1)Το ΔΝΤ ήρθε για να μείνει 2) Αφιερωμένο σ’ όσους θεωρούν αυτονόητη την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ…

Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ έφεραν το ΔΝΤ στην Ελλάδα για ένα και μόνο λόγο, για να εκμεταλλευτούν τους όρους δανειοδότησης τόσο του ΔΝΤ όσο και της ΕΕ. Προκειμένου να περάσουν τα μέτρα που ήθελαν δεκαετίες πριν αλλά δεν μπορούσαν λόγω των κοινωνικών αντιδράσεων, χρησιμοποιούν ως δούρειο ίππο ¨την αδυναμία δανειοδότηση του έθνους¨ προκειμένου να τα επιβάλλουν μέσω του περίφημου μηχανισμού στήριξης και να αλώσουν τον κοινωνικό ιστό της Ελλάδας.

Ας μην ξεχνάμε τα «ειλικρινή» προεκλογικά μέτρα της ΝΔ για να κατανοήσουμε ότι προκειμένου να περάσουν τα σχέδια αυτά θα έκανε ακριβώς τα ίδια με το ΠΑΣΟΚ και ας ωρύεται σήμερα για το «καταστροφικό» ΔΝΤ και για λάθος επιλογές της σημερινής κυβέρνησης.

Οι όροι και οι εργασιακές συνθήκες που απαιτεί ο μηχανισμός στήριξης είναι ακριβώς τα μέτρα που πρόκειται να πάρει η εκάστοτε Ελληνική κυβέρνηση μέσα στην ΕΕ. Το ποιος θα πληρώσει τα δάνεια αυτά και για πόσο καιρό δεν χρειάζεται να τα επαναλαμβάνουμε. Με δεδομένη την ύφεση, την ανεργία, το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου από το κράτος, την μείωση των δημόσιων δαπανών, την μείωση των μισθών και των συντάξεων, την ακόμα μεγαλύτερη απελευθέρωση της αγοράς, τις απολύσεις στον δημόσιο τομέα, την αύξηση του πληθωρισμού και της καταστολής μας σφυροκοπούσαν καθημερινά με την τακτική του ζεστού- κρύου ντουζ προκειμένου να μας φοβίσουν και να συνηθίσουμε την ιδέα των μέτρων που θα μας επιβάλλουν.

Κάθε μέρα ακούγαμε ότι πέφτουν τα σπρέντς και την αμέσως επομένη ότι ανέβαιναν. Σήμερα πτωχεύουμε αύριο όχι. Αυτή η τακτική χρησιμοποιήθηκε από τους κυρίαρχους προκειμένου να κερδηθεί χρόνος ώστε, μέσα από τη διαρκή επανάληψη και την κινδυνολογία, να εξοικειωθούμε με τους όρους του ΔΝΤ και της ΕΕ. Επίσης ο χρόνος που απέσπασαν ήταν απαραίτητος για να μπορέσουν να δημιουργήσουν με λεπτομέρειες αυτόν τον νεοκαπιταλιστικό μηχανισμό, μιας και το ΔΝΤ βάζει πόδι και στον σκληρό πυρήνα του ευρώ και να παρουσιαστεί, ως σανίδα σωτηρίας σε όλο τον κόσμο της ευρωπαϊκής ένωσης και κυρίως τη Ελλάδας. Και τέλος ο χρόνος ήταν απαραίτητος για να ορίσουν τα πεδία εκμετάλλευσης των διαφορετικών συμφερόντων που συγκρούονται από την μια και από την άλλη να τελματώσουν τις αντιστάσεις των Ελλήνων πολιτών που μέχρι πρόσφατα έχουν επιδείξει αγωνιστικό πνεύμα και διάθεση αντίστασης.

Η επίθεση που έχουν εξαπολύσει σε όλα τα επίπεδα είναι αποκαλυπτική των προθέσεων τους που πλέον δεν αφήνει και πολλά περιθώρια ελιγμών από την πλευρά μας. Η παραγωγική αποσυγκρότηση, η δημοσιονομική ασφυξία, η τρομακτική εξαθλίωση και η δανειακή θηλιά παρουσιάζονται ως απρόσωπες και άυλες καταστάσεις, που δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, γιατί το έθνος κινδυνεύει και πρέπει να βγούμε δυνατοί από αυτήν την κρίση και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Ενώ πληθαίνουν οι πληροφορίες που μιλάνε για την ανάγκη συγκρότησης αυτού του μηχανισμού που θα «βοηθήσει» όλες τις περιφέρειες της ΕΕ να «εξυγιανθούν δημοσιονομικά».

Η αριστερά πλέον επιβεβαιώνεται εκ των υστέρων, μετά από 35 χρόνια μεταπολιτευτικής ευρωπαϊκής- νεοφιλελεύθερης λεηλασίας θέτοντας ταυτόχρονα σαφή όρια ανάμεσα στην σοσιαλδημοκρατία και την αριστερά. Η ουσία είναι να κατανοήσουμε ότι όλα αυτά δεν είναι παρά δομικά προβλήματα του ελιτίστικου εταιρικού ανταγωνισμού= καπιταλισμός. Και αυτός πρέπει να ανατραπεί…

Η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ και η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους μας σίγουρα μπορούσε να γίνει και με καπιταλιστικούς όρους χωρίς δηλαδή την ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος. Ούτε αυτή η προοπτική όμως συμφέρει τις κυρίαρχες ελίτ. Οποιαδήποτε χρεωκοπία θα σήμαινε ταυτόχρονα και έξοδο μας από το ευρώ με αποτέλεσμα να πτωχεύσουν οι τράπεζες και να μειωθούν στο ελάχιστο οι εισαγωγές. Εμείς από την άλλη μπορεί να είχαμε για 2-3 χρόνια μια ύφεση, εφάμιλλη με αυτήν που θα βιώσουμε όλοι μας με την ενεργοποίηση του «μηχανισμού», μέχρι να αναδιαρθρωθεί η οικονομία και η παραγωγή αλλά, οι προοπτικές για καλύτερες μέρες θα ήταν σαφώς πιο σίγουρες από αυτές που έχουμε με την ενεργοποίηση του μεικτού μηχανισμού.

Ακόμα και μέσα στον καπιταλισμό ο Έλληνας πολίτης πρέπει να ερευνήσει αυτό που έγινε στην Ισλανδία. Ο Ισλανδικός λαός αρνήθηκε δημόσια να πληρώσει για τα παράγωγα εξαπάτησης, στα οποία τους έχωσε η Goldman Sachs και άλλοι, και που τώρα έρχονται να μας κουμαντάρουν στο όνομα της αλληλεγγύης μέσω «μηχανισμών στήριξης». Η άρνηση της Ισλανδίας τελικά απεδείχθη κόλαφος για τους τραπεζίτες που εκ των υστέρων αποδείχτηκε ότι είχαν το χρήμα αποπληρωμής των τοξικών- κερδοσκοπικών ομολόγων. Ούτε αυτό δεν μπορούν να κάνουν οι υποταγμένες κυβερνήσεις μας.

2) Αφιερωμένο σ’ όσους θεωρούν αυτονόητη την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ…

Η κατάσταση στην ευρωζώνη είναι τόσο δύσκολη, αβέβαιη και ασταθής, το ίδιο το ευρώ λειτουργεί τόσο ασφυκτικά για τις οικονομίες των κρατών μελών, που αναγκάζει αρκετούς από τους θιασώτες του να επανεξετάσουν την αφοσίωσή τους σ’ αυτό. Ένας από αυτούς ήταν ο διοικητής της Εθνικής Τράπεζας Πολωνίας, Σλάβομιρ Σκρζιπέκ, ο οποίος σκοτώθηκε στο πρόσφατο αεροπορικό δυστύχημα στο Σμολένσκ, όπου ξεκληρίστηκε κυριολεκτικά η πολιτική ηγεσία της Πολωνίας.

Ο Σκρζιπέκ πριν φύγει για το μοιραίο ταξίδι του, έγραψε ένα άρθρο για την Financial Times (το οποίο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα μετά το θάνατό του στις 12/3), όπου εξηγούσε πόσο τυχερή στάθηκε η Πολωνία που δεν πρόλαβε να ενταχθεί στο ευρώ πριν από την πρόσφατη κρίση κι έτσι δεν ακολούθησε την πορεία των περιφερειακών οικονομιών της ευρωζώνης: «Η Πολωνία είχε μια σχετικά καλή κρίση.

Τον περασμένο χρόνο, ήμασταν η μόνη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση που κατέγραψε οικονομική μεγέθυνση. Το πραγματικό ακαθάριστο εγχώριο προϊόν της Πολωνίας αυξήθηκε κατά 1,7% σε σύγκριση με μια μέση συρρίκνωση της ΕΕ κατά 4,2% και μειώσεις κατά περίπου 5% στη Γερμανία, Βρετανία και Ιταλία. Αυτό το χρόνο, καθώς η Ευρώπη μαστίζεται από την ανησυχία για το υπερβολικό Ελληνικό χρέος, η Πολωνική οικονομία προβλέπεται να μεγενθυθεί κατά 2,7% και να επιταχύνει κατά 3% το 2011, σύμφωνα με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο… Ένας σοβαρός λόγος γι’ αυτό είναι ότι η Πολωνία, από τη στιγμή που δεν ανήκει στο ευρώ, μπόρεσε να επωφεληθεί από την ευελιξία της συναλλαγματικής ισοτιμίας του ζλότι με τέτοιον τρόπο ώστε να βοηθηθεί η ανάπτυξη και να μικρύνει το έλλειμμα του ισοζυγίου πληρωμών χωρίς να εισαχθεί πληθωρισμός.

Η Πολωνία είναι υποχρεωμένη τελικά να υιοθετήσει το κοινό νόμισμα. Όμως η πρόσφατη εμπειρία – τόσο τα προβλήματα της ευρωζώνης όσο και οι δικές μας γενικά θετικές εμπειρίες έξω από αυτήν – μας κάνουν να αμφιβάλουμε αν και κατά πόσο χρειάζεται να υπαχθούμε σύντομα σ’ ένα καθεστώς σταθερών ισοτιμιών σαν προϋπόθεση για την είσοδό μας [στο ευρώ]. Η δεκαετής και πλέον εμπειρία των περιφερειακών μελών του ευρώ που έχασαν δραστικά την ανταγωνιστικότητά τους υπήρξε ένα σωτήριο μάθημα.»