Οι επιπτώσεις από την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού= ( ελιτίστικος εταιρικός ανταγωνισμός) είναι σαρωτικές τόσο στην πολιτική και την οικονομία όσο στον πολιτισμό, στο περιβάλλον και στην συνείδηση του καθενός ξεχωριστά.
Πιο συγκεκριμένα:
Στην πολιτική: η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο με ότι αυτή συνεπάγεται… δηλαδή… την όλο και μεγαλύτερη συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια όλο και λιγότερων ανθρώπων έχει μετατρέψει τους πολίτες σε υπηκόους και οπαδούς χωρίς την αίσθηση, το μεράκι και το πάθος με το οποίο προσέγγιζαν τα δημόσια προβλήματα και τα μετουσίωναν σε προσωπικές τους υποθέσεις αναζητώντας διεξόδους από αυτά με συλλογικές διαδικασίες.
Στην οικονομία: Οι μεγάλοι βιομήχανοι και ιδιοκτήτες καπιταλιστές που διοικούσαν και κινούσαν τα νήματα σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο, έχουν σήμερα αντικατασταθεί από μια πολυεθνική εταιρική πυραμοειδή γραφειοκρατία με μετόχους που ενδιαφέρονται μόνο για την μεγιστοποίηση του προσωπικού τους κέρδους χωρίς καμία άλλη λειτουργικότητα (η κυριότερη επίπτωση από τον «εκδημοκρατισμό» του χρηματιστηρίου και χωρίς να σημαίνει ότι αυτοί που κατέχουν το κεφάλαιο δεν κατέχουν ακόμα και την ισχύ). Η εγκαθίδρυση του οικονομικού μοντέλου που στηρίζεται στην αέναη παραγωγή και κατανάλωση δημιουργεί την ανάγκη για ακόμα πιο γρήγορη εκβιομηχάνιση στις ανεπτυγμένες και υπό ανάπτυξη χώρες με αποτέλεσμα να προκαλούνται σοβαρές καταστροφές…
…Στο περιβάλλον: το οποίο το αντιμετωπίζουμε ως κυρίαρχοι και από το οποίο απομυζούμε μέχρι εξαντλήσεως κάθε φυσική πηγή πλούτου, ρυπαίνοντας τις θάλασσες και τα ποτάμια (δες τον κόκκινο τοξικό Δούναβη) εξοντώνοντας κάθε μορφή ζωής που μπορεί να μας αποφέρει κέρδος ή απόλαυση αποψιλώνοντας τα δάση για να φτιαχτούν σπίτια, δρόμοι, καλλιέργειες και να εγκαταστήσουν κάθε λογής ΑΠΕ…
…Στην συνείδηση του καθενός: Το πρόταγμα του καπιταλισμού για προσωπικό πλουτισμό ενεργοποιεί τα άτομα τα οποία προσβλέπουν μέσω αυτού στην απόκτηση κοινωνικού κύρους και διάκρισης(άσχετα ότι δεν τα κατέχουν). Η ενεργοποίηση του ατόμου όμως γίνεται μέσα στο πλαίσιο του ανταγωνισμού και της αντιπαλότητας. Τα περισσότερα άτομα αντιλαμβάνονται ανταγωνιστικά και αντίπαλα τα άλλα μέλη της κοινωνίας. Αυτή η αντιπαλότητα δεν περιορίζεται μόνο στο επίπεδο της οικονομίας αλλά καθορίζει την συνολική οργάνωση της κοινωνίας και μεταφέρεται ακόμα και στις…
…Τέχνες : όπου μέχρι τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και λίγο μετά υπήρξαν κινήματα, ΝΤΑΝΤΑ, ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΜΟΣ, ΕΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ κλπ, τα οποία, μέσω της αμφισβήτησης της κοινωνικής πραγματικότητας ως σταθερής, αιώνιας και φυσικής ενεργοποιούσαν την πνευματική και επαναστατική δραστηριότητα των θεατών και τους «ανάγκαζαν» να πάρουν αποφάσεις μετατρέποντας τα συναισθήματα τους σε συνείδηση και κριτική σκέψη ως προς την «φύση» του ανθρώπου ως ιστορικού κοινωνικού και ψυχικού όντος. Όχι μέσω του συναισθήματος να επιδιώκουν την ταύτιση και την «κάθαρση» των θεατών προκειμένου να εκτονωθούν και να συνεχίσουν την επόμενη ημέρα να αναπαράγουν την ίδια καθημερινότητα όπως συμβαίνει στην εποχή της μαζικής κουλτούρας. Σαφώς και υπάρχουν φωτεινές προσωπικότητες στον χώρο της τέχνης μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο αλλά πάντοτε διέπρεψαν και διακρίθηκαν σαν άτομα … και όχι για τα κινήματα- ρεύματα που δημιούργησαν…
Απεναντίας η θεσμική ιμπεριαλιστική αυτοκρατορία της παγκοσμιοποίησης: προσπαθεί να επιβάλλει ακόμα και με τα όπλα τον δυτικό τρόπο ζωής σε ολόκληρο τον πλανήτη καταστρέφοντας με αυτή την πρακτική τον παραδοσιακό τρόπο ζωής.
Δημιουργώντας μια σειρά από διεθνής οργανισμούς όπως ΔΝΤ, Παγκόσμιοι Οργανισμοί Εμπορίου και Εργασίας, Φαρμάκων, ΕΕ, G20, G8 κλπ επιταχύνουν την επέκταση του «μαζικού πολιτισμού» σε ολόκληρη την γη. Έτσι φτάσαμε στο σημείο όπου τρώμε τα ίδια άνοστα φαγητά, ακούμε την ίδια τυποποιημένη μουσική, διασκεδάζουμε με τον ίδιο τρόπο, μας αρέσει ο ίδιος τύπος εραστή, έχουμε τα ίδια πρότυπα και όνειρα που έχουν στον δυτικό πολιτισμό, χρησιμοποιούμε τις ίδιες τεχνολογίες και κυρίως σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο και αναπνέουμε τον ίδιο μολυσμένο αέρα, αναπαράγοντας τα ίδια κοινότυπα λόγια χωρίς νόημα και περιεχόμενο. Χάσαμε το μεράκι, την αισθητική, και την αίσθηση ότι όλοι και όλα είναι συνδεδεμένα και αλληλοεξαρτώμενα μεταξύ τους, με αποτέλεσμα να καταστρέψουμε την βιοποικιλότητα, να εκτοπίσουμε την ετερότητα και να, μην επιτρέπουμε στον «άλλο» να συνυπάρχει μαζί μας, γιατί τον φοβόμαστε.
Εθελοτυφλούμε διαχωρίζοντας την οικολογική καταστροφή την πολυεπίπεδη κρίση και την ευημερία πολλών κρατών από τους πολλούς, ληστρικής φύσεως, πολέμους, χαμηλής έντασης, που γίνονται σε ολόκληρη την γη, (πχ, στην Αφρική, στην Ασία, στην Μέση Ανατολή, στην νοτιανατολική Ευρώπη και στην Λατινική Αμερική) για τους φυσικούς πόρους και τις σχέσεις υποτέλειας που δημιουργεί αυτή η απάνθρωπη και ανορθολογική επιδίωξη για χωρίς τέλος ανάπτυξη και περισσότερο πλούτο, ενώ η φτώχεια και η εξαθλίωση, που επιβάλλουν στον εγχώριο πληθυσμό δημιουργεί εκρηκτικές κοινωνικές καταστάσεις, (ψυχικές ταραχές και στρεβλώσεις στην νοηματοδότηση της ίδιας τους της ζωής,) με συνέπεια τα ξεσπάσματα της εγκληματικότητας, της βίας, των αντιποίνων και των εξεγέρσεων των λαών που τα καπιταλιστικά κράτη βαπτίζουν ως τρομοκρατία προκειμένου να συνεχίσουν την ληστρική πολιτική τους καλλιεργώντας και αναπαράγοντας ταυτόχρονα τα εθνικιστικά μίση και τον διαχωρισμό των λαοτήτων σε πολιτισμένους και μη.
Έτσι από το 2001 και μετά, το υστερικό και εξουσιαστικό δίπολο: τρομοκρατία- αντιτρομοκρατία, χρησιμοποιείται προσχηματικά από τις δυτικές κυβερνήσεις για να δικαιολογήσουν αφενός τα ληστρικά ιμπεριαλιστικά τους σχέδια και την επιβολή της μαζικής, καταναλωτικής κουλτούρας που επιδεινώνει ακόμα περισσότερο το οικολογικό, το οικονομικό, το κοινωνικό και το ψυχικό πρόβλημα και αφετέρου την παραληρηματική αντεπίθεση της κρατικής «αντιτρομοκρατίας» ενάντια στην κοινωνία, στα ανθρώπινα και εργασιακά δικαιώματα, στην ετερότητα, στα όνειρα της νεολαίας και τον ψυχικό κόσμο των προσώπων με συνέπεια το ίδιο το νεοφιλελεύθερο ζήτημα να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα στις συνειδήσεις των ανθρώπων και να προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τα κοινωνικά προβλήματα αποσπασματικά και αυτόνομα μην έχοντας εμπειρία από συλλογικές διαδικασίες… Λες και όλα αυτά δεν σχετίζονται με την μονοδιάστατη καπιταλιστική πολιτική.
Μέσα λοιπόν σε αυτόν τον ορυμαγδό των ταξικών, εξουσιαστικών και περιβαλλοντικών επιθέσεων που αναμένονται να κλιμακωθούν και ενώ η ύφεση κτυπάει την πόρτα μας αναρωτιέμαι
1ον αν ο κόσμος θέλει να τα αλλάξει όλα αυτά και να ζήσει με άλλο τρόπο
2ον αν μπορεί και έχει διάθεση να θέσει υπό αμφισβήτηση τον εαυτό του και την παρούσα οργάνωση της κοινωνίας
3ον αν και κατά πόσο η αναζήτηση και η εύρεση δρόμων που θα μας βγάλουν από το τέλμα στο οποίο μας έχουν σύρει οι ειδήμονες της πολιτικής, της οικονομίας, του περιβάλλοντος και του πολιτισμού είναι υπόθεση δικιά μας ή παραμένει δικιά τους αρμοδιότητα;
4ον κατά πόσο τα άτομα μιας κοινωνίας μπορούν να δημιουργήσουν από μόνα τους συλλογικές λύσεις.
5ον και τι είδους λύσεις θα είναι αυτές; από την στιγμή που δεν εκπαιδεύονται να αμφισβητούν, να αναζητάνε και να εφευρίσκουν συλλογικές λύσεις!
Οι προβληματικές αυτές με ταλανίζουν όλο και περισσότερο τον τελευταίο καιρό και δεν κρύβω το γεγονός ότι πολλές φορές απογοητεύομαι! Μάλιστα στην συζήτηση που διοργάνωσε την Τετάρτη 27/10/2010 στην ταβέρνα «Απόλαυση» η «Εναλλακτική Δημοτική Κίνηση» με προσκεκλημένο τον Κ. Χατζημιχάλη αρκετοί αναρωτήθηκαν πως μπορεί να γίνει πράξη η βιώσιμη ανάπτυξη. Το σίγουρο είναι πως κανείς δεν κατέχει το μαγικό ραβδάκι όπως πολλές φορές επεσήμανε ο προσκεκλημένος του συνδυασμού: Εναλλακτική Δημοτική Κίνηση
Το βέβαιο είναι ότι σήμερα οι έννοιες της πράσινης και βιώσιμης ανάπτυξης έχουν ταυτιστεί με τους νόμους της ελεύθερης αγοράς και τίποτα λιγότερο.
Ο κόσμος παρά το γεγονός ότι χρεώνει τους λογής-λογής ειδήμονες αναποτελεσματικότητα, αδιαφορία, διαφθορά, πελατειακές σχέσεις και όλες τις στρεβλώσεις που έχουν δημιουργήσει στην Ελληνική επικράτεια, συνεχίζει να τους αναζητά όπως το μωρό την πιπίλα του! Ενώ την ίδια στιγμή οι ειδήμονες, αδυνατώντας να «λύσουν» τα προβλήματα ως «γνώστες» επιδιώκουν και αναζητάνε την συμμετοχή και την ενεργοποίηση της κοινωνίας. Αυτή η αμφίσημη και αντιφατική συμπεριφορά των ειδημόνων, που από την μια διεκδικούν την εξουσία και την αποκλειστική διαχείριση των προβλημάτων μας και από την άλλη με περίσσιο λαϊκισμό προτρέπουν την κοινωνία να αυτό-οργανωθεί και να συνεταιρισθεί, έχει κατ’ ουσία απαξιώσει τους ίδιους τους θεσμούς που υποτίθεται ότι υπερασπίζουν και ταυτόχρονα την έννοια του συνεταιριζεσθαι. Οι αντιφάσεις αυτές είναι ανυπέρβλητες και τα ερωτήματα που απορρέουν από αυτές είναι δύσκολο να απαντηθούν
Σήμερα μπορεί :
1ο ο οποιοσδήποτε να επικαλεστεί την ενεργοποίηση μιας κοινωνίας που διακατέχεται από το ασίγαστο κυνηγητό του πλουτισμού και της δύναμης;
2ο Μπορεί μια κοινωνία να συνεργαστεί όταν τα μέλη της αναγνωρίζουν τους γύρω τους ως αντίπαλα και ανταγωνιστικά άτομα;
3ο Μπορεί μια κοινωνία να ενεργοποιηθεί όταν αυτά που την συνέχουν (φαντασιακό) είναι έξω από την ίδια; Όπως το κράτος η οικονομία η μοίρα η ιστορία το περιβάλλον κλπ Όταν δεν αναγνωρίζουν τα μέλη μιας κοινωνίας τους εαυτούς τους ως δημιουργούς της ιστορίας τους, μπορούν να κινητοποιηθούν για να χαράξουν τον δρόμο τους; Η μόνη σχέση που μπορούν να αναπαράγουν στην διάρκεια της ζωής τους εκτός από την αντιπαλότητα είναι μια πρόσκαιρη καιροσκοπική διαβούλευση μέχρι να επιτευχθούν οι σημασίες που τους προσδίδει το καπιταλιστικό φαντασιακό.
4ο όταν ο μόνος αληθινός λόγος είναι αυτός της εξουσίας πως μπορούμε να αντί-πληροφορήσουμε την κοινωνία και να ακουστεί ο εναλλακτικός λόγος;
Λύσεις και απαντήσεις δεν υπάρχουν ! Η δημιουργία συμμετοχικών και συνεταιριστικών θεσμών χωρίς γραφειοκρατία και ιεραρχία από την βάση της κοινωνίας είναι ίσως η μόνη διέξοδος από αυτήν την πολυεπίπεδη κρίση. Το δεν ξέρουμε που πάμε και το ανακαλύπτουμε συλλογικά με αυτό-έλεγχο και κριτική σκέψη είναι το πρόταγμα που αναδύει σιγά-σιγά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου