Οι εξουσίες λάτρεψαν, ύμνησαν και επέβαλαν τον μύθο της παγκοσμιοποιημένης ευδαιμονίας που θα δημιουργούσε ο θεός της «ελεύθερης» αγοράς, των μεγάλων επιτευγμάτων, των τεχνιτών «παραδείσων», των «δημοκρατικών» εκλογών και των νεοφιλελεύθερων ιδεολογιών. Ο μύθος της αγοράς όμως καταρρέει, για τον μέσο εξουσιαζόμενο έλληνα, παρασέρνοντας μαζί του κάθε βεβαιότητα για ένα αξιοπρεπές παρόν και ένα καλύτερο μέλλον.
Ο καπιταλισμός επιχειρεί ένα βίαιο μετασχηματισμό στην δομή του προσπαθώντας να επιτύχει την συσσώρευση κεφαλαίου χωρίς την προαπαιτούμενη κατανάλωση. Αυτή η αλλαγή στην δομή του είναι απόρροια της γενικότερης αποβιομηχάνισης που επέβαλαν οι εταιρείες, της συρρίκνωσης του πρωτογενή τομέα και την αντικατάσταση του με υπηρεσίες από την μια και από την άλλη την πτώση της κατανάλωσης.
Με αφορμή την κρίση χρέους ή υπερσυσσώρευσης βρήκε την ευκαιρία να δημιουργήσει άλλη μια πηγή “πρωταρχικής συσσώρευσης”. Αυτό που είναι δωρεάν θα πρέπει να πουληθεί. Από την στιγμή που ο καταναλωτισμός υποχωρεί ως αποτέλεσμα της υποβάθμισης της οικονομικής αξίας της εργασίας, άλλες ανάγκες για εμπόρευμα θα πρέπει είτε να ανακαλυφθούν, είτε να αξιοποιηθούν.
Με πρόσχημα το δημόσιο χρέος, που παρεμπιπτόντως δεν γνωρίζουν πόσο είναι, μεθόδευσαν μια ολομέτωπη επίθεση στην κοινωνία με απώτερο σκοπό να συσσωρεύσουν υπερκέρδη από την πληρωμή του χρέους και να εμπορευματοποιήσουν τα δημόσια αγαθά.
Παραχωρούν την δημόσια περιουσία στις στυγνές εταιρείες (με πρόφαση το διεφθαρμένο, φτωχό και ανίκανο κράτος) για να ελέγχουν τα αναγκαία για την επιβίωση μας αγαθά όπως το νερό, η ενέργεια, η υγεία, η παιδεία, η μετακίνηση, ο ορυκτός πλούτος, οι ελεύθεροι χώροι, η φύση και η τροφή. Αυτός ο έλεγχος πάνω στα δημόσια αγαθά αφενός θα ανεβάσει τα τιμολόγια των αναγκαίων για την επιβίωση μας «προϊόντων» και αφετέρου θα δημιουργήσει τις συνθήκες για τον ουσιαστικό έλεγχο της ίδιας της ζωής και του ανθρώπου. Η εξουσία των εταιρειών εξυψώνεται στο ανώτερο επίπεδο της βιοπολιτικής ιεραρχίας και δεν εξυμνείται πλέον η φύση η υγεία το νερό και όλα τα άλλα δημόσια αγαθά αλλά η ίδια η αγορά. Η ελεύθερη αγορά είναι ο θεός που διαταράσσει την σχέση του ανθρώπου με την φύση και ότι θεωρούσε μέχρι σήμερα ότι ανήκει σε όλους όπως ο ήλιος, οι ακρογιαλιές, ο άνεμος, το δάσος, το νερό κ.α.
Η εξουσία απομακρύνεται όλο και περισσότερο από την κοινωνία, επιβάλλοντας ακόμα απεχθέστερες συνθήκες εκμετάλλευσης, φτώχιας και ανεργίας που γνωρίζει καλά ότι θα προκαλέσουν κοινωνικές αντιδράσεις και αντιστάσεις για αυτό διαμορφώνει τους όρους και τις συνθήκες προστασίας της και αναπαραγωγής της.
Εκτός από την αύξηση της αστυνομικής καταστολής επεκτείνει και την επιτήρηση
Α)του λόγου(απαγορεύονται λέξεις όπως επανάσταση, ανατροπή, αλλά και οι πολιτικές λέξεις στα σχολεία),
Β) της δράσης ακόμα και αν είναι εντελώς ειρηνική (συμμετοχή σε πορεία ή στις πλατείες των αγανακτισμένων) ή συμβολική (γιαούρτωμα, αυγούλωμα, κράξιμο, κλπ), με συνέπεια να επιτηρεί και να καθορίζει
Γ) την σκέψη και την βούληση των Ελλήνων υπηκόων. Η επιτήρηση της βούλησης γιγαντώνεται ακόμα περισσότερο με την απρόσωπη και στυγνή γραφειοκρατία, με την καθεστωτική προπαγάνδα καθώς και με την παραχώρηση όλων των πολιτικών αποφάσεων και δημόσιων υποθέσεων σε μια χούφτα «αντιπροσώπους».
Έτσι μετέτρεψαν την κοινωνία σε μια άβουλη επιτηρούμενη και φοβισμένη μάζα που προσδοκεί στωικά την ρήψη των ψίχουλων που περισσεύουν από το μεγάλο φαγοπότι που έχει στηθεί στις πλάτες και στις σάρκες της, μπας και σωθεί. Η πλήρης ατομίκευση- ιδιώτευση του ατόμου σε συνδυασμό με το αβέβαιο παρόν και ένα αδιανόητο και τρομερό μέλλον το ωθούν σε πράξεις που αποσκοπούν στο να γλυτώσει το τομάρι του από τις αντίξοες συνθήκες αδιαφορώντας για τις υπόλοιπες κοινωνικές και συλλογικές ανάγκες.
Ενώ δηλαδή ο περισσότερος κόσμος νοιώθει αγανακτισμένος και οργισμένος για όλη αυτή την παράλογη κατάσταση δεν έχει μάθει να εκφράζει τα συναισθήματα του συλλογικά και αλληλέγγυα παρά μονάχα σαν ιδιώτης (κατάθλιψη, τρέλα, αυτοκτονία, εγκληματικότητα, μνησικακία) και φυσικά η σημαία της ιδιώτευσης δεν είναι άλλη από την ρήση: Ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
Η φορολογική αφαίμαξη γνωρίζουν ότι θα εξαθλιώσει ακόμα περισσότερο τα μικρά νοικοκυριά αλλά την μεθοδεύουν γιατί θα μεγαλώσει τα αισθήματα ανασφάλειας και αδράνειας που δημιουργεί η υφιστάμενη ύφεση και θα υποδουλώσει ακόμα περισσότερο τους υπηκόους στις ορέξεις του κεφαλαίου ενώ κάθε λαϊκιστής πολιτικάντης θα χρησιμοποιεί τους άνεργους και τους πεινασμένους για την προσωπική του καριέρα.
Από την άλλη η κοινοβουλευτική αριστερά μετασχηματίζεται σιγά αλλά σταθερά σε συντηρητική παράταξη που υποστηρίζει να παραμείνουν τα δημόσια αγαθά στην εποπτεία και στην διαχείριση του κράτους ενώ υπερασπίζεται τους εργαζόμενους στον δημόσιο τομέα διεκδικώντας ακόμα περισσότερους δημόσιους υπαλλήλους.
Για την αριστερά όπως και για την δεξιά οι δημόσιες υπηρεσίες σημαίνουν περισσότερο “εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα” παρά κοινωνικές σχέσεις, ανάγκες και λειτουργίες, οι οποίες ασφυκτιούν κάτω από τον γραφειοκρατικό έλεγχο του κρατικού μηχανισμού. “Δημόσιο” σημαίνει “εξασφάλιση μισθού και εργασίας” και όχι αλληλοεπίδραση της κοινωνίας στον έλεγχο των υπηρεσιών και των αναγκών. Εν ολίγοις για την αριστερά “δημόσιο” σημαίνει κρατικό.
Στην παραχώρηση της εκπαίδευσης, της υγείας, των λιμανιών, των δρόμων, των δημοσίων χώρων, των μεταφορών, της διαχείρισης των απορριμμάτων, της ενέργειας και του νερού η θέση της αριστεράς βρίσκεται στο ότι όλα αυτά θα πρέπει να παραμείνουν σε “κρατικό έλεγχο”.
Μπροστά στο μετασχηματισμό που ο ίδιος ο καπιταλισμός προκαλεί στην δομή του κράτους αντί η αριστερά να επιδιώξει μια ριζική κοινωνική επανένταξη των νοημάτων περί δημόσιου επιλέγει μια κατ΄ ουσία συντηρητική στάση και μετατρέπεται από φορέας της “επανάστασης” και της “σοσιαλιστικής” κοινωνίας σε υπερασπιστή του “Παπανδρεϊκού κομματικού κράτους” ζητώντας να μείνουν όλα “όπως έχουν”, ξεχνώντας άραγε; ότι αυτό που υπερασπίζεται δεν είναι τίποτα άλλο από το μοντέλο του κρατικού μηχανισμού που λειτουργεί εις βάρος της κοινωνίας και έχει αποξενωθεί από κάθε έννοια αλληλεπίδρασης και σχέσης με το κοινωνικό σώμα;
Ξεχνάει άραγε ότι τα όποια δικαιώματα είχαν εκχωρήσει οι εξουσίες στους κρατικούς υπαλλήλους τους τα εκχώρησαν προκειμένου να εκχωρούν και οι ίδιοι την συναίνεση τους στις εκάστοτε εξουσίες;
Ξεχνάει άραγε την περίφημη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία και τις πελατειακές σχέσεις;
Με δεδομένη την κατάσταση απόλυτης εξάρτησης των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα το μόνο περιβάλλον που μπορεί ακόμα η αριστερά να αναπτύξει συνδικαλιστική (παραταξιακή) δράση και να ταυτίσει κοινωνικές ομάδες με κάποια έννοια “εργατικής τάξης” είναι το “δημόσιο”. Η συντεχνία δηλαδή. . Στο δίλλημα δηλαδή διεφθαρμένο κρατικό ή αμείλικτο ιδιωτικό η αριστερά απαντάει κρατικό
Ίσως η κοινοβουλευτική αριστερά έχει ξεχάσει ότι ο μύθος της καλυτέρευσης των συνθηκών του καπιταλισμού, της μεγάλης αλλαγής κοίμισε και δεν αφύπνισε τον κόσμο; Ίσως ξεχνάει ότι η εκ των έσω δυνατότητα αλλαγής του συστήματος ανέστειλε την κοινωνική και πολιτική δράση των μαζών;
Ίσως και εμείς να ξεχνάμε ότι δεν έχουμε την συνείδηση της δύναμης μας για να μπορέσουμε να επιβάλλουμε την θέληση μας στο κεφάλαιο!
Με αφορμή την οικονομική κρίση τα δημόσια, κυρίως τα κοινοτικά, αγαθά απαλλοτριώνονται προκειμένου οι καθημερινές συνθήκες αναπαραγωγής των ανθρώπων ( από το πόσιμο νερό και την παροχή ενέργειας μέχρι το σύστημα υγείας και την παιδεία ) να μετατραπούν σε εμπόρευμα και να αυξήσουν τα κέρδη του κεφαλαίου. Μας λένε ότι η πώληση των δημοσίων αγαθών σε εταιρίες είναι μονόδρομος μπροστά στην χρεωκοπία του κρατικού ελέγχου και μας εγκλωβίζουν στο δίλλημα διεφθαρμένο κρατικό ή αμείλικτο ιδιωτικό. Και οι 2 αυτές πλευρές αποτελούν τις όψεις του ίδιου νομίσματος.
Μπορούμε να παλέψουμε για μια άλλη επιλογή, αυτή του κοινωνικού ελέγχου των δημοσίων αγαθών . Πληθώρα τέτοιων παραδειγμάτων σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό υπάρχουν σε όλη την ιστορία ακόμα και σήμερα σε όλο τον κόσμο.
Τα ερωτήματα όμως είναι
Μπορούμε να διοικηθούμε μόνοι μας;
Μπορούμε να συνεταιριστούμε με ισότητα από όλους και για όλους;
Μπορούμε να δημιουργήσουμε μια κοινότητα που να λειτουργεί και να έχει αποτελέσματα με αλληλεγγύη και άμεση δημοκρατία;
Μπορούμε να σταματήσουμε την εμπορευματοποίηση του νερού της ενέργειας της υγείας και της παιδείας στον πυρήνα της ουσίας της που είναι η διατήρηση τους ως αγαθά κοινής ωφέλειας και όχι ως μέσο κερδοσκοπίας;
Δεν ξέρω. Ξέρω όμως ότι οι εξουσίες μπορούν και εξαπατούν τον κόσμο χωρίς οι ίδιες να έχουν υποστεί κάποια δομική βλάβη μέχρι σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου