Είναι εμφανές ότι η βαθύτατη καπιταλιστική κρίση που βιώνουμε οδηγεί στην αποσύνθεση του κοινωνικοπολιτικού οικοδομήματος που μας περιστοιχίζει. Ο κόσμος ασφυκτιά μη μπορώντας να αντέξει την ταξική επίθεση που δέχεται από τα δεξιά ενώ η αδυναμία της αριστεράς να αποτελέσει το νέο πολιτικό και κοινωνικό εφαλτήριο οδηγεί τον κόσμο σε απαξίωση του ευρύτερου πολιτικού συστήματος.
Μέσα σε αυτό το σκοτάδι ο κόσμος ανακαλύπτει κάποιες λιγοστές ηλιαχτίδες που του φωτίζουν το διάβα. Ηλιακτίδες ελπίδας που δρουν ως καταφυγια συνειδησιακής γαλήνης και αγωνιστικής εκφρασης. Ένα από τα καταφύγια αυτά είναι και το κίνημα δεν πληρώνω δεν πληρώνω. Ένα κίνημα καθημερινών ανθρώπων που αυτοοργανώνονται χωρίς κομματικές παροπίδες με κοινό στόχο την αποτίναξη όλων των δεσμών που περιορίζουν την ελευθερία σκέψης έκφρασης και κοινωνικοποίησης τους.
Ένα φαινομενικά επιφανειακό αίτημα όπως αυτό της κατάργησης των διοδίων στάθηκε αρκετό για την συσπέιρωση δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων γύρω από ένα κοινό στόχο: την κατάργηση όλων αυτών που βυθίζουν την ζωή μας στο σκοτάδι.
Η συνεχής ανάπτυξη του οφείλεται στο γεγονός ότι ο κάθε ένας που συμμετέχει σε αυτό αισθάνεται ζωντανό και ζωτικό τμήμα ένος υγειούς οργανισμού που λειτουργεί με όρους άμεσης δημοκρατίας, χωρίς προέδρους και γραφειοκρατικές δομές. Η ακεραιότητα του διασφαλίζεται στην συμμετοχή όλων στην διαμόρφωση των όρων λειτουργίας του κινήματος.
αναδημοσιεύω ένα χαρακτηριστικό τους κείμενο
Δεν πληρώνομαι; Δεν πληρώνω. Δεν γκρινιάζω, οργανώνομαι.
το παρακάτω κείμενο αποτέλεσε την εισήγηση της ανοιχτής συνέλευσης κατοίκων Αγίας Παρασκευής για την εκδήλωση "διόδια, άρνηση πληρωμής, δημόσια αγαθά κίνημα δεν πληρώνω". 2/3 2011.
Ο Ντάριο Φο στην Ελλάδα!
«Ακριβαίνετε εσείς τα πράγματα; Ε, κι εμείς λοιπόν, δεν τα πληρώνουμε, τα “απαλλοτριώνουμε” είχε γράψει ο Ντάριο Φο στο περίφημο θεατρικό του «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» το 1974. Όποιος τύχει να διαβάσει ή να δει το θεατρικό θα διαπιστώσει πως οι συνθήκες που αναγκάζουν τους απλούς ανθρώπους, τους εργάτες να επαναστατήσουν δεν απέχουν και πολύ, σχεδόν καθόλου θα λέγαμε, από τις σημερινές εδώ στην Ελλάδα του 2011.
Μεταρρυθμίσεις επί μεταρρυθμίσεων. Εξυγιάνσεις επί εξυγιάνσεων. Από το 2008 και μετά και με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, βλέπουμε τις ζωές μας να κατρακυλάνε στην ξεφτίλα μαζί με τους μισθούς, τις συνθήκες εργασίας και τις συντάξεις μας. Βλέπουμε την καθημερινότητα μας να γίνεται όλο και πιο ακριβή την στιγμή που η εργασία μας, υποτιμάται πλήρως, φθηναίνει συνεχώς. Αυξήσεις στο Φ.Π.Α., αυξήσεις εισιτηρίων στα μέσα μαζικής μεταφοράς, αυξήσεις στα διόδια, ιδιωτικοποίηση της υγείας, της ενέργειας και της παιδείας. Και όλα αυτά εν μέσω μια οικονομικής κρίσης που δεν την δημιουργήσαμε εμείς.
