Α) ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΜΙΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ

Αυτό που μας διαφοροποιεί από τα άλλα έμβια όντα είναι η εννοιολογική σκέψη και τίποτα παραπάνω. Μιλάμε δηλαδή για Ελευθερία, Δημοκρατία, Ισότητα, για την Πόλη την Πολιτική και τον Πολιτισμό.

Αν όμως οι λέξεις και οι έννοιες χάσουν το νόημά τους, τότε ο άνθρωπος νοιώθει μπερδεμένος, αδύναμος και συγχυσμένος, με συνέπεια οι πράξεις και η δράση του να αντικατοπτρίζουν αυτή την σύγχυση και το μπέρδεμα που αισθάνεται.

Μπερδεμένος και συγχυσμένος πρέπει να νοιώθει λοιπόν και ο Αντιδήμαρχος Νάξου και (χωρίς αντιπροσώπους) μικρών Κυκλάδων κ. Αντώνης Μανιός, γιατί με πρόσχημα την προστασία του κεδροδάσους στο Αλυκό, από τους λογής-λογής «ανεύθυνους», προχώρησε στην αυθαίρετη τοποθέτηση 2 πινακίδων στο κεδροδάσος του Αλυκού, όπου «ενημερώνει» τον περαστικό, ότι η κατασκήνωση απαγορεύεται.

Μια πράξη παρορμητική και αποσπασματική, που τα «υποτιθέμενα οικολογικά» οφέλη από αυτήν την αυθαίρετη και επικίνδυνη απαγόρευση εξανεμίζονται, όταν τα στοχαστεί κάποιος κριτικά και αναδεικνύουν πολιτικούς προβληματισμούς, που αντανακλούν την εννοιολογική σύγχυση και το λεκτικό μπέρδεμα, που αναφέρω στον πρόλογό μου.

Η πρώτη σύγχυση που εντοπίζεται σε αυτή την απαγόρευση, προέρχεται από την ταύτιση- σύγχυση της έννοιας του ελεύθερου και δημόσιου χώρου με το κράτος και το δήμο. Πιο συγκεκριμένα δημόσιος είναι ο χώρος, που ανήκει σε όλους και η πρόσβαση σε αυτόν είναι απρόσκοπτη για όλους, ανεξαρτήτως θρησκείας, χρώματος, φύλου, ιδεολογίας, οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης και κυρίως δεν υπόκειται σε καμία λογική εμπορευματοποίησης, εκμετάλλευσης ή ιδιοποίησης από οποιονδήποτε.

Όμως η αποκλειστική διαχείριση των δημόσιων υποθέσεων και των χώρων από τους αντιπροσώπους των αστικών κυβερνήσεων εκτόπισε τον κόσμο από τα κέντρα λήψης αποφάσεων, με αποτέλεσμα το κράτος να μετατραπεί σε αποκλειστικό διαχειριστή των δημόσιων χώρων και αγαθών και να ταυτιστεί σιγά-σιγά με την έννοια του δημόσιου. Έτσι σήμερα το κράτος και ο τελευταίος τροχός του, ο εκάστοτε δήμος, αντιμετωπίζονται ως το δημόσιο, που αποφασίζουν για τους δημόσιους χώρους αλλά και για τις δημόσιες υποθέσεις, θεωρώντας τους εαυτούς τους ως ιδιοκτήτες της φύσης και των ελεύθερων δημόσιων χώρων. Αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής είναι η εμπορευματοποίηση των δημόσιων αγαθών και των χώρων, με τελικό σκοπό να τα παραχωρήσουν σε ιδιώτες έναντι πινακίου φακής.

Το βιώνουμε καθημερινά με την υποβάθμιση της παιδείας, της υγείας και την ιδιωτικοποίηση των μετακινήσεων, των επικοινωνιών, της ενέργειας, της ύδρευσης, της ασφάλισης κλπ. Βλέπουμε τους δρόμους, τις πλατείες, τις παραλίες, τις βουνοκορφές και τα δάση να δίδονται αντιπαροχή, να επινοικιάζονται ή να δίνονται βορά στις πολυεθνικές και στους ιδιώτες, για την παραγωγή αιολικής ενέργειας αντίστοιχα. Εξάλλου σήμερα, οι κυρίαρχες ελίτ μιλάνε για αποκρατικοποιήσεις και όχι για ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας (της περιουσίας δηλαδή που δημιουργήθηκε από τους φόρους και τους αγώνες του Ελληνικού λαού). «Αποδημοσιοποιήσεις» έπρεπε να λένε και «ιδιωτικοποιήσεις».

Ένας δεύτερος προβληματισμός, που προκύπτει από την απαγόρευση της κατασκήνωσης στην περιοχή αυτή, είναι το μοντέλο ανάπτυξης που θέλουμε και προωθούμε. Το μοντέλο ανάπτυξης που έχει επιβληθεί από τα πάνω και που συνεχίζεται με το χωροταξικό, που κατατέθηκε από τον κ. Τσεκούρα, ευθύνεται για την ουσιαστική καταστροφή, που έχει συντελεστεί στο κεδροδάσος, στην βιοποικιλότητα και στην φύση γενικότερα. Τα ξενοδοχεία, η παραθεριστική κατοικία, η φωτορύπανση, τα μπαζώματα, τα αυτοκίνητα, οι αμμοληψίες και η άναρχη δόμηση ευθύνονται για την μέχρι σήμερα καταστροφή της περιοχής και όχι οι κατασκηνωτές. Εξάλλου, η κατασκήνωση εντάσσεται μέσα στο πλαίσιο του εναλλακτικού τουρισμού και σαν τέτοια θα έπρεπε να την αντιμετωπίζουμε, να την προβάλλουμε και να την προωθούμε.

Το κύριο επιχείρημα του αντιδημάρχου είναι, ότι οι κατασκηνωτές αφήνουν τα σκουπίδια τους στο κεδροδάσος και υποστηρίζει, ότι δεν σέβονται τον χώρο, όσοι τον χρησιμοποιούν (αν και, όσοι κάνουν κατασκήνωση σε γενικές γραμμές, σέβονται την φύση και τους χώρους που επισκέπτονται, χωρίς αυτό να είναι απόλυτο). Σε τηλεφωνική επικοινωνία με τον πρόεδρο της ΠΕΚΙΝ, όταν του ζητήθηκε να τοποθετήσει ο Δήμος καλάθια και κάδους απορριμμάτων και να τα μαζεύουν έστω 2-3 φορές τον μήνα, δήλωσε ξεκάθαρα, ότι εδώ δεν έχουν προσωπικό για την αποκομιδή απορριμμάτων σε πιο κεντρικούς χώρους, πόσο μάλλον για να καθαρίζουν το Αλυκό! Αυτό βέβαια είναι αλήθεια εδώ ο δήμος δήλωσε, ότι δεν μπορεί να μαζεύει τα σκουπίδια από την παραλία της Νάξου και ζήτησε από τους επαγγελματίες να αναλάβουν εκείνοι τα έξοδα για την αποκομιδή τον απορριμμάτων, τώρα για το Αλυκό θα νοιάζεται;

Και που να δείτε του χρόνου, κύριοι-κύριοι του Καλλικρατικού δήμου Νάξου και (χωρίς αντιπροσώπευση) μικρών Κυκλάδων, που θα σας αφαιρέσουν ακόμα περισσότερα χρήματα.

Όμως εσείς αποφασίσατε να «εκλεγείτε» στον Δήμο και να νομιμοποιήσετε τον Καλλικράτη και το μνημόνιο, όχι εμείς και οι κατασκηνωτές. Οι αυταπάτες σας, ότι από τα «μέσα» θα αλλάζατε την κατάσταση στον Δήμο, ευθύνονται για την ομολογουμένως δεινή θέση μέσα στην οποία ακούσια(;) βρεθήκατε. Ας προσέχατε !!! και ποτέ δεν είναι αργά και ποτέ δεν είναι νωρίς για να παραιτηθείτε, αν νοιώθετε, ότι δεν μπορείτε να λειτουργήσετε, όπως εσείς θέλετε μέσα στα πλαίσια του δημοτικού κώδικα, που άλλοι κατάρτισαν και άλλοι εναγωνίως προσπαθούν να εφαρμόσουν χωρίς κριτική σκέψη… Τουλάχιστον μην προωθείτε λύσεις, που δεν έχουν αποτελέσματα και μην παλεύετε με ανεμόμυλους.

Αν πραγματικά ενδιαφέρεται για το κεδροδάσος ο αντιδήμαρχος (είμαι σίγουρος για αυτό), τότε θα έπρεπε να καταψηφίσει το χωροταξικό, να προωθήσει την ολοκληρωμένη διαχείριση των απορριμμάτων και να αντισταθεί στον Καλλικράτη, που τόσο απαραίτητος είναι για την εύρυθμη λειτουργία του μνημονίου. Οι υπόλοιπες δράσεις, όπως η τοποθέτηση πυροσβεστήρων, η τοποθέτηση εμποδίων για να μην εισβάλλουν τα αυτοκίνητα μέσα στο κεδροδάσος, είναι τεχνοκρατικές λύσεις και μέτρα για την εφαρμογή μιας γενικής και αόριστης πολιτικής, που κάλλιστα θα μπορούσε να κατηγορηθεί για έλλειψη συνέχειας και συνέπειας.

Κάποιες άλλες πληροφορίες αναφέρουν, ότι αυτή η απαγόρευση έγινε σε συνεργασία με κάποιους ξενοδόχους της περιοχής, που ανόητα πιστεύουν, ότι αυτοί που θα έρθουν για κατασκήνωση, αν έχει απαγορευτεί, θα ενοικιάσουν ένα από τα δωμάτια του ξενοδοχείου τους. Αν όντως έγινε έτσι, τότε η πράξη αυτή μόνο ως ανήθικη, δόλια και αυταρχική
μπορεί να χαρακτηριστεί. Ρατσιστική, επίσης, επειδή αντιμετωπίζει τους κατασκηνωτές ως μιάσματα που δεν δεν χωράνε στον τόπο μας.

Β) ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΜΙΑ ΑΝΟΙΚΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

Ένας χώρος προσδιορίζεται από τις δράσεις και τις ιστορίες των ανθρώπων. Αν δεν καταλάβουμε, ότι στην φύση δεν υπάρχουν τα όρια και τα σύνορα του «πολιτισμού» μας, τότε θα κατακερματίσουμε το χώρο και θα τον αντιμετωπίσουμε ως τόπο με στενά όρια και παρεμπιπτόντως, θα καταλήξουμε σε σπασμωδικές αντιδράσεις και επικίνδυνα συμπεράσματα.

Μόνο αν ο εκάστοτε χώρος (το κεδροδάσος) κατανοηθεί, ως ένα ανοικτό πεδίο κοινής αναφοράς, αλληλοσύνδεσης και αλληλοεπίδρασης, θα μπορέσουμε να τον αντιμετωπίσουμε ως «γίγνεσθαι», ως χώρο δηλαδή, που αναπτύσσονται διαφορετικές δράσεις. Αυτές τις διαφορετικές δράσεις θα πρέπει να τις αναγνωρίσουμε, να τις συγκρίνουμε, να τις αναλύσουμε και να αποφανθούμε τελικά, ποιες αξίζει να συνεχίσουμε και ποιές όχι.
Κάθε ταυτότητα (στην προκειμένη το κεδροδάσος ως ταυτότητα ) είναι ανακλητή πρόσκαιρη και μεταβλητή. Χαρακτηριστικό της ταυτότητας, είτε πρόκειται για χωρική, είτε για την ατομική και την συλλογική ταυτότητα, είναι η διάρκεια. Όταν οι δράσεις των ανθρώπων αλλοιώνουν την ταυτότητα του κεδροδάσους, παραδείγματος χάριν, αυτές οι αλλοιώσεις αποτελούν με το πέρασμα του χρόνου το χαρακτήρα του κεδροδάσους.

Εδώ έγκειται και η παγίδα μέσα στην οποία πέφτουν συνειδητά ή ασυνείδητα κάποιοι, όπως οι «Πολίτες για τα Νησιά μας» (παραβρέθηκα στην συγκέντρωση της «ανοικτής συνέλευσης» και πήρα το κείμενο με τις προτάσεις τους). Θεωρώντας τις παρεμβάσεις (ξενοδοχείο Βέλγων) που έχουν συντελεστεί στο παρελθόν από τον άνθρωπο, ως μέρος της ταυτότητας του κεδροδάσους, συνεχίζουν να τις νομιμοποιούν και να τις αναγνωρίζουν, ως θεμιτές από την μια και από την άλλη, όντας σίγουροι για την οικολογική ευαισθησία τους και την διαφορετικότητα των προτάσεών τους, «διεκδικούν» την δημιουργία μουσείου και αναψυκτηρίου στο χώρο του ξενοδοχείου, που βρίσκεται μέσα στο κεδροδάσος. Μάλιστα θέτουν, ως επιτακτική την ανάγκη, να περάσει το ξενοδοχείο στα χέρια του Δήμου τώρα, πριν προλάβει το κράτος να το ξεπουλήσει σε κάποιον ιδιώτη.

Και εγώ αναρωτιέμαι: ο Δήμος δεν είναι μέρος του κράτους; Ο Δήμος δεν λειτουργεί σύμφωνα με τον, κεντρικά και από τα πάνω, καθορισμένο κώδικα δήμων και κοινοτήτων; Ο Καλλικράτης, ως μεταρρύθμιση, δεν επιβλήθηκε από το ΠΑΣΟΚ του μνημονίου;

Ένα κόμμα, που μετέχει στο Δήμο και αυτοπροσδιορίζεται, ως οικολογικό, ευαίσθητο και αριστερό, είναι δυνατόν να νομιμοποιεί το σύμβολο της σύγχρονης καπιταλιστικής ανάπτυξης, μέσα σε ένα χώρο μοναδικό, όπως αυτός του κεδροδάσους;
Εγώ προσωπικά, θα διεκδικούσα την καταστροφή και κατεδάφιση των ερειπίων, προκειμένου να παραχωρηθεί ο χώρος που καταλαμβάνουν αυτά στο φυσικό κάτοχό του. Στο κεδροδάσος δηλαδή.

Οι αντιφάσεις αυτές, πολλές φορές, είναι εξοργιστικές, ενώ δύσκολα ξεπερνιούνται και ακόμα πιο δύσκολα νομιμοποιούνται, όταν μάλιστα, αυτοί που τις προτείνουν, χρησιμοποιούν κατά κόρον, τις έννοιες της αειφόρου και βιώσιμης ανάπτυξης. Πρόκειται για εκμαυλισμό των εννοιών αυτών, όπως ακριβώς, εκμαυλίζουν και την έννοια της αυτό-οργάνωσης και της ανοικτής συνέλευσης, όταν τις χρησιμοποιούν κόμματα προσώπων, που είναι γραφειοκρατικά ιεραρχημένα.

Άλλη αντίφαση του ίδιου συνδυασμού είναι η αγωνία τους για την «αποκρατικοποίηση» της δημόσιας περιουσίας, ενώ, την ίδια στιγμή, που το κράτος πουλάει τα λιμάνια, εκείνοι μιλάνε για δημιουργία κομβικού λιμανιού στην Νάξο, λες και αυτό, αν το κάνουμε, δεν θα το πουλήσει το κράτος, γιατί είμαστε όμορφοι και ασίκηδες, ενώ λίγο παρακάτω αναφέρονται και στην φέρουσα ικανότητα του νησιού.

Τελειώνοντας θα ξεκαθαρίσω ότι, η αυτό-οργάνωση και η άμεση δημοκρατία δεν είναι διαδικασίες που στηρίζονται σε κομματικούς ηγέτες, αλλά αποτελούν πολιτικό πρόταγμα. Και ένα πλήρες, πολιτικό πρόταγμα πρέπει να καλύπτει τρεις βασικές προϋποθέσεις: α) να έχει τη δική του ανάλυση της σημερινής πραγματικότητας β) να κάνει τις δικές του προτάσεις για ένα νέο θεσμικό πλαίσιο, που θα ανατρέπει την ουσία του σημερινού συστήματος και γ) να διαθέτει συγκεκριμένη μεταβατική στρατηγική. Και η ουσία του σημερινού συστήματος είναι η εξουσία και η εκμετάλλευση.