ΤΟ ΙΔΕΟΛΟΓΗΜΑ ΤΗΣ ΠΟΛΥ-ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑΣ

Η προσπάθεια αναδιοργάνωσης των κρατών από τα πάνω, συνοδεύεται αναγκαστικά

Α) από την προσπάθεια απενεχοποίησης των κυρίαρχων για τις μέχρι πρότινος πολιτικές κοινωνικές και οικονομικές δομές στις οποίες και στήριζαν την κυριαρχία τους.

Β) από την ταυτόχρονη διαδικασία αποδιοργάνωσης των δομών και των σχέσεων που προϋπήρχαν σε τοπικό επίπεδο και

Γ) την επανενοποίηση της κυριαρχίας τους σε παγκόσμιο επίπεδο.

Οι διαδικασίες αυτές έχουν δρομολογηθεί την τελευταία 20ετία και κυρίως από την πτώση των καθεστώτων του ανατολικού μπλοκ όπου σήμερα μπορούμε ανεπιφύλαχτα να παρατηρήσουμε τις πολύ-επίπεδες επιπτώσεις της πτώσης αυτής και κυρίως το κύμα μετανάστευσης που δημιουργήθηκε στις χώρες αυτές όπως και σε άλλες πχ Αφγανιστάν, Ιράκ, Μέση Ανατολή και Αφρική όπου άφησε ελεύθερο το πολιτικό και κοινωνικό πεδίο στις εγχώριες εθνικές ελίτ έτσι ώστε να συνδιαμορφώσουν την βάση για την εγκαθίδρυση της νέας νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας τους, με τις υπερεθνικές ελίτ σε τοπικό επίπεδο.


Οι επιπτώσεις όμως δεν περιορίζονται στην χώρα καταγωγής των μεταναστών αλλά επιδρούν και στις χώρες υποδοχής τους όπου εκτός από την έκδηλη ρατσιστική αντιμετώπιση και την οικονομική εκμετάλλευση που υφίστανται από τους εγχώριους, παρατηρούνται παρόμοιες συνθήκες αποδιοργάνωσης και αναδιοργάνωσης των σχέσεων και των δομών των κρατών υποδοχής. Η αλληλεπίδραση αυτή δεν έχει την ίδια ένταση σε όλα τα κράτη υποδοχής από την μια και από την άλλη ίσως ήταν αναμενόμενη και κατά συνέπεια αξιοποιήσιμη από τα ανώτερα κλιμάκια της εξουσίας τα οποία χρησιμοποιώντας τους μετανάστες επιταχύνουν την αναδιάρθρωση των κοινωνικών δομών στον βαθμό που επιθυμούν προκειμένου να συντηρήσουν την εξουσία τους.


Εκτός από τους πόλεμους που χρησιμοποιούν οι κυρίαρχοι για να αποδιοργανώσουν μια κοινωνία και να την αναδιοργανώσουν υπάρχουν και άλλες εξίσου απάνθρωπες πρακτικές όπως η ανταλλαγή πληθυσμών (εθνοκάθαρση) και η μετανάστευση. Και οι τρεις πρακτικές αυτές εντάσσονται στο πλαίσιο της βίαιης αναδιοργάνωσης των κοινωνιών. Στην Ελλάδα έχουμε βιώσει και τις τρεις περιπτώσεις και τα τελευταία χρόνια η μετανάστευση αποτέλεσε το «μήλον της Έριδος» για τα κόμματα εξουσίας, με αποκορύφωμα τον νόμο για την Ιθαγένεια και «αιχμή του δόρατος» τις προγραμματικές δηλώσεις των υποψήφιων δημάρχων και περιφερειαρχών στις δημοτικές εκλογές του Νοεμβρίου για την δημιουργία Μουσουλμανικών τζαμιών στα αστικά κέντρα της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης.


Εκτός από την εκ του πονηρού αυτό-αναγόρευση τους σε προοδευτικούς, μας προτρέπουν επίσης να μην φοβόμαστε τους μετανάστες και χρησιμοποιώντας το μοντέλο της δημοκρατικής πολύ-πολιτισμικότητας ως ιδεολογικό πλαίσιο επιχειρούν να δικαιολογήσουν τις πρακτικές τους.

Όντως δεν υπάρχει τόσο σοβαρός λόγος να φοβόμαστε τους μετανάστες από την μια, αλλά, από την άλλη η πολύ-πολιτισμικότητα όπως την προβάλουν και την προωθούν στηρίζεται σε ένα βίαιο μοντέλο υποχρεωτικής και ασύνδετης συνύπαρξης ή ανοχής των ανθρώπινων ομάδων. Και όπως ακριβώς η κατάργηση των συνόρων που ευαγγελίζονται και που στην ουσία τα κράτη την χρησιμοποιούν για να ασκήσουν ακόμα πιο ασφυκτικό έλεγχο πάνω στους ιθαγενείς τους έτσι ακριβώς και το ιδεολόγημα της πολύ-πολιτισμικότητας χρησιμοποιείται από τα κράτη για να αναδιαρθρώσουν τις σχέσεις κυριαρχίας τους και να ομογενοποιήσουν τον ετερόκλητο πληθυσμό των μεταναστών.


Μάλιστα η πολύ-πολιτισμικότητα χρησιμοποιήθηκε σαν άλλοθι για να νομιμοποιήσουν τις στρατιωτικές επεμβάσεις στην Κύπρο, στο Κόσσοβο, στην Βοσνία κ.α. χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα στην «αρμονική συνύπαρξη» των διαφορετικών λαοτήτων. Απεναντίας η θρησκευτική διχόνοια, ο εθνικισμός και η αντιπαλότητα συνεπικουρούμενες από τους κοινωνικούς ανταγωνισμούς, οξύνθηκαν χαράσσοντας ρήγματα και αντιπαραθέσεις ανυπέρβλητες ανάμεσα στις διαφορετικές ανθρώπινες ομάδες. Και αυτό συμβαίνει για τον απλούστατο λόγο ότι με τον όρο πολιτισμό (έννοια αμφίσημη) εννοούμε τις ανθρώπινες δημιουργίες σε ένα συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο και πάντα σε συνάρτηση με τον (ιστορικό) χρόνο. Αν αποκοπούν οι άνθρωποι από τον συγκεκριμένο χώρο και μεταβούν βίαια σε ένα άλλο κράτος που έχει διαμορφώσει διαφορετικές δομές και σχέσεις τότε οι ιδιαιτερότητες των μεταναστών παίρνουν παγκόσμια χαρακτηριστικά όπως η εξαθλίωση, η παραβατικότητα, η εκμετάλλευση και η υποταγή τούς στο κυρίαρχο μοντέλο των κρατών υποδοχής στοχοθετώντας η πρώτη γενιά τις δράσεις της αποκλειστικά για την επιβίωση και την παραμονή στο κράτος υποδοχής ενώ η δεύτερη και η τρίτη γενιά αφομοιώνεται πλήρως κρατώντας κάποια επιδερμικά χαρακτηριστικά του πολιτισμού τους που μόνο ως φολκλορικά μπορούν να χαρακτηριστούν.


Η αρμονική συνύπαρξη των λαών μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα σε ένα πλαίσιο δημιουργίας και ελευθερίας όπου η σύνθεση και η όσμωση των λαών σε κοινότητες απαιτούν: χρόνο, να υπάρχει η ανάλογη βούληση και κυρίως να πρυτανεύει η αίσθηση της αλληλεγγύης προς το έτερο, η αδελφοσύνη δηλαδή. Απεναντίας μέσα στο καπιταλιστικό πλαίσιο του οικονομικού ανταγωνισμού, του καταναλωτισμού και της εμπορευματοποίησης των πάντων όπου το κράτος αποφασίζει και διατάσσει η πολύ-πολιτισμικότητα μπορεί να αποτελέσει το πλαίσιο μέσα στο οποίο ρίχνονται ατάκτως και ασύνδετα διαφορετικές ψηφίδες ενός άμορφου, άχρωμου και άχρηστου ψηφιδωτού που αποκαλούμε νεοελληνικό πολιτισμό και που μας επιβλήθηκε από τα πάνω.


Ο πολιτισμός ως εγγενή και συνεκτικό στοιχείο των ανθρώπινων κοινωνιών όταν αποκοπεί από τον χώρο και τους ανθρώπους που τον δημιούργησαν δεν καταστρέφεται αλλά για να μπορέσει να επιβιώσει και να αναπαραχθεί θα πρέπει να υπάρξει ένα νέο και γόνιμο έδαφος όπου θα καλλιεργηθούν αυτόβουλα οι «πολιτιστικοί σπόροι» που κουβαλάνε μαζί τους οι πρόσφυγες. Και μόνο όμως η βίαιη μετακίνηση τους αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα που αφαιρεί τον παράγοντα της βούλησης. Πόσο μάλλον δε όταν τους υποδεικνύουν το τόπο που θα θρησκεύονται και τους χώρους όπου θα διαμένουν και θα σχετίζονται μεταξύ τους σε ένα ολότελα εχθρικό τόπο όπου ανθεί η εκμετάλλευση και ο ρατσισμός. Έτσι στην πραγματικότητα αυτό που επιδιώκεται με το ιδεολόγημα της πολύ-πολιτισμικότητας είναι η υποταγή και η αφομοίωση των μεταναστών που μπορεί και να «Ελληνοποιηθούν» αν κοινωνήσουν τις πολιτιστικές σχέσεις εκμετάλλευσης – κατανάλωσης και ανταγωνισμού!

Οι φυλετικές και θρησκευτικές αναταράξεις θα συνεχίζονται επί μακρόν αναδεικνύοντας το κράτος και τους μηχανισμούς ελέγχου- καταστολής αναγκαίους για την επίτευξη της κοινωνικής σταθερότητας. Και αυτό είναι το ζητούμενο έτσι ώστε ο νεοελληνικός πολιτισμός να σταθεροποιηθεί και να διευρύνει το πλαίσιο κυριαρχίας του σε ετερόκλητες ομάδες ανθρώπων.

Μπορεί βέβαια κάποιος να αναρωτηθεί γιατί αυτή η άρνηση της πολύ-πολιτισμικότητας!


Γιατί οι στόχοι τα προτάγματα και οι ιδέες των κινημάτων χειραφέτησης όπως τα δικαιώματα, η άμεση δημοκρατία δες Opegon, η κατάργηση των συνόρων, η οικολογία, η δημιουργική και αυτόβουλη όσμωση των ανθρώπων έχουν ιδεολογικοποιηθεί από τα κράτη και μέσω του θεάματος και των ΜΜΕ αλλάζουν το νόημα τους και επιτυγχάνουν την χειραγώγηση του κόσμου και την απαξίωση των κινημάτων χειραφέτησης.