Η πολύ-επίπεδη κρίση που βιώνουμε θα μπορούσε να ήταν λιγότερο οδυνηρή αν οι κυρίαρχοι που την διαχειρίζονται δεν έστρεφαν τα βέλη της ενάντια στην κοινωνία και υπέρ των οικονομικών ελίτ. Η απροκάλυπτη επίθεση που ανήγγειλε η κυβέρνηση και στο εισόδημα μας είναι πρωτόγνωρη και σίγουρα θα ξεσηκώσει μαζικές αντιδράσεις.
Είναι ίσως η πρώτη φορά που η μείωση του πραγματικού εισοδήματος, μέσω των έμμεσων και άμεσων φόρων, συνοδεύεται και από την ονομαστική- αριθμητική μείωση του εισοδήματος μας. Είναι η πρώτη φορά που αναγγέλλουν με θρασύτητα την μείωση των μισθών.
Εμμέσως πλην σαφώς η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση ανήγγειλε το τέλος του δημοσίου- κρατικού τομέα και την εκχώρηση των αρμοδιοτήτων και των λειτουργιών του στις ιδιωτικές εταιρείες, ενώ η εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας είναι ανυπόγραφη και ακατοίκητη.
Ταυτόχρονα μέσω του διαγγέλματος του πρωθυπουργού έγινε «κατανοητό» ότι τα αντικοινωνικά μέτρα στην υγεία , στην παιδεία, στην ασφάλεια, στην σύνταξη, στα χρόνια εργασίας, στο περιβάλλον, στην πρωτογενή παραγωγή και σε όλο το φάσμα της κοινωνικής ζωής, επιβάλλονται δήθεν από την ΕΕ και το ΔΝΤ για λόγους Εθνικής ασφάλειας.
Λόγοι έκτακτης ανάγκης επιβάλλουν αυτές τις πολιτικές. Ο Εθνικός κίνδυνος που διατρέχει την Ελλάδα προτάσσει οι λίγοι να συσσωρεύουν ακόμα περισσότερα και οι πολλοί να φυτοζωούν όλο και πιο πολύ, αν θέλουμε να σωθούμε ως Έθνος.
Ο αγώνας που θα δοθεί ή που πρέπει να δοθεί είναι απαραίτητο κατά την άποψη μου να είναι πολύ-επίπεδος και ουσιαστικός με ζητούμενο την άμεση ανατροπή των αντικοινωνικών μέτρων που δημιούργησε η προστασία των τραπεζών και των οικονομικών ελίτ από τα κράτη και την συνακόλουθη απαίτηση τους να πληρώσουμε εμείς αυτήν την προστασία.
Εξηγώ ότι ο αγώνας επιβάλλεται να έχει δυναμική παρουσία τόσο σε επίπεδο θεσμών όσο σε επίπεδο συνδικαλισμού και κινημάτων. Αυτή η τριμερής παρουσία κατά την άποψη μου επαναφέρει το ζητούμενο των συσπειρώσεων τόσο σε πολιτικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο με κύριο στόχο την δημιουργία μιας πολιτικής πρότασης η οποία θα αποτελεί το απαύγασμα των κοινωνικών ζυμώσεων και συσπειρώσεων.
Απαραίτητη προϋπόθεση για την γένεση αυτής της πρότασης είναι η ρεαλιστική αλλά και ιστορική ματιά των τριών παραγόντων που προανέφερα. Των θεσμών, των συνδικάτων και των κινημάτων. Το βέβαιο είναι ότι οι θεσμοί (κόμματα εξουσίας κοινοβούλιο κλπ) δεν πρόκειται να λύσουν τα προβλήματα που οι ίδιοι δημιούργησαν. Σίγουρα οι συνδικαλιστές ΓΣΕΕ ΑΔΕΔΥ κλπ έχουν καταντήσει τα «κοινωνικά» φερέφωνα των πολιτικών ταγών και έχουν ξεπουληθεί τόσο στα μεγάλα αφεντικά όσο και στην αδήριτη προσωπική επιθυμία τους για αναρρίχηση στα ανώτερα κλιμάκια της εξουσίας.
Σίγουρα τα κινήματα με αποκορύφωμα τους τον Δεκέμβρη του 2008 έδειξαν τον τρόπο και τον δρόμο για τον κοινωνικό μετασχηματισμό. Σίγουρα η αυτοοργάνωση και η αυτοδιαχείριση των εργαζομένων είναι η απάντηση στο ξεπούλημα των συνδικαλιστών στις ελίτ. Όμως από μόνες τους δεν αρκούν, γιατί αφενός δεν είναι ο κύριος τρόπος οργάνωσης των εργαζομένων και αφετέρου οι αυταρχικές κυβερνήσεις αυθαιρετούν ή ο εκάστοτε εργοστασιάρχης μπορεί να πάρει τις μηχανές του και να εγκατασταθεί αλλού.
Αποτέλεσμα επί της ουσίας κανένα. Τρανταχτό παράδειγμα το άρθρο 16 όπου η ιδιωτική εκπαίδευση προωθείται χωρίς την αναγκαία… αναθεώρηση του συντάγματος. Επίσης ο σημερινός τρόπος διαχείρισης της κρίσης από τους κυρίαρχους ουδέποτε μπορεί να συσχετισθεί ή να θεωρηθεί αποτέλεσμα του Δεκέμβρη!
Τα κινήματα από μόνα τους δεν αρκούν για την άμεση ανατροπή των μέτρων που θέλουν να επιβάλλουν «με κάθε μέσο και κάθε τρόπο», όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ο Πρωθυπουργός. Τα κινήματα μπορούν να συμβάλλουν με τις διεκδικήσεις και τις προτάσεις τους στην αλλαγή της παραγωγικής και κοινωνικής ζωής και να επηρεάσουν ή να αλλάξουν τους θεσμούς της πολιτικής ζωής. Ποτέ όμως να ανατρέψουν τους θεσμούς αν δεν έχουν σταθερό προσανατολισμό και ιδέες που κυοφορούνται χρόνια και έχουν μαζική απήχηση στην κοινωνία.
Τα κινήματα στην παρούσα φάση μπορούν να συνεχίσουν να συμβάλλουν στην «εκπαίδευση» των εργατών και των πολιτών, στις συνθήκες και στις πρακτικές της άμεσης δημοκρατίας. Να «μάθουν» τον κόσμο να συζητάει, να αναρωτιέται και να ανακαλύπτει λύσεις συμμετοχικά και συλλογικά, για όσα τον αφορούν. Να «μάθουν» τον κόσμο να παθιάζεται με τις κοινές υποθέσεις και να τις κάνει κτήμα και προσωπική του υπόθεση. Να «μάθουν» τον κόσμο να χλευάζει όχι την επιστήμη αλλά την υποταγή της επιστήμης και κάθε ανθρώπινου θεσμού στα οικονομικά συμφέροντα. Με άλλα λόγια το μέλλον θα σχεδιαστεί από τα ακηδεμόνευτα κινήματα των πολιτών.
Όμως σήμερα είναι επιτακτική η ανάγκη να ανατραπεί η εφαρμογή των αντικοινωνικών και απάνθρωπων μέτρων. Και αυτό απαιτεί κοινωνικές συσπειρώσεις και συμμαχίες βραχυπρόθεσμες και προσωρινές… στην παρούσα φάση ο σκοπός μπορεί και να αγιάσει τα μέσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου