Σε πρώτη φάση μέχρι της 15 Ιουνίου θα φτάσει στην Ελλάδα μια πολυμελής ομάδα τεχνοκρατών της τρόικας όπου και θα αναλάβουν την δια-κυβέρνηση της χώρας πάντα σύμφωνα με αυτά που έχει υπογράψει ο κ. Προβόπουλος και ο κ Παπακωνσταντίνου χωρίς την ελάχιστη δυνατότητα διαπραγμάτευσης από την κυβέρνηση και την βουλή.
Η Ελλάδα θα κυβερνάται πλέον με διατάγματα και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ παραχωρεί και τυπικά πλέον την διαχείριση της πολιτικής εξουσίας στους τεχνοκράτες του ΔΝΤ και της ΕΕ. Το σύνταγμα και η βουλή, που υπήρξαν τα σύμβολα- θεσμοί της αστικής δημοκρατίας και η «σημαία αγώνα για την ισότητα και την ελευθερία» πολλών «βουλευτών και δημοκρατικών ψηφοφόρων», μετατρέπονται πλέον, το μεν σύνταγμα σε «κουρελόχαρτο» δεύτερης κατηγορίας και η δε βουλή, σε διακοσμητική γλάστρα.
Όπως δηλαδή υπήρξαν από την αρχή της δημιουργίας τους.
Το υπουργείο οικονομικών θα μετατραπεί σε υπέρ-υπουργείο και θα εκτελεί τις εντολές που θα παίρνει από τον «πρωθυπουργεύων» που θα επιλέξει η τρόικα.
Το συνταγματικό και κοινοβουλευτικό πραξικόπημα προκαλεί τριγμούς σε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και παρά την καθομολογουμένη απαξίωση των πολιτικών από τους υπηκόους τους – γιουχάρισαν και τον πρωθυπουργό στο Ηρώδειο- θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι μέχρι σήμερα «αντιπαραθέσεις», για την κοινωνική την οικονομική και γενικότερα, την θεσμική πτώχευση της χώρας μας δεν γίνονται σε πολιτικό επίπεδο.
Δεν αντιμάχονται οι πολιτικοί αντιπρόσωποι και τα ΜΜΕ σε επίπεδο θεσμών αλλά σε επίπεδο προσώπων και στον τρόπο που λειτούργησαν τα πρόσωπα αυτά μέσα στους θεσμούς κατά την διάρκεια της πολιτικής τους καριέρας χωρίς αναφορές στους ίδιους τους θεσμούς.
Κανένα κόμμα μέχρι σήμερα δεν καταδικάζει τους θεσμούς της αστικής πολιτικής για την λειτουργικότητα, την βιωσιμότητα και την αποτελεσματικότητα τους. Απεναντίας αποκρύπτεται αριστοτεχνικά και αποσιωπείται συστηματικά οτιδήποτε μπορεί να απειλήσει τα θεμέλια του υπάρχοντος συστήματος.
Έτσι τα «σκάνδαλα», που αποκαλύπτονται και «εξετάζονται», παρουσιάζονται ως θέαμα προς καθησύχαση των εξοργισμένων υπηκόων απέναντι στο πολιτικό σύστημα.
Ένα καλοστημένο θέαμα χωρίς άρτο όμως, που στοχοποιεί τις παροπλισμένες προσωπικότητες των 2 μεγάλων κομμάτων προκειμένου να μην τους διώξει με τις πέτρες και τις κλωτσιές ο κόσμος.
Με τον τρόπο που προβάλλεται η «αυτοκάθαρση του συστήματος» επιβάλλεται η σιωπή και η απόκρυψη της συνταγματικής χούντας του ΔΝΤ και της ελληνικής κυβέρνησης, παρουσιάζονται ως μονόδρομος τα μέτρα που έχουν προαποφασιστεί και οι πολίτες ως υπαίτιοι για την χρεωκοπία της χώρας, επιτυγχάνεται η κοινωνική και πολιτική χειραγώγηση και απενοχοποιούνται τα ΜΜΕ για την μέχρι πρότινος προβολή προώθηση και εξύμνηση αυτών που έχουν επιλεχθεί σήμερα, να ριχτούν στο Καιάδα.
Η προσωποποίηση, των σκανδάλων και της διαφθοράς, μέσω των ειδήσεων, που στήνονται αριστοτεχνικά γύρω από το πρόσωπο που θέλουν να μετατρέψουν σε αποδιοπομπαίο τράγο, αποκόπτουν την πολιτική διάσταση των γεγονότων, τονίζοντας ασήμαντες λεπτομέρειες ή δραματοποιώντας ορισμένα στοιχεία της διεφθαρμένης προσωπικότητας, με αποτέλεσμα να αφήνουν άγγιχτο το πολιτικό σύστημα.
Αφήνοντας κατά μέρος τους θεσμούς που καθορίζουν και κατευθύνουν την συμπεριφορά μας, αφήνουν στο απυρόβλητο την ουσία της πολιτικής αντιπαράθεσης, αποπροσανατολίζοντας τον κόσμο από τους πολιτικούς στόχους που σήμερα περισσότερο από ποτέ είναι απαραίτητο να γίνουν ορατοί σε ολόκληρη την κοινωνία. Το ποιος, για ποιον, πότε, που και τι, αποφασίζεται και θεσμοθετείται θα πρέπει να είναι ο πολιτικός στόχος και όχι απλά «να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η βουλή». Εκτός και αν υπονοούνται και εμπερικλείονται τα παραπάνω σε αυτό το σύνθημα.
Η αναπαραγωγή των κατασκευασμένων και κατευθυνόμενων σκανδαλοθηρικών ειδήσεων αποτελεί πλέον τον κύριο όγκο της πληροφόρησης, στην τηλεόραση, στο διαδίκτυο, στο ραδιόφωνο, στον εθνικό και τοπικό τύπο αφήνοντας προσχηματικά, κάποιες φορές, ελάχιστο χώρο και χρόνο στην άλλη άποψη.
Αυτή η συνειδητή ή ασυνείδητη «παπαγαλία» έχει σαν συνέπεια την γιγάντωση της α-πολιτικής πίστης ότι θα πρέπει να αγωνιστούμε ο καθένας ατομικά για να διαχειριστούμε τις συνέπειες που θα έχει η κρίση στην προσωπική μας ζωή και όχι να αγωνιστούμε συλλογικά, για να παίρνουμε εμείς τις αποφάσεις που καθορίζουν την ζωή μας και που μόνο εμείς μπορούμε να γνωρίζουμε και να διαχειριστούμε καλύτερα από τον οποιονδήποτε.
Και μόνο η ύπαρξη αυτών που παίρνουν τις αποφάσεις και αυτών που τις υφίστανται και τις εκτελούν, είναι μια τρανταχτή απόδειξη ότι δεν υπάρχει ούτε τυπικά η ισότητα η ελευθερία και η δικαιοσύνη που αποτελούν τους κύριους πυλώνες- θεσμούς της δημοκρατίας.
Και μόνο η συνταγματική χούντα του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του ΛΑ.Ο.Σ. και της τρόικας αποκαλύπτει ότι με τις εκλογές και τους αντιπροσώπους ουδέποτε συμμετείχαμε στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Ακόμα και η διάσπαση τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο της ΝΔ, περνάει στα ψιλά των δελτίων ενημέρωσης για να αποκρύψουν το γεγονός ότι ο καπιταλισμός έχει φτάσει στα άκρα του. Ούτε το παραμικρό ψήγμα αμφισβήτησης δεν θέλουν να διαρρεύσει στην ήδη έτοιμη να εκραγεί κοινωνία.
Βέβαια η κοινωνική οργή δεν εκτονώνεται τόσο εύκολα γιατί στον αντίποδα της προπαγάνδας υπάρχουν τα φασιστικά μέτρα που όσο και αν τα παρουσιάζουν σταδιακά για να αποφύγουν τις κοινωνικές αναταραχές αυτές υποβόσκουν και αναθερμαίνονται καθημερινά υπό το βάρος των πιέσεων που δέχεται ο λαός. Και αυτές οι πιέσεις θα μεγαλώνουν κάθε τρίμηνο γιατί όλοι κατανοούν ότι μας δανείζουν χρήματα για να πληρώσουμε με τους φόρους και τις περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις, τους τραπεζίτες- τοκογλύφους και στους βρικόλακες του μετακαπιταλισμού.
Του καπιταλισμού δηλαδή που δεν στηρίζεται μόνο στην παραγωγή για να κερδοφορήσει αλλά στην παροχή υπηρεσιών κυρίως τραπεζικής- χρηματιστηριακής φύσεως και διαμεσολάβησης. Του καπιταλισμού που αναγνωρίζει ως απόλυτο δημόσιο αγαθό και μοναδικό δημόσιο πλούτο στους υπηκόους του, το δημόσιο χρέος.
Όσο όμως η προπαγάνδα μέσω των ΜΜΕ, της γραφειοκρατίας και των κομματικών οργανώσεων προσπαθεί να επιβάλλει ως μοναδική λύση την δεσπόζουσα πολιτική, (που δεν κινδυνεύει και καλά να ανατραπεί από την κοινωνία), τόσο οι ακραίες μορφές σύγκρουσης εξέγερσης και συναισθηματικής – ψυχικής εκτόνωσης θα κλυδωνίζουν την κατ΄ ευφημισμό ειρηνική διακυβέρνησή τους, που στηρίζεται και καλά στην κοινωνική συναίνεση.
Αν αποστασιοποιηθεί ο κόσμος από την προσωποποίηση της πολιτικής και αρχίσει να σκέφτεται σε επίπεδο θεσμών και να δρα πολιτικά, πέρα από το γεγονός ότι θα «κοινωνήσει» τα άγχη, τις ψυχώσεις και τις ανασφάλειες του, θα συνειδητοποιήσει ότι η συμμετοχή στα κέντρα λήψης των αποφάσεων και στην διαμόρφωση των θεσμών (αυτό-θέσμιση, αυτονομία) είναι η μόνη διέξοδος από την κοινωνική και πολιτική κρίση της εποχής μας.
Συμπέρασμα: αν δεν απαξιώσουμε τους θεσμούς θα απαξιώνουμε συνεχώς τα πρόσωπα που συμμετέχουν σε αυτούς χωρίς ποτέ να μπορούμε ξεφύγουμε από αυτόν τον φαύλο κύκλο της ολιγαρχίας, του εθνικισμού, των σκανδάλων, της διαμεσολάβησης, της εξαθλίωσης, της καταστροφής του περιβάλλοντος και της βίαιης, προληπτικής πλέον, καταστολής οποιουδήποτε τολμάει να το αμφισβητήσει. Ο μετασχηματισμός του ολιγαρχικού πολιτεύματος σε ολοκληρωτικό δεν είναι ούτε η πρώτη φορά που πραγματοποιείται ούτε η τελευταία.
Ας μάθουμε από την ιστορία αν δεν θέλουμε να την ξαναζήσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου