Τι τελευταίες μέρες οι κρατικοί και παρακρατικοί μηχανισμοί επιχειρούν να στήσουν σκηνικό τρόμο στο κέντρο της Αθήνας. Η δολοφονική επίθεση των ΜΑΤ στην απεργιακή διαδήλωση της 11/5 που άφησε τον αγωνιστή Γιάννη Κ. να χαροπαλεύει, συνοδεύτηκε από το πογκρόμ που εξαπέλυσαν οι παρακρατικοί νεοναζί εναντίον των μεταναστών. Και στις δύο περιπτώσεις βρισκόμαστε μπροστά σε οργανωμένες κρατικές επιχειρήσεις με άνωθεν σχεδιασμό: Τα ΜΑΤ επιτίθενται συντονισμένα στον κορμό της απεργιακής διαδήλωσης, πνίγουν το πλήθος στα χημικά και δίνουν δεκάδες δολοφονικά χτυπήματα με τις σιδερένιες λαβές των γκλομπ. Οι λούμπεν ναζί της Χρυσής Αυγής με τη συνοδεία των ΜΑΤ επιτίθενται , ξυλοκοπούν και μαχαιρώνουν ανύποπτους μετανάστες, μετατρέποντας έτσι σε πράξη τις κραυγές των Ντερμπεντέρηδων της ευυπόληπτης δημοσιογραφίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι η μόνη φορά που επενέβησαν χτες τα ΜΑΤ εκεί που δρούσαν οι ναζί, ήταν για να τους σώσουν όταν επιτέθηκαν στη Villa Αμαλία και η περιφρούρηση της κατάληψης τους απώθησε πολύ εύκολα..
Ο στόχος των κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών είναι προφανής. Απέναντι στη γενικευόμενη κατακραυγή για το Μνημόνιο και την κυβέρνηση του, και μπροστά στη διαφαινόμενη αναποτελεσματικότητα των μηχανισμών χειραγώγησης, τα μόνα όπλα που απομένουν στην εξουσία είναι ο τρόμος, η ωμή βία και η αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων. Είναι η επιλογή του καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης και της ενεργοποίησης των ναζιστικών συμμοριών.
Μέχρι στιγμής ο αιματηρός απολογισμός της κρατικής και παρακρατικής τρομοκρατίας είναι ένας νεκρός (ο οποίος απλά αναφέρεται ως Μπαγκλαντεσιανός γιατί ως γνωστόν οι μετανάστες δεν έχουν ονόματα αφού δεν λογίζονται ως άνθρωποι), ένας που χαροπαλεύει, και δεκάδες στα νοσοκομεία. Σε αυτούς εμείς αθροίζουμε και τον Μανώλη Καντάρη, γιατί το έγκλημα της οδού Ηπείρου αποτελεί κορυφαία έκφραση της βαρβαρότητας και των αδιεξόδων που γεννάει ο θρυμματισμός του κοινωνικού ιστού και η διάλυση των προνοιακών μηχανισμών από την κυβερνητική πολιτική.
Αυτές τις κρίσιμες στιγμές, δεν χωράνε ούτε υποχωρητικές στάσεις ούτε μισόλογα. Αν η Αριστερά και το ανταγωνιστικό κίνημα δεν σταθούν με αποφασιστικότητα απέναντι στην κρατική και παρακρατική τρομοκρατία, αν δεν υπερασπιστούν χωρίς "μα" και "αλλά" τους μετανάστες ως αναπόσπαστο κομμάτι της εργατικής τάξης, δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Στο δρόμο λοιπόν να σπάσουμε τον τρόμο.
ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
Αθήνα 13/5/11
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου