεχίσουν την ληστρική πολιτική τους καλλιεργώντας και αναπαράγοντας ταυτόχρονα τα εθνικιστικά μίση και τον διαχωρισμό των λαοτήτων σε πολιτισμένους και μη.
Έτσι από το 2001 και μετά, το υστερικό και εξουσιαστικό δίπολο: τρομοκρατία- αντιτρομοκρατία, χρησιμοποιείται προσχηματικά από τις δυτικές κυβερνήσεις για να δικαιολογήσουν αφενός τα ληστρικά ιμπεριαλιστικά τους σχέδια και την επιβολή της μαζικής, καταναλωτικής κουλτούρας που επιδεινώνει ακόμα περισσότερο το οικολογικό, το οικονομικό, το κοινωνικό και το ψυχικό πρόβλημα και αφετέρου την παραληρηματική αντεπίθεση της κρατικής «αντιτρομοκρατίας» ενάντια στην κοινωνία, στα ανθρώπινα και εργασιακά δικαιώματα, στην ετερότητα, στα όνειρα της νεολαίας και τον ψυχικό κόσμο των προσώπων με συνέπεια το ίδιο το νεοφιλελεύθερο ζήτημα να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα στις συνειδήσεις των ανθρώπων και να προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τα κοινωνικά προβλήματα αποσπασματικά και αυτόνομα μην έχοντας εμπειρία από συλλογικές διαδικασίες… Λες και όλα αυτά δεν σχετίζονται με την μονοδιάστατη καπιταλιστική πολιτική.
Μέσα λοιπόν σε αυτόν τον ορυμαγδό των ταξικών, εξουσιαστικών και περιβαλλοντικών επιθέσεων που αναμένονται να κλιμακωθούν και ενώ η ύφεση κτυπάει την πόρτα μας αναρωτιέμαι
1ον αν ο κόσμος θέλει να τα αλλάξει όλα αυτά και να ζήσει με άλλο τρόπο
2ον αν μπορεί και έχει διάθεση να θέσει υπό αμφισβήτηση τον εαυτό του και την παρούσα οργάνωση της κοινωνίας
3ον αν και κατά πόσο η αναζήτηση και η εύρεση δρόμων που θα μας βγάλουν από το τέλμα στο οποίο μας έχουν σύρει οι ειδήμονες της πολιτικής, της οικονομίας, του περιβάλλοντος και του πολιτισμού είναι υπόθεση δικιά μας ή παραμένει δικιά τους αρμοδιότητα;
4ον κατά πόσο τα άτομα μιας κοινωνίας μπορούν να δημιουργήσουν από μόνα τους συλλογικές λύσεις.
5ον και τι είδους λύσεις θα είναι αυτές; από την στιγμή που δεν εκπαιδεύονται να αμφισβητούν, να αναζητάνε και να εφευρίσκουν συλλογικές λύσεις!
Οι προβληματικές αυτές με ταλανίζουν όλο και περισσότερο τον τελευταίο καιρό και δεν κρύβω το γεγονός ότι πολλές φορές απογοητεύομαι! Μάλιστα στην συζήτηση που διοργάνωσε την Τετάρτη 27/10/2010 στην ταβέρνα «Απόλαυση» η «Εναλλακτική Δημοτική Κίνηση» με προσκεκλημένο τον Κ. Χατζημιχάλη αρκετοί αναρωτήθηκαν πως μπορεί να γίνει πράξη η βιώσιμη ανάπτυξη. Το σίγουρο είναι πως κανείς δεν κατέχει το μαγικό ραβδάκι όπως πολλές φορές επεσήμανε ο προσκεκλημένος του συνδυασμού: Εναλλακτική Δημοτική Κίνηση
Το βέβαιο είναι ότι σήμερα οι έννοιες της πράσινης και βιώσιμης ανάπτυξης έχουν ταυτιστεί με τους νόμους της ελεύθερης αγοράς και τίποτα λιγότερο.
Ο κόσμος παρά το γεγονός ότι χρεώνει τους λογής-λογής ειδήμονες αναποτελεσματικότητα, αδιαφορία, διαφθορά, πελατειακές σχέσεις και όλες τις στρεβλώσεις που έχουν δημιουργήσει στην Ελληνική επικράτεια, συνεχίζει να τους αναζητά όπως το μωρό την πιπίλα του! Ενώ την ίδια στιγμή οι ειδήμονες, αδυνατώντας να «λύσουν» τα προβλήματα ως «γνώστες» επιδιώκουν και αναζητάνε την συμμετοχή και την ενεργοποίηση της κοινωνίας. Αυτή η αμφίσημη και αντιφατική συμπεριφορά των ειδημόνων, που από την μια διεκδικούν την εξουσία και την αποκλειστική διαχείριση των προβλημάτων μας και από την άλλη με περίσσιο λαϊκισμό προτρέπουν την κοινωνία να αυτό-οργανωθεί και να συνεταιρισθεί, έχει κατ’ ουσία απαξιώσει τους ίδιους τους θεσμούς που υποτίθεται ότι υπερασπίζουν και ταυτόχρονα την έννοια του συνεταιριζεσθαι. Οι αντιφάσεις αυτές είναι ανυπέρβλητες και τα ερωτήματα που απορρέουν από αυτές είναι δύσκολο να απαντηθούν
Σήμερα μπορεί :
1ο ο οποιοσδήποτε να επικαλεστεί την ενεργοποίηση μιας κοινωνίας που διακατέχεται από το ασίγαστο κυνηγητό του πλουτισμού και της δύναμης;
2ο Μπορεί μια κοινωνία να συνεργαστεί όταν τα μέλη της αναγνωρίζουν τους γύρω τους ως αντίπαλα και ανταγωνιστικά άτομα;
3ο Μπορεί μια κοινωνία να ενεργοποιηθεί όταν αυτά που την συνέχουν (φαντασιακό) είναι έξω από την ίδια; Όπως το κράτος η οικονομία η μοίρα η ιστορία το περιβάλλον κλπ Όταν δεν αναγνωρίζουν τα μέλη μιας κοινωνίας τους εαυτούς τους ως δημιουργούς της ιστορίας τους, μπορούν να κινητοποιηθούν για να χαράξουν τον δρόμο τους; Η μόνη σχέση που μπορούν να αναπαράγουν στην διάρκεια της ζωής τους εκτός από την αντιπαλότητα είναι μια πρόσκαιρη καιροσκοπική διαβούλευση μέχρι να επιτευχθούν οι σημασίες που τους προσδίδει το καπιταλιστικό φαντασιακό.
4ο όταν ο μόνος αληθινός λόγος είναι αυτός της εξουσίας πως μπορούμε να αντί-πληροφορήσουμε την κοινωνία και να ακουστεί ο εναλλακτικός λόγος;
Λύσεις και απαντήσεις δεν υπάρχουν ! Η δημιουργία συμμετοχικών και συνεταιριστικών θεσμών χωρίς γραφειοκρατία και ιεραρχία από την βάση της κοινωνίας είναι ίσως η μόνη διέξοδος από αυτήν την πολυεπίπεδη κρίση. Το δεν ξέρουμε που πάμε και το ανακαλύπτουμε συλλογικά με αυτό-έλεγχο και κριτική σκέψη είναι το πρόταγμα που αναδύει σιγά-σιγά…
Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010
Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010
ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ
Σύμφωνα με το μνημόνιο απαγορεύονται οι προσλήψεις και η ανανέωση των συμβάσεων που έχουν υπογράψει οι Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης. 13500 συμβασιούχοι των οποίων η σύμβαση λήγει τους επόμενους 5-6 μήνες θα πεταχτούν στους δρόμους.
Οι περισσότεροι από αυτούς εργάζονται στον τομέα της καθαριότητας και μπορούμε εύκολα να φανταστούμε τι θα σημαίνει αυτό για την χώρα της Νάξου και τα απομακρυσμένα χωριά και νησιά… η αριστερά τι θα κάνει; Θα προσλάβει μόνιμους υπαλλήλους;;; γιατί από ότι ξέρω είναι ενάντια στον θεσμό των συμβασιούχων!!!
Αν σε αυτή την επιταγή του μνημονίου συνυπολογίσουμε και την μείωση των κονδυλίων- χορηγήσεων από το κράτος προς τους ΟΤΑ τότε τα χρέη των ΟΤΑ θα ξεπεράσουν τα 3 δις μέχρι το 2013 σύμφωνα με τις ΠΟΕ ΟΤΑ που έχουν κηρύξει και απεργία στις 7/10/2010 σαν ένδειξη διαμαρτυρίας ενάντια στο Μνημόνιο - Καλλικράτη.
Ήδη μέχρι 31/8/10 είχαν περικοπεί 515.οοο.οοο ευρώ από κονδύλια που αφορούσαν έργα και λειτουργικές δαπάνες, εκ των οποίων 315.000.000 από τους Κεντρικούς Αυτοτελείς Πόρους (ΚΑΠ) και 200.000.000 από τη Συλλογική Απόφαση Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΣΑΤΑ).
Η λογική του μνημονίου είναι παρούσα και στον χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης με αποτέλεσμα οι νέοι Καλλικρατικοί δήμοι να μην μπορούν να επιτελέσουν το έργο τους και θα οδηγηθούν με μαθηματική ακρίβεια -στην καλύτερη των περιπτώσεων- στις συμπράξεις των Δήμων με τους ιδιώτες ή στην χρεωκοπία και την πτώχευση με τις ανάλογες φοροεπιδρομές.
Το μνημόνιο όμως υποχρεώνει τις νέες Καλλικρατικές διοικητικές περιφέρειες σε περίπτωση πτώχευσης ή χρεοκοπίας να διαπραγματεύονται απευθείας με την Ευρωπαϊκή Ένωση παρακάμπτοντας το ελληνικό κράτος προκειμένου να βρεθούν πόροι για την εύρυθμη λειτουργία τους (μέσα στο γνωστό πλαίσιο του ανταγωνισμού που θα υπάρχει μεταξύ τους οι σχέσεις διαφθοράς θα ανθίσουν ακόμα περισσότερο).
Ενώ ξεκάθαρα και απροκάλυπτα υποχρεώνει την τοπική αυτοδιοίκηση (και συγκεκριμένα στη σελίδα 1349),τα τρία έτη 2011, 2012 και 2013 να περικόπτει 500.000.000 ευρώ ανά έτος από τον Καλλικράτη.
Αν συνυπολογίσουμε και τις αυξημένες αρμοδιότητες σε παιδεία, υγεία, πολεοδομία περιβάλλον κλπ κατανοούμε ότι και ο πιο εύρωστος οικονομικά δήμος οδηγείται στην χρεωκοπία και στην πτώχευση με την αντίστοιχη ιδιωτικοποίηση των δημόσιων αυτών αγαθών.
Και εγώ αναρωτιέμαι γιατί η αριστερά νομιμοποιεί τον Καλλικράτη διεκδικώντας τους θώκους των περιφερειαρχών και των δημάρχων; Για να βρεθούν οι αριστεροί που πιθανόν θα απορροφήσουν την δυσαρέσκεια του κόσμου στην δυσάρεστη θέση να κηρύττουν πτωχεύσεις, χρεωκοπίες και απολύσεις; Για να αναγκαστούν οι αριστεροί να ιδιωτικοποιήσουν τα δημόσια αγαθά της παιδείας και της υγείας;;;
Με ποια λογική «κατεβαίνει» στις επικείμενες Δημοτικές εκλογές η αριστερά, αφού όλοι γνωρίζουν ότι ο ρόλος αντιπρόσωπων των ΟΤΑ είναι προδιαγεγραμμένος και δυσάρεστος;;;
Η όποια δικαιολογία έχουν στις εθνικές εκλογές ότι δηλαδή θα αλλάξουν τους θεσμούς της ελεύθερης αγοράς αν εκλεγούν και πάρουν τα ηνία της κυβέρνησης, στις δημοτικές εκλογές, δεν ισχύει αυτή η δικαιολογία γιατί ο Καλλικράτης δεν μπορεί να αλλάξει μέσω των αυτοδιοικητικών εκλογών και θέσεων. Δεν θεσμίζουν οι δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες!!! απλά ακολουθούν και εφαρμόζουν τον κώδικα του μνημονίου στην προκειμένη περίπτωση…
Γιατί λοιπόν η αριστερά νομιμοποιεί τον νέο ολοκληρωτικό θεσμό; Προφανώς θα έχει κάποιους λόγους που εγώ δεν μπορώ να κατανοήσω!
Και φυσικά απορρίπτω τον λαϊκισμό περί δήθεν απορρόφησης της δυσαρέσκειας ή το τι να κάνουμε; να τους αφήσουμε μόνους;;;.
Αν διαμαρτυρόταν με αποχή από τις εκλογές της 7ης Νοεμβρίου τότε κανείς δεν θα μπορούσε να καπηλευτεί τον εκλογικό νόμο και τα αποτελέσματα του γιατί η αποχή θα ξεπερνούσε κατά τα πολύ όσους θα ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ ΝΔ και ΛΑΟΣ… και σε εθνικό και σε παγκόσμιο επίπεδο κανείς δεν θα μπορούσε να μιλήσει για συναίνεση του κόσμου!!!
Με την εφαρμογή της Νέας Αυτοδιοικητικής Μεταρρύθμισης, αλλά και τους καταναγκασμούς του μνημονίου, ο σχεδιασμός ο οποίος ξεκίνησε με τον Καποδίστρια, οδηγεί σε εξαφάνιση τους όποιους αυτοδιοικητικούς θεσμούς και δυνατότητες υπήρχαν στη χώρα μας Και δυστυχώς η αριστερά δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Δυστυχώς έχει συμβάλλει στην νομιμοποίηση αυτού του τερατουργήματος.
Οι περισσότεροι από αυτούς εργάζονται στον τομέα της καθαριότητας και μπορούμε εύκολα να φανταστούμε τι θα σημαίνει αυτό για την χώρα της Νάξου και τα απομακρυσμένα χωριά και νησιά… η αριστερά τι θα κάνει; Θα προσλάβει μόνιμους υπαλλήλους;;; γιατί από ότι ξέρω είναι ενάντια στον θεσμό των συμβασιούχων!!!
Αν σε αυτή την επιταγή του μνημονίου συνυπολογίσουμε και την μείωση των κονδυλίων- χορηγήσεων από το κράτος προς τους ΟΤΑ τότε τα χρέη των ΟΤΑ θα ξεπεράσουν τα 3 δις μέχρι το 2013 σύμφωνα με τις ΠΟΕ ΟΤΑ που έχουν κηρύξει και απεργία στις 7/10/2010 σαν ένδειξη διαμαρτυρίας ενάντια στο Μνημόνιο - Καλλικράτη.
Ήδη μέχρι 31/8/10 είχαν περικοπεί 515.οοο.οοο ευρώ από κονδύλια που αφορούσαν έργα και λειτουργικές δαπάνες, εκ των οποίων 315.000.000 από τους Κεντρικούς Αυτοτελείς Πόρους (ΚΑΠ) και 200.000.000 από τη Συλλογική Απόφαση Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΣΑΤΑ).
Η λογική του μνημονίου είναι παρούσα και στον χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης με αποτέλεσμα οι νέοι Καλλικρατικοί δήμοι να μην μπορούν να επιτελέσουν το έργο τους και θα οδηγηθούν με μαθηματική ακρίβεια -στην καλύτερη των περιπτώσεων- στις συμπράξεις των Δήμων με τους ιδιώτες ή στην χρεωκοπία και την πτώχευση με τις ανάλογες φοροεπιδρομές.
Το μνημόνιο όμως υποχρεώνει τις νέες Καλλικρατικές διοικητικές περιφέρειες σε περίπτωση πτώχευσης ή χρεοκοπίας να διαπραγματεύονται απευθείας με την Ευρωπαϊκή Ένωση παρακάμπτοντας το ελληνικό κράτος προκειμένου να βρεθούν πόροι για την εύρυθμη λειτουργία τους (μέσα στο γνωστό πλαίσιο του ανταγωνισμού που θα υπάρχει μεταξύ τους οι σχέσεις διαφθοράς θα ανθίσουν ακόμα περισσότερο).
Ενώ ξεκάθαρα και απροκάλυπτα υποχρεώνει την τοπική αυτοδιοίκηση (και συγκεκριμένα στη σελίδα 1349),τα τρία έτη 2011, 2012 και 2013 να περικόπτει 500.000.000 ευρώ ανά έτος από τον Καλλικράτη.
Αν συνυπολογίσουμε και τις αυξημένες αρμοδιότητες σε παιδεία, υγεία, πολεοδομία περιβάλλον κλπ κατανοούμε ότι και ο πιο εύρωστος οικονομικά δήμος οδηγείται στην χρεωκοπία και στην πτώχευση με την αντίστοιχη ιδιωτικοποίηση των δημόσιων αυτών αγαθών.
Και εγώ αναρωτιέμαι γιατί η αριστερά νομιμοποιεί τον Καλλικράτη διεκδικώντας τους θώκους των περιφερειαρχών και των δημάρχων; Για να βρεθούν οι αριστεροί που πιθανόν θα απορροφήσουν την δυσαρέσκεια του κόσμου στην δυσάρεστη θέση να κηρύττουν πτωχεύσεις, χρεωκοπίες και απολύσεις; Για να αναγκαστούν οι αριστεροί να ιδιωτικοποιήσουν τα δημόσια αγαθά της παιδείας και της υγείας;;;
Με ποια λογική «κατεβαίνει» στις επικείμενες Δημοτικές εκλογές η αριστερά, αφού όλοι γνωρίζουν ότι ο ρόλος αντιπρόσωπων των ΟΤΑ είναι προδιαγεγραμμένος και δυσάρεστος;;;
Η όποια δικαιολογία έχουν στις εθνικές εκλογές ότι δηλαδή θα αλλάξουν τους θεσμούς της ελεύθερης αγοράς αν εκλεγούν και πάρουν τα ηνία της κυβέρνησης, στις δημοτικές εκλογές, δεν ισχύει αυτή η δικαιολογία γιατί ο Καλλικράτης δεν μπορεί να αλλάξει μέσω των αυτοδιοικητικών εκλογών και θέσεων. Δεν θεσμίζουν οι δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες!!! απλά ακολουθούν και εφαρμόζουν τον κώδικα του μνημονίου στην προκειμένη περίπτωση…
Γιατί λοιπόν η αριστερά νομιμοποιεί τον νέο ολοκληρωτικό θεσμό; Προφανώς θα έχει κάποιους λόγους που εγώ δεν μπορώ να κατανοήσω!
Και φυσικά απορρίπτω τον λαϊκισμό περί δήθεν απορρόφησης της δυσαρέσκειας ή το τι να κάνουμε; να τους αφήσουμε μόνους;;;.
Αν διαμαρτυρόταν με αποχή από τις εκλογές της 7ης Νοεμβρίου τότε κανείς δεν θα μπορούσε να καπηλευτεί τον εκλογικό νόμο και τα αποτελέσματα του γιατί η αποχή θα ξεπερνούσε κατά τα πολύ όσους θα ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ ΝΔ και ΛΑΟΣ… και σε εθνικό και σε παγκόσμιο επίπεδο κανείς δεν θα μπορούσε να μιλήσει για συναίνεση του κόσμου!!!
Με την εφαρμογή της Νέας Αυτοδιοικητικής Μεταρρύθμισης, αλλά και τους καταναγκασμούς του μνημονίου, ο σχεδιασμός ο οποίος ξεκίνησε με τον Καποδίστρια, οδηγεί σε εξαφάνιση τους όποιους αυτοδιοικητικούς θεσμούς και δυνατότητες υπήρχαν στη χώρα μας Και δυστυχώς η αριστερά δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Δυστυχώς έχει συμβάλλει στην νομιμοποίηση αυτού του τερατουργήματος.
Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010
Ο ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ
Ο φασισμός δεν προέρχεται από την κατάλυση της δημοκρατίας όπως πολλοί πιστεύουν αλλά αποτελεί την παραμόρφωση του κοινοβουλευτισμού σε περιόδους κρίσεως.
Καλή πολιτική χρονιά λοιπόν και ευτυχισμένο το 1967 γιατί όντως «τόση δημοκρατία έχουμε να δούμε από την χούντα». Το αποφασίζουμε και διατάσσουμε είναι πλέον στην καθημερινή διάταξη της κυβέρνησης Τσολάκογλου. Σε όποιο υπουργείο και αν στρέψεις το βλέμμα σου, όποιο νομοσχέδιο και αν διαβάσεις, αναγνωρίζεις την κατάφορη παραβίαση ή και παράκαμψη του συντάγματος από τους ίδιους τους υποτιθέμενους θεματοφύλακες του.
Ο κυνισμός της εξουσίας έχει ξεπεράσει πλέον κάθε όριο ενώ η προπαγάνδα της έχει πείσει μεγάλος κομμάτι της κοινωνίας ότι όντως «τα φάγαμε όλοι μαζί» άρα όλοι εμείς θα τα πληρώσουμε, αλλιώς το έθνος κινδυνεύει να χαθεί.
Έτσι με πρόσχημα το έλλειμμα και με άρμα την σοσιαλιστική κυβέρνηση εξαπέλυσαν ολομέτωπη ταξική επίθεση σε όλα όσα είχαν κατακτήσει οι εργαζόμενοι με τους αγώνες τους τον περασμένο αιώνα. Οι συνέπειες από την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού είναι πλέον ορατές και στους πιο θερμόαιμους υποστηρικτές του. Μια επέλαση που χρειάζεται όμως και το ανάλογο θεσμικό πλαίσιο για να μπορέσει να εφαρμοστεί και να αποδώσει τα αναμενόμενα.
Ο Καλλικράτης είναι ένα από τα θεσμικά πλαίσια που ο νεοφιλελευθερισμός εγκαθιδρύει προκειμένου να αποκόψει και να εκτοπίσει τις κοινότητες από τα κέντρα λήψης αποφάσεων, να ελέγξει ακόμα περισσότερο το πολιτικό σκηνικό εξαλείφοντας οριστικά τις όποιες εκλογικές δυνατότητες είχαν οι αυτόνομες ομάδες και τέλος να αποσαθρώσει ότι έχει απομείνει από την τοπική αυτοδιοίκηση και να στρώσει το έδαφος στους λογής-λογής επενδυτές βάζοντας ενέχυρο το φυσικό και αστικό περιβάλλον.
Οι υποχρεώσεις της κεντρικής εξουσίας για ελεύθερη πρόσβαση και δωρεάν παροχή στην παιδεία και στην υγεία αποκεντρώνονται και μετατίθενται στους νέους Καλλικρατικούς υπέρ-δημάρχους χωρίς βέβαια τα ανάλογα κονδύλια, την υλικοτεχνική υποδομή και το ειδικευμένο προσωπικό με αποτέλεσμα να απειλείται ακόμα και η κουτσουρεμένη σημερινή λειτουργία αυτών των δημόσιων αγαθών. Ακόμα και η ΚΕΔΚΕ αντέδρασε αρχικά στον Καλλικράτη.
Στο ίδιο μήκος κύματος είναι και το νομοσχέδιο του υπουργού Επικρατείας Χ. Παμπούκη που στην ουσία απαλλάσσει τον Καλλικράτη από τα νομικά και θεσμικά εμπόδια που μπορούν να χρησιμοποιήσουν όσοι διαφωνούν και θίγονται από τις επιθέσεις του κεφαλαίου που προωθούνται από την ΕΕ, τους εμίρηδες και άλλα τέτοια διεθνή κοράκια μέσω του Μνημονίου. Το νομοσχέδιο για την ««Επιτάχυνση και διαφάνεια υλοποίησης Στρατηγικών Επενδύσεων» κυριολεκτικά προσφέρει γη και θάλασσα ή ακόμα και «γη στην θάλασσα» για να μπορέσουν να γίνουν απρόσκοπτα οι στρατηγικές επενδύσεις παρακάμπτοντας ακόμα και την βουλή.
Έτσι τυπικά και ουσιαστικά, ο Χ. Παμπούκης αυτό-αναγορεύεται σε υπέρ-υπουργό που μπορεί και παρακάμπτει το κοινοβούλιο και αν εκείνος το κρίνει σκόπιμο παρακάμπτει ακόμα και τους αρμόδιους υπουργούς. Στο ίδιο νομοσχέδιο εκτός από τις φόρους που χαρίζει σε αυτά τα ρεμάλια αναφέρεται ότι:
«Στα δημόσια έργα υπάρχει το περιθώριο να μη γίνει η ανάθεση με δημόσιο ανοικτό διαγωνισμό, ενώ με υπουργικές αποφάσεις και με προεδρικά διατάγματα θα αλλάζουν οι πολεοδομικοί όροι, θα παραχωρείται αιγιαλός, θα απαλλοτριώνονται εκτάσεις -ακόμη και δασικές-, θα εγκρίνονται προσχώσεις, υποθαλάσσιοι αγωγοί ή τεχνητοί ύφαλοι».
Τεχνητοί ύφαλοι… όπως… στο Ντουμπάι! Η συνέχεια είναι αυτονόητη…
Καλή πολιτική χρονιά λοιπόν και ευτυχισμένο το 1967 γιατί όντως «τόση δημοκρατία έχουμε να δούμε από την χούντα». Το αποφασίζουμε και διατάσσουμε είναι πλέον στην καθημερινή διάταξη της κυβέρνησης Τσολάκογλου. Σε όποιο υπουργείο και αν στρέψεις το βλέμμα σου, όποιο νομοσχέδιο και αν διαβάσεις, αναγνωρίζεις την κατάφορη παραβίαση ή και παράκαμψη του συντάγματος από τους ίδιους τους υποτιθέμενους θεματοφύλακες του.
Ο κυνισμός της εξουσίας έχει ξεπεράσει πλέον κάθε όριο ενώ η προπαγάνδα της έχει πείσει μεγάλος κομμάτι της κοινωνίας ότι όντως «τα φάγαμε όλοι μαζί» άρα όλοι εμείς θα τα πληρώσουμε, αλλιώς το έθνος κινδυνεύει να χαθεί.
Έτσι με πρόσχημα το έλλειμμα και με άρμα την σοσιαλιστική κυβέρνηση εξαπέλυσαν ολομέτωπη ταξική επίθεση σε όλα όσα είχαν κατακτήσει οι εργαζόμενοι με τους αγώνες τους τον περασμένο αιώνα. Οι συνέπειες από την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού είναι πλέον ορατές και στους πιο θερμόαιμους υποστηρικτές του. Μια επέλαση που χρειάζεται όμως και το ανάλογο θεσμικό πλαίσιο για να μπορέσει να εφαρμοστεί και να αποδώσει τα αναμενόμενα.
Ο Καλλικράτης είναι ένα από τα θεσμικά πλαίσια που ο νεοφιλελευθερισμός εγκαθιδρύει προκειμένου να αποκόψει και να εκτοπίσει τις κοινότητες από τα κέντρα λήψης αποφάσεων, να ελέγξει ακόμα περισσότερο το πολιτικό σκηνικό εξαλείφοντας οριστικά τις όποιες εκλογικές δυνατότητες είχαν οι αυτόνομες ομάδες και τέλος να αποσαθρώσει ότι έχει απομείνει από την τοπική αυτοδιοίκηση και να στρώσει το έδαφος στους λογής-λογής επενδυτές βάζοντας ενέχυρο το φυσικό και αστικό περιβάλλον.
Οι υποχρεώσεις της κεντρικής εξουσίας για ελεύθερη πρόσβαση και δωρεάν παροχή στην παιδεία και στην υγεία αποκεντρώνονται και μετατίθενται στους νέους Καλλικρατικούς υπέρ-δημάρχους χωρίς βέβαια τα ανάλογα κονδύλια, την υλικοτεχνική υποδομή και το ειδικευμένο προσωπικό με αποτέλεσμα να απειλείται ακόμα και η κουτσουρεμένη σημερινή λειτουργία αυτών των δημόσιων αγαθών. Ακόμα και η ΚΕΔΚΕ αντέδρασε αρχικά στον Καλλικράτη.
Στο ίδιο μήκος κύματος είναι και το νομοσχέδιο του υπουργού Επικρατείας Χ. Παμπούκη που στην ουσία απαλλάσσει τον Καλλικράτη από τα νομικά και θεσμικά εμπόδια που μπορούν να χρησιμοποιήσουν όσοι διαφωνούν και θίγονται από τις επιθέσεις του κεφαλαίου που προωθούνται από την ΕΕ, τους εμίρηδες και άλλα τέτοια διεθνή κοράκια μέσω του Μνημονίου. Το νομοσχέδιο για την ««Επιτάχυνση και διαφάνεια υλοποίησης Στρατηγικών Επενδύσεων» κυριολεκτικά προσφέρει γη και θάλασσα ή ακόμα και «γη στην θάλασσα» για να μπορέσουν να γίνουν απρόσκοπτα οι στρατηγικές επενδύσεις παρακάμπτοντας ακόμα και την βουλή.
Έτσι τυπικά και ουσιαστικά, ο Χ. Παμπούκης αυτό-αναγορεύεται σε υπέρ-υπουργό που μπορεί και παρακάμπτει το κοινοβούλιο και αν εκείνος το κρίνει σκόπιμο παρακάμπτει ακόμα και τους αρμόδιους υπουργούς. Στο ίδιο νομοσχέδιο εκτός από τις φόρους που χαρίζει σε αυτά τα ρεμάλια αναφέρεται ότι:
«Στα δημόσια έργα υπάρχει το περιθώριο να μη γίνει η ανάθεση με δημόσιο ανοικτό διαγωνισμό, ενώ με υπουργικές αποφάσεις και με προεδρικά διατάγματα θα αλλάζουν οι πολεοδομικοί όροι, θα παραχωρείται αιγιαλός, θα απαλλοτριώνονται εκτάσεις -ακόμη και δασικές-, θα εγκρίνονται προσχώσεις, υποθαλάσσιοι αγωγοί ή τεχνητοί ύφαλοι».
Τεχνητοί ύφαλοι… όπως… στο Ντουμπάι! Η συνέχεια είναι αυτονόητη…
Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010
ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΙΣ ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟ(Β)ΕΣ
«…ήταν απόφασή μας, η νέα διοικητική διάρθρωση της χώρας να αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του Προγράμματος Σταθερότητας, Ανάπτυξης και Ανασυγκρότησης, που έχουμε καταθέσει και στην Ευρωπαϊκή Ένωση»
από το κείμενο της εισήγησης του Καλλικράτη στην βουλή
ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΘΕΙ ΚΡΙΣΗ
Οι τοπικές εκλογές γίνονται σε μια κρίσιμη ιστορική περίοδο κάτω από τη σκιά της πιο λυσσαλέας επίθεσης ενάντια στις εργατικές και κοινωνικές κατακτήσεις από την μεταπολίτευση και μετά. Μειώσεις μισθών, περικοπές επιδομάτων, αύξηση του ηλικιακού ορίου συνταξιοδότησης, κατάργηση των αποζημιώσεων και αύξηση του ορίου απολύσεων, παρατεταμένες αυξήσεις στους άμεσους και έμμεσους φόρους, και ανεργία που αγγίζει το 1.000.000 εργαζόμενους. Επίσης, έχουν βάλει χέρι στις συντάξεις με γενναίες μειώσεις έτσι ώστε η σύνταξη μετατρέπεται ουσιαστικά σε προνοιακό βοήθημα, παράλληλα με την διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης.
Από την άλλη, το κράτος χαρίζει στις τράπεζες πάνω από 50 δις, προσφέρει στις εταιρείες και τους μεγαλοεπιχειρηματίες φορο-αμνηστία και ελαφρύνσεις με επιδοτούμενες ασφαλιστικές εισφορές, αλλά ακόμα και την δυνατότητα να πληρώνουν χαμηλότερα μεροκάματα από αυτά που προβλέπονται στις συλλογικές συμβάσεις, καταργώντας τες έτσι στην πράξη. Για το τελευταίο, συμφώνησε μάλιστα και ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ.
Ο δε Γιωργάκης ο Β΄ έχει πάρει σβάρνα τα εξωτερικά και εκποιεί τη δημόσια περιουσία –βουνά, θάλασσες, νησιά, ΔΕΚΟ, ολυμπιακές εγκαταστάσεις, το Ελληνικό- είτε απευθείας είτε μέσα από τα περιβόητα ΣΔΙΤ (Σύμπραξη Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα). Παρουσιάζουν τη χώρα σα να βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, χτυπημένη από κάποια φυσική καταστροφή και αποσιωπούν τις μυστικές συμφωνίες με την Goldman Sachs που μαζί παραποίησαν τα στοιχεία προκειμένου να ενταχτεί η Ελλάδα στην ΟΝΕ. Ούτε αναφέρουν το τζογάρισμα με τα αποθεματικά των ταμείων, τις φούσκες του χρηματοπιστωτικού συστήματος, ή την μείωση της φορολογίας στους πλούσιους με ανεκδιήγητα νομοθετήματα.
Αν δεν υπήρχε κρίση θα την είχαν επινοήσει. Η αναγέννηση του καπιταλισμού επιτάσσει ανθρωποθυσίες και θέλουν να μας πείσουν να συμμετάσχουμε εθελοντικά γιατί γίνονται, λέει, για το καλό μας!
Κάτω από την επικυριαρχία του Δ.Ν.Τ και της Ε.Ε οδεύουμε σταθερά προς την διάλυση της κοινωνίας στον ελλαδικό χώρο όπως την ξέραμε μέχρι τώρα, με την κρίση της εργασίας να παίρνει εφιαλτικές διαστάσεις, ενώ ταυτόχρονα ξαναθεμελιώνονται οι βάσεις για την κερδοφορία του κεφαλαίου.
Η διεθνής οικονομική κρίση, κρίση υπερσυσσώρευσης, έχει εντείνει τις ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις και αλλάζει τις ισορροπίες, κάτι που αποτυπώνεται στις έντονες οικονομικές και νομισματικές διενέξεις, και εκδηλώνεται με πολέμους τοπικού, προς το παρόν, χαρακτήρα.
Ο ελληνικός καπιταλισμός συμμετέχει σε αυτούς τους ανταγωνισμούς που λαμβάνουν χώρα ακόμα και μέσα στην Ε.Ε., με την Γερμανία να σέρνει πρώτη τον χορό. Οι ντόπιοι κεφαλαιοκράτες δεν έχουν κανένα σκοπό να απεμπολήσουν ούτε τα προνόμιά τους, ούτε και τον πρωταγωνιστικό τους ρόλο στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων.
Εωσότου κατασταλάξει ο κουρνιαχτός από τους οικονομικούς πολέμους που μαίνονται, θα επιβάλουν ένα κατοχικό καθεστώς στη χώρα βαφτίζοντας το ταξικό τους συμφέρον εθνικό, αυτοί που στην αυγή της κρίσης μετέφεραν τα κεφάλαιά τους σε off shore εταιρείες.
ΜΕ ΜΑΣΤΙΓΙΟ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΚΑΡΟΤΟ
Το κράτος έχει αναλάβει το «ιερό» καθήκον να επιβάλει τη συναίνεση και την καθυπόταξη των υπηκόων στα νέα μέτρα που θα οδηγήσουν στην εξαθλίωση μεγάλα τμήματα του πληθυσμού αλλά και στην βίαιη προλεταριοποίηση των μικρομεσαίων στρωμάτων και των φτωχών αγροτών. Μέσα από την καταιγιστική προπαγάνδα και την τρομοκρατία των μμε, αξιοποιώντας και τις εξωνημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, καθώς και με την άγρια καταστολή, επιδιώκουν την πειθάρχηση και την υποταγή στο μνημόνιο.
Η κρίση που ζούμε σήμερα είναι πολύπλευρη και πολυσύνθετη. Το σύγχρονο μοντέλο ανάπτυξης βασίστηκε στην κατανάλωση και στην αέναη παραγωγή ώστε να επιτυγχάνεται η ανεξέλεγκτη οικονομική μεγέθυνση, εξάντλησε τους φυσικούς πόρους και οδήγησε σε ένα ντόμινο φυσικών καταστροφών, όπως το φαινόμενο του θερμοκηπίου, που απειλούν όχι μόνο την βιωσιμότητα της ανθρωπότητας αλλά και ολόκληρου του πλανήτη.
Το μοντέλο της ευδαιμονίας του δυτικού τρόπου ζωής, του εργάτη-καταναλωτή, κλυδωνίζεται. Η κρίση γίνεται πολιτισμική και ανθρωπολογική, αφού αμφισβητείται και υπονομεύεται το φαντασιακό ενός ολόκληρου συστήματος στο οποίο οι περισσότεροι είχαν πραγματικά πιστέψει.
Μέσα σε αυτή την συγκυρία, η αστική δημοκρατία και οι νεοφασίστες πασόκοι διαχειριστές της εδώ στην Ελλάδα, έχουν αφήσει κατά μέρος τα προσχήματα. Ένα ολοκληρωτικό καθεστώς σκιάζει όλη την κοινωνία. Στρατιές αστυνομικών σε όλες τις μεγάλες πόλεις εφαρμόζουν το δόγμα της μηδενικής ανοχής στους απειθείς. Οι ειδικές δυνάμεις του στρατού εκπαιδεύονται για την καταστολή διαδηλώσεων με τον φόβο επικείμενων ευρύτατων κοινωνικών ταραχών. Περνάνε τροπολογίες στη βουλή εν μια νυκτί για να μπορούν να ποινικοποιηθούν και να διωχθούν η συνδικαλιστική δράση και η συμμετοχή σε διαδηλώσεις με τον αντιτρομοκρατικό, ενώ με βάση ανώνυμες μαρτυρίες μπορεί κανείς να βρεθεί στη φυλακή.
Ζούμε σε μια εποχή λογοκρισίας και σκόπιμης αποσιώπησης γεγονότων, όπως για παράδειγμα τα μμε αποκρύπτουν συστηματικά ότι τα στελέχη της κυβέρνησης τρώνε αυθόρμητο κράξιμο καθημερινά σε όποιον δημόσιο χώρο κι αν βρεθούν.
Ταυτόχρονα, η συκοφάντηση και η λάσπη ενάντια στους απεργούς φορτηγατζήδες, στους λιμενεργάτες, στους ναυτεργάτες, στους αγρότες, στους συμβασιούχους, στους διαδηλωτές, στους αγωνιστές του αντιεξουσιαστικού κινήματος, είναι συνεχής και αδιάλειπτη.
Τα σκάνδαλα εξωραΐζονται. Ο ένας νίπτει τας χείρας του άλλου κι όλοι μαζί συμφωνούν κρυφογελώντας αυτάρεσκα «όλοι μαζί τα φάγαμε». Αυτός είναι ο πραγματικός υπόκοσμος της εξουσίας: τα κομματικά ανδρείκελα, οι αλληλοεμπλεκόμενοι εργολάβοι, οι δικαστικοί, οι κατασκευαστές, οι διευθυντές και τα στελέχη δημόσιων υπηρεσιών, οι μεγαλοπαπάδες, συνθέτουν τον άθλιο εσμό που παρασιτεί εις βάρος της κοινωνίας.
Όλοι αυτοί και το σύστημα με το οποίο αλληλοτρέφονται ζητούν τη νομιμοποίηση και την επικύρωση μέσα από τις επερχόμενες δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Τώρα έχουν να επιδείξουν το νέο τους αρχιτεκτόνημα, τον Καλλικράτη, που έρχεται να αποτελειώσει ότι ξεκίνησε ο Καποδίστριας. Ο μέγας άθλος του τελευταίου ήταν η διάλυση της οικονομικής και διοικητικής αυτοτέλειας των μικρών κοινοτήτων, κάτι που έδωσε τη χαριστική βολή στην εγκατάλειψη και την ερήμωση της υπαίθρου. [Αυτό, βέβαια, συνέβη συνεπικουρούμενο από την ούτως ή άλλως προδιαγεγραμμένη συρρίκνωση του αγροτικού πληθυσμού με την υιοθέτηση της νέας Κοινής Αγροτικής Πολιτικής και των συμφωνιών της GATT παλαιότερα.]
Οι υποχρεωτικές συνενώσεις τόνωσαν το φαινόμενο της εσωτερικής μετανάστευσης στις έδρες των δήμων. Εδώ στη Νάξο, ο πληθυσμός της πόλης έχει σχεδόν υπερδιπλασιαστεί, ενώ στα περισσότερα χωριά κατοικούν ελάχιστοι νέοι άνθρωποι χωρίς καμιά προοπτική…
Ο ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟΣ ΚΟΜΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ
Οι πραγματικοί λόγοι της αναμόρφωσης της τοπικής αυτοδιοίκησης με τον Καποδίστρια ήταν πρωτίστως οικονομικοί και αφορούσαν την απορροφητικότητα των ευρωπαϊκών κονδυλίων. Το ζητούμενο ήταν η καλύτερη οργανωτική δομή, οι σαφείς και διαχωρισμένες αρμοδιότητες των διάφορων υπηρεσιών της νομαρχιακής και περιφερειακής διοίκησης, ώστε να αξιοποιηθούν τα χρήματα και να παύσει το χάος των χιλιάδων μικρών κοινοτήτων οι οποίες, πολλές φορές, σήκωναν το δικό τους μπαϊράκι.
Οι νέοι καποδιστριακοί δήμοι και οι νομαρχίες πλαισιώθηκαν από μια πλειάδα ειδικών, -μηχανικών, γεωπόνων, οικονομολόγων –τεχνοκράτες που επιφορτίστηκαν το έργο της οργάνωσης των δομών των δήμων με βάση τις επιταγές της κομισιόν και της ελεύθερης αγοράς.
Τα αποτελέσματα καταστροφικά: Η περίφημη απορροφητικότητα παρέμεινε σε χαμηλά ποσοστά γιατί ο συντονισμός μεταξύ των διάφορων υπηρεσιών ήταν ανύπαρκτος, γιατί οι δοσοληψίες και οι πολιτικές σκοπιμότητες κυριάρχησαν, ενώ τα περισσότερα έργα που έγιναν αφορούσαν έργα μεγάλης οικονομικής κλίμακας, δηλαδή μεταφορές και υποδομές που ευνοούν την ανάπτυξη της τουριστικής βιομηχανίας.
Χαρακτηριστικά, η απορροφητικότητα για την προστασία του περιβάλλοντος ήταν 1%, για την υγεία και την κοινωνική προστασία 3%, για την γεωργία 4%. Άλλωστε αυτού του είδους οι επενδύσεις λογίζονται ως μη αποδοτικές άρα και ασύμφορες.
Η εξαφάνιση των μικρών κοινοτήτων δεν κατάργησε μόνο την ψευδαίσθηση της συμμετοχής στα κοινά. Συνέβαλλε, κυρίως, σε κείνα τα χρόνια του μεγαλοϊδεατισμού της ολυμπιάδας, στην άλωση της υπαίθρου από τους εργολάβους και τις κατασκευαστικές εταιρείες.
Εδώ στις Κυκλάδες ειδικά, το τσιμέντο φύτρωσε παντού, τα καρτέλ της παραθεριστικής κατοικίας και οι ντόπιοι συνεργάτες τους φρόντισαν στοργικά αυτή τη νέα μονοκαλλιέργεια.
Το πρόσφατο σκάνδαλο με την πολεοδομία της Σύρου όπου εμπλέκονται στελέχη του δήμου Μυκόνου, ή το άλλο με την πολεοδομία της Νάξου με τα σπίτια στη Στελίδα που ενώνονται με υπόγειες υδατοδεξαμενές ώστε τρεις ή τέσσερεις βίλες να παρουσιάζονται στα χαρτιά σαν ένα κτίσμα(!!!) (ακόμα και οι πέτρες βοούν για το ευρύτατα διαδεδομένο φαινόμενο πάνω στο νησί), το σκάνδαλο με τις κατοικίες-εμπορικά κέντρα στη Σαντορίνη….καταδεικνύουν πως οι δημόσιες υπηρεσίες και οι παράγοντες των ΟΤΑ στην ουσία πρακτορεύουν τα συμφέροντα των μεγαλοεργολάβων. Είναι προφανές ότι το πρόβλημα είναι συστημικό και όχι θέμα δυο-τριών διεφθαρμένων υπαλλήλων.
Όμως οι καποδιστριακοί δήμοι διακρίθηκαν και στα εργασιακά. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλές φορές και στο παρελθόν οι δήμοι αποτέλεσαν προπύργια για αντιδραστικές αλλαγές όπως η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και η αντικατάστασή τους από τοπικά σύμφωνα απασχόλησης.
Στη Νάξο, ο μόνιμος συνεργάτης του δήμου και δια βίου εργολάβος καθαριότητας αποκομίζει τεράστια κέρδη εκμεταλλευόμενος την τεχνική υποδομή που του παρέχει δωρεάν ο δήμος διατηρώντας περίπου 50 υπαλλήλους με εποχικές οχτάμηνες συμβάσεις. Με αυτό τον τρόπο ο δήμος Νάξου γλιτώνει το κόστος της μόνιμης απασχόλησης μαζί με όλα τα επιδόματα και τα ασφαλιστικά δικαιώματα που απορρέουν από αυτήν.
Παράλληλα, ένας διόλου ευκαταφρόνητος αριθμός από εργάτες, -που μεγαλώνει δραματικά αν συνυπολογίσει κανείς και τις οικογένειές τους-, παραμένουν όμηροι και εξαρτημένοι από τις πελατειακές σχέσεις και τις εξυπηρετήσεις του κάθε δημάρχου. Οι περισσότεροι συμβασιούχοι που σήμερα βρίσκονται στον αέρα δούλευαν στους ΟΤΑ.
ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ: Η ΤΑΦΟΠΛΑΚΑ ΤΗΣ ΤΟΠΙΚΗΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ
Στην πραγματικότητα ο Καλλικράτης είναι το τελευταίο βήμα στην διαδικασία των διαρθρωτικών αλλαγών στο επίπεδο της τοπικής αυτοδιοίκησης. Η ψήφιση και η εφαρμογή του Νέου Κώδικα Δήμων και Κοινοτήτων πριν λίγα χρόνια, οι Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα, τα προγράμματα ΘΗΣΕΑΣ, το ΕΣΠΑ, όλα συντελούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην μετατροπή των ΟΤΑ σε τοπικά κυβερνεία, έμπλεα από την αγοραία λογική της επιχειρηματικότητας.
Ο Καλλικράτης και η δημιουργία νέων ισχυρών διοικητικών κέντρων διαμορφώνουν το κατάλληλο θεσμικό πλαίσιο ώστε να μπορούν να εφαρμοστούν απρόσκοπτα επενδύσεις για οικονομίες κλίμακας με την άμεση ενεργοποίηση ντόπιων και πολυεθνικών κεφαλαίων.
Δεν μπορούμε να μιλάμε πλέον για τοπική αυτοδιοίκηση αλλά για αποκεντρωμένη κρατική διοίκηση. Η «λαϊκή συμμετοχή» και η ανεξαρτησία των τοπικών κοινοτήτων, οι άξονες δηλαδή πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε ο μύθος της τοπικής αυτοδιοίκησης, πάνε περίπατο. Οι καποδιστριακοί δήμοι μειώνονται κατά το ένα τρίτο και φτάνουν στους 330, οι νομαρχίες και τα επαρχεία καταργούνται και τη θέση τους παίρνουν 13 περιφέρειες και 7 κρατικές διευθύνσεις.
Τα χωριά έως 500 κατοίκους εκπροσωπούνται από έναν δημοτικό σύμβουλο επιλεγμένο από την πλειοψηφούσα αρχή, ανεξάρτητα με το ποιον έχει ψηφίσει ο κόσμος του χωριού. Τα χωριά από 500 μέχρι 1000 κατοίκους από τρεις συμβούλους και αυτά με πάνω από 1000 κατοίκους από πέντε. Κι αν αυτό δεν λογίζεται σαν περιφρόνηση ακόμα και των εκλογών, οι οποίες σύμφωνα με τους θιασώτες της δημοκρατίας εκφράζουν την λαϊκή θέληση, τότε πώς λέγεται;
ΟΙ ΑΥΞΗΜΕΝΕΣ ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΔΗΜΩΝ-ΚΥΒΕΡΝΕΙΩΝ
Το κράτος προχωράει στην ανακατανομή αρμοδιοτήτων προς τους νέους διευρυμένους δήμους και τις περιφέρειες χωρίς την αντίστοιχη ανακατανομή στους κρατικούς πόρους. Πώς θα γίνει λοιπόν η αυτοχρηματοδότηση των δήμων αν όχι με την κατακόρυφη αύξηση των δημοτικών φόρων και την επινόηση καινούργιων, με τις περικοπές και την μείωση στον αριθμό των εργαζόμενων, αλλά και με την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας;
Ενδεικτικά, οι νέοι δήμοι θα διαχειρίζονται θέματα υγείας, πρόνοιας και παιδείας με δυνατότητα μάλιστα πρόσληψης εκπαιδευτικών υπό ελαστικό καθεστώς εργασίας μέσω των προγραμμάτων δια βίου μάθησης. Στο θέμα της υγείας και πρόνοιας (προγράμματα «Βοήθεια στο σπίτι», ΚΑΠΗ, παιδικοί σταθμοί κλπ) είναι δεδομένη η υποβάθμιση λόγω της μείωσης δαπανών από τη μια και την επικράτηση της λογικής της ανταποδοτικότητας από την άλλη. Η αγοραία λογική του κέρδους εισβάλλει και στις κοινωνικές παροχές και θα οδηγήσει στην ιδιωτικοποίηση μεγάλου μέρους των κοινωνικών υπηρεσιών.
Και πιο συγκεκριμένα στους δήμους μεταφέρονται:
Πολεοδομικές αρμοδιότητες: η έκδοση οικοδομικών αδειών, ο έλεγχος μελετών, αλλά και κάθε συναφούς χαρακτήρα αρμοδιότητες και πράξεις εφαρμογής.
Τα αποτελέσματα είναι ορατά ειδικά στις Κυκλάδες όπου οι παράνομες κατατμήσεις, πολεοδομήσεις και οι μεζονέτες σε παρθένες περιοχές είναι ο κανόνας.
Υπηρεσίες και πολιτικές για την Πρόνοια: η έκδοση πιστοποιητικών οικονομικής αδυναμίας, η χορήγηση κάρτας αναπηρίας, η καταβολή επιδομάτων, η χορήγηση άδειας ίδρυσης και λειτουργίας ιδρυμάτων παιδικής πρόνοιας σε ιδιώτες, καθώς και σε συλλόγους ή σωματεία, η χορήγηση άδειας ίδρυσης και λειτουργίας ιδιωτικών παιδικών ή βρεφονηπιακών σταθμών.
Τομέας Υγείας και Δημόσιας Υγιεινής: οι δήμοι αναλαμβάνουν εποπτικές και άλλες αρμοδιότητες, όπως τη διοργάνωση διενέργειας εμβολιασμών, την υλοποίηση προγραμμάτων δημόσιας υγιεινής κλπ.
Να υποθέσουμε ότι θα ξαναεγκαινιάσουν το νοσοκομείο της Νάξου ή τουλάχιστον θα κάνουν κανένα σέρβις της προκοπής στο καΐκι που μας πηγαίνει στη Σύρο;
Τομέας Παιδείας: το σχολείο γίνεται αποκλειστικά υπόθεση του Δήμου. Αναλαμβάνουν αρμοδιότητες για ανέγερση σχολείων και την κατανομή πιστώσεων στις Σχολικές Επιτροπές για την επισκευή και συντήρηση των σχολικών κτιρίων, την μεταφορά μαθητών από τον τόπο διαμονής στο σχολείο φοίτησης. Εντός των διοικητικών τους ορίων, μπορούν να αποφασίζουν την διακοπή μαθημάτων λόγω έκτακτων συνθηκών. Αποκτούν επίσης την δυνατότητα ίδρυσης, λειτουργίας και εποπτείας κέντρου δια βίου μάθησης, όπως σχολές γονέων και κέντρα κατάρτισης.
Τώρα σωθήκαμε! Εδώ στη Νάξο, διευθυντές σχολείων ζητάνε από γονείς ή συλλόγους γονέων να τους δώσουν 100, 200, 300 ευρώ για να ασπρίσουν το σχολείο ή να αλλάξουν τα σπασμένα τζάμια, όταν τα παγκάρια του δήμου, όπως όλοι διαλαλούν, είναι γεμάτα!
Τομέας Εμπορίου: αναλαμβάνουν τη δυνατότητα έκδοσης αποφάσεων για την ίδρυση, τη διάλυση και τον καθορισμό του τρόπου λειτουργίας των λαϊκών αγορών, την συγκρότηση επιτροπών για τον έλεγχο των παραγωγών και επαγγελματιών των λαϊκών αγορών, για την χορήγηση αδειών εκμετάλλευσης περιπτέρων και άλλα.
Η δημοτική αστυνομία έχει αναλάβει μέρος του Τομέα Εμπορίου καταδιώκοντας μαζί με μέλη του Εμπορικού Συλλόγου (που έχουν διατελέσει και υποψήφιοι στη Νάξο για δημοτικά αξιώματα) τους φτωχοδιάβολους που βγάζουν ένα μεροκάματο.
Τομέας Τοπικής Ανάπτυξης: οι Δήμοι αποκτούν την δυνατότητα για την μελέτη και την εκτέλεση έργων τεχνικής υποδομής τοπικής σημασίας που αφορούν την γεωργία, την κτηνοτροφία και αλιεία, και ιδίως αυτών που σχετίζονται με την αγροτική οδοποιία
.
Το μόνο ενδιαφέρον που έχουν δείξει μέχρι τώρα για τον πρωτογενή τομέα και τα τοπικά προϊόντα είναι η μάσα. Γνωρίζουμε από έγκυρες πληροφορίες ότι τοπικοί άρχοντες προμηθεύονται τα παράνομα κεφαλοτύρια του νησιού τα οποία καταναλώνουν μετά μανίας και ας υπονομεύουν τους παραγωγούς με κάθε τρόπο.
Αναλαμβάνουν επίσης την εποπτεία στους Τοπικούς Οργανισμούς Εγγείων Βελτιώσεων για την κατασκευή φραγμάτων, λιμνοδεξαμενών, γεωτρήσεων, για αποξηραντικά έργα, αναδασώσεις κλπ
Τομέας Μεταφορών: αναλαμβάνουν όσες αρμοδιότητες εμπίπτουν με τις αστικές τοπικού επιπέδου αρμοδιότητες, όπως τα σχετικά με τις γραμμές των λεωφορείων.
Και η χρηματοδότηση…
Η χρηματοδότηση των Κεντρικών Αυτοτελών Πόρων(πάγιο αίτημα της ΚΕΔΚΕ) γίνεται με ένα σύστημα φόρων.Ο νέος ΚΑΠ περιλαμβάνει, τον Φόρο Εισοδήματος Φυσικών και Νομικών Προσώπων, τον Φόρο Προστιθέμενης Αξίας και τον Φόρο Ακίνητης Περιουσίας
Μεγάλο πλιάτσικο όμως θα στηθεί και πάλι στον τομέα του περιβάλλοντος, με τους πολυεθνικούς κολοσσούς της ενέργειας να καραδοκούν. Ο νέος νόμος για την προώθηση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας ευνοεί τα σχέδια για υπερμεγέθεις εγκαταστάσεις βιομηχανικών αιολικών ζωνών που θα ισοπεδώσουν τα βουνά και θα αποικιοποιήσουν τις θάλασσες. Οι υποψήφιοι επενδυτές εφεξής θα συνδιαλέγονται απευθείας με τον περιφερειάρχη και τον υπερδήμαρχο αφού τους παραχωρείται η υλοποίηση προγραμμάτων αξιοποίησης των ΑΠΕ. Εύκολα και αναίμακτα, οι επιχειρηματίες θα παρακάμπτουν τυχόν ενστάσεις και τις όποιες αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών..
Ωστόσο, ακόμα και η διαχείριση των υδάτινων πόρων μπαίνει σε επικίνδυνη τροχιά αφού εκχωρείται στους δήμους ο έλεγχος της διαχείρισης υπόγειων και επιφανειακών αρδευτικών υδάτων και η εκτέλεση εργασιών για την ανεύρεση υπόγειων νερών. Θα μπορούν πλέον ανενδοίαστα να εκμεταλλευτούν το νερό με τους όρους της αγοράς, όπως κάνει η ΕΥΔΑΠ στην Αττική, και θα ενταθεί αυτό που συμβαίνει ακόμα και σήμερα με την άτυπη εκμετάλλευση των γεωτρήσεων από ιδιώτες και του φράγματος της Φανερωμένης εδώ στη Νάξο.
Καλλικράτης λοιπόν, σημαίνει δήμοι - παραρτήματα της κρατικής εξουσίας, που απροσχημάτιστα και με αυξημένες αρμοδιότητες θα ενεργούν σαν αυτοτελείς επιχειρηματικές μονάδες χωρίς έλεγχο από την βάση. Ο δήμαρχος θα μετατραπεί σε κυβερνήτη και θα χαθεί ακόμα και η ελάχιστη αμεσότητα που μέχρι τώρα έδινε την δυνατότητα στους κατοίκους ενός τόπου να εκφράσουν την δυσαρέσκεια ή τα αιτήματά τους. Ίσως να μην είναι πολύ μακριά η ώρα που θα διαδηλώνουμε έξω από τα δημαρχεία φωνάζοντας κι εδώ στην επαρχία «Να καεί, να καεί το μπουρδέλο η βουλή»!!
ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ: ΚΟΝΤΑ ΒΡΟΝΤΑ
Μνημόνιο και Καλλικράτης πάνε μαζί γιατί μεγάλο μέρος του πεδίου δράσης του ντόπιου και του πολυεθνικού κεφαλαίου θα λάβει χώρα στην περιφέρεια. Οι ευέλικτοι όσο και συγκεντρωτικοί οργανισμοί δημοτικής και περιφερειακής διοίκησης ευνοούν τις συνεργασίες με επενδυτικούς ομίλους, ενώ το καθεστώς επισφάλειας και οι αλλαγές στο ασφαλιστικό χαμηλώνουν το κόστος εργασίας και αυξάνουν την κερδοφορία των επιχειρηματιών. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι πλείστοι κρατικοί παράγοντες, αλλά και μερίδα του τύπου, λιβανίζουν το νέο αρχιτεκτόνημα σαν το «μελλοντικό μοντέλο ανάπτυξης της χώρας».
Η εμπειρία από αντίστοιχες μεταρρυθμίσεις τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική δεν δικαιολογεί την αισιόδοξη προπαγάνδα των κρατούντων. Πρόσφατα, η γαλλική πόλη Σαιντ Ετιέν χρεοκόπησε. Μεγάλες πόλεις όπως το Ντιτρόιτ και το Λος Άντζελες στις Ενωμένες Πολιτείες βρίσκονται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και περικόπτουν δαπάνες από τα νοσοκομεία και την συντήρηση των δρόμων ενώ αναζητούν εναγωνίως πακέτα σωτηρίας. Στα δικά μας τώρα, ο δήμος Πειραιά έχει κηρύξει παύση πληρωμών για κάποιους εργαζόμενους ενώ και στην Αλεξανδρούπολη συμβαίνει κάτι αντίστοιχο.
Το υπουργείο εσωτερικών προσβλέπει στον Καλλικράτη για την εξοικονόμηση πόρων μέσα από τις μαζικές απολύσεις και την εφαρμογή «ευέλικτων προγραμμάτων εργασίας».
Οι επικείμενες εκλογές λοιπόν, έχουν μια ιδιαίτερη σημασία μιας και το περιεχόμενό τους είναι περισσότερο πολιτικό από ποτέ. Ο Καλλικράτης, τα σημαινόμενα και οι πολιτικές που θα εξυπηρετήσει θα διαμορφώσουν ένα νέο πλαίσιο που θα αλλάξει την σχέση των κατοίκων με τον φυσικό τους χώρο και τις τοπικές κοινωνίες.
Ειδικά για την ορεινή Νάξο με την πλούσια αγροτοκτηνοτροφική παράδοση, η υποβάθμιση των χωριών στη νέα εποχή, μαζί με τις αντιξοότητες που ήδη υπάρχουν, θα οδηγήσουν πολλές φτωχές αγροτικές οικογένειες στον οικονομικό και παραγωγικό αφανισμό και τους τόπους σε πλήρη εγκατάλειψη.
Οι τοπικοί μας άρχοντες θα αποκτήσουν μια νέα διάσταση πέρα από εκείνη του φοροεισπράκτορα αφού θα παίρνουν μέρος του ΦΠΑ και του ΦΑΠ. Η αλαζονεία και μικρο-μεγαλοϊδεατισμός τους θα γιγαντωθεί, αφού θα ηγούνται πλέον σε σχηματισμούς και μηχανισμούς που δύσκολα θα ελέγχονται.
ΑΠΟΧΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΤΩΠΑ
Τα παλαιά μας βάσανα θα πολλαπλασιαστούν αφού αυτός ο συρφετός παραγόντων, κομματαρχών, δευτεροκλασάτων ή/και αποτυχημένων κομματικών στελεχών και συνδικαλιστών, όλοι αυτοί οι λιμοκοντόροι της εξουσίας θα μας κατσικωθούν για τα καλά στο σβέρκο. Και από κοντά τους το γλοιώδες πλήθος των ευρωλιγούρηδων τεχνοκρατών, των σοβαροφανών επιστημόνων που δουλεύουν «μόνο για το καλό του τόπου και την ουδετερότητα της επιστήμης» ενώ στην πραγματικότητα είναι πάντα εκεί που τους χρειάζονται οι αρχές.
Η αποχή λοιπόν έχει ακόμη μεγαλύτερη αξία, όχι γιατί θα καταγραφεί σαν λαϊκή δυσαρέσκεια, αλλά επειδή σαν συνειδητή πράξη περιφρονεί έμπρακτα την λογική της αντιπροσώπευσης, δηλαδή τον θεμέλιο λίθο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας-ολιγαρχίας και καταγγέλλει το νέο μοντέλο ανάπτυξης που έρχεται με τον Καλλικράτη. Ωστόσο, αυτή η στάση παραμένει ανολοκλήρωτη και μισή αν δεν συνδέεται με την ανάπτυξη ολομέτωπου αγώνα ενάντια στο μνημόνιο και στον Καλλικράτη, τόσο στα αστικά κέντρα όσο και στην επαρχία.
Οι κινητοποιήσεις των τοπικών κοινωνιών ενάντια στα αιολικά πάρκα στην Κέρκυρα και στο Αποπηγάδι Χανίων, στην εξόρυξη χρυσού στην Χαλκιδική, ενάντια στις νέες χωματερές στα Γιάννενα, στη Λευκίμμη, στη Νάξο και αλλού, οι αγώνες των αγροτών, πρέπει να γίνουν καθημερινότητα σε κάθε τόπο που επιχειρείται η λεηλασία του.
Η συμμετοχή σε συλλογικούς τοπικούς αγώνες βάσης για την επίλυση ζωτικών προβλημάτων -στην δουλειά, στο σχολείο, στην γειτονιά όπως και οι δράσεις για την διάσωση των ελεύθερων χώρων-, αποτελεί την άμεση απάντηση στα ολοκληρωτικά σχέδια εκμετάλλευσης και καθυπόταξης.
Η αυτοοργάνωση και η δημιουργία δικτύων κοινωνικής αλληλεγγύης είναι η εφικτή αντίσταση ενάντια στην ολοκληρωτική επίθεση που έχει εξαπολύσει το κράτος και το κεφάλαιο ενάντια στα χαμηλά κοινωνικά στρώματα. Στον αντίποδα της εξατομίκευσης που οδηγεί στον κοινωνικό κανιβαλισμό…
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Αυτόνομη Πρωτοβουλία Νάξου
--
από το κείμενο της εισήγησης του Καλλικράτη στην βουλή
ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΘΕΙ ΚΡΙΣΗ
Οι τοπικές εκλογές γίνονται σε μια κρίσιμη ιστορική περίοδο κάτω από τη σκιά της πιο λυσσαλέας επίθεσης ενάντια στις εργατικές και κοινωνικές κατακτήσεις από την μεταπολίτευση και μετά. Μειώσεις μισθών, περικοπές επιδομάτων, αύξηση του ηλικιακού ορίου συνταξιοδότησης, κατάργηση των αποζημιώσεων και αύξηση του ορίου απολύσεων, παρατεταμένες αυξήσεις στους άμεσους και έμμεσους φόρους, και ανεργία που αγγίζει το 1.000.000 εργαζόμενους. Επίσης, έχουν βάλει χέρι στις συντάξεις με γενναίες μειώσεις έτσι ώστε η σύνταξη μετατρέπεται ουσιαστικά σε προνοιακό βοήθημα, παράλληλα με την διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης.
Από την άλλη, το κράτος χαρίζει στις τράπεζες πάνω από 50 δις, προσφέρει στις εταιρείες και τους μεγαλοεπιχειρηματίες φορο-αμνηστία και ελαφρύνσεις με επιδοτούμενες ασφαλιστικές εισφορές, αλλά ακόμα και την δυνατότητα να πληρώνουν χαμηλότερα μεροκάματα από αυτά που προβλέπονται στις συλλογικές συμβάσεις, καταργώντας τες έτσι στην πράξη. Για το τελευταίο, συμφώνησε μάλιστα και ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ.
Ο δε Γιωργάκης ο Β΄ έχει πάρει σβάρνα τα εξωτερικά και εκποιεί τη δημόσια περιουσία –βουνά, θάλασσες, νησιά, ΔΕΚΟ, ολυμπιακές εγκαταστάσεις, το Ελληνικό- είτε απευθείας είτε μέσα από τα περιβόητα ΣΔΙΤ (Σύμπραξη Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα). Παρουσιάζουν τη χώρα σα να βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, χτυπημένη από κάποια φυσική καταστροφή και αποσιωπούν τις μυστικές συμφωνίες με την Goldman Sachs που μαζί παραποίησαν τα στοιχεία προκειμένου να ενταχτεί η Ελλάδα στην ΟΝΕ. Ούτε αναφέρουν το τζογάρισμα με τα αποθεματικά των ταμείων, τις φούσκες του χρηματοπιστωτικού συστήματος, ή την μείωση της φορολογίας στους πλούσιους με ανεκδιήγητα νομοθετήματα.
Αν δεν υπήρχε κρίση θα την είχαν επινοήσει. Η αναγέννηση του καπιταλισμού επιτάσσει ανθρωποθυσίες και θέλουν να μας πείσουν να συμμετάσχουμε εθελοντικά γιατί γίνονται, λέει, για το καλό μας!
Κάτω από την επικυριαρχία του Δ.Ν.Τ και της Ε.Ε οδεύουμε σταθερά προς την διάλυση της κοινωνίας στον ελλαδικό χώρο όπως την ξέραμε μέχρι τώρα, με την κρίση της εργασίας να παίρνει εφιαλτικές διαστάσεις, ενώ ταυτόχρονα ξαναθεμελιώνονται οι βάσεις για την κερδοφορία του κεφαλαίου.
Η διεθνής οικονομική κρίση, κρίση υπερσυσσώρευσης, έχει εντείνει τις ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις και αλλάζει τις ισορροπίες, κάτι που αποτυπώνεται στις έντονες οικονομικές και νομισματικές διενέξεις, και εκδηλώνεται με πολέμους τοπικού, προς το παρόν, χαρακτήρα.
Ο ελληνικός καπιταλισμός συμμετέχει σε αυτούς τους ανταγωνισμούς που λαμβάνουν χώρα ακόμα και μέσα στην Ε.Ε., με την Γερμανία να σέρνει πρώτη τον χορό. Οι ντόπιοι κεφαλαιοκράτες δεν έχουν κανένα σκοπό να απεμπολήσουν ούτε τα προνόμιά τους, ούτε και τον πρωταγωνιστικό τους ρόλο στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων.
Εωσότου κατασταλάξει ο κουρνιαχτός από τους οικονομικούς πολέμους που μαίνονται, θα επιβάλουν ένα κατοχικό καθεστώς στη χώρα βαφτίζοντας το ταξικό τους συμφέρον εθνικό, αυτοί που στην αυγή της κρίσης μετέφεραν τα κεφάλαιά τους σε off shore εταιρείες.
ΜΕ ΜΑΣΤΙΓΙΟ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΚΑΡΟΤΟ
Το κράτος έχει αναλάβει το «ιερό» καθήκον να επιβάλει τη συναίνεση και την καθυπόταξη των υπηκόων στα νέα μέτρα που θα οδηγήσουν στην εξαθλίωση μεγάλα τμήματα του πληθυσμού αλλά και στην βίαιη προλεταριοποίηση των μικρομεσαίων στρωμάτων και των φτωχών αγροτών. Μέσα από την καταιγιστική προπαγάνδα και την τρομοκρατία των μμε, αξιοποιώντας και τις εξωνημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, καθώς και με την άγρια καταστολή, επιδιώκουν την πειθάρχηση και την υποταγή στο μνημόνιο.
Η κρίση που ζούμε σήμερα είναι πολύπλευρη και πολυσύνθετη. Το σύγχρονο μοντέλο ανάπτυξης βασίστηκε στην κατανάλωση και στην αέναη παραγωγή ώστε να επιτυγχάνεται η ανεξέλεγκτη οικονομική μεγέθυνση, εξάντλησε τους φυσικούς πόρους και οδήγησε σε ένα ντόμινο φυσικών καταστροφών, όπως το φαινόμενο του θερμοκηπίου, που απειλούν όχι μόνο την βιωσιμότητα της ανθρωπότητας αλλά και ολόκληρου του πλανήτη.
Το μοντέλο της ευδαιμονίας του δυτικού τρόπου ζωής, του εργάτη-καταναλωτή, κλυδωνίζεται. Η κρίση γίνεται πολιτισμική και ανθρωπολογική, αφού αμφισβητείται και υπονομεύεται το φαντασιακό ενός ολόκληρου συστήματος στο οποίο οι περισσότεροι είχαν πραγματικά πιστέψει.
Μέσα σε αυτή την συγκυρία, η αστική δημοκρατία και οι νεοφασίστες πασόκοι διαχειριστές της εδώ στην Ελλάδα, έχουν αφήσει κατά μέρος τα προσχήματα. Ένα ολοκληρωτικό καθεστώς σκιάζει όλη την κοινωνία. Στρατιές αστυνομικών σε όλες τις μεγάλες πόλεις εφαρμόζουν το δόγμα της μηδενικής ανοχής στους απειθείς. Οι ειδικές δυνάμεις του στρατού εκπαιδεύονται για την καταστολή διαδηλώσεων με τον φόβο επικείμενων ευρύτατων κοινωνικών ταραχών. Περνάνε τροπολογίες στη βουλή εν μια νυκτί για να μπορούν να ποινικοποιηθούν και να διωχθούν η συνδικαλιστική δράση και η συμμετοχή σε διαδηλώσεις με τον αντιτρομοκρατικό, ενώ με βάση ανώνυμες μαρτυρίες μπορεί κανείς να βρεθεί στη φυλακή.
Ζούμε σε μια εποχή λογοκρισίας και σκόπιμης αποσιώπησης γεγονότων, όπως για παράδειγμα τα μμε αποκρύπτουν συστηματικά ότι τα στελέχη της κυβέρνησης τρώνε αυθόρμητο κράξιμο καθημερινά σε όποιον δημόσιο χώρο κι αν βρεθούν.
Ταυτόχρονα, η συκοφάντηση και η λάσπη ενάντια στους απεργούς φορτηγατζήδες, στους λιμενεργάτες, στους ναυτεργάτες, στους αγρότες, στους συμβασιούχους, στους διαδηλωτές, στους αγωνιστές του αντιεξουσιαστικού κινήματος, είναι συνεχής και αδιάλειπτη.
Τα σκάνδαλα εξωραΐζονται. Ο ένας νίπτει τας χείρας του άλλου κι όλοι μαζί συμφωνούν κρυφογελώντας αυτάρεσκα «όλοι μαζί τα φάγαμε». Αυτός είναι ο πραγματικός υπόκοσμος της εξουσίας: τα κομματικά ανδρείκελα, οι αλληλοεμπλεκόμενοι εργολάβοι, οι δικαστικοί, οι κατασκευαστές, οι διευθυντές και τα στελέχη δημόσιων υπηρεσιών, οι μεγαλοπαπάδες, συνθέτουν τον άθλιο εσμό που παρασιτεί εις βάρος της κοινωνίας.
Όλοι αυτοί και το σύστημα με το οποίο αλληλοτρέφονται ζητούν τη νομιμοποίηση και την επικύρωση μέσα από τις επερχόμενες δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Τώρα έχουν να επιδείξουν το νέο τους αρχιτεκτόνημα, τον Καλλικράτη, που έρχεται να αποτελειώσει ότι ξεκίνησε ο Καποδίστριας. Ο μέγας άθλος του τελευταίου ήταν η διάλυση της οικονομικής και διοικητικής αυτοτέλειας των μικρών κοινοτήτων, κάτι που έδωσε τη χαριστική βολή στην εγκατάλειψη και την ερήμωση της υπαίθρου. [Αυτό, βέβαια, συνέβη συνεπικουρούμενο από την ούτως ή άλλως προδιαγεγραμμένη συρρίκνωση του αγροτικού πληθυσμού με την υιοθέτηση της νέας Κοινής Αγροτικής Πολιτικής και των συμφωνιών της GATT παλαιότερα.]
Οι υποχρεωτικές συνενώσεις τόνωσαν το φαινόμενο της εσωτερικής μετανάστευσης στις έδρες των δήμων. Εδώ στη Νάξο, ο πληθυσμός της πόλης έχει σχεδόν υπερδιπλασιαστεί, ενώ στα περισσότερα χωριά κατοικούν ελάχιστοι νέοι άνθρωποι χωρίς καμιά προοπτική…
Ο ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟΣ ΚΟΜΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ
Οι πραγματικοί λόγοι της αναμόρφωσης της τοπικής αυτοδιοίκησης με τον Καποδίστρια ήταν πρωτίστως οικονομικοί και αφορούσαν την απορροφητικότητα των ευρωπαϊκών κονδυλίων. Το ζητούμενο ήταν η καλύτερη οργανωτική δομή, οι σαφείς και διαχωρισμένες αρμοδιότητες των διάφορων υπηρεσιών της νομαρχιακής και περιφερειακής διοίκησης, ώστε να αξιοποιηθούν τα χρήματα και να παύσει το χάος των χιλιάδων μικρών κοινοτήτων οι οποίες, πολλές φορές, σήκωναν το δικό τους μπαϊράκι.
Οι νέοι καποδιστριακοί δήμοι και οι νομαρχίες πλαισιώθηκαν από μια πλειάδα ειδικών, -μηχανικών, γεωπόνων, οικονομολόγων –τεχνοκράτες που επιφορτίστηκαν το έργο της οργάνωσης των δομών των δήμων με βάση τις επιταγές της κομισιόν και της ελεύθερης αγοράς.
Τα αποτελέσματα καταστροφικά: Η περίφημη απορροφητικότητα παρέμεινε σε χαμηλά ποσοστά γιατί ο συντονισμός μεταξύ των διάφορων υπηρεσιών ήταν ανύπαρκτος, γιατί οι δοσοληψίες και οι πολιτικές σκοπιμότητες κυριάρχησαν, ενώ τα περισσότερα έργα που έγιναν αφορούσαν έργα μεγάλης οικονομικής κλίμακας, δηλαδή μεταφορές και υποδομές που ευνοούν την ανάπτυξη της τουριστικής βιομηχανίας.
Χαρακτηριστικά, η απορροφητικότητα για την προστασία του περιβάλλοντος ήταν 1%, για την υγεία και την κοινωνική προστασία 3%, για την γεωργία 4%. Άλλωστε αυτού του είδους οι επενδύσεις λογίζονται ως μη αποδοτικές άρα και ασύμφορες.
Η εξαφάνιση των μικρών κοινοτήτων δεν κατάργησε μόνο την ψευδαίσθηση της συμμετοχής στα κοινά. Συνέβαλλε, κυρίως, σε κείνα τα χρόνια του μεγαλοϊδεατισμού της ολυμπιάδας, στην άλωση της υπαίθρου από τους εργολάβους και τις κατασκευαστικές εταιρείες.
Εδώ στις Κυκλάδες ειδικά, το τσιμέντο φύτρωσε παντού, τα καρτέλ της παραθεριστικής κατοικίας και οι ντόπιοι συνεργάτες τους φρόντισαν στοργικά αυτή τη νέα μονοκαλλιέργεια.
Το πρόσφατο σκάνδαλο με την πολεοδομία της Σύρου όπου εμπλέκονται στελέχη του δήμου Μυκόνου, ή το άλλο με την πολεοδομία της Νάξου με τα σπίτια στη Στελίδα που ενώνονται με υπόγειες υδατοδεξαμενές ώστε τρεις ή τέσσερεις βίλες να παρουσιάζονται στα χαρτιά σαν ένα κτίσμα(!!!) (ακόμα και οι πέτρες βοούν για το ευρύτατα διαδεδομένο φαινόμενο πάνω στο νησί), το σκάνδαλο με τις κατοικίες-εμπορικά κέντρα στη Σαντορίνη….καταδεικνύουν πως οι δημόσιες υπηρεσίες και οι παράγοντες των ΟΤΑ στην ουσία πρακτορεύουν τα συμφέροντα των μεγαλοεργολάβων. Είναι προφανές ότι το πρόβλημα είναι συστημικό και όχι θέμα δυο-τριών διεφθαρμένων υπαλλήλων.
Όμως οι καποδιστριακοί δήμοι διακρίθηκαν και στα εργασιακά. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλές φορές και στο παρελθόν οι δήμοι αποτέλεσαν προπύργια για αντιδραστικές αλλαγές όπως η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και η αντικατάστασή τους από τοπικά σύμφωνα απασχόλησης.
Στη Νάξο, ο μόνιμος συνεργάτης του δήμου και δια βίου εργολάβος καθαριότητας αποκομίζει τεράστια κέρδη εκμεταλλευόμενος την τεχνική υποδομή που του παρέχει δωρεάν ο δήμος διατηρώντας περίπου 50 υπαλλήλους με εποχικές οχτάμηνες συμβάσεις. Με αυτό τον τρόπο ο δήμος Νάξου γλιτώνει το κόστος της μόνιμης απασχόλησης μαζί με όλα τα επιδόματα και τα ασφαλιστικά δικαιώματα που απορρέουν από αυτήν.
Παράλληλα, ένας διόλου ευκαταφρόνητος αριθμός από εργάτες, -που μεγαλώνει δραματικά αν συνυπολογίσει κανείς και τις οικογένειές τους-, παραμένουν όμηροι και εξαρτημένοι από τις πελατειακές σχέσεις και τις εξυπηρετήσεις του κάθε δημάρχου. Οι περισσότεροι συμβασιούχοι που σήμερα βρίσκονται στον αέρα δούλευαν στους ΟΤΑ.
ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ: Η ΤΑΦΟΠΛΑΚΑ ΤΗΣ ΤΟΠΙΚΗΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ
Στην πραγματικότητα ο Καλλικράτης είναι το τελευταίο βήμα στην διαδικασία των διαρθρωτικών αλλαγών στο επίπεδο της τοπικής αυτοδιοίκησης. Η ψήφιση και η εφαρμογή του Νέου Κώδικα Δήμων και Κοινοτήτων πριν λίγα χρόνια, οι Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα, τα προγράμματα ΘΗΣΕΑΣ, το ΕΣΠΑ, όλα συντελούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην μετατροπή των ΟΤΑ σε τοπικά κυβερνεία, έμπλεα από την αγοραία λογική της επιχειρηματικότητας.
Ο Καλλικράτης και η δημιουργία νέων ισχυρών διοικητικών κέντρων διαμορφώνουν το κατάλληλο θεσμικό πλαίσιο ώστε να μπορούν να εφαρμοστούν απρόσκοπτα επενδύσεις για οικονομίες κλίμακας με την άμεση ενεργοποίηση ντόπιων και πολυεθνικών κεφαλαίων.
Δεν μπορούμε να μιλάμε πλέον για τοπική αυτοδιοίκηση αλλά για αποκεντρωμένη κρατική διοίκηση. Η «λαϊκή συμμετοχή» και η ανεξαρτησία των τοπικών κοινοτήτων, οι άξονες δηλαδή πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε ο μύθος της τοπικής αυτοδιοίκησης, πάνε περίπατο. Οι καποδιστριακοί δήμοι μειώνονται κατά το ένα τρίτο και φτάνουν στους 330, οι νομαρχίες και τα επαρχεία καταργούνται και τη θέση τους παίρνουν 13 περιφέρειες και 7 κρατικές διευθύνσεις.
Τα χωριά έως 500 κατοίκους εκπροσωπούνται από έναν δημοτικό σύμβουλο επιλεγμένο από την πλειοψηφούσα αρχή, ανεξάρτητα με το ποιον έχει ψηφίσει ο κόσμος του χωριού. Τα χωριά από 500 μέχρι 1000 κατοίκους από τρεις συμβούλους και αυτά με πάνω από 1000 κατοίκους από πέντε. Κι αν αυτό δεν λογίζεται σαν περιφρόνηση ακόμα και των εκλογών, οι οποίες σύμφωνα με τους θιασώτες της δημοκρατίας εκφράζουν την λαϊκή θέληση, τότε πώς λέγεται;
ΟΙ ΑΥΞΗΜΕΝΕΣ ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΔΗΜΩΝ-ΚΥΒΕΡΝΕΙΩΝ
Το κράτος προχωράει στην ανακατανομή αρμοδιοτήτων προς τους νέους διευρυμένους δήμους και τις περιφέρειες χωρίς την αντίστοιχη ανακατανομή στους κρατικούς πόρους. Πώς θα γίνει λοιπόν η αυτοχρηματοδότηση των δήμων αν όχι με την κατακόρυφη αύξηση των δημοτικών φόρων και την επινόηση καινούργιων, με τις περικοπές και την μείωση στον αριθμό των εργαζόμενων, αλλά και με την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας;
Ενδεικτικά, οι νέοι δήμοι θα διαχειρίζονται θέματα υγείας, πρόνοιας και παιδείας με δυνατότητα μάλιστα πρόσληψης εκπαιδευτικών υπό ελαστικό καθεστώς εργασίας μέσω των προγραμμάτων δια βίου μάθησης. Στο θέμα της υγείας και πρόνοιας (προγράμματα «Βοήθεια στο σπίτι», ΚΑΠΗ, παιδικοί σταθμοί κλπ) είναι δεδομένη η υποβάθμιση λόγω της μείωσης δαπανών από τη μια και την επικράτηση της λογικής της ανταποδοτικότητας από την άλλη. Η αγοραία λογική του κέρδους εισβάλλει και στις κοινωνικές παροχές και θα οδηγήσει στην ιδιωτικοποίηση μεγάλου μέρους των κοινωνικών υπηρεσιών.
Και πιο συγκεκριμένα στους δήμους μεταφέρονται:
Πολεοδομικές αρμοδιότητες: η έκδοση οικοδομικών αδειών, ο έλεγχος μελετών, αλλά και κάθε συναφούς χαρακτήρα αρμοδιότητες και πράξεις εφαρμογής.
Τα αποτελέσματα είναι ορατά ειδικά στις Κυκλάδες όπου οι παράνομες κατατμήσεις, πολεοδομήσεις και οι μεζονέτες σε παρθένες περιοχές είναι ο κανόνας.
Υπηρεσίες και πολιτικές για την Πρόνοια: η έκδοση πιστοποιητικών οικονομικής αδυναμίας, η χορήγηση κάρτας αναπηρίας, η καταβολή επιδομάτων, η χορήγηση άδειας ίδρυσης και λειτουργίας ιδρυμάτων παιδικής πρόνοιας σε ιδιώτες, καθώς και σε συλλόγους ή σωματεία, η χορήγηση άδειας ίδρυσης και λειτουργίας ιδιωτικών παιδικών ή βρεφονηπιακών σταθμών.
Τομέας Υγείας και Δημόσιας Υγιεινής: οι δήμοι αναλαμβάνουν εποπτικές και άλλες αρμοδιότητες, όπως τη διοργάνωση διενέργειας εμβολιασμών, την υλοποίηση προγραμμάτων δημόσιας υγιεινής κλπ.
Να υποθέσουμε ότι θα ξαναεγκαινιάσουν το νοσοκομείο της Νάξου ή τουλάχιστον θα κάνουν κανένα σέρβις της προκοπής στο καΐκι που μας πηγαίνει στη Σύρο;
Τομέας Παιδείας: το σχολείο γίνεται αποκλειστικά υπόθεση του Δήμου. Αναλαμβάνουν αρμοδιότητες για ανέγερση σχολείων και την κατανομή πιστώσεων στις Σχολικές Επιτροπές για την επισκευή και συντήρηση των σχολικών κτιρίων, την μεταφορά μαθητών από τον τόπο διαμονής στο σχολείο φοίτησης. Εντός των διοικητικών τους ορίων, μπορούν να αποφασίζουν την διακοπή μαθημάτων λόγω έκτακτων συνθηκών. Αποκτούν επίσης την δυνατότητα ίδρυσης, λειτουργίας και εποπτείας κέντρου δια βίου μάθησης, όπως σχολές γονέων και κέντρα κατάρτισης.
Τώρα σωθήκαμε! Εδώ στη Νάξο, διευθυντές σχολείων ζητάνε από γονείς ή συλλόγους γονέων να τους δώσουν 100, 200, 300 ευρώ για να ασπρίσουν το σχολείο ή να αλλάξουν τα σπασμένα τζάμια, όταν τα παγκάρια του δήμου, όπως όλοι διαλαλούν, είναι γεμάτα!
Τομέας Εμπορίου: αναλαμβάνουν τη δυνατότητα έκδοσης αποφάσεων για την ίδρυση, τη διάλυση και τον καθορισμό του τρόπου λειτουργίας των λαϊκών αγορών, την συγκρότηση επιτροπών για τον έλεγχο των παραγωγών και επαγγελματιών των λαϊκών αγορών, για την χορήγηση αδειών εκμετάλλευσης περιπτέρων και άλλα.
Η δημοτική αστυνομία έχει αναλάβει μέρος του Τομέα Εμπορίου καταδιώκοντας μαζί με μέλη του Εμπορικού Συλλόγου (που έχουν διατελέσει και υποψήφιοι στη Νάξο για δημοτικά αξιώματα) τους φτωχοδιάβολους που βγάζουν ένα μεροκάματο.
Τομέας Τοπικής Ανάπτυξης: οι Δήμοι αποκτούν την δυνατότητα για την μελέτη και την εκτέλεση έργων τεχνικής υποδομής τοπικής σημασίας που αφορούν την γεωργία, την κτηνοτροφία και αλιεία, και ιδίως αυτών που σχετίζονται με την αγροτική οδοποιία
.
Το μόνο ενδιαφέρον που έχουν δείξει μέχρι τώρα για τον πρωτογενή τομέα και τα τοπικά προϊόντα είναι η μάσα. Γνωρίζουμε από έγκυρες πληροφορίες ότι τοπικοί άρχοντες προμηθεύονται τα παράνομα κεφαλοτύρια του νησιού τα οποία καταναλώνουν μετά μανίας και ας υπονομεύουν τους παραγωγούς με κάθε τρόπο.
Αναλαμβάνουν επίσης την εποπτεία στους Τοπικούς Οργανισμούς Εγγείων Βελτιώσεων για την κατασκευή φραγμάτων, λιμνοδεξαμενών, γεωτρήσεων, για αποξηραντικά έργα, αναδασώσεις κλπ
Τομέας Μεταφορών: αναλαμβάνουν όσες αρμοδιότητες εμπίπτουν με τις αστικές τοπικού επιπέδου αρμοδιότητες, όπως τα σχετικά με τις γραμμές των λεωφορείων.
Και η χρηματοδότηση…
Η χρηματοδότηση των Κεντρικών Αυτοτελών Πόρων(πάγιο αίτημα της ΚΕΔΚΕ) γίνεται με ένα σύστημα φόρων.Ο νέος ΚΑΠ περιλαμβάνει, τον Φόρο Εισοδήματος Φυσικών και Νομικών Προσώπων, τον Φόρο Προστιθέμενης Αξίας και τον Φόρο Ακίνητης Περιουσίας
Μεγάλο πλιάτσικο όμως θα στηθεί και πάλι στον τομέα του περιβάλλοντος, με τους πολυεθνικούς κολοσσούς της ενέργειας να καραδοκούν. Ο νέος νόμος για την προώθηση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας ευνοεί τα σχέδια για υπερμεγέθεις εγκαταστάσεις βιομηχανικών αιολικών ζωνών που θα ισοπεδώσουν τα βουνά και θα αποικιοποιήσουν τις θάλασσες. Οι υποψήφιοι επενδυτές εφεξής θα συνδιαλέγονται απευθείας με τον περιφερειάρχη και τον υπερδήμαρχο αφού τους παραχωρείται η υλοποίηση προγραμμάτων αξιοποίησης των ΑΠΕ. Εύκολα και αναίμακτα, οι επιχειρηματίες θα παρακάμπτουν τυχόν ενστάσεις και τις όποιες αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών..
Ωστόσο, ακόμα και η διαχείριση των υδάτινων πόρων μπαίνει σε επικίνδυνη τροχιά αφού εκχωρείται στους δήμους ο έλεγχος της διαχείρισης υπόγειων και επιφανειακών αρδευτικών υδάτων και η εκτέλεση εργασιών για την ανεύρεση υπόγειων νερών. Θα μπορούν πλέον ανενδοίαστα να εκμεταλλευτούν το νερό με τους όρους της αγοράς, όπως κάνει η ΕΥΔΑΠ στην Αττική, και θα ενταθεί αυτό που συμβαίνει ακόμα και σήμερα με την άτυπη εκμετάλλευση των γεωτρήσεων από ιδιώτες και του φράγματος της Φανερωμένης εδώ στη Νάξο.
Καλλικράτης λοιπόν, σημαίνει δήμοι - παραρτήματα της κρατικής εξουσίας, που απροσχημάτιστα και με αυξημένες αρμοδιότητες θα ενεργούν σαν αυτοτελείς επιχειρηματικές μονάδες χωρίς έλεγχο από την βάση. Ο δήμαρχος θα μετατραπεί σε κυβερνήτη και θα χαθεί ακόμα και η ελάχιστη αμεσότητα που μέχρι τώρα έδινε την δυνατότητα στους κατοίκους ενός τόπου να εκφράσουν την δυσαρέσκεια ή τα αιτήματά τους. Ίσως να μην είναι πολύ μακριά η ώρα που θα διαδηλώνουμε έξω από τα δημαρχεία φωνάζοντας κι εδώ στην επαρχία «Να καεί, να καεί το μπουρδέλο η βουλή»!!
ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ: ΚΟΝΤΑ ΒΡΟΝΤΑ
Μνημόνιο και Καλλικράτης πάνε μαζί γιατί μεγάλο μέρος του πεδίου δράσης του ντόπιου και του πολυεθνικού κεφαλαίου θα λάβει χώρα στην περιφέρεια. Οι ευέλικτοι όσο και συγκεντρωτικοί οργανισμοί δημοτικής και περιφερειακής διοίκησης ευνοούν τις συνεργασίες με επενδυτικούς ομίλους, ενώ το καθεστώς επισφάλειας και οι αλλαγές στο ασφαλιστικό χαμηλώνουν το κόστος εργασίας και αυξάνουν την κερδοφορία των επιχειρηματιών. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι πλείστοι κρατικοί παράγοντες, αλλά και μερίδα του τύπου, λιβανίζουν το νέο αρχιτεκτόνημα σαν το «μελλοντικό μοντέλο ανάπτυξης της χώρας».
Η εμπειρία από αντίστοιχες μεταρρυθμίσεις τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική δεν δικαιολογεί την αισιόδοξη προπαγάνδα των κρατούντων. Πρόσφατα, η γαλλική πόλη Σαιντ Ετιέν χρεοκόπησε. Μεγάλες πόλεις όπως το Ντιτρόιτ και το Λος Άντζελες στις Ενωμένες Πολιτείες βρίσκονται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και περικόπτουν δαπάνες από τα νοσοκομεία και την συντήρηση των δρόμων ενώ αναζητούν εναγωνίως πακέτα σωτηρίας. Στα δικά μας τώρα, ο δήμος Πειραιά έχει κηρύξει παύση πληρωμών για κάποιους εργαζόμενους ενώ και στην Αλεξανδρούπολη συμβαίνει κάτι αντίστοιχο.
Το υπουργείο εσωτερικών προσβλέπει στον Καλλικράτη για την εξοικονόμηση πόρων μέσα από τις μαζικές απολύσεις και την εφαρμογή «ευέλικτων προγραμμάτων εργασίας».
Οι επικείμενες εκλογές λοιπόν, έχουν μια ιδιαίτερη σημασία μιας και το περιεχόμενό τους είναι περισσότερο πολιτικό από ποτέ. Ο Καλλικράτης, τα σημαινόμενα και οι πολιτικές που θα εξυπηρετήσει θα διαμορφώσουν ένα νέο πλαίσιο που θα αλλάξει την σχέση των κατοίκων με τον φυσικό τους χώρο και τις τοπικές κοινωνίες.
Ειδικά για την ορεινή Νάξο με την πλούσια αγροτοκτηνοτροφική παράδοση, η υποβάθμιση των χωριών στη νέα εποχή, μαζί με τις αντιξοότητες που ήδη υπάρχουν, θα οδηγήσουν πολλές φτωχές αγροτικές οικογένειες στον οικονομικό και παραγωγικό αφανισμό και τους τόπους σε πλήρη εγκατάλειψη.
Οι τοπικοί μας άρχοντες θα αποκτήσουν μια νέα διάσταση πέρα από εκείνη του φοροεισπράκτορα αφού θα παίρνουν μέρος του ΦΠΑ και του ΦΑΠ. Η αλαζονεία και μικρο-μεγαλοϊδεατισμός τους θα γιγαντωθεί, αφού θα ηγούνται πλέον σε σχηματισμούς και μηχανισμούς που δύσκολα θα ελέγχονται.
ΑΠΟΧΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΤΩΠΑ
Τα παλαιά μας βάσανα θα πολλαπλασιαστούν αφού αυτός ο συρφετός παραγόντων, κομματαρχών, δευτεροκλασάτων ή/και αποτυχημένων κομματικών στελεχών και συνδικαλιστών, όλοι αυτοί οι λιμοκοντόροι της εξουσίας θα μας κατσικωθούν για τα καλά στο σβέρκο. Και από κοντά τους το γλοιώδες πλήθος των ευρωλιγούρηδων τεχνοκρατών, των σοβαροφανών επιστημόνων που δουλεύουν «μόνο για το καλό του τόπου και την ουδετερότητα της επιστήμης» ενώ στην πραγματικότητα είναι πάντα εκεί που τους χρειάζονται οι αρχές.
Η αποχή λοιπόν έχει ακόμη μεγαλύτερη αξία, όχι γιατί θα καταγραφεί σαν λαϊκή δυσαρέσκεια, αλλά επειδή σαν συνειδητή πράξη περιφρονεί έμπρακτα την λογική της αντιπροσώπευσης, δηλαδή τον θεμέλιο λίθο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας-ολιγαρχίας και καταγγέλλει το νέο μοντέλο ανάπτυξης που έρχεται με τον Καλλικράτη. Ωστόσο, αυτή η στάση παραμένει ανολοκλήρωτη και μισή αν δεν συνδέεται με την ανάπτυξη ολομέτωπου αγώνα ενάντια στο μνημόνιο και στον Καλλικράτη, τόσο στα αστικά κέντρα όσο και στην επαρχία.
Οι κινητοποιήσεις των τοπικών κοινωνιών ενάντια στα αιολικά πάρκα στην Κέρκυρα και στο Αποπηγάδι Χανίων, στην εξόρυξη χρυσού στην Χαλκιδική, ενάντια στις νέες χωματερές στα Γιάννενα, στη Λευκίμμη, στη Νάξο και αλλού, οι αγώνες των αγροτών, πρέπει να γίνουν καθημερινότητα σε κάθε τόπο που επιχειρείται η λεηλασία του.
Η συμμετοχή σε συλλογικούς τοπικούς αγώνες βάσης για την επίλυση ζωτικών προβλημάτων -στην δουλειά, στο σχολείο, στην γειτονιά όπως και οι δράσεις για την διάσωση των ελεύθερων χώρων-, αποτελεί την άμεση απάντηση στα ολοκληρωτικά σχέδια εκμετάλλευσης και καθυπόταξης.
Η αυτοοργάνωση και η δημιουργία δικτύων κοινωνικής αλληλεγγύης είναι η εφικτή αντίσταση ενάντια στην ολοκληρωτική επίθεση που έχει εξαπολύσει το κράτος και το κεφάλαιο ενάντια στα χαμηλά κοινωνικά στρώματα. Στον αντίποδα της εξατομίκευσης που οδηγεί στον κοινωνικό κανιβαλισμό…
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Αυτόνομη Πρωτοβουλία Νάξου
--
Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010
Το παθητικό κάπνισμα... και η πειθαρχία
Πριν λίγα χρόνια ο αντιεξουσιαστής πρωθυπουργός μας, διακήρυττε σε όλους τους τόνους και προς όλους τους «ναυτιλλόμενους» ότι θα νομιμοποιούσε το κάπνισμα της κάνναβης διεκδικώντας με αυτή την «διακηρυγμένη υπόσχεση» τους πλέον πρωτοποριακούς και επαναστατικούς τίτλους της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής σκηνής. Θα νομιμοποιούσε- εκ των υστέρων, όπως συνηθίζουν οι πολιτικοί και οι νομοθέτες - μια κοινωνική συνήθεια που είναι ευρέως διαδεδομένη και μεταδίδεται όλο και περισσότερο ανάμεσα στα μέλη της ελληνικής κοινωνίας.
Όμως η διακηρυγμένη «νομιμοποίηση» της κάνναβης, μετατράπηκε σε απαγόρευση του καπνίσματος σε όλους τους κλειστούς δημόσιους χώρους με πρόσχημα βέβαια την υγεία μας και στηριζόμενη στον αυθαίρετο και ανυπόστατο επιστημονικά όρο του παθητικού καπνιστή. Γελοίες μπούρδες που όσο της αναλύουμε όμως θα κατανοήσουμε ότι δεν είναι και τόσο αστείες.
Η αντικαπνιστική εκστρατεία έχει ξεκινήσει εδώ και πολλούς αιώνες. Στο εξαιρετικά ενδιαφέρον πρόσφατο βιβλίο του συγγραφέα Christopher Snowdon, με τίτλο Velvet Glove-Iron Fist (μτφρ. Βελούδινο γάντι - Σιδερένια γροθιά) (εκδ. Little Dice 2009) παρουσιάζεται το ταξίδι της συνήθειας του καπνίσματος από την Κούβα του 15ου αιώνα μέχρι την Καλιφόρνια τού σήμερα με ενδιάμεσους σταθμούς όπως η Γαλλία της Eπανάστασης, η βικτωριανή Αγγλία, η ναζιστική Γερμανία. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Ισπανία του 1493 καταδικάστηκε από την Ιερά Εξέταση ο πρώτος Ευρωπαίος καπνιστής, στην Αγγλία το 1604 υπήρξε πολύ μεγάλη αύξηση στον φόρο του καπνού –όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα–, το 1676 στον Καναδά απαγορεύτηκε το κάπνισμα στους δρόμους, στις ΗΠΑ το 1899 ο αντικαπνιστικός ακτιβισμός κορυφώνεται και ζητεί την απαγόρευση του καπνίσματος…
ενώ στη ναζιστική Γερμανία το κάπνισμα θεωρείται αισχρή εβραϊκή συνήθεια που αλλοτριώνει την άρια φυλή, αδυνατίζοντας το σπέρμα της και με την εφεύρεση του όρου του «παθητικού καπνιστή», ξεκινάει η πρώτη συστηματική κρατική αντικαπνιστική εκστρατεία για ένα υγιές έθνος με απώτερο σκοπό, να δαιμονοποιήσει όσους διαφέρουν από τα πρότυπα της άριας φυλής να διαλύσουν ακόμα περισσότερο την κοινωνική συνοχή και να επικρατήσει η καχυποψία, η αντιπαλότητα, ο φόβος και ο διαχωρισμός, ανάμεσα στους πολίτες της. Διαίρει και βασίλευε… ο γνωστός δρόμος για την εξουσία
Αντίθετα, το κάπνισμα υπήρξε αγαπημένη συνήθεια του συμμαχικού στρατού κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μάλιστα αμέσως μετά τον πόλεμο οι μη καπνιστές θεωρήθηκαν περίεργοι. Ακόμη και η διάσημη Αγκάθα Κρίστι έπρεπε να απολογηθεί δημόσια γιατί δεν μπορούσε να καπνίσει.
Η σύγχρονη αντικαπνιστική εκστρατεία έχοντας εξαπλωθεί σε κάθε γωνιά του δυτικού κόσμου έρχεται και στην χώρα μας για να επισφραγίσει την ολοκλήρωση της ιδεολογικής δαιμονοποίησης μιας ευρείας κοινωνικής συνήθειας. Γιατί όμως όλος αυτός ο σαματάς; μπορεί να ρωτήσει κάποιος εξάλλου το κάπνισμα δεν κάνει καλό!
Ο ΦΟΥΚΩ γράφει στο «Επιτήρηση και Τιμωρία: η Γέννηση της Φυλακής» ότι: η εποχή του καπιταλισμού είναι η εποχή που τα σώματα τίθενται στο επίκεντρο. Μελετώνται, ταξινομούνται, υποβάλλονται σε κατεργασία ακόμα και μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Το σώμα ήταν ο αντικειμενικός στόχος της εξουσίας που το υποβάλλει σε κατεργασία, σε πλάσιμο, στο σώμα που υπακούει πάντα και που δεν πρόκειται για κάποιο μαζικό χειρισμό του σώματος αλλά για άσκηση πάνω του ενός λεπτού καταναγκασμού για μια απειροελάχιστη άσκηση της εξουσίας πάνω στις κινήσεις, στις χειρονομίες, στις ταχύτητες, και τις στάσεις… Η επινόηση αυτής της πολιτικής ανατομίας δεν είναι μια νέα ανακάλυψη αλλά σχεδόν πάντα επιβλήθηκε για να ανταποκριθεί σε ορισμένες απαιτήσεις των περιστάσεων: άλλοτε μιας βιομηχανικής καινοτομίας (για την οργάνωση, από τον 16ο ως τον 19ο αιώνα, ενός συνόλου από διαδικασίες για αστυνόμευση, έλεγχο, επιτήρηση, διαπαιδαγώγηση των ατόμων, κάνοντάς τους συγχρόνως "πειθαρχικούς και ωφέλιμους"), άλλοτε της υποτροπής μιας επιδημίας (θυμηθείτε το φιάσκο της γρίπης των χοίρων) …
Μάλλον, ίσως, για μια νεότερη τεχνολογία ή ( δικιά μου σημείωση) σήμερα για την επιβολή των συνθηκών φτώχειας και εξαθλίωσης στο μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας προκειμένου να σωθεί το έθνος και οι τραπεζίτες.
Επιτήρηση, ασκήσεις, γυμνάσια, επισημάνσεις, κοινωνική τάξη και θέση, ταξινομήσεις, εξετάσεις, καταχωρίσεις - μια ολόκληρη μέθοδος για υποταγή των σωμάτων, για χαλιναγώγηση της ανθρώπινης πολλαπλότητας και για χειραγώγηση των δυνάμεών τους, ανακηρύχθηκε, κατά τους κλασικούς αιώνες, στα νοσοκομεία, στο στρατό, στα σχολεία, στα λύκεια και στα εργαστήρια: η πειθαρχία.
Μικροπονηριές που διαθέτουν μεγάλη δύναμη διάδοσης, εκλεπτυσμένες τακτοποιήσεις φαινομενικά αθώες, μηχανισμοί… που επιδιώκουν ευτελείς καταναγκασμούς… Η ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΗΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑΣ… Χωρίς αμφιβολία ο 18ος αι. επινόησε τις ελευθερίες• τους έδωσε όμως ένα υπόβαθρο βαθύ και στερεό - την πειθαρχημένη κοινωνία στην οποία εξακολουθούμε να υπαγόμαστε. Η φυλακή θα πρέπει να ανατοποθετηθεί μέσα στον σχηματισμό αυτής της κοινωνίας της επιτήρησης. [...]
Σήμερα, η εκστρατεία εναντίον του καπνίσματος έχει λάβει τέτοιες διαστάσεις, ώστε να είναι αδύνατη η διατύπωση αντίθετης άποψης, σχετικά με τις συνέπειές του. Το λεγόμενο «παθητικό κάπνισμα» αποτέλεσε, ιστορικά, την πιο αποφασιστική ιδέα της αντικαπνιστικής εκστρατείας. Αφού γίνεται αποδεκτό ότι το κάπνισμα βλάπτει και το διπλανό μη καπνιστή, νομιμοποιείται η πολιτεία να προστατεύσει το «θύμα», διώκοντας τον «θύτη» να βάζει μεγάλους φόρους χωρίς διαμαρτυρίες και αντιδράσεις και να δημιουργεί ένα ακόμα πόλο διαχωρισμού της κοινωνίας θεσμοθετώντας την επιτήρηση των καπνιστών από τους μαινόμενους αντικαπνιστές όπου η απαγόρευση δεν λειτουργεί. 1142 η ρουφιανιά σε ολόκληρο το μεγαλείο της. Η θεσμοθέτηση της αντιπαράθεσης στο εσωτερικό της κοινωνίας έχει τώρα και τηλεφωνική γραμμή ενώ την ίδια στιγμή η μαύρη καπιταλιστική ανάπτυξη στηρίζεται στα ναρκωτικά, στην πορνεία και στο λαθρεμπόριο τσιγάρων. Σε περιόδους ύφεσης η αναζήτηση φθηνών προϊόντων είναι σίγουρη για τα εξαθλιωμένα λαϊκά στρώματα. Ως γνωστό το λαθρεμπόριο τσιγάρων ξεκινάει από τις ίδιες τις καπνοβιομηχανίες που έχοντας στήσει ένα δαιδαλώδες δίκτυο μπορούν και διαχειρίζονται προς όφελος τους την ακρίβεια των τσιγάρων σε αντίθεση με τους περιπτεράδες που κλείνει ο ένας μετά τον άλλο.
Εξάλλου η απαγόρευση δεν σημαίνει αναγκαστικά και εξάλειψη απεναντίας δεν υπάρχει μεγαλύτερη πρόκληση για ένα έφηβο να δοκιμάσει κάτι που του απαγορεύουν οι «σοφοί» ενήλικες. Όπως ακριβώς και το μήλο του παραδείσου…
Αλλά τι είναι και πώς μετριέται το «παθητικό κάπνισμα»; Πώς ποσοτικοποιείται; Δεν υπάρχει τρόπος. Γι' αυτό και η ιατρική κατέφυγε στο γνωστό τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιεί τη στατιστική. Βρέθηκε π.χ. από επιδημιολογικές μελέτες, ότι οι μη καπνιστές, σύντροφοι καπνιστών, διατρέχουν 30% αυξημένο κίνδυνο για καρκίνο του πνεύμονα. Ο αδαής πανικοβάλλεται, θεωρώντας ότι 30 στους 100 συντρόφους καπνιστών θα πάθουν καρκίνο. Φυσικά δεν πρόκειται περί αυτού. Πρόκειται για αύξηση της πιθανότητας. Και πόση είναι αυτή η πιθανότητα; Μόνον 6 στους 100.000 μη καπνιστές παθαίνουν καρκίνο στον πνεύμονα. Επομένως, η αύξηση κατά 30% αντιστοιχεί σε 1,8 ακόμα περιπτώσεις στις 100.000 ή 0,9 στις 50.000. Με άλλα λόγια, σε κάθε 55.000 μη καπνιστές, συντρόφους καπνιστών, μόνο 1 θα πάθει καρκίνο στον πνεύμονα εξαιτίας (;) του καπνιστή συντρόφου.
Η πιθανότητα να πεθάνει, ο ίδιος άνθρωπος, σε τροχαίο είναι, στην Ελλάδα, 10 φορές μεγαλύτερη, αλλά δεν απαγορεύουμε γι' αυτό την κυκλοφορία των αυτοκινήτων. Με την ίδια λογική, άλλωστε, δεν θα έπρεπε να πωλούνται γλυκά σε παχύσαρκους ή διαβητικούς να απαγορεύεται η κατανάλωση αλκοόλ, ζωικού λίπους και όλων των μεταλλαγμένων προϊόντων, να απαγορεύονται οι άθλιες συνθήκες εργασίας που επιβάλλουν στους εργαζόμενους οι μεγαλοεργοδότες, αμισθί περίπου, να μην αναπνέουμε την κοινά ομολογουμένως μολυσμένη ατμόσφαιρα και να μην τρώμε τα γεμάτα τοξικά και χημικά λιπάσματα γεωργικά προϊόντα κλπ. ενώ οι κεραίες κινητής τηλεφωνίας θα έπρεπε να απαγορευτούν και οι υπολογιστές να λειτουργούν 30-45 λεπτά την ημέρα!
Τα δακρυγόνα και τα χημικά που ρίχνουν στους εκάστοτε διαδηλωτές οι δυνάμεις καταστολής ευθύνονται για τον πρόσφατο θάνατο ενός απεργού φορτηγατζή την προηγούμενη Δευτέρα! αυτά δεν είναι απαγορευμένα και επικίνδυνα για την υγεία μας; Δεν συμβάλλουν στην επιδείνωση της υγείας μας ενώ πρόκειται για άλλη μια κρατική δολοφονία; Άσχετα ότι την έκαναν γαργάρα την «είδηση» αυτή. Ο στρατός και οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι δεν σκοτώνουν;
Η ποιότητα του νερού, του φαγητού και του περιβάλλοντος σε συνδυασμό με τις εργασιακές συνθήκες αποτελούν την κύρια πηγή αρρώστιας της κοινωνίας μας και μεγεθύνουν το άγχος που καταγράφετε ως τον νούμερο ένα παράγοντα για την καταστροφή της υγείας μας. Το κάπνισμα απλώς επιδεινώνει την κατάντια αυτή αλλά αν ιεραρχήσουμε την συμβολή του τόσο στον καρκίνο όσο και στο γενικότερο πλαίσιο της υγείας μας, είναι ουραγός. Είναι ένα από τα πολλά ρίσκα που παίρνουμε στην ζωή μας αλλά όχι το πιο σημαντικό!!!
Οι Εργασίες που υποστηρίζουν ότι το παθητικό κάπνισμα δεν βλάπτει είτε δεν πραγματοποιούνται είτε δεν δημοσιεύονται. Επιπλέον, η έρευνα για τη βελτίωση της ποιότητας των τσιγάρων έχει σταματήσει, στερώντας τα εκατομμύρια των καπνιστών από τη δυνατότητα να χρησιμοποιούν ένα ασφαλέστερο προϊόν. Παρόλα αυτά έχουν επιστρατευθεί ένα σωρό επιστήμονες για να μας πείσουν ότι το πιθανόν είναι και βέβαιο. Γιατί άλλο να λες και να γράφεις ότι το τσιγάρο ΜΠΟΡΕΙ να σκοτώσει και να προκαλέσει καρκίνο του πνεύμονα και άλλο πράγμα να μετατρέπεις το ΜΠΟΡΕΙ σε σιγουριά και βεβαιότητα. Η χρήση του όρου του «παθητικού καπνιστή» είναι τόσο γελοία που δεν χρειάζεται περισσότερη ενασχόληση.
Η αντικαπνιστική εκστρατεία αποτελεί, ένα ακόμη εκλεπτυσμένο εγχείρημα υποταγής του σώματος και της συνείδησης μας και επιβεβαιώνει τις φωνές που αποκαλύπτουν ότι η υγεία έχει μετατραπεί από δημόσιο αγαθό σε πολιτικό όπλο ελέγχου και πειθαρχίας των μαζών μέσω της δημιουργίας αφενός πελατειακών σχέσεων και αφετέρου, αποκλεισμών, διαχωρισμών, στιγματισμών και ελεγκτικών μηχανισμών.
Το ότι δεν αναφέρθηκα σε δικαιώματα και άλλες τέτοιες νεοφιλελεύθερες μπαρούφες είναι για τον απλούστατο λόγο ότι αυτά δεν υπάρχουν στον καπιταλισμό.
Όμως η διακηρυγμένη «νομιμοποίηση» της κάνναβης, μετατράπηκε σε απαγόρευση του καπνίσματος σε όλους τους κλειστούς δημόσιους χώρους με πρόσχημα βέβαια την υγεία μας και στηριζόμενη στον αυθαίρετο και ανυπόστατο επιστημονικά όρο του παθητικού καπνιστή. Γελοίες μπούρδες που όσο της αναλύουμε όμως θα κατανοήσουμε ότι δεν είναι και τόσο αστείες.
Η αντικαπνιστική εκστρατεία έχει ξεκινήσει εδώ και πολλούς αιώνες. Στο εξαιρετικά ενδιαφέρον πρόσφατο βιβλίο του συγγραφέα Christopher Snowdon, με τίτλο Velvet Glove-Iron Fist (μτφρ. Βελούδινο γάντι - Σιδερένια γροθιά) (εκδ. Little Dice 2009) παρουσιάζεται το ταξίδι της συνήθειας του καπνίσματος από την Κούβα του 15ου αιώνα μέχρι την Καλιφόρνια τού σήμερα με ενδιάμεσους σταθμούς όπως η Γαλλία της Eπανάστασης, η βικτωριανή Αγγλία, η ναζιστική Γερμανία. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Ισπανία του 1493 καταδικάστηκε από την Ιερά Εξέταση ο πρώτος Ευρωπαίος καπνιστής, στην Αγγλία το 1604 υπήρξε πολύ μεγάλη αύξηση στον φόρο του καπνού –όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα–, το 1676 στον Καναδά απαγορεύτηκε το κάπνισμα στους δρόμους, στις ΗΠΑ το 1899 ο αντικαπνιστικός ακτιβισμός κορυφώνεται και ζητεί την απαγόρευση του καπνίσματος…
ενώ στη ναζιστική Γερμανία το κάπνισμα θεωρείται αισχρή εβραϊκή συνήθεια που αλλοτριώνει την άρια φυλή, αδυνατίζοντας το σπέρμα της και με την εφεύρεση του όρου του «παθητικού καπνιστή», ξεκινάει η πρώτη συστηματική κρατική αντικαπνιστική εκστρατεία για ένα υγιές έθνος με απώτερο σκοπό, να δαιμονοποιήσει όσους διαφέρουν από τα πρότυπα της άριας φυλής να διαλύσουν ακόμα περισσότερο την κοινωνική συνοχή και να επικρατήσει η καχυποψία, η αντιπαλότητα, ο φόβος και ο διαχωρισμός, ανάμεσα στους πολίτες της. Διαίρει και βασίλευε… ο γνωστός δρόμος για την εξουσία
Αντίθετα, το κάπνισμα υπήρξε αγαπημένη συνήθεια του συμμαχικού στρατού κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μάλιστα αμέσως μετά τον πόλεμο οι μη καπνιστές θεωρήθηκαν περίεργοι. Ακόμη και η διάσημη Αγκάθα Κρίστι έπρεπε να απολογηθεί δημόσια γιατί δεν μπορούσε να καπνίσει.
Η σύγχρονη αντικαπνιστική εκστρατεία έχοντας εξαπλωθεί σε κάθε γωνιά του δυτικού κόσμου έρχεται και στην χώρα μας για να επισφραγίσει την ολοκλήρωση της ιδεολογικής δαιμονοποίησης μιας ευρείας κοινωνικής συνήθειας. Γιατί όμως όλος αυτός ο σαματάς; μπορεί να ρωτήσει κάποιος εξάλλου το κάπνισμα δεν κάνει καλό!
Ο ΦΟΥΚΩ γράφει στο «Επιτήρηση και Τιμωρία: η Γέννηση της Φυλακής» ότι: η εποχή του καπιταλισμού είναι η εποχή που τα σώματα τίθενται στο επίκεντρο. Μελετώνται, ταξινομούνται, υποβάλλονται σε κατεργασία ακόμα και μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Το σώμα ήταν ο αντικειμενικός στόχος της εξουσίας που το υποβάλλει σε κατεργασία, σε πλάσιμο, στο σώμα που υπακούει πάντα και που δεν πρόκειται για κάποιο μαζικό χειρισμό του σώματος αλλά για άσκηση πάνω του ενός λεπτού καταναγκασμού για μια απειροελάχιστη άσκηση της εξουσίας πάνω στις κινήσεις, στις χειρονομίες, στις ταχύτητες, και τις στάσεις… Η επινόηση αυτής της πολιτικής ανατομίας δεν είναι μια νέα ανακάλυψη αλλά σχεδόν πάντα επιβλήθηκε για να ανταποκριθεί σε ορισμένες απαιτήσεις των περιστάσεων: άλλοτε μιας βιομηχανικής καινοτομίας (για την οργάνωση, από τον 16ο ως τον 19ο αιώνα, ενός συνόλου από διαδικασίες για αστυνόμευση, έλεγχο, επιτήρηση, διαπαιδαγώγηση των ατόμων, κάνοντάς τους συγχρόνως "πειθαρχικούς και ωφέλιμους"), άλλοτε της υποτροπής μιας επιδημίας (θυμηθείτε το φιάσκο της γρίπης των χοίρων) …
Μάλλον, ίσως, για μια νεότερη τεχνολογία ή ( δικιά μου σημείωση) σήμερα για την επιβολή των συνθηκών φτώχειας και εξαθλίωσης στο μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας προκειμένου να σωθεί το έθνος και οι τραπεζίτες.
Επιτήρηση, ασκήσεις, γυμνάσια, επισημάνσεις, κοινωνική τάξη και θέση, ταξινομήσεις, εξετάσεις, καταχωρίσεις - μια ολόκληρη μέθοδος για υποταγή των σωμάτων, για χαλιναγώγηση της ανθρώπινης πολλαπλότητας και για χειραγώγηση των δυνάμεών τους, ανακηρύχθηκε, κατά τους κλασικούς αιώνες, στα νοσοκομεία, στο στρατό, στα σχολεία, στα λύκεια και στα εργαστήρια: η πειθαρχία.
Μικροπονηριές που διαθέτουν μεγάλη δύναμη διάδοσης, εκλεπτυσμένες τακτοποιήσεις φαινομενικά αθώες, μηχανισμοί… που επιδιώκουν ευτελείς καταναγκασμούς… Η ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΗΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑΣ… Χωρίς αμφιβολία ο 18ος αι. επινόησε τις ελευθερίες• τους έδωσε όμως ένα υπόβαθρο βαθύ και στερεό - την πειθαρχημένη κοινωνία στην οποία εξακολουθούμε να υπαγόμαστε. Η φυλακή θα πρέπει να ανατοποθετηθεί μέσα στον σχηματισμό αυτής της κοινωνίας της επιτήρησης. [...]
Σήμερα, η εκστρατεία εναντίον του καπνίσματος έχει λάβει τέτοιες διαστάσεις, ώστε να είναι αδύνατη η διατύπωση αντίθετης άποψης, σχετικά με τις συνέπειές του. Το λεγόμενο «παθητικό κάπνισμα» αποτέλεσε, ιστορικά, την πιο αποφασιστική ιδέα της αντικαπνιστικής εκστρατείας. Αφού γίνεται αποδεκτό ότι το κάπνισμα βλάπτει και το διπλανό μη καπνιστή, νομιμοποιείται η πολιτεία να προστατεύσει το «θύμα», διώκοντας τον «θύτη» να βάζει μεγάλους φόρους χωρίς διαμαρτυρίες και αντιδράσεις και να δημιουργεί ένα ακόμα πόλο διαχωρισμού της κοινωνίας θεσμοθετώντας την επιτήρηση των καπνιστών από τους μαινόμενους αντικαπνιστές όπου η απαγόρευση δεν λειτουργεί. 1142 η ρουφιανιά σε ολόκληρο το μεγαλείο της. Η θεσμοθέτηση της αντιπαράθεσης στο εσωτερικό της κοινωνίας έχει τώρα και τηλεφωνική γραμμή ενώ την ίδια στιγμή η μαύρη καπιταλιστική ανάπτυξη στηρίζεται στα ναρκωτικά, στην πορνεία και στο λαθρεμπόριο τσιγάρων. Σε περιόδους ύφεσης η αναζήτηση φθηνών προϊόντων είναι σίγουρη για τα εξαθλιωμένα λαϊκά στρώματα. Ως γνωστό το λαθρεμπόριο τσιγάρων ξεκινάει από τις ίδιες τις καπνοβιομηχανίες που έχοντας στήσει ένα δαιδαλώδες δίκτυο μπορούν και διαχειρίζονται προς όφελος τους την ακρίβεια των τσιγάρων σε αντίθεση με τους περιπτεράδες που κλείνει ο ένας μετά τον άλλο.
Εξάλλου η απαγόρευση δεν σημαίνει αναγκαστικά και εξάλειψη απεναντίας δεν υπάρχει μεγαλύτερη πρόκληση για ένα έφηβο να δοκιμάσει κάτι που του απαγορεύουν οι «σοφοί» ενήλικες. Όπως ακριβώς και το μήλο του παραδείσου…
Αλλά τι είναι και πώς μετριέται το «παθητικό κάπνισμα»; Πώς ποσοτικοποιείται; Δεν υπάρχει τρόπος. Γι' αυτό και η ιατρική κατέφυγε στο γνωστό τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιεί τη στατιστική. Βρέθηκε π.χ. από επιδημιολογικές μελέτες, ότι οι μη καπνιστές, σύντροφοι καπνιστών, διατρέχουν 30% αυξημένο κίνδυνο για καρκίνο του πνεύμονα. Ο αδαής πανικοβάλλεται, θεωρώντας ότι 30 στους 100 συντρόφους καπνιστών θα πάθουν καρκίνο. Φυσικά δεν πρόκειται περί αυτού. Πρόκειται για αύξηση της πιθανότητας. Και πόση είναι αυτή η πιθανότητα; Μόνον 6 στους 100.000 μη καπνιστές παθαίνουν καρκίνο στον πνεύμονα. Επομένως, η αύξηση κατά 30% αντιστοιχεί σε 1,8 ακόμα περιπτώσεις στις 100.000 ή 0,9 στις 50.000. Με άλλα λόγια, σε κάθε 55.000 μη καπνιστές, συντρόφους καπνιστών, μόνο 1 θα πάθει καρκίνο στον πνεύμονα εξαιτίας (;) του καπνιστή συντρόφου.
Η πιθανότητα να πεθάνει, ο ίδιος άνθρωπος, σε τροχαίο είναι, στην Ελλάδα, 10 φορές μεγαλύτερη, αλλά δεν απαγορεύουμε γι' αυτό την κυκλοφορία των αυτοκινήτων. Με την ίδια λογική, άλλωστε, δεν θα έπρεπε να πωλούνται γλυκά σε παχύσαρκους ή διαβητικούς να απαγορεύεται η κατανάλωση αλκοόλ, ζωικού λίπους και όλων των μεταλλαγμένων προϊόντων, να απαγορεύονται οι άθλιες συνθήκες εργασίας που επιβάλλουν στους εργαζόμενους οι μεγαλοεργοδότες, αμισθί περίπου, να μην αναπνέουμε την κοινά ομολογουμένως μολυσμένη ατμόσφαιρα και να μην τρώμε τα γεμάτα τοξικά και χημικά λιπάσματα γεωργικά προϊόντα κλπ. ενώ οι κεραίες κινητής τηλεφωνίας θα έπρεπε να απαγορευτούν και οι υπολογιστές να λειτουργούν 30-45 λεπτά την ημέρα!
Τα δακρυγόνα και τα χημικά που ρίχνουν στους εκάστοτε διαδηλωτές οι δυνάμεις καταστολής ευθύνονται για τον πρόσφατο θάνατο ενός απεργού φορτηγατζή την προηγούμενη Δευτέρα! αυτά δεν είναι απαγορευμένα και επικίνδυνα για την υγεία μας; Δεν συμβάλλουν στην επιδείνωση της υγείας μας ενώ πρόκειται για άλλη μια κρατική δολοφονία; Άσχετα ότι την έκαναν γαργάρα την «είδηση» αυτή. Ο στρατός και οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι δεν σκοτώνουν;
Η ποιότητα του νερού, του φαγητού και του περιβάλλοντος σε συνδυασμό με τις εργασιακές συνθήκες αποτελούν την κύρια πηγή αρρώστιας της κοινωνίας μας και μεγεθύνουν το άγχος που καταγράφετε ως τον νούμερο ένα παράγοντα για την καταστροφή της υγείας μας. Το κάπνισμα απλώς επιδεινώνει την κατάντια αυτή αλλά αν ιεραρχήσουμε την συμβολή του τόσο στον καρκίνο όσο και στο γενικότερο πλαίσιο της υγείας μας, είναι ουραγός. Είναι ένα από τα πολλά ρίσκα που παίρνουμε στην ζωή μας αλλά όχι το πιο σημαντικό!!!
Οι Εργασίες που υποστηρίζουν ότι το παθητικό κάπνισμα δεν βλάπτει είτε δεν πραγματοποιούνται είτε δεν δημοσιεύονται. Επιπλέον, η έρευνα για τη βελτίωση της ποιότητας των τσιγάρων έχει σταματήσει, στερώντας τα εκατομμύρια των καπνιστών από τη δυνατότητα να χρησιμοποιούν ένα ασφαλέστερο προϊόν. Παρόλα αυτά έχουν επιστρατευθεί ένα σωρό επιστήμονες για να μας πείσουν ότι το πιθανόν είναι και βέβαιο. Γιατί άλλο να λες και να γράφεις ότι το τσιγάρο ΜΠΟΡΕΙ να σκοτώσει και να προκαλέσει καρκίνο του πνεύμονα και άλλο πράγμα να μετατρέπεις το ΜΠΟΡΕΙ σε σιγουριά και βεβαιότητα. Η χρήση του όρου του «παθητικού καπνιστή» είναι τόσο γελοία που δεν χρειάζεται περισσότερη ενασχόληση.
Η αντικαπνιστική εκστρατεία αποτελεί, ένα ακόμη εκλεπτυσμένο εγχείρημα υποταγής του σώματος και της συνείδησης μας και επιβεβαιώνει τις φωνές που αποκαλύπτουν ότι η υγεία έχει μετατραπεί από δημόσιο αγαθό σε πολιτικό όπλο ελέγχου και πειθαρχίας των μαζών μέσω της δημιουργίας αφενός πελατειακών σχέσεων και αφετέρου, αποκλεισμών, διαχωρισμών, στιγματισμών και ελεγκτικών μηχανισμών.
Το ότι δεν αναφέρθηκα σε δικαιώματα και άλλες τέτοιες νεοφιλελεύθερες μπαρούφες είναι για τον απλούστατο λόγο ότι αυτά δεν υπάρχουν στον καπιταλισμό.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)