Το ΑΛΥΚΟ είναι δημιούργημα-ΜΝΗΜΕΙΟ

Το ΑΛΥΚΟ είναι δημιούργημα-ΜΝΗΜΕΙΟ της φύσης
και χρέος όλων-Πολιτείας-Δήμου-φορέων-πολιτών-
είναι η απόλυτη προστασία του

γράφει ο φιλόλογος-πρώην Βουλευτής Νίκος Ι. Λεβογιάννης


Σε άλλη τοπική εφημερίδα γράφω σε συνέχειες την δικαστική ιστορία του κεδροδάσους του Αλυκού και πώς αυτό γλύτωσε απ’ τα νύχια των καταπατητών στη διαδρομή απ’ το 1946 ως σήμερα.
Δεν αντιλαμβάνομαι εκείνους- οικολόγους και άλλους-που τοποθετούνται απέναντι στο «κακό» δημόσιο, βλέποντάς το ως έναν εν δυνάμει «επενδυτή» και λένε ΟΧΙ σε κάθε μέτρο προστασίας του κεδροδάσους και των ακτών του.

Έχω καταθέσει δημόσια από το 2004, αμέσως μετά την τελεσίδικη και εκτελεστή απόφαση του Εφετείου, δέκα προτάσεις αποκλειστικά για την προστασία του Αλυκού. Τις επανέφερα και πρόσφατα. Κάποιοι διατυπώνουν αντιρρήσεις θεωρώντας ότι το δημόσιο πρέπει να κρατηθεί μακριά απ’ το Αλυκό. Δεν αντιλέγω ως προς το ότι μπορεί να είναι «κακό» και «επικίνδυνο» το δημόσιο, όπως ήταν και τότε επί χούντας που ήθελε να μετατραπεί το κεδροδάσος και η περιοχή σε…ξενοδοχειακή μονάδα. Δεν τα κατάφερε όμως, χάρη σε κάποιους «κακούς του υπαλλήλους», οι οποίοι εφάρμοσαν τους «κακούς» του νόμους. Ο ένας απ’ αυτούς τους «κακούς» υπαλλήλους, ο Έφορος Νάξου Ν. Ανδρουλιδάκης, λόγω των παρεμβάσεών του υπέρ της προστασίας του Αλυκού, μπήκε στο μάτι κάποιων της χούντας και με την πρώτη ευκαιρία βρέθηκε με χειροπέδες να διαπομπεύεται στην παραλία της Χώρας, καθ’ οδόν προς τη Σύρο.

Θυμίζω σε όσους δεν το γνωρίζουν την ιστορία της Σχοινούσας και του εκεί παγκόσμιας εμβέλειας «κέντρου αρχαιοκαπηλίας». Ένα εκπληκτικό κομμάτι γης (ακρωτήριο) αγόρασαν εκεί οι αρχαιοκάπηλοι την ίδια περίπου περίοδο που πουλήθηκε και το Αλυκό, ποιος ξέρει με τι ποιότητας τίτλους ιδιοκτησίας, το απέκλεισαν απ’ τους ντόπιους με τείχος και επί χρόνια κανένας δεν ήξερε τι γίνεται εκεί μέσα, ώσπου ξέσπασε το τεράστιο σκάνδαλο της αρχαιοκαπηλίας και αποκαλύφτηκαν όλα. Το καλοκαίρι του 1982 επισκέφτηκα ως βουλευτής τη Σχοινούσα και με μια ομάδα νέων εισβάλαμε μέσα γκρεμίζοντας την είσοδο και βρεθήκαμε μπροστά σε κάποια άγρια λυκόσκυλα.

Κάπως έτσι εκτιμώ ότι θα ήταν σήμερα και το Αλυκό και σίγουρα κανένας σημερινός Ναξιώτης, ούτε οι διάφοροι ανώνυμοι blogers με τους λεονταρισμούς τους θα είχαν ιδέα τι «εστί κεδροδάσος», γιατί αυτό θα είχε εξαφανιστεί.
Καλό λοιπόν θα είναι να βλέπουμε τα πράγματα κατάματα και με γνώμονα την προστασία της φύσης. Ιδιαίτερα δε αυτόν τον μοναδικό στην Ελλάδα τόπο με το σπάνιο κεδροδάσος, αλλά και με τις αμμοθίνες, ακόμη πιο σπάνιες αυτές (δεν έχω συναντήσει σε κανένα ελληνικό λεξικό αυτή τη λέξη), απ’ τις οποίες η περιοχή απ’ τον Άγιο Προκόπη μέχρι και το Αλυκό ήταν γεμάτη και σήμερα έχουν απομείνει μόνο αυτές του Αλυκού.

Δεν είμαι εναντίον της ελεύθερης κατασκήνωσης, αλλά αυτή σήμερα δεν φτάνει για να προστατευτεί ένας τέτοιος τόπος, ούτε φυσικά ένας ξύλινος φράχτης θα εμποδίζει την ελεύθερη κατασκήνωση. Αν δεν υπήρχε ο εγκαταλειμμένος σήμερα ξύλινος φράχτης στον Άη Προκόπη, τα αυτοκίνητα δεν θα είχαν αφήσει τίποτα όρθιο απ’ τους αμμώδεις λοφίσκους με την μοναδική χλωρίδα. Με το «κακό» δημόσιο ο πολίτης μπορεί να τα βάλει, υπάρχει και το Συμβούλιο της Επικρατείας (στο «κακό» δημόσιο ανήκει κι αυτό).

Εκείνο που προέχει κατά τη γνώμη μου είναι, να μπουν μπροστά οι τοπικοί φορείς και όσοι αγαπούν τη φύση, ώστε να υποχρεωθούν το δημόσιο και ο δήμος να εφαρμόσουν τις τελεσίδικες αποφάσεις και να απαλλάξουν το Αλυκό απ’ τα ερείπια και την άσφαλτο, αλλά και απ’ τους ίδιους τους καταπατητές, ώστε να αποκατασταθεί το τοπίο. Οι αρμόδιες υπηρεσίες της Περιφέρειας, του Επαρχείου Νάξου και του Δήμου έπρεπε απ’ το 2004 να έχουν πάρει μέτρα προστασίας του δημόσιου πλέον αυτού κτήματος, ώστε να μην καταπατείται στα όριά του από νέους καταπατητές, αλλά και να μην καταστρέφεται απ’ τα μπάζα, τα σκουπίδια, την αμμοληψία, τις εκχερσώσεις, την καταστροφή των αμμοθινών και της χλωρίδας απ’ τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν μέσα ανεξέλεγκτα.

Το Αλυκό με το κεδροδάσος και τις αμμοθίνες του πρέπει να μείνει έτσι όπως το δημιούργησε η φύση, να αποκτήσει και πάλι τη δασοκάλυψη που είχε πριν χτιστούν τα σημερινά ερείπια, που ήταν 100% (σήμερα είναι 85%) και να προστατευθεί από κάθε ανθρώπινη επέμβαση-παράνομη ή και νόμιμη. Κατά τα άλλα, τα μεγάλα λόγια είναι εύκολα, αλλά η φύλαξη και προστασία ενός τέτοιου τόπου μόνο απ’ το «κακό» δημόσιο μπορεί να προέλθει με την πίεση και την αγωνιστική διεκδίκηση κάθε ναξιώτη πολίτη. Δεν έχουν μείνει δα και πολλά κομμάτια της ναξιώτικης φύσης παρθένα.

Ο Καλαντός καταστράφηκε με το περιβόητο αλιευτικό καταφύγιο, ο Απόλλωνας ψιλοσώθηκε απ’ το ΣτΕ, όπως και το νησάκι της μυρτιδιώτισσας στη Χώρα. Τα δάση με τις φίδες στις ανατολικές ακτές της Νάξου, από Μουτσούνα προς Πάνερμο έχουν εξαφανιστεί. Οι πλαγιές του Ζα έχουν αποψιλωθεί ολοκληρωτικά απ’ την ελεύθερη βοσκή την άλλη μεγάλη μάστιγα της Νάξου. Κι αν έμεινε κάτι, αυτό συνήθως βρίσκεται στη μη τουριστικές περιοχές του νησιού, όπως στην ευρύτερη περιοχή της Κωμιακής. Το μόνο παρθένο κομμάτι που σώθηκε στην τουριστική περιοχή είναι το κεδροδάσος του Αλυκού. Στους ανώνυμους blogers (κάποιο με το ψευδώνυμο «Ναξιάδης» και άλλους), που με «βρίζουν» επειδή ασχολήθηκα με την υπόθεση του Αλυκού, τους απαντώ ότι ως βουλευτής, αλλά πάνω απ’ όλα ως συνειδητός οικολόγος, στην περίπτωση του Αλυκού, όπως και σε πολλές άλλες, έκανα απλά το καθήκον μου και συγκρούστηκα με σκληρά συμφέροντα, με όλες τις συνέπειες. Ούτε δικαστές επηρέασα, ούτε υπηρεσίες πίεσα. Απλά έφερα το 1982 στην επιφάνεια τη θαμμένη αυτή υπόθεση και ζήτησα απ’ τις υπηρεσίες να κάνουν τη δουλειά τους εφαρμόζοντας το νόμο. Μήπως γνωρίζουν οι ανώνυμοι blogers πόσες φορές την δεκαετία του 1990 επιχειρήθηκε η πώληση του Αλυκού απ’ τους κληρονόμους των Βέλγων σε διάφορους επιχειρηματίες και γιατί αυτό δεν έγινε;

Από την ΠΕΚΙΝ αναμένω ουσιαστικότερες παρεμβάσεις στην υπόθεση αυτή. Αν περιμένουμε να προστατευτεί το Αλυκό μόνο απ’ τους ελεύθερους κατασκηνωτές, είμαστε μακριά νυχτωμένοι. Πρέπει να δραστηριοποιηθούν στην κατεύθυνση αυτή οι ναξιώτες –πολίτες και οι τοπικοί φορείς.

Γιατί ο Δήμος απ’ το 2004 ως σήμερα δεν έχει ασχοληθεί με την υπόθεση αυτή; Γιατί δεν έχει παρέμβει στο «κακό» δημόσιο ώστε από κοινού να πάρουν μέτρα προστασίας της περιοχής; Πού είναι η ΟΝΑΣ, το Τοπικό Συμβούλιο Σαγκρίου, ο Σύλλογος Σαγκριωτών, ο Σύλλογος Πολυχνίου κ.λπ.;

Γιατί όλοι αυτοί σιωπούν;

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΜΑΣΚΑ