Α) ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΜΙΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ

Αυτό που μας διαφοροποιεί από τα άλλα έμβια όντα είναι η εννοιολογική σκέψη και τίποτα παραπάνω. Μιλάμε δηλαδή για Ελευθερία, Δημοκρατία, Ισότητα, για την Πόλη την Πολιτική και τον Πολιτισμό.

Αν όμως οι λέξεις και οι έννοιες χάσουν το νόημά τους, τότε ο άνθρωπος νοιώθει μπερδεμένος, αδύναμος και συγχυσμένος, με συνέπεια οι πράξεις και η δράση του να αντικατοπτρίζουν αυτή την σύγχυση και το μπέρδεμα που αισθάνεται.

Μπερδεμένος και συγχυσμένος πρέπει να νοιώθει λοιπόν και ο Αντιδήμαρχος Νάξου και (χωρίς αντιπροσώπους) μικρών Κυκλάδων κ. Αντώνης Μανιός, γιατί με πρόσχημα την προστασία του κεδροδάσους στο Αλυκό, από τους λογής-λογής «ανεύθυνους», προχώρησε στην αυθαίρετη τοποθέτηση 2 πινακίδων στο κεδροδάσος του Αλυκού, όπου «ενημερώνει» τον περαστικό, ότι η κατασκήνωση απαγορεύεται.

Μια πράξη παρορμητική και αποσπασματική, που τα «υποτιθέμενα οικολογικά» οφέλη από αυτήν την αυθαίρετη και επικίνδυνη απαγόρευση εξανεμίζονται, όταν τα στοχαστεί κάποιος κριτικά και αναδεικνύουν πολιτικούς προβληματισμούς, που αντανακλούν την εννοιολογική σύγχυση και το λεκτικό μπέρδεμα, που αναφέρω στον πρόλογό μου.

Η πρώτη σύγχυση που εντοπίζεται σε αυτή την απαγόρευση, προέρχεται από την ταύτιση- σύγχυση της έννοιας του ελεύθερου και δημόσιου χώρου με το κράτος και το δήμο. Πιο συγκεκριμένα δημόσιος είναι ο χώρος, που ανήκει σε όλους και η πρόσβαση σε αυτόν είναι απρόσκοπτη για όλους, ανεξαρτήτως θρησκείας, χρώματος, φύλου, ιδεολογίας, οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης και κυρίως δεν υπόκειται σε καμία λογική εμπορευματοποίησης, εκμετάλλευσης ή ιδιοποίησης από οποιονδήποτε.

Όμως η αποκλειστική διαχείριση των δημόσιων υποθέσεων και των χώρων από τους αντιπροσώπους των αστικών κυβερνήσεων εκτόπισε τον κόσμο από τα κέντρα λήψης αποφάσεων, με αποτέλεσμα το κράτος να μετατραπεί σε αποκλειστικό διαχειριστή των δημόσιων χώρων και αγαθών και να ταυτιστεί σιγά-σιγά με την έννοια του δημόσιου. Έτσι σήμερα το κράτος και ο τελευταίος τροχός του, ο εκάστοτε δήμος, αντιμετωπίζονται ως το δημόσιο, που αποφασίζουν για τους δημόσιους χώρους αλλά και για τις δημόσιες υποθέσεις, θεωρώντας τους εαυτούς τους ως ιδιοκτήτες της φύσης και των ελεύθερων δημόσιων χώρων. Αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής είναι η εμπορευματοποίηση των δημόσιων αγαθών και των χώρων, με τελικό σκοπό να τα παραχωρήσουν σε ιδιώτες έναντι πινακίου φακής.

Το βιώνουμε καθημερινά με την υποβάθμιση της παιδείας, της υγείας και την ιδιωτικοποίηση των μετακινήσεων, των επικοινωνιών, της ενέργειας, της ύδρευσης, της ασφάλισης κλπ. Βλέπουμε τους δρόμους, τις πλατείες, τις παραλίες, τις βουνοκορφές και τα δάση να δίδονται αντιπαροχή, να επινοικιάζονται ή να δίνονται βορά στις πολυεθνικές και στους ιδιώτες, για την παραγωγή αιολικής ενέργειας αντίστοιχα. Εξάλλου σήμερα, οι κυρίαρχες ελίτ μιλάνε για αποκρατικοποιήσεις και όχι για ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας (της περιουσίας δηλαδή που δημιουργήθηκε από τους φόρους και τους αγώνες του Ελληνικού λαού). «Αποδημοσιοποιήσεις» έπρεπε να λένε και «ιδιωτικοποιήσεις».

Ένας δεύτερος προβληματισμός, που προκύπτει από την απαγόρευση της κατασκήνωσης στην περιοχή αυτή, είναι το μοντέλο ανάπτυξης που θέλουμε και προωθούμε. Το μοντέλο ανάπτυξης που έχει επιβληθεί από τα πάνω και που συνεχίζεται με το χωροταξικό, που κατατέθηκε από τον κ. Τσεκούρα, ευθύνεται για την ουσιαστική καταστροφή, που έχει συντελεστεί στο κεδροδάσος, στην βιοποικιλότητα και στην φύση γενικότερα. Τα ξενοδοχεία, η παραθεριστική κατοικία, η φωτορύπανση, τα μπαζώματα, τα αυτοκίνητα, οι αμμοληψίες και η άναρχη δόμηση ευθύνονται για την μέχρι σήμερα καταστροφή της περιοχής και όχι οι κατασκηνωτές. Εξάλλου, η κατασκήνωση εντάσσεται μέσα στο πλαίσιο του εναλλακτικού τουρισμού και σαν τέτοια θα έπρεπε να την αντιμετωπίζουμε, να την προβάλλουμε και να την προωθούμε.

Το κύριο επιχείρημα του αντιδημάρχου είναι, ότι οι κατασκηνωτές αφήνουν τα σκουπίδια τους στο κεδροδάσος και υποστηρίζει, ότι δεν σέβονται τον χώρο, όσοι τον χρησιμοποιούν (αν και, όσοι κάνουν κατασκήνωση σε γενικές γραμμές, σέβονται την φύση και τους χώρους που επισκέπτονται, χωρίς αυτό να είναι απόλυτο). Σε τηλεφωνική επικοινωνία με τον πρόεδρο της ΠΕΚΙΝ, όταν του ζητήθηκε να τοποθετήσει ο Δήμος καλάθια και κάδους απορριμμάτων και να τα μαζεύουν έστω 2-3 φορές τον μήνα, δήλωσε ξεκάθαρα, ότι εδώ δεν έχουν προσωπικό για την αποκομιδή απορριμμάτων σε πιο κεντρικούς χώρους, πόσο μάλλον για να καθαρίζουν το Αλυκό! Αυτό βέβαια είναι αλήθεια εδώ ο δήμος δήλωσε, ότι δεν μπορεί να μαζεύει τα σκουπίδια από την παραλία της Νάξου και ζήτησε από τους επαγγελματίες να αναλάβουν εκείνοι τα έξοδα για την αποκομιδή τον απορριμμάτων, τώρα για το Αλυκό θα νοιάζεται;

Και που να δείτε του χρόνου, κύριοι-κύριοι του Καλλικρατικού δήμου Νάξου και (χωρίς αντιπροσώπευση) μικρών Κυκλάδων, που θα σας αφαιρέσουν ακόμα περισσότερα χρήματα.