Οι πολιτικοί εκφραστές των βιομηχάνων, των μεγαλοεργολάβων των εφοπλιστών και των ξένων επενδυτών-δηλαδή η κυβέρνηση ή καλύτερα οι εκάστοτε κυβερνήσεις και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης θέλουν να το βάλουν καλά στο κεφάλι μας: «μαζί τα φάγαμε!», Προσπαθώντας έτσι να ενοχοποιήσουν μαζικά τις συνειδήσεις μας και να μας πείσουν πως αφού φταίμε πρέπει να θυσιαστούμε στο βωμό του κέρδους για την επιστροφή στην «ανάπτυξη» καλώντας μας να αποδεχτούμε τα μέτρα, να συναινέσουμε στο «σωτήριο» κυβερνητικό έργο και να δουλέψουμε ακόμα πιο φτηνά. Αλλά δεν ξεχνάμε τα δισεκατομμύρια ευρώ σε πακέτα στήριξης τραπεζών, σε επιχειρηματικούς ομίλους στο χρηματιστήριο, σε τοκοχρεωλυτικές δόσεις προς τραπεζίτες και σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς, τις τεράστιες φοροελαφρύνσεις των μεγάλων επιχειρήσεων, τα σκάνδαλα και τις μίζες.
Χρωστάμε; Ή μήπως μας χρωστάνε;
Όχι κύριοι δεν φταίμε, δεν τα φάγαμε μαζί! Δεν πληρώνουμε άλλα κερατιάτικα, δεν δουλεύουμε για να ξεπληρώσουμε τη χασούρα της κρίσης τους, δεν μας ενδιαφέρει το έλλειμμα στην οικονομία τους, μας ενδιαφέρει το έλλειμμα της ζωής μας. Το μόνο χρέος που αναγνωρίζουμε είναι αυτό του αγώνα ενάντια στις υπάρχουσες συνθήκες διαβίωσης.
Λένε ότι εμείς προκαλούμε τα ελλείμματα στις συγκοινωνίες. Είναι όμως αστείο να πιστεύουμε ότι τα ελλείμματα οφείλονται στους μισθούς των εργαζομένων και στο «χαμηλό» αντίτιμο. Αντιθέτως είναι το αποτέλεσμα των κρατικών πολιτικών που εφαρμόσθηκαν όλα αυτά τα χρόνια. Το κράτος έχει σταματήσει εδώ και καιρό να χρηματοδοτεί, όπως αναλογεί, τις συγκοινωνίες ενθαρρύνοντας τη σύναψη δανείων με υψηλά επιτόκια. Κι έχει γεμίσει τους διάφορους οργανισμούς με θέσεις συμβούλων παρά-συμβούλων και golden boys που απολαμβάνουν παχυλές αμοιβές και αργομισθίες για να οδηγήσουν τις συγκοινωνίες σε χρεωκοπία. Και όλα αυτά την ώρα που οι βουλευτές, τα σώματα ασφαλείας και στρατιωτικοί μετακινούνται δωρεάν..
Τολμάνε και λένε ότι η άρνηση πληρωμής διοδίων θα προκαλέσει την καθυστέρηση κατασκευής νέων δρόμων, τη στιγμή που η Αττικής οδός ενώ σημειώνει 300.000 διελεύσεις την ημέρα με έσοδα 1 εκατομμύριο ευρώ και 55 εκατομμύρια ευρώ μοιρασιά στους μετόχους της, αρνείται να αποσύρει τους σταθμούς διοδίων υπερκοστολογώντας τα έξοδα 2 θυγατρικών εταιριών της. Μας λένε ότι η μόνη τροφοδοσία των δρόμων είναι τα διόδια που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια όπου και όπως θέλουν αυτοί. Μήπως και για την κωλυσιεργία της κατασκευής της εθνικής οδού Κορίνθου – Πατρών που μετράει δεκάδες νεκρούς ευθύνονται οι τζαμπατζήδες;
Δεν πληρώνουμε. Ως εδώ. Οργανώνουμε τη δράση μας!
Ως ανοιχτή συνέλευση κατοίκων Αγίας Παρασκευής, συμφωνούμε απόλυτα με τη λογική, το πολιτικό σκεπτικό και τις πρακτικές που υιοθετεί το κίνημα δεν πληρώνω. θεωρούμε τον εαυτό μας μέρος αυτού του κινήματος όχι μόνο επειδή δεν… πληρωνόμαστε και δεν έχουμε να πληρώσουμε αλλά κι επειδή θεωρούμε πως κάποια πράγματα πρέπει να είναι εξ ολοκλήρου δημόσια, δωρεάν και με κοινωνικό χαρακτήρα. Δεν πληρώνουμε το κόμιστρο των 5 ευρώ στα νοσοκομεία, όχι μόνο γιατί δεν έχουμε, αλλά γιατί διεκδικούμε δωρεάν και δημόσια υγεία. Δεν πληρώνουμε τις αυξήσεις στα εισιτήρια όχι μόνο γιατί είμαστε άνεργοι ή χαμηλόμισθοι και δεν «βγαίνουμε» αλλά και γιατί διεκδικούμε στη πράξη δημόσιες μεταφορές για όλες και για όλους.
Δεν πληρώνουμε διόδια, όχι μόνο γιατί οι αναγκαίες υπεραστικές μετακινήσεις μας ή και τα ταξίδια μας τείνουν να είναι «απαγορευτικά» λόγο κόστους αλλά και γιατί δεν ανεχόμαστε να τα σκάμε για χιλιοπληρωμένους δρόμους καρμανιόλες σε μεγαλοεργολάβους, τη στιγμή που πληρώνουμε για αυτούς τόσα μέσω των τελών κυκλοφορίας, της βενζίνης και των έμμεσων φόρων. Δεν πληρώνουμε γιατί αρνούμαστε να πληρώσουμε την κρίση τους στη πράξη. Δεν διαπραγματευόμαστε τα κοινωνικά αγαθά και τις ανάγκες μας.
Δεν πληρώνουμε διόδια.
Δεν πληρώνουμε το αυξημένο εισιτήριο.
Εδώ μια παρατήρηση…Το ότι εναντιωνόμαστε στα εκβιαστικά χαράτσια που μας επιβάλλουν και διεκδικούμε ελεύθερους δρόμους δεν σημαίνει ότι νομιμοποιούμε το σχεδιασμό και την λειτουργία των υπαρχόντων οδικών δικτύων. Ειδικά στη περιοχή μας έχουν γίνει αγώνες ενάντια στη περιφερειακή Υμηττού η οποία διασχίζει περιοχή αμιγούς δασικής έκτασης ανοίγοντας τις ορέξεις για περαιτέρω δόμηση και έργα στο βουνό. Όλοι ξέρουμε τα οικονομικά φαγοπότια που στήνονται εν όψει των μεγάλων οδικών δικτύων. Έργα για τα οποία πολλές φορές δεν υπάρχει καν η πρόφαση της κοινωνικής ανάγκης πίσω από αυτά. Έργα τα οποία χρησιμοποιούνται κάλλιστα και ως πεδία πολιτικής χειραγώγησης με λαμπρές τελετές, κτλ.
Δεν μας φοβίζουν!
Ο Ρέππας, η Ντόρα κι ο Καρατζαφέρης μας λένε τζαμπατζήδες, ο Γιωργάκης μας κατηγορεί για έλλειψη υπευθυνότητας, οι βουλευτές του Πα.Σο.Κ. Γείτονας και Μαγκούφης λένε ότι καταχραζόμαστε δημόσια περιουσία, ο υφυπουργούς μεταφορών Βούγιας μας λέει απολίτικους και άλλα χίλια δυο κοσμητικά για ένα κίνημα που φαίνεται ότι αρχίζει και ενοχλεί.
Οι μεγαλοδημοσιογράφοι τηλεδικαστές υπηρέτες των αφεντικών τους προσπαθούν να ποινικοποιήσουν ένα κίνημα αυθεντικά πολιτικό με μεγάλο κοινωνικό έρεισμα που διεκδικεί στη πράξη καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Δεν θα τους περάσει. Η απάντηση μας είναι η περαιτέρω οργάνωση και κλιμάκωση της δράσης μας. Μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες συμμετοχής. Χωρίς αρχηγούς και ειδικούς της πολιτικής και του αγώνα.
Και συνολικότερα όμως η απάντηση στη κρίση και στην επίθεση που δεχόμαστε, γιατί μόνο ως επίθεση μπορεί να ειδωθεί η πολιτική της κυβέρνησης υπό την αιγίδα της Τρόικα, είναι οι κοινότητες αγώνα που σχηματίζουμε, οι δεσμοί συντροφικότητας και αλληλεγγύης που χτίζουμε. Αυτοί οι δεσμοί αποτελούν την αληθινή βάση του αγώνα και της ζωής μας.
Συνεχίζουμε. Κάθε φορά πιο συλλογικά. Κάθε φορά πιο δυναμικά.
Σκέψου. Αυτό-οργανώσου. Δράσε. Πάρε τη ζωή στα χέρια σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου