Κλειστό το εργοστάσιο μηχανικής ανακύκλωσης της Αθήνας. Γιατί;

Το παραμύθι της οικολογίας και της προστασίας του περιβάλλοντος καλά κρατεί τόσο στο Ελληνικό όσο και στο παγκόσμιο στερέωμα. Η οικολογία έχει γίνει η κραταιά μόδα της εποχής μας. Όπως κάθε μόδα λοιπόν που οργανώνεται, σχεδιάζεται, παράγεται και προωθείται μέσω της διαφήμισης, και των σημείων πώλησης της στους καταναλωτές, έτσι και ο «πράσινος και ηθικός» καπιταλισμός έχει οργανώσει την καμπάνια της πράσινης ανάπτυξης για να αποπροσανατολίσει την παγκόσμια κοινότητα από την οφθαλμοφανή και παταγώδη αποτυχία του νεοφιλελευθερισμού τόσο στο πολιτικό, στο οικονομικό και στο κοινωνικό επίπεδο όσο και στο επίπεδο του περιβάλλοντος.

Το Ελληνικό κράτος όπως ακριβώς και τα άλλα δυτικά και αναπτυσσόμενα κράτη στα πλαίσια της ύστατης προσπάθειας τους να διατηρήσουν και να αναπαράγουν την κυριαρχία του πολυεθνικού κεφαλαίου, πλασάρουν την πράσινη ανάπτυξη σαν μια ορθολογική λύση στα πολύ-επίπεδα αδιέξοδα που έχουν τα ίδια δημιουργήσει στην κοινωνία και στην φύση.

Στα πλαίσια αυτής της κρατικής προπαγάνδας οι εντεταλμένοι τεχνοκράτες και επιστήμονες, ανακαλύπτουν τρόπους για να μετριάσουν φαινομενικά την οικολογική καταστροφή που προκαλεί η καταναλωτική μανία της κοινωνίας μας και να μεταθέσουν τις συνέπειες από την καταστροφή της φύσης στο απώτερο μέλλον.

Μία τέτοια επινόηση-δημιουργία είναι και η γνωστή σε όλους μας ανακύκλωση. Ίδη οι πρώτες ανεξάρτητες, επιστημονικές-ερευνητικές φωνές, κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τις συνέπειες της ανακύκλωσης στο περιβάλλον. Πάραυτα για να υπάρξει ανακύκλωση απαιτείται, σχεδιασμός, οργάνωση, χωροθέτηση, κλπ. Στην παρούσα στιγμή όλα αυτά γίνονται από το Ελληνικό κράτος το οποίο τα έχει εντάξει σε ότι εννοεί το ίδιο ως περιφερειακό σχεδιασμό.

Ο περιφερειακός σχεδιασμός του Ελληνικού κράτους, αποτελεί μια τέτοια προσπάθεια απόκρυψης της πραγματικότητας και προώθησης συγκεκριμένων οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων. Προέβλεπε λοιπόν ότι το 2010 στην Αττική για παράδειγμα δεν θα υπήρχαν πια ΧΥΤΑ άλλα ΧΥΤΥ (Χώρος Υγειονομικής Ταφής Υπολειμμάτων), με 3-4 εργοστάσια επεξεργασίας των απορριμμάτων και απόρριψης μόνο του υλικού που θα περίσσευε και δεν μπορούσε να ανακυκλωθεί στους ΧΥΤΥ,(Γραμματικό και Κορωπί).

Απ’ αυτά που με τόσο χρόνο, κόπο και χρήμα σχεδίασε το Ελληνικό κράτος, το μόνο που έγινε είναι το ΕΜΑΚ (Εργοστάσιο Μηχανικής Ανακύκλωσης) στο ΧΥΤΑ Άνω Λιοσίων, που ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 1999, με κύριο του έργου τον ΕΣΔΚΝΑ (Ενιαίο Σύνδεσμο Δήμων και Κοινοτήτων νομού Αττικής), κατασκευή και εγγύηση ενός χρόνου καλής λειτουργίας από κοινοπραξία εταιριών και παράδοσή του στον κύριο του έργου(ΕΣΔΚΝΑ). Κόστισε επίσημα 60 εκατομμύρια ευρώ,απασχολούσε 200 εργαζόμενους και επεξεργαζόταν 1.200 τόνους απορριμμάτων ημερησίως, περίπου το 20% των σκουπιδιών της Αθήνας.

Δυστυχώς, το ένα και μοναδικό αυτό εργοστάσιο παραμένει κλειστό εδώ και μήνες, χωρίς να είναι επίσημα γνωστός ο λόγος! Οι 200 εργαζόμενοι απολύθηκαν και όλοι ξέρουν ότι τα επιχειρηματικά «πράσινα» συμφέροντα πιέζουν την κυβέρνηση να αλλάξει τον συγκεκριμένο τρόπο διαχείρισης των απορριμμάτων και να προωθήσει την καύση τους. Προφανώς σε λίγο καιρό θα μας πουν ότι είναι πιο «οικολογικός» ο τρόπος διαχείρισης των απορριμμάτων που προτείνουν οι αειφόροι επενδυτές…

Μεταγράφω ένα άρθρο για όσους "θετικούς" πολίτες αρνούνται να αντισταθούν στην καταστροφή του Ναξιώτικου περιβάλλοντος από την επικείμενη εγκατάσταση των Ανεμογεννητριών...από την ιστοσελίδα www.capital.gr

Το γεφύρι της... Βεύης

Οι άνθρωποι της ΔΕΗ με κάθε ευκαιρία υπογραμμίζουν τη σημασία του λιγνίτη ως εθνικού καυσίμου, που τροφοδότησε επί δεκαετίες την ανάπτυξη της οικονομίας, παρέχοντας φθηνό ρεύμα σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά. Ωστόσο η υποχρέωση για απελευθέρωση των ενεργειακών αγορών και δη της αγοράς ηλεκτρισμού, έχει περιπλέξει τα τελευταία χρόνια την υπόθεση της εκμετάλλευσης των λιγνιτών.

Έτσι οι Βρυξέλλες και η Κομισιόν πιέζουν για την είσοδο στους λιγνίτες νέων επενδυτών, ώστε η αγορά να ανοίξει και να υπάρξει ανταγωνισμός απέναντι στη ΔΕΗ. Οι μέχρι σήμερα προτάσεις που έχουν πέσει στο τραπέζι είναι είτε οδυνηρές (αναγκαστική εκχώρηση από τη ΔΕΗ λιγνιτικών μονάδων ή ενέργειας που παράγεται από λιγνίτες σε ιδιώτες ανταγωνιστές) είτε πιο ήπιες (αποκλεισμός της ΔΕΗ από τους διαγωνισμούς για την εκχώρηση της εκμετάλλευσης νέων κοιτασμάτων).

Στην ουσία η δεύτερη λύση είναι εκείνη που είχε δρομολογηθεί σιωπηρά το 2006 επί υπουργίας Δ. Σιούφα όταν στην πρώτη απόπειρα εκμίσθωσης του ορυχείου της Βεύης, η ΔΕΗ είχε καταθέσει μη ανταγωνιστική προσφορά. Τρία χρόνια μετά, όταν η διαδικασία κηρύχθηκε άγονη, στη νέα πρόσκληση που εκδόθηκε το περασμένο καλοκαίρι, υπήρξε συμφωνία και η ΔΕΗ δεν εκδήλωσε ενδιαφέρον για την εκμίσθωση του ορυχείου προκειμένου να «εξευμενιστούν» οι Βρυξέλλες καθώς μάλιστα υπήρχε ήδη καταδικαστική απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ανταγωνισμού.

Από το καλοκαίρι ωστόσο ο διαγωνισμός –ενόψει και των εκλογών– δεν προχώρησε και η υπόθεση της Βεύης μπήκε ξανά στο ψυγείο, για να βγει χθες, ενόψει και της άφιξης του κλιμακίου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (εφόσον δεν ανατραπεί εκ νέου ο προγραμματισμός οι εκπρόσωποι της Κομισιόν θα είναι στη χώρα μας στο τέλος του μήνα).

Το ενδιαφέρον πάντως με τη νέα πρόσκληση που ανακοινώθηκε χθες από το ΥΠΕΚΑ είναι ότι δεν διευκρινίζεται εάν η ΔΕΗ είναι αποκλεισμένη από το διαγωνισμό. Το υπουργείο κρατά κλειστά τα χαρτιά του, επιχειρώντας αφενός να μην προκαλέσει την αντίδραση των συνδικαλιστών της ΓΕΝΟΠ, αφετέρου να μην προκαλέσει την ανακίνηση της διαδικασίας σε βάρος της ΔΕΗ για το μονοπώλιο στους λιγνίτες, με ορατό το ενδεχόμενο να επανέλθει στο προσκήνιο το «οδυνηρό πακέτο Κρόες» (δηλαδή το αναγκαστικό σπάσιμο και η εκχώρηση λιγνιτών από τη ΔΕΗ σε ανταγωνιστές, σύμφωνα το ιταλικό μοντέλο που ακολουθήθηκε στην περίπτωση της Enel).

Το ορυχείο, που βρίσκεται εγκατεστημένο ανατολικά της Φλώρινας και βόρεια του Αμύνταιου, θεωρείται ότι διαθέτει ένα από τα καλά κοιτάσματα λιγνίτη της χώρας. Τα αποθέματά του υπολογίζονται σε 95 εκατομμύρια τόνους και αυτή η ποσότητα μπορεί θεωρητικά να τροφοδοτήσει μια λιγνιτική μονάδα ηλεκτροπαραγωγής ισχύος 300 – 330 MW για ένα χρονικό ορίζοντα 35 έως 40 ετών.

Στην τελευταία πρόσκληση ενδιαφέροντος, είχαν ανταποκριθεί από κοινού σε κοινοπραξία τέσσερις μεγάλοι ενεργειακοί παίκτες, η ΓΕΚ-ΤΕΡΝΑ, ο ΑΚΤΩΡ από κοινού με τον όμιλο Μυτιληναίου και ο όμιλος Κοπελούζου (μέσω της ΗΟRΙΖΟΝ Μεταλλευτική), ενώ ξεχωριστά προσήλθαν η Elpedison (ΕλΠε και Edison), η Elmin του ομίλου Βαρδινογιάννη, ο όμιλος της Μηχανικής και άλλες εταιρείες.

Εκείνο που απομένει να διαπιστωθεί μέχρι τα μέσα Μαρτίου οπότε λήγει και η σχετική προθεσμία, είναι εάν στο νέο διαγωνισμό θα δώσουν το παρόν εκείνοι που ενδιαφέρθηκαν το καλοκαίρι ή θα έχουμε νέες εκπλήξεις...