Όμως εσείς αποφασίσατε να «εκλεγείτε» στον Δήμο και να νομιμοποιήσετε τον Καλλικράτη και το μνημόνιο, όχι εμείς και οι κατασκηνωτές. Οι αυταπάτες σας, ότι από τα «μέσα» θα αλλάζατε την κατάσταση στον Δήμο, ευθύνονται για την ομολογουμένως δεινή θέση μέσα στην οποία ακούσια(;) βρεθήκατε. Ας προσέχατε !!! και ποτέ δεν είναι αργά και ποτέ δεν είναι νωρίς για να παραιτηθείτε, αν νοιώθετε, ότι δεν μπορείτε να λειτουργήσετε, όπως εσείς θέλετε μέσα στα πλαίσια του δημοτικού κώδικα, που άλλοι κατάρτισαν και άλλοι εναγωνίως προσπαθούν να εφαρμόσουν χωρίς κριτική σκέψη… Τουλάχιστον μην προωθείτε λύσεις, που δεν έχουν αποτελέσματα και μην παλεύετε με ανεμόμυλους.

Αν πραγματικά ενδιαφέρεται για το κεδροδάσος ο αντιδήμαρχος (είμαι σίγουρος για αυτό), τότε θα έπρεπε να καταψηφίσει το χωροταξικό, να προωθήσει την ολοκληρωμένη διαχείριση των απορριμμάτων και να αντισταθεί στον Καλλικράτη, που τόσο απαραίτητος είναι για την εύρυθμη λειτουργία του μνημονίου. Οι υπόλοιπες δράσεις, όπως η τοποθέτηση πυροσβεστήρων, η τοποθέτηση εμποδίων για να μην εισβάλλουν τα αυτοκίνητα μέσα στο κεδροδάσος, είναι τεχνοκρατικές λύσεις και μέτρα για την εφαρμογή μιας γενικής και αόριστης πολιτικής, που κάλλιστα θα μπορούσε να κατηγορηθεί για έλλειψη συνέχειας και συνέπειας.

Κάποιες άλλες πληροφορίες αναφέρουν, ότι αυτή η απαγόρευση έγινε σε συνεργασία με κάποιους ξενοδόχους της περιοχής, που ανόητα πιστεύουν, ότι αυτοί που θα έρθουν για κατασκήνωση, αν έχει απαγορευτεί, θα ενοικιάσουν ένα από τα δωμάτια του ξενοδοχείου τους. Αν όντως έγινε έτσι, τότε η πράξη αυτή μόνο ως ανήθικη, δόλια και αυταρχική
μπορεί να χαρακτηριστεί. Ρατσιστική, επίσης, επειδή αντιμετωπίζει τους κατασκηνωτές ως μιάσματα που δεν δεν χωράνε στον τόπο μας.

Β) ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΜΙΑ ΑΝΟΙΚΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

Ένας χώρος προσδιορίζεται από τις δράσεις και τις ιστορίες των ανθρώπων. Αν δεν καταλάβουμε, ότι στην φύση δεν υπάρχουν τα όρια και τα σύνορα του «πολιτισμού» μας, τότε θα κατακερματίσουμε το χώρο και θα τον αντιμετωπίσουμε ως τόπο με στενά όρια και παρεμπιπτόντως, θα καταλήξουμε σε σπασμωδικές αντιδράσεις και επικίνδυνα συμπεράσματα.

Μόνο αν ο εκάστοτε χώρος (το κεδροδάσος) κατανοηθεί, ως ένα ανοικτό πεδίο κοινής αναφοράς, αλληλοσύνδεσης και αλληλοεπίδρασης, θα μπορέσουμε να τον αντιμετωπίσουμε ως «γίγνεσθαι», ως χώρο δηλαδή, που αναπτύσσονται διαφορετικές δράσεις. Αυτές τις διαφορετικές δράσεις θα πρέπει να τις αναγνωρίσουμε, να τις συγκρίνουμε, να τις αναλύσουμε και να αποφανθούμε τελικά, ποιες αξίζει να συνεχίσουμε και ποιές όχι.
Κάθε ταυτότητα (στην προκειμένη το κεδροδάσος ως ταυτότητα ) είναι ανακλητή πρόσκαιρη και μεταβλητή. Χαρακτηριστικό της ταυτότητας, είτε πρόκειται για χωρική, είτε για την ατομική και την συλλογική ταυτότητα, είναι η διάρκεια. Όταν οι δράσεις των ανθρώπων αλλοιώνουν την ταυτότητα του κεδροδάσους, παραδείγματος χάριν, αυτές οι αλλοιώσεις αποτελούν με το πέρασμα του χρόνου το χαρακτήρα του κεδροδάσους.

Εδώ έγκειται και η παγίδα μέσα στην οποία πέφτουν συνειδητά ή ασυνείδητα κάποιοι, όπως οι «Πολίτες για τα Νησιά μας» (παραβρέθηκα στην συγκέντρωση της «ανοικτής συνέλευσης» και πήρα το κείμενο με τις προτάσεις τους). Θεωρώντας τις παρεμβάσεις (ξενοδοχείο Βέλγων) που έχουν συντελεστεί στο παρελθόν από τον άνθρωπο, ως μέρος της ταυτότητας του κεδροδάσους, συνεχίζουν να τις νομιμοποιούν και να τις αναγνωρίζουν, ως θεμιτές από την μια και από την άλλη, όντας σίγουροι για την οικολογική ευαισθησία τους και την διαφορετικότητα των προτάσεών τους, «διεκδικούν» την δημιουργία μουσείου και αναψυκτηρίου στο χώρο του ξενοδοχείου, που βρίσκεται μέσα στο κεδροδάσος. Μάλιστα θέτουν, ως επιτακτική την ανάγκη, να περάσει το ξενοδοχείο στα χέρια του Δήμου τώρα, πριν προλάβει το κράτος να το ξεπουλήσει σε κάποιον ιδιώτη.

Και εγώ αναρωτιέμαι: ο Δήμος δεν είναι μέρος του κράτους; Ο Δήμος δεν λειτουργεί σύμφωνα με τον, κεντρικά και από τα πάνω, καθορισμένο κώδικα δήμων και κοινοτήτων; Ο Καλλικράτης, ως μεταρρύθμιση, δεν επιβλήθηκε από το ΠΑΣΟΚ του μνημονίου;

Ένα κόμμα, που μετέχει στο Δήμο και αυτοπροσδιορίζεται, ως οικολογικό, ευαίσθητο και αριστερό, είναι δυνατόν να νομιμοποιεί το σύμβολο της σύγχρονης καπιταλιστικής ανάπτυξης, μέσα σε ένα χώρο μοναδικό, όπως αυτός του κεδροδάσους;
Εγώ προσωπικά, θα διεκδικούσα την καταστροφή και κατεδάφιση των ερειπίων, προκειμένου να παραχωρηθεί ο χώρος που καταλαμβάνουν αυτά στο φυσικό κάτοχό του. Στο κεδροδάσος δηλαδή.

Οι αντιφάσεις αυτές, πολλές φορές, είναι εξοργιστικές, ενώ δύσκολα ξεπερνιούνται και ακόμα πιο δύσκολα νομιμοποιούνται, όταν μάλιστα, αυτοί που τις προτείνουν, χρησιμοποιούν κατά κόρον, τις έννοιες της αειφόρου και βιώσιμης ανάπτυξης. Πρόκειται για εκμαυλισμό των εννοιών αυτών, όπως ακριβώς, εκμαυλίζουν και την έννοια της αυτό-οργάνωσης και της ανοικτής συνέλευσης, όταν τις χρησιμοποιούν κόμματα προσώπων, που είναι γραφειοκρατικά ιεραρχημένα.

Άλλη αντίφαση του ίδιου συνδυασμού είναι η αγωνία τους για την «αποκρατικοποίηση» της δημόσιας περιουσίας, ενώ, την ίδια στιγμή, που το κράτος πουλάει τα λιμάνια, εκείνοι μιλάνε για δημιουργία κομβικού λιμανιού στην Νάξο, λες και αυτό, αν το κάνουμε, δεν θα το πουλήσει το κράτος, γιατί είμαστε όμορφοι και ασίκηδες, ενώ λίγο παρακάτω αναφέρονται και στην φέρουσα ικανότητα του νησιού.

Τελειώνοντας θα ξεκαθαρίσω ότι, η αυτό-οργάνωση και η άμεση δημοκρατία δεν είναι διαδικασίες που στηρίζονται σε κομματικούς ηγέτες, αλλά αποτελούν πολιτικό πρόταγμα. Και ένα πλήρες, πολιτικό πρόταγμα πρέπει να καλύπτει τρεις βασικές προϋποθέσεις: α) να έχει τη δική του ανάλυση της σημερινής πραγματικότητας β) να κάνει τις δικές του προτάσεις για ένα νέο θεσμικό πλαίσιο, που θα ανατρέπει την ουσία του σημερινού συστήματος και γ) να διαθέτει συγκεκριμένη μεταβατική στρατηγική. Και η ουσία του σημερινού συστήματος είναι η εξουσία και η εκμετάλλευση.

ΚΑΤΩ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑΣ!
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ!

Γκρεμίζουν τις κατακτήσεις ολόκληρου αιώνα, καταργούν όσα δικαιώματα απέμειναν, καταργούν επιδόματα, κόβουν τους μισθούς και τις συντάξεις, προγραμματίζουν τον εκτοπισμό των μεταναστών, θέλουν τους ανθρώπους του μόχθου και της δουλειάς, στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, δούλους στην υπηρεσία των κερδών του κεφαλαίου.
Ξεπουλάνε γη, νερό και αέρα, ξεπουλάνε τον πλούτο και την περιουσία της χώρας για την κερδοφορία των ντόπιων και ξένων αφεντικών τους.
Χτυπούν τις διαδηλώσεις, σκορπούν τον τρόμο με τις δολοφονικές επιθέσεις σ’ όποιον αντιστέκεται, με την συνεχή παρουσία της αστυνομίας στις γειτονιές, απειλούν με απαγόρευση των διαδηλώσεων.
Βγαίνουν με «θλίψη» και «αποφασιστικότητα» και μας αναγγέλλουν ότι είναι αναγκαίο για την σωτηρία της χώρας, για την σωτηρία της επόμενης γενιάς.


Οι ιμπεριαλιστές που βομβαρδίζουν τον πλανήτη, που κάνουν μετανάστες τους λαούς των χωρών που καταστρέφουν για τα δικά τους συμφέροντα, απαιτούν να διαφεντεύουν την ζωή μας, να μαυρίσουν το παρόν και το μέλλον της νεολαίας, να αρπάξουν την χώρα.
Η κυβέρνηση της αστικής τάξης, δοσίλογη στα ξένα αφεντικά, στο παζάρι της διάσωσής της, ξεπουλάει την ζωή μας. Στην κατάργηση του δικαιώματος της δουλειάς, της ασφάλισης, του μισθού, της περίθαλψης, της μόρφωσης βασίζουν την διάσωσή τους.

Θα περιμένουμε;

Όχι! Ξέρουμε ότι τα μέτρα τους δεν είναι για την διάσωση της χώρας, είναι για την κλοπή του πλούτου που παράγει ο κόσμος της δουλειάς.
Τον δρόμο τον δείχνουν οι λαοί της Β. Αφρικής και της Μ. Ανατολής που συγκρούονται με τα αντιδραστικά καθεστώτα και τον ιμπεριαλισμό, οι μάχες που δίνουν οι λαοί στον πλανήτη, οι ισπανοί που έχουν κατακλύσει τις πλατείες τους.

Ο δρόμος του αγώνα είναι ο μόνος δρόμος που έχουμε να βαδίσουμε!
Είναι ο δρόμος που μόνο με οργάνωση και μαζική πάλη μπορούμε να βαδίσουμε.
Άμεσα, να συγκροτήσουμε ένα όσο πιο ευρύ μέτωπο αντίστασης. Ένα μέτωπο αντίστασης που θα δώσει τη δυνατότητα στο λαό και σε όσες δυνάμεις το επιθυμούν, μέσα από τη συνεργασία και την κοινή δράση, να παλέψουν και να διεκδικήσουν μια καλύτερη ζωή, με πραγματική δημοκρατία, με αξιοπρεπές επίπεδο ζωής, με το δικαίωμα στη δουλειά κόντρα στην ανεργία.

Χωρίς ψευδαισθήσεις που δημιουργούνται με τις προτάσεις για δημοψηφίσματα, τις αναζητήσεις εναλλακτικών λύσεων μέσω του ελέγχου του χρέους, την μετατόπιση των αναζητήσεων του λαού από το πραγματικό πρόβλημα που είναι η ανατροπή του μνημονίου και της υποτέλειας, στον λογιστικό προσδιορισμό του χρέους, στις εκλογές που συσκοτίζουν τον μόνο δρόμο που μένει στους εργαζόμενους για να διεκδικήσουν την ζωή τους.

Με την κοινή μας δράση, με ισότιμους όρους και μίνιμουμ πολιτικές συμφωνίες, σε ζητήματα που μπορούν να συνδέσουν τις επιτροπές και τις πρωτοβουλίες με τους δοκιμαζόμενους και τους εκμεταλλευόμενους. Η ειλικρινής κοινή δράση, είναι εργαλείο ζωτικής σημασίας για την πλατειά εργατική-λαϊκή συσπείρωση.
Για να βγούμε στους δρόμους και να διεκδικήσουμε:
Κάτω η πολιτική της υποδούλωσης, της εξαθλίωσης και της τρομοκρατίας!
Μέτωπο αντίστασης για ψωμί, δουλειά, ελευθερίες και ανεξαρτησία!

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΟΤΑ
Τετάρτη, 25 Μαΐου

Κείμενο που μοιράστηκε στους κατοίκους του Αγ. Παντελεήμονα




Συμπολίτες του 6ου διαμερίσματος,

Τα γεγονότα της της 15ης Γενάρη απέδειξαν ότι οι χρυσαυγίτες επιδιώκουν να μάς κάτσουν στο σβέρκο και να «πουλήσουν προστασία» (έναντι χρηματική αμοιβής μάλιστα) στους κατοίκους που πλήττονται από την οικονομική κρίση. Χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος, επιχείρησαν να απαγορεύσουν την καθ’ όλα θεμιτή συναυλία και μετέτρεψαν την πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα σε πεδίο μάχης. Δεν δίστασαν να χρησιμοποιήσουν την εκκλησία ως ορμητήριο της φασιστικής βίας τους. Για μια ακόμα φορά η γειτονιά μας στιγματίστηκε ως ναζιστικό άντρο, την ίδια στιγμή που κανένα από τα προβλήματα της καθημερινότητας μας δεν βρίσκει λύση.



■Πόσο ακόμα θα επιτρέπουμε σε αυτούς τους κατ’ επάγγελμα τραμπούκους (αλήθεια ποιος τους πληρώνει;) να δημιουργούν συνεχώς προβλήματα;
■Πόσο ακόμα θα δεχόμαστε να ταυτίζεται η γειτονιά μας με αυτή τη μαφία, της οποίας ο αρχηγός Νίκος Μιαχαλολιάκος χαιρετά ναζιστικά μέσα στο Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας;
■Πόσο ακόμα δεν θα εξεγειρόμαστε εναντίον των νοσταλγών των SS και του Χίτλερ, την ώρα μάλιστα που τα θύματα του Διστόμου αναζητούν δικαίωση στα ευρωπαϊκά δικαστήρια;
Συμπολίτες,

Ζούμε σε συνθήκες κοινωνικής ανασφάλειας, που έχει την αιτία της στα σοβαρά προβλήματα και τις δυσλειτουργίες των εθνικών συστημάτων υγείας και παιδείας, τα κενά και τις ελλείψεις της κοινωνικής μέριμνας (βρεφονηπιακοί σταθμοί, «φροντίδα στο σπίτι» για τους ηλικιωμένους, κ.ο.κ.), τις κακές υπηρεσίες του Δήμου, που ούτε την καθαριότητα δεν είναι σε θέση να εξασφαλίσει αξιοπρεπώς, τη διαρκή υποβάθμιση των ήδη υποβαθμισμένων και γκετοποιημένων περιοχών. Οι γειτονιές μας, χωρίς οποιαδήποτε κρατική μέριμνα, υποδέχονται τη μεγάλη μάζα των προσφύγων και μεταναστών που βρίσκονται σε ανθρωπιστική κρίση, καταδικασμένοι να ζουν χωρίς χαρτιά, ταυτότητα και μέλλον, φυλακισμένοι ενός κράτους που εφαρμόζει την ευρωπαϊκή Συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ, η οποία τους απαγορεύει να μετακινηθούν σε οποιαδήποτε άλλη χώρα.

Οι φασίστες εκμεταλλεύονται την γκετοποίηση των γειτονιών μας, που είναι αφημένες σε χρόνια εγκατάλειψη από Δήμο και Κράτος. Πατούν στην πολιτική, οικονομική και κοινωνική απογοήτευσή μας για να εξαπλώσουν την μισαλλόδοξη επιρροή τους. Αποπροσανατολίζουν την προσοχή μας από τα πραγματικά προβλήματα και τις ουσιαστικές λύσεις και στοχοποιούν τις πιο ευάλωτες ανθρώπινες ομάδες ως εξιλαστήρια θύματα.

Η εξάπλωση της φασιστικής βίας και η περιστολή των κοινωνικών δικαιωμάτων και ελευθεριών δεν αποτελεί λύση για κάνενα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, αντίθετα τα επιδεινώνει και οδηγεί τις γειτονιές μας σε ακόμα μεγαλύτερη εξαθλίωση, αναγκάζοντάς μας να ζούμε υπό το καθεστώς φόβου και απειλής.

Συμπολίτες,

Ήρθε η ώρα να τερματιστεί ο στιγματισμός της γειτονιάς μας από τους νοσταλγούς του Χίτλερ. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι αλληλεγγύη και μέτρα βελτίωσης της καθημερινότητας, όχι φασιστική βία και τρομοκρατία. Όλοι οι κάτοικοι μαζί, ντόπιοι και μετανάστες, μπορούμε να παλέψουμε για ένα καλύτερο αύριο.
ΌΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΜΑΖΙ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ, ΟΧΙ ΤΟΥΣ ΕΞΑΘΛΙΩΜΕΝΟΥΣ.

Χέρι-χέρι ναζί και ΜΑΤ επιχειρούν να σπείρουν τον τρόμο. Να τους σταματήσουμε!

Τι τελευταίες μέρες οι κρατικοί και παρακρατικοί μηχανισμοί επιχειρούν να στήσουν σκηνικό τρόμο στο κέντρο της Αθήνας. Η δολοφονική επίθεση των ΜΑΤ στην απεργιακή διαδήλωση της 11/5 που άφησε τον αγωνιστή Γιάννη Κ. να χαροπαλεύει, συνοδεύτηκε από το πογκρόμ που εξαπέλυσαν οι παρακρατικοί νεοναζί εναντίον των μεταναστών. Και στις δύο περιπτώσεις βρισκόμαστε μπροστά σε οργανωμένες κρατικές επιχειρήσεις με άνωθεν σχεδιασμό: Τα ΜΑΤ επιτίθενται συντονισμένα στον κορμό της απεργιακής διαδήλωσης, πνίγουν το πλήθος στα χημικά και δίνουν δεκάδες δολοφονικά χτυπήματα με τις σιδερένιες λαβές των γκλομπ. Οι λούμπεν ναζί της Χρυσής Αυγής με τη συνοδεία των ΜΑΤ επιτίθενται , ξυλοκοπούν και μαχαιρώνουν ανύποπτους μετανάστες, μετατρέποντας έτσι σε πράξη τις κραυγές των Ντερμπεντέρηδων της ευυπόληπτης δημοσιογραφίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι η μόνη φορά που επενέβησαν χτες τα ΜΑΤ εκεί που δρούσαν οι ναζί, ήταν για να τους σώσουν όταν επιτέθηκαν στη Villa Αμαλία και η περιφρούρηση της κατάληψης τους απώθησε πολύ εύκολα..

Ο στόχος των κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών είναι προφανής. Απέναντι στη γενικευόμενη κατακραυγή για το Μνημόνιο και την κυβέρνηση του, και μπροστά στη διαφαινόμενη αναποτελεσματικότητα των μηχανισμών χειραγώγησης, τα μόνα όπλα που απομένουν στην εξουσία είναι ο τρόμος, η ωμή βία και η αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων. Είναι η επιλογή του καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης και της ενεργοποίησης των ναζιστικών συμμοριών.

Μέχρι στιγμής ο αιματηρός απολογισμός της κρατικής και παρακρατικής τρομοκρατίας είναι ένας νεκρός (ο οποίος απλά αναφέρεται ως Μπαγκλαντεσιανός γιατί ως γνωστόν οι μετανάστες δεν έχουν ονόματα αφού δεν λογίζονται ως άνθρωποι), ένας που χαροπαλεύει, και δεκάδες στα νοσοκομεία. Σε αυτούς εμείς αθροίζουμε και τον Μανώλη Καντάρη, γιατί το έγκλημα της οδού Ηπείρου αποτελεί κορυφαία έκφραση της βαρβαρότητας και των αδιεξόδων που γεννάει ο θρυμματισμός του κοινωνικού ιστού και η διάλυση των προνοιακών μηχανισμών από την κυβερνητική πολιτική.
Αυτές τις κρίσιμες στιγμές, δεν χωράνε ούτε υποχωρητικές στάσεις ούτε μισόλογα. Αν η Αριστερά και το ανταγωνιστικό κίνημα δεν σταθούν με αποφασιστικότητα απέναντι στην κρατική και παρακρατική τρομοκρατία, αν δεν υπερασπιστούν χωρίς "μα" και "αλλά" τους μετανάστες ως αναπόσπαστο κομμάτι της εργατικής τάξης, δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Στο δρόμο λοιπόν να σπάσουμε τον τρόμο.

ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

Αθήνα 13/5/11

Όποιος δεν θέλει μετανάστες στον τόπο του να σταματήσει την ιμπεριαλιστική πολιτική...

Όποιος δεν θέλει μετανάστες στον τόπο του να σταματήσει την ιμπεριαλιστική πολιτική των πολιτικών και οικονομικών ελίτ που ξεσπιτώνουν εκατομμύρια ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη και τον οδηγούν στις «πολιτισμένες» χώρες μας.


Ένας άνθρωπος δολοφονήθηκε με μαχαιριές από τρεις μετανάστες προκειμένου να του αρπάξουν μία κάμερα. Αυτός ο θάνατος στάθηκε η αφορμή για τους ακροδεξιούς αληταράδες να ξεκινήσουν ένα γενικευμένο και αδιάκριτο πογκρόμ κατά των μεταναστών που κατοικούν στην Αθήνα και να χύσουν όλο το μίσος και το φαρμάκι τους σε όποιον δεν ταίριαζε με τον «κανόνα» του αιώνιου και αθάνατου έλληνα.

Πριν λίγο καιρό πάλι, οι οπαδοί δύο ομάδων στην Κόρινθο ξεκαθάριζαν με αυτόματα όπλα το πια ομάδα είναι καλύτερη από την άλλη με αποτέλεσμα να υπάρχουν σοβαρά τραυματισμένοι «φίλαθλοι» στο νοσοκομείο, ενώ, τα «κρούσματα» εισαγωγής στα ψυχιατρικά κέντρα δηλώνουν ότι έχουν αγγίξει το κόκκινο και οι αυτοκτονίες τον τελευταίο χρόνο υπερδιπλασιάστηκαν. Όλα αυτά μαζί μας οδηγούν αναγκαστικά στο συμπέρασμα ότι η κατάσταση της κοινωνίας έχει φτάσει σε επικίνδυνο σημείο.

Η εγκληματικότητα αυξάνεται και γίνεται όλο και πιο απειλητική για τους κατοίκους των πόλεων και όχι μόνο, ενώ η «τιμή» της ανθρώπινης ζωής έχει πέσει πλέον κατακόρυφα στα «χρηματιστήρια του νεοφιλελευθερισμού». Όλα αυτά όμως δεν πρέπει να τα λογαριάζουμε σαν κάτι το φυσικό και αυτονόητο ή σαν ¨τις θεόσταλτες πληγές του Φαραώ¨ που τιμωρούν την τεμπέλικη ελληνική κοινωνία αλλά πρέπει να προσμετρηθούν ως τα αποτελέσματα της πολυεπίπεδης κρίσης που βιώνουμε και που τα αίτια της οφείλονται στην επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού. Μιας κρίσης που κατά τα φαινόμενα δεν έχει ακόμα φτάσει στο αποκορύφωμα της και που οι σαρωτικές επιπτώσεις είναι πλέον ορατές σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής, της οικονομίας, του πολιτισμού, του περιβάλλοντος και της ψυχικής υπόστασης του ανθρώπου.

Εθελοτυφλούμε αν διαχωρίσουμε τα φαινόμενα βίας και εγκληματικότητας από την άνευ όρων υπερσυσσώρευση χρήματος στις τράπεζες και στις τσέπες λίγων και «καλών» ενώ το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας ζει με τον βραχνά της ανεργίας και της εξαθλίωσης. Εθελοτυφλούμε αν θεωρούμε ότι η οφθαλμοφανής βία και η άγρια εγκληματικότητα που εκφράζονται τόσο από την πλευρά των μεταναστών όσο και των ελλήνων είναι αποκομμένη από την ελληνική και ευρωπαϊκή πολιτική του ΛΑΟΣ ΝΔ ΠΑΣΟΚ και της καθεστωτικής αριστεράς.

Η διάλυση του κοινωνικού και παραγωγικού ιστού ευθύνονται για τα φαινόμενα του κανιβαλισμού και της ωμοφαγίας που και καλά «συγκλονίζουν» την ελληνική κοινωνία όποτε εκδηλώνονται και αφήνουν άφωνους τους τηλεοπτικούς μέντορες μας.
Οι σχέσεις υποτέλειας που δημιουργούν οι εξουσιαστικές ελίτ τόσο στις Αραβικές στις Αφρικανικές στις Ασιατικές όσο και στις ευρωπαϊκές χώρες ευθύνονται για την εξαθλίωση του κόσμου που από ένα σημείο και έπειτα δεν έχει και τίποτα να χάσει.
Όσο οι εξαθλιωμένοι θα αυξάνονται τόσο τα φαινόμενα της άγριας εγκληματικότητας θα αποτελούν το καθημερινό ψωμοτύρι μας.

Η λύση σε αυτή την αύξηση της εγκληματικότητας δεν μπορεί να είναι η ανάλογη ή και μεγαλύτερη αύξηση της αστυνόμευσης και της επιτήρησης προκειμένου να επιτευχθεί μια δήθεν ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ μας. Δεν λύνονται με περισσότερη αστυνόμευση τα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα αλλά μόνο με αλλαγή της πολιτικής.
Όσο οι ακροδεξιοί αλήτες αυτοπροσδιορίζονται ως οι σωτήρες του έθνους και κτυπάνε ανελέητα κάθε διαφορετικού χρώματος άνθρωπο υποδεικνύοντας τους, ως τους μοναδικούς υπεύθυνους των δικών μας δεινών τόσο πιο εύκολα θα αποπροσανατολίζεται η «κοινή γνώμη» από τους πραγματικούς υπαίτιους αυτής της έξαρσης της εγκληματικότητας και θα πολεμάει ανεμόμυλους.

Η προβοκατόρικη δράση τους όμως δεν σταμάτησε μόνο στους έγχρωμους επειδή και μόνο είναι μετανάστες αλλά επιτέθηκαν και σε όλες στις καταλήψεις κτηρίων από αναρχικούς που υπάρχουν στο κέντρο της Αθήνας και στην ευρύτερη περιοχή καθώς και σε καταστήματα και οικίες μεταναστών με απώτερο σκοπό να γενικευθεί αυτή η αντιπαράθεση
και να μετεξελιχθεί σε σύρραξη. Ευτυχώς αποτράπηκαν επιτυχώς…

Στο σημείο αυτό που μας έχουν φέρει δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις ούτε ατομικές θύρες διεξόδου. Συλλογικά και αυτοοργανωμένα θα δημιουργήσουμε θεσμούς και λύσεις ενάντια σε αυτούς που προκαλούν τις συνθήκες όπου αναπτύσσονται η βία και η εγκληματικότητα. Ενάντια σε αυτούς που μας εμπαίζουν και μας θέλουν εξαθλιωμένα υποχείρια τους να δημιουργήσουμε ένα συλλογικό αυτόνομο κίνημα εμπιστοσύνης και κοινωνικής άμυνας προκειμένου να αντιμετωπίσουμε μαζί τα μέτρα που μας οδηγούν στην εξαθλίωση, την ψυχασθένεια, τη διάλυση των σχολείων, των νοσοκομείων, της ασφάλειας και της σύνταξης μας.

Συλλογικά και αυτοοργανωμένα να καταστείλουμε την έπαρση των φασιστών αλλά και κάθε φαινόμενο αντικοινωνικής εγκληματικότητας.

ΥΓ βέβαια στους πρεζέμπορους και στις μετανάστριες πουτάνες δεν τολμάνε να επιτεθούν οι αλητήριοι ρατσιστές για τον απλούστατο λόγο ότι δεν τους παίρνει!

ΕΝΑΣ ΓΑΜΟΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΗΔΕΙΑ Ή οι επιτυχίες της μαζικής δυτικής κουλτούρας.

Α) Ο πρίγκηψ του ηνωμένου βασιλείου ενυμφεύθει…

Εμείς, θεατές ενός θρησκευτικού μυστηρίου που θέλαμε δεν θέλαμε, ενημερωθήκαμε για την ημερομηνία τέλεσης του και το παρακολουθήσαμε με έντονο ενδιαφέρον μαζί με τον μισό πληθυσμό της γης ή στην καλύτερη των περιπτώσεων κάποιοι άλλοι το σαρκάσαμε και το απαξιώσαμε βρίζοντας τα διεθνή ΜΜΕ που επιβάλλουν και καθορίζουν την ατζέντα «ενημέρωσης» και στα ελληνικά μμε.

Όπως και να έχει πάντως το μυστηριώδες μυστήριο του πριγκηπικού γάμου δεν πέρασε απαρατήρητο και αυτό αποτελεί μια ένδειξη ή καλύτερα μια απόδειξη της επιτυχίας των διεθνών οικονομικών, πολιτικών και στρατιωτικών ελίτ που μας κοιμίζουν και μας απασχολούν με θέματα που δεν έχουν να κάνουν με την πραγματικότητα των ανθρώπων του μόχθου που μέσα στο ευρύτερο κλίμα της ανασφάλειας και της μιζέριας που κυριαρχεί αποχαυνώθηκαν ακόμα μια φορά προκειμένου να ξεχάσουν τις πίκρες και τις αγωνίες τους…

Β) Ο Μπιν Λάντεν εφονεύθει και εκηδεύθει σύμφωνα με τις μουσουλμανικές αρχές. Αν και η σωρός του ρίχθηκε στην θάλασσα όπως ορίζει(;) η θρησκεία τους εμένα όμως όλο και μου στριφογυρίζει στο μυαλό η εικόνα ότι ρίχνοντας το κουφάρι του στο αλμυρό και ιωδιούχο νερό των ωκεανών οι αμερικανοί στρατιώτες γελούσαν και ευχόταν με όλη την δύναμη της ψυχής τους στα ψάρια «καλή όρεξη». Και τα δαχτυλάκια των ποδαριών τους κουνιόνταν πάνω κάτω από την χαρά τους…

Τώρα τα περί «διεθνούς δικαστηρίου», «διεθνούς δικαίου» και «εθνικής κυριαρχίας» αποτελούν ιδέες ή συνθήκες συμπεριφοράς και όρους δράσης για τους υπόλοιπους που πρέπει να πούμε και ευχαριστούμε πρόεδρε Ομπάμα που μας γλίτωσες από τον κακό Οσάμα. Το τέλος του Οσάμα Μπιν Λάντεν έρχεται να επισφραγήσει την αμερικανική κυριαρχία σε μια εποχή που η ιμπεριαλιστική αυτή δύναμη την έχει ανάγκη προκειμένου να επιβεβαιώσει την κυριαρχία της, στα διεθνή φόρα αφενός και αφετέρου στο εσωτερικό των ΗΠΑ όπου το δημόσιο χρέος θα αποτελέσει και εκεί τον θεμέλιο λίθο της μελλούμενης «αναδιοργάνωσης» του κράτους.

Βέβαια ο τρόπος σύλληψης του Οσάμα και η απόδοση "δικαιοσύνης" με όρους σύγχρονων καουμπόηδων και Άγριας Δύσης, πυροδοτεί ακόμα ένα θερμότερο πόλεμο μεταξύ πολιτισμένης δύσης και βάρβαρης ανατολής σε ολόκληρο τον πλανήτη και τροφοδοτεί τον φονταμενταλισμό και τις πράξεις αντίποινων ενώ νομιμοποιεί τις όποιες στρατιωτικές παρεμβάσεις γίνουν άμεσα ή στο μέλλον από την πολιτισμένη δύση.

Τους τελευταίους μήνες πάντως η ελληνική κυβέρνηση όλο και αποκόπτει τις γέφυρες επικοινωνίας και φιλίας με τους βάρβαρους άραβες και λίγο πολύ τάσσεται με τον άλλο άπιστο κατά την Ορθοδοξία το Ισραήλ.

Η αντιαραβική πολιτική επιβεβαιώνεται από το γεγονός της εισβολής ελληνικών στρατευμάτων (με πολεμικά αεροσκάφη F16) στην Λιβύη. Η Ελλάδα είχε να συμμετάσχει τόσο άμεσα στο «μέτωπο» των στρατιωτικών ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων από τον πόλεμο της Κορέας. Αναβαθμίστηκαν οι βλέψεις και οι επιδιώξεις της; Ή σαν ένα απλό και άβουλο στρατιωτάκι συμμετέχει στο παιχνίδι και θα θυσιαστεί προκειμένου να σωθεί ο Βασιλιάς;

Με την στάση αυτή η Ελλάδα αποκόπτει τις όποιες γέφυρες φιλίας και συνεργασίας είχε δημιουργήσει στο παρελθόν με τους απέναντι λαούς της Μεσογείου.
Το υστερικό δίπολο τρομοκρατία-αντιτρομοκρατία από το 2001 και μετά έχει χρησιμοποιηθεί προσχηματικά από τις δυτικές κυβερνήσεις για να δικαιολογήσουν τα ιμπεριαλιστικά και ληστρικά τους σχέδια και να επιβάλλουν με κάθε τρόπο τον σύγχρονο μαζικό καταναλωτικό πολιτισμό που αποκαλούν και καλά Δημοκρατία.

Ενώ η πολιτική εικόνα αυτή την περίοδο για τις Αραβικές χώρες είναι δυσδιάκριτη το γεγονός ότι η στρατιωτικοοικονομική μηχανή των καπιταλιστών εισβάλλει στις αραβικές χώρες τροφοδοτεί το μένος των Αράβων πολιτών και διαμορφώνει τους όρους για την δημιουργία φονταμενταλιστικών πολεμικών συγκρούσεων χωρίς τέλος.

Οι μόνοι χαμένοι τελικά θα είμαστε εμείς οι πολίτες των κρατών της μεσογειακής λεκάνης ενώ οι εκάστοτε ελίτ θα απολαμβάνουν την υπεραξία των αγώνων και του μόχθου μας...

Είναι η άμεση δημοκρατία ιστορική αναγκαιότητα σήμερα;

Για εκατομμύρια Έλληνες η πραγματική χρεοκοπία είναι ήδη μια πραγματικότητα. Όταν συνθλίβονται οικονομικά εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά οδηγώντας σε απόγνωση ολόκληρη την κοινωνία, όταν μέρα με τη μέρα οι εργαζόμενοι και η νεολαία συνειδητοποιούν ότι δεν μπορεί να υπάρχει μέλλον σ’ αυτό το σύστημα, τότε σημαίνει ότι έχει έρθει η ώρα να πάρουμε εμείς τη ζωή στα χέρια μας.
Το χρηματιστικό κεφάλαιο μέσα από τις τράπεζες, για να μπορέσει να επιβιώσει, καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις. Αυτή τη στιγμή κυκλοφορεί παγκόσμια περίπου 1.000 τρις δολάρια χωρίς αξία, τη στιγμή που το παγκόσμιο ΑΕΠ είναι μόλις 57 τρις. Το πλασματικό κεφάλαιο που απαιτεί να πάρει αξία μέσα από πρωτοφανή μέτρα λιτότητας παγκόσμια, δεν αρκείται με την εκμετάλλευση ορισμένων μερίδων αλλά με την ολοκληρωτική εκμετάλλευση του ανθρώπου και την καταβαράθρωση του βιοτικού του επίπεδου. Αυτό περνά σήμερα από την κατάλυση κάθε έννοιας κρατικής οικονομικής και πολιτικής αυτονομίας και έτσι εθνικής κυριαρχίας των χωρών.

Το πείραμα ξεκίνησε με την Ελλάδα – η δανειακή σύμβαση με την οποία παραχωρούνται στους δανειστές τα κυριαρχικά και περιουσιακά στοιχεία της χώρας είναι η απόδειξη – αλλά στόχος τους είναι όλες οι χώρες παγκόσμια ακόμα και η ίδια η Αμερική. Η δημιουργία μιας τραπεζικής ελίτ σε υπερεθνικό επίπεδο, όπου θα συγκεντρώνει την παγκόσμια οικονομική και πολιτική δύναμη στα χέρια της, δεν χωράει πατρίδες και σύνορα. Αυτό το νέο στάδιο που έχουμε μπει οδηγεί στην εξαθλίωση εκατομμυρίων ανθρώπων. Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια πρέπει να δούμε και την προσπάθεια που γίνεται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου να ελέγξουν τον πληθυσμό της γης μέσα από την ίδια του την τροφή εφαρμόζοντας τον «Κώδικα Διατροφής» (Codex Alimentarius) θέτοντας εκτός λίστας απαραίτητα συστατικά για την ανθρώπινη διατροφή και επιβίωση, αλλά και προσθέτοντας επιβλαβείς ουσίες, με καταστροφικές συνέπειες για την ανθρωπότητα.

Ο ρόλος του χρηματιστικού κεφαλαίου, λοιπόν, δεν μπορεί να αλλάξει. Η κατάργησή του είναι αναγκαία για να επιζήσει σήμερα ο άνθρωπος.

Κανένα κόμμα από το υπάρχον πολιτικό σύστημα αλλά και γενικότερα κανένα κόμμα που θα δημιουργηθεί με βάση το σύστημα του αντιπροσωπευτικού πολιτεύματος δεν μπορεί να δώσει μια εναλλακτική λύση γιατί είναι μέρος του προβλήματος.

Η άμεση συμμετοχή των πολιτών στη διαμόρφωση μιας νέας οικονομικής δομής, στην υλοποίησή της αλλά και στον έλεγχό της είναι όσο ποτέ αναγκαία.

Το πολίτευμα της αθηναϊκής δημοκρατίας είναι ένας οδηγός για τη διαμόρφωση της άμεσης δημοκρατίας που επιχειρείται στις μέρες μας για δεύτερη φορά μετά από 2.500 χρόνια. Γυρίζουμε στην ιστορία για να εμπλουτίσουμε τις σκέψεις μας και να αντλήσουμε συμπεράσματα για τη λειτουργία της άμεσης δημοκρατίας σήμερα, μέσα από την ανάγκη μας για απόλυτη ελευθερία και δημοκρατία.

Οι μορφές που πήρε τότε η άμεση δημοκρατία μέσα από την Εκκλησία του Δήμου, την Ηλιαία, την Βουλή των 500, κ.λπ. δεν μπορεί να επαναληφθούν. Εκεί που πρέπει να επικεντρωθούμε και να βγάλουμε πολύτιμα συμπεράσματα από τότε για σήμερα είναι στην έννοια και την ουσία της δημοκρατίας.

Ο δήμος, δηλαδή οι πολίτες, ήταν η κύρια πηγή όλων των εξουσιών. Δεν αναγνώριζε κανέναν άλλον παρά τον εαυτό του σαν πηγή τους, γι’ αυτό και αποκλειόταν η μεταβίβαση εξουσιών σε αντιπροσώπους. Η συμμετοχή των πολιτών στη λειτουργία του δήμου γινόταν δυνατή μέσα από την εκκλησία του δήμου αλλά και με την κλήρωση η οποία ήταν η κύρια διαφορά της δημοκρατίας από τα άλλα πολιτεύματα. Το χαρακτηριστικό σημείο της άμεσης δημοκρατίας ήταν η άσκηση της δικαστικής εξουσίας από και προς όλους τους πολίτες. Οι βουλευτές, οι δικαστές και οι περισσότεροι άρχοντες, δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία των αξιωματούχων έβγαινε με κλήρωση. Οι ειδικοί δεν είχαν αποφασιστικό ρόλο για τη λειτουργία της δημοκρατίας. Ο έλεγχος της εξουσίας ήταν διαρκής και ουσιαστικός. Οι ελάχιστοι που εκλέγονταν δεν είχαν σχέση με αντιπροσώπευση αλλά με την εκλογή των καλύτερων στα αξιώματα που απαιτούνταν ειδικές γνώσεις και πείρα όπως οι στρατηγοί, οι ταμίες, κ.λπ. Αλλά και αυτοί ήταν κάτω από διαρκή έλεγχο και ανά πάσα στιγμή ανακλητοί. Ο έλεγχος ήταν ακόμα πιο ισχυρός γι’ αυτούς που εκλέγονταν και δεν κληρώνονταν.

Το πολίτευμα της αθηναϊκής δημοκρατίας ήταν το αποτέλεσμα μιας βαθμιαίας ανάπτυξης του δήμου και των αγώνων του και δοκιμασίας πολλών συστημάτων. Το περιεχόμενο της ενεργού συμμετοχής των πολιτών δεν ήταν δοσμένο εξαρχής αλλά μεταβαλλόταν όσο η δημοκρατία εξελισσόταν.
Η πολιτική σκέψη ήταν αυτή που καθόρισε την αρχή και την πορεία της. Εκείνη την εποχή υπήρχαν δυο φιλοσοφικά ρεύματα. Το πρώτο ρεύμα υποστήριζε ότι η πόλη και οι θεσμοί ήταν το αποτέλεσμα ανθρώπινων ενεργειών, ενώ το δεύτερο ότι η πόλη ήταν αποτέλεσμα επέμβασης της φύσης ή των θεών (Αριστοτέλης).

Το πρώτο ρεύμα που ξεκινάει από τους προσωκρατικούς ήταν αυτό που αμφισβητούσε τους υπάρχοντες θεσμούς και είχε την αντίληψη για την αυτοθέσμιση της πόλης. Η απουσία των a priori νόμων έδωσε έτσι ελευθερία στη σκέψη και τη δυνατότητα για την ανάπτυξη της δημοκρατίας.
Η επανάσταση στη σκέψη των αρχαίων ελλήνων ήταν ότι ο κόσμος ήταν δημιούργημα του χάους. Έβλεπαν τη φύση σαν ένα σύνολο καθολικά, μόνο που δεν μπορούσαν να την αναλύσουν. Την καθολική αλληλεξάρτηση των φυσικών φαινομένων δεν την συνήγαν από τα μερικά φαινόμενα γιατί οι φυσικές επιστήμες δεν είχαν αναπτυχθεί. Το σημαντικό, όμως, ήταν ότι πίστευαν ότι η φύση οφείλει την ύπαρξή της σε μια ακατάπαυστη κίνηση και αλλαγή. Αυτή η θεώρηση ήταν τότε μια φαεινή διαίσθηση.

Με το τέλος της αθηναϊκής δημοκρατίας η ανεπάρκεια σ’ αυτή τη θεώρηση έδωσε τη θέση της στη μεταφυσική που ήταν ορθότερη στα μερικά προβλήματα αλλά όχι στα γενικά. Η κυρίαρχη, όμως, φιλοσοφική θεώρηση ήταν τότε ότι κάθε αλλαγή στη φύση και στην κοινωνία ήταν απαράδεκτη.
Με το τέλος του Μεσαίωνα και την περίοδο της Αναγέννησης, η δικτατορία της εκκλησίας πάνω στο ανθρώπινο πνεύμα καταρρέει. Οι βασιλιάδες με την υποστήριξη των αστών συνέτριψαν τους φεουδάρχες και η αστική κοινωνία κάνει την εμφάνισή της. Ήταν η πιο μεγάλη προοδευτική επανάσταση στην ανθρωπότητα, τότε που γίγαντες της σκέψης εμφανίζονται.

Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες αναπτύσσονται οι επιστήμες. Η έρευνα έπρεπε να αρχίσει από την αρχή. Για τους φυσικούς επιστήμονες, όμως, του πρώτου μισού του 18ου αιώνα ο κόσμος ήταν αναλλοίωτος, απολιθωμένος, δοσμένος από πριν. Η επιστήμη ήταν δεμένη με τη θεολογία. Το ρήγμα έγινε με τον Καντ. Εμφανίστηκε νέα αντίληψη για τη φύση. Αποδείχτηκε ότι η φύση κινούνταν σε αιώνια πορεία αλλά αυτό ήταν τώρα το αποτέλεσμα ερευνών και επιστημονικής επιβεβαίωσης. Έτσι την επανάσταση στις επιστήμες ακολούθησε η επανάσταση στη σκέψη με τον Χέγκελ, ο οποίος παρουσίασε με ένα συνειδητό τρόπο τη θεωρία των νόμων της σκέψης, τη διαλεκτική της σκέψης.
Για δεύτερη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας μετά τον Αριστοτέλη, η διαλεκτική αναδεικνύεται σαν την πιο σπουδαία μορφή σκέψης και σήμερα είναι η μόνη που μπορεί να προσφέρει τη μέθοδο ερμηνείας της εξέλιξης της φύσης και της κοινωνίας καθώς και της αλληλεξάρτησής τους.

Η μετάβαση σήμερα από τη μεταφυσική στη διαλεκτική σκέψη είναι το ζητούμενο. Σε κάθε περίοδο της επιστήμης αλλά και της ιστορίας ξεκινάμε από τα πραγματικά γεγονότα. Επομένως, όπως και στις φυσικές επιστήμες έτσι και στην κοινωνία οι αλληλοσυνδέσεις δεν πρέπει να εισάγονται στα γεγονότα αλλά ξεκινώντας απ’ αυτά θα πρέπει να ανακαλύπτονται μέσα απ’ αυτά και να επαληθεύονται μέσα από τις πράξεις και την κοινωνική δράση, όπως στις επιστήμες γίνεται με το πείραμα.

Η αθηναϊκή δημοκρατία ήταν το μόνο πολίτευμα στην ιστορία που λειτούργησε με την άμεση δημοκρατία χάρη στην επαναστατική φιλοσοφική και πολιτική της σκέψη. Η περίοδος που ακολούθησε μέχρι τώρα είχε σαν βάση της τη μεταφυσική σκέψη και πάνω σ’ αυτήν βασίστηκαν οι διάφορες μορφές των πολιτευμάτων.

Όλα τα κόμματα που δημιουργήθηκαν τους προηγούμενους αιώνες βασίστηκαν στην αντιπροσώπευση. Πάντα υπήρχε μια «φωτισμένη ηγεσία», ένα «φωτισμένο κόμμα» που υποκαθιστούσε την κοινωνία και στηριζόταν στην «πίστη» θεωριών και δογμάτων δοσμένων εξαρχής μη αμφισβητούμενων από κανέναν και επομένως στην υποταγή και την τυφλή υπακοή της κοινωνίας σ’ αυτή την ηγεσία ή το κόμμα.

Η συγκέντρωση εξουσίας από μια ελίτ στο όνομα της αστικής ή της εργατικής τάξης, η ιστορία απέδειξε ότι καταλήγει σε ένα κράτος γραφειοκρατικό, απόμακρο και αντιμέτωπο με την κοινωνία σαν σύνολο. Η αυτονομία υπονομεύει αυτά τα κράτη και τα πολιτικά τους συστήματα. Τα αντιπροσωπευτικά πολιτεύματα καπηλεύονται την έννοια της ελευθερίας που στην άμεση δημοκρατία σημαίνει πραγματική συμμετοχή των πολιτών στην εξουσία.

Οι «ειδήμονες» στα αντιπροσωπευτικά πολιτεύματα είναι αναγκαίοι για την ύπαρξη και τη συνέχιση του υπάρχοντος συστήματος. Έχουν αναδειχθεί σε μορφώματα που υποκαθιστούν την βούληση και εξουσία των πολιτών. Είναι οι διάφοροι «ειδικοί» πολιτικοί, οικονομολόγοι, δημοσιογράφοι, συνήθως με ρητορικές ικανότητες που τις χρησιμοποιούν έντεχνα για να διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα, αγορεύοντας από κανάλι σε κανάλι για να μας πείσουν για την ορθότητα των οικονομικών μέτρων, το αναπόφευκτο της υπογραφής της δανειακής σύμβασης και πάνω απ’ όλα για την αναγκαιότητα του ρόλου ύπαρξης αλλά και της «δύναμης» του χρηματιστικού κεφαλαίου. Έχουν φθάσει στο σημείο να απαγορεύουν ακόμα και την οποιαδήποτε αναφορά για την λεγόμενη αναδιάρθρωση του χρέους λέγοντας ότι αυτό είναι θέμα που πρέπει να απασχολεί λίγους και ειδικούς που θα πρέπει να έχουν λόγο γι’ αυτήν όπως και για την οικονομία γενικότερα.

Το πολιτικό σύστημα και τα κόμματα που το στηρίζουν, συνειδητά προβάλλουν αυτή την αναγκαιότητα και τη «δύναμη» του χρηματιστικού κεφαλαίου γιατί τρέμουν να πουν αυτό που έχει αρχίσει σιγά σιγά να βλέπει όλο και πιο πολύς κόσμος ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός» δηλαδή ότι το χρηματιστικό κεφάλαιο είναι άχρηστο και επικίνδυνο για την κοινωνία.

Έτσι λοιπόν σήμερα η αναγκαιότητα για την άμεση δημοκρατία δεν είναι ένα αφηρημένο και θεωρητικό ζήτημα. Η έκφραση της κοινωνίας σήμερα μπορεί να γίνει μόνο με αμεσοδημοκρατικό τρόπο. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να υποστηρίξουμε όλες τις μορφές αυτοοργάνωσης που λειτουργούν με άμεση δημοκρατία χωρίς κατευθυνόμενη πολιτική πλατφόρμα και προγραμματικές διακηρύξεις καθόσον η συγκρότηση μιας τέτοιας πλατφόρμας θα πρέπει να είναι το ζητούμενο και το αποτέλεσμα τής όσο το δυνατό μεγαλύτερης συζήτησης και πιο πλατιάς ψηφοφορίας των πολιτών. Η δημιουργία ενός νέου συντάγματος, νέων νόμων καθώς και η μορφή που θα πρέπει να πάρει η δικαστική εξουσία θα είναι και αυτά αποτέλεσμα αυτής της ενεργού συμμετοχής.

Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι αγρότες, οι νέοι που αυτοοργανώνονται κατά τόπους, θα πρέπει να συζητούν και να προτείνουν συγκεκριμένα μέτρα για την κατάργηση της δανειακής σύμβασης αλλά και την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Δεν μπορούμε να αναλωνόμαστε σε αδιέξοδες συζητήσεις για όλα μαζί τα πολιτικά ζητήματα αν δεν επικεντρωθούμε πρώτα απ’ όλα στον τρόπο που πρέπει να λειτουργήσει η άμεση δημοκρατία αλλά και στο ποιες θα πρέπει να είναι οι θέσεις μας για την οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας. Οι συζητήσεις που θα γίνονται πρέπει να καταλήγουν σε συγκεκριμένες αποφάσεις. Πρέπει να αρχίζουμε σιγά σιγά να ψηφίζουμε και με τις αποφάσεις της πλειοψηφίας να εκφράζουμε σιγά σιγά τη θέληση των πολιτών. Οι εκπρόσωποι των συνελεύσεων που θα είναι άμεσα ανακλητοί θα μεταφέρουν τις αποφάσεις της πλειοψηφίας σε όργανα που θα συντονίζουν πανελλαδικά το κίνημα. Πρέπει να εξεταστούν οι μορφές και η αναγκαία σύνθεση που θα πρέπει να πάρουν αυτές οι συνελεύσεις για να εκφράζουν όσο το δυνατόν καλύτερα τις ανάγκες της κοινωνίας.

Ο χρόνος μας πιέζει. Μην περιμένουμε από κανέναν μεσσία να μας βρει λύσεις. Δεν υπάρχουν έτοιμες απαντήσεις για τα δεκάδες ερωτήματα που θέτονται καθημερινά. Οι λύσεις θα βρεθούν μόνο όταν ο κάθε ένας από μας μπει μπροστά και αρχίσει να κάνει συγκεκριμένες προτάσεις. Τότε θα απελευθερωθούν πραγματικά τεράστιες δυνάμεις στην κοινωνία που αυτή τη στιγμή εμποδίζονται να εκφραστούν. Αυτές θα είναι και η κινητήρια δύναμη για την αλλαγή της κοινωνίας.

Ομάδα Πολιτών Ηλιούπολης

Αναρτήθηκε από giorgis

ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