14) Συνεχίζω το κείμενο σχετικά με την υποκρισία της Χρυσής Αυγής που υποτίθεται ότι ΤΙΜΑΕΙ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ
Ο χριστιανισμός ως κοσμοθεωρία, ως πίστη και ως πρακτική έχει γαλουχηθεί και αναπτυχθεί 2000 χρόνια τώρα γύρω από την κεντρική ιδέα του ΑΓΑΠΑ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ ΣΟΥ ΩΣ ΕΑΥΤΟΝ. Ο Φρόιντ στο βιβλίο του «Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΠΗΓΗ ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ» αναφέρει αφενός ότι αυτή η εντολή είναι η ...βάση πάνω στην οποία στηρίχθηκαν όλοι οι πολιτισμοί της γης. Αφετέρου ότι αυτός ο κανόνας είναι ακριβώς αντίθετος με την λογική που προωθεί ο πολιτισμός μας (καπιταλισμός). Την λογική του ατομικού συμφέροντος και της ατομικής ευτυχίας. Θεωρεί ότι αυτός ο κανόνας είναι εφαρμόσιμος μόνο αν κανείς ασπασθεί την θεολογική εντολή: να πιστεύεις επειδή είναι παράλογο. Αν κάποιος αναρωτηθεί γιατί να το κάνω; Σε τι θα με ωφελήσει; Θα καταλήξει ότι είναι παράλογο να αγαπάς κάποιον μόνο και μόνο επειδή είναι πλησίον του! Εντάξει, αν είναι κάποιος που θαυμάζω, που έχω κοινά στοιχεία και μοιάζουμε!
Αλλά έναν ξένο; Πως μπορώ να τον αγαπώ όταν δεν έχει κάτι που να μου αρέσει; Και πως ξέρω εγώ ότι αυτός με αγαπάει και δεν με κοροϊδεύει; Ο Φρόιντ ρωτάει λοιπόν: προς τι μια εντολή που δεν εφαρμόζεται εύκολα; Αναζητώντας κάποιος απάντηση θα φτάσει στο συμπέρασμα: ότι όσο πιο απίθανη είναι η τήρηση ενός κανόνα τόσο πιο επίμονη είναι η αναδιατύπωση του! Η αποδοχή μιας τέτοιας εντολής συνιστά άλμα αποφασιστικό δια του οποίου ο άνθρωπος αποδεσμεύεται από τις ορμές και τις ανάγκες του και μετατρέπεται στο «αφύσικο» ον -σε αντίθεση με τα ζώα- που είναι κάθε άνθρωπος.
Η αποδοχή αυτού του κανόνα είναι η γενέθλια πράξη της ανθρωπότητας και το πέρασμα της από το ένστικτο και τις ορμές στην ηθική. Όλες οι άλλες συνήθειες και κανόνες της ανθρώπινης συγκατοίκησης δεν είναι παρά ένας κατάλογος υποσημειώσεων στον εν λόγω κανόνα και στο εν λόγω πέρασμα. Το αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν υποθέτει σιωπηλά την αγάπη για τον εαυτό και την επιβίωση του. Η επιβίωση –όπως και στα ζώα- δεν χρειάζεται εντολές όμως με αυτόν τον κανόνα η επιβίωση των ανθρώπων γίνεται διαφορετική από όλων των άλλων ζωντανών πλασμάτων. Η υπέρβαση που συντελείται αποτελεί και την ειδοποιό διαφορά με τα ζώα.
Αγάπη για τον εαυτό! τι σημαίνει αυτό; Τι αγαπώ στον εαυτό μου; Η αγάπη για τον εαυτόν μας παρακινεί να προσπαθούμε σκληρά να μείνουμε ζωντανοί για το καλύτερο ή το χειρότερο! Να αντιστεκόμαστε σε όποιον απειλεί την ζωή μας! ακόμα και για να είμαστε πιο αποτελεσματικοί! Οι συγγενείς μας τα ζώα δεν έχουν ανάγκη από κανόνες για να μένουν ζωντανά και σε φόρμα! Η επιβίωση μας δεν έχει ανάγκη την αγάπη για τον εαυτό! Αυτοί οι 2 δρόμοι (επιβίωση-αγάπη) μπορεί να είναι παράλληλοι ή σε αντίθετες κατευθύνσεις! Μπορεί δηλαδή να μας ωθήσει να απορρίψουμε μια ζωή που δεν ανταποκρίνεται στα πρότυπα της αγάπης μας και δεν αξίζει επομένως να την ζούμε! Διότι αυτό που αγαπάμε στην αγάπη για τον εαυτό μας είναι ο εαυτός μας ως κατάλληλος να αγαπηθεί! Αυτό που αγαπάμε είναι η κατάσταση κατά την οποία μας αγαπούν ή η ελπίδα να αγαπηθούμε. Να είμαστε αντικείμενα άξια αγάπης, να αναγνωριζόμαστε ως τέτοια και να μας δίνονται αποδείξεις αυτής της αναγνώρισης!
Εν ολίγοις για να έχουμε αγάπη για τον εαυτό πρέπει να μας αγαπούν! Η άρνηση της αγάπης εκτρέφει το μίσος για τον εαυτό! Η αγάπη για τον εαυτό χτίζεται από την αγάπη που μας προσφέρουν άλλοι. Πρέπει πρώτα να μας αγαπούν οι άλλοι για να αρχίσουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας. το ξέρουμε ή πιστεύουμε ότι το ξέρουμε και βεβαιωνόμαστε ότι η πεποίθηση μας είναι αληθής όταν μας μιλάνε και μας ακούνε με ενδιαφέρον. Συμπεραίνουμε τότε ότι μας σέβονται. Υποθέτουμε δηλαδή πως ότι σκεφτόμαστε, κάνουμε ή σκεφτόμαστε να κάνουμε, μετράει. Αν οι άλλοι με σέβονται τότε προφανώς πρέπει να υπάρχει μέσα μου!- έτσι δεν είναι;- κάτι που μόνο εγώ μπορώ να προσφέρω στους άλλους. Προφανώς υπάρχουν τέτοιοι άλλοι που ευχαρίστως θα δέχονταν αυτά που έχω να προσφέρω και θα ήταν ευγνώμονες γιαυτό!
Είμαι σημαντικός και εγώ και ότι σκέφτομαι και λέω και κάνω! Σημαίνω κάτι και για άλλους πέραν του εαυτού μου! Ότι λέω ότι κάνω και ότι είμαι έχει όντως σημασία για τον κόσμο που θα ήταν φτωχότερος αν έπαυα να υπάρχω ή αν πήγαινα αλλού!
Αν όλα αυτά μας κάνουν σωστά και κατάλληλα αντικείμενα της αγάπης για τον εαυτό τότε η κλήση να αγαπάμε τον πλησίον μας όπως τον εαυτό μας (να θεωρούμε ότι ο πλησίον μας θέλει να αγαπιέται για τους ίδιους λόγους που υποκινούν την αγάπη για τον εαυτό μας) επικαλείται την επιθυμία του πλησίον να του αναγνωρίζεται, να του αποδίδεται και να του επιβεβαιώνεται η ικανότητα να φέρει μια αξία μοναδική, αναντικατάστατη και πολύτιμη! Τουλάχιστον μέχρι αποδείξεως του εναντίον! Να αγαπάμε τον πλησίον μας όπως αγαπάμε τον εαυτό μας θα σήμαινε τότε: ΝΑ ΣΕΒΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ και ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΜΑΣ! οι οποίες πλουτίζουν τον κόσμο που κατοικούμε από κοινού! Σεβασμό στην διαφορετικότητα μας λοιπόν!
Όχι στην ομοιομορφία και στο κρεβάτι του Προκρούστη που στήνει η Χρυσή Αυγή και κάθε μιλιταριστικό – ολοκληρωτικό κόμμα! Η αρμονική συνύπαρξη των λαών μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα σε ένα πλαίσιο δημιουργίας και ελευθερίας όπου η σύνθεση και η όσμωση των λαών σε κοινότητες απαιτούν: χρόνο, να υπάρχει η ανάλογη βούληση και κυρίως να πρυτανεύει η αίσθηση της αλληλεγγύης προς το έτερο, η αδελφοσύνη δηλαδή. Απεναντίας μέσα στο καπιταλιστικό πλαίσιο του οικονομικού ανταγωνισμού, του καταναλωτισμού και της εμπορευματοποίησης των πάντων όπου το κράτος αποφασίζει και διατάσσει η πολύ-πολιτισμικότητα μπορεί να αποτελέσει το πλαίσιο μέσα στο οποίο ρίχνονται ατάκτως και ασύνδετα διαφορετικές ψηφίδες ενός άμορφου, άχρωμου και άχρηστου ψηφιδωτού που αποκαλούμε νεοελληνικό πολιτισμό και που μας επιβλήθηκε από τα πάνω.
Παραθέτω τον Ύμνο της Αγάπης του Αποστόλου Παύλου στην προς Κορινθίους Α’ επιστολή του από την καινή διαθήκη σε μετάφραση και μετά στα αρχαία ελληνικά.
Aκόμα κι αν ήξερα να μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων μα και των αγγέλων, χωρίς όμως να έχω αγάπη, θα είχα γίνει χαλκός που βγάζει σκέτους ήχους ή τύμπανο που δημιουργεί μόνο φασαρία. Kι αν είχα το χάρισμα της προφητείας και κατανοούσα όλα τα μυστήρια και κατείχα όλη τη γνώση, κι αν είχα όλη την πίστη, έτσι που να μετατοπίζω βουνά, χωρίς όμως να έχω αγάπη, θα ήμουν ένα τίποτε. Kι αν ακόμα διένειμα όλα τα υπάρχοντά μου για να θρέψω τους πεινασμένους, κι αν παρέδιδα το σώμα μου να καεί στη φωτιά, χωρίς όμως να έχω αγάπη, δε θα με είχε ωφελήσει σε τίποτε. H αγάπη μακροθυμεί, επιζητάει το καλό. H αγάπη δε φθονεί. H αγάπη δεν καυχησιολογεί, δεν αλαζονεύεται, δε φέρεται άπρεπα, δεν κυνηγάει το δικό της συμφέρον, δεν κυριεύεται από θυμό, δεν κρατά λογαριασμό για το κακό που της κάνουν, δε χαίρεται για την αδικία, αλλά μετέχει στη χαρά για την επικράτηση της αλήθειας. Όλα τα καλύπτει, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει. H αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει. Eνώ τα άλλα, είτε προφητείες είναι αυτές, θα καταργηθούν, είτε γλώσσες είναι, θα πάψουν, είτε γνώση, θα καταργηθεί. Γιατί μόνο ως ένα βαθμό γνωρίζουμε και ως ένα βαθμό προφητεύουμε. Mα όταν έρθει το τέλειο, τότε το ατελές θα καταργηθεί. Παιδάκι όταν ήμουνα, σαν παιδάκι μιλούσα, σαν παιδάκι σκεφτόμουν, σαν παιδάκι έβγαζα συμπεράσματα. Mα όταν έγινα άντρας, σταμάτησα να σκέφτομαι και να ενεργώ σαν παιδάκι. Γιατί, πραγματικά, τώρα βλέπουμε απροσδιόριστα σαν σε θαμπό καθρέφτη. Tότε όμως θα δούμε πρόσωπο με πρόσωπο. Tώρα γνωρίζω μονάχα ως ένα βαθμό, τότε όμως θα γνωρίσω τέλεια, όπως ακριβώς με έχει γνωρίσει ο Θεός. Aυτά, λοιπόν, που μένουν τελικά, είναι η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Aυτά τα τρία, με κορυφαία τους, όμως, την αγάπη.
ΤΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ
Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμι. και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι. Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία. πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται. είτε γλώσσαι παύσονται. είτε γνώσις καταργηθήσεται. εκ μέρους δε γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν. όταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται. ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην. ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου. βλέπομεν γαρ άρτι δι΄εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον. άρτι γινώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην. νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα. μείζων δε τούτων η αγάπη.
Ο χριστιανισμός ως κοσμοθεωρία, ως πίστη και ως πρακτική έχει γαλουχηθεί και αναπτυχθεί 2000 χρόνια τώρα γύρω από την κεντρική ιδέα του ΑΓΑΠΑ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ ΣΟΥ ΩΣ ΕΑΥΤΟΝ. Ο Φρόιντ στο βιβλίο του «Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΠΗΓΗ ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ» αναφέρει αφενός ότι αυτή η εντολή είναι η ...βάση πάνω στην οποία στηρίχθηκαν όλοι οι πολιτισμοί της γης. Αφετέρου ότι αυτός ο κανόνας είναι ακριβώς αντίθετος με την λογική που προωθεί ο πολιτισμός μας (καπιταλισμός). Την λογική του ατομικού συμφέροντος και της ατομικής ευτυχίας. Θεωρεί ότι αυτός ο κανόνας είναι εφαρμόσιμος μόνο αν κανείς ασπασθεί την θεολογική εντολή: να πιστεύεις επειδή είναι παράλογο. Αν κάποιος αναρωτηθεί γιατί να το κάνω; Σε τι θα με ωφελήσει; Θα καταλήξει ότι είναι παράλογο να αγαπάς κάποιον μόνο και μόνο επειδή είναι πλησίον του! Εντάξει, αν είναι κάποιος που θαυμάζω, που έχω κοινά στοιχεία και μοιάζουμε!
Αλλά έναν ξένο; Πως μπορώ να τον αγαπώ όταν δεν έχει κάτι που να μου αρέσει; Και πως ξέρω εγώ ότι αυτός με αγαπάει και δεν με κοροϊδεύει; Ο Φρόιντ ρωτάει λοιπόν: προς τι μια εντολή που δεν εφαρμόζεται εύκολα; Αναζητώντας κάποιος απάντηση θα φτάσει στο συμπέρασμα: ότι όσο πιο απίθανη είναι η τήρηση ενός κανόνα τόσο πιο επίμονη είναι η αναδιατύπωση του! Η αποδοχή μιας τέτοιας εντολής συνιστά άλμα αποφασιστικό δια του οποίου ο άνθρωπος αποδεσμεύεται από τις ορμές και τις ανάγκες του και μετατρέπεται στο «αφύσικο» ον -σε αντίθεση με τα ζώα- που είναι κάθε άνθρωπος.
Η αποδοχή αυτού του κανόνα είναι η γενέθλια πράξη της ανθρωπότητας και το πέρασμα της από το ένστικτο και τις ορμές στην ηθική. Όλες οι άλλες συνήθειες και κανόνες της ανθρώπινης συγκατοίκησης δεν είναι παρά ένας κατάλογος υποσημειώσεων στον εν λόγω κανόνα και στο εν λόγω πέρασμα. Το αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν υποθέτει σιωπηλά την αγάπη για τον εαυτό και την επιβίωση του. Η επιβίωση –όπως και στα ζώα- δεν χρειάζεται εντολές όμως με αυτόν τον κανόνα η επιβίωση των ανθρώπων γίνεται διαφορετική από όλων των άλλων ζωντανών πλασμάτων. Η υπέρβαση που συντελείται αποτελεί και την ειδοποιό διαφορά με τα ζώα.
Αγάπη για τον εαυτό! τι σημαίνει αυτό; Τι αγαπώ στον εαυτό μου; Η αγάπη για τον εαυτόν μας παρακινεί να προσπαθούμε σκληρά να μείνουμε ζωντανοί για το καλύτερο ή το χειρότερο! Να αντιστεκόμαστε σε όποιον απειλεί την ζωή μας! ακόμα και για να είμαστε πιο αποτελεσματικοί! Οι συγγενείς μας τα ζώα δεν έχουν ανάγκη από κανόνες για να μένουν ζωντανά και σε φόρμα! Η επιβίωση μας δεν έχει ανάγκη την αγάπη για τον εαυτό! Αυτοί οι 2 δρόμοι (επιβίωση-αγάπη) μπορεί να είναι παράλληλοι ή σε αντίθετες κατευθύνσεις! Μπορεί δηλαδή να μας ωθήσει να απορρίψουμε μια ζωή που δεν ανταποκρίνεται στα πρότυπα της αγάπης μας και δεν αξίζει επομένως να την ζούμε! Διότι αυτό που αγαπάμε στην αγάπη για τον εαυτό μας είναι ο εαυτός μας ως κατάλληλος να αγαπηθεί! Αυτό που αγαπάμε είναι η κατάσταση κατά την οποία μας αγαπούν ή η ελπίδα να αγαπηθούμε. Να είμαστε αντικείμενα άξια αγάπης, να αναγνωριζόμαστε ως τέτοια και να μας δίνονται αποδείξεις αυτής της αναγνώρισης!
Εν ολίγοις για να έχουμε αγάπη για τον εαυτό πρέπει να μας αγαπούν! Η άρνηση της αγάπης εκτρέφει το μίσος για τον εαυτό! Η αγάπη για τον εαυτό χτίζεται από την αγάπη που μας προσφέρουν άλλοι. Πρέπει πρώτα να μας αγαπούν οι άλλοι για να αρχίσουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας. το ξέρουμε ή πιστεύουμε ότι το ξέρουμε και βεβαιωνόμαστε ότι η πεποίθηση μας είναι αληθής όταν μας μιλάνε και μας ακούνε με ενδιαφέρον. Συμπεραίνουμε τότε ότι μας σέβονται. Υποθέτουμε δηλαδή πως ότι σκεφτόμαστε, κάνουμε ή σκεφτόμαστε να κάνουμε, μετράει. Αν οι άλλοι με σέβονται τότε προφανώς πρέπει να υπάρχει μέσα μου!- έτσι δεν είναι;- κάτι που μόνο εγώ μπορώ να προσφέρω στους άλλους. Προφανώς υπάρχουν τέτοιοι άλλοι που ευχαρίστως θα δέχονταν αυτά που έχω να προσφέρω και θα ήταν ευγνώμονες γιαυτό!
Είμαι σημαντικός και εγώ και ότι σκέφτομαι και λέω και κάνω! Σημαίνω κάτι και για άλλους πέραν του εαυτού μου! Ότι λέω ότι κάνω και ότι είμαι έχει όντως σημασία για τον κόσμο που θα ήταν φτωχότερος αν έπαυα να υπάρχω ή αν πήγαινα αλλού!
Αν όλα αυτά μας κάνουν σωστά και κατάλληλα αντικείμενα της αγάπης για τον εαυτό τότε η κλήση να αγαπάμε τον πλησίον μας όπως τον εαυτό μας (να θεωρούμε ότι ο πλησίον μας θέλει να αγαπιέται για τους ίδιους λόγους που υποκινούν την αγάπη για τον εαυτό μας) επικαλείται την επιθυμία του πλησίον να του αναγνωρίζεται, να του αποδίδεται και να του επιβεβαιώνεται η ικανότητα να φέρει μια αξία μοναδική, αναντικατάστατη και πολύτιμη! Τουλάχιστον μέχρι αποδείξεως του εναντίον! Να αγαπάμε τον πλησίον μας όπως αγαπάμε τον εαυτό μας θα σήμαινε τότε: ΝΑ ΣΕΒΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ και ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΜΑΣ! οι οποίες πλουτίζουν τον κόσμο που κατοικούμε από κοινού! Σεβασμό στην διαφορετικότητα μας λοιπόν!
Όχι στην ομοιομορφία και στο κρεβάτι του Προκρούστη που στήνει η Χρυσή Αυγή και κάθε μιλιταριστικό – ολοκληρωτικό κόμμα! Η αρμονική συνύπαρξη των λαών μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα σε ένα πλαίσιο δημιουργίας και ελευθερίας όπου η σύνθεση και η όσμωση των λαών σε κοινότητες απαιτούν: χρόνο, να υπάρχει η ανάλογη βούληση και κυρίως να πρυτανεύει η αίσθηση της αλληλεγγύης προς το έτερο, η αδελφοσύνη δηλαδή. Απεναντίας μέσα στο καπιταλιστικό πλαίσιο του οικονομικού ανταγωνισμού, του καταναλωτισμού και της εμπορευματοποίησης των πάντων όπου το κράτος αποφασίζει και διατάσσει η πολύ-πολιτισμικότητα μπορεί να αποτελέσει το πλαίσιο μέσα στο οποίο ρίχνονται ατάκτως και ασύνδετα διαφορετικές ψηφίδες ενός άμορφου, άχρωμου και άχρηστου ψηφιδωτού που αποκαλούμε νεοελληνικό πολιτισμό και που μας επιβλήθηκε από τα πάνω.
Παραθέτω τον Ύμνο της Αγάπης του Αποστόλου Παύλου στην προς Κορινθίους Α’ επιστολή του από την καινή διαθήκη σε μετάφραση και μετά στα αρχαία ελληνικά.
Aκόμα κι αν ήξερα να μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων μα και των αγγέλων, χωρίς όμως να έχω αγάπη, θα είχα γίνει χαλκός που βγάζει σκέτους ήχους ή τύμπανο που δημιουργεί μόνο φασαρία. Kι αν είχα το χάρισμα της προφητείας και κατανοούσα όλα τα μυστήρια και κατείχα όλη τη γνώση, κι αν είχα όλη την πίστη, έτσι που να μετατοπίζω βουνά, χωρίς όμως να έχω αγάπη, θα ήμουν ένα τίποτε. Kι αν ακόμα διένειμα όλα τα υπάρχοντά μου για να θρέψω τους πεινασμένους, κι αν παρέδιδα το σώμα μου να καεί στη φωτιά, χωρίς όμως να έχω αγάπη, δε θα με είχε ωφελήσει σε τίποτε. H αγάπη μακροθυμεί, επιζητάει το καλό. H αγάπη δε φθονεί. H αγάπη δεν καυχησιολογεί, δεν αλαζονεύεται, δε φέρεται άπρεπα, δεν κυνηγάει το δικό της συμφέρον, δεν κυριεύεται από θυμό, δεν κρατά λογαριασμό για το κακό που της κάνουν, δε χαίρεται για την αδικία, αλλά μετέχει στη χαρά για την επικράτηση της αλήθειας. Όλα τα καλύπτει, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει. H αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει. Eνώ τα άλλα, είτε προφητείες είναι αυτές, θα καταργηθούν, είτε γλώσσες είναι, θα πάψουν, είτε γνώση, θα καταργηθεί. Γιατί μόνο ως ένα βαθμό γνωρίζουμε και ως ένα βαθμό προφητεύουμε. Mα όταν έρθει το τέλειο, τότε το ατελές θα καταργηθεί. Παιδάκι όταν ήμουνα, σαν παιδάκι μιλούσα, σαν παιδάκι σκεφτόμουν, σαν παιδάκι έβγαζα συμπεράσματα. Mα όταν έγινα άντρας, σταμάτησα να σκέφτομαι και να ενεργώ σαν παιδάκι. Γιατί, πραγματικά, τώρα βλέπουμε απροσδιόριστα σαν σε θαμπό καθρέφτη. Tότε όμως θα δούμε πρόσωπο με πρόσωπο. Tώρα γνωρίζω μονάχα ως ένα βαθμό, τότε όμως θα γνωρίσω τέλεια, όπως ακριβώς με έχει γνωρίσει ο Θεός. Aυτά, λοιπόν, που μένουν τελικά, είναι η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Aυτά τα τρία, με κορυφαία τους, όμως, την αγάπη.
ΤΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ
Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμι. και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι. Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία. πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται. είτε γλώσσαι παύσονται. είτε γνώσις καταργηθήσεται. εκ μέρους δε γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν. όταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται. ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην. ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου. βλέπομεν γαρ άρτι δι΄εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον. άρτι γινώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην. νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα. μείζων δε τούτων η αγάπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου