Ο σύγχρονος καταναλωτής είναι συλλέκτης αισθήσεων! Με αυτή την έννοια ο έρωτας η πολιτική και ο πολιτισμός αντιστοιχούν στην ιλαροτραγική φιγούρα του «αισθησιοσυλλέκτη» και «αισθησιοθήρα» μεταμοντέρνου καταναλωτή.
Από τους καθοριστικότερους παράγοντες που συνέβαλλαν σε αυτόν τον μετασχηματισμό- αλλοτρίωση ήταν και είναι το ΘΕΑΜΑ! Το θέαμα που χρησιμοποιείται με τέτοιο τρόπο από τις εξουσίες ώστε να προσδιορίζει το σύνολο των συμπεριφορών, των αντιλήψεων και της κοινωνικής παραγωγής. Κυριαρχεί παντού έχοντας καταφέρει να «ζούμε» σε ένα κόσμο όπου η μια εικόνα κυνηγάει ακατάπαυστα την άλλη και την αντικαθιστά. Ως εκ τούτου υποχρεωνόμαστε να «βιώνουμε» ένα συνεχές παρόν που αλλάζει τόσο γρήγορα έτσι ώστε να μην αφήνει χρονικά περιθώρια για να συνειδητοποιήσουμε, να στοχαστούμε και να κρίνουμε όλο αυτό τον ορυμαγδό των εικόνων και των αντικρουόμενων- αντιφατικών πληροφοριών που μας κατακλύζουν. Αυτή η επιφανειακή και ακίνδυνη για τις εξουσίες θεαματική εγρήγορση συνέβαλλε έτσι ώστε να χάσουμε την βασική αίσθηση της ιστορικής μας συνέχειας (της προσωπικής κυρίως όμως της συλλογικής). Κατάφεραν να απαξιώσουν την ιστορία και να εγκαταστήσουν την Ιστορική λήθη…
Εκτός όμως από την ιστορική λήθη που επέβαλλαν κατάφεραν να παρουσιάσουν την παραγωγική διαδικασία και την έμφυτη ανάγκη του άνθρωπου για δημιουργία ως δυο ξεχωριστές διαδικασίες που είναι αδύνατον να συνυπάρξουν. Με το θέαμα αυτός ο ταξικός και εξουσιαστικός διαχωρισμός παρουσιάζεται όχι μόνο ως μη υπαρκτός αλλά επίσης αφήνει να καλλιεργούνται αυταπάτες περί ελευθερίας και δημιουργικότητας του ανθρώπου. Έτσι μπορείς να δεις ένα χρηματιστή να τραγουδάει, ένα δικηγόρο να γίνεται καταδότης της αστυνομίας, ένα φούρναρη να εκθέτει τις λογοτεχνικές του απόψεις, ένα ηθοποιό να κυβερνά, ένα μάγειρα να φιλοσοφεί και ένα έμπορο να εκθέτει
τις «καλλιτεχνίζουσες» φωτογραφίες του( όπως εγώ).
Ο καθένας μπορεί να χρησιμοποιήσει το ΘΕΑΜΑ προκειμένου να γίνει «γνωστός» με μια δραστηριότητα εντελώς διαφορετική από την κύρια εργασία του και να αποκτήσει κύρος. Το κύρος αυτό όμως μεταβιβάζεται πολύ γρήγορα στους επόμενους επισκιάζοντας την πραγματική αξία του καθενός. Με την γρήγορη μετατόπιση του κύρους στον επόμενο, το θέαμα επαναπροσδιορίζει και την έννοια του κύρους και την ίδια την προσωπικότητα του συμμετέχοντος σε αυτό. Με την ίδια τακτική επαναπροσδιορίζει έννοιες, αξίες, συμπεριφορές και τέλος αντιλήψεις… διαμορφώνοντας ένα διαρκές παρόν χωρίς ιστορία και ένα επίσης εφήμερο μέλλον χωρίς βούληση και κριτική σκέψη.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΗΤΑΝ ΟΤΙ: ΣΤΑΜΑΤΗΣΑΜΕ ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΥΠΑΡΚΤΟ!
Το λυπηρό είναι ότι ακόμα και για να καταδικάσει κάποιος το θέαμα, όπως εγώ, είναι υποχρεωμένος να το χρησιμοποιήσει.
Η καταδίκη του θεάματος δεν είναι ο βασικός λόγος που συμμετέχω στην έκθεση φωτογραφίας.
Ο μοναδικός λόγος που συμμετέχω είναι για να συμβάλλω και εγώ σε αυτήν την ολιγοήμερη αλλά γεμάτη τρυφερότητα ανάκληση στο σήμερα, του παρελθόντος. Του παρελθόντος όπου ο Αντώνης παραμέριζε τις εργασίες του για να συνδιαμορφώσουμε την αίθουσα της «Φωτογραφικής Ομάδας Νάξου». Έκτιζε, κουβαλούσε, σοβάντιζε, έβαφε με ανέκδοτα και όνειρα τους τοίχους και τους πάγκους. Άνθρωπος πολυπράγμων, αεικίνητος, ακούραστος με κατανόηση και συμπάθεια για τους κατατρεγμένους, τους εκτοπισμένους, τους ταπεινούς και τους αδύναμους.
Γνώριζε πολύ καλά τι ήθελε και αυτός ήταν ο λόγος που μου παραπονιόταν για την «έλλειψη» χρόνου. Στις λίγες φορές που συναντιόμασταν μου εξέφραζε το παράπονο ότι δεν προλάβαινε να κάνει αυτά που ήθελε. Παρά τις παροτρύνσεις της Νικολέτας για το αντίθετο μόνο στα «κλεφτά» αφιέρωνε λίγο χρόνο για την φωτογραφία, την μουσική, την ποίηση… να πιεί ένα καφέ και να εκφράσει δημιουργικά τον πολυτάλαντο εαυτό του. Δεν προλάβαινε… αλήθεια… δεν προλάβαινε.
Δεν πρόλαβες Αντώνη! Δεν πρόλαβες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου