Η σημερινή κατάσταση και τι να κάνουμε!

Ο κάθε ένας που γράφει ένα κείμενο, γνωρίζει ή πρέπει να γνωρίζει ότι δεν υπάρχει καθολική ή απόλυτη άποψη. Γνωρίζει από την αρχή λοιπόν ότι η άποψη του είναι μερική και υποκειμενική, με την έννοια ότι αποτελεί ένα από τα κομμάτια της πραγματικότητας. Αυτός είναι ένας περιορισμός ανυπέρβλητος που πάντα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη μας. Εξηγούμαι. Είναι μερική γιατί ο κάθε ένας αναπόφευκτα επιλέγει πλευρές ή υποστηρίζει την μία άποψη, από την άλλη, ανάλογα με αυτά, που αναφέρει ή παραλείπει, αυτά στα οποία δίνει έμφαση ή όχι. Αυτή η υποκειμενική προσέγγιση μπορεί να γίνεται στα φανερά ή στα κρυφά, συνειδητά ή ασυνείδητα.

Εάν όμως θέλουμε να είμαστε και να λεγόμαστε έντιμοι, ειλικρινείς και όσο γίνεται αντικειμενικοί θα πρέπει να αποκλείσουμε δύο υποχθόνιες καταστάσεις αφενός το απροκάλυπτο ψέμα και αφετέρου την παράλειψη, τον υποτονισμό και την απόκρυψη των σημαντικών στοιχείων. Το τι είναι βέβαια σημαντικό εξαρτάται από το αξιακό σύστημα του καθενός.

Σήμερα δηλαδή μπορούν να γράψουν όλοι ένα κείμενο για την απεργία της 20ης Μαΐου χωρίς στην ουσία να κάνουν καμία αναφορά στις προληπτικές προσαγωγές της αστυνομίας και της αντιτρομοκρατικής υστερίας. Να μην αναφέρουν στο ελάχιστο την βία που ασκείται από το κράτος μέσω των ΜΑΤ και των παρακρατικών οργανώσεων του (ο όρος παρακρατικός δεν είναι σωστός γιατί στην ουσία είναι προέκταση του κράτους) ή να μην λαμβάνουν υπόψη τούς τους ταξικούς αγώνες και τα κοινωνικά κινήματα των πολιτών.

Σαφώς μπορεί να γράψει ο οποιοσδήποτε πχ για τα μέτρα του ΔΝΤ και χωρίς αμφιβολία ή αναστολές να τα χαρακτηρίσει αντιλαϊκά χωρίς όμως να είναι διατεθειμένος να ασκήσει κριτική για την αναγκαιότητα τους ή ακόμα και για την αποτελεσματικότητα τους. Χωρίς να αναρωτηθεί αν πραγματικά τα κυρίαρχα κόμματα έχουν ευθύνες για αυτή την κρίση και κύρια χωρίς την διάθεση να δράσει για να τα ανατρέψει.

Μέχρι και ο πρωθυπουργός δεν μπόρεσε να μην δηλώσει την οδύνη του, για τα μέτρα, που του επιβάλλει το ΔΝΤ η ΕΕ και οι διεθνείς τοκογλύφοι. Ο καημένος! Ελάχιστοι αναφέρουν ή λαμβάνουν υπόψιν τους ότι τα μέτρα αυτά ήθελαν να τα πάρουν τόσο οι κυβερνήσεις του πασοκ όσο και της νδ από τα τέλη της δεκαετίας του 80. Όχι βέβαια τόσο σκληρά και απροκάλυπτα όσο επιβάλλει ο μηχανισμός στήριξης των τραπεζών και των τοκογλύφων δανειστών αλλά πιο ήπια και σταδιακά έτσι ώστε το πολιτικό κόστος να μην είναι μεγάλο και κυρίως να μην κινδυνεύσει το σύστημα.

Όλοι γνωρίζουν ότι με την αύξηση των έμμεσων φόρων, την περικοπή των μισθών, την μείωση των δημόσιων δαπανών, την ιδιωτικοποίηση- ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, την λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων, την αποσάθρωση του πρωτογενή τομέα και την αποβιομηχάνιση της χώρας, δημιουργούνται οι κατάλληλες προϋποθέσεις για την δημιουργία της επονομαζόμενης καπιταλιστικής ύφεσης. Μιας ύφεσης προς τέρψη των πολυεθνικών η οποία θα διαρκέσει χρόνια και η ανεργία, η φτώχεια και η εξαθλίωση που θα δημιουργήσει είναι βέβαιες και δεδομένες.

Με όρους ταξικούς εγώ το διατυπώνω ως την δημιουργία των συνθηκών εργασιακής ανασφάλειας έτσι ώστε να επιτευχθεί η εργασιακή πειθαρχία που επιδιώκει το κεφάλαιο. Είναι οι απαραίτητες συνθήκες για την επικράτηση του καπιταλιστικού μοντέλου παραγωγής και κατανάλωσης στο οποίο στηρίχθηκε ο δυτικός πολιτισμός. Είναι οι κατάλληλες συνθήκες έτσι ώστε να γιγαντωθεί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και να κυριαρχήσει απόλυτα στην πολιτική σκηνή του τόπου, ο νεοφιλελευθερισμός επιβάλλοντας τα συμφέροντα του ως δίκαια και νόμιμα. Τα δίκαια και νόμιμα τα οποία υπερασπίζει η αστυνομία όπως χαρακτηριστικά δήλωσε και ο Δήμαρχος Νάξου κ Ν. Μαράκης.

Σίγουρα κάθε κοινωνία πρέπει να προστατευθεί από όσους απειλούν την εύρυθμη λειτουργία της. Στην αστική δημοκρατία τον ρόλο του προστάτη τον παίζουν η δικαιοσύνη, ο στρατός και η αστυνομία. Σε άλλες κοινωνίες, ο θάνατος, ο εξοστρακισμός ή η απαξίωση όσων επιβουλεύονται την καθεστηκυία τάξη έπαιζε τον ρόλο της αστυνομίας. Σίγουρα ο πολιτισμός μας με την φυλάκιση και τον βασανισμό των αντιφρονούντων είναι από τους πλέον βάρβαρους στην ιστορία της ανθρωπότητας. Πολύ σωστά λοιπόν ο Δήμαρχος ταύτισε την αστική δημοκρατία με την ύπαρξη της αστυνομίας και όχι μόνο.

Στην Νάξο η παρουσία της αστυνομίας όπου υπάρχουν «ταραξίες» μπορεί να ληφθεί υπόψιν του εκάστοτε πολίτη ως σημαντική ή ασήμαντη παράμετρος, για την διεξαγωγή των δικών του συμπερασμάτων. Όμως ας κάνουμε μια υπόθεση: αν για παράδειγμα ο εκάστοτε πολίτης αντιδρούσε για την χωματερή που του φτιάχνουν δίπλα στην πόρτα του χωρίς να τηρούνται στο ελάχιστο οι ίδιοι οι νόμοι και οι κανόνες που υποτίθεται έχουν ορίσει οι τεχνοκράτες και έχουν θεσπίσει οι εκλεγμένοι πολιτικοί του! και τους οποίους, με πάθος προστατεύει η αστυνομία! δεν θα έπρεπε στην συγκεκριμένη στιγμή η αστυνομία να συμπαραταχθεί με το δίκαιο αγώνα των κατοίκων που αντιδρούν στην περαιτέρω υποβάθμιση της ζωής τους;

Δεν θα έπρεπε να επιβάλλει τους νόμους του κράτους; Μήπως τελικά οι νόμοι και το δίκαιο που διαμορφώνονται από τους εκλεκτούς ταγούς μας εφαρμόζονται κατά περίπτωση ή περίσταση και πάντα με την αλαζονεία που χαρακτηρίζει την εκάστοτε εξουσία; Τελικά η έλλειψη νόμων και αρχών που καθορίζουν το πλέγμα σχέσεων ανάμεσα στην κοινωνία πως μπορεί να χαρακτηριστεί; Τι επιπτώσεις έχει στην δομή και την λειτουργία της ίδιας της κοινωνίας; Αυτά ας τα αναλογιστεί ο καθένας από εμάς και ας βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.

Όμως πρέπει να αναρωτηθούμε τι είδους ιδανικά και αξίες μεταλαμπαδεύονται από αυτές τις αλαζονικές πρακτικές όχι μόνο στους νέους αλλά στο σύνολο της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που αφομοιώνει την προπαγάνδα τόσο των ΜΜΕ όσο και των ιδεολογικών μηχανισμών του κράτους, όπως η παιδεία. Μιας παιδείας που μέσα από το μάθημα της ιστορίας για παράδειγμα υπερτονίζει επιλεκτικά την «δράση» των «μεγάλων ιστορικών προσώπων», με απώτερο σκοπό να μας εθίζουν στην ιδέα ότι για την επίλυση των προβλημάτων μας έχουμε ανάγκη, από ισχυρές πολιτικές, στρατιωτικές, εκπαιδευτικές κλπ προσωπικότητες. Μιας παιδείας και μιας ρητορικής, που στην ουσία εμφυτεύει στα κεφάλια των πολιτών την αναγκαιότητα ύπαρξης του κυριότερου πυλώνα της αστικής δημοκρατίας, την ετερονομία.
Τους ειδήμονες. Τους αρχηγούς.

Αυτή η ιδεολογική πρακτική έχει σαν συνέπεια στην καλύτερη περίπτωση, σε συνθήκες τέλματος όπως οι σημερινές και όχι μόνο, να αναζητάμε τον κατάλληλο πρόεδρο, τον ισχυρό πρωθυπουργό, τον σοφό οικονομολόγο, τον ανθρώπινο δήμαρχο και τέλος πάντων τον καταλληλότερο θεσμικό αντιπρόσωπο που θα μας βγάλει από την δεινή κατάσταση στην οποία μας έχουν φέρει οι ίδιοι οι «κατάλληλοι και ισχυροί» αντιπρόσωποι… του παλαιότερου και πρόσφατου παρελθόντος.

Σήμερα λοιπόν ένα διάχυτο μείγμα φόβου και ανασφάλειας έχει σκορπίσει στην κοινωνία η βίαια ανατροπή των κεκτημένων του περασμένου αιώνα μετασχηματίζοντας την σε καζάνι που βράζει και είναι έτοιμο να εκραγεί. Φόβος, οργή και θυμός ανακατεμένα με την απαξίωση των θεσμών οδηγεί τους πολίτες από την μια στην τρέλα την παράνοια την αυτοκτονία την βία και από την άλλα να ιδιωτεύουν και να κοιτάνε την δουλειά τους περιμένοντας από τους ειδικούς να λύσουν το πρόβλημα, αν και ενδόμυχα όλοι έχουν αρχίσει να αμφισβητούν πλέον τους αυθέντες, τους ειδήμονες και τους αντιπροσώπους.
Ακόμα και στην Νάξο δεν είναι λίγοι αυτοί που αμφισβητούν τις πολιτικές αποφάσεις των αρχόντων μας αλλά δεν υπερασπίσουν τα δικαιώματα τους όσο θα ήθελαν φοβούμενοι τις κυρώσεις της εξουσίας.

Σε όλους όσους βιώνουν και αμφισβητούν τα παραπάνω θα ήθελα να τους συμπαρασταθώ και να τονώσω το ηθικό τους λέγοντας τους ότι δεν έχουν παρά μόνο μία λύση και ένα όπλο απέναντι στην αυθαιρεσία της εξουσίας, την αντί-πληροφόρηση και την αλληλεγγύη. Σε αυτό το πλαίσιο της αντί-πληροφόρησης θα τους ενημερώσω ότι: σε πολλές περιοχές της χώρας οργανώνονται καθημερινά ανοικτές συνελεύσεις που λειτουργούν με σκοπό να διαλύσουν το τρομερό μείγμα φόβου, οργής και ανασφάλειας και μέσω της αλληλεγγύης βοηθάνε τους συμμετέχοντες να μετουσιώσουν τα συναισθήματα αυτά σε κοινή δράση. Μέσα στις συνελεύσεις αυτές καταρρίπτονται τα τρία μεγάλα ψέματα των κυρίαρχων σήμερα.

1ο ότι ο καθένας είναι μόνος του μέσα στο ολιγαρχικό σύστημα της αγοράς
2ο ότι είμαστε υπεύθυνοι εμείς για το δημόσιο χρέος
3ο ότι η κατάσταση που μας επιβάλουν είναι μονόδρομος.

Σίγουρα υπάρχουν αμφιβολίες, δυσπιστίες, μεταπτώσεις και προβληματισμοί για την αποτελεσματικότητα των ανοικτών συνελεύσεων από όσους έχουν εθιστεί στο να εναποθέτουν τις ελπίδες τους στα χέρια των ειδικών της εξουσίας. Είναι λογικό και αναμενόμενο όταν καλούνται οι πολίτες να πάρουν την ζωή στα χέρια τους να φοβούνται τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις που προϋποθέτει αυτή η στάση ζωής ταυτόχρονα όμως δίνει χαρά και δύναμη η αυτονομία και η αυτό-οργάνωση της ανοικτής συνέλευσης. Είναι λογικό, αλλά η μόνη λύση σε αυτό το μοιραίο ελάττωμα του πολιτισμού μας, είναι η συμμετοχή στις συνελεύσεις. Μόνο συμμετέχοντας μαθαίνουμε να συμμετέχουμε.

Στην πραγματικότητα υπάρχουν λύσεις και μπορούν να βρεθούν ακόμα περισσότερες όχι από κάποιο αυθέντη ή ειδήμονα αλλά με τις προτάσεις που μπορούν να καταθέσουν όλοι όσοι συμμετέχουν στην γενική συνέλευση και την συλλογική επεξεργασία τους. Αν σταματήσουμε να σκεφτόμαστε με τα δεδομένα και τις βεβαιότητες που μας επιβάλλουν οι κυρίαρχοι θα δούμε ότι μας φαίνονται μεγάλοι γιατί είμαστε σκυφτοί.

Ας σηκωθούμε εμείς και τότε θα δείτε ότι θα σκύψουν αυτοί. Το μόνο που χρειάζεται είναι να ξεκαθαρίσουμε όλοι μας τι θεωρούμε σημαντικό ή ασήμαντο τι δοξάζουμε, τι ελπίζουμε και από ποια οπτική βλέπουμε την πολιτική και κοινωνική κατάσταση.

Τα υπόλοιπα τα αποφασίζει και τα στηρίζει η συνέλευση η οποία καταλήγει πάντα σε συγκεκριμένες προτάσεις... ...