Σχετικά με την παρέμβαση της ¨Ανοικτής Συνέλευσης Ενάντια στην Κρίση»

Εκτός από τις πορείες στις οποίες οργάνωσαν και συμμετείχαν, με αποκορύφωμα την κατάληψη του επαρχείου, τα μέλη της «Ανοικτής Συνέλευσης ενάντια στην Κρίση» έκαναν μία από τις καλύτερες παρεμβάσεις τους, την Παρασκευή το βράδυ 14-5-2010. Η ταινία «Μνήμες Λεηλασίας» που πρόβαλαν στην πλατεία Μανδηλαρά, εκτός από το ότι καθήλωσε και τους περαστικούς, αποκάλυψε σε όσους την είδαν τον ρόλο του ΔΝΤ στην Αργεντινή. Παράλληλα (και συνειρμικά) ανέδειξε τις ομοιότητες με την ελληνική πολιτική πραγματικότητα καθιστώντας σαφές στους παρευρισκόμενους ότι ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός (του πα.σο.κ, του λα.ο.ς και της ν.δ.) είναι ένα απάνθρωπο πολιτικό σύστημα που στηρίζεται σε συγκεκριμένους πυλώνες, με πολύ συγκεκριμένους σκοπούς που παρεμπιπτόντως απέχουν «παρασάγγας» από αυτά που ευαγγελίζεται ότι υπερασπίζει και προωθεί ο καπιταλισμός (ελευθερία, ισότητα και δικαιοσύνη δηλαδή).

Αν και η Αργεντινή με την Ελλάδα φαίνονται να έχουν και έχουν, πολιτισμικές, γεωγραφικές, θρησκευτικές, παραγωγικές και πολιτικές διαφορές, αν τις εξετάσουμε συγκριτικά, με «πολιτική ματιά» και υπό το πρίσμα του νεοφιλελευθερισμού, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι οι ομοιότητες μας είναι πολύ περισσότερες από όσο θέλουν να πιστεύουν κάποιοι. Τόσες πολλές που και ο πιο ψύχραιμος θα ανησυχήσει σκεπτόμενος τις συνέπειες της εισβολής του ΔΝΤ στην Αργεντινή και συνειρμικά θα οδηγηθεί να αναλογιστεί και τις αντίστοιχες ή ανάλογες συνέπειες, που θα έχουμε στην Ελλάδα τώρα και στο εγγύς μέλλον.
Μπορεί λοιπόν οι χώρες μας να διαφέρουν όμως οι «συνταγές» του ΔΝΤ και της ΕΕ είναι ίδιες και απαράλλαχτες. Ήδη τα πρώτα αντιλαϊκά μέτρα έχουν παρθεί και αναμένουμε τα επόμενα.

Βασική προϋπόθεση για να περάσουν τα βάρβαρα και αποτρόπαια μέτρα είναι η κατάλυση της τυπικής αστικής δημοκρατίας σε αγαστή συνεργασία με τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Στην Ελλάδα το συνταγματικό πραξικόπημα της 6ης Μάη στην ουσία διέγραψε με «μονοκοντυλιά» την βουλή μετατρέποντας την και τυπικά σε καφενείο συνεύρεσης αργόμισθων βουλευτών ενώ ο παντοκράτωρ Παπακωνσταντίνου σφετερίζεται ακόμα και τις αρμοδιότητες του προέδρου της δημοκρατίας.

“Οι συνθήκες για εμπόριο, φορολογία, οικονομική συνεργασία και συμμετοχή σε διεθνείς οργανισμούς ή ενώσεις και όσες άλλες περιέχουν παραχωρήσεις οι οποίες επιβαρύνουν ατομικά τους Έλληνες, δεν ισχύουν χωρίς τυπικό νόμο που τις κυρώνει δεν μπορούν να οριστούν χωρίς νόμο ” – ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, ΑΡΘΡΟ 36.2

Από τις 6 του Μάη, τα όποια οικονομικά μέτρα ακολουθήσουν κατά εντολή της τρόικας (ΔΝΤ, Κομισιόν, ΕΚΤ) θα υιοθετούνται κατόπιν μιας απλής ενημέρωσης των βουλευτών και πάντως χωρίς της έγκριση της βουλής. Η βουλή η ίδια τήρησε σιγή ιχθύος για αυτό το πραξικόπημα πλην ελάχιστων βουλευτών της αριστεράς!

Ένα άλλο κοινό στοιχείο είναι η βία του κράτους, που στην Ελλάδα έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Ένα ανελέητο πογκρόμ βίας έχουν εξαπολύσει οι κυρίαρχοι όχι μόνο κατά την διάρκεια των κινητοποιήσεων αλλά και εναντίον αθώων πολιτών που βρίσκονται μέσα στα σπίτια τους, ξυλοκοπώντας τους με μίσος. Ταυτόχρονα έχουν επιστρατεύσει όλο τον παρακρατικό μηχανισμό προκειμένου να χαλιναγωγήσουν τα συναισθήματα οργής και αγανάκτησης του κόσμου και να καταστείλουν με τον πιο βίαιο τρόπο τις λαϊκές αντιδράσεις. Αποτέλεσμα της παρακρατικής δράσης ήταν η δολοφονία 3 ανθρώπων. Παρόλα αυτά οι κινητοποιήσεις δεν σταματάνε.

Ένα άλλο κοινό στοιχείο είναι οι διεφθαρμένοι και ξεπουλημένοι πολιτικοί που προκειμένου να σώσουν τους τραπεζίτες από σίγουρη χρεωκοπία ρίχνουν στον Καιάδα τους έλληνες εργαζόμενους χωρίς τύψεις και ντροπές. Ο Μακιαβελισμός σε όλο του το μεγαλείο.
Επίσης αναγκαία συνθήκη για την επιβολή των μέτρων είναι η διάχυση της πεποίθησης στις κοινωνίες ότι αυτές ευθύνονται για την οικονομική κατάρρευση της χώρας τους και όχι η διαχείριση της κρίσης από τον κρατικό μηχανισμό υπέρ των τραπεζών. Δεν φταίει η καπιταλιστική συσσώρευση αλλά ο απλός κόσμος.

Ταυτόχρονα με διλλήματα ολοκληρωτικού τύπου ή αυτό ή το χάος πρέπει να πείσουν τον κόσμο ότι η συνταγή που μαγειρεύουν οι κυρίαρχοι είναι η μόνη που θα βγάλει τον κόσμο από την κρίση. Είναι μονόδρομος το ΔΝΤ αν θέλετε να σώσουμε το έθνος μας.

Η απόσπαση της εκλογικής συναίνεσης με ψέματα, με προπαγάνδα και λαϊκισμό είναι μια πάγια τακτική του καπιταλιστικού ολιγαρχικού συστήματος από την δημιουργία του μέχρι και την οριστική διάλυση του. Η πεποίθηση ότι οι κυβερνήσεις έχουν σαν κύριο ρόλο την ειρηνική διαμεσολάβηση τους για να λυθούν δίκαια, οι ταξικές αντιθέσεις και οι συγκρούσεις διαφορετικών συμφερόντων, είναι αυταπάτη και φενάκη. Καταρρίφθηκε και αυτός ο κοινός μύθος.

Οι ειδήμονες στην παρούσα φάση παίζουν τον ρόλο για τον οποίο τους πληρώνει το κράτος. Έρχονται σαν εθνοσωτήρες και με όρους τεχνικούς συμβάλλουν τα μάλα στην γιγάντωση της αισχροκέρδειας των τοκογλύφων επιβεβαιώνοντας και διαιωνίζοντας την επίσημη προπαγάνδα.
Η εξατομίκευση που έχουν επιτύχει με την νοηματοδότηση, της αγοράς, του κέρδους και της διάκρισης, ως κύριων συστατικών της ελεύθερης καπιταλιστικής κοινωνίας που επιτυγχάνεται μόνο μέσω τους ελεύθερου ανταγωνισμού των αγορών, λειτουργεί θετικά για το σύστημα σε κρίσιμες στιγμές όπως αυτές που βιώνουμε όλοι μας.

Ακόμα και σήμερα μιλάνε για ανάπτυξη που θα μας σώσει από τα προβλήματα που δημιούργησε… η ίδια η ανάπτυξη. Μα πως είναι δυνατόν η λύση ενός προβλήματος να βρίσκεται μέσα στο ίδιο το πρόβλημα; Αυθαίρετα και αυταρχικά μέσω των ΜΜΕ διαχέεται η εντύπωση μιας θαυμάσιας, ειρηνικής και πράσινης ανάπτυξης αποσιωπώντας το τίμημα αυτής της καπιταλιστικής πολιτικής. Ένα τίμημα που περικλείει την καταστροφή του περιβάλλοντος αφενός και αφετέρου ένα εξίσου βαρύ τίμημα σε ανθρώπινες ζωές με χιλιάδες τραυματισμούς και πρώιμους θανάτους εργατών, με ταξικούς αγώνες διαρκείας, με καταστολή και φυλάκιση του ριζοσπαστικότερου τμήματος της κοινωνίας (αυτού που διεκδικεί την κατάλυση της βουλής από τα κάτω, από την βάση και όχι από ένα ή μερικούς παντοκράτορες), με αυτοκτονίες των άνεργων και κατασχέσεις βασικών περιουσιακών στοιχείων όσων δεν είχαν την «σωστή επιχειρηματική» δράση.

Με την διάλυση του πρωτογενή τομέα, την αποβιομηχάνιση της χώρας και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας σε τιμές που φτάνουν το 10-20% της αντικειμενικής αξίας του πλούτου που έχει παραχθεί με τους φόρους των εργαζόμενων. Και τέλος με την πλήρη υποβάθμιση των λαϊκών κινημάτων και των κοινωνικών αγώνων που υποτίθεται ότι είναι η αστέρευτη πηγή δύναμης για την κυβέρνηση και αποτελούν την ατμομηχανή που σέρνει το τρένο της κυβέρνησης προς την κατεύθυνση της ισότητας και της δικαιοσύνης. Ακόμα και η τυπική καπιταλιστική αρχή ότι οι πολίτες αποτελούν την αρχή και το τέλος της εξουσίας έχει καταρριφθεί. Η εξουσία πηγάζει από τον λαό ασκείται από τον λαό για τον λαό έλεγε ένα σύνθημα του Α. Παπανδρέου το 1980… εφάμιλλο της «αντιεξουσιαστικής» εξουσίας του Γιώργου Παπανδρέου.

Ταυτόχρονα ετοιμάζουν κυβερνήσεις «εθνικής ενότητας ή σωτηρίας » ή καμία οικουμενική που θα στελεχώνεται από τους ειδήμονες του ίδιου οικονομικού και πολιτικού υπόκοσμου, για να ρίξουν ακόμα περισσότερη στάχτη στα μάτια του κόσμου και να αποσιωπήσουν το συνταγματικό πραξικόπημα και την έλλειψη στήριξης της κυβέρνησης από τους εργαζόμενους τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Αυτή η νέα κυβέρνηση προφανώς θα σηματοδοτήσει το τέλος μιας μεταπολίτευσης που ουσιαστικά ουδέποτε υπήρξε.

Αυτοί οι πολιτικοί και κοινωνικοί παράγοντες έχουν εξασφαλιστεί στα περισσότερα καπιταλιστικά κράτη και οι ομοιότητες της μαζικής καταναλωτικής κοινωνίας είναι παντού ίδιες… συν το γεγονός ότι έχοντας μάθει να ζούμε σε ένα ελεγχόμενο περιβάλλον με ελεγχόμενη διατροφή, παιδεία που δημιουργεί παθητικούς και υποταγμένους υπηκόους, ελεγχόμενη διασκέδαση, ελεγχόμενους ελεύθερους χώρους, ελεγχόμενα δικαιώματα και τρόπους δράσης, επιζητώντας βεβαιότητες μετά μανίας και απολαμβάνοντας θεάματα και ξερό άρτο, είναι πολύ πιο εύκολο να υποκύψουμε στα «κελεύσματα» των φασιστών και ακροδεξιών παράσιτων που ευαγγελίζονται την νομιμοφάνεια παρά να ασπαστούμε τις αξίες της άμεσης δημοκρατίας. Της μόνης δημοκρατίας…

Ύφεση, ανεργία, φτώχεια, υποτέλεια και υποταγή, μας επιφυλάσσουν τα νέα σοσιαλιστικά μέτρα του ΔΝΤ της ΕΕ και ΕΚΤ. Το δίκτυ ασφάλειας και στήριξης που υποτίθεται μας δίνουν γενναιόδωρα, είναι ο βρόγχος που αν δεν τον περάσουμε εμείς στον λαιμό των ελεεινών τοκογλύφων, θα μας τον περάσουν αυτοί.

Τελειώνοντας θα ήθελα να τονίσω ότι δεν κάνω αναφορά στο ΔΝΤ για να ξεδιπλώσω ακόμα περισσότερο το πέπλο φόβου και ανασφάλειας, που απλώνουν πάνω στην κοινωνία οι κυρίαρχοι με σκοπό να παραμείνουν στην βολή του καναπέ οι πολίτες και να προσπαθούν μόνοι τους να γλιτώσουν από τις συνέπειες της κρίσης, αλλά, για να θέσω ένα πολιτικό προβληματισμό όπου αμφισβητούνται οι πυλώνες της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και κυρίως να τονίσω την μοναδική διέξοδο, που υπάρχει σε τέτοιες καταστάσεις. Η μόνη λύση και ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσουμε αυτή την πολύ-επίπεδη και πολυσύνθετη κρίση βρίσκεται στην βάση και ανάμεσα μας και είναι η αλληλεγγύη. Η αλληλεγγύη και μόνο η αλληλεγγύη.

Και αυτή θα πρέπει να είναι ο μοχλός κινητοποίησης των μελών της «ανοικτής συνέλευσης ενάντια στην κρίση». Μιας ανοικτής συνέλευσης που αν ξεπερνούσε τις αστικές νοοτροπίες και τους παραδοσιακούς τρόπους δράσης-αντίδρασης χωρίς να τους υποβαθμίζει ή να τους απαξιώνει, θα μπορούσε να μετασχηματισθεί στην Νάξο σε ένα σπέρμα πολιτικό και κοινωνικό (παραγωγικό) όπου μετά από ένα βραχύ διάστημα κυοφορίας και επεξεργασίας των μη συμβατικών ιδεών της θα έθετε μεσοπρόθεσμα τα θεμέλια της άμεσο-δημοκρατικής κοινωνίας. Της μόνης κοινωνίας όπου εξασφαλίζεται η ισότητα και η δικαιοσύνη.

Πρέπει λοιπόν πρώτα να παλέψουμε με την κυρίαρχη προπαγάνδα με συνέπεια, με συνέχεια και υπομονή και με τα ίδια όπλα να δείξουμε στην κοινωνία την εναλλακτική μας πρόταση. Από εμάς εξαρτώνται όλα αυτά για να πραγματοποιηθούν ή όχι.