Μια συνέντευξη με τον Κορνήλιο Καστοριάδη
[Η συνέντευξη αυτή δόθηκε το 1993 στο γαλλικό περιοδικό «Πράσινος Πλανήτης» και μεταφράστηκε από τα αγγλικά από το «Terminal 119 – για την κοινωνική και ατομική αυτονομία» στα τέλη Μαρτίου του 2006. Όλες οι υποσημειώσεις ανήκουν στον ανώνυμο μεταφραστή που απέδωσε το κείμενο στα αγγλικά και μεταφράζονται αυτούσιες. Η πρώτη εμφάνισή της συνέντευξης στα ελληνικά, με τίτλο «Η παγκόσμια ανισορροπία και η επαναστατική δύναμη της οικολογίας», έγινε το 1993 από τον Κ. Σπαντιδάκη για το περιοδικό «Κοινωνία και Φύση» (Σεπτέμβριος-Δεκέμβριος)]
Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ:
Pascale Egre : Τι είναι για σας η Οικολογία;
Κορνήλιος Καστοριάδης: Η οικολογία αποτελεί την κατανόηση του βασικού γεγονότος ότι η κοινωνική ζωή δεν μπορεί να μη λαμβάνει υπόψη με ένα κεντρικό τρόπο το περιβάλλον μέσα στο οποίο ξεδιπλώνεται αυτή η κοινωνική ζωή. Όλως περιέργως, αυτή η κατανόηση μοιάζει να έχει υπάρξει σε μεγαλύτερο βαθμό προηγουμένως, σε άγριες ή παραδοσιακές κοινωνίες. Ακόμη και μια γενιά πριν, στην Ελλάδα, υπήρχαν αγρότες που ανακύκλωναν σχεδόν τα πάντα. Στη Γαλλία, η διατήρηση των ρέοντων υδάτων, των δασών και πάει λέγοντας έχει αποτελέσει ένα ανανεούμενο ενδιαφέρον για αιώνες. Χωρίς καμιά «επιστημονική γνώση», οι άνθρωποι είχαν μια απλοϊκή αλλά σαφή επίγνωση της ζωτικής τους εξάρτησης από το περιβάλλον [δες επίσης και την ταινία (του Akira Kurosawa) Dersu Uzala]. Αυτό άλλαξε ριζικά με τον καπιταλισμό και τη σύγχρονη τεχνοκρατία[2], που είναι βασισμένα στην αέναη και ραγδαία αύξηση της παραγωγής και της κατανάλωσης και τα οποία συνεπάγονται ήδη κάποια προφανή σήμερα καταστροφικά αποτελέσματα για την οικόσφαιρα της Γης. Αν σας φαίνονται βαρετές οι επιστημονικές συζητήσεις, απλώς ρίξτε μια ματιά στις παραλίες ή στον αέρα των μεγαλουπόλεων. Οπότε, δεν μπορούμε πλέον να πιστεύουμε σε μια πολιτική, που να αξίζει το όνομά της, από την οποία θα έλλειπε ένα σοβαρό ενδιαφέρον για την οικολογία
P.E.: Μπορεί η οικολογία να γίνει επιστημονική;
Κ.Κ.: Η οικολογία είναι βασικά πολιτική. Δεν είναι «επιστημονική». Η επιστήμη είναι ανίκανη, ως επιστήμη, να θέσει τα όρια ή τους σκοπούς της [finalites]. Αν η επιστήμη ερωτηθεί για το πιο ικανό ή το πιο οικονομικό μέσο εξολόθρευσης του πληθυσμού της Γης, είναι ικανή (θα έπρεπε να είναι ικανή!) να σας παράσχει μια επιστημονική απάντηση. Ως επιστήμη, δεν έχει απολύτως τίποτα να πει σε σχέση με το αν αυτό το σχέδιο είναι «καλό» ή «κακό». Κάποιος μπορεί, κάποιος πρέπει, σίγουρα, να θέσει σε κίνηση τις πηγές της επιστημονικής έρευνας για να εξερευνήσει τον αντίκτυπο που μια τέτοια και μια τέτοια ενέργεια, εντός της σφαίρας της παραγωγής, μπορούν να έχουν πάνω στο περιβάλλον ή, κάποιες φορές, το μέσο αποφυγής κάποιου ανεπιθύμητου παράπλευρου αποτελέσματος. Σε τελευταία ανάλυση, όμως, η απάντηση μπορεί να είναι μόνο πολιτική.
Το να πούμε, όπως λέχθηκε απ’ όσους υπέγραψαν την «Έκκληση της Χαϊλδεβέργης» (την οποία, από την πλευρά μου, μάλλον θα ονόμαζα Έκκληση της Νυρεμβέργης), ότι η επιστήμη και μόνο η επιστήμη μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματα, είναι αποκαρδιωτικό. Ερχόμενη από τόσο πολλούς κατόχους του βραβείου Νόμπελ, εκφράζει μια βασική αγραμματοσύνη, μια αποτυχία να στοχαστούν πάνω στην ίδια τους τη δραστηριότητα, και την πλήρη ιστορική αμνησία[3]. Δηλώσεις σαν κι αυτήν γίνονται όταν, όπως και λίγα χρόνια πριν, οι βασικοί εφευρέτες και κατασκευαστές των πυρηνικών βομβών διακήρυσσαν δημοσίως μια βαθειά μεταμέλεια, χτυπώντας τα στήθη τους, φωνάζοντας για την ενοχή τους κοκ. Μπορώ να αναφέρω τους Οπενχάϊμερ και Ζαχάροφ, για να μην πούμε άλλους. Είναι ακριβώς η ανάπτυξη της τεχνοεπιστήμης και το γεγονός ότι οι επιστήμονες δεν είχαν ποτέ, και δε θα έχουν ποτέ, οτιδήποτε να πούνε σε σχέση με τη χρήση της ή ακόμη και τον καπιταλιστικό της προσανατολισμό που δημιούργησε το περιβαλλοντικό πρόβλημα και την παρούσα βαρύτητα του προβλήματος. Και αυτό που παρατηρούμε σήμερα είναι το τεράστιο περιθώριο της αβεβαιότητας που περιέχεται στα στοιχεία και τις εξελικτικές προοπτικές για το περιβάλλον της Γης. Αυτό το περιθώριο, προφανώς, έχει δύο πλευρές. Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι οι πιο σκοτεινές προοπτικές είναι και οι πιο πιθανές.
Το αληθινό ζήτημα, ωστόσο, δεν είναι αυτό αλλά η πλήρης εξαφάνιση της σωφροσύνης, της φ ρ ο ν ή σ ε ω ς. Δεδομένου ότι κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά ότι το φαινόμενο του θερμοκηπίου θα οδηγήσει ή όχι σε μια άνοδο της στάθμης της θάλασσας, ούτε και πόσα χρόνια θα πάρει μέχρι η τρύπα του όζοντος να καλύψει όλη την ατμόσφαιρα, η μόνη συμπεριφορά που μπορούμε να υιοθετήσουμε είναι αυτή του diligens pater familias, του ευσυνείδητου ή συνεπούς πατέρα της οικογένειας που λέει στον εαυτό του «Αφού το ρίσκο είναι τεράστιο και ακόμη και οι πιθανότητες είναι αβέβαιες, θα προχωρήσω με τη μεγαλύτερη επιφύλαξη [σωφροσύνη] και όχι σα να ήταν όλο το ζήτημα επουσιώδες».
Τώρα, αυτού που γινόμαστε μάρτυρες προς το παρόν, για παράδειγμα κατά τη διάρκεια του Καρναβαλιού του Ρίο (που του έχει δοθεί η ταμπέλα της «Διάσκεψης»), είναι η πλήρης ανευθυνότητα. Αυτή η πλήρης ανευθυνότητα μπορεί να ιδωθεί στην αποφασιστικότητα του Προέδρου George Herbert Walker Bush και των φιλελεύθερων {με την ευρωκεντρική έννοια των συντηρητικών οπαδών της «ελεύθερης αγοράς»}, οι οποίοι επικαλούνται ακριβώς την αντίθετη πλευρά του επιχειρήματος της αβεβαιότητας (καθώς τίποτα δεν έχει «αποδειχθεί», ας συνεχίσουμε όπως και πριν . . . ). Μπορεί να ιδωθεί στην τερατώδη συμμαχία μεταξύ των δεξιών Αμερικάνων Προτεσταντών και της Καθολικής Εκκλησίας να εναντιωθούν σε οποιαδήποτε βοήθεια ελέγχου των γεννήσεων στις χώρες του Τρίτου Κόσμου, όταν η σύνδεση ανάμεσα στη δημογραφική έκρηξη και τα περιβαλλοντικά προβλήματα είναι έκδηλη. Την ίδια στιγμή — το μέγεθος της υποκρισίας — κάποιοι ισχυρίζονται ότι ενδιαφέρονται για το βιοτικό επίπεδο αυτών των πληθυσμών. Για να βελτιώσει όμως κάποιος το βιοτικό επίπεδο εκεί θα έπρεπε να επιταχύνει την καταστροφική παραγωγή και κατανάλωση των μη ανανεώσιμων πηγών.
P.E.: Κατά τη διάρκεια της Διάσκεψης του Ρίο, δύο συμβάσεις, με κάποια ιστορική σημασία το καθένα υιοθετήθηκαν: η σύμβαση για την κλιματική αλλαγή και η άλλη για τη βιο-ποικιλότητα. Αποτελούν κι αυτές κομμάτι του «Καρναβαλιού»;
Κ.Κ.: Ναι, καθώς δεν προτείνουν συγκεκριμένα μέτρα και δε συνοδεύονται από συγκεκριμένες κυρώσεις. Είναι οι τιμές που αποδίδει το Κακό στην Αρετή. Και μια λέξη για τη βιο-ποικιλότητα. Κάποιος/-α θα έπρεπε να θυμάται ότι από όσους υπέγραψαν την Έκκληση της Νυρεμβέργης κανείς δεν ξέρει πόσα ζωντανά είδη μπορούν να βρεθούν σήμερα στη Γη. Οι υπολογισμοί γίνονται μέσα στην κλίμακα των 10 και των 30 εκατομμυρίων ειδών, αλλά ακόμη και η κλίμακα των 100 εκατομμυρίων έχει τεθεί στο τραπέζι. Τώρα, από αυτά τα είδη, γνωρίζουμε μόνο ένα μέσο ποσοστό. Αυτό που γνωρίζουμε, ωστόσο, με σχετική βεβαιότητα είναι ο αριθμός των ζωντανών ειδών που εξαφανίζονται κάθε χρόνο, συγκεκριμένα μέσω της καταστροφής των τροπικών δασών. Σήμερα, ο E. O. Wilson υπολογίζει ότι, τα επόμενα τριάντα χρόνια, θα έχουμε εξολοθρεύσει περίπου το 20% των υπαρχόντων ειδών — ή, για να χρησιμοποιήσουμε το χαμηλότερο συνολικό υπολογισμό, γύρω στα 70,000 είδη το χρόνο, διακόσια είδη την ημέρα! Ανεξάρτητα από οποιαδήποτε άλλη σκέψη, η καταστροφή ενός μόνο είδους μπορεί να οδηγήσει στην κατάρρευση της ισορροπίας, συνεπώς την καταστροφή, ενός ολόκληρου οικό-τοπου[4].
P.E.: Διαβάζοντας κάποια από τα άρθρα σας, κάποιος θα μπορούσε να έχει την εντύπωση ότι η οικολογία αποτελεί μόνο την κορυφή του παγόβουνου που καλύπτει μια επανα-διαπραγμάτευση όχι μόνο της επιστήμης αλλά και του οικονομικού-πολιτικού συστήματος. Είστε ένας επαναστάτης;
Κ.Κ.: Η επανάσταση δε σημαίνει χείμαρρους αίματος, την κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων κοκ. Η επανάσταση σημαίνει τον ριζικό μετασχηματισμό των θεσμών της κοινωνίας. Με αυτή την έννοια, φυσικά είμαι επαναστάτης. Αλλά για να υπάρξει μια επανάσταση με αυτή την έννοια, προφανείς αλλαγές πρέπει να λάβουν χώρα στην ψυχο-κοινωνική οργάνωση του δυτικού ανθρώπου, στη στάση που έχει για τη ζωή, εν συντομία, στο φαντασιακό του. Η ιδέα ότι ο μόνος σκοπός στη ζωή μας είναι να παράγουμε και να καταναλώνουμε περισσότερο — μια ιδέα που είναι και παράλογη και εξευτελιστική — πρέπει να εγκαταλειφθεί. Το καπιταλιστικό φαντασιακό της ψευτο-ορθολογικής ψευδο-κυριαρχίας, της άνευ ορίων επέκτασης, πρέπει να εγκαταλειφθεί. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να γίνει μόνο από όλους τους άνδρες και τις γυναίκες. Ένα άτομο, ή μια οργάνωση μόνο, μπορούν – στην καλύτερη περίπτωση – να προετοιμάσουν, να ασκήσουν κριτική, να διεγείρουν, να σκιαγραφήσουν πιθανές κατευθύνσεις.
P.E.: Ποιο παραλληλισμό θα μπορούσαμε να κάνουμε ανάμεσα στην υποχώρηση του μαρξισμού και στη ραγδαία ανάπτυξη της πολιτικής οικολογίας;
Κ.Κ.: Η σχέση τους είναι προφανώς περίπλοκη. Πρώτα απ’ όλα, πρέπει κανείς να παρατηρήσει ότι ο Μαρξ μετέχει πλήρως του καπιταλιστικού φαντασιακού: σύμφωνα με αυτόν, όπως και με την κυρίαρχη ιδεολογία της εποχής του, τα πάντα εξαρτώνται από την αύξηση των παραγωγικών δυνάμεων. Όταν η παραγωγή φθάνει σε ένα αρκετά υψηλό επίπεδο είναι κανείς σε θέση να μιλήσει για μια αληθινά ελεύθερη κοινωνία, για μια κοινωνία ισότητας και πάει λέγοντας. Δεν βρίσκει κανείς στον Μαρξ καμία κριτική της καπιταλιστικής τεχνικής, είτε όσον αφορά την μέθοδο παραγωγής είτε όσον αφορά τον τύπο και τη φύση των προϊόντων που παράγονται. Για αυτόν, η καπιταλιστική τεχνική και τα προϊόντα της αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της διαδικασίας της ανθρώπινης προόδου. Ούτε ασκεί κριτική στην εργασιακή διαδικασία του εργοστασίου. Επικρίνει, βεβαίως, μερικά «υπερβολικά» στοιχεία αλλά, υπό αυτήν τη μορφή, αυτή η οργάνωση φαίνεται για αυτόν να αποτελεί μια πραγμάτωση της ορθολογικότητας, χωρίς την προσθήκη εισαγωγικών. Το βασικό κομμάτι της κριτικής του έχει να κάνει με την χρήση αυτής της τεχνικής και αυτής της οργάνωσης: πως, δηλαδή, από αυτές επωφελείται μόνο το κεφάλαιο και όχι η ανθρωπότητα ως σύνολο. Δεν εντοπίζει την ανάγκη να γίνει μια εσωτερική κριτική στην τεχνική και την οργάνωση της καπιταλιστικής παραγωγής.
Το ότι ο Μαρξ «ξεχνάει» αυτά τα πράγματα είναι περίεργο, λόγω του ότι στην εποχή του αυτή η σκέψη απασχολεί πολλούς συγγραφείς. Ας θυμηθούμε, για να αναφερθούμε σε ένα γνωστό παράδειγμα, τους Άθλιους του Βικτόρ Ουγκό. Όταν, με σκοπό να σώσει τον Μάριο, ο Γιάννης Αγιάννης τον κουβαλάει μέσα από τους υπονόμους του Παρισιού, ο Ουγκό παραδίδεται σε μία από τις πολυαγαπημένες παρεκβάσεις του. Βασισμένος, χωρίς αμφιβολία, στους υπολογισμούς των μεγάλων χημικών της εποχής, πιθανόν του Justus Liebig, λέει πως από το Παρίσι καταλήγει στην θάλασσα κάθε χρόνο, μέσω των υπονόμων του, χρηματικό ποσό ίσο με 500 εκατομμύρια χρυσά φράγκα. Αυτό το αντιπαραβάλλει στη συμπεριφορά των κινέζων αγροτών, οι οποίοι λιπαίνουν το χώμα με τα δικά τους περιττώματα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μας λέει ουσιαστικά ότι το έδαφος της Κίνας είναι τόσο εύφορο όσο ήταν και την πρώτη μέρα της Δημιουργίας. Γνωρίζει πως οι παραδοσιακές οικονομίες ήταν οικονομίες ανακύκλωσης, ενώ η σημερινή είναι μια οικονομία σπατάλης.
Ο Μαρξ όλα αυτά τα παραβλέπει ή τα περιθωριοποιεί. Και αυτό επρόκειτο να παραμείνει, μέχρι το τέλος, η τοποθέτηση του μαρξιστικού κινήματος. Αρχίζοντας από το τέλος της δεκαετίας του 50’, αρκετοί παράγοντες θα ενώνονταν προκειμένου να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Καταρχάς, μετά το εικοστό συνέδριο του ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος, την ουγγρική επανάσταση το ίδιο έτος (1956), την Πολωνία, την Πράγα και πάει λέγοντας, η μαρξιστική ιδεολογία χάνει την γοητεία της. Κατόπιν άρχισε η κριτική της καπιταλιστικής τεχνικής. Σε αυτό αναφέρομαι σε ένα από τα κείμενά μου του 1957, «Το περιεχόμενο του Σοσιαλισμού»[5], όπου ανέπτυξα μια εκ βάθρων κριτική στον Μαρξ, για το ότι παραμελεί εντελώς την κριτική στην καπιταλιστική τεχνολογία, ειδικότερα σε ότι αφορά το στάδιο της παραγωγής, ότι συμμερίζεται εντελώς, εν προκειμένω, την κυρίαρχη αντίληψη της εποχής του. Κατά την ίδια χρονική περίοδο, οι άνθρωποι άρχιζαν να ανακαλύπτουν τον όλεθρο που ο καπιταλισμός επέφερε στο περιβάλλον. Ένα από τα πρώτα βιβλία που άσκησαν μεγάλη επιρροή ήταν το «Silent Spring»[6] (Η σιωπηλή Άνοιξη) της Rachel Carson, το οποίο περιέγραψε τις καταστροφές που τα εντομοκτόνα επέφεραν στο περιβάλλον: τα εντομοκτόνα καταστρέφουν τα παράσιτα των φυτών αλλά και, συγχρόνως, έντομα - επομένως και τα πουλιά που τρέφονται από αυτά. Αυτό είναι ένα σαφές παράδειγμα μιας κυκλικής οικολογικής ισορροπίας και της ολοσχερούς καταστροφής της μέσω της καταστροφής ενός μόνο από τα συστατικά της στοιχεία.
Μια οικολογική συνείδηση άρχισε κατόπιν να διαμορφώνεται. Αναπτύχθηκε ακόμα γρηγορότερα, καθώς νέοι άνθρωποι, δυσαρεστημένοι με το καθεστώς των πλούσιων χωρών, δεν μπορούσαν πια να εντάξουν τις κριτικές τους μέσα στα παραδοσιακά μαρξιστικά κανάλια που καταντούσαν σχεδόν γελοία. Κριτικές που στηρίζονταν επάνω στη συνεχή μεγέθυνση της φτώχειας δεν ανταποκρίνονταν πια στην πραγματικότητα? δεν θα μπορούσε κανείς πλέον να κατηγορήσει τον καπιταλισμό πως οδηγεί τους εργάτες στη λιμοκτονία από τη στιγμή που η κάθε οικογένεια της εργατικής τάξης είχε από ένα - και μερικές φορές δύο - αυτοκίνητα. Συγχρόνως, υπήρξε μια συγχώνευση των καθιερωμένων οικολογικών ζητημάτων με τα αντιπυρηνικά ζητήματα.
P.E.: Αποτελεί, τότε, η οικολογία τη νέα «τελευταία μεγάλη ιδεολογία»;
Κ.Κ.: Όχι, δεν θα έλεγα αυτό. Και εν πάσει περιπτώσει, η οικολογία δεν πρόκειται να γίνει ιδεολογία υπό την παραδοσιακή έννοια του όρου. Αλλά η αναγκαιότητα να ληφθεί το περιβάλλον καθώς και η ισορροπία μεταξύ της ανθρωπότητας και των πόρων του πλανήτη σοβαρά υπόψη, είναι προφανής για οποιαδήποτε αληθινή και σοβαρή πολιτική. Η φρενήρης πορεία της αυτονομημένης τεχνο-επιστήμης και η τεράστια δημογραφική έκρηξη που θα συνεχίσει να γίνεται αισθητή για τουλάχιστον μισό αιώνα μας το επιβάλλουν. Η προσπάθεια να ληφθούν αυτά υπόψη πρέπει να διαμορφωθεί μέσα σε ένα τέτοιο πολιτικό πρόταγμα, που δε θα εξαντλείται αποκλειστικά στην οικολογία αλλά θα την υπερβαίνει. Και εάν δεν υπάρξει ένα νέο κίνημα, καμία επανα-αφύπνιση του δημοκρατικού προτάγματος, η οικολογία θα μπορούσε εύκολα να ενσωματωθεί σε μια νέο-φασιστική ιδεολογία. Ενόψει μιας παγκόσμιας οικολογικής καταστροφής, παραδείγματος χάριν, κάποιος/κάποια μπορεί πολύ εύκολα να δει αυταρχικά καθεστώτα να επιβάλλουν δρακόντειους περιορισμούς σε έναν πανικόβλητο και απαθή πληθυσμό.
Η παρεμβολή της οικολογικής συνιστώσας σε ένα ριζοσπαστικό δημοκρατικό πρόταγμα είναι απολύτως αναγκαία. Και είναι τόσο επιτακτική, ώστε η επαναξιολόγηση της παρούσας κοινωνίας, οι αξίες και οι προσανατολισμοί, που υπονοείται από ένα τέτοιο πρόταγμα, είναι αδιαχώριστη από την κριτική του φανταστικού «της ανάπτυξης» με το οποίο ζούμε[7].
P.E.: Είναι τα γαλλικά οικολογικά κινήματα φορείς ενός τέτοιου προτάγματος;
K.K.: Πιστεύω πως μεταξύ των Πρασίνων (les Verts) όπως επίσης και μεταξύ των μελών της Generation Ecologie, η πολιτική συνιστώσα είναι ανεπαρκής[8]. Δεν ασχολούνται καθόλου με τις ανθρωπολογικές δομές της σύγχρονης κοινωνίας, με τις πολιτικές και θεσμικές δομές, με το τι σημαίνει πραγματική δημοκρατία, με τα ερωτήματα που θα προέκυπταν από την παλινόρθωση και τη λειτουργία της και πάει λέγοντας. Τα κινήματα ασχολούνται, ως επί το πλείστο, με ζητήματα που έχουν να κάνουν με το περιβάλλον και σχεδόν αδιαφορούν για τα καυτά κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Είναι κατανοητό το γιατί δεν επιθυμούν να χαρακτηρίζονται «ούτε δεξιοί ούτε αριστεροί». Αλλά αυτό το «ζήτημα τιμής», το να μην παίρνεις θέση για τα καυτά πολιτικά ερωτήματα της εποχής, είναι μια στάση αρκετά εκτεθειμένη σε κριτική. Τα κινήματα αυτά τείνουν έτσι να μετατραπούν σε λόμπυ.
Ακόμα και όταν εκφράζουν ένα ενδιαφέρον για την πολιτική διάσταση, αυτό μου φαίνεται και πάλι ανεπαρκές. Αυτό έγινε στη Γερμανία, όπου οι Πράσινοι εφάρμοσαν έναν νόμο ανακλητότητας των εκπροσώπων τους. Η εναλλαγή και η ανακλητότητα αποτελούν κεντρικές ιδέες των πολιτικών μου συλλογισμών. Διαχωρισμένοι, όμως, από τα υπόλοιπα, δεν διατηρούν πια κανένα νόημα. Έτσι συνέβη και στη Γερμανία, όπου, αφού εισήχθησαν στο κοινοβουλευτικό σύστημα έχασαν κάθε νόημα. Ο λόγος ήταν πως ο χαρακτήρας του κοινοβουλευτικού συστήματος είναι να εκλέγει «εκπροσώπους» για πέντε χρόνια με στόχο να ξεφορτωθεί τα πολιτικά ερωτήματα, να αφήνει αυτά τα ερωτήματα στους «εκπροσώπους», έτσι ώστε να μην ασχολούμαστε με αυτά. Αυτό, όμως, είναι το αντίθετο του δημοκρατικού προτάγματος.
Π.Ε.: Αυτή η καθαρά πολιτική συνιστώσα ενός προτάγματος ριζικής αλλαγής περιλαμβάνει επίσης τις σχέσεις Βορά-Νότου;
Κ.Κ.: Φυσικά, είναι ένας εφιάλτης το να βλέπεις καλοταϊσμένους ανθρώπους να κοιτάζουν τους Σομαλούς ετοιμοθάνατους απ’ την πείνα και έπειτα να γυρίζουν ξανά στον ποδοσφαιρικό τους αγώνα. Αλλά είναι επίσης, από τη ρεαλιστικότερη σκοπιά, μια τρομερά βραχυπρόθεσμη στάση. Οι άνθρωποι κλείνουν τα μάτια τους και αφήνουν αυτούς τους ανθρώπους να συνεχίζουν να λιμοκτονούν. Αλλά μακροπρόθεσμα, αυτοί δεν θα αφήσουν τους εαυτούς τους να συνεχίσουν να πεθαίνουν της πείνας. Η λαθραία μετανάστευση αυξάνεται καθώς οι δημογραφικές πιέσεις μεγαλώνουν, και αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι δεν έχουμε δει τίποτα ακόμη. Οι Τσικάνος περνάνε τα σύνορα Μεξικού-Αμερικής ουσιαστικά χωρίς κανένα εμπόδιο, και σύντομα δεν θα είναι μόνο οι Μεξικάνοι. Σήμερα, στην περίπτωση της Ευρώπης, διέρχονται, μεταξύ άλλων περιοχών από τα στενά του Γιβραλτάρ. Και αυτοί δεν είναι Μαροκινοί: είναι άνθρωποι που έρχονται από όλες τις γωνίες της Αφρικής, ακόμη και από την Αιθιοπία ή την ακτή του Ελεφαντοστού, οι οποίοι υπομένουν αφάνταστες ταλαιπωρίες ούτως ώστε να φτάσουν στη Ταγγέρη και να καταφέρουν να πληρώσουν τους λαθρέμπορους. Όμως αύριο, δεν θα υπάρχει πλέον Γιβραλτάρ. Υπάρχουν ίσως 40,000 χιλιόμετρα Μεσογειακής ακτής, αυτό που ο Γουίνστον Τσόρτσιλ αποκάλεσε «η αχίλλειος πτέρνα της Ευρώπης». Ήδη, φυγάδες από το Ιράκ περνάνε μέσα από τη Τουρκία και λαθραία εισέρχονται στην Ελλάδα. Ύστερα, υπάρχει όλο το Ανατολικό σύνορο των Δώδεκα. Θα υψώσουν πάλι ένα νέο Τείχος του Βερολίνου 3.000 ή 4.000 χιλιόμετρα μακρύ με σκοπό να εμποδίσει τους πεινασμένους Ανατολικούς από το να εισέλθουν στο πλούσιο ήμισυ της Ευρώπης; Γνωρίζουμε ότι μια τεράστια οικονομική και κοινωνική ανισορροπία υπάρχει μεταξύ της πλούσιας Δύσης και του υπόλοιπου κόσμου. Αυτή η ανισορροπία δεν ελαττώνεται: αυξάνεται. Το μόνο πράγμα που η «πολιτισμένη» Δύση εξάγει σε αυτές τις χώρες, αντί για πολιτισμό, είναι πραξικοπηματικές τεχνικές, όπλα και τηλεοράσεις που επιδεικνύουν καταναλωτικά πρότυπα τα οποία είναι ανέφικτα γι’ αυτούς τους φτωχούς πληθυσμούς. Αυτή η ανισορροπία δεν θα κατορθώσει να συνεχιστεί, εκτός αν η Ευρώπη γίνει ένα αστυνομοκρατούμενο φρούριο.
P.Ε.: Τι γνώμη έχετε για το βιβλίο του Luc Ferry[9], το οποίο εξηγεί ότι οι Πράσινοι (les Verts) είναι οι φορείς μιας συνολικής θέασης του κόσμου η οποία αμφισβητεί τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση;
Κ.Κ.: Το βιβλίο του Luc Ferry διαλέγει τον λάθος εχθρό και εν τέλει γίνεται μια πράξη αντιπερισπασμού. Τη στιγμή που το σπίτι έχει πιάσει φωτιά, όταν ο πλανήτης κινδυνεύει, ο Ferry τα βάζει με τον εύκολο στόχο: κάποιους περιθωριακούς ιδεολόγους οι οποίοι δεν είναι ούτε αντιπροσωπευτικοί αλλά ούτε και αληθινή απειλή και δε λέει ούτε μία λέξη, ή μετά βίας μία, γύρω από τα αληθινά προβλήματα. Την ίδια στιγμή, αντιπαρατίθεται σε μια «νατουραλιστική» ιδεολογία, μια εντελώς επιφανειακά «ουμανιστική» ή «ανθρωποκεντρική» ιδεολογία. Ο άνθρωπος είναι ριζωμένος σε κάτι άλλο έξω από τον εαυτό του, το γεγονός ότι δεν είναι ένα «φυσικό» ον δε σημαίνει ότι αιωρείται στο κενό. Είναι ανώφελο το να επανερχόμαστε, συνέχεια, στο πεπερασμένο του ανθρωπίνου όντος όταν μιλάμε για τη φιλοσοφία της γνώσης και να ξεχνάμε αυτό το περιορισμένο όταν μιλάμε για την πρακτική φιλοσοφία.
P.Ε.: Υπάρχει φιλόσοφος, θεμελιωτής της οικολογίας;
Κ.Κ.: Δεν βλέπω κανένα φιλόσοφο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ο θεμελιωτής της οικολογίας. Σίγουρα υπάρχει, μεταξύ των Άγγλων, Γερμανών και Γάλλων Ρομαντικών, μία «Αγάπη της φύσης». Αλλά η οικολογία δεν είναι «η αγάπη της φύσης». Είναι η αναγκαιότητα του αυτό-περιορισμού (δηλαδή, η αληθινή ελευθερία ) του ανθρωπίνου είδους σε σχέση με τον πλανήτη πάνω στον οποίο, από τύχη, υπάρχει και τον οποίο έχει βαλθεί να καταστρέψει. Από την άλλη πλευρά, σίγουρα κάποιος μπορεί να βρει σε διάφορες φιλοσοφίες αυτή την υπεροψία, αυτή την ύβρη, όπως έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες, την υπερβολική οίηση ή την προπετή υπερβολή, οι οποίες ενθρονίζουν τον άνθρωπο στη θέση του «άρχοντα και κυρίου της φύσης» — ένας ισχυρισμός που είναι στην πραγματικότητα εντελώς γελοίος. Δεν είμαστε καν άρχοντες αυτού που εμείς θα κάνουμε, ξεχωριστά, αύριο ή σε μερικές βδομάδες. Όμως, η Ύβρις πάντα προκαλεί τη Νέμεση, την τιμωρία, και αυτό είναι που διακινδυνεύουμε να συμβεί σε εμάς.
P.E.: Θα ήταν ωφέλιμη μια επανεμφάνιση της αίσθησης του μέτρου και της αρμονίας της αρχαίας φιλοσοφίας;
Κ.Κ.: Μια επανεμφάνιση της φιλοσοφίας στο σύνολό της θα ήταν ωφέλιμη, λόγω του ότι διανύουμε μια από τις λιγότερο φιλοσοφικές περιόδους, για να μη πούμε αντιφιλοσοφικές περιόδους, στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η αρχαία Ελληνική συμπεριφορά, εν τούτοις, δεν ήταν μια συμπεριφορά βασισμένη στο μέτρο και την αρμονία. Ξεκινάει από την αναγνώριση των αόρατων ορίων της δράσης μας, από την ουσιαστική θνητότητά μας και από την ανάγκη για αυτό-περιορισμό.
P.E.: Θα μπορούσε κάποιος να θεωρήσει την ανύψωση του ενδιαφέροντος για το περιβάλλον σαν ένα χαρακτηριστικό της επιστροφής του «θρησκευτικού», κάτω από τη μορφή μίας πίστης στη φύση;
Κ.Κ.: Πρώτα απ’ όλα, δε νομίζω ότι, παρά τα όσα λέει ο κόσμος, ότι θα υπάρξει μια επιστροφή του θρησκευτικού στις Δυτικές χώρες. Ακολούθως, η οικολογία, ορθώς θεωρούμενη (και απ’ αυτή την άποψη, αυτό είναι η γενική περίπτωση), δεν κάνει τη φύση θεότητα και ούτε και τον άνθρωπο βέβαια. Η μόνη σχέση που μπορώ να δω είναι πολύ έμμεση. Έχει να κάνει με το τι διέπραξε η θρησκεία για να κρατάει στο χέρι σχεδόν όλες τις κοινωνίες. Ζούμε στην πρώτη κοινωνία, από καταβολής της ιστορίας της ανθρωπότητας, όπου η θρησκεία δεν καταλαμβάνει το κέντρο της κοινωνικής ζωής. Γιατί αυτή η τεράστια θέση της θρησκείας μέχρι πρότινος; Επειδή υπενθύμιζε στον άνθρωπο ότι δεν είναι ο άρχοντας του κόσμου, ότι υπήρχε κάτι άλλο εκτός από αυτόν, το οποίο το «προσωποποιούσε» με τον έναν ή τον άλλον τρόπο: το ονόμαζε ταμπού, τοτέμ, θεούς του Ολύμπου — ή Μ ο ί ρ α — Ιεχωβά κτλ. Η θρησκεία παρουσίαζε την Άβυσσο και την ίδια στιγμή την κάλυπτε δίνοντας της ένα πρόσωπο: είναι ο Θεός, ο Θεός είναι αγάπη κτλ. Και αυτή με αυτό τον τρόπο ακόμη έδινε νόημα στη ζωή και στο θάνατο του ανθρώπου. Βέβαια, πρόβαλε πάνω στις θεϊκές δυνάμεις ή πάνω στο μονοθεϊστικό Θεό κάποιες ουσιαστικές ανθρωπομορφικές και ανθρωποκεντρικές ιδιότητες και έτσι ακριβώς έδινε νόημα στο υπάρχον. Η Άβυσσος έγινε, κατά κάποιο τρόπο, οικεία και ομοιογενής με εμάς. Συγχρόνως, όμως, υπενθύμιζε στον άνθρωπο τον περιορισμό του: του υπενθύμιζε ότι το Ον είναι ανεξερεύνητο και αδάμαστο. Τώρα, μια οικολογία ενσωματωμένη σε ένα πολιτικό πρόταγμα της αυτονομίας πρέπει να υποδεικνύει αυτόν τον περιορισμό του ανθρώπου όπως επίσης και να του υπενθυμίζει ότι το Ον δεν έχει νόημα, ότι είμαστε εμείς αυτοί οι οποίοι δημιουργούμε το νόημα ιδίω κινδύνω (και με τη μορφή των διάφορων θρησκειών…)[10]. Υπάρχει συνεπώς, υπό μία έννοια, εγγύτητα, αλλά υπό μια άλλη έννοια, αμείωτη αντίθεση.
P.E.: Συνεπώς, περισσότερο από την άμυνα της φύσης επιθυμείτε την υπεράσπιση του ανθρώπου;
Κ.Κ.: Η υπεράσπιση του ανθρώπου εναντίον του εαυτού του, αυτό είναι το ζήτημα. Ο κυριότερος κίνδυνος για τον άνθρωπο είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Καμιά φυσική καταστροφή δεν είναι ισάξια με τις καταστροφές, τις σφαγές, τα ολοκαυτώματα που δημιουργήθηκαν από τον άνθρωπο ενάντια στον άνθρωπο. Σήμερα, ο άνθρωπος είναι ακόμη ή περισσότερο από ποτέ εχθρός του ανθρώπου, όχι μόνο επειδή συνεχίζει πιο πολύ από ποτέ να παραδίδεται σε μια σφαγή των ομοίων του, αλλά ακόμη επειδή πριονίζει το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται: το περιβάλλον. Την επίγνωση αυτού του γεγονότος θα έπρεπε κάποιος πρέπει να προσπαθήσει να αφυπνίσει ξανά σε μια εποχή όπου η θρησκεία, για πολύ καλούς λόγους, δεν μπορεί να παίξει πλέον αυτό το ρόλο. Πρέπει να υπενθυμίσουμε στους ανθρώπους τα όρια τους, όχι μόνο τα ατομικά αλλά και τα κοινωνικά. Δεν είναι μόνο ότι ο καθένας μας υπόκειται στο φυσικό νόμο και ότι μια μέρα θα πεθάνει. Είναι ότι όλοι εμείς μαζί δεν μπορούμε να κάνουμε ακριβώς τίποτα: οφείλουμε να αυτό-περιοριζόμαστε. Η Αυτονομία — η αληθινή ελευθερία — είναι ο αυτό-περιορισμός που είναι αναγκαίος όχι μόνο στους κανόνες της ενδοκοινωνικής συμπεριφοράς αλλά επίσης και στους κανόνες που υιοθετούμε στη συμπεριφορά μας προς το περιβάλλον.
P.E.: Αισιοδοξείτε γύρω από αυτή την αφύπνιση της επίγνωσης των ανθρώπινων ορίων;
Κ.Κ.: Υπάρχει, στους ανθρώπους, μια δημιουργική δύναμη, μια δυνατότητα να μεταβάλλουν αυτό που είναι, η οποία εκ φύσεως και εξ’ ορισμού είναι απροσδιόριστη και απρόβλεπτη. Αλλά κάτι τέτοιο δεν είναι καθαυτό θετικό ή αρνητικό και το να μιλάμε για αισιοδοξία ή απαισιοδοξία σε αυτό το επίπεδο είναι απλώς επιπόλαιο. Ο άνθρωπος, ως δημιουργός δύναμη, είναι «άνθρωπος» όταν χτίζει τον Παρθενώνα ή τον καθεδρικό ναό της Παναγίας των Παρισίων, όπως επίσης και όταν στήνει το Άουσβιτς ή το Γκούλαγκ. Η συζήτηση γύρω από την αξία αυτών που δημιουργεί ξεκινάει ύστερα (και είναι προφανώς η πιο σημαντική). Σήμερα, υπάρχει αυτό το αγωνιώδες ερώτημα σχετικά με το ότι η σημερινή κοινωνία ολισθαίνει σε ένα όλο και πιο κενό είδος επανάληψης. Κατόπιν, αν υποθέσουμε ότι αυτή η επανάληψη μπορεί να δώσει μια κατεύθυνση αναγέννησης της ιστορικής δημιουργίας, η διερώτηση θα αναφέρεται στη φύση και την αξία αυτής της δημιουργίας. Δε μπορούμε ούτε να αγνοήσουμε και να αποσιωπήσουμε αυτά τα ερωτήματα ούτε και να απαντήσουμε εκ των προτέρων σε αυτά. Αυτό είναι η ιστορία.
--------------------------------------------------------------------------------
[1] Εκδόθηκε για πρώτη φορά στο La Planete Verte (Paris: Bureau des eleves des sciences politiques, 1993), σελ 21-25. Η συνέντευξη δόθηκε στον Pascale Egre. [Μια πρώτη μετάφραση, αμφιβόλου ποιότητας, εμφανίστηκε με τον τίτλο «World Imbalance and the Revolutionary Force of Ecology» στο περιοδικό Society and Nature, 5 (Ιανουάριος 1994): 81-90. Μεταφράζοντας ξανά αυτό το άρθρο, χρησιμοποιήσαμε ένα φωτοαντίγραφο του Καστοριάδη όπου ο ίδιος είχε διορθώσει με το χέρι το κείμενο της συνέντευξης. —T/E]
[2] Είναι περίεργο το να βρίσκεις τον όρο «τεχνοκρατία» να χρησιμοποιείται εδώ, δεδομένης της πολλαπλής άρνησης του Καστοριάδη – που ξεκινά τουλάχιστον από το 1957 – στο ότι μπορεί να είναι δυνατή μια τεχνοκρατία (πχ η εξουσίαση από τους τεχνικούς). Έλεγε συγκεκριμένα στο δεύτερο μέρος από το «Περιεχόμενο του Σοσιαλισμού»: «Ο σύγχρονος καπιταλισμός είναι γραφειοκρατικός καπιταλισμός. Δεν είναι — και δεν μπορεί να γίνει — ένας τεχνοκρατικός καπιταλισμός. Η ιδέα της τεχνοκρατίας αποτελεί μια κενή γενίκευση των επιφανειακών κοινωνιολόγων, ή ένα όνειρο ζωής των ίδιων των τεχνικών που έρχονται αντιμέτωποι με τη δική τους ανικανότητα και με τον παραλογισμό του παρόντος συστήματος». (PSW 2, σελ. 111-12; CR, σελ. 67 ή «Το περιεχόμενο του σοσιαλισμού», σελ. 50). Είναι ασαφές, ωστόσο, το αν η χρήση της λέξης αποτελεί μια παραδρομή της γλώσσας από την πλευρά του ομιλητή ή μια λάθος μεταβίβαση της συνέντευξης σε χαρτί [πχ τεχνοεπιστήμης (βλέπε παρακάτω), τεχνοκρατία] από την πλευρά του εκδότη. Η λέξη «τεχνοκρατία» γίνεται ακόμη πιο προβληματική όταν διαβάζουμε, παρακάτω, «ότι οι επιστήμονες ποτέ δεν είχαν και ποτέ δε θα έχουν τίποτα να πουν σε σχέση με τη χρήση της [τεχνο-επιστήμης] ή ακόμη και τον καπιταλιστικό της προσανατολισμό» —T/E. Να σημειώσουμε κι εμείς συμπληρωματικά ότι στη μετάφραση του κειμένου στο Κοινωνία και Φύση στο συγκεκριμένο σημείο υπάρχει η λέξη «τεχνολογία» και όχι «τεχνοκρατία».
[3] Προτάσσοντας μια «επιστημονική οικολογία», που θα αντιτίθεται στις «παράλογες προκαταλήψεις», η Έκκληση της Χαϊλδεβέργης «δημοσιεύτηκε το 1992 στη Διάσκεψη για τη Γη στο Ρίο ντε Τζανέϊρο. Με το τέλος της διάσκεψης του 1992, 425 επιστήμονες και άλλοι πνευματικοί ηγέτες υπέγραψαν την Έκκληση. . . . Σήμερα, περισσότεροι από 4,000 από 106 χώρες έχουν υπογράψει, συμπεριλαμβανόμενων των 72 κατόχων του βραβείου Νόμπελ» σύμφωνα με το Scientific and Environmental Policy Project http://www.sepp.org/heidelberg_appeal.html. —T/E
[4] Ο Καστοριάδης παραθέτει τον E. O. Wilson σε μεγάλη συχνότητα στο κείμενό του «Dead End? » (1988), στη σελίδα 254 του PPA. —T/E
[5] Βλέπε στο "On the Content of Socialism II" στο PSW 2, την αποσπασματική του μορφή στο CR. T/E
[6] Rachel Carson, «Silent Spring» (Βοστόνη: Houghton Mifflin, 1962). —T/E
[7] Βλέπε το «Σκέψεις πάνω στην Ανάπτυξη και την Ορθολογικότητα» (1977), στα αγγλικά στο PPA. —T/E. Στα ελληνικά το κείμενο βρίσκεται στους «Χώρους του Ανθρώπου».
[8] Οι Les Verts (Οι Πράσινοι) ιδρύθηκαν το 1984 από τον Antoine Waechter ως οι διάδοχοι διάφορων πολιτικών-οικολογικών σχηματισμών που υπήρχαν πριν τη γαλλική υποψηφιότητα του Rene Dumont το 1974 για την προεδρεία. Η Generation Ecologie αποτελεί το πολιτικό σκέλος, που ιδρύθηκε το 1990, του Brice Lalonde, έναν από τους ηγέτες των φοιτητών στη Σορβόνη κατά το Μάη του 68’, δημιουργού το 1971 των Les Amis de la Terre (Φίλων της Γης). Αυτός ήταν και ο υπεύθυνος της προεδρικής καμπάνιας του Dumont το 1974, ο οποίος επίσης έθεσε υποψηφιότητα για τη γαλλική προεδρεία του 1981 με ένα οικολογικό ψηφοδέλτιο και έπειτα διετέλεσε και Υπουργός Περιβάλλοντος του 1988 υπό την προεδρεία του Γάλλου Σοσιαλιστή Φρανσουά Μιτεράν. Το 1992, ένα χρόνο προτού διεξαχθεί η παρούσα συνέντευξη, η Generation Ecologie εξέλεξε 108 υποψηφίους στις δημοτικές εκλογές ενώ και οι αντίπαλοι Verts πέτυχαν τις δικές τους νίκες. Οι συζητήσεις για μια συγχώνευση των δύο ομάδων βούλιαξαν και τελικά η ομάδα του Lalonde υποστήριξε το νέο-γκωλιστή υποψήφιο για προεδρία, και εν τέλει πρόεδρο, Ζακ Σιράκ τόσο στις εκλογές του 1995 όσο και του 2002. Καθώς απομακρύνθηκαν από τη στάση του Waechter περί του «Ούτε με τη Δεξιά, Ούτε με την Αριστερά» (δες την επόμενη παράγραφο της παρούσας συνέντευξης), οι Πράσινοι (les Verts) συμμετείχαν στην «πλουραλιστική Αριστερή» κυβέρνηση του σοσιαλιστή πρωθυπουργού Λιονέλ Ζοσπέν μετά την απόφαση του Σιράκ το 97’ να προκηρύξει βιαστικά εκλογές που είχαν ως αποτέλεσμα το να χάσει τη νομοθετική του πλειοψηφία. Ο Waechter πλέον ηγείται ενός πολιτικού-οικολογικού κόμματος, του Mouvement ecologiste independant, αυτό-χαρακτηριζόμενο ως «100% οικολογικό». Οι πιο πρόσφατες αναφορές δείχνουν σημάδια μιας πιθανής επαναπροσέγγισης με τους Πράσινους (Les Verts). Ας σημειωθεί ότι αυτά δεν ήταν τα μοναδικά οικολογικά-πολιτικά κόμματα που ζητούσαν ψήφο στις γαλλικές εκλογές. Οκτώ πολιτικές-οικολογικές ομάδες και πολλοί άλλοι σχηματισμοί βρίσκονταν μέσα στο μεγάλο αριθμό των πολιτικών οργανώσεων που, όλες μαζί, ηγήθηκαν οι 8,000 υποψήφιοι στις εκλογές του 2002 για 555 θέσεις στην Εθνική Συνέλευση. Σε μια συνεχιζόμενη εκλογική συμμαχία με τους ηττημένους Σοσιαλιστές, οι Πράσινοι ήταν ικανοί να διατηρήσουν μόνο τρεις θέσεις εκείνη τη χρονιά. —T/E
[9] Luc Ferry, The New Ecological Order (1992), μτφ. Carol Volk (Σικάγο: University of Chicago Press, 1995). —T/E
[10] Πάνω σε αυτά τα θέματα, βλέπε "Η θέσμιση της Κοινωνίας και της θρησκείας" (1982), τώρα στο Θρυμματισμένο Κόσμο (World in Fragments). —T/E
(πηγή: ηλεκτρ. περιοδικό "Terminal 119, http://www.terminal119.gr/)
[ Μάρτιος / 2006]
eyploia.aigaio-net.g
Σάββατο 28 Αυγούστου 2010
Κυριακή 22 Αυγούστου 2010
Με εργαλείο τους δασικούς χάρτες Η Μπιρμπίλη ξεπατώνει τα δάση
Από τις πρώτες ήδη μέρες της ανάληψης του ΥΠΕΚΑ από την Τ. Μπιρμπίλη είχαμε προβλέψει ότι μετά από ένα διάστημα ο πρώην υπουργός Γ. Σουφλιάς θα φαντάζει αγγελούδι μπροστά της, γιατί αυτή και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα εφαρμόσουν μια δασική πολιτική ξεπατώματος των δασών και παράδοσης του ελέγχου τους στα ιδιωτικά μελετητικά γραφεία. Δεν είναι άλλωστε τυχαία η πρόσληψη του καπιταλιστή Ν. Χλύκα ως άτυπου συμβούλου της. Συμβούλου που συντάσσει όλα τα αντιδασικά νομοσχέδια και βγάζει όλες τις βασικές ανακοινώσεις του ΥΠΕΚΑ όσον αφορά την δασική πολιτική. Συμβούλου που φροντίζει, εκτός των άλλων, και για την προώθηση των ιδιαίτερων συμφερόντων του και της φάρας των μελετητών-καπιταλιστών.
Αυτός ο ισχυρισμός μας δεν είναι αυθαίρετος. Ο Ν. Χλύκας στο νομοσχέδιο που μετά ψηφίστηκε ως νόμος 3818/2010 είχε εισάγει και διατάξεις που προωθούσαν τα προσωπικά του συμφέροντα. Στη συνέχεια, όμως, μετά το κράξιμο που έφαγαν αυτός και η Τ. Μπιρμπίλη, αναγκάστηκαν να τις αποσύρουν. Αυτή η εξέλιξη δεν τον πτόησε, μιας και το σάπιο αστικό πολιτικό σύστημα δεν κρατάει τα προσχήματα και αφήνει να λειτουργεί η ανοικτή διαπλοκή κυβέρνησης και αστικής τάξης. Ετσι, στο προσχέδιο για το περιβόητο Πράσινο Ταμείο και την κύρωση των Δασικών Χαρτών εισάγει διατάξεις που ευνοούν και τη φάρα των μελετητών- καπιταλιστών. Γι’ αυτές θα μιλήσουμε στη συνέχεια.
Ολοι οι πολέμιοι του δάσους και του περιβάλλοντος κατηγορούν τους δασολόγους και τις δασικές υπηρεσίες, ότι δεν ήθελαν και δεν θέλουν να γίνουν οι δασικοί χάρτες για να μπορούν να τα πιάνουν και ότι με την πρακτική τους να χαρακτηρίζουν τα πάντα ως δάση και δασικές εκτάσεις εμπόδιζαν και εμποδίζουν τόσο την αξιοποίηση των περουσιών των μικροδιοκτητών όσο και την ανάπτυξη της καπιταλιστικής Ελλάδας. Αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμα.
Στην πραγματικότητα, οι πράσινες και μπλε κυβερνήσεις δεν ήθελαν τη σύνταξη των δασικών χαρτών και γι’ αυτό τρενάριζαν την υπόθεση. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι μέχρι το 2003 είχαν συνταχθεί δασικοί χάρτες 330 δήμων σ’ όλη την Ελλάδα και αντιπροσώπευαν το 6% της έκτασης της χώρας. Προσδοκούσαν να δημιουργηθούν ευνοϊκότερες συνθήκες, προκειμένου να αποχαρακτηριστούν εκατομμύρια στρέμματα δάσους και δασικών εκτάσεων πριν συνταχθούν οι δασικοί χάρτες και έτσι στη συνέχεια, όταν θα άρχιζε η σύνταξή τους, να έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία του αποχαρακτηρισμού.
Προκειμένου να ξεκινήσει η διαδικασία του αποχαρακτηρισμού, πρόσθεσαν στη δασική νομοθεσία πολλές αντιδασικές ρυθμίσεις και νόμους. Η κυβέρνηση του Κ. Σημίτη ψήφισε το Δεκέμβρη του 2003 το δασοκτόνο νόμο 3208/2003 και το Γενάρη του 2004 ο τότε υφυπουργός Γεωργίας Φ. Χατζημιχάλης καλούσε τις Διευθύνσεις Δασών να συντάξουν τους 330 Δασικούς Χάρτες με το νέο δασοκτόνο νόμο. Επόμενο ήταν να αντιδράσουν η ΠΕΔΔΥ (Πανελλήνια Ενωση Δασολόγων Δημοσίων Υπαλλήλων) και το ΓΕΩΤΕΕ και να κάνουν προσφυγή στο ΣτΕ τόσο κατά της απόφασης του Φ, Χατζημιχάλη όσο και κατά της εγκυκλίου 1099/2004 του πρώην υφυπουργού Ε. Μπασιάκου, εγκυκλίου εφαρμογής του δασοκτόνου νόμου. Η Επιτροπή Αναστολών του ΣτΕ είχε βγάλει την 202 απόφαση, με την οποία αναστελλόταν η σύνταξη των 330 Δασικών Χαρτών μέχρι την εκδίκαση της κύριας αγωγής. Ταυτόχρονα, το ΣτΕ τρενάριζε επί 3,5 χρόνια την εκδίκαση των προσφυγών της ΠΕΔΔΥ και του ΓΕΩΤΕΕ κατά της εγκυκλίου 1099/2004 του Ε. Μπασιάκου.
Ετσι, την ευθύνη για τη μη σύνταξη των Δασικών Χαρτών την έφεραν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με την ψήφιση του δασοκτόνου νόμου 3208/2003, το ΣτΕ που τρενάριζε την λήψη απόφασης επειδή το απαιτούσε η κυβέρνηση της ΝΔ και η κυβέρνηση της ΝΔ που ήθελε να δημιουργηθούν τετελεσμένα με την εφαρμογή της εγκυκλίου 1099 του Ε. Μπασιάκου. Για το έργο που προσέφερε, ο πρώην εισηγητής και νυν πρόεδρος του ΣτΕ Πικραμένος έγινε πρόεδρος, παρότι χρημάτισε ως αντιπρόεδρος του ΣτΕ μόνο για ένα χρόνο!
Σύμφωνα με την παράγραφο 1 του άρθρου 27 του νόμου 2664/1998 οι Διευθύνσεις Δασών των Νομών ήταν αρμόδιες να κινήσουν όλες τις διαδικασίες για την κατάρτιση των Δασικών Χαρτών. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε φροντίσει να βάλει και μια άλλη παράγραφο (την παρ. 7 του ίδιου άρθρου), με την οποία δινόταν η αρμοδιότητα στην εταιρία Κτηματολόγιο ΑΕ να κινήσει αυτή τη διαδικασία κατάρτισης των Δασικών Χαρτών στις περιπτώσεις που η Διεύθυνση Δασών δήλωνε αδυναμία και οι περιοχές αυτές έμπαιναν στην διαδικασία κτηματογράφησης.
Οι υπουργοί Γεωργίας των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ στην περίπτωση των 330 δήμων που είχαν μπει στη διαδικασία κτηματογράφησης δήλωσαν αδυναμία για την κατάρτιση των Δασικών Χαρτών και έτσι έδωσαν το ελεύθερο στην Κτηματολόγιο ΑΕ να προχωρήσει στην κατάρτισή τους. Η εταιρία αυτή έδρασε απροκάλυπτα. Ας γίνουμε συγκεκριμένοι. Αφησε τις εταιρίες που είχαν αναλάβει την κτηματογράφηση των 330 δήμων να δεχτούν από εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, ιδιώτες αιτήσεις που εμφανίζονταν ως ιδιοκτήτες δασών και δασικών εκτάσεων και έτσι δημιουργούνταν σοβαρό προηγούμενο για το τεκμήριο του δημοσίου. Η Κτηματολόγιο ΑΕ έδρασε σκόπιμα έτσι. Το λέμε αυτό, γιατί η εταιρία είχε ενημερωθεί έγκαιρα από τη Διεύθυνση Δασικών Χαρτών. Συγκεκριμένα, της είχε δοθεί όλη η νομοθεσία, σύμφωνα με την οποία οι εταιρίες που είχαν αναλάβει την κτηματογράφηση δεν έπρεπε να δεχτούν αιτήσεις από ιδιώτες που αμφισβητούσαν το τεκμήριο του δημοσίου. Σαν να μην έφτανε αυτό, η Κτηματολόγιο ΑΕ προχώρησε ακόμα παραπέρα στην αντιδασική της πολιτική. Εδώ και χρόνια αρνείται, με πρόσχημα τα προσωπικά δεδομένα, να δώσει τους κωδικούς των «Ιδιοκτητών» στη Διεύθυνση Δασικών Χαρτών για να υποβληθούν οι ενστάσεις κατά των ιδιωτών που βρέθηκαν να έχουν στην κατοχή τους δάση (επειδή έτσι το θέλησε η Κτηματολόγιο ΑΕ) και ο κίνδυνος να νομιμοποιηθούν οι καταπατητές είναι άμεσος.
Ο πρώην υφυπουργός Γεωργίας Κ. Κιλτίδης στην περίπτωση των 113 υπό κτηματογράφηση δήμων δήλωσε κι αυτός αδυναμία κατάρτισης των Δασικών Χαρτών και άνοιξε το δρόμο στην Κτηματολόγιο ΑΕ να αναλάβει και σ’ αυτή την περίπτωση την κατάρτιση των χαρτών.
Μετά απ’ αυτή την εισαγωγή, μπαίνουμε στις διατάξεις του προσχεδίου της Τ. Μπιρμπίλη «Χρηματοδότηση Περιβαλλοντικών Παρεμβάσεων, Πράσινο Ταμείο, Κύρωση Δασικών χαρτών και άλλες διατάξεις». Εδώ η Τ. Μπιρμπίλη (με την υψηλή καθοδήγηση του Ν. Χλύκα) ξεπερνάει κάθε όριο. Με την παρ. 4 του άρθρου 13 δίνει τη δυνατότητα στα ιδιωτικά γραφεία εκπόνησης δασικών μελετών για την κατάρτιση, ανάρτηση, διόρθωση και συμπλήρωση των Δασικών Χαρτών, αν η Διεύθυνση Δασών της Περιφέρειας δηλώσει αδυναμία και αν αυτή την επικυρώσει η ΥΠΕΚΑ. Κάτι που θα γίνεται κατά κόρον, εάν τελικά ψηφιστεί αυτή η διάταξη. Ακόμη, με την ίδια απόφαση μπορεί να «προσφέρουν υποστηρικτικές εργασίες σχετικά με την καταχώρηση και την εξέταση των αντιρρήσεων από τις επιτροπές του άρθρου 18 του προσχεδίου». Η Τ. Μπιρμπίλη δίνει τα πάντα στα καπιταλιστικά ιδιωτικά γραφεία και όπως αντιλαμβάνεστε η ποιότητα θα είναι πολύ χαμηλή και το ξεπάτωμα των δασών και δασικών εκτάσεων θα είναι τεράστιο. Γιατί οι «εφτά αδελφές εταιρίες» θα αλληλοελέγχονται. Ο Ν. Χλύκας ή οι άλλες έξι «αδελφές εταιρίες» θα ελέγχουν είτε τους δικούς τους Δασικούς Χάρτες ‘είτε των άλλων εταιριών.
Για μια ακόμη φορά, ο μυστικοσύμβουλος Ν. Χλύκας έχει αποθρασυνθεί και με κυνικό τρόπο εισήγαγε διατάξεις που εξυπηρετούν και τα ιδιαίτερα οικονομικά του συμφέροντα και τα συμφέροντα των άλλων καπιταλιστών μελετητών των δασών και των δασικών εκτάσεων. Και το έκανε πιθανόν για να τους έχει συμάχους.
Εξίσου προβληματική είναι και η διάταξη για τη σύνθεση της Επιτροπής Εξέτασης Αντιρρήσεων. Με το νόμο 2664/1998 η επιτροπή απαρτιζόταν από ένα δασολόγο, ένα τοπογράφο και ένα γεωπόνο. Στη συνέχεια, με το δασοκτόνο νόμο 3818/2010 της Τ. Μπιρμπίλη, ο γεωπόνος αντικαταστάθηκε από ένα συνταξιούχο δικαστικό. Τώρα, με το προσχέδιο της Τ. Μπιρμπίλη, έχουμε νέα τροποποίηση και τη θέση του δικαστικού παίρνει ένας δικηγόρος. Θεωρούμε ότι θα είναι ένας από τους δικηγόρους της περιοχής, που υπερασπίζεται ιδιοκτήτες καταπατητές δασικών εκτάσεων που αγωνίζονται με σκοπό αυτές να αποχαρακτηριστούν.
Το προσχέδιο αυτό είναι φορτωμένο με πάρα πολλές δασοκτόνες διατάξεις, που εάν περάσουν θα ανοίξουν το δρόμο να συνταχθούν Δασικοί Χάρτες της πλάκας, με τους οποίους θα αποχαρακτηριστούν δεκάδες εκατομμύρια στρέμματα δάσους και δασικών εκτάσεων. Λόγω χώρου σταματάμε εδώ, με την υπόσχεση να επανέλθουμε από την ιστοσελίδα της «Κ» μέσα στον Αύγουστο.
ΠΗΓΗ ΚΟΝΤΡΑ
Αυτός ο ισχυρισμός μας δεν είναι αυθαίρετος. Ο Ν. Χλύκας στο νομοσχέδιο που μετά ψηφίστηκε ως νόμος 3818/2010 είχε εισάγει και διατάξεις που προωθούσαν τα προσωπικά του συμφέροντα. Στη συνέχεια, όμως, μετά το κράξιμο που έφαγαν αυτός και η Τ. Μπιρμπίλη, αναγκάστηκαν να τις αποσύρουν. Αυτή η εξέλιξη δεν τον πτόησε, μιας και το σάπιο αστικό πολιτικό σύστημα δεν κρατάει τα προσχήματα και αφήνει να λειτουργεί η ανοικτή διαπλοκή κυβέρνησης και αστικής τάξης. Ετσι, στο προσχέδιο για το περιβόητο Πράσινο Ταμείο και την κύρωση των Δασικών Χαρτών εισάγει διατάξεις που ευνοούν και τη φάρα των μελετητών- καπιταλιστών. Γι’ αυτές θα μιλήσουμε στη συνέχεια.
Ολοι οι πολέμιοι του δάσους και του περιβάλλοντος κατηγορούν τους δασολόγους και τις δασικές υπηρεσίες, ότι δεν ήθελαν και δεν θέλουν να γίνουν οι δασικοί χάρτες για να μπορούν να τα πιάνουν και ότι με την πρακτική τους να χαρακτηρίζουν τα πάντα ως δάση και δασικές εκτάσεις εμπόδιζαν και εμποδίζουν τόσο την αξιοποίηση των περουσιών των μικροδιοκτητών όσο και την ανάπτυξη της καπιταλιστικής Ελλάδας. Αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμα.
Στην πραγματικότητα, οι πράσινες και μπλε κυβερνήσεις δεν ήθελαν τη σύνταξη των δασικών χαρτών και γι’ αυτό τρενάριζαν την υπόθεση. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι μέχρι το 2003 είχαν συνταχθεί δασικοί χάρτες 330 δήμων σ’ όλη την Ελλάδα και αντιπροσώπευαν το 6% της έκτασης της χώρας. Προσδοκούσαν να δημιουργηθούν ευνοϊκότερες συνθήκες, προκειμένου να αποχαρακτηριστούν εκατομμύρια στρέμματα δάσους και δασικών εκτάσεων πριν συνταχθούν οι δασικοί χάρτες και έτσι στη συνέχεια, όταν θα άρχιζε η σύνταξή τους, να έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία του αποχαρακτηρισμού.
Προκειμένου να ξεκινήσει η διαδικασία του αποχαρακτηρισμού, πρόσθεσαν στη δασική νομοθεσία πολλές αντιδασικές ρυθμίσεις και νόμους. Η κυβέρνηση του Κ. Σημίτη ψήφισε το Δεκέμβρη του 2003 το δασοκτόνο νόμο 3208/2003 και το Γενάρη του 2004 ο τότε υφυπουργός Γεωργίας Φ. Χατζημιχάλης καλούσε τις Διευθύνσεις Δασών να συντάξουν τους 330 Δασικούς Χάρτες με το νέο δασοκτόνο νόμο. Επόμενο ήταν να αντιδράσουν η ΠΕΔΔΥ (Πανελλήνια Ενωση Δασολόγων Δημοσίων Υπαλλήλων) και το ΓΕΩΤΕΕ και να κάνουν προσφυγή στο ΣτΕ τόσο κατά της απόφασης του Φ, Χατζημιχάλη όσο και κατά της εγκυκλίου 1099/2004 του πρώην υφυπουργού Ε. Μπασιάκου, εγκυκλίου εφαρμογής του δασοκτόνου νόμου. Η Επιτροπή Αναστολών του ΣτΕ είχε βγάλει την 202 απόφαση, με την οποία αναστελλόταν η σύνταξη των 330 Δασικών Χαρτών μέχρι την εκδίκαση της κύριας αγωγής. Ταυτόχρονα, το ΣτΕ τρενάριζε επί 3,5 χρόνια την εκδίκαση των προσφυγών της ΠΕΔΔΥ και του ΓΕΩΤΕΕ κατά της εγκυκλίου 1099/2004 του Ε. Μπασιάκου.
Ετσι, την ευθύνη για τη μη σύνταξη των Δασικών Χαρτών την έφεραν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με την ψήφιση του δασοκτόνου νόμου 3208/2003, το ΣτΕ που τρενάριζε την λήψη απόφασης επειδή το απαιτούσε η κυβέρνηση της ΝΔ και η κυβέρνηση της ΝΔ που ήθελε να δημιουργηθούν τετελεσμένα με την εφαρμογή της εγκυκλίου 1099 του Ε. Μπασιάκου. Για το έργο που προσέφερε, ο πρώην εισηγητής και νυν πρόεδρος του ΣτΕ Πικραμένος έγινε πρόεδρος, παρότι χρημάτισε ως αντιπρόεδρος του ΣτΕ μόνο για ένα χρόνο!
Σύμφωνα με την παράγραφο 1 του άρθρου 27 του νόμου 2664/1998 οι Διευθύνσεις Δασών των Νομών ήταν αρμόδιες να κινήσουν όλες τις διαδικασίες για την κατάρτιση των Δασικών Χαρτών. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε φροντίσει να βάλει και μια άλλη παράγραφο (την παρ. 7 του ίδιου άρθρου), με την οποία δινόταν η αρμοδιότητα στην εταιρία Κτηματολόγιο ΑΕ να κινήσει αυτή τη διαδικασία κατάρτισης των Δασικών Χαρτών στις περιπτώσεις που η Διεύθυνση Δασών δήλωνε αδυναμία και οι περιοχές αυτές έμπαιναν στην διαδικασία κτηματογράφησης.
Οι υπουργοί Γεωργίας των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ στην περίπτωση των 330 δήμων που είχαν μπει στη διαδικασία κτηματογράφησης δήλωσαν αδυναμία για την κατάρτιση των Δασικών Χαρτών και έτσι έδωσαν το ελεύθερο στην Κτηματολόγιο ΑΕ να προχωρήσει στην κατάρτισή τους. Η εταιρία αυτή έδρασε απροκάλυπτα. Ας γίνουμε συγκεκριμένοι. Αφησε τις εταιρίες που είχαν αναλάβει την κτηματογράφηση των 330 δήμων να δεχτούν από εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, ιδιώτες αιτήσεις που εμφανίζονταν ως ιδιοκτήτες δασών και δασικών εκτάσεων και έτσι δημιουργούνταν σοβαρό προηγούμενο για το τεκμήριο του δημοσίου. Η Κτηματολόγιο ΑΕ έδρασε σκόπιμα έτσι. Το λέμε αυτό, γιατί η εταιρία είχε ενημερωθεί έγκαιρα από τη Διεύθυνση Δασικών Χαρτών. Συγκεκριμένα, της είχε δοθεί όλη η νομοθεσία, σύμφωνα με την οποία οι εταιρίες που είχαν αναλάβει την κτηματογράφηση δεν έπρεπε να δεχτούν αιτήσεις από ιδιώτες που αμφισβητούσαν το τεκμήριο του δημοσίου. Σαν να μην έφτανε αυτό, η Κτηματολόγιο ΑΕ προχώρησε ακόμα παραπέρα στην αντιδασική της πολιτική. Εδώ και χρόνια αρνείται, με πρόσχημα τα προσωπικά δεδομένα, να δώσει τους κωδικούς των «Ιδιοκτητών» στη Διεύθυνση Δασικών Χαρτών για να υποβληθούν οι ενστάσεις κατά των ιδιωτών που βρέθηκαν να έχουν στην κατοχή τους δάση (επειδή έτσι το θέλησε η Κτηματολόγιο ΑΕ) και ο κίνδυνος να νομιμοποιηθούν οι καταπατητές είναι άμεσος.
Ο πρώην υφυπουργός Γεωργίας Κ. Κιλτίδης στην περίπτωση των 113 υπό κτηματογράφηση δήμων δήλωσε κι αυτός αδυναμία κατάρτισης των Δασικών Χαρτών και άνοιξε το δρόμο στην Κτηματολόγιο ΑΕ να αναλάβει και σ’ αυτή την περίπτωση την κατάρτιση των χαρτών.
Μετά απ’ αυτή την εισαγωγή, μπαίνουμε στις διατάξεις του προσχεδίου της Τ. Μπιρμπίλη «Χρηματοδότηση Περιβαλλοντικών Παρεμβάσεων, Πράσινο Ταμείο, Κύρωση Δασικών χαρτών και άλλες διατάξεις». Εδώ η Τ. Μπιρμπίλη (με την υψηλή καθοδήγηση του Ν. Χλύκα) ξεπερνάει κάθε όριο. Με την παρ. 4 του άρθρου 13 δίνει τη δυνατότητα στα ιδιωτικά γραφεία εκπόνησης δασικών μελετών για την κατάρτιση, ανάρτηση, διόρθωση και συμπλήρωση των Δασικών Χαρτών, αν η Διεύθυνση Δασών της Περιφέρειας δηλώσει αδυναμία και αν αυτή την επικυρώσει η ΥΠΕΚΑ. Κάτι που θα γίνεται κατά κόρον, εάν τελικά ψηφιστεί αυτή η διάταξη. Ακόμη, με την ίδια απόφαση μπορεί να «προσφέρουν υποστηρικτικές εργασίες σχετικά με την καταχώρηση και την εξέταση των αντιρρήσεων από τις επιτροπές του άρθρου 18 του προσχεδίου». Η Τ. Μπιρμπίλη δίνει τα πάντα στα καπιταλιστικά ιδιωτικά γραφεία και όπως αντιλαμβάνεστε η ποιότητα θα είναι πολύ χαμηλή και το ξεπάτωμα των δασών και δασικών εκτάσεων θα είναι τεράστιο. Γιατί οι «εφτά αδελφές εταιρίες» θα αλληλοελέγχονται. Ο Ν. Χλύκας ή οι άλλες έξι «αδελφές εταιρίες» θα ελέγχουν είτε τους δικούς τους Δασικούς Χάρτες ‘είτε των άλλων εταιριών.
Για μια ακόμη φορά, ο μυστικοσύμβουλος Ν. Χλύκας έχει αποθρασυνθεί και με κυνικό τρόπο εισήγαγε διατάξεις που εξυπηρετούν και τα ιδιαίτερα οικονομικά του συμφέροντα και τα συμφέροντα των άλλων καπιταλιστών μελετητών των δασών και των δασικών εκτάσεων. Και το έκανε πιθανόν για να τους έχει συμάχους.
Εξίσου προβληματική είναι και η διάταξη για τη σύνθεση της Επιτροπής Εξέτασης Αντιρρήσεων. Με το νόμο 2664/1998 η επιτροπή απαρτιζόταν από ένα δασολόγο, ένα τοπογράφο και ένα γεωπόνο. Στη συνέχεια, με το δασοκτόνο νόμο 3818/2010 της Τ. Μπιρμπίλη, ο γεωπόνος αντικαταστάθηκε από ένα συνταξιούχο δικαστικό. Τώρα, με το προσχέδιο της Τ. Μπιρμπίλη, έχουμε νέα τροποποίηση και τη θέση του δικαστικού παίρνει ένας δικηγόρος. Θεωρούμε ότι θα είναι ένας από τους δικηγόρους της περιοχής, που υπερασπίζεται ιδιοκτήτες καταπατητές δασικών εκτάσεων που αγωνίζονται με σκοπό αυτές να αποχαρακτηριστούν.
Το προσχέδιο αυτό είναι φορτωμένο με πάρα πολλές δασοκτόνες διατάξεις, που εάν περάσουν θα ανοίξουν το δρόμο να συνταχθούν Δασικοί Χάρτες της πλάκας, με τους οποίους θα αποχαρακτηριστούν δεκάδες εκατομμύρια στρέμματα δάσους και δασικών εκτάσεων. Λόγω χώρου σταματάμε εδώ, με την υπόσχεση να επανέλθουμε από την ιστοσελίδα της «Κ» μέσα στον Αύγουστο.
ΠΗΓΗ ΚΟΝΤΡΑ
Τρίτη 17 Αυγούστου 2010
2010 : ΠΙΘΑΝΗ ΜΕΙΩΣΗ ΑΕΠ ΕΩΣ 12% - ΑΝΕΡΓΙΑ ΣΤΟ 22%!
Του Δημήτρη Καζάκη
οικονομολόγου - αναλυτή
Μετά και τη «θετική αξιολόγηση» των ελεγκτών της τρόικας, η κυβέρνηση, μαζί με την προπαγάνδα του σύγχρονου δωσιλογισμού, κυριολεκτικά αφηνίασε. Όλα πάνε καλά!
Όλα πάνε καλά επειδή, ύστερα από μια πρωτοφανή συμπίεση μισθών και συντάξεων, ύστερα από ένα αληθινό όργιο περικοπών που οδήγησε νοσοκομεία και άλλες ζωτικές υπηρεσίες του Δημοσίου σεκαθεστώς πλήρους διάλυσης, ύστερα από μιαστάση πληρωμών προς επαγγελματίες, μικρομεσαίους και εργαζόμενους με σκοπό να«εξαφανιστούν» γύρω στα 10-13 δισ. ευρώ ληξιπρόθεσμες οφειλές του Δημοσίου προς τρίτους, ύστερα από μια κατακόρυφη αύξηση της έμμεσης φορολογίας κ.λπ., το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού κατά το πρώτο εξάμηνο του 2010 εμφάνισε σημαντική μείωση.
Όσο για την οικονομία γενικά, αυτή ακολουθεί την προδιαγεγραμμένη ελεύθερη πτώση, η οποία«σηματοδοτεί τη χειρότερη ύφεση της χώρας μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο», όπως σχολίασαν οι Financial Times (5.8).
Όμως μην ανησυχείτε: «Η συρρίκνωση της οικονομίας εξελίσσεται σύμφωνα με τις προβλέψεις του προγράμματος του Μαΐου», όπως μας διαβεβαίωσε το κλιμάκιο ελέγχου της τρόικας. Κι έτσι μια ολόκληρη χώρα, η οικονομία, η κοινωνία και ο λαός της έχουν βρεθεί στην ίδια ακριβώς κατάσταση με τον γάιδαρο του Ναστρεντίν Χότζα, ο οποίος, πριν ακριβώς τα τινάξει, επέδειξεεξαιρετικές επιδόσεις προσαρμογής στη... λιτότητα.
Βαθύ μυστήριο οι... τόκοι!
Τι συμβαίνει όμως στ’ αλήθεια; Στη γενική εικόνα του κρατικού προϋπολογισμού αρχίζει να αποτυπώνεται η επίδραση της βαθιάς ύφεσης που πλήττει την ελληνική οικονομία. Τα κρατικά έσοδα μειώθηκαν τον μήνα Ιούλιο κατά 6,9% σε σχέση με τον περσινό Ιούλιο, παρά την άγρια φοροεπιδρομή, αφήνοντας ερωτήματα για το κατά πόσο θα μπορέσει να πιάσει η κυβέρνηση τον στόχο του «μνημονίου».
Στον Πίνακα 1 έχουμε τα αποτελέσματα της περιόδου Ιανουαρίου - Ιουλίου, όπως επίσημα εκτιμώνται από την κυβέρνηση. Παρά την εμφανιζόμενη συνολική μείωση σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του 2009, τα κρατικά έσοδα αρχίζουν να υστερούν σε σχέση με τις αρχικές προβλέψεις για το 2010 κατά 7%, ενώ οι δαπάνες υπερβαίνουν τις προβλέψεις κατά 19%. Έτσι, ενώ το πρωτογενές έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού προβλεπόταν την περίοδο αυτή να κινείται στα 1,7 δισ. ευρώ, στην πράξη κινείται στα10 δισ. ευρώ. Πάντα κατά την επίσημη εκτίμηση της κυβέρνησης.
Πρέπει να έχουμε πάντα υπόψη ότι όλα αυτά τα στοιχεία είναι... εκτιμήσεις που εύκολα«μαγειρεύονται», όπως έχει αποδείξει η πρακτική των κυβερνήσεων εδώ και χρόνια. Έτσι είναι μάλλον περίεργο το γεγονός ότι οι δαπάνες για τόκους που εμφανίζονται ως εκτίμηση είναι σημαντικά χαμηλότερες από τις προβλεπόμενες. Ειδικά όταν γνωρίζουμε ότι οι τόκοι που θα κληθεί να πληρώσει το κράτος για τα ομόλογα και τα έντοκα γραμμάτιά του είναι σημαντικά αυξημένοι λόγω της ανόδου των επιτοκίων.
Τι έγινε λοιπόν; Δεν γνώριζε η κυβέρνηση εξ αρχής τι τόκους έχει να πληρώσει αυτήν την περίοδο το κράτος ή έκανε κάποια ρύθμιση με ορισμένους από τους δανειστές μετακινώντας μέρος των τόκων σε άλλη περίοδο; Μήπως έχει αρχίσει κρυφά η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους με επιλεκτικές ρυθμίσεις προς συγκεκριμένους κατόχους ομολόγων; Στο τέλος του έτους θα φανεί.
Καταλύτης οι περικοπές
Μπορούμε λοιπόν να μιλάμε για δημοσιονομικό εκτροχιασμό; Κατά τη γνώμη μας, δεν είναι αυτό το πιο σπουδαίο. Άλλωστε η κυβέρνηση και η τρόικα ξέρουν τη μηχανή. Θα δουν ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά και θα προκηρύξουν ένα νέο κύμα φοροεπιδρομών και περικοπών. Το βασικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας δεν είναι η δημοσιονομική πειθαρχία και το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού. Αντιθέτως, η πολιτική περικοπών και λιτότητας, προκειμένου να περιοριστεί το κρατικό έλλειμμα, αποδεικνύεται βασικός καταλύτης για την επιδείνωση όλων των ζωτικών λειτουργιών της ελληνικής οικονομίας.
Χαρακτηριστικά, το επίσημο ΑΕΠ της χώρας σημείωσε το πρώτο τρίμηνο του 2010 μείωση 2,5% σε σχέση με το πρώτο τρίμηνο του 2009. Αν το πρώτο τρίμηνο του 2009 σημείωσε αύξηση σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2008 κατά 0,3%, για να εμφανίσει τελικά μείωση σε ετήσια βάση κατά 2,2% σε σχέση με το 2008, τότε η μείωση του πρώτου τριμήνου το 2010 προϊδεάζει για μια συνολική ετήσια μείωση της τάξης του 5%.
Σ' αυτήν περίπου την εκτίμηση καταλήγει και οEconomist, που εκτιμά ότι στο εξάμηνο η μείωση του ΑΕΠ της Ελλάδας κινείται γύρω στο 4%, για να καταλήξει στο τέλος του έτους στο -4,8%. Ενώ για το 2011 εκτιμά τη μείωση του ΑΕΠ σε 3,8%.
Διάψευση της τρόικας
Ωστόσο οι εκτιμήσεις αυτές, οι οποίες απέχουν σημαντικά από τις προβλέψεις της τρόικας για μείωση του ΑΕΠ κατά 4% το 2010 και 2,5% το 2011, θεωρούνται σήμερα μάλλον πολύ αισιόδοξες. Κι αυτό διότι το πρώτο τρίμηνο του 2010 δεν είχαν γίνει ακόμη αισθητές στην οικονομία οι τραγικές συνέπειες των πολιτικών δραστικής λιτότητας και περικοπών που επιβλήθηκαν στη χώρα από το μνημόνιο. Αυτό φαίνεται από τη δραματική επιδείνωση όλων των ζωτικών δεικτών της ελληνικής οικονομίας.
1. Η οικοδομή, ένας κλάδος που τα προηγούμενα χρόνια «σήκωσε» την ελληνική οικονομία, καταγράφει αρνητικά ρεκόρ μήνα με μήνα. Ο όγκος κτιρίων για τα οποία εκδόθηκαν νέες άδειες τους πρώτους πέντε μήνες του 2010 δείχνουν κάθετη πτώση κατά 22,4%. Τίποτε δεν δείχνει ότι μπορεί ο κλάδος να ανακάμψει έστω και προσωρινά.
2. Η βιομηχανία, όπως φαίνεται από τον Πίνακα 2, παρουσιάζει συνεχή κάμψη σε σχέση με το 2009, παρ’ ότι το 2009 συρρικνώθηκε κατά 2,9% σε σχέση με το 2008. Όμως το 2010 η συρρίκνωση της βιομηχανίας ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Το πρώτο εξάμηνο του χρόνου παρουσίασε μείωση 5,8% σε σχέση με το πρώτο εξάμηνο του 2009, ενώ σε ετήσια βάση η συρρίκνωση το 2010 κινείται πάνω από 7,9%!
Το αποτέλεσμα είναι η κατακόρυφη πτώση του βαθμού αξιοποίησης του παραγωγικού δυναμικού στη βιομηχανία, ο οποίος το 2010 κινείται γύρω στο68,6%, όταν το 2009 ήταν 70,5%, το 2008 75,9%, το 2007 77,0% και το 2006 76,2%. Έτσι ο βαθμός αξιοποίησης έχει πλέον υποχωρήσει στα χαμηλότερα επίπεδα των τελευταίων τριών δεκαετιών. Αυτό υποδηλώνει, αφενός, μια σοβαρή υποχώρηση της παραγωγικότητας της οικονομίας και, αφετέρου, μια επίσης σοβαρή υποχώρηση των επενδύσεων στην παραγωγή. Με άλλα λόγια, τα στοιχεία υποδηλώνουν μια ταχύτατη διάλυση της όποιας παραγωγικής βάσης έχει απομείνει στη χώρα, με ρυθμούς μη αναστρέψιμους.
Ενεργειακή κατάρρευση
Η κατάσταση αυτή αποτυπώνεται όχι μόνο στη μεταποίηση, αλλά ακόμη και στον κλάδο της ενέργειας, ο οποίος σημειώνει με τη σειρά του μειώσεις - ρεκόρ. Το 2008 η παραγωγή ενέργειας μειώθηκε κατά 2,4%, το 2009 κατά 2,9%, ενώ το πρώτο τρίμηνο του 2010 μειώθηκε κατά 7,7% σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο του προηγούμενου χρόνου και σε ετήσια βάση η μείωση της παραγωγής ενέργειας κινείται γύρω στο 5,9% σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο.
Ποια οικονομία μπορεί να επεκταθεί χωρίς μια αντίστοιχη αύξηση της παραγωγής ενέργειας; Και τι σημαίνει για μια οικονομία όταν ο κλάδος της ενέργειας συρρικνώνεται σε τέτοιο βαθμό; Ιδίως όταν η κατάσταση αυτή αφορά την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, η οποία σε δωδεκάμηνη βάση παρουσιάζει μείωση της τάξης του 10,6%! Ακόμη και τον Ιούνιο, οπότε για ευνόητους λόγους η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας παρουσιάζει κορύφωση, σημείωσε μείωση της τάξης του 7%.
Οι μειώσεις αυτές σηματοδοτούν, αφενός, την παραγωγική κατάρρευση της ΔΕΗ και γενικά του τομέα ενέργειας, πάνω στα ερείπια του οποίου θα επιχειρηθεί η απελευθέρωση της ενέργειας. Αφετέρου συνδέονται με σημαντική μείωση της ενεργού ζήτησης, που κυμαίνεται το πρώτο εξάμηνο του 2010 γύρω στο -6%. Αυτό ισοδυναμεί με αντίστοιχη συρρίκνωση της πραγματικής οικονομίας, μια και, χωρίς ζήτηση για ηλεκτρική ενέργεια, δεν μπορεί να νοηθεί πραγματική επέκταση της οικονομίας.
Αν σ' αυτήν τη συρρίκνωση προστεθεί η μέση αύξηση του ετήσιου κόστους της οικονομίας, που μπορεί να υπολογιστεί από τον ετήσιο τιμάριθμο – τον οποίο η τρόικα εκτιμά φέτος πάνω από 4,5% –, τότε η χώρα αντιμετωπίζει μια πιθανή μείωση του ΑΕΠ της τάξης του 12% για το 2010.
Ραγδαία επιδείνωση του ΑΕΠ
Την προοπτική μιας τόσο δυσμενούς εξέλιξης φαίνεται να υποστηρίζει και η κατάσταση στις υπηρεσίες, όπως φαίνεται από τον Πίνακα 2, αλλά και η δραματική κατάσταση στο λιανεμπόριο. Είναι χαρακτηριστικό ότι το πρώτο τρίμηνο του 2010, μεμείωση του ΑΕΠ κατά 2,5% σε σύγκριση με τοαντίστοιχο τρίμηνο του 2009, είχαμε μια μέση άνοδο του όγκου λιανικών πωλήσεων την ίδια περίοδο κατά 5,8%. Το επόμενο τρίμηνο υπολογίζεται ότι αντί για αύξηση έχουμε μια μέση πτώση του όγκου λιανικών πωλήσεων γύρω στο 6,5%.
Αυτό – σε συνδυασμό με την κατάσταση διάλυσης της παραγωγής – σηματοδοτεί μια τόσο ραγδαία επιδείνωση του ΑΕΠ, που σίγουρα θα ξεπεράσει μιαμείωση της τάξης του 5% για το εξάμηνο με πρόβλεψη για πάνω από 10% με το κλείσιμο του έτους.
Η δραματική μείωση της ιδιωτικής κατανάλωσης, από την οποία εξαρτάται πάνω από το 70% του ΑΕΠ, καταγράφεται και στη σημαντική μείωση των εισαγωγών. Μόνο τον Ιούνιο υποχώρησαν κατά 25%,ενώ το δωδεκάμηνο Ιουλίου 2009 - Ιουνίου 2010 η συνολική αξία των εισαγωγών παρουσίασε μείωση19,4% σε σύγκριση με το αντίστοιχο δωδεκάμηνο Ιουλίου 2008 - Ιουνίου 2009.
Η ραγδαία πτώση των εμπορευματικών εισαγωγών δεν υποδηλώνει μόνο συρρίκνωση της εγχώριας κατανάλωσης, αλλά και σοβαρή τάσησυρρίκνωσης των επενδύσεων παγίου κεφαλαίου στην ελληνική οικονομία, κυρίως σε ό,τι αφορά τον μηχανολογικό εξοπλισμό και τις εγκαταστάσεις στην παραγωγή. Επομένως τους επόμενους μήνες είναι αναμενόμενη μια περαιτέρω επιδείνωση του δείκτη επενδύσεων στην ελληνική οικονομία.
Εφιαλτική ανεργία
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Καταρχάς σηματοδοτούν μια τόσο βαθιά ύφεση στην ελληνική οικονομία, ώστε είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς με ποιον τρόπο μπορεί να αναχαιτιστεί, από τη στιγμή που η περιοριστική πολιτική και λιτότητα αφαιρεί γύρω στο 10% από την ενεργό ζήτηση της οικονομίας κάθε χρόνο εφαρμογής της πολιτικής του μνημονίου.
Οι φλυαρίες ότι η απορρύθμιση των «κλειστών επαγγελμάτων» και η απελευθέρωση των πάντων μαζί με τις ιδιωτικοποιήσεις μπορούν να αναχαιτίσουν την ελεύθερη πτώση της οικονομίας ξεφεύγουν από το πεδίο της οικονομικής ανάλυσης και εντάσσονται είτε στη σφαίρα της οικονομικής θεολογίας της αγοράς, η οποία έτσι ή αλλιώς μας οδήγησε στο μεγάλο κραχ του 2008 και τη συνεχιζόμενη παγκόσμια κρίση, είτε στηδιατεταγμένη προπαγάνδα.
Η αλήθεια είναι ότι, αν η μείωση της τάξης του 2,5% του ΑΕΠ για το πρώτο τρίμηνο του 2010 προκάλεσε ανεργία της τάξης του 11,7%, τότε μια πιθανή μείωση – ακόμη και με τους πιο μετριοπαθείς υπολογισμούς – της τάξης του 4,8% του ΑΕΠ σε ετήσια βάση μπορεί να πυροδοτήσει μια ανεργία της τάξης του 22%. Ενώ προβλέπεται ταυτόχρονα μια σοβαρή μείωση της απασχόλησης στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό της χώρας κατά 4% ή 5% λόγω κυρίως της αύξησης εκείνων των τμημάτων της αυτοαπασχόλησης και της μισθωτής εργασίας που καταστράφηκαν ή βρέθηκαν στην ανεργία πάνω από 12 μήνες και εγκατέλειψαν την αναζήτηση εργασίας.
Ο αριθμός αυτός θα αυξηθεί κατακόρυφα τόσο από ανέργους μακράς διάρκειας όσο και από αυτοαπασχολούμενους, ελεύθερους επαγγελματίες και μικρούς επιχειρηματίες, που ήδη αντιμετωπίζουν το φάσμα της ολοκληρωτικής καταστροφής. Προς το τέλος του έτους υπολογίζεται ότι μόνο ένας στους δύο από τον οικονομικά ενεργό πληθυσμό θα έχει μια κάποια πιθανότητα για απασχόληση, μισθωτή ή άλλη. Μπορεί να επιβιώσει η πλειονότητα του πληθυσμού της χώρας με απασχολούμενο έναν στους τρεις κατοίκους, και μάλιστα υπό συνθήκες απασχόλησης άκρως επισφαλείς;
Επισφαλής η Ελλάδα...
Τι γίνεται όμως με την εικόνα της Ελλάδας στις διεθνείς αγορές; Μην ξεχνάμε ότι όλα αυτά γίνονται για να ανακτήσει, υποτίθεται, η Ελλάδα την αξιοπιστία της στις αγορές και να ξαναγυρίσει σ' αυτές. Ποια είναι λοιπόν η υποδοχή των αγορών; Αυτήν μπορούμε να τη διαπιστώσουμε από τον Πίνακα 3, όπου εμφανίζεται η πορεία των ελληνικών ομολόγων από τον Οκτώβριο του 2009 έως τον Ιούνιο του 2010.
Από τον πίνακα διαπιστώνουμε ότι η εκτίναξη των επιτοκίων αγοράς των ελληνικών ομολόγων όχι μόνο δεν αναχαιτίστηκε από τον μηχανισμό στήριξης, αλλά όσο περισσότερο εφαρμόζονται οι πολιτικές προσαρμογής στο μνημόνιο τόσο περισσότερο απαγορευτικές γίνονται οι συνθήκες για προσφυγή στις αγορές. Είναι χαρακτηριστικό ότι και μετά τον Ιούνιο τα επιτόκια του 10ετούς συνεχίζουν να πετούν στα ύψη. Στα τέλη Ιουλίου είχαν διαμορφωθεί γύρω στο 10,25%, ενώ στις αρχές Αυγούστου γύρω στο10,10%, σύμφωνα με το Bloomberg.
Οι συνθήκες αυτές έφεραν στα ελληνικά ομόλογα μεγάλες απώλειες. Έτσι την περίοδο που απεικονίζεται στον Πίνακα 3 το τριετές ομόλογο αναφοράς έχασε το 20,4% της αξίας του, το δεκαετές έχασε το 35,6% της αξίας του, ενώ το τριακονταετές έχασε το 35,1% της αξίας του. Αυτό έχει οξύνει το πρόβλημα ρευστότητας για τις εγχώριες τράπεζες, που χρησιμοποιούν τα κρατικά ομόλογα ως εγγύηση για την άντληση ρευστότητας από τηνΕΚΤ. Η διαρκής υποβάθμιση των ελληνικών ομολόγων εξανάγκασε την κυβέρνηση να ενισχύσει τις τράπεζες με άλλα 25 δισ. ευρώ κρατικές εγγυήσεις προκειμένου να συνεχίσουν να αντλούν ρευστότητα από την ΕΚΤ. Ενώ δεν αποκλείεται μέχρι το φθινόπωρο να διατεθούν άλλα 25 δισ., μια και όσα δόθηκαν ίσα που αρκούν για ένα τρίμηνο.
Το αποτέλεσμα είναι ότι, όσο συνεχίζεται αυτή η πολιτική του μνημονίου και της τρόικας, η Ελλάδα γίνεται ακόμη πιο επισφαλής για τις αγορές και η άμεση πτώχευση έρχεται ακόμη πιο κοντά. Δεν είναι τυχαίο ότι οι δυο εκδόσεις έντοκων γραμματίων 26 και 13 εβδομάδων, που έγιναν στις13.7 και 20.7 αντίστοιχα, προσφέρθηκαν στην αγορά αφού πρώτα είχε συμφωνηθεί ποιοι θα τα αγοράσουν από την ντόπια αγορά. Προσφορά από τις διεθνείς αγορές δεν υπήρξε.
Πρόκειται για εγχώριες τράπεζες και «ημέτερους» της κυβέρνησης που άδραξαν την ευκαιρία νακερδοσκοπήσουν με πολύ βραχυπρόθεσμη απόδοση. Η κυβέρνηση όμως είχε αρχικά προγραμματίσει και μια έκδοση έντοκου γραμματίου 52 εβδομάδων, το οποίο δεν τόλμησε να θέσει σε δημοπρασία. Κι ο λόγος είναι απλός. Δεν βρήκε κανέναν, ούτε καν τους δικούς της «ημετέρους», να ρισκάρει τα λεφτά του για έναν χρόνο. Αυτό λέει πολλά για τις προθεσμίες που υπάρχουν για την ήδη χρεοκοπημένη Ελλάδα.
πηγή : "ποντίκι"
οικονομολόγου - αναλυτή
Μετά και τη «θετική αξιολόγηση» των ελεγκτών της τρόικας, η κυβέρνηση, μαζί με την προπαγάνδα του σύγχρονου δωσιλογισμού, κυριολεκτικά αφηνίασε. Όλα πάνε καλά!
Όλα πάνε καλά επειδή, ύστερα από μια πρωτοφανή συμπίεση μισθών και συντάξεων, ύστερα από ένα αληθινό όργιο περικοπών που οδήγησε νοσοκομεία και άλλες ζωτικές υπηρεσίες του Δημοσίου σεκαθεστώς πλήρους διάλυσης, ύστερα από μιαστάση πληρωμών προς επαγγελματίες, μικρομεσαίους και εργαζόμενους με σκοπό να«εξαφανιστούν» γύρω στα 10-13 δισ. ευρώ ληξιπρόθεσμες οφειλές του Δημοσίου προς τρίτους, ύστερα από μια κατακόρυφη αύξηση της έμμεσης φορολογίας κ.λπ., το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού κατά το πρώτο εξάμηνο του 2010 εμφάνισε σημαντική μείωση.
Όσο για την οικονομία γενικά, αυτή ακολουθεί την προδιαγεγραμμένη ελεύθερη πτώση, η οποία«σηματοδοτεί τη χειρότερη ύφεση της χώρας μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο», όπως σχολίασαν οι Financial Times (5.8).
Όμως μην ανησυχείτε: «Η συρρίκνωση της οικονομίας εξελίσσεται σύμφωνα με τις προβλέψεις του προγράμματος του Μαΐου», όπως μας διαβεβαίωσε το κλιμάκιο ελέγχου της τρόικας. Κι έτσι μια ολόκληρη χώρα, η οικονομία, η κοινωνία και ο λαός της έχουν βρεθεί στην ίδια ακριβώς κατάσταση με τον γάιδαρο του Ναστρεντίν Χότζα, ο οποίος, πριν ακριβώς τα τινάξει, επέδειξεεξαιρετικές επιδόσεις προσαρμογής στη... λιτότητα.
Βαθύ μυστήριο οι... τόκοι!
Τι συμβαίνει όμως στ’ αλήθεια; Στη γενική εικόνα του κρατικού προϋπολογισμού αρχίζει να αποτυπώνεται η επίδραση της βαθιάς ύφεσης που πλήττει την ελληνική οικονομία. Τα κρατικά έσοδα μειώθηκαν τον μήνα Ιούλιο κατά 6,9% σε σχέση με τον περσινό Ιούλιο, παρά την άγρια φοροεπιδρομή, αφήνοντας ερωτήματα για το κατά πόσο θα μπορέσει να πιάσει η κυβέρνηση τον στόχο του «μνημονίου».
Στον Πίνακα 1 έχουμε τα αποτελέσματα της περιόδου Ιανουαρίου - Ιουλίου, όπως επίσημα εκτιμώνται από την κυβέρνηση. Παρά την εμφανιζόμενη συνολική μείωση σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του 2009, τα κρατικά έσοδα αρχίζουν να υστερούν σε σχέση με τις αρχικές προβλέψεις για το 2010 κατά 7%, ενώ οι δαπάνες υπερβαίνουν τις προβλέψεις κατά 19%. Έτσι, ενώ το πρωτογενές έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού προβλεπόταν την περίοδο αυτή να κινείται στα 1,7 δισ. ευρώ, στην πράξη κινείται στα10 δισ. ευρώ. Πάντα κατά την επίσημη εκτίμηση της κυβέρνησης.
Πρέπει να έχουμε πάντα υπόψη ότι όλα αυτά τα στοιχεία είναι... εκτιμήσεις που εύκολα«μαγειρεύονται», όπως έχει αποδείξει η πρακτική των κυβερνήσεων εδώ και χρόνια. Έτσι είναι μάλλον περίεργο το γεγονός ότι οι δαπάνες για τόκους που εμφανίζονται ως εκτίμηση είναι σημαντικά χαμηλότερες από τις προβλεπόμενες. Ειδικά όταν γνωρίζουμε ότι οι τόκοι που θα κληθεί να πληρώσει το κράτος για τα ομόλογα και τα έντοκα γραμμάτιά του είναι σημαντικά αυξημένοι λόγω της ανόδου των επιτοκίων.
Τι έγινε λοιπόν; Δεν γνώριζε η κυβέρνηση εξ αρχής τι τόκους έχει να πληρώσει αυτήν την περίοδο το κράτος ή έκανε κάποια ρύθμιση με ορισμένους από τους δανειστές μετακινώντας μέρος των τόκων σε άλλη περίοδο; Μήπως έχει αρχίσει κρυφά η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους με επιλεκτικές ρυθμίσεις προς συγκεκριμένους κατόχους ομολόγων; Στο τέλος του έτους θα φανεί.
Καταλύτης οι περικοπές
Μπορούμε λοιπόν να μιλάμε για δημοσιονομικό εκτροχιασμό; Κατά τη γνώμη μας, δεν είναι αυτό το πιο σπουδαίο. Άλλωστε η κυβέρνηση και η τρόικα ξέρουν τη μηχανή. Θα δουν ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά και θα προκηρύξουν ένα νέο κύμα φοροεπιδρομών και περικοπών. Το βασικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας δεν είναι η δημοσιονομική πειθαρχία και το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού. Αντιθέτως, η πολιτική περικοπών και λιτότητας, προκειμένου να περιοριστεί το κρατικό έλλειμμα, αποδεικνύεται βασικός καταλύτης για την επιδείνωση όλων των ζωτικών λειτουργιών της ελληνικής οικονομίας.
Χαρακτηριστικά, το επίσημο ΑΕΠ της χώρας σημείωσε το πρώτο τρίμηνο του 2010 μείωση 2,5% σε σχέση με το πρώτο τρίμηνο του 2009. Αν το πρώτο τρίμηνο του 2009 σημείωσε αύξηση σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2008 κατά 0,3%, για να εμφανίσει τελικά μείωση σε ετήσια βάση κατά 2,2% σε σχέση με το 2008, τότε η μείωση του πρώτου τριμήνου το 2010 προϊδεάζει για μια συνολική ετήσια μείωση της τάξης του 5%.
Σ' αυτήν περίπου την εκτίμηση καταλήγει και οEconomist, που εκτιμά ότι στο εξάμηνο η μείωση του ΑΕΠ της Ελλάδας κινείται γύρω στο 4%, για να καταλήξει στο τέλος του έτους στο -4,8%. Ενώ για το 2011 εκτιμά τη μείωση του ΑΕΠ σε 3,8%.
Διάψευση της τρόικας
Ωστόσο οι εκτιμήσεις αυτές, οι οποίες απέχουν σημαντικά από τις προβλέψεις της τρόικας για μείωση του ΑΕΠ κατά 4% το 2010 και 2,5% το 2011, θεωρούνται σήμερα μάλλον πολύ αισιόδοξες. Κι αυτό διότι το πρώτο τρίμηνο του 2010 δεν είχαν γίνει ακόμη αισθητές στην οικονομία οι τραγικές συνέπειες των πολιτικών δραστικής λιτότητας και περικοπών που επιβλήθηκαν στη χώρα από το μνημόνιο. Αυτό φαίνεται από τη δραματική επιδείνωση όλων των ζωτικών δεικτών της ελληνικής οικονομίας.
1. Η οικοδομή, ένας κλάδος που τα προηγούμενα χρόνια «σήκωσε» την ελληνική οικονομία, καταγράφει αρνητικά ρεκόρ μήνα με μήνα. Ο όγκος κτιρίων για τα οποία εκδόθηκαν νέες άδειες τους πρώτους πέντε μήνες του 2010 δείχνουν κάθετη πτώση κατά 22,4%. Τίποτε δεν δείχνει ότι μπορεί ο κλάδος να ανακάμψει έστω και προσωρινά.
2. Η βιομηχανία, όπως φαίνεται από τον Πίνακα 2, παρουσιάζει συνεχή κάμψη σε σχέση με το 2009, παρ’ ότι το 2009 συρρικνώθηκε κατά 2,9% σε σχέση με το 2008. Όμως το 2010 η συρρίκνωση της βιομηχανίας ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Το πρώτο εξάμηνο του χρόνου παρουσίασε μείωση 5,8% σε σχέση με το πρώτο εξάμηνο του 2009, ενώ σε ετήσια βάση η συρρίκνωση το 2010 κινείται πάνω από 7,9%!
Το αποτέλεσμα είναι η κατακόρυφη πτώση του βαθμού αξιοποίησης του παραγωγικού δυναμικού στη βιομηχανία, ο οποίος το 2010 κινείται γύρω στο68,6%, όταν το 2009 ήταν 70,5%, το 2008 75,9%, το 2007 77,0% και το 2006 76,2%. Έτσι ο βαθμός αξιοποίησης έχει πλέον υποχωρήσει στα χαμηλότερα επίπεδα των τελευταίων τριών δεκαετιών. Αυτό υποδηλώνει, αφενός, μια σοβαρή υποχώρηση της παραγωγικότητας της οικονομίας και, αφετέρου, μια επίσης σοβαρή υποχώρηση των επενδύσεων στην παραγωγή. Με άλλα λόγια, τα στοιχεία υποδηλώνουν μια ταχύτατη διάλυση της όποιας παραγωγικής βάσης έχει απομείνει στη χώρα, με ρυθμούς μη αναστρέψιμους.
Ενεργειακή κατάρρευση
Η κατάσταση αυτή αποτυπώνεται όχι μόνο στη μεταποίηση, αλλά ακόμη και στον κλάδο της ενέργειας, ο οποίος σημειώνει με τη σειρά του μειώσεις - ρεκόρ. Το 2008 η παραγωγή ενέργειας μειώθηκε κατά 2,4%, το 2009 κατά 2,9%, ενώ το πρώτο τρίμηνο του 2010 μειώθηκε κατά 7,7% σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο του προηγούμενου χρόνου και σε ετήσια βάση η μείωση της παραγωγής ενέργειας κινείται γύρω στο 5,9% σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο.
Ποια οικονομία μπορεί να επεκταθεί χωρίς μια αντίστοιχη αύξηση της παραγωγής ενέργειας; Και τι σημαίνει για μια οικονομία όταν ο κλάδος της ενέργειας συρρικνώνεται σε τέτοιο βαθμό; Ιδίως όταν η κατάσταση αυτή αφορά την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, η οποία σε δωδεκάμηνη βάση παρουσιάζει μείωση της τάξης του 10,6%! Ακόμη και τον Ιούνιο, οπότε για ευνόητους λόγους η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας παρουσιάζει κορύφωση, σημείωσε μείωση της τάξης του 7%.
Οι μειώσεις αυτές σηματοδοτούν, αφενός, την παραγωγική κατάρρευση της ΔΕΗ και γενικά του τομέα ενέργειας, πάνω στα ερείπια του οποίου θα επιχειρηθεί η απελευθέρωση της ενέργειας. Αφετέρου συνδέονται με σημαντική μείωση της ενεργού ζήτησης, που κυμαίνεται το πρώτο εξάμηνο του 2010 γύρω στο -6%. Αυτό ισοδυναμεί με αντίστοιχη συρρίκνωση της πραγματικής οικονομίας, μια και, χωρίς ζήτηση για ηλεκτρική ενέργεια, δεν μπορεί να νοηθεί πραγματική επέκταση της οικονομίας.
Αν σ' αυτήν τη συρρίκνωση προστεθεί η μέση αύξηση του ετήσιου κόστους της οικονομίας, που μπορεί να υπολογιστεί από τον ετήσιο τιμάριθμο – τον οποίο η τρόικα εκτιμά φέτος πάνω από 4,5% –, τότε η χώρα αντιμετωπίζει μια πιθανή μείωση του ΑΕΠ της τάξης του 12% για το 2010.
Ραγδαία επιδείνωση του ΑΕΠ
Την προοπτική μιας τόσο δυσμενούς εξέλιξης φαίνεται να υποστηρίζει και η κατάσταση στις υπηρεσίες, όπως φαίνεται από τον Πίνακα 2, αλλά και η δραματική κατάσταση στο λιανεμπόριο. Είναι χαρακτηριστικό ότι το πρώτο τρίμηνο του 2010, μεμείωση του ΑΕΠ κατά 2,5% σε σύγκριση με τοαντίστοιχο τρίμηνο του 2009, είχαμε μια μέση άνοδο του όγκου λιανικών πωλήσεων την ίδια περίοδο κατά 5,8%. Το επόμενο τρίμηνο υπολογίζεται ότι αντί για αύξηση έχουμε μια μέση πτώση του όγκου λιανικών πωλήσεων γύρω στο 6,5%.
Αυτό – σε συνδυασμό με την κατάσταση διάλυσης της παραγωγής – σηματοδοτεί μια τόσο ραγδαία επιδείνωση του ΑΕΠ, που σίγουρα θα ξεπεράσει μιαμείωση της τάξης του 5% για το εξάμηνο με πρόβλεψη για πάνω από 10% με το κλείσιμο του έτους.
Η δραματική μείωση της ιδιωτικής κατανάλωσης, από την οποία εξαρτάται πάνω από το 70% του ΑΕΠ, καταγράφεται και στη σημαντική μείωση των εισαγωγών. Μόνο τον Ιούνιο υποχώρησαν κατά 25%,ενώ το δωδεκάμηνο Ιουλίου 2009 - Ιουνίου 2010 η συνολική αξία των εισαγωγών παρουσίασε μείωση19,4% σε σύγκριση με το αντίστοιχο δωδεκάμηνο Ιουλίου 2008 - Ιουνίου 2009.
Η ραγδαία πτώση των εμπορευματικών εισαγωγών δεν υποδηλώνει μόνο συρρίκνωση της εγχώριας κατανάλωσης, αλλά και σοβαρή τάσησυρρίκνωσης των επενδύσεων παγίου κεφαλαίου στην ελληνική οικονομία, κυρίως σε ό,τι αφορά τον μηχανολογικό εξοπλισμό και τις εγκαταστάσεις στην παραγωγή. Επομένως τους επόμενους μήνες είναι αναμενόμενη μια περαιτέρω επιδείνωση του δείκτη επενδύσεων στην ελληνική οικονομία.
Εφιαλτική ανεργία
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Καταρχάς σηματοδοτούν μια τόσο βαθιά ύφεση στην ελληνική οικονομία, ώστε είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς με ποιον τρόπο μπορεί να αναχαιτιστεί, από τη στιγμή που η περιοριστική πολιτική και λιτότητα αφαιρεί γύρω στο 10% από την ενεργό ζήτηση της οικονομίας κάθε χρόνο εφαρμογής της πολιτικής του μνημονίου.
Οι φλυαρίες ότι η απορρύθμιση των «κλειστών επαγγελμάτων» και η απελευθέρωση των πάντων μαζί με τις ιδιωτικοποιήσεις μπορούν να αναχαιτίσουν την ελεύθερη πτώση της οικονομίας ξεφεύγουν από το πεδίο της οικονομικής ανάλυσης και εντάσσονται είτε στη σφαίρα της οικονομικής θεολογίας της αγοράς, η οποία έτσι ή αλλιώς μας οδήγησε στο μεγάλο κραχ του 2008 και τη συνεχιζόμενη παγκόσμια κρίση, είτε στηδιατεταγμένη προπαγάνδα.
Η αλήθεια είναι ότι, αν η μείωση της τάξης του 2,5% του ΑΕΠ για το πρώτο τρίμηνο του 2010 προκάλεσε ανεργία της τάξης του 11,7%, τότε μια πιθανή μείωση – ακόμη και με τους πιο μετριοπαθείς υπολογισμούς – της τάξης του 4,8% του ΑΕΠ σε ετήσια βάση μπορεί να πυροδοτήσει μια ανεργία της τάξης του 22%. Ενώ προβλέπεται ταυτόχρονα μια σοβαρή μείωση της απασχόλησης στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό της χώρας κατά 4% ή 5% λόγω κυρίως της αύξησης εκείνων των τμημάτων της αυτοαπασχόλησης και της μισθωτής εργασίας που καταστράφηκαν ή βρέθηκαν στην ανεργία πάνω από 12 μήνες και εγκατέλειψαν την αναζήτηση εργασίας.
Ο αριθμός αυτός θα αυξηθεί κατακόρυφα τόσο από ανέργους μακράς διάρκειας όσο και από αυτοαπασχολούμενους, ελεύθερους επαγγελματίες και μικρούς επιχειρηματίες, που ήδη αντιμετωπίζουν το φάσμα της ολοκληρωτικής καταστροφής. Προς το τέλος του έτους υπολογίζεται ότι μόνο ένας στους δύο από τον οικονομικά ενεργό πληθυσμό θα έχει μια κάποια πιθανότητα για απασχόληση, μισθωτή ή άλλη. Μπορεί να επιβιώσει η πλειονότητα του πληθυσμού της χώρας με απασχολούμενο έναν στους τρεις κατοίκους, και μάλιστα υπό συνθήκες απασχόλησης άκρως επισφαλείς;
Επισφαλής η Ελλάδα...
Τι γίνεται όμως με την εικόνα της Ελλάδας στις διεθνείς αγορές; Μην ξεχνάμε ότι όλα αυτά γίνονται για να ανακτήσει, υποτίθεται, η Ελλάδα την αξιοπιστία της στις αγορές και να ξαναγυρίσει σ' αυτές. Ποια είναι λοιπόν η υποδοχή των αγορών; Αυτήν μπορούμε να τη διαπιστώσουμε από τον Πίνακα 3, όπου εμφανίζεται η πορεία των ελληνικών ομολόγων από τον Οκτώβριο του 2009 έως τον Ιούνιο του 2010.
Από τον πίνακα διαπιστώνουμε ότι η εκτίναξη των επιτοκίων αγοράς των ελληνικών ομολόγων όχι μόνο δεν αναχαιτίστηκε από τον μηχανισμό στήριξης, αλλά όσο περισσότερο εφαρμόζονται οι πολιτικές προσαρμογής στο μνημόνιο τόσο περισσότερο απαγορευτικές γίνονται οι συνθήκες για προσφυγή στις αγορές. Είναι χαρακτηριστικό ότι και μετά τον Ιούνιο τα επιτόκια του 10ετούς συνεχίζουν να πετούν στα ύψη. Στα τέλη Ιουλίου είχαν διαμορφωθεί γύρω στο 10,25%, ενώ στις αρχές Αυγούστου γύρω στο10,10%, σύμφωνα με το Bloomberg.
Οι συνθήκες αυτές έφεραν στα ελληνικά ομόλογα μεγάλες απώλειες. Έτσι την περίοδο που απεικονίζεται στον Πίνακα 3 το τριετές ομόλογο αναφοράς έχασε το 20,4% της αξίας του, το δεκαετές έχασε το 35,6% της αξίας του, ενώ το τριακονταετές έχασε το 35,1% της αξίας του. Αυτό έχει οξύνει το πρόβλημα ρευστότητας για τις εγχώριες τράπεζες, που χρησιμοποιούν τα κρατικά ομόλογα ως εγγύηση για την άντληση ρευστότητας από τηνΕΚΤ. Η διαρκής υποβάθμιση των ελληνικών ομολόγων εξανάγκασε την κυβέρνηση να ενισχύσει τις τράπεζες με άλλα 25 δισ. ευρώ κρατικές εγγυήσεις προκειμένου να συνεχίσουν να αντλούν ρευστότητα από την ΕΚΤ. Ενώ δεν αποκλείεται μέχρι το φθινόπωρο να διατεθούν άλλα 25 δισ., μια και όσα δόθηκαν ίσα που αρκούν για ένα τρίμηνο.
Το αποτέλεσμα είναι ότι, όσο συνεχίζεται αυτή η πολιτική του μνημονίου και της τρόικας, η Ελλάδα γίνεται ακόμη πιο επισφαλής για τις αγορές και η άμεση πτώχευση έρχεται ακόμη πιο κοντά. Δεν είναι τυχαίο ότι οι δυο εκδόσεις έντοκων γραμματίων 26 και 13 εβδομάδων, που έγιναν στις13.7 και 20.7 αντίστοιχα, προσφέρθηκαν στην αγορά αφού πρώτα είχε συμφωνηθεί ποιοι θα τα αγοράσουν από την ντόπια αγορά. Προσφορά από τις διεθνείς αγορές δεν υπήρξε.
Πρόκειται για εγχώριες τράπεζες και «ημέτερους» της κυβέρνησης που άδραξαν την ευκαιρία νακερδοσκοπήσουν με πολύ βραχυπρόθεσμη απόδοση. Η κυβέρνηση όμως είχε αρχικά προγραμματίσει και μια έκδοση έντοκου γραμματίου 52 εβδομάδων, το οποίο δεν τόλμησε να θέσει σε δημοπρασία. Κι ο λόγος είναι απλός. Δεν βρήκε κανέναν, ούτε καν τους δικούς της «ημετέρους», να ρισκάρει τα λεφτά του για έναν χρόνο. Αυτό λέει πολλά για τις προθεσμίες που υπάρχουν για την ήδη χρεοκοπημένη Ελλάδα.
πηγή : "ποντίκι"
Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010
Οι νεκροί της Δημοκρατίας στέλνουν μήνυμα…
| |
«Μεμονωμένη» βία, μόνιμη ατιμωρησία»
Όργιο κρατικής βίας
Της Κάτιας Αντωνιάδη
Τον πρώτο που τους φάνηκε ύποπτος για την κλοπή ενός αυτοκινήτου, τον έσπασαν στο ξύλο. Κάποιος άλλος υποδείχθηκε ως πορτοφολάς και εκτελέστηκε. Ενας τρίτος φορούσε... λάθος χρώμα παπούτσια και βρέθηκε πίσω από τα κάγκελα. Ποιος έχει δώσει το δικαίωμα στους αστυνομικούς να ξυλοφορτώνουν, να απειλούν και να σκοτώνουν τους πολίτες; Για την Ιστορία, ο πρώην πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης τούς είχε πει κάποτε: «Το κράτος είστε εσείς». Και αυτοί, από τότε, το έδεσαν κόμπο.
30/4/1976: Ο Σιδερής Ισιδωρόπουλος, 16 ετών, μαθητής και μέλος της αριστερής οργάνωσης «Κ.Ο. Μαχητής», κόλλαγε αφίσες στην πλατεία Κοτζιά για τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς, όταν κατέφθασαν τα αστυνομικά όργανα για συλλήψεις. Στην προσπάθειά του να ξεφύγει, παρασύρθηκε από διερχόμενο αυτοκίνητο στην Πειραιώς. Η κηδεία του μετατράπηκε σε μαχητική διαδήλωση με κεντρικό σύνθημα «Κάτω η Νέα Τρομοκρατία».
25/5/1976: Ο τότε υπουργός Απασχόλησης της κυβέρνησης Καραμανλή, ο Κωνσταντίνος Λάσκαρης, με τον περίφημο «αντισυνδικαλιστικό νόμο 330», γίνεται το «κόκκινο πανί» για τους εργαζομένους, οι οποίοι προχωρούν σε κινητοποιήσεις. Στις 25 Μαΐου, κατά τη διάρκεια πανεργατικού συλλαλητηρίου, οι συγκρούσεις πολλαπλασιάστηκαν. Μια «αύρα» (θωρακισμένο αυτοκίνητο καταστολής διαδηλώσεων) της Αστυνομίας, ενώ καταδίωκε διαδηλωτές, σκότωσε μια μικροπωλήτρια, την 67χρονη Αναστασία Τσιβίκα.
11/7/1978: Ο Βασίλης Τσιρώνης, γιατρός, βρήκε τον θάνατο κατά τη διάρκεια νυχτερινής εισβολής των, νεοσύστατων τότε, Μονάδων Εθνικής Ασφάλειας στο σπίτι του. Ο Τσιρώνης είχε νωρίτερα κηρύξει το διαμέρισμά του «ελεύθερο και ανεξάρτητο κράτος» και κάθε ημέρα έβγαινε στο μπαλκόνι του και με μεγάφωνα ή με έναν φορητό τηλεβόα διάβαζε στο συγκεντρωμένο πλήθος τα «πολεμικά ανακοινωθέντα» του ενάντια στο «κράτος των μαύρων» (εννοώντας των φασιστών). Ο Τσιρώνης έπεσε νεκρός μέσα στο διαμέρισμά του, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες.
28/10/1980: Ο Τάσος Μαγλαρίδης συμμετείχε σε συγκέντρωση αντιστασιακών στη Θεσσαλονίκη, στις 28 Οκτωβρίου 1980. Οταν οι διαδηλωτές επιχείρησαν να παρελάσουν στη Νεάπολη, δέχτηκαν επίθεση της αστυνομίας. Ο 76χρονος, χτυπημένος άσχημα, μεταφέρθηκε στο ΑΧΕΠΑ για να υποκύψει στα τραύματά του ένα μήνα μετά.
Μαρίνος Χριστόπουλος, 24/10/2001
16/11/1980: Επτά χρόνια μετά τη μεγάλη εξέγερση, στις 16 Νοεμβρίου του 1980 οι εορταστικές εκδηλώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου κορυφώθηκαν με την καθιερωμένη πορεία. Η κυβερνητική απαγόρευση για πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία πυροδότησε τις αντιδράσεις μεγάλης ομάδας διαδηλωτών, η οποία επιχείρησε να σπάσει τον κλοιό των αστυνομικών που είχαν παραταχθεί στη Βασιλίσσης Σοφίας μπροστά στη Βουλή. Τα ΜΑΤ επιτέθηκαν και συνέλαβαν τη Σταματίνα Κανελλοπούλου, 21 χρόνων, εργάτρια, την οποία χτύπησαν -σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής- μέχρι θανάτου. Σε άλλο σημείο της Αθήνας δολοφονήθηκε με παρόμοιο τρόπο και ο 26χρονος Ιάκωβος Κουμής.
15/8/1985: Ο αστυνομικός Νίκος Σταθόπουλος πυροβολεί από περιπολικό και σκοτώνει την Αμερικανίδα Κάθριν Τζον Μπουλ, μετά την άρνηση της τελευταίας να γίνει έλεγχος στο αυτοκίνητό της. Η κοπέλα ήταν 22 ετών.
17/11/1985: Την Κυριακή 17 Νοεμβρίου 1985, ο μαθητής Μιχάλης Καλτεζάς σκοτώνεται από αστυνομικό κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Ο αστυνομικός Αθανάσιος Μελίστας πυροβόλησε τον νεαρό στην οδό Σολωμού στα Εξάρχεια, καθώς αυτός έτρεχε μαζί με άλλους διαδηλωτές για να διαφύγουν. Προηγουμένως είχαν επιτεθεί σε κλούβα της αστυνομίας σταθευμένη στην οδό Στουρνάρη. Ο θάνατός του προκάλεσε κύματα οργής.
Ο Αθανάσιος Μελίστας καταδικάστηκε πρωτόδικα σε δυόμισι χρόνια φυλάκιση με αναστολή και σε δεύτερο βαθμό αθωώθηκε στις 25/1/1990 από το Εφετείο, καθώς του αναγνωρίστηκε ως ελαφρυντικό το ότι ήταν «εν βρασμώ ψυχής».
9/2/1986: Ο 17χρονος Μανώλης Κανδονολέων, επιβάτης σε κλεμμένο αυτοκίνητο, πυροβολήθηκε στο κεφάλι από τρεις αστυνομικούς έπειτα από καταδίωξη. Τα ονόματα των δραστών δεν έγιναν ποτέ γνωστά και δεν επακολούθησε δίκη.
Παναγιώτης Κετίκης, 5/5/2007
3/9/1986: Ο Αγγελος Μαυροειδής, 60 ετών, εργάτης της ΕΔΟΚ-ΕΤΕΡ, πραγματοποιούσε μαζί με 650 συναδέλφους του καθιστική διαμαρτυρία έξω από το υπουργείο Βιομηχανίας, ύστερα από άρνηση της τότε υφυπουργού Βάσως Παπανδρέου να τους δεχτεί για το θέμα της μη καταβολής δεδουλευμένων τους. Αστυνομικοί τούς απώθησαν βίαια, με αποτέλεσμα το σοβαρό τραυματισμό του. Πέθανε από μετατραυματική επιπλοκή στο ΚΑΤ λίγες μέρες μετά.
4/1/1987: Ο αστυνομικός της Ασφάλειας Παντελής Χατζής σκότωσε, ύστερα από λογομαχία, τον 19χρονο Λουκά Γράψα.
14/6/1988: Ο αστυνομικός Θωμάς Μακρής δολοφονεί με το περίστροφό του τον Νίκο Παπαγγελάκη μέσα σε ουζερί, ύστερα από μεταξύ τους παρεξήγηση.
8/3/1990: Ο 37χρονος αστυφύλακας Γρηγόρης Σπυράκος πυροβολεί και σκοτώνει τον 15χρονο διαρρήκτη βίντεο κλαμπ, Δημήτρη Κίκερη στην Πρέβεζα. Το θύμα ήταν παγιδευμένο στην τουαλέτα του «βιντεάδικου» που λίγο πριν είχε επιχειρήσει να διαρρήξει.
10/1/1991: «ΚΑΠΑ ΜΑΡΟΥΣΗ». Χαρακτηρίστηκε ως η μαζικότερη επίθεση κατά πολιτών από τις δυνάμεις καταστολής. Την επαύριο της δολοφονίας του καθηγητή Τεμπονέρα, μικροεπεισόδια στις παρυφές διαδήλωσης στην Αθήνα κατέληξαν σε πολύωρες συγκρούσεις νέων με τα ΜΑΤ. Ενα από τα εκατοντάδες δακρυγόνα που ρίχτηκαν κατά των διαδηλωτών προκάλεσε πυρκαγιά στο βιβλιοχαρτοπωλείο Λίβα και στο κτίριο του «Κ. Μαρούση». Νεκροί από ασφυξία ανασύρθηκαν ο 32χρονος επιχειρηματίας Περικλής Ρεπάκης, ο 57χρονος δικηγόρος Μανόλης Κοντόπουλος, ο 59χρονος χρυσοχόος Ιωάννης Νεμετζίδης κι ένα -αγνώστων στοιχείων- νεαρό άτομο. Παρά την ύπαρξη πλήθους επώνυμων μαρτύρων για τα αίτια της πυρκαγιάς, η υπηρεσιακή ΕΔΕ έκλεισε την υπόθεση κάνοντας λόγο για «εμπρησμό του κτιρίου από αναρχικούς». Αργότερα, σύμφωνα με το βούλευμα του συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθηνών (3418/1997), η πυρκαγιά χαρακτηρίστηκε βομβιστική ενέργεια και αποδόθηκε είτε σε ρίψη βόμβας μολότοφ από τους αναρχικούς είτε σε ρίψη δακρυγόνων με ειδικά τουφέκια από τους αστυνομικούς.
Αυγουστίνος Δημητρίου, 17/11/2006
10/1/1994: Ο 28χρονος Θοδωρής Γιάκας, κάνοντας τη νυχτερινή βόλτα του στην ερημιά του Μοσχάτου, βρίσκεται νεκρός από σφαίρες αστυνομικών. Ο λόγος; Αρνήθηκε να δώσει τα στοιχεία του σε αστυνομικούς και τράπηκε σε φυγή. Δέχτηκε πισώπλατα τέσσερις σφαίρες από τον αρχιφύλακα Ευάγγελο Λαγογιάννη. Μετά το φονικό, το θύμα παρουσιάστηκε ως επικίνδυνος δραπέτης ψυχιατρείου, ωστόσο ο Τύπος της εποχής χαρακτήρισε το γεγονός «εν ψυχρώ δολοφονία».
21/1/1991: Ο 25χρονος Τούρκος πρόσφυγας Σουλεϊμάν Ακιάρ συλλαμβάνεται στην Αθήνα με την κατηγορία της διακίνησης ναρκωτικών. Σακατεμένος από τα βασανιστήρια, μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ όπου ξεψύχησε στις 29 Ιανουαρίου. Τον άγριο βασανισμό του θύματος από τους αστυνομικούς της Δίωξης Ναρκωτικών επιβεβαίωσε ο ιατροδικαστής Μπεναρδής, ωστόσο η μήνυση που έγινε μπήκε στο αρχείο.
16/5/1992: Ο αστυφύλακας Σεραφείμ Σταθογιάννης πυροβόλησε και σκότωσε τον 41χρονο Νικόλαο Σιακαπέτη, ιδιοκτήτη μπαρ, ύστερα από συμπλοκή.
13/4/1993: Στον Πόρο, ο αρχιφύλακας Ηλίας Σταματόπουλος τραυματίζει βαριά τον 40χρονο σερβιτόρο Τάσο Σωτηράκη και πυροβολεί και σκοτώνει τον 26χρονο Γιάννη Τζίτζη. Το Κακουργιοδικείο Πειραιά καταδίκασε αργότερα σε ισόβια κάθειρξη και πρόσκαιρη κάθειρξη 17 χρόνων τον δράστη. Σημειώνεται ότι ο Σταματόπουλος στο παρελθόν είχε παραπεφθεί στο πειθαρχικό συμβούλιο του Σώματος για άλλα παραπτώματα.
12/9/1993: Στη Βέροια, νεαρός Αλβανός, ο οποίος σύμφωνα με καταγγελία προσπαθούσε να διαρρήξει δυο αυτοκίνητα, έπεσε νεκρός από σφαίρα του ανθυπαστυνόμου Αντώνη Δελλά. Σύμφωνα με ανακοίνωση της Αστυνομίας, ο Δελλάς πυροβόλησε ενώ βρισκόταν σε άμυνα.
Ηρακλής Μαραγκάκης, 9/12/2003
22/11/1993: Ο 26χρονος Δημήτρης Ε. Γλυκογιάννης δέχτηκε μια σφαίρα στην κοιλιά από πυροβολισμό που του έριξε ο αστυφύλακας Λυκογιάννης το βράδυ της 22ης Νοεμβρίου στη Νέα Χαλκηδόνα.
Ο νεαρός -κατάδικος για φόνο σε πολυετή κάθειρξη- είχε δραπετεύσει τον Ιανουάριο του ίδιου έτους και έκτοτε η Αστυνομία τον αναζητούσε. Εκείνο το βράδυ, αστυνομικοί του τμήματος Σεπολίων προσπάθησαν να τον παγιδεύσουν. Ο Γλυκογιάννης προσπάθησε να διαφύγει με αυτοκίνητο, κάνοντας ταυτόχρονα μια «ύποπτη κίνηση». Ο αστυφύλακας Λυκογιάννης εξέλαβε την κίνηση του διωκόμενου ως προσπάθεια να τραβήξει πιστόλι και πυροβόλησε, πετυχαίνοντας τον κατάδικο στην κοιλιά. Ο Γλυκογιάννης επέζησε. Αργότερα αποδείχτηκε ότι δεν οπλοφορούσε.
20/2/1994: Στο χωριό Δαλαμανάρα Αργους, αστυνομικός πυροβόλησε και σκότωσε Αλβανό λαθρομετανάστη στη διάρκεια συμπλοκής σε πορτοκαλεώνα. Πλήρωμα περιπολικού ερευνούσε για λαθρομετανάστες στην περιοχή, όταν είδε δύο από αυτούς να τρέχουν. Σύμφωνα με την ανακοίνωση της Αστυνομίας, ο ένας από τους Αλβανούς γύρισε πίσω, έβγαλε ένα μαχαίρι και όρμησε πάνω τους. Ο αστυνομικός Αντώνης Μεζίνης τράβηξε το υπηρεσιακό του πιστόλι και πυροβόλησε μία φορά στο κεφάλι τον Αλβανό, που έπεσε νεκρός.
25/2/1995: Επεισόδιο με θύμα νεαρό Αλβανό συνέβη στην αγροτική περιοχή Κρανιές της Φλώρινας. Ομάδα αστυνομικών του αποσπάσματος Ψαράδων Φλώρινας είχε στήσει ενέδρα σε Αλβανούς λαθρομετανάστες. Κατά τη διάρκεια του ελέγχου σε 18 λαθρομετανάστες, ο 18χρονος Αλμπερτ Κούκα έβγαλε -σύμφωνα με ανακοίνωση της αστυνομίας- μαχαίρι. Τότε ο Σωκράτης Παπαδόπουλος, μέλος του αποσπάσματος, προσπάθησε να τον αφοπλίσει. Το περίστροφο του αστυνομικού, όπως αναφέρουν οι καταθέσεις των συναδέλφων του, εκπυρσοκρότησε με αποτέλεσμα ο 18χρονος να τραυματιστεί θανάσιμα στο πρόσωπο.
20/1/1996: Κατά τη διάρκεια επιχείρησης-«σκούπα» στη Σκάλα Ωρωπού, ο αστυνόμος Διονύσης Καρακαϊδός σκοτώνει Αλβανό μετανάστη. Το όπλο του αστυνομικού «εκπυρσοκροτεί» κατά τη διάρκεια της καταδίωξης του υπόπτου.
Μιχάλης Καλτεζάς, 17/11/85
6/4/1996: Ο 25χρονος Αποστόλης Κεραμιδάς δολοφονείται από αστυνομικούς στη Νίκαια. Το θύμα, μαζί με τον συνομήλικο φίλο του, Κώστα Κάλφα, το βράδυ της συμπλοκής ετοιμάζονταν να ληστέψουν μεγάλο σουπερμάρκετ της Νίκαιας. Περιπολικό της Αμεσης Δράσης έσπευσε στην περιοχή και καταδίωξε τους επίδοξους ληστές, με αποτέλεσμα τον θάνατο του Αποστόλη Κεραμιδά.
14/6/1996: Για δύο... καρπούζια, ο αγροφύλακας Αθανάσιος Μάτος δολοφόνησε τον 20χρονο Φαντίλ Ναμπούζι στο χωριό Αργυροπούλι της Λάρισας. Ο 58χρονος Αθανάσιος Μάτος πυροβόλησε με 32άρι περίστροφο τον 20χρονο στο στήθος. Ο αγροφύλακας μετέφερε τον νεαρό στο Κέντρο Υγείας Τυρνάβου, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός του.
5/6/1996: Ο 26χρονος αστυφύλακας Ηρακλής Νικολόπουλος δολοφόνησε τον Γιώργο Φραγκογιάννη, 37 χρόνων, και τραυμάτισε τον Θεμιστοκλή Καλαποθαράκο, 33 χρόνων, σε νυχτερινό κέντρο του Π. Φαλήρου. «Το 'χα πάρει απόφαση εδώ και ένα χρόνο να τους πιστολίσω», είπε στους συναδέλφους του όταν συνελήφθη.
Τον Φεβρουάριο του 1996 είχε λάβει αναρρωτική άδεια αορίστου διαρκείας, επειδή παρουσίασε «ψυχολογικά προβλήματα και συνεχόμενη συναισθηματική διαταραχή». Στις αρχές Νοεμβρίου οδηγήθηκε στο δικαστήριο, όπου δήλωσε πως «είχε αποστολή να καθαρίσω την κοινωνία». Η ομολογία του δεν έπεισε τους δικαστές, που τον καταδίκασαν σε ισόβια.
23/6/1996: Ο αναρχικός Χριστόφορος Μαρίνος, 29 ετών, «συνήθης ύποπτος» στις λίστες της Αστυνομίας, βρίσκεται νεκρός κάτω από «περίεργες» συνθήκες στην καμπίνα 53 του πλοίου «Πήγασος».
Ιάκωβος Κουμής, 16/11/1980
22/11/1996: Σε «επιχείρηση» της Αστυνομίας έξω από τη Λιβαδειά, ο 32χρονος αστυφύλακας Δημήτρης Τρίμης σκοτώνει με αυτόματο Μ5 τον 45χρονο Τσιγγάνο Τάσο Μουράτη -ο οποίος βρισκόταν ακινητοποιημένος στο έδαφος. Ο Τρίμης, μολονότι του αποδίδεται κατηγορία για ανθρωποκτονία από πρόθεση, αφήνεται ελεύθερος.
8/2/1997: Ο 19χρονος Αλβανός Εριόν έχασε τη ζωή του όταν «εξοστρακίστηκε» η σφαίρα από το όπλο του αστυνομικού Μιλτιάδη Ανδρεόπουλου. Ο θάνατος του νεαρού είχε ξεσηκώσει θύελλα διαμαρτυριών και με ανακοινώσεις τους το ΚΚΕ και ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ έκαναν λόγο για εν ψυχρώ δολοφονία. «Ηταν ατύχημα...», θα ισχυριστεί απολογούμενος ο αστυφύλακας. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, τη μέρα εκείνη ο Ανδρεόπουλος μαζί με συναδέλφους του εντόπισαν «ύποπτο» αυτοκίνητο με πέντε Αλβανούς λαθρομετανάστες. Ο οδηγός, αντί να σταματήσει στο σήμα των αστυνομικών, κινήθηκε εναντίον τους. Ο Ανδρεόπουλος σημάδεψε τα πίσω λάστιχα και πυροβόλησε, η σφαίρα εξοστρακίστηκε και βρήκε τον άτυχο Αλβανό στο κεφάλι.
Ο θύτης κρίθηκε αθώος τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους από το μικτό ορκωτό δικαστήριο Κοζάνης.
25/5/1997: Ο 28χρονος Φίλιππος Παπαδόπουλος, πρώην υπαξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, «γαζώνεται» από τις σφαίρες των λιμενοφυλάκων που τον καταδίωξαν γιατί πήρε για βόλτα (ή έκλεψε) από τη μαρίνα της Ζέας τη θαλαμηγό «Ναυσικά» Κύπριου επιχειρηματία. Δύο από τις δεκάδες σφαίρες των περιπολικών του Λιμενικού καρφώθηκαν στο στήθος του και έπεσε νεκρός επάνω στα χειριστήρια του σκάφους.
3/8/1997: Ο 26χρονος Ηλίας Μέξης δολοφονείται από τον αστυνόμο Τσαγκράκο, γιατί οδηγούσε ανάποδα σε μονόδρομο στη Νίκαια. Το φόνο του, ο αστυνομικός τον «πλήρωσε» με φυλακή 4,5 χρόνων.
Σταματίνα Κανελλοπούλου, 16/11/1980
2/4/1998: Νεκρός από σφαίρες αστυνομικού, κατά τη διάρκεια συμπλοκής, βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη ο 29χρονος Τσιγγάνος Αγγελος Τζελάλ. Οταν μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο Γιαννιτσών διαπιστώθηκε ο θάνατός του. Για διαφαινόμενη συγκάλυψη φόνου και βιοπραγιών κατά Τσιγγάνων από αστυνομικούς έκαναν λόγο το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι και η Ελληνική Ομάδα για τα Δικαιώματα των Μειονοτήτων.
27/5/1998: Νεκρός έπεσε 30χρονος ληστής από την Καβάλα, ύστερα από συμπλοκή με αστυνομικούς στην Ξάνθη. Λίγο πριν είχε κάνει ληστεία σε βενζινάδικο. Ο δράστης, με το περίστροφο στο χέρι, βγήκε από το βενζινάδικο, αλλά έγινε αντιληπτός από αστυνομικούς που περιπολούσαν στην περιοχή. Οι αστυνομικοί κάλεσαν τον Κυρέλη να σταματήσει. Αυτός όμως, όπως οι ίδιοι ανέφεραν, πυροβόλησε εναντίον τους, εκείνοι ανταπέδωσαν τα πυρά και ο ληστής τραυματίστηκε σοβαρά στην κοιλιακή χώρα.
23/10/1998: Ο 17χρονος Σέρβος μαθητής Μάρκο Μπουλάτοβιτς πυροβολείται στην καρδιά από τον αστυνόμο Κυριάκο Βαντούλη γιατί θεωρήθηκε «ύποπτος για κλοπή». «Ανθρωποκτονία εκ προθέσεως», είπε η εισαγγελέας για το φονικό. Η δεδηλωμένη θέση της ηγεσίας της ΕΛ.ΑΣ. στη Θεσσαλονίκη ήταν ότι «επρόκειτο για ατύχημα». Ο Σέρβος πρόξενος συμφώνησε εν τέλει με αυτή την εκδοχή. Ο Μπουλάτοβιτς είχε υποδειχθεί ως ύποπτος κλοπής από μια ηλικιωμένη γυναίκα, της οποίας το πορτοφόλι είχαν αρπάξει νωρίτερα άγνωστοι. Η Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης έδωσε στη δημοσιότητα δήλωση στην οποία υποστήριζε ότι ο Μάρκο Μπουλάτοβιτς και οι συμμαθητές του είχαν «ασκήσει πίεση» στον αστυνομικό, με αποτέλεσμα να εκπυρσοκροτήσει τυχαία το πιστόλι του. Το θύμα βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη σε εκδρομή με το σχολείο του. Ηταν άοπλος και, όπως διαπιστώθηκε στη συνέχεια, δεν είχε διαπράξει την κλοπή.
25/3/2000: ο 17χρονος Νίκος Λεωνίδης, πρόσφυγας από την Τσάλκα της Γεωργίας, πέφτει νεκρός από σφαίρα του αστυνομικού Ατματζίδη στη Θεσσαλονίκη.
24/10/2001: Ο αστυνομικός Γιώργος Τυλιανάκης δολοφονεί στο Ζεφύρι τον 21χρονο τσιγγάνο Μαρίνο Χριστόπουλο. Ο νεαρός δεν πειθάρχησε σε σήμα ανδρών της Αμεσης Δράσης να σταματατήσει το αυτοκίνητό του για έλεγχο. «Αντιδρώντας ενστικτωδώς, ο αστυφύλακας πυροβόλησε μία φορά με το υπηρεσιακό του όπλο με αποτέλεσμα να τραυματίσει θανάσιμα τον οδηγό», σύμφωνα με την ανακοίνωση της Αστυνομίας. Η σφαίρα κατέληξε στην πίσω πλευρά του κεφαλιού του άτυχου νεαρού.
9/12/2003: Νεκρός από σφαίρες ειδικών φρουρών έπεσε στο Ηράκλειο ο 22χρονος Ηρακλής Μαραγκάκης. Οι δύο ειδικοί φρουροί και ο επικεφαλής αρχιφύλακας που μετείχαν στο μπλόκο έξω από το χωριό Γωνιές ομολόγησαν ότι πυροβόλησαν και οι τρεις εναντίον του αγροτικού αυτοκινήτου, επειδή ο οδηγός δεν σταμάτησε στο σήμα που του έκαναν.
13/1/2004: Ο 42χρονος Μοχάμετ Χαμούτ πεθαίνει από «παθολογικά αίτια» ενώ κρατούνταν από την Αστυνομία Ρεθύμνου, με εμφανή τα σημάδια κακοποίησης και ξυλοδαρμού -σύμφωνα με την ιατροδικαστική έκθεση.
21/12/2004: Σε βασανιστήρια (ξεγύμνωμα, φάλαγγα, εικονικές εκτελέσεις, απειλές με όπλα και άγριο ξύλο) υπέβαλε τουλάχιστον 40 Αφγανούς μετανάστες ομάδα αστυνομικών και ειδικών φρουρών του Αστυνομικού Τμήματος του Αγίου Παντελεήμονα.
17/11/2006: Ο Κύπριος φοιτητής Αυγουστίνος Δημητρίου ξυλοκοπείται ανηλεώς από 8 αστυνομικούς με πολιτικά. Η αστυνομία αναφέρει ότι «έπεσε και χτύπησε σε ζαρντινιέρα». Τηλεοπτικές και ερασιτεχνικές κάμερες έχουν καταγράψει όλο το περιστατικό.
Η ανακοίνωση της ετυμηγορίας του Τριμελούς Εφετείου Θεσσαλονίκης -όπου δικάζονται οι αστυνομικοί- έχει αναβληθεί. Ο εισαγγελέας της έδρας δέχτηκε ότι οι τέσσερις από τους οκτώ κατηγορούμενους αστυνομικούς χτύπησαν τον Αυγουστίνο, οι τρεις παρείχαν ψυχική συνδρομή και ότι ο αστυνομικός διευθυντής προσπάθησε να τους σταματήσει. Πρότεινε την ενοχή των επτά για τα αδικήματα της «επικίνδυνης σωματικής βλάβης» και της «απλής συνεργείας» στην παραπάνω πράξη, καθώς επίσης και την απαλλαγή του τέως διευθυντή της Κρατικής Ασφάλειας Θεσσαλονίκης.
5/5/2007: 19χρονος φοιτητής κατηγορείται για επεισόδια στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο με βασική επιβαρυντική ένδειξη τα... πράσινα παπούτσια που φορούσε, ομοιόχρωμα με εκείνα του δράστη ενός εμπρησμού αυτοκινήτου. Σύμφωνα με το ένταλμα προσωρινής κράτησης (γιατί ο νεαρός οδηγήθηκε στις φυλακές ανηλίκων Αυλώνα), τα ξημερώματα του Σαββάτου 5 Μαΐου «κρατώντας καδρόνι έσπασε το πίσω παρμπρίζ αυτοκινήτου Μερσεντές» και στη συνέχεια «έριξε βόμβα μολότοφ μέσα στο όχημα, με αποτέλεσμα να αναφλεγεί και να καταστραφεί ολοσχερώς». Ο ίδιος και οι συμφοιτητές του υποστηρίζουν ότι ήταν σε πάρτι της Πολυτεχνικής την ώρα των επεισοδίων.
6/12/2008: Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος, 15 ετών, πέφτει νεκρός από σφαίρα αστυνομικού στα Εξάρχεια. Ο θάνατός του υπήρξε η αφορμή για μια σειρά πρωτοφανών πολλαπλών εκδηλώσεων διαμαρτυρίας εναντίον της αστυνομικής βίας σε πόλεις όλης της χώρας, αλλά και στο εξωτερικό.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 13/12/2008
ΑΠΟΦΑΣΗ
ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Παγκόσμιο κάλεσμα για τις μανάδες και τους πατεράδες όλων των 15 χρόνων.
Στην Ελλάδα μας λένε όλους και όλες Αλέξη και Μιχάλη… Μας σκότωσαν οι μπάτσοι … Μας σκοτώνουν με σφαίρες στο ψαχνό μας σκοτώνουν στο ξύλο.
Οι μπάτσοι σκοτώνουν 15χρονα. Όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλο τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο. νεκρός από εξοστρακισμό.
Ζητάμε την αλληλεγγύη των γωνιών μας. Ζητάμε την αλληλεγγύη όλων σας.
Των σπουδαστών των φοιτητών των ανέργων, των εργατών, των λιμενεργατών των ναυτεργατών των αγροτών και όλων όσων έχουν παιδιά...
Των δασκάλων μας, των καθηγητών μας, των φίλων μας, των γειτόνων μας, όλων όσων παραμένουν άνθρωποι που αντιστέκονται στο άδικο και το παράλογο.
Γιατί έχουν σίγουρα και αυτοί παιδιά αν δεν κάνουμε λάθος. Και αν δεν πεθαίνουν τα παιδιά τους με σφαίρες στο ψαχνό, πεθαίνουν καθημερινά με εκρήξεις στις ναυπηγοεπισκευάσθηκες ζώνες με εργατικά ατυχήματα, η πνίγονται μαζικά στα σαπιοκάραβα
Κλείσαμε μια εβδομάδα από τη δολοφονία του αδελφού μας φίλους μας και συντρόφου μας Αλέξη από τις σφαίρες του μπάτσου φρουρού του κράτους της εξουσίας και της ελληνικής δημοκρατίας. Μιας δημοκρατίας που εσείς μας επιβάλατε μην το ξεχνάτε.
Ο Αλέξης μας αποχαιρέτησε με λίγες λέξεις «φίλε με χτύπησαν»… πρόλαβε να πει, σπαρτάρισαν τα πόδια του και πέθανε.
Είμαστε οργισμένοι και καλά κάνουμε. Είμαστε οργισμένοι και σας σπάμε την βιτρίνα- κοινωνία που θέτε να μεγαλώσουμε.
Όχι Εμείς δεν είμαστε από αυτό τον κόσμο. Εμείς είμαστε 15 χρόνων και σκεπτόμαστε… διαφορετικά… Οι μπάτσοι σκοτώνουν με τον ίδιο τρόπο.
Άλλοι λέγονται ειδικοί φρουροί και Μια σφαίρα είναι αρκετή. Άλλοι πυροβολούν για πλάκα 15 φορές και λέγονται «Ζητάδες» και είναι μπάτσοι με μοτοσικλέτες.
Μη γίνεστε συνένοχοι τους.
Αυτοί που σιωπούν, αυτοί που κρίνουν την οργή μας από τα ψέματα των τηλεοπτικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και άλλων τηλεπαραθύρων, η καθοδηγούμενων της αστυνομίας και της ασφάλειας και των πολιτικών που εσείς ψηφίζεται για το μέλλον μας… είστε υπεύθυνοι και συνυπεύθυνοι. Γιατί το μέλλον του Αλέξη δολοφονήθηκε στις 6 Δεκέμβρη του 2008 στην Ελλάδα. Γιατί το μέλλον του κάθε 15 χρονου σκοτώνεται από μια σφαίρα μπάτσου σε κάθε γωνιά της γης.
Ένα βράδυ στα Εξάρχεια με μια σφαίρα στην καρδιά.
Ο τόπος αλλάζει, η καρδιάς μένει πάντα στο ίδιο σημείο.
Μας λένε όλους και όλες μας «Αλέξη» και «Μιχάλη»
Και δεν γιορτάζουμε την μέρα των γενεθλίων μας γιατί μας δολοφόνησαν στα 15 χρόνια μας. Μπάτσοι.
Εμένα τον Αλέξη -Γργηγορόπουλο με σκότωσε ένας μπάτσος στις 6 -12-89 στα Εξάρχεια με ευθεία βολή στο στήθος. Έγινα επέτειο.
Εμένα τον Μιχάλη Καλτεζά με σκότωσε ένας μπάτσος το 1985. Πέθανα στην επέτειο μιας άλλης εξέγερσης του Πολυτεχνείου κατά τις χούντας με δεκάδες εκατοντάδες νεκρούς και τραυματίες.
Τα κοινά μας είναι ότι και τους δύο μας σκότωσαν σε καθεστώς δημοκρατίας και ότι είμαστε 15χρονα…
Είμαστε όλοι μας με ένα κοινό σημείο. Είμαστε 15 χρόνων στην κοινωνία που εσείς έχετε φτιάξει για εμάς χωρίς εμάς. Δεν μας ρωτήσατε ποτέ ούτε μας ακούσατε. Μας φλομώνεται με τα ιδανικά του πλούτου των πολυεθνικών και της οικονομικής ανόδου και εξουσίας.
Τα ιδανικά των… σπασμένων βιτρινών, των πολυτελών αυτοκινήτων, των ακριβών ρούχων, των φο μπιζού ρολόγια,. Μας φλομώνεται με σάπια παιδία, κουλτούρα φαγητά και όλα σε γρήγορη βλακεία και μας βρίζεται για τα τζάμια ασφαλισμένων πολυκαταστημάτων πολυεθνικών που ληστεύουν τους πάντες..
Μας κατηγορείται ότι καίμε και πυρπολούμε. Ναι βάζουμε φωτιά σε ότι μας καεί τη ζωή, για να αντέξουμε τους τόνους χημικών δακρυγόνων που μας ρίχνουν αστυνομία και Στρατός. Γιατί δεν έχουμε άλλα όπλα. Τα χέρια μας μόνο, νεράντζια, πλαστικά μπουκάλια νερό πέτρες άντε και καμιά μολότοφ αλλά πρέπει να αντισταθούμε όπως μπορεί ο καθένας απέναντι στην στρατιωτική μηχανή καταστολής ένοπλων φονιάδων.
Μας πυροβολούν και μας σκοτώνουν.
Και όταν διαμαρτυρόμαστε
Μας βρίζουν.
Μας χτυπούν αλύπητα.
Μας σακατεύουν.
Μας φοράνε χειροπέδες.
Μας πνίγουν στα δακρυγόνα
Μας κατηγορούν
Μας προφυλακίζουν.
Είμαστε στους δρόμους και διεκδικούμε τη ζωή μας.
Στα 15 μας γατί ίσως αργότερα να είναι αργά. Θα μας έχουν σκοτώσει κάποιοι μπάτσοι με εξοστρακισμό.
Σας το φωνάζουμε αλλά και πάλι δεν μας ακούτε.
Ο πυροβολισμός … και ο κρότος της πιστολιάς που σκότωσε τον Αλέξη αν μι τι άλλο ας αναστατώσει τα όνειρα σας.
Ελάτε μαζί μας δίπλα μας.
Έχουμε τη δύναμη μας την οργή μας.
Έχετε τι δική σας δύναμη και αποκλείεται να μην έχετε οργή όταν μας σκοτώνουν με σφαίρες όταν μας σκοτώνουν στο ξύλο… κάθε μέρα επειδή τους πετάμε νεράντζια και πλαστικά μπουκάλια νερό.
Ας τις ενώσουμε τις δυνάμεις μας και ας φουντώσουμε την εξέγερση των 15αρηδων σε κάθε γειτονιά σε κάθε σοκάκι σε κάθε πόρτα κάθε πλατείας αυτού του κόσμου.
Εμείς δεν φοβόμαστε ούτε τρομοκρατούμαστε εύκολα. Είμαστε λεύτεροι.
Εμείς λέμε στους μπάτσους… όταν μας βαράνε και μας βρίζουν χυδαία, τόσο εμάς όσο και τις μανάδες μας…όταν μας σέρνουν με χειροπέδες… «Μπάτσοι μουνιά» … «έτσι ξέρετε να δέρνεται ρε, κότες, χειρότερα μας έδερνε η μάνα μας και ο πατέρας μας…»
Σιγά μη τους φοβηθούμε κιόλας, δεν τους φοβόμαστε ούτε αυτούς ούτε τα όπλα τους.
Απαντάμε κατάμουτρα στους φονιάδες…. «Ένας στο χώμα χιλιάδες στον αγώνα…»
Σας το φωνάζουμε μπροστά στα κράνη « Μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι» «μπάτσοι μουνιά σκοτώνεται παιδιά».
Για όλα αυτά που σας κρύβουν οι βιτρίνες των τραπεζών ανοίξτε τα αυτιά σας και ακούστε μας.
Αποκλείεται να μην νιώθετε οργή…
Για αυτό ελάτε μαζί μας και αν φοβάστε , θα σας προστατεύσουμε εμείς,
Εμείς βάζουμε μπροστά τα χέρια μας και την ψυχή μας… μέχρι και την ζωή μας.
Εσείς όμως δεν είστε δίπλα μας , παρόλα ότι εσείς ακόμη μας το λέτε, ότι «μας γεννήσατε και είμαστε πάνω από τη ζωή σας…»
Και ακόμη καλύτερα ,σκεφτείτε μόνο, ότι σε ένα, δυο, τρία, τέσσερα, πέντε, έξι, επτά, οχτώ, εννιά, δέκα, έντεκα, δώδεκα, δεκατρία, δεκατέσσερα χρόνια… μπορεί να σαν σκοτώσουν το παιδί σας.
- Το σκότωσαν οι μπάτσοι. Ήταν 15 χρόνων. Από εξοστρακισμό γιατί ήταν αλήτης αναρχικός ατίθασος απείθαρχος, τρομοκράτης χούλιγκαν.
Σκεφτείτε το πριν χάσετε την ευκαιρία να σώσετε το παιδί σας, αλλά …
σκέψου πιο καλά.
Ίσως να σώσεις εμένα, ρε μάνα, ίσως να σώσεις εμένα ρε πατέρα.
Σου ζητάω να αφοπλιστεί η αστυνομία, να αφοπλιστούν οι δολοφόνοι με στολή.
Σας ζητάω όχι να με σώσετε αλλά να μου συμπαρασταθείτε..
Γιατί μέχρι τώρα μας σώζουν αυτοί που είναι δίπλα μας… άγνωστοι άνθρωποι οργισμένοι.
Μας σώζουν από αυτούς τους ένοπλους φονιάδες που κυκλοφορούν παντού …και σας προστατεύουν…εσάς και τις πολύτιμες περιούσιες σας, σκοτώνοντας 15χρονα.
Εμείς τα ανήλικα εμείς τα τσογλάνια τα αναρχόπαιδα τα αληταρία οι πρεζάκηδες, οι κλέφτες, αυτής της χώρας οι τρομοκράτες κουκουλοφόροι, κάνουμε προς όλους και όλες τις μανάδες και τους πατεράδες προς όλους τους ανθρώπους, κάλεσμα σε όλες μας τις διαμαρτυρίες και τις συγκεντρώσεις και τους αποκλεισμούς και την απειθαρχία.
Σε καλούμε λοιπόν εσένα που διαβάζεις αυτό το κείμενο, να αλλάξουμε την ζωή μας να εξεγερθούμε στο άδικο, την αδράνεια την απάθεια το βόλεμα.
Εμείς θα είμαστε εκεί… κάθε μέρα, κάθε νύχτα, στους δρόμους και θα εξεγειρόμαστε... θα βάζουμε τα σώματά μας φραγμό στα ΜΑΤ για να μην χτυπήσουν η συλλάβουν τον διπλανό μας και την διπλανή μας. Το συμμαθητή μας η τη συμμαθήτριά μας.
Θα σας περιμένουμε…αλλιώς μπορεί να μας χάσετε…μπορεί να μας σκοτώσουν ειδικοί φρουροί της δημόσιας ασφάλειας, οι προστάτες της "δημοκρατίας" σας.
θα βάζουμε τα σώματα μας φραγμό στα ΜΑΤ για να μην χτυπήσουν η
συλλάβουν τον διπλανό μας και την διπλανή μας. Το συμμαθητή μας και τη συμμαθήτρια μας. Τον κάθε άνθρωπο που είναι δίπλα μας.
Και επειδή σήμερα μια εβδομάδα μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξη είναι ακόμη και για τους καλούς νοικοκυραίους ο εορτασμός του αγίου ελευθερίου τους λέμε να σκεφτούν ακόμη περισσότερο.
Μη σκοτώνεται την ελευθερία μας μόλις στα 15 μας χρόνια.
Χρόνια πολλά θα είμαστε στους δρόμους ότι και να κάνετε…
Κατάληψη του κόσμου
από 15χρονα υποψήφια θύματα εξοστρακισμού από όπλα μπάτσων
Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=945811.
ΕΥΠΛΟΙΑ
«Μεμονωμένη» βία, μόνιμη ατιμωρησία»
Όργιο κρατικής βίας
Της Κάτιας Αντωνιάδη
Τον πρώτο που τους φάνηκε ύποπτος για την κλοπή ενός αυτοκινήτου, τον έσπασαν στο ξύλο. Κάποιος άλλος υποδείχθηκε ως πορτοφολάς και εκτελέστηκε. Ενας τρίτος φορούσε... λάθος χρώμα παπούτσια και βρέθηκε πίσω από τα κάγκελα. Ποιος έχει δώσει το δικαίωμα στους αστυνομικούς να ξυλοφορτώνουν, να απειλούν και να σκοτώνουν τους πολίτες; Για την Ιστορία, ο πρώην πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης τούς είχε πει κάποτε: «Το κράτος είστε εσείς». Και αυτοί, από τότε, το έδεσαν κόμπο.
30/4/1976: Ο Σιδερής Ισιδωρόπουλος, 16 ετών, μαθητής και μέλος της αριστερής οργάνωσης «Κ.Ο. Μαχητής», κόλλαγε αφίσες στην πλατεία Κοτζιά για τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς, όταν κατέφθασαν τα αστυνομικά όργανα για συλλήψεις. Στην προσπάθειά του να ξεφύγει, παρασύρθηκε από διερχόμενο αυτοκίνητο στην Πειραιώς. Η κηδεία του μετατράπηκε σε μαχητική διαδήλωση με κεντρικό σύνθημα «Κάτω η Νέα Τρομοκρατία».
25/5/1976: Ο τότε υπουργός Απασχόλησης της κυβέρνησης Καραμανλή, ο Κωνσταντίνος Λάσκαρης, με τον περίφημο «αντισυνδικαλιστικό νόμο 330», γίνεται το «κόκκινο πανί» για τους εργαζομένους, οι οποίοι προχωρούν σε κινητοποιήσεις. Στις 25 Μαΐου, κατά τη διάρκεια πανεργατικού συλλαλητηρίου, οι συγκρούσεις πολλαπλασιάστηκαν. Μια «αύρα» (θωρακισμένο αυτοκίνητο καταστολής διαδηλώσεων) της Αστυνομίας, ενώ καταδίωκε διαδηλωτές, σκότωσε μια μικροπωλήτρια, την 67χρονη Αναστασία Τσιβίκα.
11/7/1978: Ο Βασίλης Τσιρώνης, γιατρός, βρήκε τον θάνατο κατά τη διάρκεια νυχτερινής εισβολής των, νεοσύστατων τότε, Μονάδων Εθνικής Ασφάλειας στο σπίτι του. Ο Τσιρώνης είχε νωρίτερα κηρύξει το διαμέρισμά του «ελεύθερο και ανεξάρτητο κράτος» και κάθε ημέρα έβγαινε στο μπαλκόνι του και με μεγάφωνα ή με έναν φορητό τηλεβόα διάβαζε στο συγκεντρωμένο πλήθος τα «πολεμικά ανακοινωθέντα» του ενάντια στο «κράτος των μαύρων» (εννοώντας των φασιστών). Ο Τσιρώνης έπεσε νεκρός μέσα στο διαμέρισμά του, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες.
28/10/1980: Ο Τάσος Μαγλαρίδης συμμετείχε σε συγκέντρωση αντιστασιακών στη Θεσσαλονίκη, στις 28 Οκτωβρίου 1980. Οταν οι διαδηλωτές επιχείρησαν να παρελάσουν στη Νεάπολη, δέχτηκαν επίθεση της αστυνομίας. Ο 76χρονος, χτυπημένος άσχημα, μεταφέρθηκε στο ΑΧΕΠΑ για να υποκύψει στα τραύματά του ένα μήνα μετά.
Μαρίνος Χριστόπουλος, 24/10/2001
16/11/1980: Επτά χρόνια μετά τη μεγάλη εξέγερση, στις 16 Νοεμβρίου του 1980 οι εορταστικές εκδηλώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου κορυφώθηκαν με την καθιερωμένη πορεία. Η κυβερνητική απαγόρευση για πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία πυροδότησε τις αντιδράσεις μεγάλης ομάδας διαδηλωτών, η οποία επιχείρησε να σπάσει τον κλοιό των αστυνομικών που είχαν παραταχθεί στη Βασιλίσσης Σοφίας μπροστά στη Βουλή. Τα ΜΑΤ επιτέθηκαν και συνέλαβαν τη Σταματίνα Κανελλοπούλου, 21 χρόνων, εργάτρια, την οποία χτύπησαν -σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής- μέχρι θανάτου. Σε άλλο σημείο της Αθήνας δολοφονήθηκε με παρόμοιο τρόπο και ο 26χρονος Ιάκωβος Κουμής.
15/8/1985: Ο αστυνομικός Νίκος Σταθόπουλος πυροβολεί από περιπολικό και σκοτώνει την Αμερικανίδα Κάθριν Τζον Μπουλ, μετά την άρνηση της τελευταίας να γίνει έλεγχος στο αυτοκίνητό της. Η κοπέλα ήταν 22 ετών.
17/11/1985: Την Κυριακή 17 Νοεμβρίου 1985, ο μαθητής Μιχάλης Καλτεζάς σκοτώνεται από αστυνομικό κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Ο αστυνομικός Αθανάσιος Μελίστας πυροβόλησε τον νεαρό στην οδό Σολωμού στα Εξάρχεια, καθώς αυτός έτρεχε μαζί με άλλους διαδηλωτές για να διαφύγουν. Προηγουμένως είχαν επιτεθεί σε κλούβα της αστυνομίας σταθευμένη στην οδό Στουρνάρη. Ο θάνατός του προκάλεσε κύματα οργής.
Ο Αθανάσιος Μελίστας καταδικάστηκε πρωτόδικα σε δυόμισι χρόνια φυλάκιση με αναστολή και σε δεύτερο βαθμό αθωώθηκε στις 25/1/1990 από το Εφετείο, καθώς του αναγνωρίστηκε ως ελαφρυντικό το ότι ήταν «εν βρασμώ ψυχής».
9/2/1986: Ο 17χρονος Μανώλης Κανδονολέων, επιβάτης σε κλεμμένο αυτοκίνητο, πυροβολήθηκε στο κεφάλι από τρεις αστυνομικούς έπειτα από καταδίωξη. Τα ονόματα των δραστών δεν έγιναν ποτέ γνωστά και δεν επακολούθησε δίκη.
Παναγιώτης Κετίκης, 5/5/2007
3/9/1986: Ο Αγγελος Μαυροειδής, 60 ετών, εργάτης της ΕΔΟΚ-ΕΤΕΡ, πραγματοποιούσε μαζί με 650 συναδέλφους του καθιστική διαμαρτυρία έξω από το υπουργείο Βιομηχανίας, ύστερα από άρνηση της τότε υφυπουργού Βάσως Παπανδρέου να τους δεχτεί για το θέμα της μη καταβολής δεδουλευμένων τους. Αστυνομικοί τούς απώθησαν βίαια, με αποτέλεσμα το σοβαρό τραυματισμό του. Πέθανε από μετατραυματική επιπλοκή στο ΚΑΤ λίγες μέρες μετά.
4/1/1987: Ο αστυνομικός της Ασφάλειας Παντελής Χατζής σκότωσε, ύστερα από λογομαχία, τον 19χρονο Λουκά Γράψα.
14/6/1988: Ο αστυνομικός Θωμάς Μακρής δολοφονεί με το περίστροφό του τον Νίκο Παπαγγελάκη μέσα σε ουζερί, ύστερα από μεταξύ τους παρεξήγηση.
8/3/1990: Ο 37χρονος αστυφύλακας Γρηγόρης Σπυράκος πυροβολεί και σκοτώνει τον 15χρονο διαρρήκτη βίντεο κλαμπ, Δημήτρη Κίκερη στην Πρέβεζα. Το θύμα ήταν παγιδευμένο στην τουαλέτα του «βιντεάδικου» που λίγο πριν είχε επιχειρήσει να διαρρήξει.
10/1/1991: «ΚΑΠΑ ΜΑΡΟΥΣΗ». Χαρακτηρίστηκε ως η μαζικότερη επίθεση κατά πολιτών από τις δυνάμεις καταστολής. Την επαύριο της δολοφονίας του καθηγητή Τεμπονέρα, μικροεπεισόδια στις παρυφές διαδήλωσης στην Αθήνα κατέληξαν σε πολύωρες συγκρούσεις νέων με τα ΜΑΤ. Ενα από τα εκατοντάδες δακρυγόνα που ρίχτηκαν κατά των διαδηλωτών προκάλεσε πυρκαγιά στο βιβλιοχαρτοπωλείο Λίβα και στο κτίριο του «Κ. Μαρούση». Νεκροί από ασφυξία ανασύρθηκαν ο 32χρονος επιχειρηματίας Περικλής Ρεπάκης, ο 57χρονος δικηγόρος Μανόλης Κοντόπουλος, ο 59χρονος χρυσοχόος Ιωάννης Νεμετζίδης κι ένα -αγνώστων στοιχείων- νεαρό άτομο. Παρά την ύπαρξη πλήθους επώνυμων μαρτύρων για τα αίτια της πυρκαγιάς, η υπηρεσιακή ΕΔΕ έκλεισε την υπόθεση κάνοντας λόγο για «εμπρησμό του κτιρίου από αναρχικούς». Αργότερα, σύμφωνα με το βούλευμα του συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθηνών (3418/1997), η πυρκαγιά χαρακτηρίστηκε βομβιστική ενέργεια και αποδόθηκε είτε σε ρίψη βόμβας μολότοφ από τους αναρχικούς είτε σε ρίψη δακρυγόνων με ειδικά τουφέκια από τους αστυνομικούς.
Αυγουστίνος Δημητρίου, 17/11/2006
10/1/1994: Ο 28χρονος Θοδωρής Γιάκας, κάνοντας τη νυχτερινή βόλτα του στην ερημιά του Μοσχάτου, βρίσκεται νεκρός από σφαίρες αστυνομικών. Ο λόγος; Αρνήθηκε να δώσει τα στοιχεία του σε αστυνομικούς και τράπηκε σε φυγή. Δέχτηκε πισώπλατα τέσσερις σφαίρες από τον αρχιφύλακα Ευάγγελο Λαγογιάννη. Μετά το φονικό, το θύμα παρουσιάστηκε ως επικίνδυνος δραπέτης ψυχιατρείου, ωστόσο ο Τύπος της εποχής χαρακτήρισε το γεγονός «εν ψυχρώ δολοφονία».
21/1/1991: Ο 25χρονος Τούρκος πρόσφυγας Σουλεϊμάν Ακιάρ συλλαμβάνεται στην Αθήνα με την κατηγορία της διακίνησης ναρκωτικών. Σακατεμένος από τα βασανιστήρια, μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ όπου ξεψύχησε στις 29 Ιανουαρίου. Τον άγριο βασανισμό του θύματος από τους αστυνομικούς της Δίωξης Ναρκωτικών επιβεβαίωσε ο ιατροδικαστής Μπεναρδής, ωστόσο η μήνυση που έγινε μπήκε στο αρχείο.
16/5/1992: Ο αστυφύλακας Σεραφείμ Σταθογιάννης πυροβόλησε και σκότωσε τον 41χρονο Νικόλαο Σιακαπέτη, ιδιοκτήτη μπαρ, ύστερα από συμπλοκή.
13/4/1993: Στον Πόρο, ο αρχιφύλακας Ηλίας Σταματόπουλος τραυματίζει βαριά τον 40χρονο σερβιτόρο Τάσο Σωτηράκη και πυροβολεί και σκοτώνει τον 26χρονο Γιάννη Τζίτζη. Το Κακουργιοδικείο Πειραιά καταδίκασε αργότερα σε ισόβια κάθειρξη και πρόσκαιρη κάθειρξη 17 χρόνων τον δράστη. Σημειώνεται ότι ο Σταματόπουλος στο παρελθόν είχε παραπεφθεί στο πειθαρχικό συμβούλιο του Σώματος για άλλα παραπτώματα.
12/9/1993: Στη Βέροια, νεαρός Αλβανός, ο οποίος σύμφωνα με καταγγελία προσπαθούσε να διαρρήξει δυο αυτοκίνητα, έπεσε νεκρός από σφαίρα του ανθυπαστυνόμου Αντώνη Δελλά. Σύμφωνα με ανακοίνωση της Αστυνομίας, ο Δελλάς πυροβόλησε ενώ βρισκόταν σε άμυνα.
Ηρακλής Μαραγκάκης, 9/12/2003
22/11/1993: Ο 26χρονος Δημήτρης Ε. Γλυκογιάννης δέχτηκε μια σφαίρα στην κοιλιά από πυροβολισμό που του έριξε ο αστυφύλακας Λυκογιάννης το βράδυ της 22ης Νοεμβρίου στη Νέα Χαλκηδόνα.
Ο νεαρός -κατάδικος για φόνο σε πολυετή κάθειρξη- είχε δραπετεύσει τον Ιανουάριο του ίδιου έτους και έκτοτε η Αστυνομία τον αναζητούσε. Εκείνο το βράδυ, αστυνομικοί του τμήματος Σεπολίων προσπάθησαν να τον παγιδεύσουν. Ο Γλυκογιάννης προσπάθησε να διαφύγει με αυτοκίνητο, κάνοντας ταυτόχρονα μια «ύποπτη κίνηση». Ο αστυφύλακας Λυκογιάννης εξέλαβε την κίνηση του διωκόμενου ως προσπάθεια να τραβήξει πιστόλι και πυροβόλησε, πετυχαίνοντας τον κατάδικο στην κοιλιά. Ο Γλυκογιάννης επέζησε. Αργότερα αποδείχτηκε ότι δεν οπλοφορούσε.
20/2/1994: Στο χωριό Δαλαμανάρα Αργους, αστυνομικός πυροβόλησε και σκότωσε Αλβανό λαθρομετανάστη στη διάρκεια συμπλοκής σε πορτοκαλεώνα. Πλήρωμα περιπολικού ερευνούσε για λαθρομετανάστες στην περιοχή, όταν είδε δύο από αυτούς να τρέχουν. Σύμφωνα με την ανακοίνωση της Αστυνομίας, ο ένας από τους Αλβανούς γύρισε πίσω, έβγαλε ένα μαχαίρι και όρμησε πάνω τους. Ο αστυνομικός Αντώνης Μεζίνης τράβηξε το υπηρεσιακό του πιστόλι και πυροβόλησε μία φορά στο κεφάλι τον Αλβανό, που έπεσε νεκρός.
25/2/1995: Επεισόδιο με θύμα νεαρό Αλβανό συνέβη στην αγροτική περιοχή Κρανιές της Φλώρινας. Ομάδα αστυνομικών του αποσπάσματος Ψαράδων Φλώρινας είχε στήσει ενέδρα σε Αλβανούς λαθρομετανάστες. Κατά τη διάρκεια του ελέγχου σε 18 λαθρομετανάστες, ο 18χρονος Αλμπερτ Κούκα έβγαλε -σύμφωνα με ανακοίνωση της αστυνομίας- μαχαίρι. Τότε ο Σωκράτης Παπαδόπουλος, μέλος του αποσπάσματος, προσπάθησε να τον αφοπλίσει. Το περίστροφο του αστυνομικού, όπως αναφέρουν οι καταθέσεις των συναδέλφων του, εκπυρσοκρότησε με αποτέλεσμα ο 18χρονος να τραυματιστεί θανάσιμα στο πρόσωπο.
20/1/1996: Κατά τη διάρκεια επιχείρησης-«σκούπα» στη Σκάλα Ωρωπού, ο αστυνόμος Διονύσης Καρακαϊδός σκοτώνει Αλβανό μετανάστη. Το όπλο του αστυνομικού «εκπυρσοκροτεί» κατά τη διάρκεια της καταδίωξης του υπόπτου.
Μιχάλης Καλτεζάς, 17/11/85
6/4/1996: Ο 25χρονος Αποστόλης Κεραμιδάς δολοφονείται από αστυνομικούς στη Νίκαια. Το θύμα, μαζί με τον συνομήλικο φίλο του, Κώστα Κάλφα, το βράδυ της συμπλοκής ετοιμάζονταν να ληστέψουν μεγάλο σουπερμάρκετ της Νίκαιας. Περιπολικό της Αμεσης Δράσης έσπευσε στην περιοχή και καταδίωξε τους επίδοξους ληστές, με αποτέλεσμα τον θάνατο του Αποστόλη Κεραμιδά.
14/6/1996: Για δύο... καρπούζια, ο αγροφύλακας Αθανάσιος Μάτος δολοφόνησε τον 20χρονο Φαντίλ Ναμπούζι στο χωριό Αργυροπούλι της Λάρισας. Ο 58χρονος Αθανάσιος Μάτος πυροβόλησε με 32άρι περίστροφο τον 20χρονο στο στήθος. Ο αγροφύλακας μετέφερε τον νεαρό στο Κέντρο Υγείας Τυρνάβου, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός του.
5/6/1996: Ο 26χρονος αστυφύλακας Ηρακλής Νικολόπουλος δολοφόνησε τον Γιώργο Φραγκογιάννη, 37 χρόνων, και τραυμάτισε τον Θεμιστοκλή Καλαποθαράκο, 33 χρόνων, σε νυχτερινό κέντρο του Π. Φαλήρου. «Το 'χα πάρει απόφαση εδώ και ένα χρόνο να τους πιστολίσω», είπε στους συναδέλφους του όταν συνελήφθη.
Τον Φεβρουάριο του 1996 είχε λάβει αναρρωτική άδεια αορίστου διαρκείας, επειδή παρουσίασε «ψυχολογικά προβλήματα και συνεχόμενη συναισθηματική διαταραχή». Στις αρχές Νοεμβρίου οδηγήθηκε στο δικαστήριο, όπου δήλωσε πως «είχε αποστολή να καθαρίσω την κοινωνία». Η ομολογία του δεν έπεισε τους δικαστές, που τον καταδίκασαν σε ισόβια.
23/6/1996: Ο αναρχικός Χριστόφορος Μαρίνος, 29 ετών, «συνήθης ύποπτος» στις λίστες της Αστυνομίας, βρίσκεται νεκρός κάτω από «περίεργες» συνθήκες στην καμπίνα 53 του πλοίου «Πήγασος».
Ιάκωβος Κουμής, 16/11/1980
22/11/1996: Σε «επιχείρηση» της Αστυνομίας έξω από τη Λιβαδειά, ο 32χρονος αστυφύλακας Δημήτρης Τρίμης σκοτώνει με αυτόματο Μ5 τον 45χρονο Τσιγγάνο Τάσο Μουράτη -ο οποίος βρισκόταν ακινητοποιημένος στο έδαφος. Ο Τρίμης, μολονότι του αποδίδεται κατηγορία για ανθρωποκτονία από πρόθεση, αφήνεται ελεύθερος.
8/2/1997: Ο 19χρονος Αλβανός Εριόν έχασε τη ζωή του όταν «εξοστρακίστηκε» η σφαίρα από το όπλο του αστυνομικού Μιλτιάδη Ανδρεόπουλου. Ο θάνατος του νεαρού είχε ξεσηκώσει θύελλα διαμαρτυριών και με ανακοινώσεις τους το ΚΚΕ και ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ έκαναν λόγο για εν ψυχρώ δολοφονία. «Ηταν ατύχημα...», θα ισχυριστεί απολογούμενος ο αστυφύλακας. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, τη μέρα εκείνη ο Ανδρεόπουλος μαζί με συναδέλφους του εντόπισαν «ύποπτο» αυτοκίνητο με πέντε Αλβανούς λαθρομετανάστες. Ο οδηγός, αντί να σταματήσει στο σήμα των αστυνομικών, κινήθηκε εναντίον τους. Ο Ανδρεόπουλος σημάδεψε τα πίσω λάστιχα και πυροβόλησε, η σφαίρα εξοστρακίστηκε και βρήκε τον άτυχο Αλβανό στο κεφάλι.
Ο θύτης κρίθηκε αθώος τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους από το μικτό ορκωτό δικαστήριο Κοζάνης.
25/5/1997: Ο 28χρονος Φίλιππος Παπαδόπουλος, πρώην υπαξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, «γαζώνεται» από τις σφαίρες των λιμενοφυλάκων που τον καταδίωξαν γιατί πήρε για βόλτα (ή έκλεψε) από τη μαρίνα της Ζέας τη θαλαμηγό «Ναυσικά» Κύπριου επιχειρηματία. Δύο από τις δεκάδες σφαίρες των περιπολικών του Λιμενικού καρφώθηκαν στο στήθος του και έπεσε νεκρός επάνω στα χειριστήρια του σκάφους.
3/8/1997: Ο 26χρονος Ηλίας Μέξης δολοφονείται από τον αστυνόμο Τσαγκράκο, γιατί οδηγούσε ανάποδα σε μονόδρομο στη Νίκαια. Το φόνο του, ο αστυνομικός τον «πλήρωσε» με φυλακή 4,5 χρόνων.
Σταματίνα Κανελλοπούλου, 16/11/1980
2/4/1998: Νεκρός από σφαίρες αστυνομικού, κατά τη διάρκεια συμπλοκής, βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη ο 29χρονος Τσιγγάνος Αγγελος Τζελάλ. Οταν μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο Γιαννιτσών διαπιστώθηκε ο θάνατός του. Για διαφαινόμενη συγκάλυψη φόνου και βιοπραγιών κατά Τσιγγάνων από αστυνομικούς έκαναν λόγο το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι και η Ελληνική Ομάδα για τα Δικαιώματα των Μειονοτήτων.
27/5/1998: Νεκρός έπεσε 30χρονος ληστής από την Καβάλα, ύστερα από συμπλοκή με αστυνομικούς στην Ξάνθη. Λίγο πριν είχε κάνει ληστεία σε βενζινάδικο. Ο δράστης, με το περίστροφο στο χέρι, βγήκε από το βενζινάδικο, αλλά έγινε αντιληπτός από αστυνομικούς που περιπολούσαν στην περιοχή. Οι αστυνομικοί κάλεσαν τον Κυρέλη να σταματήσει. Αυτός όμως, όπως οι ίδιοι ανέφεραν, πυροβόλησε εναντίον τους, εκείνοι ανταπέδωσαν τα πυρά και ο ληστής τραυματίστηκε σοβαρά στην κοιλιακή χώρα.
23/10/1998: Ο 17χρονος Σέρβος μαθητής Μάρκο Μπουλάτοβιτς πυροβολείται στην καρδιά από τον αστυνόμο Κυριάκο Βαντούλη γιατί θεωρήθηκε «ύποπτος για κλοπή». «Ανθρωποκτονία εκ προθέσεως», είπε η εισαγγελέας για το φονικό. Η δεδηλωμένη θέση της ηγεσίας της ΕΛ.ΑΣ. στη Θεσσαλονίκη ήταν ότι «επρόκειτο για ατύχημα». Ο Σέρβος πρόξενος συμφώνησε εν τέλει με αυτή την εκδοχή. Ο Μπουλάτοβιτς είχε υποδειχθεί ως ύποπτος κλοπής από μια ηλικιωμένη γυναίκα, της οποίας το πορτοφόλι είχαν αρπάξει νωρίτερα άγνωστοι. Η Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης έδωσε στη δημοσιότητα δήλωση στην οποία υποστήριζε ότι ο Μάρκο Μπουλάτοβιτς και οι συμμαθητές του είχαν «ασκήσει πίεση» στον αστυνομικό, με αποτέλεσμα να εκπυρσοκροτήσει τυχαία το πιστόλι του. Το θύμα βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη σε εκδρομή με το σχολείο του. Ηταν άοπλος και, όπως διαπιστώθηκε στη συνέχεια, δεν είχε διαπράξει την κλοπή.
25/3/2000: ο 17χρονος Νίκος Λεωνίδης, πρόσφυγας από την Τσάλκα της Γεωργίας, πέφτει νεκρός από σφαίρα του αστυνομικού Ατματζίδη στη Θεσσαλονίκη.
24/10/2001: Ο αστυνομικός Γιώργος Τυλιανάκης δολοφονεί στο Ζεφύρι τον 21χρονο τσιγγάνο Μαρίνο Χριστόπουλο. Ο νεαρός δεν πειθάρχησε σε σήμα ανδρών της Αμεσης Δράσης να σταματατήσει το αυτοκίνητό του για έλεγχο. «Αντιδρώντας ενστικτωδώς, ο αστυφύλακας πυροβόλησε μία φορά με το υπηρεσιακό του όπλο με αποτέλεσμα να τραυματίσει θανάσιμα τον οδηγό», σύμφωνα με την ανακοίνωση της Αστυνομίας. Η σφαίρα κατέληξε στην πίσω πλευρά του κεφαλιού του άτυχου νεαρού.
9/12/2003: Νεκρός από σφαίρες ειδικών φρουρών έπεσε στο Ηράκλειο ο 22χρονος Ηρακλής Μαραγκάκης. Οι δύο ειδικοί φρουροί και ο επικεφαλής αρχιφύλακας που μετείχαν στο μπλόκο έξω από το χωριό Γωνιές ομολόγησαν ότι πυροβόλησαν και οι τρεις εναντίον του αγροτικού αυτοκινήτου, επειδή ο οδηγός δεν σταμάτησε στο σήμα που του έκαναν.
13/1/2004: Ο 42χρονος Μοχάμετ Χαμούτ πεθαίνει από «παθολογικά αίτια» ενώ κρατούνταν από την Αστυνομία Ρεθύμνου, με εμφανή τα σημάδια κακοποίησης και ξυλοδαρμού -σύμφωνα με την ιατροδικαστική έκθεση.
21/12/2004: Σε βασανιστήρια (ξεγύμνωμα, φάλαγγα, εικονικές εκτελέσεις, απειλές με όπλα και άγριο ξύλο) υπέβαλε τουλάχιστον 40 Αφγανούς μετανάστες ομάδα αστυνομικών και ειδικών φρουρών του Αστυνομικού Τμήματος του Αγίου Παντελεήμονα.
17/11/2006: Ο Κύπριος φοιτητής Αυγουστίνος Δημητρίου ξυλοκοπείται ανηλεώς από 8 αστυνομικούς με πολιτικά. Η αστυνομία αναφέρει ότι «έπεσε και χτύπησε σε ζαρντινιέρα». Τηλεοπτικές και ερασιτεχνικές κάμερες έχουν καταγράψει όλο το περιστατικό.
Η ανακοίνωση της ετυμηγορίας του Τριμελούς Εφετείου Θεσσαλονίκης -όπου δικάζονται οι αστυνομικοί- έχει αναβληθεί. Ο εισαγγελέας της έδρας δέχτηκε ότι οι τέσσερις από τους οκτώ κατηγορούμενους αστυνομικούς χτύπησαν τον Αυγουστίνο, οι τρεις παρείχαν ψυχική συνδρομή και ότι ο αστυνομικός διευθυντής προσπάθησε να τους σταματήσει. Πρότεινε την ενοχή των επτά για τα αδικήματα της «επικίνδυνης σωματικής βλάβης» και της «απλής συνεργείας» στην παραπάνω πράξη, καθώς επίσης και την απαλλαγή του τέως διευθυντή της Κρατικής Ασφάλειας Θεσσαλονίκης.
5/5/2007: 19χρονος φοιτητής κατηγορείται για επεισόδια στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο με βασική επιβαρυντική ένδειξη τα... πράσινα παπούτσια που φορούσε, ομοιόχρωμα με εκείνα του δράστη ενός εμπρησμού αυτοκινήτου. Σύμφωνα με το ένταλμα προσωρινής κράτησης (γιατί ο νεαρός οδηγήθηκε στις φυλακές ανηλίκων Αυλώνα), τα ξημερώματα του Σαββάτου 5 Μαΐου «κρατώντας καδρόνι έσπασε το πίσω παρμπρίζ αυτοκινήτου Μερσεντές» και στη συνέχεια «έριξε βόμβα μολότοφ μέσα στο όχημα, με αποτέλεσμα να αναφλεγεί και να καταστραφεί ολοσχερώς». Ο ίδιος και οι συμφοιτητές του υποστηρίζουν ότι ήταν σε πάρτι της Πολυτεχνικής την ώρα των επεισοδίων.
6/12/2008: Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος, 15 ετών, πέφτει νεκρός από σφαίρα αστυνομικού στα Εξάρχεια. Ο θάνατός του υπήρξε η αφορμή για μια σειρά πρωτοφανών πολλαπλών εκδηλώσεων διαμαρτυρίας εναντίον της αστυνομικής βίας σε πόλεις όλης της χώρας, αλλά και στο εξωτερικό.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 13/12/2008
ΑΠΟΦΑΣΗ
ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Παγκόσμιο κάλεσμα για τις μανάδες και τους πατεράδες όλων των 15 χρόνων.
Στην Ελλάδα μας λένε όλους και όλες Αλέξη και Μιχάλη… Μας σκότωσαν οι μπάτσοι … Μας σκοτώνουν με σφαίρες στο ψαχνό μας σκοτώνουν στο ξύλο.
Οι μπάτσοι σκοτώνουν 15χρονα. Όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλο τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο. νεκρός από εξοστρακισμό.
Ζητάμε την αλληλεγγύη των γωνιών μας. Ζητάμε την αλληλεγγύη όλων σας.
Των σπουδαστών των φοιτητών των ανέργων, των εργατών, των λιμενεργατών των ναυτεργατών των αγροτών και όλων όσων έχουν παιδιά...
Των δασκάλων μας, των καθηγητών μας, των φίλων μας, των γειτόνων μας, όλων όσων παραμένουν άνθρωποι που αντιστέκονται στο άδικο και το παράλογο.
Γιατί έχουν σίγουρα και αυτοί παιδιά αν δεν κάνουμε λάθος. Και αν δεν πεθαίνουν τα παιδιά τους με σφαίρες στο ψαχνό, πεθαίνουν καθημερινά με εκρήξεις στις ναυπηγοεπισκευάσθηκες ζώνες με εργατικά ατυχήματα, η πνίγονται μαζικά στα σαπιοκάραβα
Κλείσαμε μια εβδομάδα από τη δολοφονία του αδελφού μας φίλους μας και συντρόφου μας Αλέξη από τις σφαίρες του μπάτσου φρουρού του κράτους της εξουσίας και της ελληνικής δημοκρατίας. Μιας δημοκρατίας που εσείς μας επιβάλατε μην το ξεχνάτε.
Ο Αλέξης μας αποχαιρέτησε με λίγες λέξεις «φίλε με χτύπησαν»… πρόλαβε να πει, σπαρτάρισαν τα πόδια του και πέθανε.
Είμαστε οργισμένοι και καλά κάνουμε. Είμαστε οργισμένοι και σας σπάμε την βιτρίνα- κοινωνία που θέτε να μεγαλώσουμε.
Όχι Εμείς δεν είμαστε από αυτό τον κόσμο. Εμείς είμαστε 15 χρόνων και σκεπτόμαστε… διαφορετικά… Οι μπάτσοι σκοτώνουν με τον ίδιο τρόπο.
Άλλοι λέγονται ειδικοί φρουροί και Μια σφαίρα είναι αρκετή. Άλλοι πυροβολούν για πλάκα 15 φορές και λέγονται «Ζητάδες» και είναι μπάτσοι με μοτοσικλέτες.
Μη γίνεστε συνένοχοι τους.
Αυτοί που σιωπούν, αυτοί που κρίνουν την οργή μας από τα ψέματα των τηλεοπτικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και άλλων τηλεπαραθύρων, η καθοδηγούμενων της αστυνομίας και της ασφάλειας και των πολιτικών που εσείς ψηφίζεται για το μέλλον μας… είστε υπεύθυνοι και συνυπεύθυνοι. Γιατί το μέλλον του Αλέξη δολοφονήθηκε στις 6 Δεκέμβρη του 2008 στην Ελλάδα. Γιατί το μέλλον του κάθε 15 χρονου σκοτώνεται από μια σφαίρα μπάτσου σε κάθε γωνιά της γης.
Ένα βράδυ στα Εξάρχεια με μια σφαίρα στην καρδιά.
Ο τόπος αλλάζει, η καρδιάς μένει πάντα στο ίδιο σημείο.
Μας λένε όλους και όλες μας «Αλέξη» και «Μιχάλη»
Και δεν γιορτάζουμε την μέρα των γενεθλίων μας γιατί μας δολοφόνησαν στα 15 χρόνια μας. Μπάτσοι.
Εμένα τον Αλέξη -Γργηγορόπουλο με σκότωσε ένας μπάτσος στις 6 -12-89 στα Εξάρχεια με ευθεία βολή στο στήθος. Έγινα επέτειο.
Εμένα τον Μιχάλη Καλτεζά με σκότωσε ένας μπάτσος το 1985. Πέθανα στην επέτειο μιας άλλης εξέγερσης του Πολυτεχνείου κατά τις χούντας με δεκάδες εκατοντάδες νεκρούς και τραυματίες.
Τα κοινά μας είναι ότι και τους δύο μας σκότωσαν σε καθεστώς δημοκρατίας και ότι είμαστε 15χρονα…
Είμαστε όλοι μας με ένα κοινό σημείο. Είμαστε 15 χρόνων στην κοινωνία που εσείς έχετε φτιάξει για εμάς χωρίς εμάς. Δεν μας ρωτήσατε ποτέ ούτε μας ακούσατε. Μας φλομώνεται με τα ιδανικά του πλούτου των πολυεθνικών και της οικονομικής ανόδου και εξουσίας.
Τα ιδανικά των… σπασμένων βιτρινών, των πολυτελών αυτοκινήτων, των ακριβών ρούχων, των φο μπιζού ρολόγια,. Μας φλομώνεται με σάπια παιδία, κουλτούρα φαγητά και όλα σε γρήγορη βλακεία και μας βρίζεται για τα τζάμια ασφαλισμένων πολυκαταστημάτων πολυεθνικών που ληστεύουν τους πάντες..
Μας κατηγορείται ότι καίμε και πυρπολούμε. Ναι βάζουμε φωτιά σε ότι μας καεί τη ζωή, για να αντέξουμε τους τόνους χημικών δακρυγόνων που μας ρίχνουν αστυνομία και Στρατός. Γιατί δεν έχουμε άλλα όπλα. Τα χέρια μας μόνο, νεράντζια, πλαστικά μπουκάλια νερό πέτρες άντε και καμιά μολότοφ αλλά πρέπει να αντισταθούμε όπως μπορεί ο καθένας απέναντι στην στρατιωτική μηχανή καταστολής ένοπλων φονιάδων.
Μας πυροβολούν και μας σκοτώνουν.
Και όταν διαμαρτυρόμαστε
Μας βρίζουν.
Μας χτυπούν αλύπητα.
Μας σακατεύουν.
Μας φοράνε χειροπέδες.
Μας πνίγουν στα δακρυγόνα
Μας κατηγορούν
Μας προφυλακίζουν.
Είμαστε στους δρόμους και διεκδικούμε τη ζωή μας.
Στα 15 μας γατί ίσως αργότερα να είναι αργά. Θα μας έχουν σκοτώσει κάποιοι μπάτσοι με εξοστρακισμό.
Σας το φωνάζουμε αλλά και πάλι δεν μας ακούτε.
Ο πυροβολισμός … και ο κρότος της πιστολιάς που σκότωσε τον Αλέξη αν μι τι άλλο ας αναστατώσει τα όνειρα σας.
Ελάτε μαζί μας δίπλα μας.
Έχουμε τη δύναμη μας την οργή μας.
Έχετε τι δική σας δύναμη και αποκλείεται να μην έχετε οργή όταν μας σκοτώνουν με σφαίρες όταν μας σκοτώνουν στο ξύλο… κάθε μέρα επειδή τους πετάμε νεράντζια και πλαστικά μπουκάλια νερό.
Ας τις ενώσουμε τις δυνάμεις μας και ας φουντώσουμε την εξέγερση των 15αρηδων σε κάθε γειτονιά σε κάθε σοκάκι σε κάθε πόρτα κάθε πλατείας αυτού του κόσμου.
Εμείς δεν φοβόμαστε ούτε τρομοκρατούμαστε εύκολα. Είμαστε λεύτεροι.
Εμείς λέμε στους μπάτσους… όταν μας βαράνε και μας βρίζουν χυδαία, τόσο εμάς όσο και τις μανάδες μας…όταν μας σέρνουν με χειροπέδες… «Μπάτσοι μουνιά» … «έτσι ξέρετε να δέρνεται ρε, κότες, χειρότερα μας έδερνε η μάνα μας και ο πατέρας μας…»
Σιγά μη τους φοβηθούμε κιόλας, δεν τους φοβόμαστε ούτε αυτούς ούτε τα όπλα τους.
Απαντάμε κατάμουτρα στους φονιάδες…. «Ένας στο χώμα χιλιάδες στον αγώνα…»
Σας το φωνάζουμε μπροστά στα κράνη « Μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι» «μπάτσοι μουνιά σκοτώνεται παιδιά».
Για όλα αυτά που σας κρύβουν οι βιτρίνες των τραπεζών ανοίξτε τα αυτιά σας και ακούστε μας.
Αποκλείεται να μην νιώθετε οργή…
Για αυτό ελάτε μαζί μας και αν φοβάστε , θα σας προστατεύσουμε εμείς,
Εμείς βάζουμε μπροστά τα χέρια μας και την ψυχή μας… μέχρι και την ζωή μας.
Εσείς όμως δεν είστε δίπλα μας , παρόλα ότι εσείς ακόμη μας το λέτε, ότι «μας γεννήσατε και είμαστε πάνω από τη ζωή σας…»
Και ακόμη καλύτερα ,σκεφτείτε μόνο, ότι σε ένα, δυο, τρία, τέσσερα, πέντε, έξι, επτά, οχτώ, εννιά, δέκα, έντεκα, δώδεκα, δεκατρία, δεκατέσσερα χρόνια… μπορεί να σαν σκοτώσουν το παιδί σας.
- Το σκότωσαν οι μπάτσοι. Ήταν 15 χρόνων. Από εξοστρακισμό γιατί ήταν αλήτης αναρχικός ατίθασος απείθαρχος, τρομοκράτης χούλιγκαν.
Σκεφτείτε το πριν χάσετε την ευκαιρία να σώσετε το παιδί σας, αλλά …
σκέψου πιο καλά.
Ίσως να σώσεις εμένα, ρε μάνα, ίσως να σώσεις εμένα ρε πατέρα.
Σου ζητάω να αφοπλιστεί η αστυνομία, να αφοπλιστούν οι δολοφόνοι με στολή.
Σας ζητάω όχι να με σώσετε αλλά να μου συμπαρασταθείτε..
Γιατί μέχρι τώρα μας σώζουν αυτοί που είναι δίπλα μας… άγνωστοι άνθρωποι οργισμένοι.
Μας σώζουν από αυτούς τους ένοπλους φονιάδες που κυκλοφορούν παντού …και σας προστατεύουν…εσάς και τις πολύτιμες περιούσιες σας, σκοτώνοντας 15χρονα.
Εμείς τα ανήλικα εμείς τα τσογλάνια τα αναρχόπαιδα τα αληταρία οι πρεζάκηδες, οι κλέφτες, αυτής της χώρας οι τρομοκράτες κουκουλοφόροι, κάνουμε προς όλους και όλες τις μανάδες και τους πατεράδες προς όλους τους ανθρώπους, κάλεσμα σε όλες μας τις διαμαρτυρίες και τις συγκεντρώσεις και τους αποκλεισμούς και την απειθαρχία.
Σε καλούμε λοιπόν εσένα που διαβάζεις αυτό το κείμενο, να αλλάξουμε την ζωή μας να εξεγερθούμε στο άδικο, την αδράνεια την απάθεια το βόλεμα.
Εμείς θα είμαστε εκεί… κάθε μέρα, κάθε νύχτα, στους δρόμους και θα εξεγειρόμαστε... θα βάζουμε τα σώματά μας φραγμό στα ΜΑΤ για να μην χτυπήσουν η συλλάβουν τον διπλανό μας και την διπλανή μας. Το συμμαθητή μας η τη συμμαθήτριά μας.
Θα σας περιμένουμε…αλλιώς μπορεί να μας χάσετε…μπορεί να μας σκοτώσουν ειδικοί φρουροί της δημόσιας ασφάλειας, οι προστάτες της "δημοκρατίας" σας.
θα βάζουμε τα σώματα μας φραγμό στα ΜΑΤ για να μην χτυπήσουν η
συλλάβουν τον διπλανό μας και την διπλανή μας. Το συμμαθητή μας και τη συμμαθήτρια μας. Τον κάθε άνθρωπο που είναι δίπλα μας.
Και επειδή σήμερα μια εβδομάδα μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξη είναι ακόμη και για τους καλούς νοικοκυραίους ο εορτασμός του αγίου ελευθερίου τους λέμε να σκεφτούν ακόμη περισσότερο.
Μη σκοτώνεται την ελευθερία μας μόλις στα 15 μας χρόνια.
Χρόνια πολλά θα είμαστε στους δρόμους ότι και να κάνετε…
Κατάληψη του κόσμου
από 15χρονα υποψήφια θύματα εξοστρακισμού από όπλα μπάτσων
Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=945811.
ΕΥΠΛΟΙΑ
Κυριακή 8 Αυγούστου 2010
Ζητούμενο η ενότητα στη δράση
Από τον ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ των Αγ. Αναργύρων:
Σήμερα ο κόσμος του μόχθου και της δουλειάς δέχεται μία από τις πλέον ανελέητες επιθέσεις, από τις δυνάμεις του κεφαλαίου και το πολιτικό προσωπικό του.
Κυβέρνηση, ΕΕ, ΔΝΤ έχουν βάλει στο στόχαστρο κάθε λαϊκό δικαίωμα κάθε λαϊκή κατάκτηση. Απολύουν, μειώνουν μισθούς και συντάξεις, μας ληστεύουν με τη φορολογία, καταργούν και την ελάχιστη κοινωνική ασφάλιση, καταργούν τις συλλογικές συμβάσεις κ.λπ. Όλα τα εργατικά, κοινωνικά αλλά και πολιτικά δικαιώματα σαρώνονται, τα θέλουν όλα.
Τα μέτρα που πάρθηκαν και όσα έρχονται, είτε είναι προσχεδιασμένα είτε όχι μας οδηγούν σε ένα βαθύ τούνελ χωρίς χρονικό ορίζοντα εξόδου. Κι είμαστε μόλις στην αρχή.
Από τις αρχές του χρόνου περίπου, οι αντιδράσεις των εργαζομένων είναι καθημερινές. Απεργίες, συλλαλητήρια, διαδηλώσεις δίνουν και παίρνουν. Η συμμετοχή του κόσμου έχει τις διακυμάνσεις της. Κορυφαία απεργιακή συγκέντρωση η 5 Μάη, η μεγαλύτερη εργατική διαδήλωση της μεταπολίτευσης.
Όλο και περισσότερος κόσμος άρχισε να συζητά πολιτικά, άρχισε να συνειδητοποιεί την ανάγκη αγωνιστικής απάντησης στον εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα που μας επιφυλάσσουν κυβέρνηση – ΕΕ – ΔΝΤ, με την συμφωνία ΝΔ & ΛΑΟΣ και εμπροσθοφυλακή τους καλοπληρωμένους κονδυλοφόρους.
Σ’ όλους αυτούς όμως που συμμετέχουν στις κάθε είδους συγκεντρώσεις, δεν διακρίνεις ελπίδα, αλλά ανησυχία ή καρτερία και προσμονή άλλων ιδανικότερων συνθηκών. Ένα ερώτημα κι ένας βαθύς προβληματισμός τους διαπερνά οριζόντια όλους: Θα φέρουν αποτέλεσμα οι αντιδράσεις, θα ανατραπεί αυτή η αντιλαϊκή πολιτική; Τι φταίει και δεν υπάρχει ένα ρωμαλέο μαζικό εργατικό κίνημα που θα αναπτερώσει το λαϊκό ηθικό; Ακόμα κι αυτοί που δίνουν εύκολα απαντήσεις, ενδόμυχα βασανίζονται, δεν είναι πεισμένοι.
Απαιτείται σήμερα η κοινή δράση όλων εκείνων των δυνάμεων που στον ένα ή στον άλλο βαθμό αντιτάσσονται στο μνημόνιο και στα μέτρα του, που στέκονται αντιμέτωποι με την κυβέρνηση και την τρόικα. Στο μαύρο μέτωπο του κεφαλαίου και των τραπεζιτών να αντιτάξουμε το μέτωπο των εργαζομένων, των ανέργων, των συνταξιούχων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.
Κομμουνιστές, σοσιαλιστές, ορθόδοξοι, ρεφορμιστές, οπορτουνιστές, αριστεριστές, μαοϊκοί, τροτσκιστές, ελευθεριακοί και όπως αλλιώς θέλετε, γιατί να μην μπορούν άραγε να δράσουν από κοινού, ενάντια σ’ αυτήν ανελέητη επίθεση που συντελείται σε βάρος του λαού; Και να γίνει ξεκάθαρο, δεν μιλάμε για ενότητα ιδεολογική ή πολιτική, αλλά για κοινή δράση και μέτωπο.
Ο μεγάλος ηγέτης της Οκτωβριανής επανάστασης, ο Λένιν, κάποτε σημείωνε ότι «Οι κομμουνιστές οφείλουν να κάνουν συνεργασίες με βάση ένα, δύο, τρία σημεία. Ακόμα και με δυνάμεις που μπορεί στην πορεία να μας εγκαταλείψουν».
Δεν είναι η ώρα της εξειδίκευσης των στόχων που πρέπει να τεθούν. Δήλωση προθέσεων χρειάζεται ώστε να συμβάλουμε στο μέτρο των δυνάμεων μας, ΟΛΟΙ, σε μια πλατειά λαϊκή ενότητα δράσης στήριξης των αγώνων και ανατροπής της αντιλαϊκής πολιτικής.
Συμμετέχοντας στην Επιτροπή Πρωτοβουλίας Ενάντια στα Μέτρα, θέλω να σηματοδοτήσω, σε ότι με αφορά, την ανάγκη της κοινής δράσης ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές διαφορές, την ανάγκη για πλατειές ενωτικές δράσεις στις «μαύρες μέρες» που ήδη διανύουμε κι έρχονται χειρότερες.
Δεν προσδοκώ βέβαια να υπάρξουν θετικές απαντήσεις στο σήμερα, αλλά ευλεπιστώ στις θετικές διεργασίες που έρχονται, γιατί θέλουμε – δεν θέλουμε τα γεγονότα είναι πεισματάρικα και οι καιροί «ου μενετοί».
Κώστας Σολωμός
Σήμερα ο κόσμος του μόχθου και της δουλειάς δέχεται μία από τις πλέον ανελέητες επιθέσεις, από τις δυνάμεις του κεφαλαίου και το πολιτικό προσωπικό του.
Κυβέρνηση, ΕΕ, ΔΝΤ έχουν βάλει στο στόχαστρο κάθε λαϊκό δικαίωμα κάθε λαϊκή κατάκτηση. Απολύουν, μειώνουν μισθούς και συντάξεις, μας ληστεύουν με τη φορολογία, καταργούν και την ελάχιστη κοινωνική ασφάλιση, καταργούν τις συλλογικές συμβάσεις κ.λπ. Όλα τα εργατικά, κοινωνικά αλλά και πολιτικά δικαιώματα σαρώνονται, τα θέλουν όλα.
Τα μέτρα που πάρθηκαν και όσα έρχονται, είτε είναι προσχεδιασμένα είτε όχι μας οδηγούν σε ένα βαθύ τούνελ χωρίς χρονικό ορίζοντα εξόδου. Κι είμαστε μόλις στην αρχή.
Από τις αρχές του χρόνου περίπου, οι αντιδράσεις των εργαζομένων είναι καθημερινές. Απεργίες, συλλαλητήρια, διαδηλώσεις δίνουν και παίρνουν. Η συμμετοχή του κόσμου έχει τις διακυμάνσεις της. Κορυφαία απεργιακή συγκέντρωση η 5 Μάη, η μεγαλύτερη εργατική διαδήλωση της μεταπολίτευσης.
Όλο και περισσότερος κόσμος άρχισε να συζητά πολιτικά, άρχισε να συνειδητοποιεί την ανάγκη αγωνιστικής απάντησης στον εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα που μας επιφυλάσσουν κυβέρνηση – ΕΕ – ΔΝΤ, με την συμφωνία ΝΔ & ΛΑΟΣ και εμπροσθοφυλακή τους καλοπληρωμένους κονδυλοφόρους.
Σ’ όλους αυτούς όμως που συμμετέχουν στις κάθε είδους συγκεντρώσεις, δεν διακρίνεις ελπίδα, αλλά ανησυχία ή καρτερία και προσμονή άλλων ιδανικότερων συνθηκών. Ένα ερώτημα κι ένας βαθύς προβληματισμός τους διαπερνά οριζόντια όλους: Θα φέρουν αποτέλεσμα οι αντιδράσεις, θα ανατραπεί αυτή η αντιλαϊκή πολιτική; Τι φταίει και δεν υπάρχει ένα ρωμαλέο μαζικό εργατικό κίνημα που θα αναπτερώσει το λαϊκό ηθικό; Ακόμα κι αυτοί που δίνουν εύκολα απαντήσεις, ενδόμυχα βασανίζονται, δεν είναι πεισμένοι.
Απαιτείται σήμερα η κοινή δράση όλων εκείνων των δυνάμεων που στον ένα ή στον άλλο βαθμό αντιτάσσονται στο μνημόνιο και στα μέτρα του, που στέκονται αντιμέτωποι με την κυβέρνηση και την τρόικα. Στο μαύρο μέτωπο του κεφαλαίου και των τραπεζιτών να αντιτάξουμε το μέτωπο των εργαζομένων, των ανέργων, των συνταξιούχων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.
Κομμουνιστές, σοσιαλιστές, ορθόδοξοι, ρεφορμιστές, οπορτουνιστές, αριστεριστές, μαοϊκοί, τροτσκιστές, ελευθεριακοί και όπως αλλιώς θέλετε, γιατί να μην μπορούν άραγε να δράσουν από κοινού, ενάντια σ’ αυτήν ανελέητη επίθεση που συντελείται σε βάρος του λαού; Και να γίνει ξεκάθαρο, δεν μιλάμε για ενότητα ιδεολογική ή πολιτική, αλλά για κοινή δράση και μέτωπο.
Ο μεγάλος ηγέτης της Οκτωβριανής επανάστασης, ο Λένιν, κάποτε σημείωνε ότι «Οι κομμουνιστές οφείλουν να κάνουν συνεργασίες με βάση ένα, δύο, τρία σημεία. Ακόμα και με δυνάμεις που μπορεί στην πορεία να μας εγκαταλείψουν».
Δεν είναι η ώρα της εξειδίκευσης των στόχων που πρέπει να τεθούν. Δήλωση προθέσεων χρειάζεται ώστε να συμβάλουμε στο μέτρο των δυνάμεων μας, ΟΛΟΙ, σε μια πλατειά λαϊκή ενότητα δράσης στήριξης των αγώνων και ανατροπής της αντιλαϊκής πολιτικής.
Συμμετέχοντας στην Επιτροπή Πρωτοβουλίας Ενάντια στα Μέτρα, θέλω να σηματοδοτήσω, σε ότι με αφορά, την ανάγκη της κοινής δράσης ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές διαφορές, την ανάγκη για πλατειές ενωτικές δράσεις στις «μαύρες μέρες» που ήδη διανύουμε κι έρχονται χειρότερες.
Δεν προσδοκώ βέβαια να υπάρξουν θετικές απαντήσεις στο σήμερα, αλλά ευλεπιστώ στις θετικές διεργασίες που έρχονται, γιατί θέλουμε – δεν θέλουμε τα γεγονότα είναι πεισματάρικα και οι καιροί «ου μενετοί».
Κώστας Σολωμός
Τετάρτη 4 Αυγούστου 2010
Με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά!
Στο φόβο του πολίτη, πώς θα αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση έρχεται να προστεθεί και ο φόβος ότι οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να γίνει ο ίδιος στόχος, να είναι το επόμενο θύμα και ας μην έχει σχέση με το δημόσιο, με «κλειστά» ή «ανοιχτά» επαγγέλματα. Η κυβέρνηση ΠαΣοΚ πορεύεται με το σύνθημα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Μόνο που διαφωνούμε και με το σκοπό και με τα μέσα! Κανείς δεν μπορεί να ζει κάτω από τον διαρκή φόβο ότι θα βρεθεί από τη μια στιγμή στην άλλη άνεργος, να μην γνωρίζει τι του ξημερώνει. Γι αυτό το μνημόνιο πρέπει να πέσει!
** Στο σφυρί η ΔΕΗ, μέχρι τέλος χρόνου νομοσχέδιο σκούπα για τα «κλειστά επαγγέλματα», κλείνουν ΔΕΚΟ, απολύονται μόνιμοι υπάλληλοι, κομματιάζεται ο ΟΣΕ για να πουληθεί ευκολότερα, έρχονται νέες ανατροπές σε εργασιακά. Αυτό είναι το ΠαΣοΚ!
Του
Α. Π. Θάνου
Οι πράξεις συνιστούν λόγο. Και η κυβέρνηση, πέρα από τα μεγάλα λόγια, οδηγεί σταθερά την ελληνική κοινωνία σε κραχ. Οι ενέργειές της, από την πρώτη στιγμή που εκλέχθηκε, αποβλέπουν, στο όνομα της οικονομικής κρίσης –που ουδείς αμφισβητεί-, στην παράδοση της χώρας σε ιδιώτες ακόμα και μέσα από αντιδημοκρατική και επικίνδυνη λειτουργία (επιστράτευση ιδιοκτητών βυτιοφόρων, ο στρατός θα χρησιμοποιηθεί ως απεργοσπαστικός μηχανισμός).
Υιοθετώντας πλήρως τη ρητή εντολή της τρόικας «πουλήστε ό,τι αξίζει και κλείστε τα υπόλοιπα» επισπεύδει κατά, τουλάχιστον, έξι μήνες την ιδιωτικοποίηση του δημόσιου ενώ, σιωπηλά, προετοιμάζει το έδαφος για ακόμα μεγαλύτερες «ανατροπές» στη ζωής μας.
Το νέο μνημόνιο
Το ΠαΣοΚ έχει ήδη συμφωνήσει για ένα νέο μνημόνιο, ακόμα πιο σκληρό, που αρχίζει να εφαρμόζεται. Στόχος να περάσουν όλες οι «μεταρρυθμίσεις» μέχρι το τέλος αυτού του χρόνου. Η τρόικα φοβάται τις κοινωνικές αντιδράσεις και εκτιμώντας ότι θα κλιμακωθούν, αρχής γενομένης από τον Σεπτέμβριο, θέλει να τις προλάβει.
Το νέο «αναβαθμισμένο» μνημόνιο –που, πλέον, θα ανανεώνεται κάθε τρίμηνο!- θα περιλαμβάνει την «απελευθέρωση» της ηλεκτρικής ενέργειας, το άνοιγμα των «κλειστών επαγγελμάτων», περικοπές των ασφαλιστικών δαπανών, την περικοπή της 13ης και 14ης επικουρικής σύνταξης, καθώς και νέες αλλαγές στο εργασιακό. Ειδικότερα στα εργασιακά, με πρόφαση την ανεργία, θα προωθηθεί η πλήρης φιλελευθεροποίηση της εργασίας (κλιμακωτά ωράρια, μερική απασχόληση, τετραήμερο, υποχρεωτικά ρεπό, κ.λπ.) ενώ στον προϋπολογισμό του 2011 θα περιλαμβάνεται η ιδιωτικοποίηση των ΔΕΚΟ και οι επόμενες «διαρθρωτικές» αλλαγές -«και το 2011 θα είναι μια δύσκολη χρονιά», παραδέχτηκε ο Γ. Παπανδρέου στο τελευταίο υπουργικό συμβούλιο.
Και στο υπάρχον μνημόνιο, όμως, υπάρχει σαφέστατη αναφορά σε «ένα σχέδιο αποκρατικοποιήσεων για την πώληση περιουσιακών στοιχείων και δημοσίων επιχειρήσεων με σκοπό την είσπραξη τουλάχιστον 1 δισ. ευρώ ανά έτος την περίοδο 2011-2013» (παράρτημα IV, σελ. 10 – από το Ποντίκι) ανεξάρτητα αν το αποκρύπτουν τα κυβερνητικά στελέχη…
Στο σφυρί το 40% της ΔΕΗ
Στο στόχαστρο των ιδιωτών έχει μπει και η ενέργεια και ήδη η τρόικα πιέζει για πώληση του 40% των λιγνιτικών και υδροηλεκτρικών μονάδων παραγωγής ρεύματος της ΔΕΗ σε ιδιώτες. Το ζήτημα της πώλησης (που διέψευδε το υπουργείο Οικονομικών…) έθεσε επίσημα η τρόικα στη συνάντηση (Παρασκευή) με τον Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής Κ. Μαθιουδάκη, ο οποίος, σύμφωνα με το ΑΠΕ, υποστήριξε ότι η πρόταση δεν βρίσκει σύμφωνη την κυβέρνηση καθώς υπάρχουν τεχνικά και ουσιαστικά προβλήματα.
Τι προτείνει η κυβέρνηση; Την είσοδο ιδιωτών στις νέες μονάδες που έχει δρομολογήσει, την εκμετάλλευση λιγνιτικών κοιτασμάτων από ιδιώτες και, κυρίως, την πώληση της ενέργειας που θα παράγει η ΔΕΗ σε ιδιώτες οι οποίοι θα το πουλούν, ως… χονδρέμποροι, πλέον, σε θυγατρική της ΔΕΗ (κατανάλωσης) που θα την πουλά στα νοικοκυριά.
Εξυπακούεται ότι θα υπάρξει αύξηση των τιμολογίων, για να μπορούν να κερδίζουν όλοι οι ενδιάμεσοι.
Η αντίδραση της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ ήταν άμεση -«δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να ξεπουλήσει την ΔΕΗ»-, ενώ, μέρες νωρίτερα, όταν είχε διαρρεύσει η είδηση για να εκτιμηθούν οι αντιδράσεις των εργαζομένων οι τελευταίοι είχαν ξεκαθαρίσει ότι «θα γίνει πόλεμος. Θα μπούμε σε απεργία διαρκείας και θα σβήσουν τα φώτα σε όλη τη χώρα».
Κλείνουν ΔΕΚΟ
Η κυβέρνηση, πάντως, στη ζούλα, με τροπολογία παραχώρησε όλη την εξουσία για την περιουσία του δημοσίου στην επιτροπή αποκρατικοποιήσεων, την οποία εποπτεύει ο Γ. Παπακωνσταντίνου. Η επιτροπή, πλέον, μπορεί να κάνει κάθε «ενέργεια ή πράξη, συμπεριλαμβανομένης και της μεταβίβασης του περιουσιακού στοιχείου, μέσω της οποίας το Δημόσιο θα μπορεί να αποκομίσει άμεση ή έμμεση ωφέλεια» ενώ η διυπουργική θα μπορεί «να αποφασίζει για την αξιοποίηση των περιουσιακών στοιχείων του κράτους και να εισηγείται την ίδρυση ημεδαπών εταιρειών (είτε ως μόνος μέτοχος, είτε ως εταίρος, είτε από κοινού με οποιοδήποτε νομικό πρόσωπο), οι οποίες θα μπορούν να προβαίνουν στην απόκτηση περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου» (Ποντίκι, 29.07.10).
Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ότι η κυβέρνηση, σε συνεργασία με τεχνοκράτες του ΔΝΤ, θα μπορεί να πουλά ή να κλείνει, απολύοντας τους εργαζόμενους όπως κατ’ επανάληψη έχει τονίσει ο Θ. Πάγκαλος, όποια δημόσια επιχείρηση θέλει στο όνομα του μνημονίου και των «διαρθρωτικών αλλαγών». Ανοίγει, δηλαδή, ο δρόμος για «καθαρές» δημόσιες υπηρεσίες που θα ξεκινούν από τη λειτουργία τους από το μηδέν. Με νέες εργασιακές συμβάσεις, απαλλαγμένες από χρέη, κ.λπ. Σ’ αυτό το καθεστώς θα ενταχθεί ο ΟΣΕ που θα «σπάσει» προκειμένου άλλα κομμάτια του να πωληθούν και άλλα να κλείσουν με τους εργαζόμενους να οδηγούνται στην ανεργία.
[Οι ΔΕΚΟ, όπως και οι περισσότερες υπηρεσίες του δημοσίου και των δήμων, έγιναν προβληματικές για λόγους πολιτικής παθογένειας. Χρησιμοποιήθηκαν, κυρίως με προσλήψεις από το παράθυρο, ως χώρος αποκατάστασης ψηφοφόρων, κομματικών στελεχών, κ.λπ. Μαζί ήρθε και η σπατάλη και η διαφθορά, το «κόμμα – κράτος» φρόντιζε να τα καλύπτει. Καμιά, όμως, μελέτη δεν ήρθε να διευκρινίσει ποια ελλείμματα οφείλονται σε διαφθορά / προσλήψεις και ποια σε κοινωνική πολιτική που εξυπακούεται ότι δημιουργεί ελλείμματα –«δεν θα θέλαμε αστικές συγκοινωνίες με λεωφορεία ερείπια ούτε με εισιτήριο πέντε ευρώ» (Βήμα, 27.07.10)].
Στοίχημα η ΔΕΘ
Το κρίσιμο, πάντως, στοίχημα για εργαζόμενους, αριστερά και κυβέρνηση είναι η ΔΕΘ (11.09.10 τα εγκαίνια) καθώς το Μαξίμου προσπαθεί να συγκροτήσει ένα «κοινωνικό πακέτο» προκειμένου να λειάνει τις αντιδράσεις. Κοινωνική πολιτική, όμως, από αυτή την κυβέρνηση και υπό τη σκέπη του ΔΝΤ είναι αδύνατον να ασκηθεί. Ο Γ. Παπανδρέου θα προσπαθήσει, με επίκεντρο την οικονομία, να σηματοδοτήσει ένα νέο ξεκίνημα στη λογική «τα δύσκολα πέρασαν και έχουμε ελπίδα να βγούμε από την κρίση με όχημα την ανάπτυξη». Δεν έχει άλλα περιθώρια.
Ο στόχος του ελλείμματος ήταν από 13,6% να φτάσει στο 8,2% στο τέλος του 2010 και στο 7,1% το 2011. Η φετινή μείωση έγινε κυρίως από τον περιορισμό των δημόσιων δαπανών, των μισθών και συντάξεων. Εκεί στηρίχθηκε, ανεξάρτητα αν ο Γ. Παπανδρέου υποστηρίζει το αντίθετο -«η μεγάλη μείωση του ελλείμματος το α΄ εξάμηνο, δεν είναι από τους μισθούς και τις συντάξεις -αυτή είναι μόλις το 3,6%- είναι κυρίως από τις υπόλοιπες καταναλωτικές δαπάνες που μειώθηκαν κατά 52%», υπουργικό συμβούλιο στις 23.07.10.
Η κυβέρνηση αδυνατεί όχι μόνο να συγκροτήσει ένα αξιόπιστο κοινωνικό πακέτο παροχών για την ΔΕΘ, μήπως και αντιστρέψει το κλίμα ενόψει και δημοτικών εκλογών, αλλά και να περικόψει και άλλο μισθούς, συντάξεις, δαπάνες. Δεν κόβονται, όμως, άλλο! Μοναδική διέξοδο για να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις που απορρέουν από το μνημόνιο και την πολιτική που υπηρετεί είναι να ξεπουλήσει το δημόσιο τομέα.
Ο Γ. Στουρνάρας (Free Sunday, 25.07.10) είναι σαφέστατος επισημαίνοντας ότι τα «έσοδα και η προώθηση των διαρθρωτικών αλλαγών είναι πολύ αργή. Αυτά είναι τα δύο αγκάθια», δείχνοντας τον δρόμο που θα ακολουθηθεί: πώληση ακίνητης περιουσίας, αποκρατικοποιήσεις, είσπραξη εσόδων που κινούνται σημαντικά χαμηλότερα του στόχου (7% έναντι 13,5%).
Γι’ αυτό και το Μαξίμου προσανατολίζεται σε διαφορετική αντιμετώπιση της ΔΕΘ, ως «ευκαιρία» για την Β. Ελλάδα -«η παρουσία μας εκεί πρέπει να είναι ουσιαστική, χωρίς τις «φανφάρες» που βλέπαμε από τις προηγούμενες κυβερνήσεις (…) να δούμε τις τοπικές συνθήκες, να αναδείξουμε τις δυνατότητες που έχει η Βόρεια Ελλάδα», είπε ο Γ. Παπανδρέου στο υπουργικό συμβούλιο.
Άλλοθι παρέμβασης
Το άνοιγμα, βέβαια, των «κλειστών επαγγελμάτων» προκαλεί ρήξεις. Οι οξύτατες αντιδράσεις από τους ιδιοκτήτες φορτηγών και βυτιοφόρων –που δεν τις περίμεναν, σ’ αυτό το βαθμό- δημιουργεί προβλήματα που η κυβέρνηση προσπαθεί να μετακυλήσει και να δημιουργήσει άλλοθι παρέμβασης στον «πόλεμο κατά των συντεχνιών» -«τα κλειστά επαγγέλματα θα ανοίξουν για να πέσουν οι τιμές», δηλώνει ο Γ. Παπακωνσταντίνου (Νέα, 29.07.10). Παράλληλα οι ενέργειές της αποσκοπούν στο να φέρνει την κάθε επαγγελματική ομάδα απέναντι στην υπόλοιπη κοινωνία.
Σ’ αυτή τη λογική εντάσσεται και η επιστράτευση των ιδιοκτητών φορτηγών και βυτιοφόρων, που επιχειρείται να βρεθούν πολιτικά και κοινωνικά απομονωμένοι.
Αρωγός στο μήνυμα της κυβέρνησης προς τους πολίτες -ότι το Μαξίμου μπορεί να διαχειρίζεται κρίσεις- τα μέσα ενημέρωσης που αναπαρήγαγαν την… πυγμή του –«δεν μπορούμε να αξιώνουμε θυσίες και να είμαστε ελαστικοί σε συντεχνίες που εκβιάζουν (…) να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι σ’ άλλους εργαζόμενους που θα χάσουν τις δουλειές τους λόγω έλλειψης καυσίμων», κ.λπ. Όλα, βέβαια, με πλάνα από ουρές σε βενζινάδικα -για το «δημόσιο συμφέρον, το οποίο είμαστε υποχρεωμένοι να υπηρετήσουμε» (Γ. Πεταλωτής).
Θα ακολουθήσουν δικηγόροι, συμβολαιογράφοι, φαρμακοποιοί, μηχανικοί, ορκωτοί λογιστές και άλλοι. Άμεσα, κατά την τρόικα, πρέπει να ξεκινήσουν οι διαδικασίες και μέχρι το τέλος του χρόνου να έχει υπάρξει νομοσχέδιο – σκούπα που θα «ξεκλειδώνει» όλα τα θεωρούμενα ως «κλειστά επαγγέλματα». Τα επόμενα βήματα, σύμφωνα με στέλεχος του υπουργείου Οικονομικών, θα αφορούν τον «Καλλικράτη», την πώληση της ΔΕΗ και του ΟΣΕ, κινήσεις από τις οποίες θα εξαρτηθεί και η δόση του δανείου για τον Δεκέμβριο (9 δισ. ευρώ) ενώ για την δόση στις 13 Σεπτεμβρίου (πάλι ύψους 9 δισ. ευρώ, τα 6,5 από την ΕΕ και τα άλλα 2,5 από ΔΝΤ) περάσαμε τις «εξετάσεις» και απομένει μια τυπική «έκθεση προόδου» που θα αποστείλει η τρόικα σε Βρυξέλλες, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και ΔΝΤ μέσα στην βδομάδα.
Όλοι μας υποψήφια θύματα
Με τις περικοπές, όμως, συντάξεων, επιδομάτων, ασφαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων, με το ξεπούλημα του δημόσιου τομέα, με το «άνοιγμα» των επαγγελμάτων ο κάθε πολίτης, βρίσκεται στο στόχαστρο. Στο φόβο πως θα αντιμετωπίσουμε την οικονομική κρίση έρχεται και προστίθεται ο φόβος ότι οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να γίνει ο καθένας μας στόχος, να είμαστε το επόμενο θύμα και ας μην έχουμε σχέση με το δημόσιο, με «κλειστά» ή «ανοιχτά» επαγγέλματα. Η κυβέρνηση ΠαΣοΚ πορεύεται με το σύνθημα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Μόνο που διαφωνούμε και με το σκοπό και με τα μέσα! [Η ανεργία, επίσημα, κινείται στο 11,5%, όμως, σύμφωνα με το ΙΚΑ, οι ασφαλισμένοι του μειώθηκαν κατά 110.000 άτομα τους πρώτους έξι μήνες του 2010. Με δεδομένο ότι «πάγωσαν» οι προσλήψεις υπολογίζεται ότι η ανεργία ήδη κινείται πάνω από 14,1%].
Κανείς δεν μπορεί να ζει κάτω από τον διαρκή φόβο ότι θα βρεθεί από τη μια στιγμή στην άλλη άνεργος, να μην γνωρίζει τι του ξημερώνει. Γι αυτό το μνημόνιο πρέπει να πέσει. «Και μαζί να πέσουν αυτοί που το κουβαλάνε, ως μοναδική διέξοδο για τη σωτηρία της χώρας. Το μνημόνιο δεν είναι λύση, δεν είναι διέξοδος. Είναι στυγνή και κυνική λεηλασία της κοινωνίας. Για να μην χάσουν τα λεφτά τους οι τράπεζες και οι κερδοσκόποι» (Αλ. Τσίπρας στα Χανιά, 29.07.10).
***
Τα σενάρια ανασχηματισμού δεν αφορούν, σήμερα, σε μεγάλο βαθμό, την κοινωνία. Οι αλλαγές (το πιο πιθανόν, να υπάρξουν μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές, στις 17 Νοεμβρίου) θα «καθοριστούν» από την απόδοση των υπουργών σε σχέση με το μνημόνιο. Οι… μετεξεταστέοι της τρόικας θα βρεθούν σε δύσκολη θέση και πιθανόν να αντικατασταθούν. Μέχρι τότε, όμως, έχουμε αρκετό χρόνο.
Καλό καλοκαίρι, έστω και «κουτσουρεμένο»…
ΑΝΑΡΤΗΘΗΚΕ ΑΠΟ WWW.EPOXI.COM
** Στο σφυρί η ΔΕΗ, μέχρι τέλος χρόνου νομοσχέδιο σκούπα για τα «κλειστά επαγγέλματα», κλείνουν ΔΕΚΟ, απολύονται μόνιμοι υπάλληλοι, κομματιάζεται ο ΟΣΕ για να πουληθεί ευκολότερα, έρχονται νέες ανατροπές σε εργασιακά. Αυτό είναι το ΠαΣοΚ!
Του
Α. Π. Θάνου
Οι πράξεις συνιστούν λόγο. Και η κυβέρνηση, πέρα από τα μεγάλα λόγια, οδηγεί σταθερά την ελληνική κοινωνία σε κραχ. Οι ενέργειές της, από την πρώτη στιγμή που εκλέχθηκε, αποβλέπουν, στο όνομα της οικονομικής κρίσης –που ουδείς αμφισβητεί-, στην παράδοση της χώρας σε ιδιώτες ακόμα και μέσα από αντιδημοκρατική και επικίνδυνη λειτουργία (επιστράτευση ιδιοκτητών βυτιοφόρων, ο στρατός θα χρησιμοποιηθεί ως απεργοσπαστικός μηχανισμός).
Υιοθετώντας πλήρως τη ρητή εντολή της τρόικας «πουλήστε ό,τι αξίζει και κλείστε τα υπόλοιπα» επισπεύδει κατά, τουλάχιστον, έξι μήνες την ιδιωτικοποίηση του δημόσιου ενώ, σιωπηλά, προετοιμάζει το έδαφος για ακόμα μεγαλύτερες «ανατροπές» στη ζωής μας.
Το νέο μνημόνιο
Το ΠαΣοΚ έχει ήδη συμφωνήσει για ένα νέο μνημόνιο, ακόμα πιο σκληρό, που αρχίζει να εφαρμόζεται. Στόχος να περάσουν όλες οι «μεταρρυθμίσεις» μέχρι το τέλος αυτού του χρόνου. Η τρόικα φοβάται τις κοινωνικές αντιδράσεις και εκτιμώντας ότι θα κλιμακωθούν, αρχής γενομένης από τον Σεπτέμβριο, θέλει να τις προλάβει.
Το νέο «αναβαθμισμένο» μνημόνιο –που, πλέον, θα ανανεώνεται κάθε τρίμηνο!- θα περιλαμβάνει την «απελευθέρωση» της ηλεκτρικής ενέργειας, το άνοιγμα των «κλειστών επαγγελμάτων», περικοπές των ασφαλιστικών δαπανών, την περικοπή της 13ης και 14ης επικουρικής σύνταξης, καθώς και νέες αλλαγές στο εργασιακό. Ειδικότερα στα εργασιακά, με πρόφαση την ανεργία, θα προωθηθεί η πλήρης φιλελευθεροποίηση της εργασίας (κλιμακωτά ωράρια, μερική απασχόληση, τετραήμερο, υποχρεωτικά ρεπό, κ.λπ.) ενώ στον προϋπολογισμό του 2011 θα περιλαμβάνεται η ιδιωτικοποίηση των ΔΕΚΟ και οι επόμενες «διαρθρωτικές» αλλαγές -«και το 2011 θα είναι μια δύσκολη χρονιά», παραδέχτηκε ο Γ. Παπανδρέου στο τελευταίο υπουργικό συμβούλιο.
Και στο υπάρχον μνημόνιο, όμως, υπάρχει σαφέστατη αναφορά σε «ένα σχέδιο αποκρατικοποιήσεων για την πώληση περιουσιακών στοιχείων και δημοσίων επιχειρήσεων με σκοπό την είσπραξη τουλάχιστον 1 δισ. ευρώ ανά έτος την περίοδο 2011-2013» (παράρτημα IV, σελ. 10 – από το Ποντίκι) ανεξάρτητα αν το αποκρύπτουν τα κυβερνητικά στελέχη…
Στο σφυρί το 40% της ΔΕΗ
Στο στόχαστρο των ιδιωτών έχει μπει και η ενέργεια και ήδη η τρόικα πιέζει για πώληση του 40% των λιγνιτικών και υδροηλεκτρικών μονάδων παραγωγής ρεύματος της ΔΕΗ σε ιδιώτες. Το ζήτημα της πώλησης (που διέψευδε το υπουργείο Οικονομικών…) έθεσε επίσημα η τρόικα στη συνάντηση (Παρασκευή) με τον Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής Κ. Μαθιουδάκη, ο οποίος, σύμφωνα με το ΑΠΕ, υποστήριξε ότι η πρόταση δεν βρίσκει σύμφωνη την κυβέρνηση καθώς υπάρχουν τεχνικά και ουσιαστικά προβλήματα.
Τι προτείνει η κυβέρνηση; Την είσοδο ιδιωτών στις νέες μονάδες που έχει δρομολογήσει, την εκμετάλλευση λιγνιτικών κοιτασμάτων από ιδιώτες και, κυρίως, την πώληση της ενέργειας που θα παράγει η ΔΕΗ σε ιδιώτες οι οποίοι θα το πουλούν, ως… χονδρέμποροι, πλέον, σε θυγατρική της ΔΕΗ (κατανάλωσης) που θα την πουλά στα νοικοκυριά.
Εξυπακούεται ότι θα υπάρξει αύξηση των τιμολογίων, για να μπορούν να κερδίζουν όλοι οι ενδιάμεσοι.
Η αντίδραση της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ ήταν άμεση -«δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να ξεπουλήσει την ΔΕΗ»-, ενώ, μέρες νωρίτερα, όταν είχε διαρρεύσει η είδηση για να εκτιμηθούν οι αντιδράσεις των εργαζομένων οι τελευταίοι είχαν ξεκαθαρίσει ότι «θα γίνει πόλεμος. Θα μπούμε σε απεργία διαρκείας και θα σβήσουν τα φώτα σε όλη τη χώρα».
Κλείνουν ΔΕΚΟ
Η κυβέρνηση, πάντως, στη ζούλα, με τροπολογία παραχώρησε όλη την εξουσία για την περιουσία του δημοσίου στην επιτροπή αποκρατικοποιήσεων, την οποία εποπτεύει ο Γ. Παπακωνσταντίνου. Η επιτροπή, πλέον, μπορεί να κάνει κάθε «ενέργεια ή πράξη, συμπεριλαμβανομένης και της μεταβίβασης του περιουσιακού στοιχείου, μέσω της οποίας το Δημόσιο θα μπορεί να αποκομίσει άμεση ή έμμεση ωφέλεια» ενώ η διυπουργική θα μπορεί «να αποφασίζει για την αξιοποίηση των περιουσιακών στοιχείων του κράτους και να εισηγείται την ίδρυση ημεδαπών εταιρειών (είτε ως μόνος μέτοχος, είτε ως εταίρος, είτε από κοινού με οποιοδήποτε νομικό πρόσωπο), οι οποίες θα μπορούν να προβαίνουν στην απόκτηση περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου» (Ποντίκι, 29.07.10).
Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ότι η κυβέρνηση, σε συνεργασία με τεχνοκράτες του ΔΝΤ, θα μπορεί να πουλά ή να κλείνει, απολύοντας τους εργαζόμενους όπως κατ’ επανάληψη έχει τονίσει ο Θ. Πάγκαλος, όποια δημόσια επιχείρηση θέλει στο όνομα του μνημονίου και των «διαρθρωτικών αλλαγών». Ανοίγει, δηλαδή, ο δρόμος για «καθαρές» δημόσιες υπηρεσίες που θα ξεκινούν από τη λειτουργία τους από το μηδέν. Με νέες εργασιακές συμβάσεις, απαλλαγμένες από χρέη, κ.λπ. Σ’ αυτό το καθεστώς θα ενταχθεί ο ΟΣΕ που θα «σπάσει» προκειμένου άλλα κομμάτια του να πωληθούν και άλλα να κλείσουν με τους εργαζόμενους να οδηγούνται στην ανεργία.
[Οι ΔΕΚΟ, όπως και οι περισσότερες υπηρεσίες του δημοσίου και των δήμων, έγιναν προβληματικές για λόγους πολιτικής παθογένειας. Χρησιμοποιήθηκαν, κυρίως με προσλήψεις από το παράθυρο, ως χώρος αποκατάστασης ψηφοφόρων, κομματικών στελεχών, κ.λπ. Μαζί ήρθε και η σπατάλη και η διαφθορά, το «κόμμα – κράτος» φρόντιζε να τα καλύπτει. Καμιά, όμως, μελέτη δεν ήρθε να διευκρινίσει ποια ελλείμματα οφείλονται σε διαφθορά / προσλήψεις και ποια σε κοινωνική πολιτική που εξυπακούεται ότι δημιουργεί ελλείμματα –«δεν θα θέλαμε αστικές συγκοινωνίες με λεωφορεία ερείπια ούτε με εισιτήριο πέντε ευρώ» (Βήμα, 27.07.10)].
Στοίχημα η ΔΕΘ
Το κρίσιμο, πάντως, στοίχημα για εργαζόμενους, αριστερά και κυβέρνηση είναι η ΔΕΘ (11.09.10 τα εγκαίνια) καθώς το Μαξίμου προσπαθεί να συγκροτήσει ένα «κοινωνικό πακέτο» προκειμένου να λειάνει τις αντιδράσεις. Κοινωνική πολιτική, όμως, από αυτή την κυβέρνηση και υπό τη σκέπη του ΔΝΤ είναι αδύνατον να ασκηθεί. Ο Γ. Παπανδρέου θα προσπαθήσει, με επίκεντρο την οικονομία, να σηματοδοτήσει ένα νέο ξεκίνημα στη λογική «τα δύσκολα πέρασαν και έχουμε ελπίδα να βγούμε από την κρίση με όχημα την ανάπτυξη». Δεν έχει άλλα περιθώρια.
Ο στόχος του ελλείμματος ήταν από 13,6% να φτάσει στο 8,2% στο τέλος του 2010 και στο 7,1% το 2011. Η φετινή μείωση έγινε κυρίως από τον περιορισμό των δημόσιων δαπανών, των μισθών και συντάξεων. Εκεί στηρίχθηκε, ανεξάρτητα αν ο Γ. Παπανδρέου υποστηρίζει το αντίθετο -«η μεγάλη μείωση του ελλείμματος το α΄ εξάμηνο, δεν είναι από τους μισθούς και τις συντάξεις -αυτή είναι μόλις το 3,6%- είναι κυρίως από τις υπόλοιπες καταναλωτικές δαπάνες που μειώθηκαν κατά 52%», υπουργικό συμβούλιο στις 23.07.10.
Η κυβέρνηση αδυνατεί όχι μόνο να συγκροτήσει ένα αξιόπιστο κοινωνικό πακέτο παροχών για την ΔΕΘ, μήπως και αντιστρέψει το κλίμα ενόψει και δημοτικών εκλογών, αλλά και να περικόψει και άλλο μισθούς, συντάξεις, δαπάνες. Δεν κόβονται, όμως, άλλο! Μοναδική διέξοδο για να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις που απορρέουν από το μνημόνιο και την πολιτική που υπηρετεί είναι να ξεπουλήσει το δημόσιο τομέα.
Ο Γ. Στουρνάρας (Free Sunday, 25.07.10) είναι σαφέστατος επισημαίνοντας ότι τα «έσοδα και η προώθηση των διαρθρωτικών αλλαγών είναι πολύ αργή. Αυτά είναι τα δύο αγκάθια», δείχνοντας τον δρόμο που θα ακολουθηθεί: πώληση ακίνητης περιουσίας, αποκρατικοποιήσεις, είσπραξη εσόδων που κινούνται σημαντικά χαμηλότερα του στόχου (7% έναντι 13,5%).
Γι’ αυτό και το Μαξίμου προσανατολίζεται σε διαφορετική αντιμετώπιση της ΔΕΘ, ως «ευκαιρία» για την Β. Ελλάδα -«η παρουσία μας εκεί πρέπει να είναι ουσιαστική, χωρίς τις «φανφάρες» που βλέπαμε από τις προηγούμενες κυβερνήσεις (…) να δούμε τις τοπικές συνθήκες, να αναδείξουμε τις δυνατότητες που έχει η Βόρεια Ελλάδα», είπε ο Γ. Παπανδρέου στο υπουργικό συμβούλιο.
Άλλοθι παρέμβασης
Το άνοιγμα, βέβαια, των «κλειστών επαγγελμάτων» προκαλεί ρήξεις. Οι οξύτατες αντιδράσεις από τους ιδιοκτήτες φορτηγών και βυτιοφόρων –που δεν τις περίμεναν, σ’ αυτό το βαθμό- δημιουργεί προβλήματα που η κυβέρνηση προσπαθεί να μετακυλήσει και να δημιουργήσει άλλοθι παρέμβασης στον «πόλεμο κατά των συντεχνιών» -«τα κλειστά επαγγέλματα θα ανοίξουν για να πέσουν οι τιμές», δηλώνει ο Γ. Παπακωνσταντίνου (Νέα, 29.07.10). Παράλληλα οι ενέργειές της αποσκοπούν στο να φέρνει την κάθε επαγγελματική ομάδα απέναντι στην υπόλοιπη κοινωνία.
Σ’ αυτή τη λογική εντάσσεται και η επιστράτευση των ιδιοκτητών φορτηγών και βυτιοφόρων, που επιχειρείται να βρεθούν πολιτικά και κοινωνικά απομονωμένοι.
Αρωγός στο μήνυμα της κυβέρνησης προς τους πολίτες -ότι το Μαξίμου μπορεί να διαχειρίζεται κρίσεις- τα μέσα ενημέρωσης που αναπαρήγαγαν την… πυγμή του –«δεν μπορούμε να αξιώνουμε θυσίες και να είμαστε ελαστικοί σε συντεχνίες που εκβιάζουν (…) να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι σ’ άλλους εργαζόμενους που θα χάσουν τις δουλειές τους λόγω έλλειψης καυσίμων», κ.λπ. Όλα, βέβαια, με πλάνα από ουρές σε βενζινάδικα -για το «δημόσιο συμφέρον, το οποίο είμαστε υποχρεωμένοι να υπηρετήσουμε» (Γ. Πεταλωτής).
Θα ακολουθήσουν δικηγόροι, συμβολαιογράφοι, φαρμακοποιοί, μηχανικοί, ορκωτοί λογιστές και άλλοι. Άμεσα, κατά την τρόικα, πρέπει να ξεκινήσουν οι διαδικασίες και μέχρι το τέλος του χρόνου να έχει υπάρξει νομοσχέδιο – σκούπα που θα «ξεκλειδώνει» όλα τα θεωρούμενα ως «κλειστά επαγγέλματα». Τα επόμενα βήματα, σύμφωνα με στέλεχος του υπουργείου Οικονομικών, θα αφορούν τον «Καλλικράτη», την πώληση της ΔΕΗ και του ΟΣΕ, κινήσεις από τις οποίες θα εξαρτηθεί και η δόση του δανείου για τον Δεκέμβριο (9 δισ. ευρώ) ενώ για την δόση στις 13 Σεπτεμβρίου (πάλι ύψους 9 δισ. ευρώ, τα 6,5 από την ΕΕ και τα άλλα 2,5 από ΔΝΤ) περάσαμε τις «εξετάσεις» και απομένει μια τυπική «έκθεση προόδου» που θα αποστείλει η τρόικα σε Βρυξέλλες, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και ΔΝΤ μέσα στην βδομάδα.
Όλοι μας υποψήφια θύματα
Με τις περικοπές, όμως, συντάξεων, επιδομάτων, ασφαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων, με το ξεπούλημα του δημόσιου τομέα, με το «άνοιγμα» των επαγγελμάτων ο κάθε πολίτης, βρίσκεται στο στόχαστρο. Στο φόβο πως θα αντιμετωπίσουμε την οικονομική κρίση έρχεται και προστίθεται ο φόβος ότι οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να γίνει ο καθένας μας στόχος, να είμαστε το επόμενο θύμα και ας μην έχουμε σχέση με το δημόσιο, με «κλειστά» ή «ανοιχτά» επαγγέλματα. Η κυβέρνηση ΠαΣοΚ πορεύεται με το σύνθημα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Μόνο που διαφωνούμε και με το σκοπό και με τα μέσα! [Η ανεργία, επίσημα, κινείται στο 11,5%, όμως, σύμφωνα με το ΙΚΑ, οι ασφαλισμένοι του μειώθηκαν κατά 110.000 άτομα τους πρώτους έξι μήνες του 2010. Με δεδομένο ότι «πάγωσαν» οι προσλήψεις υπολογίζεται ότι η ανεργία ήδη κινείται πάνω από 14,1%].
Κανείς δεν μπορεί να ζει κάτω από τον διαρκή φόβο ότι θα βρεθεί από τη μια στιγμή στην άλλη άνεργος, να μην γνωρίζει τι του ξημερώνει. Γι αυτό το μνημόνιο πρέπει να πέσει. «Και μαζί να πέσουν αυτοί που το κουβαλάνε, ως μοναδική διέξοδο για τη σωτηρία της χώρας. Το μνημόνιο δεν είναι λύση, δεν είναι διέξοδος. Είναι στυγνή και κυνική λεηλασία της κοινωνίας. Για να μην χάσουν τα λεφτά τους οι τράπεζες και οι κερδοσκόποι» (Αλ. Τσίπρας στα Χανιά, 29.07.10).
***
Τα σενάρια ανασχηματισμού δεν αφορούν, σήμερα, σε μεγάλο βαθμό, την κοινωνία. Οι αλλαγές (το πιο πιθανόν, να υπάρξουν μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές, στις 17 Νοεμβρίου) θα «καθοριστούν» από την απόδοση των υπουργών σε σχέση με το μνημόνιο. Οι… μετεξεταστέοι της τρόικας θα βρεθούν σε δύσκολη θέση και πιθανόν να αντικατασταθούν. Μέχρι τότε, όμως, έχουμε αρκετό χρόνο.
Καλό καλοκαίρι, έστω και «κουτσουρεμένο»…
ΑΝΑΡΤΗΘΗΚΕ ΑΠΟ WWW.EPOXI.COM
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)