Προσοχή το Έθνος κινδυνεύει δηλαδή η ανάπτυξη, που ισοδυναμεί με την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Το ΠΑΣΟΚ σήμερα επιχειρεί να μειώσει το δημόσιο χρέος με αύξηση όλων των φόρων και μείωση των μισθών και των συντάξεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα ενώ το ιδιωτικό κεφάλαιο καρπώνεται την υπεραξία της προσπάθειας αυτής και φορολογείται με μικρότερους συντελεστές. Αυτή είναι η πάγια τακτική της καπιταλιστικής εξουσίας για την αναδιανομή του πλούτου και την συσσώρευση του σε λίγες τσέπες και καμία σχέση δεν έχει με λάθος σχεδιασμούς ή με ανίκανους πολιτικούς.

Η μεθοδευμένη αυτή επίθεση στους εργαζόμενους δημιουργεί την απαραίτητη εργασιακή ανασφάλεια= φόβο, που θα επιβάλλει την εργασιακή πειθαρχεία που απαιτούν οι καπιταλιστές και μάλιστα ενάντια στους άλλους διεκδικητές της θέσης, που μας «προσφέρεται» ως μάνα εξ ουρανού, από τους σύγχρονους μαυραγορίτες.

Από την άλλη τα ΜΜΕ έχουν εξαπολύσει μια λυσσαλέα προπαγάνδα με απώτερο σκοπό να εσωτερικεύσουμε την κρίση και να κυριευτούμε με φόβους και προσωπικές ενοχές για το εθνικό «μας» χρέος, που θα μας κινητοποιήσουν για να «ξεπληρώσουμε» τις αμαρτίες μας , εξαλείφοντας ταυτόχρονα οποιαδήποτε σκέψη για αλλαγή αυτού του συστήματος. Έτσι η «νέα» μορφή τρομοκρατίας του Έλληνα υπηκόου είναι η τρομοκρατία του χρέους που σε συνδυασμό με την αστυνομική τρομοκρατία, καθηλώνουν στον καναπέ και στο περιθώριο των εξελίξεων τον κάθε εργαζόμενο, καθιστώντας τον παθητικό δέκτη και φταίχτη μαζί, άρα, έτοιμο να θυσιάσει τον πενιχρό μισθό ΤΟΥ για την σωτηρία του έθνους ΜΑΣ. Η σωτηρία του κράτους-έθνους και η ανάκτηση του κύρους και της υπερηφάνειας μας είναι πρωταρχικοί στόχοι στις παρούσες συνθήκες που ως δια μαγείας οι εταίροι μας στην ΕΕ μετατρέπονται σε εχθρούς μας.

Σε αντίθεση με τα παραπάνω τα τελευταία 12 χρόνια το ΑΕΠ της Ελλάδας αυξήθηκε κατά 60%. Τα τελευταία 5 χρόνια τα κέρδη των τραπεζών ανέρχονται σε 300 δις. Η Ελλάδα είναι η δεύτερη χώρα στον κόσμο σε κέρδη που αναλογούν ανά εργαζόμενο ενώ έχει τον μεγαλύτερο εμπορικό στόλο στον κόσμο. Οι εισηγμένες στο χρηματιστήριο εταιρίες είχαν κέρδη 11,8 δις το 2009. Ενώ από το νέο δάνειο που θα μας «χορηγήσουν» τα 12δις τα μισά δηλαδή θα δοθούν για να αγοράσουμε υποβρύχια, φρεγάτες και αεροπλάνα. Η κυβέρνηση της ΝΔ έδωσε 28δις και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ακόμα 10δις στις τράπεζες για να μην πάθουν ζημιά, «οι καημένες».

Το δημόσιο χρέος, όπως παλιά έτσι και σήμερα χρησιμοποιείται από το κράτος και το κεφάλαιο σαν μέσο για την βίαια αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων με ακόμα περισσότερη εκμετάλλευση στοχεύοντας στην συσσώρευση ακόμα περισσότερου πλούτου στα χέρια λίγων. Το δημόσιο χρέος είναι μια ακόμα «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» που συχνά πυκνά επιβάλλουν οι κυρίαρχοι προκειμένου να περάσουν νόμους που σε «φυσιολογικές» συνθήκες δεν θα τολμούσαν να «ψηφίσουν».

Η αναδιάρθρωση των εργασιακών ταξικών σχέσεων επιχειρείται χρόνια τώρα να πραγματοποιηθεί αλλά την ανέστειλε δυναμικά το κίνημα-εξέγερση του Δεκέμβρης του 08. Από την άλλη το «Εθνικό χρέος» είναι σύμφυτο με τον καπιταλισμό και το κεφάλαιο, που αφενός σε περιόδους ανάπτυξης αυξάνει τον ιδιωτικό δανεισμό και αφετέρου σε περιόδους κρίσης= που δεν μπορεί να συνεχίζει την συσσώρευση κέρδους από περαιτέρω εκμετάλλευση των εργαζομένων, δανείζει το δημόσιο= κράτος έχοντας εξασφαλισμένο κέρδος με τα αποκαλούμενα κρατικά ομόλογα τα οποία θα εξοφληθούν από τους άμεσους και έμμεσους φόρους των υπηκόων του.

Το ιδιωτικό-τραπεζικό κεφάλαιο κερδίζει αδρά από αυτή την «συναλλαγή» με το κράτος σε μια περίοδο που οι κοινωνικές συνθήκες υποτίθεται δεν θα ευνοούσαν τέτοια κέρδη. Το δημόσιο χρέος είναι στην ουσία το κέρδος του κεφαλαίου με την υπογραφή του κράτους και θα έπρεπε να φορολογείται ως κέρδος αν υπήρχε έστω και ένα ψήγμα κοινωνικού ορθολογισμού και οικονομικής δικαιοσύνης στον καπιταλισμό. Όμως αυτή η μέθοδος δεν είναι και τόσο προσφιλή στην εκάστοτε κυβέρνηση γιατί αυτό θα σήμαινε μια διπλή απώλεια για το κεφάλαιο, 1η καταβολή λιγότερων τόκων προς το κεφάλαιο από την μείωση του δημόσιου ελλείμματος και 2η περισσότερη φορολογία των κερδών του.

Από την άλλη οι «θεσμικοί επενδυτές» προτιμούν τις επενδύσεις σε κρατικά ομόλογα παρά να δημιουργήσουν παραγωγικές μονάδες με τα ανάλογα ρίσκα και τους κόπους της «ελεύθερης αγοράς» που τόσο ευαγγελίζονται αλλά και των εργασιακών διεκδικήσεων που αυτές οι επενδύσεις εγκυμονούν. Έτσι οι δανειστές μας χωρίς να δίνουν στην ουσία τίποτα, [(μιας και τα χρεόγραφα που κρατούν μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν σαν χρήμα οποιαδήποτε στιγμή θέλουν)], αποκτούν το δικαίωμα να προεισπράττουν τους φόρους που θα πληρώσουμε εμείς τώρα και στο μέλλον. Έχουν το «μαγικό» ραβδάκι που έγραφε ο ΜΑΡΞ με το οποίο κάνουν το χρήμα να γεννάει χρήμα.

Ο μόνος Εθνικός πλούτος που μας ανήκει τελικά είναι το δημόσιο χρέος. Το δημόσιο χρέος οφείλεται σε δύο παράγοντες και είναι μια ακόμα επινόηση του κεφαλαίου προκειμένου να εντείνει την εκμετάλλευση και να αναπαράγει την ταξική ανισότητα( 1ον )αποσύροντας από την αγορά ένα μέρος από το χρήμα που έχει συσσωρεύσει ως πλεονασματικό, το δανείζει στο κράτος, για να συνεχίσει την κερδοφορία του με άλλους πιο εύκολους τρόπους. Και 2ον

Το δημόσιο χρέος οφείλεται και στον δανεισμό- βοήθεια μέσω πιστώσεων του ιδιωτικού κεφαλαίου από το κράτος για την δημιουργία παραγωγικών θέσεων εργασίας κυρίως σε περιόδους κοινωνικών αναταραχών,( με επιτόκια 4% όταν ο πληθωρισμός έτρεχε με 40% κατά την δικτατορία και την 1η κυβέρνηση Καραμανλή) αλλά και με την άμεση υποστήριξη του ιδιωτικού- τραπεζικού κεφαλαίου με 38δις ευρώ τους τελευταίους μήνες.

Η διαχείριση του χρέους από τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης το εκτόξευσε προς τα επάνω για να συντηρήσει αποκλειστικά την κερδοφορία του κεφαλαίου δίνοντας ψίχουλα στον λαό (κυρίως με προσλήψεις στο δημόσιο και με την ανολοκλήρωτη προσπάθεια δημιουργίας στοιχειώδους κράτους πρόνοιας ), σε περιόδους που η «ανάπτυξη= κέρδος κεφαλαίου» έτεινε να ακινητοποιηθεί. Έτσι ενώ το 1980 το Δημόσιο Χρέος ήταν 22,9% ο κόσμος αγανακτισμένος από την φτώχεια την εκμετάλλευση και την καταστολή, διεκδικούσε την αλλαγή του καθεστώτος της «επάρατης δεξιάς» και τότε η κυβέρνηση του Α. Παπανδρέου για να αποσπάσει την συναίνεση και την κοινωνική ανακωχή, αύξησε τους κρατικούς λειτουργούς και τους μισθούς τους, συμπαρασύροντας και τους αντίστοιχους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα χωρίς όμως την ανάλογη φορολόγηση του κεφαλαίου που θα αντιστάθμιζε αυτές τις δαπάνες και σε συνδυασμό με την ατελή και επιπόλαια προσπάθεια δημιουργίας ενός στοιχειώδους κράτους πρόνοιας εκτίναξε το Δημόσιο χρέος στο 47,8% το 1985 και στο 79,6% του ΑΕΠ το 1990.

Ενώ λοιπόν το κράτος πρόνοιας στην ουσία εξασφαλίζει τις κοινωνικές προϋποθέσεις για την περαιτέρω αναπαραγωγή των καπιταλιστικών σχέσεων, στην Ελλάδα δεν κατάφεραν να το ολοκληρώσουν καθώς στράφηκαν στην διαχείριση του πολιτικού και κοινωνικού κόστους (πελατειακές σχέσεις) που προκάλεσε η μείωση των εσόδων, οι συντεχνιακοί αγώνες για καλύτερους μισθούς, η αποβιομηχάνιση της Χώρας και η αποσάθρωση του πρωτογενή τομέα με την αντίστοιχη κατάλυση της όποιας αυτάρκειας είχαμε σαν κράτος και κοινότητες, από την ΕΕ. Σε αυτό συνέβαλε και η αλλαγή των στόχων της αριστεράς που αναφέρω στο προηγούμενο άρθρο μου: Η αριστερά μέχρι σήμερα.

Ο δημόσιος υπάλληλος έγινε ο πιο καλοπληρωμένος εργαζόμενος καθιστώντας τον το πρότυπο ολόκληρης της κοινωνίας. Έτσι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 1985 άρχισε να εφαρμόζει την πολιτική λιτότητας για τον λαό και αντί να φορολογήσει το κεφάλαιο, θέτει τα θεμέλια, για την ιδιωτικοποίηση του δημόσιου πλούτου, καταλήγοντας στο αξέχαστο «Τσοβόλα δώστα όλα» υπό την πίεση των απεργιών και της επικείμενης εκλογικής αναμέτρησης. Συνεχίζοντας την ίδια πολιτική διαχείριση και την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας το δημόσιο χρέος έφτασε στο 114% στα τέλη της δεκαετίας του 90.

Μέχρι και την Ολυμπιάδα τα κέρδη του κεφαλαίου ήταν σημαντικά αυξημένα αλλά ταυτόχρονα υπήρξε έξαρση των εργατικών αγώνων για μεγαλύτερους μισθούς με αποτέλεσμα την μη απόδοση των αναμενόμενων καρπών στο κεφάλαιο. Η τράπεζα της Ελλάδος σε συσκέψεις με την ΓΣΕΕ την ΑΔΕΔΥ και τον ΣΕΒ αποφασίζουν το 2008 ότι οι υψηλοί μισθοί εμποδίζουν την επίτευξη των Εθνικών στόχων ανάπτυξης, μειώνουν την παραγωγικότητα της εργασίας ενώ οι ΔΕΚΟ δεν έχουν ιδιωτικοποιηθεί όσο θα έπρεπε και η αγορά εργασίας είναι ακόμα δύσκαμπτη λόγω των υπερβολικών απαιτήσεων των εργαζομένων όπως και οι δημόσιες δαπάνες για τις συντάξεις την παιδεία και τους μισθούς είναι σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα που πρέπει επειγόντως να μειωθούν γιατί η κερδοφορία του κεφαλαίου είχε μειωθεί κατά 51,5% από το 2006 και μετά.

Όταν λένε λοιπόν ότι η παραγωγικότητα μειώνεται, την συσχετίζουν με το κόστος εργασίας που αυξάνεται εννοώντας ότι μειώνεται ο βαθμός εκμετάλλευσης των εργαζομένων από το κεφάλαιο και τα κέρδη του. Από την άλλη το κεφάλαιο βλέπει τα κέρδη του να μειώνονται και κατά συνέπεια απαιτεί από το κράτος να αυξήσει τις δημόσιες δαπάνες για να αναθερμάνει την αγορά με πιο ελαστικές σχέσεις εργασίας.

Το κράτος ως το έρεισμα του κεφαλαίου προχωράει σε δημόσιες δαπάνες δηλαδή κατασκευές δρόμων, λιμανιών, αεροδρομίων, κτηριακές εγκαταστάσεις όπως δημαρχεία και αστελέχωτα νοσοκομεία και σχολεία, με μοναδικό σκοπό να αυξήσει το κέρδος του κεφαλαίου αποσπώντας την συναίνεση των περισσότερων από εμάς με την καπιταλιστική ιαχή: ΑΝΑΠΤΥΞΗ και μάλιστα άνευ όρων… μια τακτική που πετάει ψίχουλα στους πεινασμένους και έτοιμους να ξεσηκωθούν προλετάριους και δίνει την μερίδα του λέοντος στους μαυραγορίτες.

Το δημόσιο χρέος και η Ανάπτυξη είναι αλληλένδετα και άμεσα εξαρτημένα από την συνεχή απαίτηση των κυρίαρχων να συσσωρεύουν ακόμα περισσότερα κέρδη και να αναγκάζουν τους εργαζόμενους να πληρώνουν το κόστος αναπαραγωγής της εργατικής τους δύναμης.

Γιαυτό πάντα μετά από μια μικρή περίοδο «κοινωνικής ευημερίας» ακολουθεί μια μακρά περίοδο λιτότητας, ανεργίας και αναταραχής. Αυξάνουν τις δημόσιες δαπάνες με μοναδικό στόχο να κατευνάσουν τον κόσμο γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι θα τα πληρώσουν πάλι οι εργαζόμενοι και μάλιστα υπερδιπλάσια στους σύγχρονους μαυραγορίτες.