Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

1) Η συνέλευση της ΠΕΚΙΝ και 2) το πρόβλημα των απορριμμάτων

Σήμερα είναι περισσότερο από αναγκαίο να ενωθούμε και να συναγωνιστούμε με τους δημότες της Γαλήνης και των Εγγαρών που αντιδράνε στην κατασκευή μιας ακόμη χωματερής – κατά τα πρότυπα της ήδη υπάρχουσας- στην κορφή ξύδι.

Η προχειρότητα με την οποία σχεδιάζονται οργανώνονται και εκτελούνται τα έργα στην Νάξο αλλά και στην Ελλάδα δεν αφήνει περιθώρια σκεπτικισμού για την οικολογική καταστροφή που πρόκειται να επιφέρει η κατασκευή ΧΥΤΑ όχι μόνο στην κορφή ξύδι αλλά οπουδήποτε. Ο τόπος όπου διαδραματίζονται οι ανθρώπινες σχέσεις και δράσεις συμβάλλει καθοριστικά στην διαμόρφωση μιας ταυτότητας είτε αυτή είναι χωρική είτε ατομική είτε συλλογική. Θα περίμενε κανείς λοιπόν οι κάτοικοι που έχουν αντιδράσει μέχρι σήμερα για την κατασκευή του ΧΥΤΑ στην περιοχή τους, όπως Σαγκρί, Μέλανες και όποια άλλα χωριά έχουν αρνηθεί την γειτνίαση με τον ΧΥΤΑ, να είναι αλληλέγγυοι και μπροστάρηδες στον αγώνα που δίνουν σήμερα οι δημότες της Γαλήνης και των Εγγαρών.

Από ότι φαίνεται όμως η εγωιστική καπιταλιστική λογική του «δυο πόντοι από… την πόρτα μου… και όπου θέλει ας είναι» έχει κυριαρχήσει. Ενάντια σε αυτή την λογική αγωνίζεται η ΠΕΚΙΝ και ελάχιστες πολιτικές συλλογικότητες. Ομολογουμένως δύσκολο εγχείρημα για την επίτευξη του οποίου απαιτούνται συνεχείς αγώνες, ψυχικό σθένος, χρόνος, θεωρητική κατάρτιση και μια επίπονη εκστρατεία ενημέρωσης του κόσμου.

Το εργαλείο της ενημέρωσης με στόχο την κινητοποίηση των κατοίκων της χώρας, οι οποίοι πλήττονται εξίσου, από την μεταφορά της χωματερής πίσω από τον Άγιο Χρυσόστομο θα χρησιμοποιήσει η ΠΕΚΙΝ στο εγγύς μέλλον, σε συνεργασία με όσους θίγονται από τους ΧΥΤΑ και ενδιαφέρονται γενικότερα για το πρόβλημα των σκουπιδιών. Αυτά ως προς την συνέλευση της ΠΕΚΙΝ την Τρίτη 25-5-2010. Αναμένουμε εξελίξεις…

Το πρόβλημα των απορριμμάτων

Αν όμως θίξουμε επιφανειακά, τμηματικά και προσωρινά το πρόβλημα των απορριμμάτων με σκοπό να μην τα μυρίζουμε, να μην τα βλέπουμε και να μην μας χαλάνε την τουριστική εικόνα μας, τότε δεν κάνουμε τίποτα άλλο, από το να αναπαράγουμε την κυρίαρχη καπιταλιστική αντίληψη και πρακτική. Μια πρακτική που στηρίζεται στην κλασσική καπιταλιστική θεωρητική άποψη ότι
1) Ο ορθολογικός άνθρωπος πρέπει να υποτάξει την ανυπότακτη φύση και να εκμεταλλεύεται τους πόρους της που είναι ανεξάντλητοι.
2) Η εργατική δύναμη μπορεί να αντικατασταθεί από την ανάπτυξη της τεχνολογίας και να συνεχίζεται απρόσκοπτα η ανάπτυξη και η κατανάλωση.
3) ενώ η κατανάλωση αποτελεί την κινητήρια δύναμη της αγοράς και της οικονομίας και μπορεί να αναπτύσσεται στο διηνεκές χωρίς πρόβλημα.
Παρόλο που η ίδια η ιστορία έχει αποφανθεί ότι αυτές οι παραδοχές του καπιταλισμού είναι καταστροφικές για την κοινωνία και το ευρύτερο οικοσύστημα, τα κράτη όλου του κόσμου σε αγαστή συνεργασία με το κεφάλαιο και τις πολυεθνικές προσπαθούν με κάθε μέσο να διαιωνίσουν αυτές τις καταστροφικές και αντιφατικές καπιταλιστικές λογικές.

Λογικές που έχουν φέρει το οικοσύστημα στα όρια του, τους εργάτες σε απόγνωση φτώχεια και σε καθεστώς ομηρίας μέσα από τις συνεχείς τεχνικές ή πραγματικές κρίσεις, ενώ ταυτόχρονα εκθειάζουν την κατανάλωση ως ύψιστο κοινωνικό και ατομικό σκοπό.

Οι στοιχειώδεις αντιφάσεις στην καπιταλιστική λογική έρχονται βίαια να συνθέσουν, την ανεργία με την κατανάλωση, την θεμελίωση της ιεραρχίας ενάντια στην συνεργασία την ισότητα και την αλληλεγγύη ανάμεσα μας, την επικράτηση της μαζικής κοινωνίας με την ταυτόχρονη καταστροφή του τοπικού ιστού σε κάθε μέρος της γης, την υποταγή της επιστήμης στην λογική του κέρδους και την χρήση της διαφήμισης για να διαμορφωθούν τεχνικές ανάγκες και επιθυμίες με απώτερο σκοπό την συσσώρευση κέρδους για λίγους.

Η καταναλωτική μανία πάνω στην οποία στηρίζεται «η ανάπτυξη και η πρόοδος» της κοινωνίας μας ευθύνεται για την υπέρ-παραγωγή απορριμμάτων. Τα σκουπίδια είναι ενδογενές και δομικό στοιχείο του τρόπου που είναι οργανωμένη η κοινωνία μας και αντανακλάει σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας.

Τα σκουπίδια είναι το προϊόν που παράγεται από την σχέση που έχει δημιουργήσει ο καπιταλισμός τόσο ανάμεσα στους ανθρώπους όσο και ανάμεσα σε εμάς και στην φύση. Τα σκουπίδια είναι σύμφυτα με την συνεχή κατανάλωση τόσο των ιδιωτικοποιημένων δημόσιων αγαθών, νερό, φαγητό, περιβάλλον, μεταφορές, ελεύθεροι χώροι, κ α, όσο και από την καταναλωτική πρακτική της παραγωγής, προϊόντων, υπηρεσιών, σχέσεων και συναισθημάτων μιας χρήσης.

Η εντατικοποίηση των ρυθμών της ζωής και της εργασίας από την άλλη εκτός από την έλλειψη ελεύθερου χρόνου και την ανυπαρξία παύσης, ηρεμίας και αναστοχασμού στηρίζουν την παραγωγή και κατανάλωση των προϊόντων μιας χρήσης που συμβάλλουν τα μάλα στην παραγωγή σκουπιδιών.

Η κυρίαρχη προπαγάνδα βέβαια έχοντας να αντιμετωπίσει την κατακραυγή του κόσμου και τα οικολογικά κινήματα (όχι της ΜΚΟ) προσπαθεί να φτιασιδώσει αυτές τις καταστροφές (ιδεολογήματα) της με όρους όπως πράσινη ανάπτυξη, ΧΥΤΑ μετά από λίγο ΧΥΤΥ, μετά ολοκληρωμένη διαχείριση απορριμμάτων, πυρόλυση θερμική επεξεργασία και ότι άλλο θα ανακαλύψουν στο μέλλον με σκοπό βέβαια να πουλήσουν τεχνογνωσία= πνευματικά δικαιώματα, τεχνολογία και να καθησυχάσουν τους επιδερμικά ευαισθητοποιημένους πολίτες ολόκληρου του κόσμου ότι το υπάρχον σύστημα είναι ορθολογικό και δημοκρατικό.

Πολλές φορές οι κυρίαρχοι αλλάζουν το όνομα σε ένα προϊόν κρατώντας το προϊόν ίδιο (για παράδειγμα οι ηλιακοί συσσωρευτές οι οποίοι μέχρι πριν μερικά χρόνια ήταν ενταγμένοι στα βιομηχανικά προϊόντα και σήμερα «μετεξελίχτηκαν» σε πράσινα οικολογικά προϊόντα) και άλλες φορές μάλιστα αλλάζει το προϊόν και κρατάει το ίδιο όνομα για να εξαπατά τους πολίτες (βλέπε σοσιαλισμός και δημοκρατία).

Αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι παραγνωρίζοντας τις σχέσεις εξουσίας, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, τις κοινωνικές τάξεις και τα συμφέροντα που εκπροσωπούν οι ελίτ του τόπου μας δεν πρόκειται να έχουμε παρά μόνο εφήμερες και επιπόλαιες λύσεις στο πρόβλημα των σκουπιδιών. Θα τα κρύβουμε πάντα κάτω από ένα χαλί. Εξάλλου οι «αναπτυγμένες και πολιτισμένες» δυτικές κοινωνίες έχοντας εφαρμόσει χρόνια αυτά που εμείς θεωρούμε ως πανάκεια σήμερα δεν έχουν συμβάλλει καθόλου ούτε στην αποτροπή της εξαφάνισης της βιοποικιλότητας, ούτε έχουν δώσει λύση στο οικολογικό πρόβλημα, ούτε καν έχουν λύσει το πρόβλημα των απορριμμάτων απεναντίας είναι οι δημιουργοί αυτής της επικίνδυνης κατάστασης.

Η αντίσταση λοιπόν σε ένα ΧΥΤΑ ή ένα ΧΥΤΥ μετά το 2015 δεν είναι παρά αποσπασματικές και προσωρινές λύσεις. Η αντίσταση όμως με κριτική ματιά, όσων ασχολούνται με τα δημόσια προβλήματα, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να λύσουμε οριστικά ότι δημιουργεί το οικολογικό πρόβλημα.

Τρίτη 25 Μαΐου 2010

ΑΝΟΙΚΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΟΥ ΔΣ ΤΗΣ ΠΕΚΙΝ

Η ανοικτή σε όλους και πάντα συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου της ΠΕΚΙΝ θα πραγματοποιηθεί σήμερα Τρίτη 25-5-2010 στις 8:30 το βράδυ στον πολύ-χώρο του ΣΥΡΙΖΑ.

Στην συνεδρίαση αυτή δεν θα συζητήσουμε για την διάχυτη λαϊκή αποδοκιμασία της κυβέρνησης και εν γένει του ευρύτερου πολιτικού συστήματος, ούτε για τα βάρβαρα μέτρα του ΔΝΤ και της ΕΕ, πόσο μάλλον για το ασφαλιστικό και τις κατά όνομα εξεταστικές επιτροπές για τα σκάνδαλα ZIEMENS ΒΑΤΟΠΕΔΙ ΧΡΗΜΑΤΗΣΤΊΡΙΟ κλπ.

Οι περιφερειακές οικονομίες της ευρωζώνης που κλυδωνίζονται αναδεικνύοντας την αποτρόπαια νεοφιλελεύθερη πολιτική της Ευρωπαϊκής ένωσης που συμπαρασύρει στην λιτότητα την ανεργία και την εξαθλίωση μεγάλα τμήματα της κοινωνίας του ευρωπαϊκού νότου (χωρίς την ύπαρξη ΔΝΤ ) δεν θα αποτελέσουν το σημερινό θέμα της συνεδρίασης της ΠΕΚΙΝ, ούτε βέβαια θα υπενθυμίσουμε στους παρευρισκόμενους την συνταγματική χούντα του ΠΑΣΟΚ και την διάσπαση της ΝΔ.

Τα προβλήματα του εμπορικού κόσμου παρόλο που οι περισσότεροι μικροεπαγγελματίες βρίσκονται σε δεινή οικονομική, κοινωνική και ψυχολογική κατάσταση, δεν θα συζητηθούν στην σημερινή συνεδρίαση ούτε βέβαια θα βγάλουμε καμία ανακοίνωση για την αναλγησία του ΔΣ του Εμπορικού Συλλόγου Νάξου. Τα στοιχεία που δόθηκαν στην δημοσιότητα είναι τραγικά και μας λένε ότι το πρώτο τετράμηνο φέτος (Γενάρης-Απρίλης) οι ακάλυπτες επιταγές έφτασαν τις 52.423 και σε αξία σε 504,8 εκατ. Δηλαδή κάθε μέρα έχουμε ακάλυπτες επιταγές ύψους 4.200.000 ευρώ!!!(πηγή ελευθεροτυπία)

Όσο για τους πλειστηριασμούς και τις πιέσεις των τραπεζών, των εισπρακτικών εταιρειών και των τοκογλύφων που οδηγούν τον κόσμο στην αυτοκτονία ή στο τρελάδικο, παρόλο που μας καίει και μας ανησυχεί δεν θα ασχοληθούμε με αυτό το καυτό κοινωνικό πρόβλημα, για τον απλούστατο λόγο ότι είμαστε λίγοι.

Αν η προσέλευση του κόσμου ήταν ικανοποιητική θα μπορούσαμε να συζητήσουμε όλα όσα μας απασχολούν και να συντονίσουμε την δράση μας.
Για σήμερα όμως έχουμε να συζητήσουμε τις εξελίξεις στον ΧΑΔΑ Νάξου, τους ρύπους και την καταστροφή που προξενούν τα λατομεία, ίσως την δυσοσμία που αποπνέει το νεκροταφείο της Χώρας με αποτέλεσμα να κινδυνεύει η υγεία των περίοικων ενώ μας καταρρακώνει σαν δημότες της Νάξου και ότι άλλο θέσουν οι παρευρισκόμενοι.

Όπως χαρακτηριστικά τονίζω πάντα, τα προβλήματα που δημιουργούν οι αντιπρόσωποι μας είναι πέρα από τις δυνάμεις της μικρής αλλά δραστήριας ΠΕΚΙΝ. Η παρουσία ακόμα περισσότερων μελών και δημοτών, θα έδινε μια πραγματικά άλλη προοπτική στην δυναμική της πεκιν.

Σας περιμένουμε…

Σάββατο 22 Μαΐου 2010

Η σημερινή κατάσταση και τι να κάνουμε!

Ο κάθε ένας που γράφει ένα κείμενο, γνωρίζει ή πρέπει να γνωρίζει ότι δεν υπάρχει καθολική ή απόλυτη άποψη. Γνωρίζει από την αρχή λοιπόν ότι η άποψη του είναι μερική και υποκειμενική, με την έννοια ότι αποτελεί ένα από τα κομμάτια της πραγματικότητας. Αυτός είναι ένας περιορισμός ανυπέρβλητος που πάντα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη μας. Εξηγούμαι. Είναι μερική γιατί ο κάθε ένας αναπόφευκτα επιλέγει πλευρές ή υποστηρίζει την μία άποψη, από την άλλη, ανάλογα με αυτά, που αναφέρει ή παραλείπει, αυτά στα οποία δίνει έμφαση ή όχι. Αυτή η υποκειμενική προσέγγιση μπορεί να γίνεται στα φανερά ή στα κρυφά, συνειδητά ή ασυνείδητα.

Εάν όμως θέλουμε να είμαστε και να λεγόμαστε έντιμοι, ειλικρινείς και όσο γίνεται αντικειμενικοί θα πρέπει να αποκλείσουμε δύο υποχθόνιες καταστάσεις αφενός το απροκάλυπτο ψέμα και αφετέρου την παράλειψη, τον υποτονισμό και την απόκρυψη των σημαντικών στοιχείων. Το τι είναι βέβαια σημαντικό εξαρτάται από το αξιακό σύστημα του καθενός.

Σήμερα δηλαδή μπορούν να γράψουν όλοι ένα κείμενο για την απεργία της 20ης Μαΐου χωρίς στην ουσία να κάνουν καμία αναφορά στις προληπτικές προσαγωγές της αστυνομίας και της αντιτρομοκρατικής υστερίας. Να μην αναφέρουν στο ελάχιστο την βία που ασκείται από το κράτος μέσω των ΜΑΤ και των παρακρατικών οργανώσεων του (ο όρος παρακρατικός δεν είναι σωστός γιατί στην ουσία είναι προέκταση του κράτους) ή να μην λαμβάνουν υπόψη τούς τους ταξικούς αγώνες και τα κοινωνικά κινήματα των πολιτών.

Σαφώς μπορεί να γράψει ο οποιοσδήποτε πχ για τα μέτρα του ΔΝΤ και χωρίς αμφιβολία ή αναστολές να τα χαρακτηρίσει αντιλαϊκά χωρίς όμως να είναι διατεθειμένος να ασκήσει κριτική για την αναγκαιότητα τους ή ακόμα και για την αποτελεσματικότητα τους. Χωρίς να αναρωτηθεί αν πραγματικά τα κυρίαρχα κόμματα έχουν ευθύνες για αυτή την κρίση και κύρια χωρίς την διάθεση να δράσει για να τα ανατρέψει.

Μέχρι και ο πρωθυπουργός δεν μπόρεσε να μην δηλώσει την οδύνη του, για τα μέτρα, που του επιβάλλει το ΔΝΤ η ΕΕ και οι διεθνείς τοκογλύφοι. Ο καημένος! Ελάχιστοι αναφέρουν ή λαμβάνουν υπόψιν τους ότι τα μέτρα αυτά ήθελαν να τα πάρουν τόσο οι κυβερνήσεις του πασοκ όσο και της νδ από τα τέλη της δεκαετίας του 80. Όχι βέβαια τόσο σκληρά και απροκάλυπτα όσο επιβάλλει ο μηχανισμός στήριξης των τραπεζών και των τοκογλύφων δανειστών αλλά πιο ήπια και σταδιακά έτσι ώστε το πολιτικό κόστος να μην είναι μεγάλο και κυρίως να μην κινδυνεύσει το σύστημα.

Όλοι γνωρίζουν ότι με την αύξηση των έμμεσων φόρων, την περικοπή των μισθών, την μείωση των δημόσιων δαπανών, την ιδιωτικοποίηση- ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, την λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων, την αποσάθρωση του πρωτογενή τομέα και την αποβιομηχάνιση της χώρας, δημιουργούνται οι κατάλληλες προϋποθέσεις για την δημιουργία της επονομαζόμενης καπιταλιστικής ύφεσης. Μιας ύφεσης προς τέρψη των πολυεθνικών η οποία θα διαρκέσει χρόνια και η ανεργία, η φτώχεια και η εξαθλίωση που θα δημιουργήσει είναι βέβαιες και δεδομένες.

Με όρους ταξικούς εγώ το διατυπώνω ως την δημιουργία των συνθηκών εργασιακής ανασφάλειας έτσι ώστε να επιτευχθεί η εργασιακή πειθαρχία που επιδιώκει το κεφάλαιο. Είναι οι απαραίτητες συνθήκες για την επικράτηση του καπιταλιστικού μοντέλου παραγωγής και κατανάλωσης στο οποίο στηρίχθηκε ο δυτικός πολιτισμός. Είναι οι κατάλληλες συνθήκες έτσι ώστε να γιγαντωθεί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και να κυριαρχήσει απόλυτα στην πολιτική σκηνή του τόπου, ο νεοφιλελευθερισμός επιβάλλοντας τα συμφέροντα του ως δίκαια και νόμιμα. Τα δίκαια και νόμιμα τα οποία υπερασπίζει η αστυνομία όπως χαρακτηριστικά δήλωσε και ο Δήμαρχος Νάξου κ Ν. Μαράκης.

Σίγουρα κάθε κοινωνία πρέπει να προστατευθεί από όσους απειλούν την εύρυθμη λειτουργία της. Στην αστική δημοκρατία τον ρόλο του προστάτη τον παίζουν η δικαιοσύνη, ο στρατός και η αστυνομία. Σε άλλες κοινωνίες, ο θάνατος, ο εξοστρακισμός ή η απαξίωση όσων επιβουλεύονται την καθεστηκυία τάξη έπαιζε τον ρόλο της αστυνομίας. Σίγουρα ο πολιτισμός μας με την φυλάκιση και τον βασανισμό των αντιφρονούντων είναι από τους πλέον βάρβαρους στην ιστορία της ανθρωπότητας. Πολύ σωστά λοιπόν ο Δήμαρχος ταύτισε την αστική δημοκρατία με την ύπαρξη της αστυνομίας και όχι μόνο.

Στην Νάξο η παρουσία της αστυνομίας όπου υπάρχουν «ταραξίες» μπορεί να ληφθεί υπόψιν του εκάστοτε πολίτη ως σημαντική ή ασήμαντη παράμετρος, για την διεξαγωγή των δικών του συμπερασμάτων. Όμως ας κάνουμε μια υπόθεση: αν για παράδειγμα ο εκάστοτε πολίτης αντιδρούσε για την χωματερή που του φτιάχνουν δίπλα στην πόρτα του χωρίς να τηρούνται στο ελάχιστο οι ίδιοι οι νόμοι και οι κανόνες που υποτίθεται έχουν ορίσει οι τεχνοκράτες και έχουν θεσπίσει οι εκλεγμένοι πολιτικοί του! και τους οποίους, με πάθος προστατεύει η αστυνομία! δεν θα έπρεπε στην συγκεκριμένη στιγμή η αστυνομία να συμπαραταχθεί με το δίκαιο αγώνα των κατοίκων που αντιδρούν στην περαιτέρω υποβάθμιση της ζωής τους;

Δεν θα έπρεπε να επιβάλλει τους νόμους του κράτους; Μήπως τελικά οι νόμοι και το δίκαιο που διαμορφώνονται από τους εκλεκτούς ταγούς μας εφαρμόζονται κατά περίπτωση ή περίσταση και πάντα με την αλαζονεία που χαρακτηρίζει την εκάστοτε εξουσία; Τελικά η έλλειψη νόμων και αρχών που καθορίζουν το πλέγμα σχέσεων ανάμεσα στην κοινωνία πως μπορεί να χαρακτηριστεί; Τι επιπτώσεις έχει στην δομή και την λειτουργία της ίδιας της κοινωνίας; Αυτά ας τα αναλογιστεί ο καθένας από εμάς και ας βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.

Όμως πρέπει να αναρωτηθούμε τι είδους ιδανικά και αξίες μεταλαμπαδεύονται από αυτές τις αλαζονικές πρακτικές όχι μόνο στους νέους αλλά στο σύνολο της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που αφομοιώνει την προπαγάνδα τόσο των ΜΜΕ όσο και των ιδεολογικών μηχανισμών του κράτους, όπως η παιδεία. Μιας παιδείας που μέσα από το μάθημα της ιστορίας για παράδειγμα υπερτονίζει επιλεκτικά την «δράση» των «μεγάλων ιστορικών προσώπων», με απώτερο σκοπό να μας εθίζουν στην ιδέα ότι για την επίλυση των προβλημάτων μας έχουμε ανάγκη, από ισχυρές πολιτικές, στρατιωτικές, εκπαιδευτικές κλπ προσωπικότητες. Μιας παιδείας και μιας ρητορικής, που στην ουσία εμφυτεύει στα κεφάλια των πολιτών την αναγκαιότητα ύπαρξης του κυριότερου πυλώνα της αστικής δημοκρατίας, την ετερονομία.
Τους ειδήμονες. Τους αρχηγούς.

Αυτή η ιδεολογική πρακτική έχει σαν συνέπεια στην καλύτερη περίπτωση, σε συνθήκες τέλματος όπως οι σημερινές και όχι μόνο, να αναζητάμε τον κατάλληλο πρόεδρο, τον ισχυρό πρωθυπουργό, τον σοφό οικονομολόγο, τον ανθρώπινο δήμαρχο και τέλος πάντων τον καταλληλότερο θεσμικό αντιπρόσωπο που θα μας βγάλει από την δεινή κατάσταση στην οποία μας έχουν φέρει οι ίδιοι οι «κατάλληλοι και ισχυροί» αντιπρόσωποι… του παλαιότερου και πρόσφατου παρελθόντος.

Σήμερα λοιπόν ένα διάχυτο μείγμα φόβου και ανασφάλειας έχει σκορπίσει στην κοινωνία η βίαια ανατροπή των κεκτημένων του περασμένου αιώνα μετασχηματίζοντας την σε καζάνι που βράζει και είναι έτοιμο να εκραγεί. Φόβος, οργή και θυμός ανακατεμένα με την απαξίωση των θεσμών οδηγεί τους πολίτες από την μια στην τρέλα την παράνοια την αυτοκτονία την βία και από την άλλα να ιδιωτεύουν και να κοιτάνε την δουλειά τους περιμένοντας από τους ειδικούς να λύσουν το πρόβλημα, αν και ενδόμυχα όλοι έχουν αρχίσει να αμφισβητούν πλέον τους αυθέντες, τους ειδήμονες και τους αντιπροσώπους.
Ακόμα και στην Νάξο δεν είναι λίγοι αυτοί που αμφισβητούν τις πολιτικές αποφάσεις των αρχόντων μας αλλά δεν υπερασπίσουν τα δικαιώματα τους όσο θα ήθελαν φοβούμενοι τις κυρώσεις της εξουσίας.

Σε όλους όσους βιώνουν και αμφισβητούν τα παραπάνω θα ήθελα να τους συμπαρασταθώ και να τονώσω το ηθικό τους λέγοντας τους ότι δεν έχουν παρά μόνο μία λύση και ένα όπλο απέναντι στην αυθαιρεσία της εξουσίας, την αντί-πληροφόρηση και την αλληλεγγύη. Σε αυτό το πλαίσιο της αντί-πληροφόρησης θα τους ενημερώσω ότι: σε πολλές περιοχές της χώρας οργανώνονται καθημερινά ανοικτές συνελεύσεις που λειτουργούν με σκοπό να διαλύσουν το τρομερό μείγμα φόβου, οργής και ανασφάλειας και μέσω της αλληλεγγύης βοηθάνε τους συμμετέχοντες να μετουσιώσουν τα συναισθήματα αυτά σε κοινή δράση. Μέσα στις συνελεύσεις αυτές καταρρίπτονται τα τρία μεγάλα ψέματα των κυρίαρχων σήμερα.

1ο ότι ο καθένας είναι μόνος του μέσα στο ολιγαρχικό σύστημα της αγοράς
2ο ότι είμαστε υπεύθυνοι εμείς για το δημόσιο χρέος
3ο ότι η κατάσταση που μας επιβάλουν είναι μονόδρομος.

Σίγουρα υπάρχουν αμφιβολίες, δυσπιστίες, μεταπτώσεις και προβληματισμοί για την αποτελεσματικότητα των ανοικτών συνελεύσεων από όσους έχουν εθιστεί στο να εναποθέτουν τις ελπίδες τους στα χέρια των ειδικών της εξουσίας. Είναι λογικό και αναμενόμενο όταν καλούνται οι πολίτες να πάρουν την ζωή στα χέρια τους να φοβούνται τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις που προϋποθέτει αυτή η στάση ζωής ταυτόχρονα όμως δίνει χαρά και δύναμη η αυτονομία και η αυτό-οργάνωση της ανοικτής συνέλευσης. Είναι λογικό, αλλά η μόνη λύση σε αυτό το μοιραίο ελάττωμα του πολιτισμού μας, είναι η συμμετοχή στις συνελεύσεις. Μόνο συμμετέχοντας μαθαίνουμε να συμμετέχουμε.

Στην πραγματικότητα υπάρχουν λύσεις και μπορούν να βρεθούν ακόμα περισσότερες όχι από κάποιο αυθέντη ή ειδήμονα αλλά με τις προτάσεις που μπορούν να καταθέσουν όλοι όσοι συμμετέχουν στην γενική συνέλευση και την συλλογική επεξεργασία τους. Αν σταματήσουμε να σκεφτόμαστε με τα δεδομένα και τις βεβαιότητες που μας επιβάλλουν οι κυρίαρχοι θα δούμε ότι μας φαίνονται μεγάλοι γιατί είμαστε σκυφτοί.

Ας σηκωθούμε εμείς και τότε θα δείτε ότι θα σκύψουν αυτοί. Το μόνο που χρειάζεται είναι να ξεκαθαρίσουμε όλοι μας τι θεωρούμε σημαντικό ή ασήμαντο τι δοξάζουμε, τι ελπίζουμε και από ποια οπτική βλέπουμε την πολιτική και κοινωνική κατάσταση.

Τα υπόλοιπα τα αποφασίζει και τα στηρίζει η συνέλευση η οποία καταλήγει πάντα σε συγκεκριμένες προτάσεις... ...

Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

ΠΕΜΠΤΗ 20 ΜΑΗ – ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ

ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ

ΓΙΑΤΙ Η ΚΡΙΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΤΥΧΕΣ ΣΥΜΒΑΝ.
Η ΚΡΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΠΟΥ ΠΑΙΖΕΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ,
ΜΕ ΤΗ ΣΥΝΕΝΟΧΗ ΑΒΟΥΛΩΝ ΚΑΙ ΠΟΥΛΗΜΕΝΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΝ.

ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ!

Ο ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ Η ΟΡΓΗ
ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ!

ΣΥΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΙΣ 11:00, ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΥΓΕΙΑΣ ΝΑΞΟΥ

ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

ΟΛΑ ΤΑ ΔΙΕΘΝΗ ΜΕΣΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ΔΙΑΛΑΛΟΥΝ ΟΤΙ ΤΑ ΑΠΑΝΘΡΩΠΑ ΜΕΤΡΑ
ΔΕΝ ΤΑ ΕΠΙΒΑΛΕΙ ΤΟ ΔΝΤ ΑΛΛΑ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΕ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ.

Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΜΙΚΡΗ ΑΛΛΑ ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΝΙΚΗ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΙΣ ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ.

Οι κάτοικοι της Γαλήνης, των Εγγαρών, το ΔΣ της πεκιν, πολιτικές ομάδες και αυτόνομα άτομα εμπόδισαν σήμερα το πρωί την τεχνική υπηρεσία του Δήμου Νάξου να χαρτογραφήσει την περιοχή, όπου πρόκειται να κατασκευάσουν την νέα χωματερή, στην κορφή Ξύδι.

Ο Δήμαρχος Νάξου βέβαια ενώ παρέλειψε να ενημερώσει τα μέλη του τοπικού συμβουλίου Γαλήνης και Εγγαρών, για τις ενέργειες της τεχνικής υπηρεσίας Δήμου Νάξου δεν παρέλειψε να ενημερώσει προκαταβολικά την αστυνομία έτσι ώστε να προστατεύσει τον κ Γρυλλάκη από τις αναμενόμενες αντιδράσεις των παραπάνω συλλογικοτήτων, με στόχο να τελειώσει το «έργο» του απρόσκοπτα και απερίσπαστα. Είναι βλέπετε απαραίτητη η δημοτική χαρτογράφηση για να μπορέσουν να συνεχίσουν το παράνομο και επικίνδυνο «έργο» του ΧΥΤΑ.

Η παρουσία της αστυνομίας διακριτική μεν αλλά πάντα παρούσα όταν εκτελεί εντολές ανωτέρων και δη όταν αυτές οι εντολές είναι βέβαιο ότι θα ξεσηκώσουν πλήθος διαμαρτυριών! Κάποια στιγμή ο πρόεδρος των Εγγαρών κ Βαθρακοκοίλης εμφανίστηκε κάθιδρος και μπερδεμένος προσπαθώντας να κατευνάσει τα οξυμένα πνεύματα.

Μάταια όμως. Ούτε η παρουσία της αστυνομίας ούτε η προσπάθεια του Δημοτικού συμβούλου είχαν αντίκρισμα στο κόσμο που συγκεντρώνονταν όλο και περισσότερος. Κατόπιν εντολής του Δημάρχου η αστυνομία αποχώρησε και οι παρευρισκόμενοι αγανακτισμένοι αποφάσισαν να προχωρήσουν σε κατάληψη του Δημαρχείου με μαύρες σημαίες. Η αυτοκινητοπομπή εν μέσω κορναρισμάτων απέκλεισε τον δρόμο μπροστά στο δημαρχείο και στον χώρο στάθμευσης και σύσσωμοι οι πολίτες εισέβαλαν στο Δημαρχιακό μέγαρο. Με συνθήματα όπως «είμαστε ενωμένοι και αποφασισμένοι» και «να φύγουν τα σκουπίδια από τις Εγγαρές και την Γαλήνη» εισέβαλαν στο χώρο δίπλα στο γραφείο του Δημάρχου και μεταφορικά τον έσυραν στην αίθουσα συνεδριάσεων του Δημαρχιακού μεγάρου.

Η αποφασιστικότητα και η ορμή των πολιτών έκανε τον Δήμαρχο να χάσει την ψυχραιμία του και να δηλώσει ότι όπως ακριβώς κάλεσε την αστυνομία έτσι και έδωσε την εντολή να αποσυρθεί. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να ταυτίσει την δημοκρατία με την παρουσία της αστυνομίας. Οι αντιδράσεις ήταν ποικίλες και ηχηρές. Ο δήμαρχος συνέχισε την απαράδεκτη τοποθέτηση του προσπαθώντας να δικαιολογήσει την συμπεριφορά του ως μονόδρομο αφήνοντας υπόνοιες για ενίσχυση των δυνάμεων της αστυνομίας την επόμενη φορά που θα προσπαθήσει να χαρτογραφήσει την περιοχή. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να ομολογήσει ότι είναι ένα απλό όργανο που εκτελεί εντολές ανωτέρων. Λες και δεν ξέρουμε τον ρόλο της τοπικής αυτοδιοίκησης στα πολιτικά δρώμενα της Χώρας μας.

Ένα νέο στοιχείο που μάθαμε από τον έντονο διάλογο που διεξάχθηκε μέσα στην αίθουσα συνεδριάσεων, είναι ότι η αρχαιολογικές υπηρεσίες δεν έχουν δώσει την έγκριση τους για την δημιουργία ΧΥΤΑ στην κορφή Ξύδι αλλά για την θέση «Αγριλιά».

Τελειώνοντας τέθηκαν τρία ερωτήματα στον Δήμαρχο και μία διαπίστωση.
1) Αν θα φέρει και ΜΑΤ την επόμενη φορά που θα επιχειρήσουν να χαρτογραφήσουν την περιοχή
2) Πόσα χρήματα θα πληρώνουμε για πρόστιμα λόγω της ύπαρξης ΧΥΤΑ μετά τις 31-12-2011
3) Ποιος ευθύνεται για την μη ύπαρξη ολοκληρωμένης διαχείρισης απορριμμάτων στην Νάξο. Ουσιαστικές και καθαρές απαντήσεις βέβαια δεν δόθηκαν. Μόνο σε μια στιγμή αυτοκριτικής ο Δήμαρχος έθεσε και τον εαυτό του μέσα σε όλους όσους ευθύνονται, για τα πρόχειρα, παράνομα και επικίνδυνα, έργα που γίνονται στην Νάξο, χωρίς βέβαια να ξεχάσει να επιβεβαιώσει την κεντρική προπαγάνδα που διαχέεται όλο και συχνότερα στις μέρες μας ότι: φταίμε και εμείς οι πολίτες για αυτή την κατάσταση.

Η συνεδρίαση έκλεισε με την κοινή διαπίστωση ότι ο Δήμαρχος είναι ο μοναδικός και απόλυτος υπεύθυνος για ότι συμβεί στο μέλλον….

Κυριακή 16 Μαΐου 2010

Σχετικά με την παρέμβαση της ¨Ανοικτής Συνέλευσης Ενάντια στην Κρίση»

Εκτός από τις πορείες στις οποίες οργάνωσαν και συμμετείχαν, με αποκορύφωμα την κατάληψη του επαρχείου, τα μέλη της «Ανοικτής Συνέλευσης ενάντια στην Κρίση» έκαναν μία από τις καλύτερες παρεμβάσεις τους, την Παρασκευή το βράδυ 14-5-2010. Η ταινία «Μνήμες Λεηλασίας» που πρόβαλαν στην πλατεία Μανδηλαρά, εκτός από το ότι καθήλωσε και τους περαστικούς, αποκάλυψε σε όσους την είδαν τον ρόλο του ΔΝΤ στην Αργεντινή. Παράλληλα (και συνειρμικά) ανέδειξε τις ομοιότητες με την ελληνική πολιτική πραγματικότητα καθιστώντας σαφές στους παρευρισκόμενους ότι ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός (του πα.σο.κ, του λα.ο.ς και της ν.δ.) είναι ένα απάνθρωπο πολιτικό σύστημα που στηρίζεται σε συγκεκριμένους πυλώνες, με πολύ συγκεκριμένους σκοπούς που παρεμπιπτόντως απέχουν «παρασάγγας» από αυτά που ευαγγελίζεται ότι υπερασπίζει και προωθεί ο καπιταλισμός (ελευθερία, ισότητα και δικαιοσύνη δηλαδή).

Αν και η Αργεντινή με την Ελλάδα φαίνονται να έχουν και έχουν, πολιτισμικές, γεωγραφικές, θρησκευτικές, παραγωγικές και πολιτικές διαφορές, αν τις εξετάσουμε συγκριτικά, με «πολιτική ματιά» και υπό το πρίσμα του νεοφιλελευθερισμού, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι οι ομοιότητες μας είναι πολύ περισσότερες από όσο θέλουν να πιστεύουν κάποιοι. Τόσες πολλές που και ο πιο ψύχραιμος θα ανησυχήσει σκεπτόμενος τις συνέπειες της εισβολής του ΔΝΤ στην Αργεντινή και συνειρμικά θα οδηγηθεί να αναλογιστεί και τις αντίστοιχες ή ανάλογες συνέπειες, που θα έχουμε στην Ελλάδα τώρα και στο εγγύς μέλλον.
Μπορεί λοιπόν οι χώρες μας να διαφέρουν όμως οι «συνταγές» του ΔΝΤ και της ΕΕ είναι ίδιες και απαράλλαχτες. Ήδη τα πρώτα αντιλαϊκά μέτρα έχουν παρθεί και αναμένουμε τα επόμενα.

Βασική προϋπόθεση για να περάσουν τα βάρβαρα και αποτρόπαια μέτρα είναι η κατάλυση της τυπικής αστικής δημοκρατίας σε αγαστή συνεργασία με τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Στην Ελλάδα το συνταγματικό πραξικόπημα της 6ης Μάη στην ουσία διέγραψε με «μονοκοντυλιά» την βουλή μετατρέποντας την και τυπικά σε καφενείο συνεύρεσης αργόμισθων βουλευτών ενώ ο παντοκράτωρ Παπακωνσταντίνου σφετερίζεται ακόμα και τις αρμοδιότητες του προέδρου της δημοκρατίας.

“Οι συνθήκες για εμπόριο, φορολογία, οικονομική συνεργασία και συμμετοχή σε διεθνείς οργανισμούς ή ενώσεις και όσες άλλες περιέχουν παραχωρήσεις οι οποίες επιβαρύνουν ατομικά τους Έλληνες, δεν ισχύουν χωρίς τυπικό νόμο που τις κυρώνει δεν μπορούν να οριστούν χωρίς νόμο ” – ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, ΑΡΘΡΟ 36.2

Από τις 6 του Μάη, τα όποια οικονομικά μέτρα ακολουθήσουν κατά εντολή της τρόικας (ΔΝΤ, Κομισιόν, ΕΚΤ) θα υιοθετούνται κατόπιν μιας απλής ενημέρωσης των βουλευτών και πάντως χωρίς της έγκριση της βουλής. Η βουλή η ίδια τήρησε σιγή ιχθύος για αυτό το πραξικόπημα πλην ελάχιστων βουλευτών της αριστεράς!

Ένα άλλο κοινό στοιχείο είναι η βία του κράτους, που στην Ελλάδα έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Ένα ανελέητο πογκρόμ βίας έχουν εξαπολύσει οι κυρίαρχοι όχι μόνο κατά την διάρκεια των κινητοποιήσεων αλλά και εναντίον αθώων πολιτών που βρίσκονται μέσα στα σπίτια τους, ξυλοκοπώντας τους με μίσος. Ταυτόχρονα έχουν επιστρατεύσει όλο τον παρακρατικό μηχανισμό προκειμένου να χαλιναγωγήσουν τα συναισθήματα οργής και αγανάκτησης του κόσμου και να καταστείλουν με τον πιο βίαιο τρόπο τις λαϊκές αντιδράσεις. Αποτέλεσμα της παρακρατικής δράσης ήταν η δολοφονία 3 ανθρώπων. Παρόλα αυτά οι κινητοποιήσεις δεν σταματάνε.

Ένα άλλο κοινό στοιχείο είναι οι διεφθαρμένοι και ξεπουλημένοι πολιτικοί που προκειμένου να σώσουν τους τραπεζίτες από σίγουρη χρεωκοπία ρίχνουν στον Καιάδα τους έλληνες εργαζόμενους χωρίς τύψεις και ντροπές. Ο Μακιαβελισμός σε όλο του το μεγαλείο.
Επίσης αναγκαία συνθήκη για την επιβολή των μέτρων είναι η διάχυση της πεποίθησης στις κοινωνίες ότι αυτές ευθύνονται για την οικονομική κατάρρευση της χώρας τους και όχι η διαχείριση της κρίσης από τον κρατικό μηχανισμό υπέρ των τραπεζών. Δεν φταίει η καπιταλιστική συσσώρευση αλλά ο απλός κόσμος.

Ταυτόχρονα με διλλήματα ολοκληρωτικού τύπου ή αυτό ή το χάος πρέπει να πείσουν τον κόσμο ότι η συνταγή που μαγειρεύουν οι κυρίαρχοι είναι η μόνη που θα βγάλει τον κόσμο από την κρίση. Είναι μονόδρομος το ΔΝΤ αν θέλετε να σώσουμε το έθνος μας.

Η απόσπαση της εκλογικής συναίνεσης με ψέματα, με προπαγάνδα και λαϊκισμό είναι μια πάγια τακτική του καπιταλιστικού ολιγαρχικού συστήματος από την δημιουργία του μέχρι και την οριστική διάλυση του. Η πεποίθηση ότι οι κυβερνήσεις έχουν σαν κύριο ρόλο την ειρηνική διαμεσολάβηση τους για να λυθούν δίκαια, οι ταξικές αντιθέσεις και οι συγκρούσεις διαφορετικών συμφερόντων, είναι αυταπάτη και φενάκη. Καταρρίφθηκε και αυτός ο κοινός μύθος.

Οι ειδήμονες στην παρούσα φάση παίζουν τον ρόλο για τον οποίο τους πληρώνει το κράτος. Έρχονται σαν εθνοσωτήρες και με όρους τεχνικούς συμβάλλουν τα μάλα στην γιγάντωση της αισχροκέρδειας των τοκογλύφων επιβεβαιώνοντας και διαιωνίζοντας την επίσημη προπαγάνδα.
Η εξατομίκευση που έχουν επιτύχει με την νοηματοδότηση, της αγοράς, του κέρδους και της διάκρισης, ως κύριων συστατικών της ελεύθερης καπιταλιστικής κοινωνίας που επιτυγχάνεται μόνο μέσω τους ελεύθερου ανταγωνισμού των αγορών, λειτουργεί θετικά για το σύστημα σε κρίσιμες στιγμές όπως αυτές που βιώνουμε όλοι μας.

Ακόμα και σήμερα μιλάνε για ανάπτυξη που θα μας σώσει από τα προβλήματα που δημιούργησε… η ίδια η ανάπτυξη. Μα πως είναι δυνατόν η λύση ενός προβλήματος να βρίσκεται μέσα στο ίδιο το πρόβλημα; Αυθαίρετα και αυταρχικά μέσω των ΜΜΕ διαχέεται η εντύπωση μιας θαυμάσιας, ειρηνικής και πράσινης ανάπτυξης αποσιωπώντας το τίμημα αυτής της καπιταλιστικής πολιτικής. Ένα τίμημα που περικλείει την καταστροφή του περιβάλλοντος αφενός και αφετέρου ένα εξίσου βαρύ τίμημα σε ανθρώπινες ζωές με χιλιάδες τραυματισμούς και πρώιμους θανάτους εργατών, με ταξικούς αγώνες διαρκείας, με καταστολή και φυλάκιση του ριζοσπαστικότερου τμήματος της κοινωνίας (αυτού που διεκδικεί την κατάλυση της βουλής από τα κάτω, από την βάση και όχι από ένα ή μερικούς παντοκράτορες), με αυτοκτονίες των άνεργων και κατασχέσεις βασικών περιουσιακών στοιχείων όσων δεν είχαν την «σωστή επιχειρηματική» δράση.

Με την διάλυση του πρωτογενή τομέα, την αποβιομηχάνιση της χώρας και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας σε τιμές που φτάνουν το 10-20% της αντικειμενικής αξίας του πλούτου που έχει παραχθεί με τους φόρους των εργαζόμενων. Και τέλος με την πλήρη υποβάθμιση των λαϊκών κινημάτων και των κοινωνικών αγώνων που υποτίθεται ότι είναι η αστέρευτη πηγή δύναμης για την κυβέρνηση και αποτελούν την ατμομηχανή που σέρνει το τρένο της κυβέρνησης προς την κατεύθυνση της ισότητας και της δικαιοσύνης. Ακόμα και η τυπική καπιταλιστική αρχή ότι οι πολίτες αποτελούν την αρχή και το τέλος της εξουσίας έχει καταρριφθεί. Η εξουσία πηγάζει από τον λαό ασκείται από τον λαό για τον λαό έλεγε ένα σύνθημα του Α. Παπανδρέου το 1980… εφάμιλλο της «αντιεξουσιαστικής» εξουσίας του Γιώργου Παπανδρέου.

Ταυτόχρονα ετοιμάζουν κυβερνήσεις «εθνικής ενότητας ή σωτηρίας » ή καμία οικουμενική που θα στελεχώνεται από τους ειδήμονες του ίδιου οικονομικού και πολιτικού υπόκοσμου, για να ρίξουν ακόμα περισσότερη στάχτη στα μάτια του κόσμου και να αποσιωπήσουν το συνταγματικό πραξικόπημα και την έλλειψη στήριξης της κυβέρνησης από τους εργαζόμενους τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Αυτή η νέα κυβέρνηση προφανώς θα σηματοδοτήσει το τέλος μιας μεταπολίτευσης που ουσιαστικά ουδέποτε υπήρξε.

Αυτοί οι πολιτικοί και κοινωνικοί παράγοντες έχουν εξασφαλιστεί στα περισσότερα καπιταλιστικά κράτη και οι ομοιότητες της μαζικής καταναλωτικής κοινωνίας είναι παντού ίδιες… συν το γεγονός ότι έχοντας μάθει να ζούμε σε ένα ελεγχόμενο περιβάλλον με ελεγχόμενη διατροφή, παιδεία που δημιουργεί παθητικούς και υποταγμένους υπηκόους, ελεγχόμενη διασκέδαση, ελεγχόμενους ελεύθερους χώρους, ελεγχόμενα δικαιώματα και τρόπους δράσης, επιζητώντας βεβαιότητες μετά μανίας και απολαμβάνοντας θεάματα και ξερό άρτο, είναι πολύ πιο εύκολο να υποκύψουμε στα «κελεύσματα» των φασιστών και ακροδεξιών παράσιτων που ευαγγελίζονται την νομιμοφάνεια παρά να ασπαστούμε τις αξίες της άμεσης δημοκρατίας. Της μόνης δημοκρατίας…

Ύφεση, ανεργία, φτώχεια, υποτέλεια και υποταγή, μας επιφυλάσσουν τα νέα σοσιαλιστικά μέτρα του ΔΝΤ της ΕΕ και ΕΚΤ. Το δίκτυ ασφάλειας και στήριξης που υποτίθεται μας δίνουν γενναιόδωρα, είναι ο βρόγχος που αν δεν τον περάσουμε εμείς στον λαιμό των ελεεινών τοκογλύφων, θα μας τον περάσουν αυτοί.

Τελειώνοντας θα ήθελα να τονίσω ότι δεν κάνω αναφορά στο ΔΝΤ για να ξεδιπλώσω ακόμα περισσότερο το πέπλο φόβου και ανασφάλειας, που απλώνουν πάνω στην κοινωνία οι κυρίαρχοι με σκοπό να παραμείνουν στην βολή του καναπέ οι πολίτες και να προσπαθούν μόνοι τους να γλιτώσουν από τις συνέπειες της κρίσης, αλλά, για να θέσω ένα πολιτικό προβληματισμό όπου αμφισβητούνται οι πυλώνες της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και κυρίως να τονίσω την μοναδική διέξοδο, που υπάρχει σε τέτοιες καταστάσεις. Η μόνη λύση και ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσουμε αυτή την πολύ-επίπεδη και πολυσύνθετη κρίση βρίσκεται στην βάση και ανάμεσα μας και είναι η αλληλεγγύη. Η αλληλεγγύη και μόνο η αλληλεγγύη.

Και αυτή θα πρέπει να είναι ο μοχλός κινητοποίησης των μελών της «ανοικτής συνέλευσης ενάντια στην κρίση». Μιας ανοικτής συνέλευσης που αν ξεπερνούσε τις αστικές νοοτροπίες και τους παραδοσιακούς τρόπους δράσης-αντίδρασης χωρίς να τους υποβαθμίζει ή να τους απαξιώνει, θα μπορούσε να μετασχηματισθεί στην Νάξο σε ένα σπέρμα πολιτικό και κοινωνικό (παραγωγικό) όπου μετά από ένα βραχύ διάστημα κυοφορίας και επεξεργασίας των μη συμβατικών ιδεών της θα έθετε μεσοπρόθεσμα τα θεμέλια της άμεσο-δημοκρατικής κοινωνίας. Της μόνης κοινωνίας όπου εξασφαλίζεται η ισότητα και η δικαιοσύνη.

Πρέπει λοιπόν πρώτα να παλέψουμε με την κυρίαρχη προπαγάνδα με συνέπεια, με συνέχεια και υπομονή και με τα ίδια όπλα να δείξουμε στην κοινωνία την εναλλακτική μας πρόταση. Από εμάς εξαρτώνται όλα αυτά για να πραγματοποιηθούν ή όχι.

Πέμπτη 13 Μαΐου 2010

ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ "ΜΝΗΜΕΣ ΛΕΗΛΑΣΙΑΣ" ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΟΙΚΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Επειδή η πολιτική που εφαρμόζει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο οδηγεί στη διάλυση τις κοινωνίες στις χώρες που εφαρμόζεται

Επειδή η ελληνική οικονομία μετά από πρόσκληση της κυβέρνησης βρίσκεται στο έλεος του Δ.Ν.Τ και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας

Επειδή η κοινωνία και ιδιαίτερα τα χαμηλά στρώματα δεν είναι δυνατό να αντέξουν την επίθεση που γίνεται σήμερα με τα νέα μέτρα

Επειδή από τις νέες συνθήκες πλήττονται οι εργαζόμενοι σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, οι συνταξιούχοι, οι μικροεπαγγελματίες, η ανεργία γιγαντώνεται και η νεολαία δεν έχει διέξοδο

Γι΄ αυτό είναι αναγκαίο όλοι μαζί να αντιδράσουμε ώστε να μην εφαρμοστούν στην πράξη οι αποφάσεις που ψηφίστηκαν πρόσφατα στη βουλή αλλά και αυτά που θα επακολουθήσουν.

Η «Ανοιχτή Συνέλευση Ενάντια στην Κρίση» διοργανώνει δημόσια προβολή της ταινίας «Μνήμες Λεηλασίας» του σπουδαίου αργεντινού σκηνοθέτη Σολάνας στην οποία απεικονίζεται η οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση της Αργεντινής όταν το 2001 εντάχθηκε στο Δ.Ν.Τ.

Επειδή οι ομοιότητες με την ελληνική πραγματικότητα δεν είναι καθόλου τυχαίες και συμπτωματικές, σας καλούμε στην εκδήλωση την Παρασκευή 14 Μάη, στις 9.00μμ στην Πλατεία Μανδηλαρά στην παραλία της Χώρας

Τετάρτη 12 Μαΐου 2010

Τι όπλο διαθέτει ένα κράτος για να εκβιάσει ή να πιέσει τους δανειστές του, ιδίως όταν πρόκειται για διεθνείς τοκογλύφους και κερδοσκόπους;

Ένα μέρος από την συνέντευξη του Δημήτρη Καζάκη που δημοσιεύει το ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ...επαναδημοσιεύω. Ένα κείμενο που επιβεβαιώνει ότι λύσεις υπάρχουν αλλά τα φερέφωνα του πασοκ της νδ και του "λαος" δεν θέλουν ούτε να τις ακούσουν... ντροπή τους.

Τι όπλο διαθέτει ένα κράτος για να εκβιάσει ή να πιέσει τους δανειστές του, ιδίως όταν πρόκειται για διεθνείς τοκογλύφους και κερδοσκόπους;
Μόνο ένα: την άρνηση της πληρωμής του χρέους. Το γεγονός αυτό το ξέρουν πολύ καλά πρώτα και κύρια οι εκπρόσωποι του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου. Γι’ αυτό και όταν στη δεκαετία του ’80 οι χώρες της Λατινικής Αμερικής είχαν βρεθεί σε μια παρόμοια κρίση χρέους και κινδύνευαν κυρίως οι μεγάλες τράπεζες των ΗΠΑ, αλλά και διεθνώς, να υποστούν μεγάλες ζημιές από μια ενδεχόμενη παύση πληρωμών, ο Κίσινγκερ τότε έτρεξε και ξεκαθάρισε τη στρατηγική που έπρεπε να ακολουθηθεί για να «διασωθεί η παγκόσμια οικονομία» του κεφαλαίου:

«Το πρώτο βήμα είναι να αλλάξουμε το πλαίσιο διαπραγμάτευσης, πρέπει να αφαιρεθεί από τους οφειλέτες – στο βαθμό που είναι δυνατό – το όπλο της παύσης των πληρωμών. Οι βιομηχανικές δημοκρατίες χρειάζεται επειγόντως να προσφέρουν κάποιο είδος κρατικής βοήθειας έκτακτης ανάγκης προς τα απειλούμενα πιστωτικά ιδρύματα. Αυτό θα μειώσει τόσο την αίσθηση πανικού, όσο και τη δυνατότητα των οφειλετών να εκβιάζουν.» (Newsweek, 24/1/1983)

Μετά από πολλές πιέσεις όλες οι υπερχρεωμένες χώρες της λατινικής Αμερικής ακολούθησαν τον δρόμο που ήθελε ο Κίσινγκερ. Αποδέχτηκαν δηλαδή τις διάφορες βοήθειες έκτακτης ανάγκης και προχώρησαν σε αναδιαπραγμάτευση του χρέους αντί να αρνηθούν μονομερώς να το πληρώσουν όπως απαιτούσαν τα λαϊκά κινήματα σ’ αυτές τις χώρες. Το αποτέλεσμα ήταν οι χώρες αυτές μετά από σχεδόν δυο δεκαετίες άγριας λιτότητας, μαζικής εξαθλίωσης του πληθυσμού και καταστροφής βρέθηκαν με υπερδιπλάσια δημόσια χρέη από την εποχή της αναδιαπραγμάτευσης τη δεκαετία του ’80. Αυτό έχει κάνει όλους τους λαούς στη Λατινική Αμερική σήμερα να μην θέλουν ούτε να ακούσουν για διαπραγμάτευση του χρέους. Παραμένουν ασυμβίβαστοι στο βασικό τους αίτημα: εδώ και τώρα μονομερής άρνηση της πληρωμής του χρέους, καμμιά κηδεμονία από το ΔΝΤ.


Σε άλλες χώρες κατάφεραν να το επιβάλουν όπως στη Βενεζουέλα το 2001, την Αργεντινή το 2003, τη Βολιβία το 2004, το Εκουαδόρ το 2008, κ.ο.κ, ενώ αλλού ο αγώνας ακόμη συνεχίζεται. Όπου το κατάφεραν οι χώρες κατόρθωσαν να πατήσουν στα πόδια τους, άρχισαν μια νέα πορεία, έστω κι αν δεν έχουν κατορθώσει να λύσουν ακόμη τα προβλήματά τους, έστω κι αν υπάρχουν κάπου-κάπου πισωγυρίσματα. Σε κάθε περίπτωση όμως γλύτωσαν την οικονομική και κοινωνική καταστροφή στην οποία είχαν καταδικαστεί.

Τι σημαίνει όμως άρνηση της πληρωμής του χρέους;
Η κυβέρνηση επίσημα επιχειρεί να το ταυτίσει με την πτώχευση της χώρας, που έτσι ή αλλιώς προετοιμάζει. Η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική. Άρνηση της πληρωμής του χρέους εδώ και τώρα, σημαίνει άμεση παύση πληρωμών προς τους δανειστές.

Με απλά λόγια γλυτώνουμε τα 8 με 11 δις ευρώ που έχουμε να πληρώσουμε στις 19 Μαΐου και για τα οποία η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι αναγκάστηκε να αποδεχτεί τα σκληρά μέτρα που ζήτησε η «τρόικα». Γλυτώνουμε τα πάνω από 80 δις ευρώ που είμαστε αναγκασμένοι να καταβάλουμε κάθε χρόνο στους δανειστές μας και για τα οποία είμαστε υποχρεωμένοι να δανειζόμαστε συνεχώς διογκώνοντας το δημόσιο χρέος.

Μα δεν θα έχουμε λεφτά να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις, ισχυρίζεται η κυβέρνηση. Ψέματα. Το 97% όσων δανειστήκαμε την τελευταία δεκαετία πήγαν στην εξυπηρέτηση παλιότερων δανείων. Μόλις το 3% κάλυψε ελλείμματα του δημοσίου. Δεν δανειζόμαστε δηλαδή για να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις, αλλά για να πληρώνουμε παλιότερα δάνεια. Αυτή είναι η αλήθεια.

Μόνο με την πτώχευση και την παύση πληρωμών που ετοιμάζει η κυβέρνηση και οι πάτρωνές της δεν θα πληρώνονται μισθοί και συντάξεις. Μόνο με την πολιτική που ακολουθείται σήμερα είναι σίγουρο ότι αργά ή γρήγορα θα καταντήσουμε σαν την Ιρλανδία που οι περιοριστικές πολιτικές που της επιβλήθηκαν την ανάγκασαν μετά την περικοπή του 13ου και 12ου μισθού να πληρώνει τους δημόσιους υπαλλήλους και συνταξιούχους κάθε δεύτερο ή τρίτο μήνα. Μόνο με αυτή την πολιτική θα βρεθεί στην ανάγκη η κυβέρνηση να δεσμεύσει τις λαϊκές καταθέσεις στις τράπεζες, όπως έγινε στην Αργεντινή, προκειμένου να περισώσει το τραπεζικό σύστημα της χώρας το οποίο βρίσκεται ένα μόλις βήμα πριν την χρεωκοπία.

Αντίθετα, γλυτώνοντας από τον φόρο αίματος που πληρώνει η χώρα στους δανειστές, ο οποίος το 2009 έφτασε στο 35% του ΑΕΠ, όχι μόνο μπορούμε να συνεχίσουμε να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις, αλλά και με τους πόρους που θα περισώσουμε μπορούμε να προχωρήσουμε σε μια γενναία αναδιανομή εισοδημάτων προς όφελος πρώτα και κύρια των μισθωτών και συνταξιούχων. Κι αυτό όχι μόνο ή απλά για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης, ή βελτίωσης του επιπέδου της ζωής τους, αλλά γιατί μόνο έτσι μπορεί να ξεκινήσει μια αληθινή παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.

Μα δεν θα μπορούμε να δανειστούμε για να καλύψουμε το έλλειμμα του κράτους.
Είναι αλήθεια ότι με την άρνηση της χώρας να αναγνωρίσει τις υποχρεώσεις της προς τους δανειστές της, δεν θα μπορέσει ξανά να βγει στη διεθνή αγορά ομολόγων για να δανειστεί. Αυτό όμως δεν είναι κακό, αλλά καλό. Αλλοίμονο αν η χώρα χρειάζεται να δανείζεται από τη διεθνή κερδοσκοπία, τότε το παιχνίδι το έχει χάσει από χέρι. Όπως είπαμε, αν φύγει η εξυπηρέτηση των δανείων, οι πραγματικές δανειακές ανάγκες της χώρας είναι ασήμαντες. Κάλλιστα μπορεί να τις καλύψει από το εσωτερικό με όπλο το δικό της εθνικό νόμισμα, όπως έκανε για δεκαετίες πριν μπει στο ευρώ χωρίς να κινδυνεύει από χρεωκοπία.

Τέλος το έλλειμμα του κράτους δεν αποτελεί ταμπού. Αν το κράτος σπαταλά τα έσοδά του σε «ημετέρους», σε κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και μεγαλοεργολάβους και γενικά στο «τάϊσμα» της κομματικής ολιγαρχίας, τότε τα ελλείμματά του είναι εκ φύσεως παρασιτικά και αποτελούν μεγάλο βραχνά για την οικονομία. Αντίθετα, αν το έλλειμμα του κράτους εντάσσεται σε ένα ευρύ δημοκρατικό σχέδιο επενδύσεων στην παραγωγή που εξασφαλίζει για τον εργαζόμενο πληθυσμό σταθερή απασχόληση με αξιοπρεπείς αμοιβές και στην οικονομία ως σύνολο νέο εισόδημα, τότε μπορεί να αποτελέσει έναν από τους στυλοβάτες της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας.

Τι θα γίνει όμως με τους γύπες της αγοράς;
Μόνο με την μονομερή άρνηση της πληρωμής του χρέους, δηλαδή με την άρνηση της χώρας να αναγνωρίσει τις υποχρεώσεις της προς τους δανειστές της, μπορούν να αντιμετωπιστούν και οι γύπες. Επίσης η αποχώρηση από την ευρωζώνη δεν παρέχει μόνο τη δυνατότητα να επανέλθουμε στο εθνικό νόμισμα και έτσι να αποκτήσουμε τον έλεγχο της οικονομίας μας, αλλά στερούμε και από τους γύπες την δυνατότητα να αξιοποιήσουν τα ευρωπαϊκά δικαστήρια σε βάρος μας. Γι’ αυτό και το να πτωχεύσει η χώρα εντός του ευρώ είναι ειδικά γι’ αυτά τα επενδυτικά κεφάλαια η πιο πρόσφορη και ενδεδειγμένη λύση για την οποία πληρώνουν αδρά για να την προπαγανδίζουν πολλοί «αδέκαστοι» δημοσιολόγοι.

Όμως μια επαναφορά στο εθνικό νόμισμα δεν σημαίνει διαρκείς υποτιμήσεις και γενικά οικονομική καταστροφή;
Δεν είναι αλήθεια. Η Ελλάδα πριν μπει στο ευρώ υπέστη με τους χειρότερους δυνατούς όρους πάνω από 12 επίσημες υποτιμήσεις της δραχμής σε ολόκληρη την μεταπολεμική περίοδο. Καμιά απ’ αυτές δεν την οδήγησε στη χρεωκοπία. Η επαναφορά στο εθνικό νόμισμα δεν θα γίνει για να την διαθέσουμε βορά στους κερδοσκόπους της παγκόσμιας αγοράς συναλλάγματος, όπως έκαναν ανέκαθεν οι κυβερνήσεις αυτής της χώρας. Γίνεται για να λυτρωθούμε από τις διαρκείς πιέσεις της κερδοσκοπίας, για να ελέγξουμε την οικονομία μας, για να χρηματοδοτήσουμε την παραγωγική της ανάπτυξη, για να στηρίξουμε το λαϊκό εισόδημα, για να αναπροσανατολίσουμε το χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας.

Το αν μια υποτίμηση ενός εθνικού νομίσματος είναι καταστροφική ή ενεργητική για την παραγωγή και τα εισοδήματα εξαρτάται από τις πολιτικές που το υποστηρίζουν. Αν συνοδεύεται με πολιτικές σκληρής λιτότητας, παραγωγικής αποεπένδυσης και διάλυσης του κοινωνικού κράτους στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας», τότε οδηγεί πράγματι στην καταστροφή. Αν γίνεται για να χρηματοδοτηθεί η παραγωγή και οι εξαγωγές της, αν συνοδεύεται με ισχυρές πολιτικές κοινωνικής προστασίας και στήριξης του λαϊκού εισοδήματος, τότε ακόμη και μια απρόσμενη μεγάλη υποτίμηση δεν θα επιφέρει σοβαρή ζημιά στην οικονομία και την κοινωνία.

Το τραπεζικό σύστημα όμως δεν θα καταρρεύσει;

Το σίγουρο είναι ότι ήδη οι τράπεζες είναι ήδη υπό κατάρρευση. Ο μόνος τρόπος για να διασωθούν, μαζί με τις λαϊκές αποταμιεύσεις και καταθέσεις, είναι η εθνικοποίηση των βασικών τραπεζών και η μεταστροφή τους από ιδρύματα σαράφικης εκμετάλλευσης της επιχείρησης και του νοικοκυριού, σε μοχλούς αναδιοργάνωσης και αναπτυξιακής στήριξης της μικρής και μεσαίας επιχείρησης, του ατομικού παραγωγού και επιχειρηματία, καθώς και του νοικοκυριού. Μόνο με τις τράπεζες στα χέρια του κράτους μπορεί να ελεγχθεί και η ροή κεφαλαίου στο εξωτερικού που αποτελεί εδώ και χρόνια μια από τις πιο μεγάλες πληγές της ελληνικής οικονομίας.

Η μονομερής άρνηση της πληρωμής του χρέους, όπως κι αν την δει κανείς είναι η μόνη λύση για να διασωθεί η χώρα από την πτώχευση και την καταστροφή. Είναι ο μόνος τρόπος για να διασώσουν οι εργαζόμενοι τα εισοδήματά τους, τη δουλειά τους, τις συντάξεις και τα δικαιώματά τους. Είναι ο μόνος τρόπος για να υπάρξει προοπτική για τους νέους, τους αγρότες, τους μικρομεσαίους, για την ίδια τη χώρα. Η στάση απέναντι σε αυτό το ζήτημα κρίνει ποιος είναι με ποιον, ποιος πραγματικά παλεύει για τη διάσωση της χώρας και του λαού.

Δευτέρα 10 Μαΐου 2010

ΤΙ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ ΕΧΟΥΜΕ;

Ελλάδα η χώρα της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Ελλάδα, η σοσιαλιστική χώρα που αντιτάσσεται με πάθος και ορμή σε κάθε προσπάθεια κατάλυσης της δημοκρατίας. Ελλάδα των θεσμών και του πολιτισμού. Ελλάδα του συνταγματικού πραξικοπήματος του υπουργού οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου ο οποίος σε μία νύχτα πέρασε τροποποίηση με την οποία σφετερίζεται όλες τις εξουσίες του προέδρου της δημοκρατίας και του ελληνικού κοινοβουλίου χωρίς να ανοίξει ρουθούνι.

Ελλάδα του μονάρχη Παπακωνσταντίνου που ότι υπογράφει και συμφωνεί με το ΔΝΤ και την ΕΕ θα θεσπίζεται υποχρεωτικά αφού πρώτα ενημερώνει το κοινοβούλιο. Κουβέντα να γίνεται δηλαδή όχι τίποτα σημαντικό. Ούτε καν την τυπική πλειοψηφική κύρωση της βουλής δεν ανέχονται οι πραξικοπηματίες και ο λόγος είναι γνωστός. Τα μέτρα που θα φέρνουν με δόσεις στην βουλή για «κύρωση», υπάρχει περίπτωση να μην τα ψήφιζαν κάποιοι εκ των βουλευτών του κόμματος που κυβερνάει.

Ελλάδα του κοινοβουλευτικού σοσιαλισμού. Ελλάδα των ανεξάρτητων και διαχωρισμένων εξουσιών. Ελλάδα της νομοθετικής της εκτελεστικής και της δικαστικής εξουσίας. Ελλάδα της 4ης εξουσίας των ΜΜ Εξαπάτησης. Ελλάδα της 5ης εξουσίας της κεντρικά ελεγχόμενης γραφειοκρατίας.

Ελλάδα με σύνταγμα και νόμους… πλέον δεν υπάρχει και τυπικά. Γράφω τυπικά γιατί τα τελευταία 15 χρόνια ακούγαμε συνέχεια να χαρακτηρίζονται νομοσχέδια ως αντισυνταγματικά και παράνομα, αφήνοντας να διαχέεται η εντύπωση ότι υπήρχε και σύνταγμα και νόμοι που καθόριζαν τις πολιτικές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Όταν όλες οι εξουσίες σε μια χώρα είναι συγκεντρωμένες σε ένα πρόσωπο που απλώς εκτελεί τις εντολές των κηδεμόνων του πως χαρακτηρίζεται το πολίτευμα αυτό;
Ολοκληρωτικό; Μοναρχικό; Αυταρχικό; Δικτατορικό; Φασιστικό;
ή όλα μαζί τα παραπάνω αποτελούν την ελληνική δημοκρατία;

Σάββατο 8 Μαΐου 2010

ΑΦΕΛΗΣ Ή ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΕΜΠΟΡΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΝΑΞΟΥ κ. Κ. ΠΑΓΩΝΗΣ

Από την Πέμπτη 6 Μαΐου η βουλή των Ελλήνων θα αρκείται απλώς στο να ενημερώνεται για τα απάνθρωπα μέτρα που θα παίρνει το ΔΝΤ και η ΕΕ, την ίδια ώρα που χιλιάδες διαδηλωτές βρίσκονται στους δρόμους διεκδικώντας να μην περάσουν τα μέτρα κηδεμονίας του ΔΝΤ και της ΕΕ και ενώ:
. η πτώχευση είναι υπαρκτή
. ο πληθωρισμός τρέχει με 4,8%
. η καλοκαιρινή περίοδος έχει χαθεί και μένει να μάθουμε το κατά πόσο
. η εγχώρια τουριστική κίνηση θα είναι εκ των προτέρων ελάχιστη έως μηδενική

. οι κρατήσεις των ξενοδοχείων από ευρωπαίους επισκέπτες ακυρώνονται η μία μετά την άλλη
. οι θαλάσσιες συγκοινωνίες μειώνονται και τα μεταφορικά αυξάνονται
. τα τέλη παρεπιδημούντων επανήλθαν στο 2%
. οι ακάλυπτες επιταγές αυξάνονται κατακόρυφα

. ο ΦΠΑ ανέβηκε 2 μονάδες και τον επόμενο μήνα άλλες 2 μονάδες, με ορίζοντα το 25%
. αυξήθηκε η άμεση και η έμμεση φορολογία
. αυξάνονται τα τιμολόγια της ΔΕΗ με άμεση επιβάρυνση των νοικοκυριών και των επαγγελματιών

. μειώνονται οι μισθοί, οι συντάξεις και κόβονται τα δώρα των Χριστουγέννων και του Πάσχα κύρια πηγή διακοπών για τους περισσότερους εργαζόμενους

. ενώ επιβάλλουν στους ασφαλισμένους του ΟΑΕΕ παράνομα και αυταρχικά να πληρώσουν αναδρομικά την αύξηση του ΟΑΕΕ για το 2009
. Ενώ με ακόμα λιγότερες παροχές ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης πληρώνουμε ακόμα περισσότερα ασφάλιστρα στο ταμείο του ΟΑΕΕ χωρίς ελπίδα να πάρουμε σύνταξη παρά μονάχα ένα βοήθημα
. Ενώ τα όρια συνταξιοδότησης αυξάνονται και καταργούνται τα προνόμια των γυναικών

. ενώ ο φόρος της ακίνητης περιουσίας εξοντώνει και τον μικρό-ιδιοκτήτη και τον ενοικιαστή με αποτέλεσμα να έχει ξεκινήσει ένα μπαράζ εξώσεων για όσους επαγγελματίες δεν μπορούν να πληρώσουν το ενοίκιο τους

. ενώ η μη θέσπιση ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων επιβάλλει μια κατάσταση κακώς εννοούμενου ανταγωνισμού και εξοντώνει τους εργαζόμενους
. ενώ η ύφεση μας κτυπάει την θύρα και η ανασφάλεια λειτουργεί ανασταλτικά για την κατανάλωση προϊόντων ακόμα και αν αυτά είναι πρώτης ανάγκης πόσο δε αυτά που πουλάνε τα εκάστοτε τουριστικά μικρομάγαζα (σουβενίρ)

. ενώ 19000 μικρομάγαζα έχουν βάλει λουκέτο το τελευταίο τρίμηνο του 2009 και δεν ξέρω και εγώ πόσα μέσα στο 2010
. ενώ φημολογείται η έλευση των Carefour στην Νάξο τα οποία πουλάνε σε τιμές κάτω του κόστους από βίδες και κρέας μέχρι ηλεκτρικά και είδη νοικοκυριού

. ενώ οι μέχρι πέρυσι μόνιμοι υπάλληλοι πολλών τουριστικών επαγγελμάτων στην Νάξο δεν έχουν ακόμα προσληφθεί στα τουριστικά καταστήματα με συνέπεια να απειλούνται να χάσουν ακόμα και το ταμείο ανεργίας για τον επόμενο χειμώνα (αν το δίνουν και αυτό)
. ενώ οι δημόσιοι υπάλληλοι απολύονται

. ενώ πολλοί οικονομικοί μετανάστες έχουν πάρει οικειοθελώς τον δρόμο του επαναπατρισμού λόγω της ανεργίας
. ενώ ο καπιταλισμός καταρρέει συμπαρασύροντας μαζί του στην καταστροφή όλη την μικρομεσαία τάξη της ευρωπαϊκής ένωσης

. ενώ λοιπόν όλα αυτά τα βιώνουμε μέσα σε ένα κλίμα τρομοκράτησης και ανασφάλειας από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ, ο πρόεδρος του εμπορικού συλλόγου κ. Κώστας Παγώνης βρήκε την αιτία όλων των κακών που απειλούν την βιωσιμότητα των εμπορικών και όχι μόνο επιχειρήσεων. Και η αιτία όλων των δεινών που μας ταλανίζουν είναι κυρίες και κύριοι ΤΟ ΠΑΡΕΜΠΟΡΙΟ.

Μέσα σε αυτή την οδυνηρή και ιστορική συγκυρία, το να ασχολείται ο Εμπορικός Σύλλογος της Νάξου με το παρεμπόριο είναι ένδειξη αφέλειας; αναλγησίας; ανευθυνότητας; ή ρατσισμού; Σύμφωνα με την καταγγελία κάποιων μελών του συλλόγου που παραβρέθηκαν στην συνέλευση της 3-5-2010 και «έμειναν έκπληκτοι από τη στάση του προέδρου ο οποίος έχει πάρει προσωπικά την υπόθεση του παραεμπορίου και διεξάγει σταυροφορία», είναι όλα μαζί…

παραθέτω το κείμενο
ΕΠΙΣΤΟΛΗ – ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ
ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΜΠΟΡΟΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΝΑΞΟΥ

Νάξος 3.5.2010
Στη συνέλευση λοιπόν του εμπορικού συλλόγου όπου και παρεμβήκαμε με το σκεπτικό που κατατίθεται στο κείμενο (το οποίο και μοιράσαμε στους παρευρισκόμενους) μείναμε έκπληκτοι από τη στάση του προέδρου του ο οποίος έχει πάρει προσωπικά την υπόθεση του παραεμπορίου και διεξάγει σταυροφορία. Εδώ ο κόσμος χάνεται…

Προς μεγάλη μας έκπληξη ακούσαμε τον πρόεδρο να συμπεριλαμβάνει στο παραεμπόριο τους αγρότες-παραγωγούς που πουλούν τα προϊόντα τους στην υπαίθρια αγορά (υποτυπώδη λαϊκή) και να θεωρεί ότι πρέπει να διώκονται και αυτοί!

Η ψυχρολουσία συνεχίστηκε επί ώρα αφού ο πρόεδρος ασκούσε έντονες πιέσεις προς τον διοικητή της αστυνομίας και στον λιμενάρχη να προβαίνουν σε εξακριβώσεις στοιχείων στους μετανάστες που κατεβαίνουν από τα πλοία, ακόμα και όταν εκείνοι τον διαβεβαίωναν ότι δεν έχουν την δικαιοδοσία για κάτι τέτοιο. Μάλιστα σε κείνο το σημείο τέθηκε από παρευρισκόμενους, αλλά ακόμα κι από τον λιμενάρχη, το ερώτημα με ποια κριτήρια θα μπορούσαν να γίνουν τέτοιοι έλεγχοι: με βάση το χρώμα του δέρματος, με βάση τη γλώσσα ή πώς; Απάντηση ρητή δεν έδωσε ο πρόεδρος. Ωστόσο η στάση του παραπέμπει στο νέο αντιμεταναστευτικό νομοσχέδιο στην Αριζόνα που έχει ξεσηκώσει τους αντιρατσιστές σε όλη την Αμερική αφού θεσπίζει τέτοια ρατσιστικά κριτήρια για την καταστολή των μεταναστών.

Εκεί όμως που έδωσε τα ρέστα του ήταν όταν κατονόμασε συγκεκριμένο μετανάστη μικροπωλητή που ζει στη Νάξο όλο τον χρόνο και δήλωσε ευθαρσώς ότι ενώ έχει υποδείξει στους αρμόδιους ακόμα και τον τόπο κατοικίας του, αυτοί δεν έχουν πράξει τα δέοντα!!!

Στο τέλος, αναγκάστηκε να καλέσει σε συμμετοχή στην απεργία με το κλείσιμο των καταστημάτων, τυπικά βέβαια, διότι δεν φρόντισε να ενημερώσει τα μέλη του συλλόγου για αυτή την απόφαση.

Ωστόσο, η όλη συμπεριφορά του, πέρα από ότι κατέδειξε ένα ανάλγητο πρόσωπο που ασχολείται με ασήμαντα πράγματα, φανέρωσε και ότι ο εμπορικός σύλλογος είναι παραδομένος σε ένα συγκεντρωτικό προσωποπαγές μοντέλο λειτουργίας που πόρω απέχει από αυτό που αυτοί οι ίδιοι θα αποκαλούσαν δημοκρατικές διαδικασίες αφού κυριολεκτικά ο πρόεδρος του συλλόγου συμπεριφέρεται σα να είναι το τσιφλίκι του.

Συγχαρητήρια.

Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

Δηλώσεις της προέδρου της Αργεντινής Κριστίνα φερνάντεζ- Κίρρχνερ σχετικά με τον ρόλο του ΔΝΤ και η ΜΑΥΡΗ ΠΕΜΠΤΗ ΤΗΣ 6 ΜΑΙΟΥ 2010.

«Οι εικόνες στην Ελλάδα μοιάζουν πολύ με αυτές του 2001 και είναι το αποτέλεσμα των ίδιων συνταγών των διεθνών πιστοληπτικών οργανισμών» τόνισε η πρόεδρος της Αργεντινής, Κριστίνα Φερνάντεζ - Κίρχνερ. Υπογράμμισε δε, ότι οι διεθνείς πιστωτικοί οργανισμοί «επιβάλουν την κατάργηση της δημοτικής αυτοδιοίκησης και τη μείωση των μισθών».

Χαρακτήρισε μάλιστα τη συγκεκριμένη τακτική "γνωστή συνταγή των οργανισμών που δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει πραγματικά στον κόσμο".

"Βλέπουμε σήμερα τις εικόνες από την Ελλάδα, που προκαλούν μόνο θλίψη, και θυμόμαστε, δυστυχώς, αυτά που ζήσαμε στην Αργεντινή το 2001", δήλωσε κατά τη διάρκεια δημόσιας εκδήλωσης στο Μπουένος Άιρες, η Κριστίνα Φερνάντεζ - Κίρχνερ, σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Στις 20 Δεκεμβρίου 2001, ο τέως συντηρητικός πρόεδρος της Αργεντινής, Φερνάντο ντε λα Ρούα, παραιτήθηκε και εγκατέλειψε το προεδρικό μέγαρο με ελικόπτερο. Την ίδια ώρα, βρισκόταν σε εξέλιξη η βίαιη καταστολή των ταραχών που είχαν ως τραγική συνέπεια το θάνατο τουλάχιστον τριάντα ανθρώπων.

Τέσσερις ημέρες αργότερα, ο τότε προσωρινός πρόεδρος, Αντόλφο Ροντρίγκεζ Σαά, ανακοίνωσε ότι η χώρα χρεοκοπεί, αδυνατώντας να αποπληρώσει το υπέρογκο ποσό των 90 δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Πρόσφατα, η κυβέρνηση της Αργεντινής ξεκίνησε μια προσφορά ανταλλαγής τίτλων, προκειμένου να ικανοποιήσει το ένα τέταρτο των ιδιωτών πιστωτών της, οι οποίοι απέρριψαν την πρώτη προσφορά για αναδιάρθρωση του χρέους το 2005.

Από enet.gr

Την μαύρη Πέμπτη 6 Μαΐου του 2010 ο ελληνικός λαός θα την θυμάται είτε ως την απαρχή της σταδιακής εξαθλίωσης του είτε ως την ημέρα που πυροδότησε την αντίσταση του απέναντι στους κατακτητές της χώρας και στους ξεπουλημένους πολιτικούς που τον διοικούσαν χρόνια τώρα. Το ελληνικό κοινοβούλιο «ψήφισε δημοκρατικά» την παράδοση της χώρας στα «απαλά νύχια» του ΔΝΤ και της ΕΕ δια στόματος πρωθυπουργού…

Την 6η Μαΐου ο πρωθυπουργός της Ελλάδας μέσα στην βουλή αποκάλυψε ότι εκτελεί κατά γράμμα τις εντολές του ΔΝΤ και οι υπουργοί του τον χειροκρότησαν για την από-ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ-τητα του γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τούς τους νόμους και το σύνταγμα που οι ίδιοι ψήφησαν. Ούτε καν τους τύπους δεν κρατάνε πλέον…

Την 6η Μαΐου ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μέσα στο ίδιο κοινοβούλιο, επιβεβαιώνει με πάθος τους πιστωτές της χώρας ότι δεν θα χάσουν τα χρήματα τους γιατί το κράτος έχει συνέχεια… σε μια προσπάθεια να δικαιολογηθεί απέναντι στα αφεντικά του, για την καταψήφιση των μέτρων του ΔΝΤ.

Η 6η του Μάη αποτελεί την ημερομηνία λήξης του μεταπολιτευτικού συστήματος της χώρας που την έβαλαν στον γύψο πολιτικοί απατεώνες. Ο εργαζόμενος κόσμος φανερά εκνευρισμένος και θυμωμένος έχει φτάσει στα όρια του… και περιμένει την σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι της οργής.

Η πυρκαγιά που άναψε το πασοκ και η νδ με το ΔΝΤ δεν ξέρει κανείς αν θα σταματήσει αφού τα έχει κάψει όλα ή αν ένας ούριος άνεμος θα την στρέψει αλλού ή αν μια ξαφνική μπόρα θα την σβήσει.

Αν και δεν είμαι μετεωρολόγος εικάζω ότι μια ξαφνική πολύμηνη εξέγερση -μπόρα θα ξεσπάσει και θα ανακόψει αυτή την πασοκική, την νεοδημοκρατική και την ακροδεξιά λαίλαπα. Σε όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του πληθυσμού γίνεται πλέον κατανοητό ότι πρέπει να τιμωρηθούν οι κλέφτες πολιτικάντηδες που μας διοικούν από την μεταπολίτευση και μετά.

Αυτή η απαίτηση εκστομίζεται από όλο και περισσότερους υπερχρεωμένους και ανασφαλείς εργαζόμενους τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο τομέα θέτοντας στην ουσία θέμα νομιμοποίησης της κυβέρνησης που πήρε την εξουσία με συνειδητά ψέματα...

Η από-νομιμοποίηση της κυβέρνησης σε συνδυασμό με την υπερχρέωση των νοικοκυριών, την ανεργία, την φτώχεια, την αύξηση των άμεσων και έμμεσων φόρων, το κλείσιμο των μικρών και οικογενειακών καταστημάτων, για την μονοπωλιακή κυριαρχία των ΙΚΕΑ ΚΑΡΦΟΥΡ ΝΟΒΑΡΤΙΣ ΜΠΑΓΕΡ κλπ, την απόλυτη καταβαράθρωση των εργασιακών σχέσεων, την οργή των νέων μπροστά στα κοινωνικά αδιέξοδα, τις περικοπές των συντάξεων, την αύξηση των τιμολογίων των ΔΕΚΟ και την καλπάζουσα ακρίβεια σε όλα τα κοινωνικά και διατροφικά αγαθά, δημιουργούν τις αντικειμενικές συνθήκες, για να ξεσηκωθεί ο κόσμος…

Είναι πλέον γνωστό ότι το ΟΧΙ της ΙΣΛΑΝΔΙΑΣ ανάγκασε τους τραπεζίτες να βάλουν το χέρι βαθιά στην τσέπη και να πληρώσουν εκείνοι τα χρέη τους. Όσοι άκουσαν την υπουργό οικονομικών της Αργεντινής να λέει ότι επέβαλαν τα ίδια μέτρα στην χώρα της το 2001 και μετά από 3 χρόνια, που πληρώθηκαν οι τοκογλύφοι, η Αργεντινή πτώχευσε, θα κατάλαβαν, ότι πρέπει να αντισταθούμε όλοι μαζί, για να μην έχουμε και εμείς την ίδια κατάληξη.

Όλοι πλέον κατανοούν ότι τα μέτρα του ΔΝΤ μόνο καταστροφή και εξαθλίωση θα φέρουν στην ελληνική κοινωνία.

Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Το βέβαιο είναι ότι το ΔΝΤ και η ΕΕ δανείζουν την ελληνική κυβέρνηση για πληρωθούν στο ακέραιο οι ντόπιοι και ξένοι πιστωτές της. Με αυτόν τον τρόπο οι τράπεζες που δάνειζαν αφειδώς τις κυβερνήσεις δεν θα πληρώσουν για τις επιλογές τους (ελεύθερη αγορά). Εξάλλου το ΔΝΤ σε όποια χώρα εισβάλει παίζει ακριβώς αυτόν τον ρόλο. Να διαχειριστεί την κατάρρευση μιας χώρας χωρίς να πληρώσουν αυτή την κατάρρευση οι δανειστές της χώρας αλλά μόνο οι εργαζόμενοι πολίτες του υπό κατάρρευση-πτώχευση κράτους.

Μια γρήγορη ματιά στην ιστορία του χρέους της Ελλάδας ακόμα και πριν από την δημιουργία του ελληνικού κράτους είναι ενδεικτική των όσων θα επακολουθήσουν αν δεχθούμε να περάσουν τα μέτρα του ΔΝΤ.
Όπου έχει αναλάβει την διαχείριση της οικονομίας το ΔΝΤ μέχρι σήμερα δημιούργησε αφενός φτώχεια πείνα και εξαθλίωση για τους πολίτες και αφετέρου αποτέλεσε την πηγή της διαφθοράς και του πλουτισμού των κρατικών υπαλλήλων και του κεφαλαίου. Είναι ένας επαχθής τρόπος για να ελέγξουν την οικονομία μιας χώρας να τις υπαγορεύσουν πολιτικές και να λεηλατήσουν τον πλούτο της.

Το 1823 και το 1824 οι επαναστατημένοι δανείζονται από την Αγγλία συνολικά 2,8 εκατομμύρια χρυσές λίρες για τις ανάγκες της επανάστασης. Από το ποσό αυτό, μόνο το 20% έφτασε στον προορισμό του. Το υπόλοιπο 80% παρακρατήθηκε από την Αγγλική τράπεζα ως προκαταβαλλόμενοι τόκοι, προμήθειες και μεσιτικά έξοδα. Ο πολύχρονος ένοπλος αγώνας όμως είχε ως αποτέλεσμα να μην μπορεί να αποπληρωθεί το δάνειο με αποτέλεσμα να κηρυχθεί το 1827 στάση πληρωμών και να καταγραφεί η πρώτη χρεωκοπία του υπό σύσταση Ελληνικού κράτους.

Προκειμένου λοιπόν να μην χάσουν τα χρήματα τους οι Άγγλοι δανειστές συμμαχούν με τον επαναστατικό στρατό στην ναυμαχία του Ναυαρίνου, ενάντια στους Οθωμανούς και στηρίζουν την προσπάθεια δημιουργίας «ανεξάρτητου» Ελληνικού κράτους ευελπιστώντας να εισπράξουν τα χρήματα τους από την κυβέρνηση του Ι. Καποδίστρια που έκοψε και το πρώτο Ελληνικό χαρτονόμισμα χωρίς αντίκρισμα όμως στις διεθνής αγορές.

Το 1831 δολοφονείται ο Καποδίστριας και οι μεγάλες δυνάμεις διορίζουν επικεφαλή για την διακυβέρνηση της χώρας τον ανήλικο Βαυαρό Όθωνα οι αντιβασιλείς του οποίου δανείστηκαν από αγγλικές και γαλλικές τράπεζες 60 εκατομμύρια χρυσά γαλλικά φράγκα με βασικούς όμως όρους να πληρωθεί το παλαιότερο χρέος και να αποζημιωθεί η Πύλη για την Αττική, την Εύβοια και την Φθιώτιδα, που έχασε κατά την επανάσταση. Η υποτέλεια δηλαδή και ο έλεγχος της ελληνικής πολιτικής σκηνής έχει αρχίσει πριν καλά-καλά αποκτήσουμε κυβέρνηση.

Η αδυναμία δημιουργίας ισχυρού κρατικού μηχανισμού και η έλλειψη φορολογικών εσόδων οδήγησε το 1843 στην δεύτερη πτώχευση του Ελληνικού κράτους. Οι στοιχειώδεις κρατικές ανάγκες καλύπτονται από εσωτερικό δανεισμό (κυρίως από μεταπράτες, τσιφλικάδες και εφοπλιστές) μέχρι το 1879 όπου ξανά-αποκτάει η ελληνική κυβέρνηση την εμπιστοσύνη των ξένων τραπεζών. Πάλι όμως το επιτόκιο δανεισμού της Ελλάδας είναι πιο υψηλό (8,7%) από τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά επιτόκια (4%) λόγω του υποτιθέμενου υψηλού ρίσκου που «αναλάμβαναν» οι τραπεζίτες.

Τα νέα δάνεια δόθηκαν με όρους να πληρωθούν πρώτα τα παλαιά δάνεια και να αποζημιωθεί η Πύλη για την Θεσσαλία που απώλεσε και με τα υπόλοιπα να αγοραστούν όπλα και να δημιουργηθούν οι υποδομές για ένα σύγχρονο κράτος.
Ο Τρικούπης σχεδιάζει την αναδιάρθρωση του σύγχρονου κράτους βασιζόμενος κυρίως σε δημόσιες επενδύσεις -δαπάνες κατασκευάζοντας λιμάνια, σιδηρόδρομους, δημόσια κτήρια, δρόμους, Ισθμό της Κορίνθου κλπ αλλά οι δαπάνες αυτές ήταν κατά πολύ πάνω από τις οικονομικές δυνατότητες του σχετικά νέου κράτους.

Οι υπερβολικές δαπάνες του Τρικούπη σε συνδυασμό με την παρατεταμένη επιστράτευση που εφάρμοσε ο επόμενος πρωθυπουργός Δεληγιάννης λόγω επεκτατικών και εθνικιστικών βλέψεων ( βλέπε κρίση Ανατολικής Ρωμυλίας) αύξησαν κατακόρυφα, στα μέσα την δεκαετίας τού 1880, το δημόσιο έλλειμμα. Ενώ καθοριστικός παράγοντας της επιδείνωσης των οικονομικών μεγεθών υπήρξε η παγκόσμια κρίση της σταφίδας που αποτελούσε το κύριο εξαγωγικό προϊόν της χώρας μας.

Αποτέλεσμα το δημόσιο χρέος το 1893 εκτινάχθηκε στα 850 εκατομμύρια χρυσές δραχμές (περίπου 580 εκατομμύρια γαλλικά φράγκα) και στις 10-12-1893 ο Τρικούπης δηλώνει την τρίτη κατά σειρά πτώχευση της Ελλάδας. Δυστυχώς επτωχεύσαμε… και τόκους και δάνεια δεν πληρώνουμε…

Οι ευρωπαίοι τοκογλύφοι, τραπεζίτες, βιομήχανοι και οι κυβερνήσεις τους, προκειμένου να μην χάσουν τα λεφτά τους πιέζουν το ελληνικό κράτος για ανάπτυξη που θα εξασφάλιζε τα δάνεια τους. Όμως η ανύπαρκτη βιομηχανική παραγωγή της χώρας και ο ισχνός κρατικός μηχανισμός δεν παρέχουν τα εχέγγυα στους δανειστές μας οι οποίοι σε συνεργασία με την ελληνική κυβέρνηση σχεδιάζουν να προσαρτήσουν νέα εδάφη τα οποία θα συνέβαλλαν στην οικονομική ανάπτυξη του μικρού ελληνικού κράτους. Με όχημα λοιπόν τον εθνικισμό και μοχλό την υποστήριξη του ελληνικού κεφαλαίου και των μεγάλων δυνάμεων μια χούφτα στρατιωτικοί επιτίθενται στην Οθωμανική αυτοκρατορία το 1897 σε μια προσπάθεια απόκτησης νέων εδαφών που θα δημιουργούσαν τους οικονομικούς και πολιτικούς όρους για την επιστροφή των δανεικών…

Η επίθεση δεν πετυχαίνει τα αναμενόμενα και οι Οθωμανοί αντεπιτίθενται και προελαύνουν μέχρι την Λαμία. Η παρέμβαση των μεγάλων δυνάμεων οι οποίες προσπαθούν για άλλη μια φορά να διασώσουν τα χρήματα τους υπήρξε σωτήρια για το ελληνικό κράτος. Ο "πόλεμος της ντροπής, όπως ονομάστηκε αυτή η πολεμική επιχείρηση" επιδείνωσε την οικονομική κατάσταση της χώρας με επιπλέον 4 εκατ. λίρες για πολεμικές αποζημιώσεις στην Πύλη.

Η χώρα τίθεται υπό την επιτήρηση των «προστάτιδων δυνάμεων», της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας και η υποταγμένη βουλή των Ελλήνων ψηφίζει νόμο περί "Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου" ο οποίος προβλέπει περιορισμό των δαπανών και επιπλέον φορολογία τα οποία τηρούνται για δυο δεκαετίες εξαθλιώνοντας ακόμα περισσότερο τους Έλληνες υπηκόους.

Οι επεκτατικοί (ιμπεριαλιστικοί) βαλκανικοί πόλεμοι με την προσάρτηση της Μακεδονίας, αλλά και η ένταξη της χώρας στον 1ο παγκόσμιο πόλεμο στο πλευρό της «Αντάντ», λύνουν την επιτήρηση και η χώρα αρχίσει να δανείζεται ξανά για να καλύψει τις δεκάχρονες στρατιωτικές ιμπεριαλιστικές επιχειρήσεις, ανεβάζοντας το δημόσιο χρέος το 1920 σε 1,65 δισ. χρυσές δραχμές.

Με την λήξη του πολέμου το 1922, η Ελλάδα είναι έτοιμη να πτωχεύσει, αλλά αποφεύγεται επιδέξια από το "κόψιμο' των χαρτονομισμάτων που εφάρμοσε ο τότε υπουργός Οικονομικών, Π. Πρωτοπαπαδάκης. Επίσης το δάνειο της Κοινωνίας των Εθνών για τους πρόσφυγες δίνει μια μικρή παράταση στην κατεστραμμένη οικονομία που όμως οι πελατειακές σχέσεις, η κακή οργάνωση, ο κεντρικός προγραμματισμός και οι υπέρογκες ανάγκες αναδιοργάνωσης του στρατού και της περίθαλψης των προσφύγων, οδηγούν την χώρα σε νέο υπερβολικό δανεισμό, φτάνοντας τον Μάρτιο του 1931, να χρωστάει 2,87 εκατ. χρυσά γαλλικά φράγκα. Αυτά είναι τα αποτελέσματα του μεγαλοϊδεατισμού της ελληνικής αστικής τάξης.

Οι πραξικοπηματικές κυβερνήσεις (40 περίπου) από το 1924 έως το 1926 η γραφειοκρατική αναλγησία που δεν ολοκληρώνει την αγροτική μεταρρύθμιση του 1917 και κυρίως ο λαϊκισμός και η ψηφοθηρική πολιτική δημιουργούν ένα κλίμα αυταρχικότητας από την πλευρά του κράτους ενώ οι πολίτες ζουν μέσα σε συνθήκες εξαθλίωσης, που επιδεινώνονται από την διεθνή ύφεση, αποτέλεσμα του κραχ του 1929, που πλήττει παράλληλα τις εξαγωγές σταφίδας, καπνού και ελαιολάδου της Ελλάδας.

Ταυτόχρονα και οι ομογενείς κόβουν την αποστολή συναλλάγματος από τις ΗΠΑ και μηδενίζονται τα έσοδα από την ναυτιλία. Έτσι, η χώρα οδηγείται τον Μάιο 1932 στην 4η πτώχευση ενώ η κυβέρνηση του Ελ. Βενιζέλου παραιτείται. Το χρέος ανέρχεται σε 2,87 εκατομμύρια φράγκα ενώ έχουν ήδη πληρωθεί 2,4 εκατομμύρια φράγκα από την ίδρυση του Ελληνικού κράτους. (Στην πρώτη ανάρτηση που έκανα τον Δεκέμβριο του 2009 έχω γράψει, μαζί με ένα φίλο, ένα κείμενο για το αγροτικό ζήτημα και πως ο τρόπος διαχείρισης του από τους πολιτικούς της εποχής οδήγησε μέχρι το τελευταίο σκάνδαλο της Ένωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών Νάξου).

Η προσάρτηση της Θεσσαλίας της Άρτας και της Μακεδονίας δίνει ώθηση στην ελληνική οικονομία κυρίως με την συμβολή των προσφύγων στην παραγωγική διαδικασία με χαμηλούς μισθούς. Όμως ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος και η γερμανική κατοχή ανέκοψαν αυτήν την ανοδική πορεία της ελληνικής οικονομίας που εκτός της γενικότερης καταστροφής που συντελείται σε συνθήκες πολέμου-κατοχής επιπλέον λεηλατήθηκαν τα ελληνικά θησαυροφυλάκια από τους Γερμανούς με την μορφή δανείου που ποτέ δεν δόθηκαν πίσω και παρεμπιπτόντως(Στις 14 Μαρτίου1942 το γ ράιχ άρπαξε από την Ελλάδα δάνειο 3,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Οι καταστροφές που προξένησαν οι ναζί ανέρχονται σε 7,1 δισεκατομμύρια δολάρια χωρίς να συνυπολογίζεται ο κλεμμένος χρυσός και 1,5 τόνοι ασήμι και 3,5 τόνοι νικέλιο από το λιώσιμο των κερμάτων. Επίσης η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που δεν αποζημιώθηκε μετά την συνθήκη των Παρισίων.) οι ελληνικές κυβερνήσεις ουδέποτε διεκδίκησαν. Σήμερα κάθε σκάνδαλο που αποκαλύπτεται βρίσκουμε και μια γερμανική πολυεθνική από πίσω και δεν είναι παράλογο το να εικάσουμε γιατί δεν διεκδικούν τα δανεικά οι ελληνικές κυβερνήσεις. Οι συνειρμοί ελεύθεροι…

Ο εμφύλιος πόλεμος μεταξύ δεξιών και αριστερών για την εξουσία, ολοκληρώνει την αποσύνθεση των παραγωγικών δομών της χώρας, που παρά την ενίσχυση της από το «σχέδιο Μάρσαλ» βρίσκεται στα τέλη της δεκαετίας του 1940 σε δεινή οικονομική και κοινωνική κατάσταση από την μια και από την άλλη λίγες οικογένειες αποκτούν τεράστιες περιουσίες. Είναι οι δοσίλογοι και οι συνεργάτες των Γερμανών που άρπαξαν την ευκαιρία για γρήγορο πλουτισμό. Ο Μαρκεζίνης "κόβει" τρία μηδενικά από την δραχμή προκειμένου να δημιουργήσει το 1950 ένα σταθερό και ανταλλάξιμο νόμισμα στις διεθνείς αγορές, την δραχμή, που ξέραμε και η οποία παρεμπιπτόντως έως το 1953 υποτιμείται συνολικά 8 φορές.

Η ήττα της αριστεράς και η επικράτηση των δεξιών αστών μετά τον εμφύλιο αφήνει το πολιτικό πεδίο ελεύθερο στους τεχνοκράτες οικονομολόγους όπου συντάσσουν το πρόγραμμα εκβιομηχάνισης της χώρας (είσοδο δηλαδή των πολυεθνικών εταιριών) και μέχρι το 1963 επιτυγχάνονται υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης που σε συνδυασμό με τον περιορισμό των κρατικών δαπανών μειώνουν ικανοποιητικά την ανάγκη δανεισμού της Ελλάδας.

Η ανάπτυξη όμως πάντα συνοδευόταν από την αλλεργία των κυρίαρχων απέναντι στο κοινωνικό κόστος με αποτέλεσμα να δημιουργήσουν την αποκαλούμενη αυταρχική ανάπτυξη και τον ακόμα και σήμερα ζωντανό αυταρχικό εκσυγχρονισμό. Το κοινωνικό κόστος λοιπόν για κάθε περίοδο του εκσυγχρονισμού της Ελλάδας δεν λαμβάνονταν υπόψιν των κυβερνήσεων και του κράτους, απεναντίας, κάθε 25-30 χρόνια καλούνται οι εργαζόμενοι να πληρώνουν τα σπασμένα των βιομήχανων τότε και των πολυεθνικών σήμερα.

Οι φόροι, η ακρίβεια, η ανεργία και η εξαθλίωση σε συνδυασμό με την αυταρχικότητα του κράτους αποτελούν τον μοχλό συσσώρευσης πλούτου για τους λίγους και εκλεκτούς. Οι κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες από το 63 και μετά οδηγούν στην χούντα των συνταγματαρχών. Τα παλαιότερα δάνεια, ενώ αποπληρώνονται έως το 1967, προσθέτονται νέοι τόκοι που ανεβάζουν την αποπληρωμή στα 6,4 δις δραχμές.

Την περίοδο της δικτατορίας, ο δανεισμός του κράτους εξασφαλίζεται από το ντόπιο κεφάλαιο και την εσωτερική αγορά φτάνοντας το 1974 στα 115 δισεκατομμύρια δραχμές . Η ίδια πολιτική του εσωτερικού δανεισμού ακολουθείται και τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης φτάνοντας το δημόσιο χρέος το 1981 στα 1,2 τρις δραχμές περίπου στο 22% του ΑΕΠ ενώ άλλες πηγές αναφέρουν 25-30% του ΑΕΠ.

Το ντόπιο κεφάλαιο και οι ντόπιοι τραπεζίτες λοιπόν δεν ευθύνονται λιγότερο από τους Ευρωπαίους τοκογλύφους για την εκτίναξη του δημόσιου χρέους της Ελλάδας και ας προσπαθούν τα ΜΜ Εξημέρωσης να μας πείσουν ότι αυτή η λεηλασία γίνεται από τον απρόσωπο ιμπεριαλισμό και τις ξένες δυνάμεις. Ποτέ το κεφάλαιο δεν είχε πατρίδα και έθνος αλλά πάντα σε αγαστή συνεργασία μεταξύ τους επέβαλαν τους όρους τους στην ελληνική κοινωνία για να λεηλατήσουν από κοινού τον παραγόμενο πλούτο.

Για την συνέχεια της πορείας του χρέους μας από το 1981 και μετά έχω αναφερθεί στο άρθρο της δευτέρας 22 Μαρτίου: ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΔΗΛΑΔΗ Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΠΟΥ ΙΣΟΔΥΝΑΜΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΕΡΔΟΦΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ. Εξάλλου με το δημόσιο χρέος το κράτος έχει σαν στόχο να μεγιστοποιήσει τα κέρδη των αστών (σε περιόδους που δεν συμφέρουν οι επενδύσεις) και να πληρώσει ο κάθε εργαζόμενος αυτήν την μεγιστοποίηση. Γιαυτό στον καπιταλισμό όλα τα κράτη έχουν υψηλό δημόσιο χρέος, γιατί δανείζονται για να συνεχίσει το κεφάλαιο την κερδοφορία του από την μια και από την άλλη να δώσουν για λίγο καιρό κάποια ψίχουλα στον εργαζόμενο (κυρίως μέσω του κράτους πρόνοιας και των προσλήψεων) και μετά να του τα πάρουν πίσω και με τόκο.

Σήμερα που το ΔΝΤ ετοιμάζεται να παραλάβει την εποπτεία της χώρας η ελληνική κυβέρνηση παρουσιάζεται ως δυνατή και αποφασισμένη να περάσει τα μέτρα για να μην χρεωκοπήσουμε. Αυτή η εικόνα είναι πλαστή και ωραιοποιημένη για τα μάτια, τα αυτιά και την ψυχή του κόσμου. Αυτή η εικόνα δεν είναι πάρα ένα ακόμα θεαματικό μέσο προκειμένου να κατευνάσουν την οργή του κόσμου και να σπείρουν ανάμεσα μας την απογοήτευση και την από-νοηματοδότηση της αντίστασης μας. Η κυβέρνηση φοβάται τους αγώνες μας και όχι εμείς την κυβέρνηση. Η δυναμική και συσπειρωμένη κινητοποίηση μας θα ξεσκεπάσει και θα αναδείξει την αδυναμία τους να περάσουν αυτά τα σχέδια προκειμένου να πληρωθούν οι ντόπιοι και διεθνείς τοκογλύφοι, οι οποίοι αποθρασύνονται ολοένα και περισσότερο.

Τρίτη 4 Μαΐου 2010

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΠΟΡΕΙΑ

Μετά τη νέα κατοχή που επέβαλε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Ευρωπαϊκή Τράπεζα έπειτα από πρόσκληση της ελληνικής κυβέρνησης δρομολογείται μια ολοκληρωτική επίθεση ενάντια στην ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα στα χαμηλά και μικρομεσαία στρώματα.

Οι περικοπές των μισθών, των επιδομάτων και των δώρων στο δημόσιο, η μεγαλύτερη ελαστικοποίηση στον ιδιωτικό τομέα όπου απελευθερώνονται σταδιακά οι απολύσεις και περικόπτονται οι αποζημιώσεις και με προοπτική τη συμπίεση των ήδη άθλιων μισθών, η δραματική αύξηση της ανεργίας, μαζί με την μείωση των συντάξεων -ακόμα και των πιο ισχνών-, η άνοδος των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, η απαξίωση των ασφαλιστικών ταμείων συνθέτουν το ζοφερό σκηνικό μιας πρωτοφανούς ανελέητης επίθεσης ενάντια στον κόσμο της εργασίας.

Ταυτόχρονα οι απανωτές αυξήσεις του ΦΠΑ τέσσερεις με πέντε μονάδες, η αύξηση της φορολόγησης, η αύξηση των ειδικών φόρων κατανάλωσης, τα ακριβότερα τιμολόγια των ΔΕΚΟ και γενικότερα η ακρίβεια, εξαθλιώνουν τον πληθυσμό προς όφελος της κερδοφορίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Επειδή μόνο οι συλλογικές αντιστάσεις μπορούν να ανακόψουν αυτή την δραματική κατάσταση ώστε τελικά να μην εφαρμοστούν αυτά τα άγρια αντικοινωνικά μέτρα, καλούμε όλους και όλες να συμμετάσχουν στην γενική πανελλαδική απεργία στις 5 Μαΐου που καλούν οι συνδικαλιστικοί φορείς εργαζομένων στον δημόσιο (ΑΔΕΔΥ) και ιδιωτικό τομέα (ΓΣΕΕ), καθώς και οι συνομοσπονδίες εμπόρων και βιοτεχνών που κλείνουν τα καταστήματα.

Εδώ στη Νάξο καλούμε σε συγκέντρωση-πορεία στην παραλία της Χώρας στις 11.00π.μ.

ΕΛΜΕ Ν. Κυκλάδων
Σύλλογος Εργαζομένων ΠΟΕ-ΟΤΑ Νάξου
ΔΟΕ
Συλλογικότητες και άτομα