Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Το βέβαιο είναι ότι το ΔΝΤ και η ΕΕ δανείζουν την ελληνική κυβέρνηση για πληρωθούν στο ακέραιο οι ντόπιοι και ξένοι πιστωτές της. Με αυτόν τον τρόπο οι τράπεζες που δάνειζαν αφειδώς τις κυβερνήσεις δεν θα πληρώσουν για τις επιλογές τους (ελεύθερη αγορά). Εξάλλου το ΔΝΤ σε όποια χώρα εισβάλει παίζει ακριβώς αυτόν τον ρόλο. Να διαχειριστεί την κατάρρευση μιας χώρας χωρίς να πληρώσουν αυτή την κατάρρευση οι δανειστές της χώρας αλλά μόνο οι εργαζόμενοι πολίτες του υπό κατάρρευση-πτώχευση κράτους.

Μια γρήγορη ματιά στην ιστορία του χρέους της Ελλάδας ακόμα και πριν από την δημιουργία του ελληνικού κράτους είναι ενδεικτική των όσων θα επακολουθήσουν αν δεχθούμε να περάσουν τα μέτρα του ΔΝΤ.
Όπου έχει αναλάβει την διαχείριση της οικονομίας το ΔΝΤ μέχρι σήμερα δημιούργησε αφενός φτώχεια πείνα και εξαθλίωση για τους πολίτες και αφετέρου αποτέλεσε την πηγή της διαφθοράς και του πλουτισμού των κρατικών υπαλλήλων και του κεφαλαίου. Είναι ένας επαχθής τρόπος για να ελέγξουν την οικονομία μιας χώρας να τις υπαγορεύσουν πολιτικές και να λεηλατήσουν τον πλούτο της.

Το 1823 και το 1824 οι επαναστατημένοι δανείζονται από την Αγγλία συνολικά 2,8 εκατομμύρια χρυσές λίρες για τις ανάγκες της επανάστασης. Από το ποσό αυτό, μόνο το 20% έφτασε στον προορισμό του. Το υπόλοιπο 80% παρακρατήθηκε από την Αγγλική τράπεζα ως προκαταβαλλόμενοι τόκοι, προμήθειες και μεσιτικά έξοδα. Ο πολύχρονος ένοπλος αγώνας όμως είχε ως αποτέλεσμα να μην μπορεί να αποπληρωθεί το δάνειο με αποτέλεσμα να κηρυχθεί το 1827 στάση πληρωμών και να καταγραφεί η πρώτη χρεωκοπία του υπό σύσταση Ελληνικού κράτους.

Προκειμένου λοιπόν να μην χάσουν τα χρήματα τους οι Άγγλοι δανειστές συμμαχούν με τον επαναστατικό στρατό στην ναυμαχία του Ναυαρίνου, ενάντια στους Οθωμανούς και στηρίζουν την προσπάθεια δημιουργίας «ανεξάρτητου» Ελληνικού κράτους ευελπιστώντας να εισπράξουν τα χρήματα τους από την κυβέρνηση του Ι. Καποδίστρια που έκοψε και το πρώτο Ελληνικό χαρτονόμισμα χωρίς αντίκρισμα όμως στις διεθνής αγορές.

Το 1831 δολοφονείται ο Καποδίστριας και οι μεγάλες δυνάμεις διορίζουν επικεφαλή για την διακυβέρνηση της χώρας τον ανήλικο Βαυαρό Όθωνα οι αντιβασιλείς του οποίου δανείστηκαν από αγγλικές και γαλλικές τράπεζες 60 εκατομμύρια χρυσά γαλλικά φράγκα με βασικούς όμως όρους να πληρωθεί το παλαιότερο χρέος και να αποζημιωθεί η Πύλη για την Αττική, την Εύβοια και την Φθιώτιδα, που έχασε κατά την επανάσταση. Η υποτέλεια δηλαδή και ο έλεγχος της ελληνικής πολιτικής σκηνής έχει αρχίσει πριν καλά-καλά αποκτήσουμε κυβέρνηση.

Η αδυναμία δημιουργίας ισχυρού κρατικού μηχανισμού και η έλλειψη φορολογικών εσόδων οδήγησε το 1843 στην δεύτερη πτώχευση του Ελληνικού κράτους. Οι στοιχειώδεις κρατικές ανάγκες καλύπτονται από εσωτερικό δανεισμό (κυρίως από μεταπράτες, τσιφλικάδες και εφοπλιστές) μέχρι το 1879 όπου ξανά-αποκτάει η ελληνική κυβέρνηση την εμπιστοσύνη των ξένων τραπεζών. Πάλι όμως το επιτόκιο δανεισμού της Ελλάδας είναι πιο υψηλό (8,7%) από τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά επιτόκια (4%) λόγω του υποτιθέμενου υψηλού ρίσκου που «αναλάμβαναν» οι τραπεζίτες.

Τα νέα δάνεια δόθηκαν με όρους να πληρωθούν πρώτα τα παλαιά δάνεια και να αποζημιωθεί η Πύλη για την Θεσσαλία που απώλεσε και με τα υπόλοιπα να αγοραστούν όπλα και να δημιουργηθούν οι υποδομές για ένα σύγχρονο κράτος.
Ο Τρικούπης σχεδιάζει την αναδιάρθρωση του σύγχρονου κράτους βασιζόμενος κυρίως σε δημόσιες επενδύσεις -δαπάνες κατασκευάζοντας λιμάνια, σιδηρόδρομους, δημόσια κτήρια, δρόμους, Ισθμό της Κορίνθου κλπ αλλά οι δαπάνες αυτές ήταν κατά πολύ πάνω από τις οικονομικές δυνατότητες του σχετικά νέου κράτους.

Οι υπερβολικές δαπάνες του Τρικούπη σε συνδυασμό με την παρατεταμένη επιστράτευση που εφάρμοσε ο επόμενος πρωθυπουργός Δεληγιάννης λόγω επεκτατικών και εθνικιστικών βλέψεων ( βλέπε κρίση Ανατολικής Ρωμυλίας) αύξησαν κατακόρυφα, στα μέσα την δεκαετίας τού 1880, το δημόσιο έλλειμμα. Ενώ καθοριστικός παράγοντας της επιδείνωσης των οικονομικών μεγεθών υπήρξε η παγκόσμια κρίση της σταφίδας που αποτελούσε το κύριο εξαγωγικό προϊόν της χώρας μας.

Αποτέλεσμα το δημόσιο χρέος το 1893 εκτινάχθηκε στα 850 εκατομμύρια χρυσές δραχμές (περίπου 580 εκατομμύρια γαλλικά φράγκα) και στις 10-12-1893 ο Τρικούπης δηλώνει την τρίτη κατά σειρά πτώχευση της Ελλάδας. Δυστυχώς επτωχεύσαμε… και τόκους και δάνεια δεν πληρώνουμε…

Οι ευρωπαίοι τοκογλύφοι, τραπεζίτες, βιομήχανοι και οι κυβερνήσεις τους, προκειμένου να μην χάσουν τα λεφτά τους πιέζουν το ελληνικό κράτος για ανάπτυξη που θα εξασφάλιζε τα δάνεια τους. Όμως η ανύπαρκτη βιομηχανική παραγωγή της χώρας και ο ισχνός κρατικός μηχανισμός δεν παρέχουν τα εχέγγυα στους δανειστές μας οι οποίοι σε συνεργασία με την ελληνική κυβέρνηση σχεδιάζουν να προσαρτήσουν νέα εδάφη τα οποία θα συνέβαλλαν στην οικονομική ανάπτυξη του μικρού ελληνικού κράτους. Με όχημα λοιπόν τον εθνικισμό και μοχλό την υποστήριξη του ελληνικού κεφαλαίου και των μεγάλων δυνάμεων μια χούφτα στρατιωτικοί επιτίθενται στην Οθωμανική αυτοκρατορία το 1897 σε μια προσπάθεια απόκτησης νέων εδαφών που θα δημιουργούσαν τους οικονομικούς και πολιτικούς όρους για την επιστροφή των δανεικών…

Η επίθεση δεν πετυχαίνει τα αναμενόμενα και οι Οθωμανοί αντεπιτίθενται και προελαύνουν μέχρι την Λαμία. Η παρέμβαση των μεγάλων δυνάμεων οι οποίες προσπαθούν για άλλη μια φορά να διασώσουν τα χρήματα τους υπήρξε σωτήρια για το ελληνικό κράτος. Ο "πόλεμος της ντροπής, όπως ονομάστηκε αυτή η πολεμική επιχείρηση" επιδείνωσε την οικονομική κατάσταση της χώρας με επιπλέον 4 εκατ. λίρες για πολεμικές αποζημιώσεις στην Πύλη.

Η χώρα τίθεται υπό την επιτήρηση των «προστάτιδων δυνάμεων», της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας και η υποταγμένη βουλή των Ελλήνων ψηφίζει νόμο περί "Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου" ο οποίος προβλέπει περιορισμό των δαπανών και επιπλέον φορολογία τα οποία τηρούνται για δυο δεκαετίες εξαθλιώνοντας ακόμα περισσότερο τους Έλληνες υπηκόους.

Οι επεκτατικοί (ιμπεριαλιστικοί) βαλκανικοί πόλεμοι με την προσάρτηση της Μακεδονίας, αλλά και η ένταξη της χώρας στον 1ο παγκόσμιο πόλεμο στο πλευρό της «Αντάντ», λύνουν την επιτήρηση και η χώρα αρχίσει να δανείζεται ξανά για να καλύψει τις δεκάχρονες στρατιωτικές ιμπεριαλιστικές επιχειρήσεις, ανεβάζοντας το δημόσιο χρέος το 1920 σε 1,65 δισ. χρυσές δραχμές.

Με την λήξη του πολέμου το 1922, η Ελλάδα είναι έτοιμη να πτωχεύσει, αλλά αποφεύγεται επιδέξια από το "κόψιμο' των χαρτονομισμάτων που εφάρμοσε ο τότε υπουργός Οικονομικών, Π. Πρωτοπαπαδάκης. Επίσης το δάνειο της Κοινωνίας των Εθνών για τους πρόσφυγες δίνει μια μικρή παράταση στην κατεστραμμένη οικονομία που όμως οι πελατειακές σχέσεις, η κακή οργάνωση, ο κεντρικός προγραμματισμός και οι υπέρογκες ανάγκες αναδιοργάνωσης του στρατού και της περίθαλψης των προσφύγων, οδηγούν την χώρα σε νέο υπερβολικό δανεισμό, φτάνοντας τον Μάρτιο του 1931, να χρωστάει 2,87 εκατ. χρυσά γαλλικά φράγκα. Αυτά είναι τα αποτελέσματα του μεγαλοϊδεατισμού της ελληνικής αστικής τάξης.

Οι πραξικοπηματικές κυβερνήσεις (40 περίπου) από το 1924 έως το 1926 η γραφειοκρατική αναλγησία που δεν ολοκληρώνει την αγροτική μεταρρύθμιση του 1917 και κυρίως ο λαϊκισμός και η ψηφοθηρική πολιτική δημιουργούν ένα κλίμα αυταρχικότητας από την πλευρά του κράτους ενώ οι πολίτες ζουν μέσα σε συνθήκες εξαθλίωσης, που επιδεινώνονται από την διεθνή ύφεση, αποτέλεσμα του κραχ του 1929, που πλήττει παράλληλα τις εξαγωγές σταφίδας, καπνού και ελαιολάδου της Ελλάδας.

Ταυτόχρονα και οι ομογενείς κόβουν την αποστολή συναλλάγματος από τις ΗΠΑ και μηδενίζονται τα έσοδα από την ναυτιλία. Έτσι, η χώρα οδηγείται τον Μάιο 1932 στην 4η πτώχευση ενώ η κυβέρνηση του Ελ. Βενιζέλου παραιτείται. Το χρέος ανέρχεται σε 2,87 εκατομμύρια φράγκα ενώ έχουν ήδη πληρωθεί 2,4 εκατομμύρια φράγκα από την ίδρυση του Ελληνικού κράτους. (Στην πρώτη ανάρτηση που έκανα τον Δεκέμβριο του 2009 έχω γράψει, μαζί με ένα φίλο, ένα κείμενο για το αγροτικό ζήτημα και πως ο τρόπος διαχείρισης του από τους πολιτικούς της εποχής οδήγησε μέχρι το τελευταίο σκάνδαλο της Ένωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών Νάξου).

Η προσάρτηση της Θεσσαλίας της Άρτας και της Μακεδονίας δίνει ώθηση στην ελληνική οικονομία κυρίως με την συμβολή των προσφύγων στην παραγωγική διαδικασία με χαμηλούς μισθούς. Όμως ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος και η γερμανική κατοχή ανέκοψαν αυτήν την ανοδική πορεία της ελληνικής οικονομίας που εκτός της γενικότερης καταστροφής που συντελείται σε συνθήκες πολέμου-κατοχής επιπλέον λεηλατήθηκαν τα ελληνικά θησαυροφυλάκια από τους Γερμανούς με την μορφή δανείου που ποτέ δεν δόθηκαν πίσω και παρεμπιπτόντως(Στις 14 Μαρτίου1942 το γ ράιχ άρπαξε από την Ελλάδα δάνειο 3,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Οι καταστροφές που προξένησαν οι ναζί ανέρχονται σε 7,1 δισεκατομμύρια δολάρια χωρίς να συνυπολογίζεται ο κλεμμένος χρυσός και 1,5 τόνοι ασήμι και 3,5 τόνοι νικέλιο από το λιώσιμο των κερμάτων. Επίσης η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που δεν αποζημιώθηκε μετά την συνθήκη των Παρισίων.) οι ελληνικές κυβερνήσεις ουδέποτε διεκδίκησαν. Σήμερα κάθε σκάνδαλο που αποκαλύπτεται βρίσκουμε και μια γερμανική πολυεθνική από πίσω και δεν είναι παράλογο το να εικάσουμε γιατί δεν διεκδικούν τα δανεικά οι ελληνικές κυβερνήσεις. Οι συνειρμοί ελεύθεροι…

Ο εμφύλιος πόλεμος μεταξύ δεξιών και αριστερών για την εξουσία, ολοκληρώνει την αποσύνθεση των παραγωγικών δομών της χώρας, που παρά την ενίσχυση της από το «σχέδιο Μάρσαλ» βρίσκεται στα τέλη της δεκαετίας του 1940 σε δεινή οικονομική και κοινωνική κατάσταση από την μια και από την άλλη λίγες οικογένειες αποκτούν τεράστιες περιουσίες. Είναι οι δοσίλογοι και οι συνεργάτες των Γερμανών που άρπαξαν την ευκαιρία για γρήγορο πλουτισμό. Ο Μαρκεζίνης "κόβει" τρία μηδενικά από την δραχμή προκειμένου να δημιουργήσει το 1950 ένα σταθερό και ανταλλάξιμο νόμισμα στις διεθνείς αγορές, την δραχμή, που ξέραμε και η οποία παρεμπιπτόντως έως το 1953 υποτιμείται συνολικά 8 φορές.

Η ήττα της αριστεράς και η επικράτηση των δεξιών αστών μετά τον εμφύλιο αφήνει το πολιτικό πεδίο ελεύθερο στους τεχνοκράτες οικονομολόγους όπου συντάσσουν το πρόγραμμα εκβιομηχάνισης της χώρας (είσοδο δηλαδή των πολυεθνικών εταιριών) και μέχρι το 1963 επιτυγχάνονται υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης που σε συνδυασμό με τον περιορισμό των κρατικών δαπανών μειώνουν ικανοποιητικά την ανάγκη δανεισμού της Ελλάδας.

Η ανάπτυξη όμως πάντα συνοδευόταν από την αλλεργία των κυρίαρχων απέναντι στο κοινωνικό κόστος με αποτέλεσμα να δημιουργήσουν την αποκαλούμενη αυταρχική ανάπτυξη και τον ακόμα και σήμερα ζωντανό αυταρχικό εκσυγχρονισμό. Το κοινωνικό κόστος λοιπόν για κάθε περίοδο του εκσυγχρονισμού της Ελλάδας δεν λαμβάνονταν υπόψιν των κυβερνήσεων και του κράτους, απεναντίας, κάθε 25-30 χρόνια καλούνται οι εργαζόμενοι να πληρώνουν τα σπασμένα των βιομήχανων τότε και των πολυεθνικών σήμερα.

Οι φόροι, η ακρίβεια, η ανεργία και η εξαθλίωση σε συνδυασμό με την αυταρχικότητα του κράτους αποτελούν τον μοχλό συσσώρευσης πλούτου για τους λίγους και εκλεκτούς. Οι κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες από το 63 και μετά οδηγούν στην χούντα των συνταγματαρχών. Τα παλαιότερα δάνεια, ενώ αποπληρώνονται έως το 1967, προσθέτονται νέοι τόκοι που ανεβάζουν την αποπληρωμή στα 6,4 δις δραχμές.

Την περίοδο της δικτατορίας, ο δανεισμός του κράτους εξασφαλίζεται από το ντόπιο κεφάλαιο και την εσωτερική αγορά φτάνοντας το 1974 στα 115 δισεκατομμύρια δραχμές . Η ίδια πολιτική του εσωτερικού δανεισμού ακολουθείται και τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης φτάνοντας το δημόσιο χρέος το 1981 στα 1,2 τρις δραχμές περίπου στο 22% του ΑΕΠ ενώ άλλες πηγές αναφέρουν 25-30% του ΑΕΠ.

Το ντόπιο κεφάλαιο και οι ντόπιοι τραπεζίτες λοιπόν δεν ευθύνονται λιγότερο από τους Ευρωπαίους τοκογλύφους για την εκτίναξη του δημόσιου χρέους της Ελλάδας και ας προσπαθούν τα ΜΜ Εξημέρωσης να μας πείσουν ότι αυτή η λεηλασία γίνεται από τον απρόσωπο ιμπεριαλισμό και τις ξένες δυνάμεις. Ποτέ το κεφάλαιο δεν είχε πατρίδα και έθνος αλλά πάντα σε αγαστή συνεργασία μεταξύ τους επέβαλαν τους όρους τους στην ελληνική κοινωνία για να λεηλατήσουν από κοινού τον παραγόμενο πλούτο.

Για την συνέχεια της πορείας του χρέους μας από το 1981 και μετά έχω αναφερθεί στο άρθρο της δευτέρας 22 Μαρτίου: ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΔΗΛΑΔΗ Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΠΟΥ ΙΣΟΔΥΝΑΜΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΕΡΔΟΦΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ. Εξάλλου με το δημόσιο χρέος το κράτος έχει σαν στόχο να μεγιστοποιήσει τα κέρδη των αστών (σε περιόδους που δεν συμφέρουν οι επενδύσεις) και να πληρώσει ο κάθε εργαζόμενος αυτήν την μεγιστοποίηση. Γιαυτό στον καπιταλισμό όλα τα κράτη έχουν υψηλό δημόσιο χρέος, γιατί δανείζονται για να συνεχίσει το κεφάλαιο την κερδοφορία του από την μια και από την άλλη να δώσουν για λίγο καιρό κάποια ψίχουλα στον εργαζόμενο (κυρίως μέσω του κράτους πρόνοιας και των προσλήψεων) και μετά να του τα πάρουν πίσω και με τόκο.

Σήμερα που το ΔΝΤ ετοιμάζεται να παραλάβει την εποπτεία της χώρας η ελληνική κυβέρνηση παρουσιάζεται ως δυνατή και αποφασισμένη να περάσει τα μέτρα για να μην χρεωκοπήσουμε. Αυτή η εικόνα είναι πλαστή και ωραιοποιημένη για τα μάτια, τα αυτιά και την ψυχή του κόσμου. Αυτή η εικόνα δεν είναι πάρα ένα ακόμα θεαματικό μέσο προκειμένου να κατευνάσουν την οργή του κόσμου και να σπείρουν ανάμεσα μας την απογοήτευση και την από-νοηματοδότηση της αντίστασης μας. Η κυβέρνηση φοβάται τους αγώνες μας και όχι εμείς την κυβέρνηση. Η δυναμική και συσπειρωμένη κινητοποίηση μας θα ξεσκεπάσει και θα αναδείξει την αδυναμία τους να περάσουν αυτά τα σχέδια προκειμένου να πληρωθούν οι ντόπιοι και διεθνείς τοκογλύφοι, οι οποίοι αποθρασύνονται ολοένα και περισσότερο.