Κυβερνώσα Αριστερά, και Απονομιμοποίηση.

Κυβερνώσα Αριστερά, και Απονομιμοποίηση.

Η επιστολή Σαμαρά που στάλθηκε στους αρχηγούς των κρατών της ΕΕ διαμέσου του προέδρου της δημοκρατίας, αποδεικνύει τις προθέσεις της νέας κυβέρνησης. Το σημαντικότερο μήνυμα της επιστολής, είναι ότι η κυβέρνηση της ελληνικής τρόικας, διαμέσου του πρωθυπουργού της, μετακινείται ένα βήμα πιο πέρα από τις προηγούμενες κυβερνήσεις του μνημονίου. Γίνεται μνημονιακότερη του μνημονίου.
Όπως αναφέρεται: «Η νέα κυβέρνηση της Ελλάδας αποδέχεται την ιδιοκτησία του προγράμματος σταθεροποίησης και είναι πλήρως δεσμευμένη στους στόχους, στους αντικειμενικούς σκοπούς και σε όλες τις βασικές πολιτικές του Προγράμματος.».
Και ποια είναι η πρώτιστη πολιτική του προγράμματος; Όπως διευκρινίζεται από την επιστολή: «Θα επιταχύνω την εφαρμογή του Προγράμματος με έμφαση στον τομέα των Ιδιωτικοποιήσεων».
Η επιστολή κλείνει με την εξής διατύπωση : «Βεβαίως, υπάρχει το ζήτημα ορισμένων αναγκαίων τροποποιήσεων του Προγράμματος, ώστε να ελεγχθεί η άνευ προηγουμένου ανεργία και να ανασχεθεί η καταστρεπτική ύφεση…(ώστε) θα εξασφαλισθεί, επίσης, η επίτευξη όλων των στόχων».

Πρώτον, η κυβέρνηση, δεν αποδέχεται απλά το πρόγραμμα, αλλά το υιοθετεί πλήρως, ιδεολογικά και πολιτικά, σε αντίθεση με τις προεκλογικές εξαγγελίες των τριών κομμάτων που την στηρίζουν, αλλά και από τις κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμα, οι οποίες το θεωρούσαν ως αναγκαίο κακό.

Δεύτερον, τονίζει ότι πρώτιστος στόχος του προγράμματος είναι οι ιδιωτικοποιήσεις. Αποκαλύπτει τον σκοπό για τον οποίο φτιάχτηκε το μνημόνιο, που δεν είναι άλλος από την ιδιωτικοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων, των νευραλγικών τομέων της οικονομίας και την μεταβίβαση τομέων του κοινωνικού κράτους σε ιδιώτες. Επιπλέον, την παράδοση των πυλώνων της εθνικής οικονομίας στον γερμανικό κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό.

Τρίτον, με το επίρρημα «βεβαίως», αναγνωρίζεται η ανάγκη αντιμετώπισης της ανεργίας, αλλά, με τέτοιο τρόπο ώστε να εξασφαλιστεί η επίτευξη των στόχων. Δηλαδή, σχεδιασμός φιλανθρωπικών προγραμμάτων ώστε να αποφευχθεί η βίαιη προλεταριοποίηση και μια ενδεχόμενη εξέγερση. Η όποια επαναδιαπραγμάτευση, ή απαγκίστρωση, μετατράπηκε αίφνης σε «ζήτημα…ορισμένων τροποποιήσεων».

Αν η λεγόμενη «κυβερνώσα αριστερά», είχε κάποιου είδους σχέση με την έννοια της αριστεράς, θα όφειλε να εγκαταλείψει αύτανδρη το κυβερνητικό σχήμα αμέσως μετά την δημοσίευση της επιστολής. Εντούτοις, δεν διαφαίνεται κάτι τέτοιο στον ορίζοντα. Το μνημονιακό πρόγραμμα, ως μνημείο κατεδάφισης μιας χώρας, ικανοποιεί πλήρως τις ιδεολογικές στοχεύσεις του αρχηγού και των στελεχών της.

Αντιφάσκει άραγε η ΔΗΜΑΡ με τις ιδεολογικές, προεκλογικές και κομματικές προγραμματικές της δεσμεύσεις; Όχι! Ως κόμμα της νέας εποχής δεν έχει προκαταλήψεις παραδοσιακού τύπου. Η ιδεολογία δεν είναι το κυρίαρχο στοιχείο του τύπου αυτών των κομμάτων.

Η ιδεολογική ρητορική αποτελεί το μέσο ενός αλλοτριωτικού λαϊκισμού, που εμμένει στο περιτύλιγμα και που στοχεύει όχι στην κινητοποίηση του λαού, αλλά στην ακινητοποίησή του και την άγρα ψήφων. Αν αυτός ο αρνητικός λαϊκισμός εγκυμονεί τον κίνδυνο της κατάρρευσης του κόμματος, πάλι αυτό δεν συνιστά πρόβλημα, δεδομένου ότι επιτυγχάνονται οι αποιδεολογικοποιημένοι απώτεροι στόχοι.
Όταν τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ μιλούν για τον «ρεαλισμό» που διακρίνει το κόμμα τους, αναφέρονται ακριβώς στο γεγονός ότι η ιδεολογία δεν έχει καμιά ουσιαστική σημασία. Το τέλος των ιδεολογιών άλλωστε καθιστά τις ιδεολογίες διαφημιστικά κερασάκια στην τούρτα της γενικευμένης νέας realpolitik. Η πραγματική ιδεολογία τέτοιου τύπου κομμάτων δεν είναι άλλη από την «διακομματική συμπαιγνία», σύμφωνα με την διατύπωση του διαπρεπούς πολιτικού κοινωνιολόγου P. Mair. Η «διακομματική συμπαιγνία» είναι η επιβίωση του πολιτικού προσωπικού, που επιτυγχάνεται με την διαμοίραση των «κρατικών λαφύρων», στη βάση της εκλογικής δύναμης και της συμβολικής ισχύος. Το σλόγκαν «κυβερνώσα αριστερά» αποτελεί τυπική διατύπωση του αποϊδεολογικοποιημένου λόγου των κομμάτων-καρτέλ που επιδιώκουν την αναπαραγωγή της «διακομματικής συμπαιγνίας», να εισέλθουν στην εξουσία και να παραμείνουν εσαεί μέρος της, ανεξάρτητα από τις εξωτερικές ιδεολογικές και κομματικές μετατοπίσεις, που συντελούνται ανάλογα με το σε ποιο βαθμό και σε ποιο κόμμα συντελείται η αλληλοδιείσδυση κράτους και κόμματος.

Αντίστοιχα, το σλόγκαν «η αριστερά της ευθύνης», στα πλαίσια της λογικής των κομμάτων-καρτέλ, προβάλλει την εργαλειακή αντίληψη της πολιτικής, που ταυτίζεται με την αναγωγή της διαχείρισης σε ιδεολογία. Η αποτελεσματική και αποδοτική διαχείριση γίνεται το ουσιαστικό διακύβευμα της αντιπαράθεσης των κομμάτων τέτοιου τύπου.
Ας μη δημιουργεί έκπληξη η στήριξη μιας νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης από τη ΔΗΜΑΡ. Ο νεοφιλελευθερισμός ως κυρίαρχη μη –ιδεολογία του ολοκληρωτικού εργαλειακού καπιταλισμού, ενυπάρχει στον πυρήνα των κομμάτων-καρτέλ, των οποίων τυπική περίπτωση συνιστά και η ΔΗΜΑΡ. Οι ιδεολογικές σημαίες, ακόμα και οι αριστερές, στο πλαίσιο αυτό, αποτελούν το γυαλιστερό περιτύλιγμα που κρύβει το απόλυτο τίποτα. Η ψευδώνυμη αριστερά μπορεί να επικαλείται την δημοκρατικότητα-«Δημοκρατική Αριστερά», λες και η άλλη αριστερά δεν είναι δημοκρατική-, την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και το μονόδρομο του ευρώ πάση θυσία, εντούτοις, δεν μπορεί να αποκρύψει τον νεοφιλελεύθερο είναι της.

Η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση σαφώς έγινε σχεδιασμένα, ώστε να παράσχει νομιμοποίηση, γιατί μια κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, παρά το γεγονός ότι θα είχε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, θα ήταν προκαταβολικά καταδικασμένη στη συνείδηση του λαού. Άρα, την κύρια ευθύνη γι αυτή την κυβέρνηση την έχει η ΔΗΜΑΡ, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δεν συμπεριλαμβάνει μέλη της. Η «επιτυχία» αυτής της κυβέρνησης, θα οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στη ΔΗΜΑΡ.

Νομιμοποιείται όμως η ΔΗΜΑΡ να σχηματίσει μια υπερμνημονιακή κυβέρνηση, όταν οι ψηφοφόροι της την επέλεξαν ως κόμμα της αριστεράς; Όταν εξαπάτησε τους ψηφοφόρους της με το σλόγκαν της απαγκίστρωσης από το μνημόνιο; Και επιπλέον, νομιμοποιείται μια τέτοια κυβέρνηση να ξεπουλήσει την εθνική περιουσία; Η απονομιμοποίησή της είναι δεδομένη, όσο και η κοινωνική αντίδραση που θα ξεσπάσει πολύ σύντομα.
Λίγη ηθική στην πολιτική δεν βλάπτει κύριοι της «κυβερνώσας αριστεράς».