Αν η ελευθερία, η ισότητα και η ανεξαρτησία των πολιτών είναι κάτι πρόσκαιρο, μεταβλητό και συγκυριακό, αν αυτές οι αξίες δεν έχουν απόλυτη προτεραιότητα έναντι των διαθέσεων οποιασδήποτε οικονομικής και πολιτικής ελίτ τότε καμία συλλογική και ατομική ταυτότητα δεν είναι άξια σεβασμού και προστασίας.
Αν οι πολιτικές αποφάσεις οποιασδήποτε κυβέρνησης αλλοτριώνουν τις παραπάνω αρχές αφαιρώντας από τους πολίτες όλο και περισσότερο την δυνατότητα να αυτό-κυβερνηθούν και να διαμορφώσουν τις συνθήκες του περιβάλλοντος και της ζωής τους συμμετέχοντας ο κάθε ένας στα κοινά- πολιτική- τότε τα όρια της αποκαλούμενης δημοκρατίας είναι ασαφή και ανύπαρκτα.
Αν οι παθογένειες της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και οι δυσλειτουργίες της δεν αποδοθούν στην επικράτηση της αγοράς επί της πολιτικής και στην υποκατάσταση της πολιτικής από τους τεχνοκράτες- γραφειοκράτες τότε θα καταλήγουμε στο ανυπόστατο και εσφαλμένο συμπέρασμα ότι οι σημερινοί πολιτικοί είναι πιο ανήθικοι και διεφθαρμένοι από αυτούς του παρελθόντος και οι πολίτες πιο αδιάφοροι για την ίδια την δημοκρατία και την πολιτική.
Αν δεν αναγνωριστεί από το σύνολο της κοινωνίας ότι τα ΜΜΕ καλλιεργούν και αναπαράγουν τα συμφέροντα, τον κυνισμό και την αλαζονεία τους έχοντας φτάσει στο σημείο να υποκαθιστούν το κοινοβούλιο αντί να το ελέγχουν για τις αποφάσεις και τις λειτουργίες του τότε ο εκάστοτε κυβερνητικός λόγος θα είναι πάντα ο μόνος αυθεντικός και δίκαιος.
Αν οι θεσμοί συγκεντρώνουν ακόμα περισσότερο τον έλεγχο και την εξουσία σε όλο και πιο λίγους αφήνοντας τον μέσο πολίτη στον ρόλο του παθητικού-συναλλασσόμενου ψηφοφόρου και του ενεργού καταναλωτή, τότε, η βασική αρχή της δημοκρατίας, η μεταρρύθμιση μέσω και δια των θεσμών, από τους πολίτες χάνει την πεμπτουσία της και μετασχηματίζεται σε βίαιο ολοκληρωτισμό που θα θερίσει βία και κοινωνικές εκρήξεις.
Αν η οποιαδήποτε κοινοβουλευτική μεταρρύθμιση δεν ελέγχεται και δεν εγκρίνεται ουσιαστικά από τον λαό τότε το κοινοβούλιο αυτό-καταργεί στην ουσία τα προτάγματα και την βάση της θεμελίωσης του, το σύνταγμα. Αν ο πρόεδρος της δημοκρατίας υπογράφει την επικράτηση- εφαρμογή του Αγγλικού δικαίου επί του Ελληνικού που επιβάλλει το μνημόνιο τότε ποιος μπορεί να μιλάει ή να γράφει για εθνική ή όποια άλλη ανεξαρτησία;
Αν κάποιος δεν θέλει να κατανοήσει το οξύμωρο: της κατάργησης του εθνικού μας δικαίου για την σωτηρία του έθνους μας, εκτός από ύποπτος είναι και επικίνδυνος
Αν και ο καπιταλιστικός τρόπος αποφυγής της σημερινής κρίσης στην Ελλάδα θα ήταν η έξοδος από την ευρωζώνη και η υποτίμηση του νομίσματος, ο οποίος θα οδηγούσε σε ενίσχυση των εξαγωγών και μείωση των εισαγωγών με ταυτόχρονη αναδιάρθρωση της εγχώριας παραγωγής, η τρόικα δεν επιτρέπει την χρήση αυτών των εργαλείων στο όνομα της αλληλεγγύης!!! Αποτέλεσμα να πληρώσουμε εμείς την κρίση τους και να συνεχίζουμε να μιλάμε για Ευρώπη των λαών!(;)
Αν ο Κέυνς ανακαλύπτεται πρώτα από την ΝΔ και μετά από το ΠΑΣΟΚ (κρατική ενίσχυση με σκοπό την αύξηση της απασχόλησης και την ενίσχυση της εσωτερικής αγοράς) για την σωτηρία των τραπεζών και δεν εφαρμόζεται για τους πολίτες του ίδιου κράτους οδηγώντας τους στην ύφεση στην ανασφάλεια και την φτώχεια, τότε, ποιος μπορεί να ελπίζει ότι η Ελλάδα μπορεί να ορθώσει το «ανάστημα» της και να καταστεί ανταγωνιστική μέσα στην ΕΕ; Και σε ποιον τομέα;
Μπορεί κάποιος να ελπίζει στην ανάπτυξη και την ευημερία που στηρίζονται στις εξαγωγές προϊόντων εκτός ΕΕ με ισχυρό ευρώ; Τα μέτρα λιτότητας και ηλιθιότητας θα μας βγάλουν από την κρίση;
Ή όπως λέει και το μνημόνιο: "Με την παρούσα ο Δανειολήπτης (Ελλάδα) αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία, από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς, της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης ή προσωρινή διαταγή, και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών στοιχείων του στο βαθμό που δεν το απαγορεύει αναγκαστικός νόμος"
9.Ο ορισμός του αγγλικού δικαίου ως εφαρμοστέου δικαίου για την Σύμβαση αποτελεί έγκυρη επιλογή δικαίου, που δεσμεύει το Δανειολήπτη σύμφωνα με το ελληνικό δίκαιο. 10.Ο Δανειολήπτης υπάγεται νόμιμα, αποτελεσματικά και αμετάκλητα στην αποκλειστική αρμοδιότητα του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε σχέση με τη Σύμβαση και κάθε απόφαση του δικαστηρίου αυτού θα είναι οριστική και εκτελεστή στην Ελληνική Δημοκρατία.
11.Ούτε ο Δανειολήπτης ούτε τα περιουσιακά του στοιχεία έχουν ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας ή διαφορετικά λόγω της δικαιοδοσίας, κατάσχεσης – συντηρητικής ή αναγκαστικής - ή αναγκαστικής εκτέλεσης σε σχέση με οποιαδήποτε ενέργεια ή διαδικασία σχετικά με τη Σύμβαση.
Αν η προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικράτειας ενάντια στην εφαρμογή του μνημονίου, από τον Δικηγορικό σύλλογο, την ΑΔΕΔΥ και τον σύλλογο Πολιτικών συνταξιούχων, απορριφθεί ή «εκκρεμεί» για μερικά χρόνια η εκδίκαση της τότε όσα λέγαμε για δικαιοσύνη, ελευθερία και ισότητα είναι άνευ περιεχομένου και ουσίας. Είναι έννοιες ακατοίκητες!
Τότε ούτε τα προσχήματα δεν κρατιούνται πλέον!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου